Polytechnique

De eerste film die ik van Denis Villeneuve zag was Incendies en ik was zwaar onder de indruk. Het beklemmende Prisoners volgde en ook Enemy bleek een prachtfilm. Misschien werd het eens tijd om oudere films van hem te gaan bekijken. Bij deze dan Polytechnique, de film die hij maakte vóór Incendies.

De opening hakt er direct keihard in. Een universiteit. Jonge studenten zijn bezig met kopiëren. Dan opeens een uitbarsting van geweld. Schoten, verbazing, paniek, slachtoffers…

Een stapje terug in de tijd en vanuit verschillende personages zien we het verhaal. De jonge man, de moordenaar, die in zijn afscheidsbrief uitlegt dat zijn daad politiek gegrond is. Antifeministisch, want feministen hebben zijn leven stuk gemaakt. Het voornemen van de daad die zal volgen lijkt weloverwogen. Hij twijfelt niet, maar beseft de onomkeerbaarheid van wat hij gaat doen. Zijn handen trillen. Hij is een gekwelde ziel. We volgen ook studente Valérie, die aanloopt tegen de ongelijke behandeling van vrouwen in haar poging een stageplek te krijgen. Daarnaast is er een jongen, Jean-François, die wat ongeordend over komt, notities vraagt van Valérie omdat hij het niet begrijpt.

De geweldsuitbarsting die volgt is zeer schokkend en afgrijselijk. In het moment van ieder voor zich stijgt Jean-François er boven uit. Via hem zien we de nasleep en wat de gevolgen zijn. De last op je schouders als overlevende en hoe/of je hier mee om kan gaan. De curve die de film je laat doorlopen is zeer indrukwekkend. Maar alsof Michael Haneke om de hoek komt kijken kom je er achter dat de curve geen curve is en deelt Villeneuve nogmaals een verschrikkelijke klap uit waardoor je nog meer wordt lamgeslagen. Er is geen ontkomen aan en dat is ook de bedoeling. De kijker moet dit ondergaan, voelen, en dat is extreem heftig, loodzwaar, maar erg indrukwekkend en ook respectvol gedaan. Prachtig gefilmd, in zwart/wit. Maar zwart/wit is nu juist niet wat deze film is, want stereotypen worden vermijd en subtiliteit schuilt in kleine hoekjes. Alleen het geweld is zwart als de nacht.

De film is gebaseerd op de École Polytechnique Massacre, ook wel de Montreal Massacre genoemd, die zich voordeed op 6 december 1989 in Montreal, Quebec, Canada. Het is misschien wel de meest indrukwekkende film over een onderwerp als dit die ik ooit heb gezien. Meedogenloos en zeer confronterend.

Heeft Villeneuve dan geen slechte films gemaakt?

Maps To The Stars

Als je mijn blog een beetje volgt heb je kunnen lezen dat David Cronenberg een belangrijke rol in mijn filmische opvoeding heeft vervuld. Na een lange reeks van indrukwekkende vernieuwende horrorfilms, was Naked Lunch de eerste film van hem die me niet kon boeien. Vanaf toen kende zijn films ups (A History Of Violence, Eastern Promises) en downs (Spider, A Dangerous Method) voor mij, met als dieptepunt een film waar ik echt niet doorheen kwam, Cosmopolis, waarbij ik op de helft gestopt ben, wat ik normaliter nooit doe. Het vuur werd echter weer ongelooflijk aangewakkerd tijdens mijn bezoek aan de mooie tentoonstelling over het werk van Cronenberg in Eye genaamd The Exhibition. Oog in oog staan met de ‘telepod’ uit The Fly, de televisie waaruit een hand met pistool verschijnt uit Videodrome, de ‘Gynecological Tools for Operating on Mutant Women’ uit Dead Ringers, de ‘Gristle gun’ en ‘MetaFlesh Game-Pod’ uit eXistenZ. Ik was dieper onder de indruk dan ik had verwacht en het bracht me terug naar mijn misschien wel favoriete film ontdekkingsperiode in mijn leven. Dus ja, ik heb zelfs een selfie gemaakt met die verdomde Mugwump uit Naked Lunch. Dat ik Cronenberg’s nieuwste film gewoon weer ga zien moge duidelijk zijn…

Maps To The Stars geeft een diabolische blik in ‘the lifestyle of the rich and famous’. Havana Segrand (Julianne Moore), een neurotische filmster op leeftijd met een aantal niet verwerkte trauma’s die in een film over haar (overleden) moeder de rol van haar moeder wil spelen. Benjie Weiss (Evan Bird), een over het paard getild kind-acteur die in het vervolg gaat spelen van de succesfilm waar hij stinkend rijk van is geworden, maar ook een respectloze eikel. Zijn vader Dr. Stafford Weiss (John Cusack), die met teksten als “I’m going to press on a personal history point” en “people don’t enter our lives just randomly, we call them” via zweverige manuele en psychotherapie de stress uit de sterren probeert te halen. Chauffeur Jerome Fontana (Robert Pattinson) die de Hollywoodsterren rond rijdt, maar zelf natuurlijk ook bezig is met acteren en schrijven, hoewel dat nog niet zo wil vlotten. En dan is daar ook de ietwat mysterieuze Agatha (Mia Wasikowska) die de persoonlijke assistent wordt van Havana, maar ook met een geheim rondloopt met alle gevolgen van dien.

Dit is een wereld waarin alles om uiterlijk, seks, geld en macht draait, je gewoon een Vicodin of Zoloft neemt als het even niet gaat, iedereen in therapie is en aan yoga doet, voornamelijk aan zichzelf denkt, bezig is met presteren, de glimlach van plastic is, de wereld je moet zien behalve als het je niet uitkomt en iedereen worstelt met persoonlijke demonen.

Cronenberg gebruikt misschien stereotypen, maar ze zijn wel van vlees en bloed. Hij schetst een wereld vol tragische en verknipte figuren. Iets afstandelijk, best grappig, duister en zeer fascinerend. Kortom, een film die zeker in mijn ‘ups’ lijstje zit.

I’ll Follow You Down

Marika (Gillian Anderson) zet samen met haar zoontje haar man Gabe (Rufus Sewell) af op het vliegveld. Hij gaat een paar daagjes naar Princeton voor onderzoek en zal ook Marika’s vader (Sal) ontmoeten die daar les geeft. Als Gabe echter niet op de geplande vlucht terug zit, blijkt dat hij is verdwenen. Twaalf jaar later houdt de ondertussen hoogbegaafde zoon Erol (Haley Joel Osmont) een oogje op zijn moeder, die nog altijd niet over het verlies heen is. Als zijn opa Sal hem probeert te overtuigen wat er met Gabe gebeurd kan zijn wil Erol daar in eerste instantie niets van weten. Enkele dramatische gebeurtenissen zetten hem er echter toch toe aan om een buitengewone zoektocht naar zijn vader te ondernemen.

Ik wil niet te veel verklappen over de zoektocht en wat er met de vader is gebeurd. De gevolgen van deze vermissing (voor Marika, Erol en Sal) zijn duidelijk, maar wat zullen de gevolgen zijn van de zoektocht? Er is een dilemma, daar hoort een puzzel bij en een oplossing. Het hele proces is op zich duidelijk en goed uitgevoerd, maar de logische volgorde van stappen is weinig verrassend, het dramatische aspect misschien wat onderbelicht. De technische aspecten van de hele onderneming zijn grotendeels onbelangrijk, daar draait het namelijk niet om, maar waar het wel om draait is eigenlijk te logisch om indruk te maken. Op slechts één punt in de film, aan het einde kwamen er bij mij gedachten op over hoe een nieuw probleem opgelost zou moeten worden zonder dat er verdere consequenties ontstaan, en ook daarin werd de enige logische stap ondernomen.

Het gebrek aan emoties tijdens het kijken naar deze op zich interessante film komt door het feit dat je vanaf het begin het gevoel hebt dat alles wel goed zal komen, ondanks dat er veel fout gaat. Dat heeft met het bijzondere karakter van de zoektocht te maken die dit verhaal niet anders dan op, uhm, weinig bijzondere wijze laat aflopen.

Discopath

In een tijd dat alles aan een vrouw nog echt was, haalt een ‘rollergirl’ Duane Lewis over om met haar mee te gaan naar de disco. Maar Duane heeft een probleem. Onder invloed van de stampende discobeat slaat hij aan het moorden. Een jeugdtrauma zorgt er voor dat discomuziek een maniak van hem maakt, een discopath, die op totaal verknipte wijze jonge meiden afslacht. Na een moordpartij in New York vlucht hij naar Montreal in Canada alwaar hij op een meidenkostschool aan de gang gaat als klusjesman. Maar ook daar is de discobeat onontkoombaar en zijn de meisjes in grote getalen voorradig.

Hoewel het tijdsbeeld in kleur en klank aardig wordt neergezet is de film te melig en over the top om eng te zijn. De toepassing van sommige muzikale nummers (I Was Made For Loving You van Kiss) bij een aantal scènes voelt misplaatst. Het lijkt eerder een pastiche, een mislukt eerbetoon aan het gouden tijdperk van de splatter. En hoewel special make up effects maestro Rémy Couture een paar indrukwekkende resultaten ten toon spreidt, hoeven we het van het aantal slachtoffers ook niet te hebben.

Na 74 minuten – inclusief scène met twee slechtst schietende agenten ooit – is het gedaan, met dan wel een aardige vondst voor de aftiteling als toetje. De film is een interessante mislukking, want je ziet dat regisseur Renaud Gauthier wel degelijk iets kan. Ik zou hem dan ook graag een minder simplistisch en wat serieuzere film in het genre zien maken.

End Of The Line

Waarom luisteren we niet vaker naar gekken die aan de vooravond van een volle maan inclusief verduistering roepen dat de demonen komen? Het is een teken aan Karen’s wand, net als het teken dat ze zelf enge visioenen heeft, een net vrijgelaten patiënt uit de psychiatrische inrichting waar ze werkt zich voor de metro stort en ze van diezelfde patiënt verontrustende tekeningen op haar bureau vindt. Kortom, alle profetische ingrediënten voor een lekkere B-film zijn aanwezig en Karen stapt na haar dienst gewoon in de metro, die stil komt te staan in een tunnel, waarna een horde aanhangers van een religieuze cult de rest van de passagiers probeert af te maken om zo hun zielen te redden omdat ze net via hun piepers (!) hebben vernomen dat de ‘Day Of Reckoning’, ‘Armageddon’, ‘The Apocalypse’ voor de deur staat. Dus wordt het vechten voor je leven en rennen naar het einde van de tunnel.

Het is een eigenaardige film. Aan de ene kant wordt er veel te veel gepraat zonder dat het verhaal vordert, aan de andere kant zijn er aardige schrikmomenten en bloederige effecten. De cultleden zijn eigenlijk niet zo heel eng, meer geschift op een nerdige, geitenwollensokken manier, maar het is ook weer die geschiftheid van deze leden die de film naar het einde toe best wel beklemmend maakt. Alsook het feit dat niemand veilig is en daar kinderen en zelfs een zwangere vrouw (inclusief embryo!) de dupe van worden. Dan wordt er ook nog op slimme wijze geleend uit andere bekende horrorfilms, zoals The Shining (bekende camerashot van onderen bij de deur), Night Of The Living Dead (lange zwarte man met anderen in afgesloten ruimte) en Dirty Harry (met een psychopaat die sprekend lijkt op de psychopaat uit die film).

Al met al wordt het doomscenario aardig uitgewerkt. Angst regeert, religie dicteert. Daarbij krijgt deze horrorfilm extra punten om twee redenen. Allereerst omdat het bij mijn weten de eerste is waarin één van de hoofdpersonen (Neil Napier uit Helix) zegt een ‘major dump’ te moeten doen (poepen dus) voordat hij verder met de strijd kan, waarna een meisje toegeeft ook te moeten en ze allebei naar de wc gaan. Daarnaast omdat je aan het eind in trance het onontkoombare zalvende liedje meezingt.

The Conspiracy

Terrance gelooft in complottheorieën. Zijn hele flat hangt vol met berichten die op zichzelf al te denken geven, maar hij ziet een samenhang en een groter geheel dat angstaanjagend is. “Freedom is an illusion, we are all slaves”. Zijn doel is mensen bewust te maken en hij gaat dan ook de straat op met een megafoon om dit te bereiken. Aaron en Jim zijn twee documentairemakers die hem interviewen en volgen voor een project waar ze mee bezig zijn. Als Terrance opeens verdwijnt verzamelen de twee filmmakers alle knipsels uit zijn flat en gaat vooral Aaron er mee aan de slag. Jim is sceptischer: “If you stare long enough you’re gonna see whatever you want to see”. Maar Aaron komt met overtuigend bewijs dat er wel degelijk een groter patroon is. Hun onderzoek leidt het duo naar een organisatie die op een ‘New World Order’ uit zou zijn. Het gevoel van paranoia en angst neemt toe naarmate hun drang naar het blootleggen van de waarheid vordert.

The Conspiracy zit heel goed in elkaar. De aannemelijkheid van wat je krijgt voorgeschoteld is groot. Het zou best kunnen dat er geheime groeperingen zijn die de touwtjes wereldwijd in handen hebben en er voor zorgen dat de dingen lopen zoals zij dat willen. De documentaire laat ook interviews zien met mensen die verduidelijken dat het niet zo is. Dat Terrance een paranoïde schizofreen is die zich vast bijt in een idee dat niet te ontkrachten is. “You can’t prove that there aren’t secret masters trying to control and manipulate us”. ‘The truth is out there’, om maar eens een bekende quote te misbruiken. Maar daar zijn ook de mensen die alles in de gaten houden. Wanneer jij een focuspunt van belang wordt is dat geen fijn gevoel. Dat gevoel voedt de paranoia en angst die goed over komt als de documentairemakers dichterbij hun doel komen.

De onderbouwing maakt het geloofwaardig. De theorieën, het idee van een aantoonbaar patroon van belangrijke data, de organisatie die de touwtjes in handen lijkt te hebben, de eeuwenlange traditie van waaruit alles is ontstaan. De bewijsvoering is zelfs doorgevoerd op Blair Witch-achtige wijze. Er bestaat namelijk een website van de organisatie in kwestie (Tarsus Club) en gelovigen en niet gelovigen gaan er mee aan de haal op deze site met hilarische gevolgen.

Naarmate de film vordert komt deze in een ander vaarwater en krijgt het geheel een zeer onbehaaglijk, claustrofobisch karakter dat uitmondt in pure horror. Over het einde valt zeker te twisten, maar het feit dat The Conspiracy je aan het googelen doet slaan zegt genoeg.

Thanatomorphose

Putrefactie en lust.

De bedorven melk is een voorbode. Net als de scheur in het plafond waar het behang los laat en het vocht donkere plekken achter laat waardoor het er ziet uit als een vagina. Een blauwe plek, een pluk haar, rode uitslag rond de schaamstreek, een nagel die loslaat. Het is een groot vraagteken wat de jonge vrouw die in het onaangename appartement woont overkomt. Heeft ze iets opgelopen, is het een seksueel overgedragen ziekte?

Wat zou er gebeuren als je niet sterft terwijl er al een verrottingsproces is ingetreden. Dat laat Thanatomorphose eigenlijk zien. Iemand die langzaam wegrot met alle lichamelijke ongemakken van dien. Kots, bloed, pus, schijt, ontbinding. Opvallend is dat het meisje geen hulp zoekt, noch aanvaardt. Daarbij blijft haar drang naar seks in tact. Seks met haar vriend die niet bevredigend is. Seks met zichzelf dan weer wel. Lustgevoelens voor een ander. Ondertussen zet de aftakeling van het lichaam door.

Dit is een zeer extreme art-gore-film. De camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen. Ze probeert haar nagels weer vast te lijmen, vingers aan te naaien en wat niet te redden is, fotografeert ze en bergt ze minutieus op in potjes die ze labelt.

Regisseur Éric Falardeau noemt zijn film ‘existential body horror’. De drie hoofdstukken waarin de film is verdeeld zijn gebaseerd op de hoofdstukken van The Sickness Unto Death van existentiële filosoof Søren Kierkegaard. Maar om Jean-Paul Sartre aan te halen: ‘Existentie (bestaan) gaat vooraf aan essentie (zin van zijn). Dit betekent dat iemand eerst op deze wereld verschijnt, dan existeert, en uiteindelijk zichzelf definieert door middel van zijn eigen daden’ (WikipediA). Je zou kunnen zeggen dat het meisje zichzelf definieert door hoe ze met haar verval om gaat. De term ‘body horror’ is al gevallen en dan kan David Cronenberg niet onvermeld blijven. Maar deze film doet ook denken aan het vroege werk van Jorg Buttgereit (Nekromantik, Der Todesking) en meer recent zijn er overeenkomsten met de film Contracted die ik nog niet zo lang geleden heb besproken.

Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture* is getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.

 

(*) Remy Couture is een special effects artist uit Canada die vanwege zijn korte eigen gemaakte films (Inner Depravity en Inner Depravity 2) een proces aan zijn broek kreeg wegens het produceren en verspreiden van obsceen materiaal en de corruptie van de moraal. Een interessante zaak waar zelfs een documentaire (Art/Crime) over is gemaakt. Dat het toepassen van censuur ook voor Thanatomorphose nog geldt mag blijken uit de twee verschillende DVD-hoesjes die zijn uitgebracht.

 

Antisocial

Deze film begint met een sterk staaltje hedendaagse werkelijkheid. Via een video-chat dumpt Dan zijn vriendin Sam en een paar seconden later is zijn status veranderd van ‘taken’ in ‘single’. Op deze laatste dag van het jaar zijn daar gelukkig wat vrienden van Sam die oud en nieuw met haar gaan vieren in haar appartement. Via een flitsende collage aan sociale netwerk beelden krijgen we eigenlijk geen idee wie ze zijn, maar ook dit is volgens het tijdsbeeld gedaan. Alles gaat via de zogenaamde Social Redroom, een soort Facebook, maar het werd wat duur om die naam te gebruiken vermoed ik. Ik heb trouwens hele andere gedachten bij Red Room, maar dit terzijde. Antisocial wil meteen een punt maken, even schoppen. Zo kent Kaitlin Sam nog niet, met de volgende conversatie tot gevolg: “Sam, I need to add you. What’s your last name”? “I deleted my account”, zegt Sam. “Oh so…how do you keep in touch with people”, vraagt het domme blondje Kaitlin. “I see them in person?” is het logische antwoord in een soort van vraagvorm. “Whatever…” is Kaitlin’s logische antwoord op dit logische antwoord. Verschillende universums. Nou ja, het verhaal gaat ondertussen in de hoogste versnelling als er beelden op tv komen over ‘cyberbullying’ en de toename van het aantal doden en zelfmoorden hierdoor in de laatste paar uur. Er volgen adviezen om thuis te blijven, je deur op slot te doen en niemand naar binnen te laten, waarna beelden volgen van rellen in Los Angeles en de uitbraak van een virus in Bangkok. Dit alles binnen enkele minuten dus. De beelden zijn nauwelijks op het nieuws geweest of geïnfecteerden proberen het huis binnen te dringen. “The fastest viral outbreak ever”, weten ze op het nieuws nog te melden. Je meent het.

Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om 1 en 1 bij elkaar op te tellen en tot de conclusie te komen dat de outbreak via die Social Redroom zijn snelle weg vindt, hoewel de vrienden in het appartement pas laat deze conclusie trekken. Maar er is veel meer mis met deze flutfilm. Via ‘snapchats’ bouw je geen karakters op, dus wie geeft er om dat ze er aan gaan. Er zit veel te veel vaart in de gebeurtenissen die buiten plaatsvinden (en zich dus niet in beeld afspelen) en veel te weinig vaart in de gebeurtenissen binnen. De dreiging van buitenaf wordt vrij simpel buiten de deur gehouden met het dichtspijkeren van ramen en deuren en de dreiging van binnenuit is ook niet zo eng als verwacht, want je kunt iemand vrij simpel ombrengen, wat overigens vrij bloedeloos geschied. Verder zit de film vol met idiote acties, zoals wanneer iemand die net totaal is onder gebloed door een geïnfecteerde, daarna handschoenen aantrekt en een doek voor zijn mond doet om niet geïnfecteerd te raken.

De film is een ratjetoe van gepikte ideeën, zet reuzenstappen binnen de geloofwaardigheid van het geheel en wordt steeds ridiculer naar het einde toe. Ik vermoed dat de maker vroeger veel heeft gekeken naar Scanners en Videodrome, maar laat ik u verzekeren: Cronenberg this ain’t, a glorious waste of time this is.

Enemy

Samen met drie vrienden was ik ooit op fietsvakantie in Engeland. We zochten tijdens de lange tocht mijn vriendin op die in Cornwall op vakantie was. Toen we met de groep in een dorp zaten ging ik met een vriend even iets kopen. Toen ik terug kwam hoorde ik dat de rest, waaronder mijn vriendin, een jongen had zien lopen die als twee druppels water op mij leek. Ik herinner mij het verhaal dat iemand vertelde dat van iedereen op de wereld ergens een evenbeeld rondloopt. Wat had ik gedaan als ik die persoon had gezien?

“Chaos is order, yet undeciphered”.

Wat doet Adam, als hij door pure toeval zichzelf ziet als acteur in een film? Adam is leraar aan een universiteit. Hij vertelt over het feit dat de geschiedenis zich blijft herhalen volgens vaste patronen. Een blik op zijn eigen dagelijkse leven laat daar ook geen misverstand over bestaan. Het is een constante herhaling van zetten, waarvan de schuchtere man niet bepaald vrolijk wordt. College geven, thuis komen, vriendin wat zielloos neuken, slapen. Zijn dubbelganger in die film brengt hem buiten zijn patroon. Hij gaat op zoek naar wie de man is. Het leidt tot een ontmoeting met onherroepelijke gevolgen voor Adam, zijn vriendin, de dubbelganger en diens vrouw.

Dit verhaaltje dat ik nu neerpen geeft niet weer hoe ongelooflijk mysterieus, ongemakkelijk, beangstigend, subtiel en raadselachtig de film is. De film is een spinnenweb, bestaande uit draden,  die allen verbonden zijn en waarbij het effect op de een, gevolgen heeft voor de ander. Het speelt zich af in een grauwe wereld, waar alle kleur uit is gezogen. De ontwikkeling van het verhaal gaat traag, maar is enorm boeiend. Je hunkert naar informatie, maar die wordt schaars gegeven. Vragen en antwoorden vliegen razendsnel door je hoofd, om grip te krijgen. En hoewel je verstand er soms niet bij kan voel je toch precies wat er wordt bedoeld. Het gevoel dat het helemaal niet in orde is en toch ook weer wel. Dat het moet gaan zoals het behoort te zijn, ook al ben je de vlieg in het web.

Zet je schrap voor een mindfuck met een bizar eng eindbeeld.

Regisseur Denis Villeneuve speelde zich voor het eerst in mijn kijker met het prachtige Incendies. Hij heeft daarna aan twee films gewerkt die allebei Jake Gyllenhaal in de hoofdrol hebben. Prisoners en nu dus Enemy met een dubbelrol voor Gyllenhaal. Villeneuve laat zien dat hij heel veel in zijn mars heeft. Zijn films lijken steeds persoonlijker en intiemer te worden, waarbij hij deze film “a documentary about my subconscious” noemt. Het is een film die geen antwoorden behoeft, omdat deze genoeg zegt. Maar toch blijft het door je hoofd spoken en wil je meer weten. Ga je op zoek, zoals Adam dat doet. Je hebt iets gezien en bent er door geïntrigeerd geraakt. Wat je vindt tijdens je zoektocht kan echter het enigma van de film enigszins aantasten, dus wees voorzichtig.

Stemoordeel: zeer goed

Ps. In de film haalt Adam een citaat aan van Hegel, ‘great things happen twice’. Een bizar toeval doet zich voor als ik klaar ben met het schrijven van deze recensie en ik met mijn gezin ga ontbijten. Mijn dochter zit tegenover me. Ze heeft een wit shirt aan met een zwarte tekst er op. Ik lees wat er staat. ‘Great things happen twice’.

The Last Will And Testament Of Rosalind Leigh

Rue Morgue is naast Schokkend Nieuws mijn lijfblad voor horror-film-nieuws. Ze zijn nu voor het eerst ook actief als filmproductie maatschappij en onder de naam Rue Morgue Cinema presenteren ze The Last Will And Testament Of Rosalind Leigh, geregisseerd door Rodrigo Gudiño, die dan weer oprichter en belangrijkste man achter dat blad is dat ik elke maand lees.

Rosalind Leigh (Vanessa Redgrave als stemactrice) spreekt tot ons d.m.v. een voice-over. Ze is overleden en laat alles na aan haar zoon. Leon heeft al jaren geen contact meer gehad met zijn moeder en betreedt nu haar huis dat vol staat met antieke objecten. Objecten die hij in het verleden als antiekdealer ter verkoop heeft aangeboden en die zijn moeder dus stiekem allemaal heeft opgekocht. Vreemd. Verontrustend. Moeders praat ondertussen verder tegen ons. Dat de dood niet het einde is, dat de ziel verder leeft, dat ze haar zoon dit duidelijk wil maken, dat hij moet geloven. In een zeer rustig tempo zweeft de camera als een geest door de vertrekken die Leon bekijkt. Zijn nuchtere houding zorgt er voor dat hij zich niets aantrekt van de vreemde geluiden die hij hoort en lichten die zo maar uit en aan gaan. Wij weten dat dit zijn moeder moet zijn, die contact zoekt, maar voor Leon is er wat meer nodig. Zoals het vinden van een cassette over communicatie met de doden. Dat het er om gaat de juiste frequentie te vinden om dit plaats te laten vinden. Leon vindt (letterlijk en figuurlijk) de sleutel om een deur in het huis te openen, waardoor de vreemde wijsheid van een tegel aan de wand werkelijkheid wordt. Of zijn het toch allemaal hersenspinsels?

Huis en inrichting zijn wonderschoon en ideaal voor Gothic horror. Het opbouwen van sfeer en spanning is iets waar best de tijd voor genomen mag worden. In deze film gaat het echter zo slepend langzaam dat het slaapverwekkend wordt. En dat terwijl er momenten van pracht inzitten, zoals wanneer er wordt aangebeld, Leon open doet maar je de beller nooit te zien krijgt en de camera zich tijdens het gesprek tussen de twee langzaam terugtrekt om op iets anders in te zoemen. De boodschap aan het einde van de film wordt door moeders nog even duidelijk gemaakt via die irritant geworden voice-over. Dat was hard nodig, want de weg er naar toe is erg vaag en ongrijpbaar en snijdt terugblikkend weinig hout.

Een gevalletje van schoenmaker blijf bij je leest? De meningen zijn zeer verdeeld over deze film, maar het blad leest in ieder geval lekker weg…