We Are What We Are

Valley View. Een gehucht in Amerika waar Emma Parker het leven laat. Ze laat een man en drie kinderen achter die hun geloof in Jezus wel erg letterlijk nemen – “dit is mijn lichaam, dit is mijn  bloed” – en lammerendag door laten gaan. Onder druk van vader welteverstaan, want de twee zusjes hebben hun twijfels over het hele gebeuren. Hun kleine broertje weet nog niet veel meer dan dat hij honger heeft de hele tijd. Maar goed, de oudste zus is nu verantwoordelijk voor wat er moet gebeuren, als opvolger van moeder en familie gaat toch boven alles. De plaatselijke arts onderzoekt ondertussen de doodsoorzaak van Emma, rouwt nog altijd om zijn verdwenen dochter en weet uiteindelijk de twee met elkaar in verband te brengen door iets dat Kuru heet.

Ik zal je niet zo veel nieuws vertellen als blijkt dat niet de hond, maar de buurvrouw in de pot zit bij de familie Parker. Deze film is namelijk een remake van de Mexicaanse film Somos Lo Que Hay uit 2010. Hoewel, remake, het is meer een herinterpretatie. Toch ontkom je er niet aan om de twee films met elkaar te vergelijken. Afgezien van het feit dat de plaats van handeling is verplaatst van de stad naar het platteland (afgezaagd) en het ritueel niet van vader op zoon, maar van moeder op dochter gaat, is het voornaamste verschil dat deze nieuwe versie veel meer uit de schaduw haalt en verklaart. Juist de vraagtekens die de Mexicaanse versie opriep maakten het geheel zo spannend en intrigerend. Regisseur Jim Mickle, die naam maakte met Mulberry St en Stakeland, komt aan met een verklarende familiehistorie over de herkomst van hun kannibalistische karakter. Dat niet alleen, de schuld wordt elders gelegd als vader zegt dat God wilde dat ze zijn wie ze zijn. Er wordt ook op veilig gespeeld door een emotionele brug naar het publiek te bouwen met het feit dat de meiden zo hun bedenkingen hebben over wat er op slachtdag gebeurt. Het zijn (Amerikaanse) keuzes die wat mij betreft de film minder speciaal maken.

Maar het is geen slechte film. Het tempo is kalm, net als het camerawerk, waardoor sommige klappen des te harder aankomen. De tragiek van de familie is goed voelbaar, voornamelijk door de prima vertolkingen (Bill Sage, Ambyr Childers en Julia Garner). De extra verhaallijn van de arts voegt een thrillerachtig element aan het geheel toe, dat realistisch uitpakt en naar de onvermijdelijke climax leidt.

Toch kreeg ik een heel raar beeld voor ogen bij dat ietwat bizarre einde. Doordat dit een klein beetje botste met de gortdroge en bloedserieuze toon van de rest van de film, verwachtte ik bijna dat de twee hoofdrolspeelsters in lachen uit zouden barsten. Zoiets van: Surprise! We got you!

Welke van de twee films je het meeste aan zal spreken is een kwestie van smaak, denk ik. De waardering op internet ontloopt elkaar niet veel, maar ik blijf toch fan van het origineel.

The Colony

‘Hell has frozen over’ heeft iemand op een muur gespoten. De aarde is dan de hel, want na mislukte weerexperimenten is de aarde een ijsplaneet geworden, waar nog maar enkele mensen hun toevlucht hebben kunnen nemen in ondergrondse kolonies. Aldaar worden strikte regels nageleefd om te overleven. Bij ziekte ga je in quarantaine en als je binnen enkele dagen niet beter wordt, de kogel of de ‘highway’, zijnde uitzichtloos de barre ijsvlaktes op.

Het rommelt binnen kolonie vijf. Briggs (Laurence Fishburne) heeft de leiding, maar Mason (Bill Paxton) ziet het allemaal wat anders en vindt dat er veel striktere regels moeten worden toegepast. Tot een escalatie komt het niet echt want ze ontvangen een noodoproep van een andere kolonie en Briggs besluit er heen te gaan om hulp te bieden met twee anderen.

Een barre tocht van twee dagen is er voor nodig om de andere kolonie te bereiken waarin we de drie mannen nauwelijks beter leren kennen, waarna ze er achter komen wat er met kolonie zeven (geloof ik) is gebeurd. En dat is vreselijk. Dus rennen met die hap. Maar ja, vreselijk komt dan achter ze aan en dan is hun eigen kamp ook net meer veilig. Dat gebeurt vrij snel, waardoor de machtsovername door Mason ook weinig zin heeft en het eigenlijk gewoon rennen voor je leven wordt.

‘Vreselijk’ wordt verder niet verklaard. We moeten het maar accepteren als kijker, ook al hebben we er vragen over, van hoe en waarom. Het doet een beetje denken aan 30 Days Of Night, maar dan een heel stuk slechter, saaier en heel erg CGI. Een script waarin de enige functie van een kind is dat hij even laat zien dat hij kan zakkenrollen, omdat dat later van pas kan komen voor het verloop van het verhaal geeft de krakkemikkigheid er van goed weer. Verder is het verhaal idee wat tweedehands, hebben de personages weinig diepgang, hoewel er tijd genoeg was om ze uit te diepen en is de dreiging erg simplistisch.

Dit is een ware ‘direct to DVD’, een snee brood op de plank in huize Fishburne en een ‘waste of time’ voor de kijker.