The Seasoning House

De jaren ’90. De Balkan is een oorlogsgebied en één van de verschrikkingen daarvan is dat er jonge meisjes worden ontvoerd en te werk worden gezet in een vervallen pand, alwaar soldaten hen op vaak ruige wijze misbruiken. Onder leiding van Viktor wordt de meisjes op barbaarse wijze duidelijk gemaakt dat ze geen hulp hoeven te verwachten, dat dit hun wereld is. Ze worden afhankelijk gemaakt door de toediening van drugs. In deze hel loopt de doofstomme Angel rond, die in het huis dienst doet als hulpje en lijdzaam uitvoert wat haar wordt opgedragen, zoals het verzorgen van de meisjes (zowel oplappen als het injecteren van drugs), schoonmaken en koken. In het begin is er weinig conversatie, weinig verhaal. Het gaat om de beleving van wat zich daar afspeelt en dat voelen we door hoe Angel het doormaakt. De beelden, veelal in slow motion, benadrukken deze wereld waarin een leven niet voor te stellen is. Ze beweegt zich door de gangen en kamers alsof het een hallucinerende droom is, waarin ze haar handicap optimaal benut om afstand te kunnen bewaren. Pas als er een meisje via gebarentaal met haar gaat communiceren, laat ze haar schild zakken en is er voor het eerst sprake van wat menselijkheid en een sprankje hoop. Het blijkt een keerpunt in haar leven.

Het op onvrijwillige wijze terecht komen in de seksindustrie en te vrezen daar nooit meer uit weg te komen doet me denken aan het zeer indrukwekkende boek Slave Girl . Een wereld waarin alles van je wordt afgenomen, je niemand meer kunt vertrouwen, je afhankelijk wordt gemaakt van drugs waarbij de leverancier je gevangenisbewaarder is, je constant wordt verkracht en mishandeld… Het is een plek waar je alle hoop laat varen. The Seasoning House is ook zo’n plek. Heftige beelden worden niet geschuwd. Sterker nog, er komen momenten van extreme horror voorbij, die de toch al beladen sfeer nog heftiger en intenser maken. Dat juist Angel (een haar door Viktor gegeven naam) de hoofdrol heeft is een sterk uitgangspunt. Ze kan overleven door zich te distantiëren, maar wordt strijdbaar door het sprankje menselijkheid dat ze van één van de meisjes krijgt.

Een loodzware film die je zelfs naar het einde toe niet echt een vorm van verlossing geeft.

 

The Taking Of Deborah Logan

Drie studenten maken een documentaire over een vrouw waarbij onlangs de ziekte van Alzheimer is ontdekt. We maken kennis met Deborah Logan, haar dochter, het huis waar ze verblijven, we krijgen inzicht in de ontwikkeling van de ziekte (medische informatie), maar ook in wat geschiedenis van de familie. Een serieus en goed opgezet kader dus, waarin we getuige zijn van de aftakeling van Deborah die dingen vergeet, spullen misplaatst, zichzelf verwond en episodes heeft waarin ze zichzelf niet meer is. De connecties in het brein beginnen los te laten, zoals dat bij deze ellendige ziekte het geval is. Maar er is meer aan de hand. Ze krijgt een vreemde infectie, er gebeuren onverklaarbare dingen met haar en ze wordt steeds agressiever. Langzaam maar zeker wordt het verwarde oude lieve vrouwtje een doodenge heks en het medelijden dat je voor haar voelde verandert in pure horror. Wat is er in hemelsnaam met haar aan de hand?

Deze zoveelste found footage film heeft me op positieve wijze verrast. Er wordt dit keer uitgegaan van een bestaande ziekte waarbij je jezelf eigenlijk niet meer bent. Dat dit proces wordt vastgelegd is aannemelijk genoeg en het feit dat er meer aan de hand is dan het ziektebeeld in eerste instantie laat zien wordt nog aardig realistisch in beeld gebracht, dankzij dat eerder genoemde, degelijk opzette kader en het indrukwekkende spel van Jill Larson in de rol van Deborah Logan. Ook de verdere uitdieping van wat er nu precies aan de hand is heeft een positieve uitwerking op de waardering van de film. De film doet soms wat denken aan The Exorcist, vanwege het langzame afglijden naar de oncontroleerbaarheid van lichaam en geest, de medische onderzoeken en de realistische maatregelen die worden genomen. Daarnaast zijn er invloeden van Paranomal Activity (opgehangen camera’s) en The Blair Witch Project, maar met alle invloeden is goed omgesprongen. Dit alles maakt de film best spannend en eng, dus effectief, met nog een extreem WTF-momentje aan het einde.

Opvallend dat Bryan Singer (X-Men) zijn naam aan de film heeft verbonden als producer. De naam Logan deed al een belletje rinkelen…

Horror top 10 van 2014

Horror top 10 van 2014

1. Thanatomorphose

Dit is een zeer extreme art-gore-film. De camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen. (…) Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture is getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.

2. Cheap Thrills

Wat begint als heerlijk puberale lol, met hilarische vondsten, wordt na verloop van tijd vernederend, onsmakelijk, pervers, ziek, extreem en goor.

3. What We Do In The Shadows

Horror en komedie zijn moeilijk succesvol te combineren. De Nieuw-Zeelandse makers van What We Do In The Shadows vonden Interview With The Vampire een prachtige film, maar ze wilden zo graag Brad Pitt eens naar de wc zien gaan. De (niet letterlijke) verwezenlijking van dat idee is volkomen geslaagd.

4. I Am A Ghost

Dat we een haunted house nu eens vanuit het perspectief van de geest mee maken is een zeer originele insteek. Dat deze geest niet kwaadwillend en ook nog eens bijna de hele film als enige in beeld is, is een gedurfde zet, die zeer geslaagd is te noemen. De herhaling die zeker in het begin zit is een noodzakelijk kwaad, om de sfeer van gevangen zitten in een soort loop weer te geven. De conversaties met het medium zijn zeer interessant. Het is alsof de geest in therapie zit, om dingen te verwerken en daarna verder te komen. Dit proces is fascinerend gedaan. Dan blijkt ook waarom ze vast zit, waarbij die bewustwording iets in werking zet die de film ook nog eens verdomd onrustbarend en simpelweg eng maakt. Uitermate goed gedaan.

5. The Babadook

De film kent een mooie, rustige opbouw, waarin goed duidelijk wordt hoe alle pijn, verdriet, zorgen, wanhoop, angst en gebrek aan liefde je teveel kunnen worden. Het trauma van het verlies van haar man komt tot leven in de vorm van een ouderwetse boeman die de moeder zelfs tegen haar zoontje opzet. Als dit eenmaal gebeurt, wordt de film echt knap griezelig, maar tegelijkertijd ook hartverscheurend en grappig.

6. Contracted

Stukje bij beetje krijgen we een beter inzicht in de persoon Samantha, wat er in het verleden heeft gespeeld, waar ze doorheen is gegaan, dat haar leven nog wat onstabiel is, maar beter dan voorheen. Op subtiele wijze ondersteunt deze informatie de wijze waarop ze zich gaat gedragen door het voorval, waardoor het zo realistisch over komt. Zelfs als de toon verandert heeft dat een reden. Contracted is interessante film waar huiver en medelijden hand in hand gaan. Het einde ligt trouwens enorm voor de hand, maar komt toch als complete verrassing.

7. Random Acts Of Violence (a.k.a. Malcolm a.k.a. Charm)

“That’s the problem with serial killers. They’re compulsively driven, so they got no panache. You need to be more philosophical about murdering people”.

8. The Purge: Anarchy

Het belooft een enerverende nacht te worden en die belofte wordt nog ingelost ook. Het morele dilemma dat een nacht als deze oplevert wordt dit keer wat meer over de lengte van de film verspreid en is wat minder prangend dan in deel 1. Dat komt omdat de hoofdpersoon een missie heeft, zich dus al heeft vereenzelvigd met het idee van The Purge, maar onderweg toch tegen zijn eigen gevoel van goed en kwaad aanloopt. De nadruk ligt op de actie en interessante wendingen in het verhaal, waarbij het op-het-laatste-moment-gered-worden-syndroom gelukkig niet telkens wordt toegepast.

9. Wolf Creek 2

De extreme bloody gore die volgt geeft de humor een ongemakkelijke en wrange bijsmaak. Zeker gezien het feit dat het op waarheid is gebaseerd. Dan neemt het verhaal alsnog een interessante wending waardoor alles weer mogelijk is. Het is een goede zet waarbij open deuren worden vermeden en de film je tot het einde toe in de greep heeft vanwege de brute moorden, kat- en muisspelletjes en martelpraktijken van Taylor.

10. Dark Circles

Dark Circles (de donkere plekken rond je ogen) speelt daarbij op slinkse wijze met het verwachtingspatroon. Waar je een schrikeffect verwacht komt het niet altijd, of toch net even anders. De spanning zit er goed in, met de unheimische verschijningen en de bijna ongelukken met de baby. Ook aan de opbouw is gedacht. Slaapgebrek, uitputting, draaien op de automatische piloot, irritatie, verwijten, ruzie, woede uitbarstingen, doordraaien… Is het echt wat ze zien? Draaien ze door? Dit is heel lang onduidelijk, waardoor het interessant blijft ondanks dat het zich op een gegeven moment een beetje voortsleept. En hoewel het top niveau van het begin nergens meer wordt gehaald kent de film een uitkomst die het geheel misschien toch in een ander genre plaatst dan verwacht.

 

[REC] 4: Apocalipsis

Ben je eigenlijk wel benieuwd wat er na [REC] gebeurde? Nou, de makers van de succesvolle serie films dachten ook dat dit wel een goed uitgangspunt zou zijn voor hun vierde in de reeks over bloeddorstige zombies die via een snel overdraagbaar virus niet na kunnen laten wat wij zo graag willen zien: happen in andere mensen. Dus keren we even terug naar dat gebouw in een explosieve scène waar Ángela achter bleef en nu toch gered gaat worden door een brandweerman, waarna beiden (met nog een bekende) terecht komen op een groot schip alwaar ze in quarantaine worden gehouden. Natuurlijk is er een geheimzinnig laboratorium aan boord, is er stroomuitval en zijn mensen nieuwsgierig, waardoor het niet lang duurt voordat een nieuwe uitbraak van het virus zorgt voor een pandemonium aan boord van het schip. Poorten worden gesloten, deuren gebarricadeerd, wapens worden ter hand genomen en het feest kan beginnen.

Hoewel alles aanwezig is voor een leuke fuif, wil het maar niet gaan knallen. Het flinterdunne verhaal werkt tegen de film en is ook niet eens origineel. De actie komt met korte stoten en lijkt in het niets op de niet aflatende en steeds opbouwende gekte uit het origineel. Zelf met het schip als locatie wordt nauwelijks iets gedaan. Een gevoel van isolement en benauwdheid ontbreekt, om over een gevoel van angst nog maar te zwijgen. Over het geheel genomen krijg je zelfs het idee dat de ‘zombies’ slechts bijzaak zijn. Dat zou nog niet zo’n probleem zijn als de personages iets te bieden hadden, maar ook daarin faalt de film. [REC] eindigt met een grote troef die hier op enge en claustrofobische wijze een hoofdrol had kunnen vervullen. Dat is helaas niet het geval. [REC] 4: Apocalipsis is veruit de slechtste in het rijtje van vier en gaat kopje onder tussen alle andere doorsnee zombiefilms.

V/H/S: Viral

De is inmiddels de derde in deze anthology van korte found footage horror die ook nu weer door middel van los zand bijeen wordt gehouden. Dat losse zand is genaamd Vicious Circles over een jongen die zijn knappe vriendin maar blijft filmen, maar als er een politieachtervolging langs zijn raam komt verschuift zijn aandacht, wat hij beter niet had kunnen doen. Ergens op slaan doet het überhaupt niet. Van de overige vier verhalen is er eentje uit de film gehaald (om de boel vloeiender te laten verlopen naar het schijnt). Gorgeous Vortex zal echter wel als extra op de Blu-ray/DVD verschijnen. Blijven er drie over.

Dante the Great gaat over een illusionist die er niets van bakt tot hij een cape vindt waarmee hij alles kan. De cape vraagt alleen iets terug. Het idee is leuk, maar de uitwerking is weinig geïnspireerd en komt zelfs wat amateuristisch over. Daarbij zitten er shots in dit segment die niet kunnen behoren tot zelf opgenomen beelden, wat de illusie van ‘found footage’ doorbreekt.

Parallel Monsters begint zeer interessant, als een man een deur naar een spiegeluniversum opent, waarin hij zichzelf ontmoet en er achter komt of alles aan de andere kant hetzelfde is, maar dan in spiegelbeeld. Een uitdagend gegeven dat ook nu helaas niet ten volle wordt benut en een wel zo bizarre wending heeft, dat het eerder lachwekkend wordt.

Bonestorm is het laatste deel dat gaat over een groep skaters die hun stunts vast leggen. De ingehuurde cameraman weet een coole skate plek in Tijuana (Mexico) waar ze naar toe gaan. Het blijkt een kwestie van verkeerde plek, verkeerde tijd, want de satanische plek brengt knekelige poppen aan het dansen. Het is een op hol geslagen, bloederige videoclip met een zeer abrupt einde.

Aldus komen we aan het einde van V/H/S/: Viral. Het is het slechtste deel in een toch al niet zo sterke reeks. Dat heeft vooral te maken met het feit dat aardig ideeën niet goed worden uitgewerkt, waardoor de impact wordt gemist of gewoon in het luchtledige blijft hangen. “This shit’s gonna go viral”, wordt ergens gezegd. Shit it is, it makes no fucking sense and the whole thing is a bloody and boring mess.

What We Do In The Shadows

Imagine Limited Edition. Goed initiatief. Het volledige festival vindt pas weer plaats in April volgend jaar, maar er waren zoveel leuke films die tegen die tijd al achterhaald zouden zijn, dat de organisatoren hun vlak na de zomer opgekomen idee van deze één daagse gelimiteerde editie nu al tot uitvoering hebben gebracht. Maar liefst zeven films werden aangekondigd en het vuur in de harten van de fans is zodanig aangewakkerd dat de verkoop boven verwachting gaat en het hele event naar de grootste zaal is verplaatst. Ik ga alleen de eerste twee films zien, want het kost toch een bom duiten (waarom geen goedkopere prijs voor een passe-partout?), ik hoef TCM niet per se te zien en Cold In July heb ik al gezien.

 

De digitale wekker geeft 06:00 aan en begint te piepen. De camera zoemt uit en je ziet een zwarte doodskist die een stukje open gaat. Er komt een arm uit die de wekker uit zet. De film wordt in één korte scène gevangen.

Een documentaire team volgt een groep vampiers in aanloop naar een samenzijn van vreemdsoortigen tijdens ‘The Unholy Masquerade’. We maken kennis met vier bloeddorstige huisgenoten van verschillende leeftijd, waarvan Petyr (die er uitziet als de vampier uit Nosferatu) met zijn 8000 jaar de oudste en minst benaderbare is. Verder zijn daar jonge hond Deacon, de woeste, uit de Middeleeuwen afkomstige Vladislav en dandy Viago die stipt en netjes is, maar over kan komen als een zeurpiet. Zo roept hij alle vampiers bijeen om de huishoudelijke taken door te nemen en valt hij Deacon aan omdat die al vijf jaar de afwas niet heeft gedaan. “Vampires don’t do dishes”, brengt Deaconin ter verweer. De alledaagse blik in het leven van deze onalledaagse figuren is meesterlijk gedaan. Van tanden poetsen tot stofzuigen tot het uitkiezen van de juiste kleding als ze uitgaan, waarbij Vladislav kiest voor de “dead but delicious look”. De opeenstapeling van prachtige vondsten is niet aflatend. De grappen met een spiegel, de uitleg waarom men maagdenbloed wil, het vaste hulpje dat zich al vijf jaar uitslooft en vergoten bloed opruimt in de hoop ooit zelf het eeuwige leven te krijgen, de hilarische confrontatie met een groep weerwolven, de introductie tot het internet… En vaak is het nog grap op grap ook. “Let me do my dark bidding on the internet”, zegt Vladislav als hij wat bozig zijn duistere bedoelingen gaat botvieren via de hedendaagse digitale toegangspoort. Op zich al leuk genoeg, maar de dubbelzinnigheid van een woord maakt het nog hilarischer als Viago hem vraagt “what are you bidding on?” waarna het nuchtere antwoord volgt: “a table”.

Het gebruik van speciale effecten is spaarzaam maar zeer effectief gedaan. Er zitten wat kleine moralistische boodschappen in de film, voor wat betreft de gevaren van social media en het hebben van vooroordelen over een bevolkingsgroep en de tragische kant van het vampierbestaan komt aan bod. Maar de grap is (gelukkig) nooit ver weg.

Horror en komedie zijn moeilijk succesvol te combineren. De Nieuw-Zeelandse makers van What We Do In The Shadows vonden Interview With The Vampire een prachtige film, maar ze wilden zo graag Brad Pitt eens naar de wc zien gaan. De (niet letterlijke) verwezenlijking van dat idee is volkomen geslaagd.

Ps. Blijf vooral NIET zitten tot na de aftiteling, want je zou zomaar de hele film kunnen vergeten!

Stemoordeel: zeer goed

13 Sins

Zitten we alweer in Louisiana. Dit keer met Elliot Brindle die net hoort dat hij ontslagen is. Niet zo handig met een vrouw, kindje op komst en de zorg voor een achterlijke broer en behoeftige vader die op jouw bordje ligt. Dan krijgt Elliot een telefoontje, van iemand die alles van hem lijkt te weten en hem uitdaagt om mee te doen aan spel, waarbij hij uitdagingen aan moet gaan die steeds meer geld opleveren. Direct geld. De vlieg die hij dood slaat levert meteen duizend dollar op. Nu zijn er wel wat regels natuurlijk. Binnen 36 uur zijn er 13 uitdagingen. Als je wint ben je aan het einde miljonair, als je verliest, verlies je alles wat je tot dan toe hebt verdient. Verder mag je tegen niemand zeggen dat je aan dit spel meedoet en je mag het spel niet in de weg zitten. Vooruit, weinig te verliezen toch?

Net als in de vergelijkbare zeer geslaagde film Cheap Thrills begint het met opdrachten die de lach opwekken. Hilarische situaties, voor de kijker althans, waarin Elliot steeds meer geld binnen sleept met de opdrachten die hij via zijn telefoon (met grappige ringtone) doorkrijgt. Maar zijn daden blijven niet onopgemerkt en al gauw zit de politie op zijn hielen, wat het geheel extra urgentie geeft en een extra incentive om alle opdrachten te volbrengen, wat een soort ‘Verlaat de gevangenis zonder betalen’ effect op zal leveren. Maar het wordt natuurlijk steeds grimmiger…

Het gegeven wordt goed uitgewerkt. Wat ze nu weer hebben verzonnen en hoe dit ten uitvoer zal worden gebracht zorgt voor genoeg opwinding. Hoe ver het gaat zorgt voor een ommekeer in de beleving, want er zitten nog enkele bloederige fragmenten in. Het is minder extreem en pervers gedaan dan in Cheap Thrills, maar dat het zowel op grotere schaal als kleiner verband nog implicaties heeft, maakt het een aantrekkelijke film, die naar het einde toe vervolgens ook nog eens heel wat verrassingen in petto heeft. Goed verzonnen, prima vermaak!

Jessabelle

Na een ongeluk is Southern girl Jessabelle aangewezen op een rolstoel, haar vader (van wie ze enigszins vervreemd was) en diens huis in Louisiana. Een groot oud afgelegen huis natuurlijk, vol druppelende kranen, oude spiegels, gebladderd stucwerk en creepy crawlers. Als haar overleden moeder een bijdrage doet aan de toch al niet gezellige stemming via enkele verontrustende videoboodschappen is het niet zo vreemd dat Jessabelle vreemde geluiden gaat horen, enge verschijningen ziet en IFO’s (Identified Flying Objects) door de kamer ziet vliegen. Kortom, het is niet pluis in huis. Maar gekluisterd aan je rolstoel maak je je niet zo snel uit de voeten. Slaat haar fantasie op hol? Is er te veel drank in het spel? Zijn er voodoo connecties?

Hoewel het onderliggende verhaal en clou nog niet zo slecht zijn, wordt het allemaal zo flets als de hoofdrolspeelster zonder uitstraling, vol onwaarschijnlijkheden, afgezaagd en weinig consequent uitgevoerd. Daarbij is het voor een griezelfilm gewoon niet eng genoeg, terwijl er genoeg aspecten in zitten die het echt wel creepy hadden kunnen maken, zoals de moeder en haar boodschappen, of de verschijning (die alleen maar kan kruipen kennelijk)…

Voor iemand die trouwens iets meer nadenkt over wat een film je als aanwijzingen meegeeft, de poster geeft al iets prijs en zeker die bijbelse naam!

Random Acts Of Violence (a.k.a. Malcolm a.k.a. Charm)

“If someone texts during this movie, you have permission to beat them over the head until they are a bloody pulp”. Het is de eerste tekst die in beeld komt en gevoel van herkenning wordt hierin ondersteund door een actie die je nooit zou doen, maar je in je hoofd al wel eens hebt uitgevoerd. Een zwarte komedie wordt het dus, waarin protagonist Malcolm de kijker toespreekt vanuit de Lower East Side van New York. Hij vat het zelf te mooi samen: “What the hell has happened to the city, man? Thirty years of sky-rocketing crime, drug addiction and graffiti and we produced CBGB, Andy Warhol, Martin Scorcese and the boombox. Now we’ve got gentrification. Fifteen years of peace and prosperity, and what has that produced? The financial meltdown. Something needs to be done”. Nu is Malcolm de beroerdste niet, vandaar dat hij zich met twee camera’s laat filmen om een manifest te maken ‘to kickstart a revolution’. Door het aantal moorden op te voeren, zullen de rijken de buurt verlaten, de huizenprijzen dalen en zal criminaliteit weer de voedingsbodem worden van artistieke bloei. En zo zijn we getuige van zijn ‘random acts of violence’, het lukraak vermoorden van mensen op straat of in hun huis.

Random Acts Of Violence doet direct denken aan C’est Arrivé Près De Chez Vous. Er zijn veel overkomsten, voornamelijk in de opzet en uitvoering. Een erudiete seriemoordenaar die op droog komische en zeer zelfbewuste wijze uitleg geeft bij het werk dat hij doet, terwijl de cameramensen die met hem meelopen alles op documentaire wijze vastleggen. Maar de invulling, achtergronden en uitwerking zijn iets anders. Malcolm’s acties zijn gebaseerd op een visie die hij in zijn missie tot uitvoer brengt. De cameramensen zijn vanaf het begin onderdeel van en medewerkers aan zijn plan. Het kantelpunt in de film is als het persoonlijk gaat worden en het een versie van de pot verwijt de ketel wordt. Ben’s acties in C’est Arrivé Près De Chez Vous zijn banaler en de documentairemakers waren een toevallige bijkomstigheid, waar hij overigens maar al te graag mee aan de slag gaat. Het kantelpunt in de film is als die verslaggevers niet langer objectief vastleggen, maar actief mee gaan helpen. In een vreselijke verkrachtingsscène verstomd de lach en wordt je als kijker bewust van het feit waar je eigenlijk naar aan het kijken bent wat totaal niet om te lachen is. Je wordt eerst verleid om daarna genadeloos afgestraft te worden. Dat maakt deze film een klassieker. Bij Random Acts Of Violence vind je hetzelfde gegeven wel terug maar in mindere mate. Bij het omslagpunt in deze film verstomd de lach ook wel even, maar het is minder confronterend en shockerend.

Ik was lange tijd op zoek naar deze film en ben er uiteindelijk niet in teleurgesteld. De hoofdrolspeler Ashley Cahill (tevens regisseur en schrijver) weet een aantrekkelijk irritant personage neer te zetten. De guerrilla stijl van film maken komt goed over omdat het ook (vaak) echt zo is uitgevoerd. Er zitten meerdere boodschappen in de film die je aan het denken kunnen zetten. “I just wonder if being too comfortable keeps us from getting anything done”. Is deze tijd een kweekpoel voor ‘aanmodderfakkers’? Het script is sowieso spitsvondig en zit vol mooie uitspraken die elkaar in rap tempo opvolgen. Kortom, er valt genoeg te genieten!

“That’s the problem with serial killers. They’re compulsively driven, so they got no panache. You need to be more philosophical about murdering people”.

Pieces

Als moeders haar zoontje betrapt op het leggen van een puzzel met afbeelding van een blote vrouw geeft ze hem een klap en maakt ze hem uit voor alles wat slecht is. Kennelijk knapt er iets in zijn hoofd want hij pakt een bijl en klieft haar hoofd om vervolgens een zaag te pakken en haar aan stukken te zagen. Veertig jaar later is er een kettingmoordenaar actief op de campus van een universiteit. Het moedercomplex zorgt er voor dat de moordenaar zijn moeder bij elkaar probeert te verzamelen uit vrouwelijke onderdelen. De zwaar ademende killer zaagt een hoofdje hier en een armpje daar. Het is dus niet zo zeer een ‘who dunnit’ maar een ‘who issit’.

Ik had deze film al zijdelings genoemd, maar bij herzien vond ik het toch de moeite waard om er een stukje aan te wijden. Het is namelijk een vreemde eend in de bijt van de horror film, simpelweg omdat als je de film gaat ontleden (pun intended) er dingen niet kloppen of helemaal nergens op slaan. Zo begint de film in de jaren ’40 met een druktoetstelefoon (die toen nog niet bestond), zit er een scène in met een rollerskatende vrouw die door een spiegel gaat (wat nergens op slaat) of komt er opeens vanuit het niets een Bruce Lee-achtige figuur die zijn ‘moves’ botviert op een dame. Of let op de twee politiemannen in het zwart, die als een soort Jansen en Jansen door het beeld schuiven en waarvan er eentje uitziet als Mario van Mario Bros en ook op het feit dat de moordenaar in zwart ornaat met gele kettingzaag (ook al is deze op de poster rood) achter zijn rug (!) bij een meisje de lift in stapt zonder dat ze iets door heeft. Of wat dacht je van het feit dat de politie het onderzoek op de campus uitbesteed aan een jonge verdachte en een blonde tennis pro, waardoor we via die laatste ook nog een zeer slechte tennis wedstrijd mogen beleven. En dan heb ik het nog niet eens over de schrikmomenten aan het einde, waarvan de eerste heel goed is, maar de tweede volkomen idioot. Kortom, genoeg om als cultfilm een ietwat hilarische status te krijgen. Maar dan zijn er ook nog de (zeker voor die tijd) grafische moorden. Zo is er een visueel prachtige scène waarin de moordenaar een meisje op een waterbed neersteekt (vraag niet waarom er een waterbed in de universiteit staat),  zijn er gory details als er een zaag door een middel gaat, laat de moordenaar een ravage aan menselijke onderdelen achter, is er een redelijke bodycount en vooral heel veel bloed. Voeg daar nog wat genre eigenschappen aan toe, zoals veel vrouwelijk naakt en een killer die nooit rent maar je altijd inhaalt en je kunt een hoop plezier beleven aan Pieces (Mil Gritos Tiene La Noche).

De film is uitgegeven op het label van het Britse Arrow Films, dat lekker bezig is met gerestaureerde en ongecensureerde uitgaves van (cult)films en die op verzorgde manier met leuke extra’s uitbrengen. Versies met omkeerbare hoezen met mooi nieuw artwork, speciale boekjes met achtergrondverhalen over de film in kwestie of collector cards en special features in de vorm van nieuwe, interessante interviews met mensen die mee hebben gewerkt aan de film, of kenners zijn op het gebied er van. Wat me wel opviel bij de uitgave van Pieces is dat ze enorm hebben zitten rommelen met de (Engelse) ondertiteling. Of misschien was het wel opzet, in de lijn van een film waar op grappige wijze zoveel mis mee is. Een voorbeeld om dit verhaal mee te beëindigen. De gesproken tekst gaat als volgt. The Dean zegt tegen Mary Riggs als hij terug komt uit de keuken en een tweede kopje koffie heeft gemaakt: “Now then, what were you asking me about. Ah yes, professor Brown. Your coffee.” Nu dan de bijbehorende ondertiteling, die dus niet weergeeft wat er wordt gezegd, maar in de film op zich wel hout snijdt. (The Dean) ‘Sorry, I had to reheat the water’. (Mary Riggs) ‘Thank you’.