Lucy

CPH4 is een nieuwe synthetische drug die door een (Japans/Koreaans/Chinees??) Aziatische bende naar het buitenland wordt gesmokkeld via onvrijwillige mensen. Eén van die mensen is Lucy. Met Lucy gaat het mis, want ze krijgt de drugs in haar systeem, waarna haar hersencapaciteit zich langzaam maar zeker ontwikkelt tot 100% (i.p.v. de gemiddelde 10%). Een soort Limitless dus, maar dan met Scarlett Johansson i.p.v. Bradley Cooper. En dan door Luc Besson i.p.v. Neil Burger. En Besson pakt uit, met Morgan Freeman en Pilou Asbæk en Min-sik Choi, met achtervolgingen en schietpartijen en special effects, met de mogelijkheden van die mentale capaciteit. Laat nu dat laatste het meest interessante gegeven zijn waar hij totaal onrealistisch mee aan de haal gaat. Dat was dus even slikken, want de opzet was eigenlijk best aardig gedaan. Nou ja, Marco Borsato zei het al, even slikken en weer doorgaan. En als je dan doorgaat in de geest van Besson, in de geest van deze superheldin-actiefilm met een grote boodschap die ridicuul wordt ingevuld en je laat je meevoeren door de kolder die geen grenzen kent, dan kun je nog best vermaakt worden. Maar alleen dan…

Wat heeft miljoenen jaren van evolutie ons nu eigenlijk gebracht, vraagt de voice-over zich aan het begin van de film af. Nou, dit soort films voor ‘ten percenters’.

 

Frank Black – Ten Percenter

I’m just another ten percenter / My mind is like an ocean / My mind is like an ocean / I’m hanging in the harbor / I’m just drifting letting out the line / I’m letting out the drifting line / I’m just tyring to a guy / Who’s hailing from Ann Arbor / Making jerk / And its good / Getting perk / Yeah, I would / I’m a jerk / If you get’n cotton mouth / You better have some water / Sucking syrup and soda / You’re goin’ to just get hotter / But if you want to wile awhile / But if you want to wile awhile / Oh suck a syrup and soda / Oh dance oh sons and daughters / Making jerk / And its good / Getting perk / Yeah, I would / I’m a jerk / If you got cotton mouth / My mind is like an ocean / My mind is like an ocean / My mind is like an ocean / I’m a jerk / Making jerk / Soda jerk / And its good / Jerk / Jerk / Jerk / Jerk / Jerk

Aux Yeux Des Vivants (Verrassingsfilm)

Het blijft een probleem, die verrassingsfilm. Na de ellende van vorig jaar en de algemene neerwaartse trend die door de jaren heen te zien was, is men nu in zoverre voorzichtiger geworden dat er geen aanwijzingen meer worden gegeven vooraf en er nu zelfs geen introductie van de film meer plaatsvindt. Ook het publiek is voorzichtiger geworden. Het spektakel van weleer is niet meer uitverkocht, na alle deceptie. Toch zit ik hier weer en verdraaid, mijn hart gaat opeens sneller kloppen als ik zie dat het om een Franse film gaat, en mijn hart gaat nog sneller kloppen als ik een hoogzwangere Béatrice Dalle in beeld zie verschijnen. Dit is de nieuwe film van Alexandre Bustillo en Julien Maury, die enkele jaren geleden op het festival met À L’Intérieur de heftigste film van die editie afleverden. Een simpel verhaal op extreme manier uitgevoerd. Met favoriet Dalle in de hoofdrol. Dus ik ben heel blij, maar dat gevoel blijft niet lang hangen…

De beginscène heeft eenzelfde kracht en nietsontziendheid als À L’Intérieur. Je zou het zelfs kunnen zien als het begin van een vervolg, waarin het Dalle eindelijk zelf zwanger is geworden, maar ook nu is ze weer niet happy en brengt haar ongenoegen op brute wijze tot uiting. Maar daarna gaat het een hele andere kant op. Een soort avonturenfilm van drie kwajongens, die van alles uithalen en dan op hun tocht de man van Dalle en hun misvormde zoon tegenkomen, die zich hadden verschanst. Er wordt dus van alles getoond over de jongens en zelfs hun gezin thuis, zodat we een beeld krijgen van wie ze zijn. Als de horror eindelijk weer in de film komt heb je het gevoel dat al die achtergrondverhalen niet echt een doel hebben en als er sympathie moest worden opgewekt is dat niet gelukt. Ik denk dat ze die aandacht beter hadden kunnen besteden aan de man en zijn vreemde zoon, zodat we ons niet van alles afvragen over dat koppel. De horror die volgt is overigens een stuk minder dan we op grond van het intro mochten verwachten. Veel speelt zich zelfs helemaal buiten beeld af. Het lange wachten op actie, het leggen van de verkeerde focus en het niet inlossen van verwachtingen maakt dat je onverschillig naar deze film kijkt en denkt, wat moet ik hier nou eigenlijk mee.

Niet zo slecht als vorig jaar en na een lange dalende trend dus de eerste kleine stap richting herstel voor de verrassingsfilm. Op dit moment staat de film overigens wel gewoon onder aan de ranglijst met een 5,05.

Ik heb wel een advies. Er moet iemand zijn die het lef heeft om even voorbij de eventuele commerciële belangen te kijken. Ik neem aan dat de programmeurs zelf wel weten welke films boven de rest uitstijgen. Neem zo’n film nu eens niet in de normale roulatie op en maak er de verrassingsfilm van. Als die dan goed scoort, heb je blije mensen en kun je de film in het nieuwe ‘best of’ programma gooien, zodat je alsnog de commerciële vruchten kan plukken. Als niemand dit durft of kan, laat het hele concept van de verrassingsfilm dan gewoon varen.

Stemoordeel: slecht

L’Inconnu Du Lac

Parkeren bij de bomen, een stukje door het bos lopen op weg naar het beschutte strand met grove kiezels. Handdoekje neerleggen, kleding uittrekken, zwemmen, een praatje maken en de bosjes in voor actie. Een actie die neerkomt op ‘cruising’. Op het strandje en in die bosjes zijn namelijk alleen maar mannen die seks willen met andere mannen. De actie vindt plaats in overvloed en vaak volledig anoniem.

Aan het eind van een vruchtbare dag is Franck getuige van een moord. Maar Franck doet niets, keert de volgende dag weer terug naar het strandje, geïntrigeerd door en op zoek naar de moordenaar. Een ontmoeting volgt en voordat je foute snor kunt zeggen liggen de twee elkaar te verkennen en verwennen in de befaamde bosjes aan dat strandje in Zuid Frankrijk.

De anonimiteit, rust en ritme van het strandje en worden niet zo zeer verstoord door de moord, als wel door de politie die in de vorm van een eigenzinnige inspecteur vragen komt stellen, waarbij wordt gelogen om diverse redenen.

L’Inconnu Du Lac is een zomerse thriller met een hele hoop blote piemels, een moord en een hele hoop seks die soms expliciet in beeld wordt gebracht. Zeer ingehouden, zuiver en sober gefilmd, zonder muziek, waarbij alleen de parkeerplaats, de bosjes, het strandje en het meer plaats van handeling zijn. De vier (aan elkaar verbonden) locaties zijn ieder het decor van zich steeds weer herhalende acties. Franck is de hoofdpersoon die op zoek is naar spanning, gevaar zelfs, als hij onbeschermde seks heeft, of zoals gezegd het aanpapt met een moordenaar. Hij zoekt de grenzen van zijn eigen fascinatie op.

De film deed me denken aan enkele korte films van François Ozon, zoals Regarde La Mer en Une Robe d’Ete, waarbij jonge mensen hun seksuele grenzen opzoeken, al dan niet met prettige afloop. De sfeer in L’Inconnu Du Lac is zeer treffende neergezet en diverse karakters wekken de interesse van de kijker, waarbij verwachtingen worden gecreëerd. Verwachtingen die echter niet (geheel) worden ingelost. Er zijn geen drijfveren, motieven of andere verklaringen die uitsluitsel geven over waarom de personages zo handelen als ze handelen en dat laat in dit geval een wat te grote leegte achter om zelf bevredigend in te kunnen vullen.

Le Chat Du Rabbin

De kat van de rabbijn is een uit het Frans vertaald stripboek van Joann Sfar dat ik enige jaren geleden met veel plezier heb gelezen. Het gaat over een rabbijn die met zijn dochter Zlabya en zijn kat in Algerije woont. Als de kat een papegaai opeet kan hij opeens praten. De rabbijn wil dat de kat de Thora gaat bestuderen om een goede joodse kat te worden. Maar de kat is eigenzinnig, is verliefd op Zlabya en stelt constant vragen waardoor er fantastische filosofisch gesprekken plaatsvinden. Het vijfde en laatste deel kwam uit in 2006, met de aankondiging dat het volgende deel “Gij zult geen andere God hebben” zou gaan heten. Dat deel is er nog steeds niet gekomen. Sfar kreeg de smaak van het filmen te pakken, oogstte aardige kritieken met Gainsbourg (ja, over Serge) en verfilmde daarna de stripreeks die hem o.a. een prijs had opgeleverd tijdens het beroemde stripfestival van Angoulême.

Ik wist eerlijk gezegd niets van het bestaan van de film. De DVD kwam ik tegen voor een leuk prijsje tijdens één van mijn speurtochten in de bakken van een winkel waar ik regelmatig kom.

De film volgt het verhaal van deel 1, 2 en 5 van de stripboekenserie en concentreert zich op de rabbijn, de kat en hun uiteindelijke reis naar Afrika, hoewel de mooie Zlabya natuurlijk ook een rol van betekenis heeft. Het moet gezegd worden dat de film (voor de bioscoop in 3D uitgebracht) prachtig begint. De tekeningen zijn wonderschoon en doen niet onder voor de stripreeks. Maar al gauw merk je dat de film gaat vervelen. Dat heeft alles te maken met het feit dat een stripboek en een film twee totaal verschillende media zijn. In een stripboek gebeurt er namelijk heel veel tussen de zogenaamde kaders. Dat wat je niet ziet en zelf invult. Daarbij bepaal je zelf het ritme waarin je het verhaal, passages leest, waarbij je stil kan staan over wat er zojuist is gezegd, of het zelfs kan herlezen om er nog even dieper over na te denken. De film komt over als een aan elkaar geplakte reeks van gesprekken, gedachten en gebeurtenissen uit het boek, maar het tempo blijft hetzelfde en je hebt geen tijd om bij zaken stil te staan en je kunt ook niet sneller door ‘lezen’ bij delen waar dat zou kunnen. Sfarr heeft dit mijns inziens niet goed aangevoeld. Ritme en dosering. De film komt hierdoor vlak over. Daarbij voelt het wat onaf aan, wat goed mogelijk is omdat de reeks zoals gezegd nog niet voltooid is.

Een gemiste kans, want ik denk dat als Sfarr zich had toegelegd op de eerste twee delen, waarin de kat, de rabbijn en de dochter centraal staan met de interessante reflecties over het geloof en de mens, hij er met het juiste ritme en een goede dosering de kracht van de boeken had kunnen evenaren.

La Vie d’Adèle

Ik zou kunnen openen met La Vie De Marianne, het boek van Mariveaux dat Adèle aan het lezen is en haar zo raakt. Ik zou het kunnen hebben over de ontdekkingsreis die Adèle maakt, waarbij ze er achter komt dat ze meer op meisjes valt dan op jongens. Ik zou het kunnen hebben over de spraakmakende seksscènes, die al heel wat stof hebben doen opwaaien. Ik zou een parallel kunnen trekken met Jeune et Jolie van François Ozon en het verschil uitleggen tussen hoe hij Marine Vacth haar karakter heeft laten spelen en hoe Abdellatif Kechiche dat met Adèle Exarchopoulos heeft gedaan. Ik zou een andere parallel kunnen trekken met de homofobie die in de zogenaamde vriendengroep van Adèle op school aanwezig is en de ongelooflijke reactie van een Amerikaanse moraalridder die een vuil spuwt waar je koud van wordt.

Ik leg het allemaal naast me neer en kan me niet anders dan focussen op waar het om gaat in deze film: de liefde.

Ik leg het allemaal naast me neer en kan me niet anders dan focussen op om wie het gaat in deze film: Adèle.

Adèle Exarchopoulos is een ongelooflijk natuurtalent. Vanaf de eerste tot en met de laatste scène is ze onontkoombaar in beeld. Veelal in close-up, waardoor ik haar reactie op gebeurtenissen in de uitdrukking van haar prachtige gezicht terug zie. Ongelooflijk naturel, fragiel, met zo veel detail en finesse en soms met horten en stoten, met spuug, snot en tranen. De liefde laat haar stralen en brengt haar naar de afgrond. Ze laat me op een roze wolk meedrijven en vervult me met een ‘tristesse profonde’ die nog lange tijd na de film in mijn lijf blijft hangen.

Ik ben diep geraakt.

Jeune & Jolie

“On n’est pas sérieux, quand on a dix-sept ans.” Het gedicht van Rimbaud wordt behandeld in de klas van zeventienjarigen die daarmee een spiegel voorgehouden worden. Maar Isabelle herkent zich niet in het spiegelbeeld. Ze is anders. Ze is van de zomer ontmaagd door een knappe Duitser tijdens haar vakantie aan zee, maar het deed haar niets. Ze verkoopt nu haar lichaam aan mannen op leeftijd, voor een goed bedrag in mooie hotelkamers en dat doet haar wel wat. Wat dat is, is niet onder woorden te brengen, ook niet als haar moeder er achter komt, die er niets van begrijpt.

Deze film van François Ozon verdeelt het verhaal in vier delen, de vier jaargetijden, elk afgerond met een toepasselijk liedje van Françoise Hardy. Elk deel is een fase in het leven van Isabelle, die in het niemandsland verkeert tussen kind zijn en volwassene. Het is duidelijk dat je op die leeftijd op zoek bent naar een eigen identiteit, niet langer het gezag van je ouders als vanzelfsprekend ziet en risico’s neemt om het leven te ontdekken. Waarom Isabelle dit op deze manier doet wordt niet met zoveel woorden duidelijk gemaakt. Zij blijft gesloten en ongrijpbaar. Er wordt ook verder geen oordeel geveld. Er zijn echter genoeg aanwijzingen om je eigen invulling te geven, een verklaring zo je wilt omdat dat misschien beter voelt. Zo zit er een duidelijke metafoor in de film, als Isabelle uit de donkere metro komt (haar normale leven waarin ze gevangen zit) en de trap naar boven neemt, het licht in (haar geheime leven, de vrijheid) naar het hotel voor een afspraak. Ze wil direct als volwassene gezien en behandeld worden, zonder de tussenstops bij onhandige jongens van haar eigen leeftijd, zonder inmenging van huis uit, zonder oordelen van vriendinnen. Het zou kunnen, maar het is maar een verklaring die je eigenlijk niet nodig hebt om de film te kunnen waarderen. Want maakt niet juist het mysterie van de psyche van deze jonge vrouw waar het om draait? Door dat ongrijpbare niet te pakken laat je het in zijn waarde.

Als mijn zeventienjarige dochter het echter maar uit haar hoofd laat!

Les Aventures Extraordinaires d’Adèle Blanc-Sec

Via een wat rommelig begin in Parijs met de introductie van diverse personages die er weinig toe lijken te doen maken we kennis met Adèle in een Indiana Jones-achtige rip-off met een verdomd mooie vrouwelijke versie van Indy die geheel onverschrokken, kordaat en op spectaculaire wijze ontsnapt uit een piramide. Maar wacht, we gaan weer terug naar Parijs waar de eerst geïntroduceerden wel degelijk een rol van belang hebben en de losse Amélie Poulain-achtige minisketches een samenhang beginnen te vertonen. En dat alles vanwege een dodelijk gewonde zus die niet is gestorven en een Pterodactyl die na 135 miljoen jaar uit een ei in een museum is gekropen.

Bent u daar nog?

Welke tijd zitten we eigenlijk? Begin 20^e eeuw, waarin paard en wagen in de clinch lagen met automobielen, de stoomtrein roet in de atmosfeer blies, dames rondliepen in prachtige jurken en mannen gesoigneerde snorren droegen en hoge hoeden. De uitvergrote types in deze film zijn weggelopen uit de gelijknamige stripreeks van Jacques Tardi, boeken die ik nooit heb gelezen ondanks de aanbevelingen van vrienden. De film lijkt een mengelmoes van diverse verhalen, die niet altijd even zinnig overkomen, maar gek genoeg is dat juist een aanbeveling. Dit avontuur is frivool, grappig, innemend, kent mooie locaties en heeft iets kinderlijk naïefs. Je hebt echter nauwelijks de tijd om je af te vragen waar alle zotheid toe moet leiden, want de vaart zit er goed in en je voelt je als een kind in de Efteling. Sacreblue! Verwacht geen logica, maar een heerlijk fantasierijk avontuur.