Asmodexia

Drie dagen voor de wederopstanding gaan een priester en een meisje genaamd Alba diverse plekken af alwaar een uitdrijving plaats moet vinden. Dat gaat gepaard met Latijnse teksten, groen slijm en heel veel gevloek, getier en geschreeuw dat de entiteit het lichaam moet verlaten. De moeder van Alba zit in een inrichting, alwaar de temperatuur stijgt en de gekken op drift raken. Haar zus is detective, die zich bezig houdt met die demonische zaken waar slachtoffers bij vallen.

Het is een vaag zootje, kan ik je zeggen.

De datum waar het om draait is 21 december 2012. De datum waarop de Maya kalender stopt en de wereld zou vergaan. De bekende strijd tussen goed en kwaad heeft een clou die lang niet onaardig is. Het geeft deze Spaanse film zelfs een duister tintje dat je op basis van voorafgaande niet had verwacht. De impact had echter veel groter kunnen zijn. De weg er naar toe is namelijk niet pakkend genoeg, waardoor het aha! moment toch wat van zijn kracht verliest en eerder een okay… moment wordt. Álex de la Iglesia deed het wat dat betreft heel wat beter in zijn El Día De La Bestia uit 1995.

Deliver Us From Evil

In een proloog zien we dat het kwaad is meegekomen tijdens een oorlogsmissie in Irak. Het kwaad uit zich via een man die zijn vrouw aftuigt, een moeder die haar baby weggooit. New York politieman Ralph Sarchie heeft zoals zijn collega het noemt een ‘radar’ voor interessante zaken en komt de twee gevallen op het spoor. Een spoor dat leidt naar de link tussen de twee voorvallen, de bron die het kwaad aan het verspreiden is. Een gevecht tussen goed en kwaad zal geschieden, waarbij een priester een belangrijke rol zal spelen.

Deze film is gebaseerd op het ‘non-fiction’ boek Beware The Night van Ralph Sarchie, die zijn belevenissen als agent in New York aan papier toevertrouwde, waaronder bovengenoemde zaak. Dus ja, het gaat (weer) over bezetenheid en uitdrijving, maar de invulling is zeker in het begin toch wat anders dan in de meeste films die hierover gaan. De nadruk ligt namelijk op het spannende politiewerk van Ralph en zijn maat, die nu in aanraking komen met iets dat makkelijk is af te doen door er het labeltje ‘gek’ aan te hangen, maar de realiteit laat zien dat de gekte een oorsprong heeft. Een realiteit die behoorlijk wat invloed op Ralph persoonlijk heeft. Toch is er wat tijd nodig voordat hij zich laat overtuigen door de jonge, onconventionele Jezuïeten priester die hem laat zien dat het om een zaak van bezetenheid gaat, waarna een uitdrijving zal moeten volgen.

Met die uitdrijving gaat het dan in zoverre mis, dat de film zich weer beweegt in het water waarin zovele van dit soort films zich bewegen en wordt er gevloekt, getierd, in vreemde tongen gesproken, zijn er bovenmenselijke krachten in het spel en vliegen de ramen uit hun sponningen. Kortom, het wordt flink groot gemaakt, waar het misschien juist klein, intiem en persoonlijk had moeten blijven. Het gaat tenslotte om een gekwelde geest die ook maar doet wat hem wordt opgedragen.

Ondanks het goede spel van Eric Bana als Ralph Sarchie valt de film dus in een valkuil die deze eerst zo goed en doeltreffend wist te ontwijken.

End Of The Line

Waarom luisteren we niet vaker naar gekken die aan de vooravond van een volle maan inclusief verduistering roepen dat de demonen komen? Het is een teken aan Karen’s wand, net als het teken dat ze zelf enge visioenen heeft, een net vrijgelaten patiënt uit de psychiatrische inrichting waar ze werkt zich voor de metro stort en ze van diezelfde patiënt verontrustende tekeningen op haar bureau vindt. Kortom, alle profetische ingrediënten voor een lekkere B-film zijn aanwezig en Karen stapt na haar dienst gewoon in de metro, die stil komt te staan in een tunnel, waarna een horde aanhangers van een religieuze cult de rest van de passagiers probeert af te maken om zo hun zielen te redden omdat ze net via hun piepers (!) hebben vernomen dat de ‘Day Of Reckoning’, ‘Armageddon’, ‘The Apocalypse’ voor de deur staat. Dus wordt het vechten voor je leven en rennen naar het einde van de tunnel.

Het is een eigenaardige film. Aan de ene kant wordt er veel te veel gepraat zonder dat het verhaal vordert, aan de andere kant zijn er aardige schrikmomenten en bloederige effecten. De cultleden zijn eigenlijk niet zo heel eng, meer geschift op een nerdige, geitenwollensokken manier, maar het is ook weer die geschiftheid van deze leden die de film naar het einde toe best wel beklemmend maakt. Alsook het feit dat niemand veilig is en daar kinderen en zelfs een zwangere vrouw (inclusief embryo!) de dupe van worden. Dan wordt er ook nog op slimme wijze geleend uit andere bekende horrorfilms, zoals The Shining (bekende camerashot van onderen bij de deur), Night Of The Living Dead (lange zwarte man met anderen in afgesloten ruimte) en Dirty Harry (met een psychopaat die sprekend lijkt op de psychopaat uit die film).

Al met al wordt het doomscenario aardig uitgewerkt. Angst regeert, religie dicteert. Daarbij krijgt deze horrorfilm extra punten om twee redenen. Allereerst omdat het bij mijn weten de eerste is waarin één van de hoofdpersonen (Neil Napier uit Helix) zegt een ‘major dump’ te moeten doen (poepen dus) voordat hij verder met de strijd kan, waarna een meisje toegeeft ook te moeten en ze allebei naar de wc gaan. Daarnaast omdat je aan het eind in trance het onontkoombare zalvende liedje meezingt.

Witching & Bitching (Las Brujas De Zugarramurdi)

Na een kort intro waarin we de onheilige drie-eenheid tegenkomen in de vorm van oma, moeder en dochter heks knalt de nieuwe film van Álex de la Iglesia er heerlijk in met een zomers tafereel in felle kleuren, waarin de beroving van een pandjeshuis centraal staat en Christus een rol van belang speelt. De bende overvallers neemt de benen richting Frankrijk alwaar de mannen stranden in het dorp Zugarramurdi, dat bekend staat als broedplaats van heksen, enkele eeuwen geleden althans. Nu ja, dat intro was er niet voor niets en al snel staan de criminelen oog in oog met vrouwen die hen niet bepaald goed gezind zijn.

De la Iglesia heeft een aardig oeuvre opgebouwd, met titels als Acción Mutante, El Día De La Bestia, Perdita Durango, Crimen Ferpecto en Balada Triste De Trompeta, die allen geslaagd tot zeer geslaagd te noemen zijn. Witching & Bitching is helaas een wat mindere toevoeging aan dit rijtje. Het is een horror-komedie, met de nadruk op het laatste woord, maar de humor is over het algemeen niet altijd even geslaagd te noemen. Een goed begin is dit keer niet het halve werk, want al gauw ga je je ergeren aan de groep Spanjaarden die woorden als kogels ratelen maar uiteindelijk niet veel (leuks) te zeggen hebben. Na een veel te lange autorit komt dan de confrontatie met de ‘brujas’ en wordt het al snel een overkokende heksenketel vol kolderieke figuren, acties, situaties en conversaties die niet kunnen verhullen dat het maar om een heel karig plotje gaat vol slecht gefundeerde uitkomsten. De keuze om aan het einde veel special effects toe te passen was ook geen beste, want het budget laat het goedkope niveau daarvan doorschemeren.

Ik krijg het gevoel dat de regisseur zich er met dit verhaaltje iets te gemakkelijk vanaf heeft gemaakt en er op geen enkel ander niveau iets substantieels voor in de plaats geeft. De rijke en originele fantasie die de man ten toon spreidt krijgt na het begin nauwelijks vervolg en daardoor zakt de hele boel al snel in elkaar, de grote finale ten spijt. Daar kan zelfs heerlijke heks Eva (Carolina Bang) niets aan veranderen.

Devil’s Due

Bereid je voor op alweer een shaky cam film vol ‘zelf’ opgenomen materiaal. Dit keer mogen we ons verblijden op de komst* van Samantha en Zack, een koppel dat trouwt en op huwelijksreis gaat naar de Dominicaanse Republiek. ‘What happens in Santo Domingo doesn’t stay in Santo Domingo’ en de kijker weet al dat duistere derden zich bemoeit hebben met de bezwangering van Samantha. Niet gepland, maar zeer welkom. Het koppel kiest kleuren uit voor de kinderkamer en  Zack legt alles vast voor zijn nageSLACHT *. Aangezien de heftige poster er geen doekjes om windt zal het ons niet verbazen dat de zwangerschap niet zonder slag of stoot gaat, waarbij het voornamelijk Samantha is die de slag en stoot uitdeelt. Ze is namelijk af en toe niet geheel haar zelf en doet dan rare dingen. Zonder dat de pasgetrouwden het doorhebben wordt hun hele huis voorzien van camera’s. Ze worden in de gaten gehouden en wij kijken mee. Het wachten is op de baby….

De eerste film die je te binnen schiet bij het horen van dit alles is natuurlijk Rosemary’s Baby van Roman Polanski. Vergelijken van de films doe ik niet, want dat is een diamant vergelijken met een aardappel. Bij Devil’s Due weet je van tevoren dat er een duivelskind geboren zal worden. Dit ‘moment suprême’ maakt trouwens wel degelijk indruk en komt in de buurt van wat de poster beloofd. Maar de weg daar naartoe moet dus ook spannend zijn en is het bij lange na niet genoeg. Daarbij laat de trailer al de meeste hoogtepunten zien. Het homevideo-format werkt tegen de film, omdat je erg moe wordt van alle vluchtige bewegingen, het ongeloofwaardig is hoe ver het is doorgevoerd, maar voornamelijk omdat het overgrote deel van de film bestaat uit opnames van iemands vakantie en andere dagelijkse beslommeringen, waar je zo tegenop ziet als je dat bij een vriend thuis zou moeten bekijken. Laat staan dat je er voor wilt betalen!  Het is allemaal veel te langzaam en te nietszeggend. Terwijl het uitgangspunt van de film zwanger* is van verwachting*, komt die verwachting niet uit en blijf je steken in de hoop op dingen die niet gaan komen.

Heel erg jammer, want met een betere psychologische insteek, een normale manier van filmen en een betere uitwerking en invulling van het script, had dit best een spannende film kunnen zijn. Het gegeven dat iemand zichzelf niet is op sommige momenten is heel verontrustend. Er is een mooie scène van als Samantha ’s nachts wakker wordt en eng reageert. Maar het gaat al gauw weer ‘over the top’ met mensen die door onzichtbare krachten alle kanten op worden geslingerd.

Al met al kom je al gauw bij de vraag waarom de duivel altijd zo’n dramatische entree moet maken. Laat hem (of haar!) gewoon ergens onopvallend geboren worden, aansterken, geen gekke dingen doen en in de kracht van zijn leven toeslaan, toch?

*(all puns intended)

Here Comes The Devil

Ben je net lekker bezig met een potje lesbische seks, wordt er aan de deur geklopt. En nee, het is niet Sinterklaas maar een man met een machete die wat vingers van je hand hakt en daar mee vandoor gaat. In de bergen schurkt hij tussen een verzameling vingers dan met zijn blote pielemuis tegen moeder aarde.

Dit eigenaardige begin heeft vrijwel niets van doen met de rest van deze Mexicaanse film, van een Argentijnse filmmaker die geboren is in Spanje, maar je aandacht is in ieder geval gegrepen.

Het verhaal vervolgt met een zoon en dochter die de bergen in lopen terwijl papa en mama zich met elkaar vermaken in de auto. De kinderen komen niet direct terug en worden pas na een zoektocht de volgende dag gevonden. Alles lijkt in eerste instantie oké, maar ze vertonen veranderd gedrag wat dan natuurlijk het gevolg kan zijn van de traumatische ervaring. Maar de ouders laten het er niet bij zitten en gaan op onderzoek. Dat het mis gaat zal niemand verbazen. Belangrijker is echter op welke wijze.

Deze film neemt zou je kunnen zeggen het einde van Picnic At Hanging Rock en borduurt dan verder op wat er gebeurd zou kunnen zijn met de verdwenen kinderen. Wat regisseur Adrián García Bogliano – bekend van o.a. No Moriré Sola, Masacre Esta Noche en Sudor Frio – goed doet, is het in het ongewisse laten van de kijker (en de ouders) of er echt iets demonisch aan de hand is, of dat het de verbeelding is die ons (en hen) parten speelt. De ouders willen niet alleen weten wat er is gebeurd, ze nemen ook het recht in eigen handen als ze denken dat dit het recht is dat moet geschieden. De duivel komt in vele gedaantes. Het einde van Here Comes The Devil is minder vaag dan Picnic At Hanging Rock en laat genoeg ruimte voor eigen invulling, maar kent een zelfde soort tragische schoonheid, die pas na een dag of wat tot je doordringt.

Carrie

Remakes. Het kan goed gaan. Dan krijg je een versie die veelal voorzien is van een eigen stempel, een intelligente aanpak, die vasthoudt wat goed is, maar niet bang is om andere dingen te proberen en zeker geen één op één kopie wil maken. Zoals John Carpenter’s The Thing, David Cronenberg’s The Fly, Zack Snyder’s Dawn Of The Dead en recenter Evil Dead en Maniac. Het kan ook mis gaan. Dan krijg je een wanproduct dat op geen enkele manier ook maar in de schaduw kan staan van het origineel. Zoals Samual Bayer’s A Nightmare On Elm Street, Gus van Sant’s Psycho, Neil LaBute’s The Wicker Man, Jan de Bont’s The Haunting en Rob Zombie’s Halloween.

Maar dan heb je nog een categorie. De categorie waarbij je eigenlijk je schouders ophaalt, omdat het niet slecht is, maar ook niet echt iets toevoegt aan wat er al in zeer goede vorm aanwezig is: het origineel. Carrie valt in deze laatste categorie, hoewel ik daar meteen iets aan toe moet voegen en recht moet zetten. De categorieën zijn namelijk ingedeeld volgens het uitgangspunt dat je het origineel kent. Als dat niet zo is, verandert er waarschijnlijk niet zo veel aan die eerste en tweede verdeling, want die goed geslaagde remakes zijn op zich gewoon goed geslaagde films, en de mislukte remakes zijn op zich ook niet zulke beste films. Bij Carrie kan ik me goed voorstellen dat als je het origineel niet kent, je deze versie best goed zal vinden omdat het op zich geen slechte film is.

Voor wie het nog niet weet, het gaat over een outcast die er zo graag bij wil horen, maar door haar moeder wordt tegengehouden, tot ze haar telekinetische krachten gebruikt om haar geluk na te streven, toch bedrogen uitkomt en iedereen laat boeten. Het gegeven van een totaal wereldvreemde moeder en dochter komt nu misschien iets verder gezocht over dan het 37 jaar geleden deed, zeker gezien het feit dat de film in het heden speelt. Maar voor de rest blijft het verhaal zielig, spannend en griezelig. Julianne Moore is perfect gecast in de rol van totaal gestoorde moeder, maar ik ben wat minder te spreken over Chloë Grace Moretz, die fantastisch overkomt in cartooneske rollen als in Kick-Ass (2)  en Dark Shadows, maar hier toch wat fine-tuning mist om haar personage echt invoelbaar te maken. Verder is het fijn dat het pandemonium dat Carrie ontketent niet ten onder is gegaan aan opzichtige special effects.

 

Als je de film echter wél vergelijkt met die van Brian De Palma krijg je dus in eerste instantie dat gevoel van overbodigheid, omdat de film niets anders biedt, geen andere invulling geeft dan dat origineel. Als je wat verder gaat kijken komt mijn vrees die ik uitte aan het einde van mijn recensie van Kick-Ass 2 toch wel een beetje uit. De echt scherpe kantjes zijn er af. Daarnaast is de 2013 versie redelijk saai geschoten als je dat vergelijkt met de split screens, split diopter en slow motionscènes die De Palma zo fantastisch toepaste. Het verschil tussen Chloë en Sissy Spacek is ook duidelijk, hoewel dit een bewuste keuze kan zijn. Chloë’s versie van Carrie staat dichter bij de wereld waartoe ze graag wil behoren dan Sissy’s versie. Als het dan mis gaat is Sissy’s optreden gewoon een heel stuk intenser, krankzinniger en enger. Qua verhaal verschillen de versies dus niet veel. Wat ik dan niet begrijp zijn de twee veranderingen die zijn toegepast. (SPOILER!). Het gaat om de scène tijdens Prom night. Daar zitten twee wezenlijke verschillen in. Ten eerste valt de emmer in de remake later, waardoor er nadruk op wordt gelegd dat Tommy Carrie niet afvalt. In het origineel valt de emmer vrijwel meteen en is Carrie’s steun direct van de kaart geveegd. Ten tweede gaat de gymlerares niet lachen om wat er gebeurt en wordt ze zelfs door Carrie gered (!), terwijl het origineel laat zien dat iedereen, zelfs de lerares haar uit begint te lachen en Carrie dus geen enkele positieve band meer overhoudt. Waarom deze afzwakking? Een andere verandering is de beruchte eindscène bij het graf uit de versie van De Palma. Die hebben ze er wel ingezet, echter minus het hoogtepunt. Laat het er dan helemaal uit, zou ik zeggen.