The Taking Of Deborah Logan

Drie studenten maken een documentaire over een vrouw waarbij onlangs de ziekte van Alzheimer is ontdekt. We maken kennis met Deborah Logan, haar dochter, het huis waar ze verblijven, we krijgen inzicht in de ontwikkeling van de ziekte (medische informatie), maar ook in wat geschiedenis van de familie. Een serieus en goed opgezet kader dus, waarin we getuige zijn van de aftakeling van Deborah die dingen vergeet, spullen misplaatst, zichzelf verwond en episodes heeft waarin ze zichzelf niet meer is. De connecties in het brein beginnen los te laten, zoals dat bij deze ellendige ziekte het geval is. Maar er is meer aan de hand. Ze krijgt een vreemde infectie, er gebeuren onverklaarbare dingen met haar en ze wordt steeds agressiever. Langzaam maar zeker wordt het verwarde oude lieve vrouwtje een doodenge heks en het medelijden dat je voor haar voelde verandert in pure horror. Wat is er in hemelsnaam met haar aan de hand?

Deze zoveelste found footage film heeft me op positieve wijze verrast. Er wordt dit keer uitgegaan van een bestaande ziekte waarbij je jezelf eigenlijk niet meer bent. Dat dit proces wordt vastgelegd is aannemelijk genoeg en het feit dat er meer aan de hand is dan het ziektebeeld in eerste instantie laat zien wordt nog aardig realistisch in beeld gebracht, dankzij dat eerder genoemde, degelijk opzette kader en het indrukwekkende spel van Jill Larson in de rol van Deborah Logan. Ook de verdere uitdieping van wat er nu precies aan de hand is heeft een positieve uitwerking op de waardering van de film. De film doet soms wat denken aan The Exorcist, vanwege het langzame afglijden naar de oncontroleerbaarheid van lichaam en geest, de medische onderzoeken en de realistische maatregelen die worden genomen. Daarnaast zijn er invloeden van Paranomal Activity (opgehangen camera’s) en The Blair Witch Project, maar met alle invloeden is goed omgesprongen. Dit alles maakt de film best spannend en eng, dus effectief, met nog een extreem WTF-momentje aan het einde.

Opvallend dat Bryan Singer (X-Men) zijn naam aan de film heeft verbonden als producer. De naam Logan deed al een belletje rinkelen…

V/H/S: Viral

De is inmiddels de derde in deze anthology van korte found footage horror die ook nu weer door middel van los zand bijeen wordt gehouden. Dat losse zand is genaamd Vicious Circles over een jongen die zijn knappe vriendin maar blijft filmen, maar als er een politieachtervolging langs zijn raam komt verschuift zijn aandacht, wat hij beter niet had kunnen doen. Ergens op slaan doet het überhaupt niet. Van de overige vier verhalen is er eentje uit de film gehaald (om de boel vloeiender te laten verlopen naar het schijnt). Gorgeous Vortex zal echter wel als extra op de Blu-ray/DVD verschijnen. Blijven er drie over.

Dante the Great gaat over een illusionist die er niets van bakt tot hij een cape vindt waarmee hij alles kan. De cape vraagt alleen iets terug. Het idee is leuk, maar de uitwerking is weinig geïnspireerd en komt zelfs wat amateuristisch over. Daarbij zitten er shots in dit segment die niet kunnen behoren tot zelf opgenomen beelden, wat de illusie van ‘found footage’ doorbreekt.

Parallel Monsters begint zeer interessant, als een man een deur naar een spiegeluniversum opent, waarin hij zichzelf ontmoet en er achter komt of alles aan de andere kant hetzelfde is, maar dan in spiegelbeeld. Een uitdagend gegeven dat ook nu helaas niet ten volle wordt benut en een wel zo bizarre wending heeft, dat het eerder lachwekkend wordt.

Bonestorm is het laatste deel dat gaat over een groep skaters die hun stunts vast leggen. De ingehuurde cameraman weet een coole skate plek in Tijuana (Mexico) waar ze naar toe gaan. Het blijkt een kwestie van verkeerde plek, verkeerde tijd, want de satanische plek brengt knekelige poppen aan het dansen. Het is een op hol geslagen, bloederige videoclip met een zeer abrupt einde.

Aldus komen we aan het einde van V/H/S/: Viral. Het is het slechtste deel in een toch al niet zo sterke reeks. Dat heeft vooral te maken met het feit dat aardig ideeën niet goed worden uitgewerkt, waardoor de impact wordt gemist of gewoon in het luchtledige blijft hangen. “This shit’s gonna go viral”, wordt ergens gezegd. Shit it is, it makes no fucking sense and the whole thing is a bloody and boring mess.

Jessabelle

Na een ongeluk is Southern girl Jessabelle aangewezen op een rolstoel, haar vader (van wie ze enigszins vervreemd was) en diens huis in Louisiana. Een groot oud afgelegen huis natuurlijk, vol druppelende kranen, oude spiegels, gebladderd stucwerk en creepy crawlers. Als haar overleden moeder een bijdrage doet aan de toch al niet gezellige stemming via enkele verontrustende videoboodschappen is het niet zo vreemd dat Jessabelle vreemde geluiden gaat horen, enge verschijningen ziet en IFO’s (Identified Flying Objects) door de kamer ziet vliegen. Kortom, het is niet pluis in huis. Maar gekluisterd aan je rolstoel maak je je niet zo snel uit de voeten. Slaat haar fantasie op hol? Is er te veel drank in het spel? Zijn er voodoo connecties?

Hoewel het onderliggende verhaal en clou nog niet zo slecht zijn, wordt het allemaal zo flets als de hoofdrolspeelster zonder uitstraling, vol onwaarschijnlijkheden, afgezaagd en weinig consequent uitgevoerd. Daarbij is het voor een griezelfilm gewoon niet eng genoeg, terwijl er genoeg aspecten in zitten die het echt wel creepy hadden kunnen maken, zoals de moeder en haar boodschappen, of de verschijning (die alleen maar kan kruipen kennelijk)…

Voor iemand die trouwens iets meer nadenkt over wat een film je als aanwijzingen meegeeft, de poster geeft al iets prijs en zeker die bijbelse naam!

Random Acts Of Violence (a.k.a. Malcolm a.k.a. Charm)

“If someone texts during this movie, you have permission to beat them over the head until they are a bloody pulp”. Het is de eerste tekst die in beeld komt en gevoel van herkenning wordt hierin ondersteund door een actie die je nooit zou doen, maar je in je hoofd al wel eens hebt uitgevoerd. Een zwarte komedie wordt het dus, waarin protagonist Malcolm de kijker toespreekt vanuit de Lower East Side van New York. Hij vat het zelf te mooi samen: “What the hell has happened to the city, man? Thirty years of sky-rocketing crime, drug addiction and graffiti and we produced CBGB, Andy Warhol, Martin Scorcese and the boombox. Now we’ve got gentrification. Fifteen years of peace and prosperity, and what has that produced? The financial meltdown. Something needs to be done”. Nu is Malcolm de beroerdste niet, vandaar dat hij zich met twee camera’s laat filmen om een manifest te maken ‘to kickstart a revolution’. Door het aantal moorden op te voeren, zullen de rijken de buurt verlaten, de huizenprijzen dalen en zal criminaliteit weer de voedingsbodem worden van artistieke bloei. En zo zijn we getuige van zijn ‘random acts of violence’, het lukraak vermoorden van mensen op straat of in hun huis.

Random Acts Of Violence doet direct denken aan C’est Arrivé Près De Chez Vous. Er zijn veel overkomsten, voornamelijk in de opzet en uitvoering. Een erudiete seriemoordenaar die op droog komische en zeer zelfbewuste wijze uitleg geeft bij het werk dat hij doet, terwijl de cameramensen die met hem meelopen alles op documentaire wijze vastleggen. Maar de invulling, achtergronden en uitwerking zijn iets anders. Malcolm’s acties zijn gebaseerd op een visie die hij in zijn missie tot uitvoer brengt. De cameramensen zijn vanaf het begin onderdeel van en medewerkers aan zijn plan. Het kantelpunt in de film is als het persoonlijk gaat worden en het een versie van de pot verwijt de ketel wordt. Ben’s acties in C’est Arrivé Près De Chez Vous zijn banaler en de documentairemakers waren een toevallige bijkomstigheid, waar hij overigens maar al te graag mee aan de slag gaat. Het kantelpunt in de film is als die verslaggevers niet langer objectief vastleggen, maar actief mee gaan helpen. In een vreselijke verkrachtingsscène verstomd de lach en wordt je als kijker bewust van het feit waar je eigenlijk naar aan het kijken bent wat totaal niet om te lachen is. Je wordt eerst verleid om daarna genadeloos afgestraft te worden. Dat maakt deze film een klassieker. Bij Random Acts Of Violence vind je hetzelfde gegeven wel terug maar in mindere mate. Bij het omslagpunt in deze film verstomd de lach ook wel even, maar het is minder confronterend en shockerend.

Ik was lange tijd op zoek naar deze film en ben er uiteindelijk niet in teleurgesteld. De hoofdrolspeler Ashley Cahill (tevens regisseur en schrijver) weet een aantrekkelijk irritant personage neer te zetten. De guerrilla stijl van film maken komt goed over omdat het ook (vaak) echt zo is uitgevoerd. Er zitten meerdere boodschappen in de film die je aan het denken kunnen zetten. “I just wonder if being too comfortable keeps us from getting anything done”. Is deze tijd een kweekpoel voor ‘aanmodderfakkers’? Het script is sowieso spitsvondig en zit vol mooie uitspraken die elkaar in rap tempo opvolgen. Kortom, er valt genoeg te genieten!

“That’s the problem with serial killers. They’re compulsively driven, so they got no panache. You need to be more philosophical about murdering people”.

The Cohasset Snuff Film

In 2007 maken we een reis door Amerika. Ik heb de reis goed voorbereid en weet welke (comic) shops ik waar moet vinden. Er staat ook een kunstgalerij op het programma, gevestigd in Burbank (Los Angeles) California. Het moet een aparte zaak zijn waar ze niet alledaagse, wat duistere kunst tonen en verkopen. Het staat op mijn ‘to-do-list’ omdat een striptekenaar die ik waardeer er een expositie heeft. Haar naam is Dame Darcy. De galerij heet Hyaena.

Aan de muur links hangen originele tekeningen van de artiest waar ik voor gekomen ben, maar de prijzen zijn me te gortig. Als ik de zaak verder door loop zie ik erg mooie (driedimensionale) kunstwerken en een hoop verzamelaars objecten. Onder dat laatste vallen bijvoorbeeld ook de fleurige tekeningen onder van seriemoordenaar John Wayne Gacy. Het gaat hier om de zogenaamde ‘true crime art’, kunst gemaakt door criminelen, moordenaars. Nu houd ik enorm van horror films en duistere kunst. Maar de lijn die ik trek zit hem in dat ‘true’. Ik blijf aan de fantasie kant, moet niets hebben van sites met filmpjes en foto’s van echte gruwelen en zal dus ook nooit ‘kunst’ kopen gemaakt door een moordenaar. Ik vervolg mijn toer door de winkel en besluit uiteindelijk een zeer gelimiteerde, genummerde (#6 van 25 stuks)en gesigneerde tentoonstellingsposter te kopen van mevrouw Darcy die me een luttele 8 dollar kost. Originele tekeningen, een handlezing (!) en zelfs een door haar met de hand gemaakte pop heb ik toch al…

Eigenaar van de galerij Bill Shafer speelt een rol in The Cohasset Snuff Film als eigenaar van een galerij genaamd Hyaena die onder andere in ‘true crime art’ handelt. Je begrijpt al dat deze film een zweem van realiteit mee moet krijgen. Bill heeft al het materiaal rond de 17-jarige Collin Mason verzameld, die in 2010 een aantal video’s upload waarin hij laat zien dat hij een aantal moorden pleegt. Van alle beelden heeft Shafer een documentaire gemaakt, waarin nieuwsreporters, een psycholoog, familie, een schrijfster, jeugdvrienden en medeleerlingen aan het woord komen. De hoofdmoot bestaat echter uit de ‘found footage’ van Mason, die in korte zelf opgenomen filmpjes met veel gevloek, getier en haat, monologen afsteekt dat sommige mensen een lesje geleerd moet worden, hoe hij dat gaat doen en uiteindelijk ook laat zien dat hij het doet.

De film faalt op meerdere fronten. Als documentaire met zoveel sprekende hoofden mist het toch een vorm van inzage in hoe het zover heeft kunnen komen. Er worden heel kort wat zaken uit het verleden van Collin Mason opgerakeld die al snel als oorzaak moeten worden aangenomen voor zijn idiote gedrag, waarna men zich voornamelijk concentreert op loze uitspraken en saaie verhalen, opvullende interviews zeg maar van een priester tot een lokale held. Erg oninteressant vooral. Dan heb je de filmpjes van Mason zelf, die erg vervelend zijn en niet zo geloofwaardig over komen. Hij hangt de psycholoog uit, is bijdehand, zelfingenomen en neemt stoere poses aan waarvan hij denkt dat ze bij zijn stoere verhalen horen. Eigenlijk maken zijn filmpjes totaal geen indruk en wekken alleen irritatie op. Daarbij wordt de illusie van echtheid doorbroken door suffe fouten in de manier van filmen, waardoor je weet dat je naar een film zit te kijken. De moorden zelf dan. De poster van de film dekt de lading totaal niet. De moorden gebeuren óf buiten beeld, óf zijn weinig spectaculair. En om het geheel nog verder naar beneden te brengen is Mason na het moorden nog even ‘grappig’, zoals een bijdehante eikel betaamd. Het enige lichtpuntje is het feit dat er wel degelijk iets van kritiek in de film zit, als getoond wordt hoe de media en ondernemers een slaatje slaan uit de seriemoordenaar en dat het publiek er maar al te graag voor betaald. Ook het feit dat de zieke fascinatie met gruwelijkheden via slechts een muisklik kan worden gevoed doet misschien tot nadenken stemmen. Het lichtpuntje voelt echter totaal niet op zijn plaats in de rest van de film die juist het omgekeerde lijkt te onderschrijven.

Willow Creek

Zoals de meeste films tijdens het Imagine Film Festival wordt ook deze kort ingeleid door Chris Oosterom, die vertelt dat als ze een ‘found footage’ opgestuurd krijgen, ze verwachten dat het weer zo’n afgezaagde film is met wiebelende camera en slechte beelden, wat al vaker en beter is gedaan. Willow Creek was een verrassing, een goede uitzondering, waarbij aan het eind de boel goed ontspoort.

Vooruit met de geit.

Nu kan ik die geit gaan bespreken. Het hebben over een stel dat op zoek gaat naar Bigfoot die in de jaren zestig is waargenomen in de Trinity Forest bij Bluff Creek door Roger Patterson en Robert Gimlin, die daar een opname van maakten. Dat daar een hele cultus omheen is gebouwd, zich een waar commercieel circus afspeelt in het nabijgelegen plaatsje Wilow Creek, alwaar alles, van het hotel via de boekwinkel tot de hamburger Bigfoot als adjectief heeft. Dat het stel interviews doet met lokale mensen, ondanks enkele waarschuwingen gaat hiken naar de plek waar het beest is gezien, angsten uitstaat in hun tentje met een take die veel te lang duurt, maar toch wat aardige schrikmomenten oplevert. Maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. Want ik begrijp het gewoon niet. De inleidende woorden van Chris. Een verschil van smaak, zoals dat bij L’Etrange Couleur Des Larmes De Ton Corps het geval kan zijn, gaat hier toch niet op?

Op de site van het festval staat te lezen: ‘Willow Creek is simpelweg de beste found footage horrorfilm sinds The Blair Witch Project. Is het dan toeval dat de film dezelfde tactieken gebruikt?’ De vraag stellen is hem beantwoorden, maar kennelijk ziet men dit niet, dus zal ik de vraag even beantwoorden: NEE, het is geen toeval omdat dit gewoon een regelrechte onvervalste en onbeschaamde RIP OFF is, die op geen enkele wijze ook maar een greintje oorspronkelijkheid bevat. Of het moet zijn dat het hier over een sloom lopende uit de kluiten gegroeide harige Sasquatch moet zijn in plaats van een enge heks. Gimme a break!

Stemoordeel: slecht (en niet hopeloos, vanwege goed spel en twee aardige schrikmomenten)

Paranormal Activity: The Marked Ones

Dit is alweer de vijfde in de reeks, hoewel deze een aparte titel heeft zonder nummer en nummer 5 aangekondigd is voor later dit jaar!? The milking continues…

Dit verhaal speelt zich af in Oxnard, California, binnen de Latijns-Amerikaanse gemeenschap. Twee vrienden (Jesse en Hector) en een videocamera die alles registreert. Ze hebben het idee dat de benedenbuurvrouw een ‘bruja’ (heks) is en zijn getuige van een vreemd ritueel. Als Jesse via een soort beet een ‘marked one’ wordt en de vrienden via een elektronisch spelletje antwoorden krijgen van een geest gaan de poppen aan het dansen. Een ‘danse macabre’, waarbij dit keer iets meer aandacht wordt besteed aan de heksenkring. En omdat de serie zo verdomd haar best doet om dwarsverbanden aan te leggen, wordt ook hier een kring rond gemaakt en zien we zelfs Katie en Micah even terug.

Het originele idee is ondertussen al meer dan uitgemolken en deze film leunt vooral op een zeer ouderwetse vorm van spanning, namelijk dat je weet dat je aan het schrikken zal worden gemaakt, maar niet wanneer. Voor een doorgewinterde kijker zal dit weinig effect hebben, zeker omdat het merendeel ook uit de hoek komt van waaruit je het verwacht. En als het daar niet vandaan komt, valt het uit de lucht, twee keer zelfs. Pas naar het einde toe komt er vaart in de film en is de opeenstapeling van gebeurtenissen wat de film nog enigszins de moeite waard maakt en waarbij enige adrenaline vrij komt. Maar het gebruik van slechts één camera en een enge heks doen dan onmiddellijk denken aan de achtbaanrit die [REC] was, waarbij dit toch danig in het niet valt.

Enigszins schouderophalend loop je dan de bioscoop weer uit. In plaats van obsessief vast te houden aan het format, zou ik veel liever een film zien over de heksenkring bijvoorbeeld, en hoe die is ontstaan, wat men doet bij bijeenkomsten, etc. Dat kan toch makkelijk onder het kopje spin-off? Are you listening, Oren Peli?

The Dyatlov Pass Incident

In 1959 gaan negen ervaren jonge wandelaars/skiërs naar de Kholat Syakhl, de ‘Mountain of the Dead’ in Siberië. Ze worden allemaal dood teruggevonden onder zeer vreemde omstandigheden. Twee Amerikaanse studenten gaan een documentaire maken over dit incident. Ze nemen een geluidsvrouw en twee experts in klimmen en gidswerk mee. Ook deze groep zal het niet overleven (nee, ik verklap niks, want dat doet de film al meteen). Beelden van hun camera zijn gevonden en daardoor kunnen we zien wat er met ze is gebeurd.

De zoveelste ‘found footage’ dus, al is het zeer vaag hoe men aan deze beelden is gekomen (zeker als je weet hoe de film afloopt). Helaas betekent dit dat we ons eerst door een flink uur enorme saaiheid heen moeten worstelen. Beelden van de treinreis, bezoek aan de plaatselijke kroeg, een vrachtwagenrit naar de berg, vriendelijke en behulpzame russen die Engels spreken (?!), ongein in de sneeuw, lopen door de sneeuw, eten in de sneeuw en tent opslaan in de sneeuw. Kortom, BORING! Bovendien een gemiste kans om in deze verloren tijd de personages uit te diepen.

En dan? Blote voetsporen in de sneeuw, rare geluiden in de nacht, instrumenten die op hol slaan. De spanning zou moeten stijgen, maar dat is absoluut niet het geval. Dat de vijf jongeren sympathiek noch vervelend zijn draagt daar wel aan bij. Door krakkemikkig acteerwerk, ondermaatse dialogen en ongeloofwaardige reacties wil het – zelfs als het tempo omhoog gaat en er enige actie ontstaat – maar niet spannend worden, laat staan eng. De enorme gaten in het plot en vergezochte verklaring voor al het onheil zijn wat mij betreft de doorslag om nauwelijks nog een goed woord voor de film over te houden.

Bij nader onderzoek blijkt dat het Dyatlov Pass Incident echt als zodanig bekend is. Die negen Russen zijn inderdaad onder vreemde omstandigheden dood teruggevonden. De zaak is nooit opgelost maar er zijn verschillende theorieën over wat er gebeurd is. Laat deze film nu een soort van slecht nagespeelde versie zijn, waarbij men verschillende verklaringen in een grote kookpot heeft gegooid, met een slecht te vreten dis als uitkomst. Ik zou je aanraden om het verhaal rond het incident gewoon te lezen, dat is een stuk intrigerender dan deze film.

V/H/S 2

Na de niet altijd even daverende anthology van V/H/S hebben de makers hoogstwaarschijnlijk mijn recensie gelezen en de zaken iets anders aangepakt. Verdwenen zijn namelijk de ellenlange en saaie intro’s en de meeste segmenten komen vrij snel tot zaken. Een ander voordeel is dat er nu slechts vier korte films zijn, die met hun langere speeltijd wat meer op een echte film lijken en minder op ‘found footage’. Gebleven is de overkoepelende ‘vijfde’ film, die de andere vier aan elkaar lijmt. Om met die laatste te beginnen…

Tape 49

…draait om een privé detective en zijn vriendin, die onderzoek doen naar een vermiste jongen. Ze komen bij een huis dat vol staat met video-apparatuur, beeldschermen en stapels videobanden. Terwijl de man het huis onderzoekt, kijkt de vrouw naar de tapes, met vreemde gevolgen. Op de tapes staan de vier korte films die we zelf ook zien. Net als in de eerste film is dit onderdeel van het concept. Het vinden van vreemde tapes die we dan meekijken. Het zijn allemaal weer ‘toevallige’ opnames waarvan niet de bedoeling was dat ze naar buiten zouden komen. Zoals gezegd, de lijm tussen de andere films, maar verder weinig interessant.

Phase I Clinical Trials

Het uitgangspunt is leuk maar niet nieuw. Een man krijgt een nieuw oog in de vorm van een camera. Die ziet alles maar kan ook alles vastleggen. Dit laatste is van belang omdat het een prototype betreft en het bedrijf er achter wil weten of het goed werkt. POV dus. Al snel ziet de hoofdpersoon dingen die er wel/niet zijn. Ze jagen hem in ieder geval de stuipen op het lijf. Van onverwachte kant krijgt hij opwindende hulp, maar dit maakt de boel er niet echt beter op. In 2002 verraste het Verre Oosten ons via de gebroeders Pang met Gin Gwai, beter bekend als The Eye, waarin een meisje een hoornvliestransplantatie krijgt en vreemde dingen gaat zien. Adam Wingard (hee, daar heb je hem weer), de enige regisseur die ook een segment deed voor de eerste film, weet dit gegeven niet meer dan te herkauwen, op een mindere manier, waarbij de hele episode ook nog vrij onaf voelt.

A Ride In The Park

Je kunt ze tegenwoordig makkelijk kopen: camera’s voor bovenop je fietshelm. Kun je leuke opnames maken als je gaat crossen door de bossen. Dat is precies wat een vriendelijke vent gaat doen in het Goldstone State Park op een mooie zomerse ochtend. Dit gaat al heel snel mis en voordat je het weet is hij een zombie en is de eerste zombiecam een feit. Vanuit zijn perspectief zien we dus het leven als een zombie, wat goor, grappig, verrassend en verdomd goed uitgevoerd is tot en met de mate van zelfreflectie (letterlijk en figuurlijk) aan toe. Een hoogtepunt van deze anthology gemaakt door Eduardo Sanchez & Greg Hale (Blair Witch Project, Lovely Molly), waarbij ik meteen heb geleerd hoe dat in Amerika wordt genoemd als je per ongeluk iemand belt met je mobiel: “you butt dialed me”!

Safe Haven

Een groep jonge Amerikanen (van Indonesische afkomst) behangt zich met (deels verborgen) camera’s om een interview te doen met de leider van ‘de Poorten van het Paradijs’. Na een eerste afspraak mogen ze in het complex komen van deze sekteleider, waar ze hun interview (alles in het Indonesisch!) met de ‘almachtige vader’ voortzetten en ondertussen op slinkse wijze meer proberen uit te vinden over deze geloofspartij die ook twintig kinderen herbergt. Laat de ploeg nu net op de belangrijkste dag in het bestaan aanwezig zijn. Wat volgt is nauwelijks te beschrijven. De Indo Jim Jones zorgt met zijn zelfmoordsekte voor heel wat ‘extreme gore’ en ‘wtf’ momenten die doen denken aan de ‘new wave of French horror’ van enige jaren geleden. Regisseur Timo Tjahjanto deed al van zich spreken op het Imagine Film Festival van 2010, waar zijn debuutfilm Macabre in ieder geval liet zien dat hij het van de slager bekende ‘mag het ietsje meer zijn’ wel erg ruim nam. Waar die film echter te lang door ging, weet hij met Safe Haven de tijd goed en ten volle te benutten. En klaarblijkelijk heeft de beste man veel videogames gespeeld, want de POV shots zijn geniaal.

Slumber Party Alien Abduction

Jason Eisener (Hobo With A Shotgun) neemt de laatste video voor zijn rekening. Broer verstiert met zijn vrienden de lol die zijn zus wil beleven als de ouders van huis zijn en de zus neemt wraak. Het is kinderspel vergeleken met het buitenaardse gevaar dat het op hen allemaal heeft gemunt. Het oorverdovende geluid moet het gebrek aan spanning opvangen, wat maar niet wil lukken met die mannen in witte alien pakjes. Wel grappig is de ‘doggiecam’ van waaruit we het meeste meebeleven.

Aldus levert V/H/S 2 twee hoogtepunten op en scoort daarmee toch niet veel beter dan de vorige.