La Danza De La Realidad

Jodorowsky spreekt ons op poëtische wijze toe vanachter zichzelf, als kleine jongen die zijn jeugdige ik verbeeldt in de film. Een aparte vorm van voice & visual-over zou je kunnen zeggen. We zien het subjectieve verhaal van Jodorowsky’s jeugd, zijn interpretatie er van. Zijn overheersende communistische vader die een man van hem wil maken via enkele harde lessen, zijn moeder met immense borsten, die al opera-zingend al haar teksten voordraagt en wél in God gelooft in tegenstelling tot haar man. Samen bestieren ze een kledingwinkel in Tocopilla, Chili. Het is Jodorowsky’s ontdekking van het leven en dat leven is enorm kleurrijk, zowel visueel, als door de bizarre figuren die zijn pad kruisen. Maar het gevoel van een outcast zijn omdat hij Jood is komt erg naar voren.

Films van Jodorowsky zitten vol met symboliek, spirituele lessen, humor en aparte figuren. Homo’s, hoeren, een guru, een stel geamputeerde oorlog slachtoffers en een dwerg, waarbij die laatste als rode draad op ludieke wijze reclame maakt voor de kledingzaak. Maar het zit ook vol met unieke beelden, zoals de moeder die haar echtgenoot als plassend heelt, alsof haar vloeibare goud het heilig oliesel betreft; of de stoelendans in de kerk om maar iets te noemen. Het is een heksenketel van indrukken, een rariteitenkabinet vol levenslessen, wijsheden en symboliek. Het kan alle kanten opgaan en dat gaat het dan ook. Zowel inhoudelijk als visueel. Het gaat van zeer filmisch tot amateurtoneelmatig. Het verveelt geen moment, al duurt het dik twee uur!

Toch mis ik iets dat me dieper raakt, dan wat deze circusattractie me geeft. De melodramatiek en de toch wel belerende bombastische toon van Jodorowsky zelf, die de kijker adresseert,  staan me een beetje tegen. Dat zat een stuk minder in zijn vroegere films, als ik het mij goed herinner. Ook daarin werd je overdondert met zijn beeldtaal, maar daarin wist hij me op meer vlakken te emotioneren. Het neemt niet weg dat dit een volstrekt unieke wereld is van een buitengewone filmmaker, die ons 23 jaar na zijn laatste film nog één keer wil laten genieten van zijn kunst, zijn leven, waarvan hij op therapeutische wijze afscheid lijkt te nemen.

Hij zou eregast zijn op dit festival maar moest wegens gezondheidsproblemen helaas afzeggen. Wie weet hoe lang hij nog heeft. Het maakt het laatste beeld van de film des te indrukwekkender, als hij weg vaart met de dood aan het roer.

Hoe moet je zo’n film beoordelen? Ik zou het stembriefje bij zozo inscheuren vermoed ik, hoewel dit verre van een middelmatige film is. Aangezien ik te laat binnen kwam heb ik geen stembriefje en de man bij de uitgang die ze verzamelt heeft ook geen ongebruikte voor me. Zo ontkom ik aan dit waardeoordeel en dat is maar goed ook.

Magic Magic

Alicia reist naar Chili om haar nichtje Sara te bezoeken. Samen met vrienden van Sara rijden ze Santiago uit op weg naar het huis van Sara’s vriend Agustín als Sara plotseling bericht krijgt dat ze terug moet om een examen voor haar studie in te halen. Alicia wil met haar mee, maar Sara is gedecideerd dat Alicia met de rest mee moet, daar veel meer lol aan zal beleven en het is maar voor één dagje. Alicia voelt zich niet op haar gemak, ze kwam immers voor haar nichtje en zit nu in een busje met mensen die ze niet kent en veelal Spaans spreken. Ze ziet er uit zoals ze zich lijkt te voelen, als een angstig en verloren vogeltje. Eenmaal in het afgelegen huis op een eilandje worden de zaken er niet beter op. Er is geen bereik en de vrienden van Sara geven Alicia geen goed gevoel. Paranoia creeps in en Alicia ziet dingen die er niet zijn of anders dan ze zijn en krijgt paniekaanvallen.

Het gevoel dat je langzaam gek aan het worden bent is beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld gebracht. Alicia komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over komt. Er zijn constant kleine voorvallen die het gevoel van ontheemding en achterdocht versterken. Veel dingen die te maken hebben met geluid, zoals muziek, hondengehuil en het constante gekras van vogels, maar ook de cultuurshock (wreedheid jegens dieren), het niet spreken van de taal en de houding van de mensen (opdringerige humor, links laten liggen) dragen steentjes bij. Maar Alicia zelf zit natuurlijk ook niet goed in haar vel, is overgevoelig en heeft last van slapeloosheid. Juno Temple speelt de rol met volle overtuiging en Michael Cera stapt uit zijn comfortzone als de nare Amerikaanse student Brink die het er niet makkelijker op maakt.

Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij onverwacht is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig hebt om deze nachtmerrie te verwerken.

Hidden In The Woods (En Las Afueras De La Ciudad)

“Lo siguiente está inspirado en un hecho real”.

Moeder is dood, twee dochters blijven achter bij vader die in de drugshandel zit en de term vaderlijke liefde voorbij alle grenzen trekt waardoor een dochter zwanger wordt. Het kind dat geboren wordt lijkt zo weggelopen uit The Hills Have Eyes en wordt opgesloten en als beest behandeld. Jaren gaan voorbij waarin beide zussen worden misbruikt door de vader. De politie krijgt lucht van de zaak, waarna alle stoppen bij vaders doorslaan en hij achtereenvolgens de kettingzaag en de dubbelloops laat spreken, met de gevangenis tot gevolg. De dochters en het ‘missgeburt’ vluchten naar hun ‘cabin (hidden) in the woods’. De oudste dochter zoekt het lagerop om geld te verdienen en oompje zoekt ondertussen naar de verdwenen drugs die zijn mannen naar de boshut leiden.

Regisseur Patricio Valladares kreeg geld van de Chileense regering voor het maken van deze film. Men was in de veronderstelling dat Valladares een drama ging filmen, waarna de regisseur met zijn filmploeg de bergen in verdween om zonder toezicht een heftige exploitatiefilm ging maken waar de regering niet blij mee was. Incest, verkrachting, prostitutie, moord, drugs en zelfs kannibalisme. Het zijn voldoende elementen om exploitatie met een hoofdletter te kunnen schrijven. Zo jammer dat het een wat vervelende en saaie film is geworden. Op het dramatische vlak slepen de scènes zich voort met amateuristische acteurs die niet veel te zeggen hebben en wat er dan wordt gezegd is zeer plat. Het maakt daarbij niet uit wie er aan gaat, want de makers hebben vergeten de protagonisten iets mee te geven waardoor je met ze mee gaat voelen. De meiden hebben geen acteertalent en krijsen alleen maar veel. Als er dan actie komt, zie je eigenlijk niet genoeg en wordt de kans tot echte uitbuiting achterwege gelaten. Alsof de hete adem van de regering toch nog en beetje in de nek te voelen was. Hierdoor scoort de film op beide vlakken ondermaats. Opwindend wordt het nergens. Dat neemt niet weg dat de regisseur een tweede kans krijgt en bezig is met een remake met Michael Biehn in de hoofdrol. Laat hij in godsnaam in ieder geval die vervelende pianoscore vervangen.