Merantau

Vóór The Raid 2: Berendal was er The Raid: Redemption. Maar vóór The Raid: Redemption was er al Merantau. Merantau staat voor de weg die een jongen moet afleggen voordat hij zich een man kan noemen. Het plattelandsdorpje waar Yuda woont hecht grote waarde aan deze reis naar volwassenheid, die voor Yuda inhoudt dat hij zijn familie achter laat en naar Jakarta gaat. Daar hoopt hij werk te vinden als (Pencak) Silat leraar. Een laatste traditionele oefening met zijn meester laat zien dat de jonge man hier erg bedreven in is. Maar helaas gaat niet alles volgens plan en blijken de contacten in de stad verouderd. Het gebouw waar hij moet zijn is afgebroken en de telefoonnummers op zijn briefje zijn afgesloten. Dat wordt dus overleven, op straat, met alle gevolgen van dien. Dieven, prostitutie, criminelen… Zijn nobele inborst en gevoel van rechtschapenheid brengen hem in de problemen als Yuda niet machteloos toe kan kijken hoe een meisje wordt mishandeld. Het wordt al gauw matten, hoewel dit niet de verwachte uitkomst brengt. De reis is pas begonnen en gaat met vallen en opstaan.

Gelukkig gaat dat vallen en opstaan gepaard met een flink aantal spetterende vechtscènes waarin de jonge hoofdrolspeler Iko Uwais laat zien wat hij in huis heeft. Daar maakt regisseur Gareth Evans maar al te graag en zeer goed gebruik van. De vechtchoreografieën zitten strak in elkaar en Evans filmstijl komt al goed naar voren. De actie in volle glorie in beeld brengen en af en toe meebewegen met de richting van de actie zelf. Hoewel het verhaal ook nu weer flinterdun is, zit er toch een moment van sociaal bewustzijn en introspectie in, die het geheel een basis geven. Het acteren (zeker van de Westerse acteurs) is misschien niet van hoog niveau, maar dit zijn allereerst vechtsporters, die uitblinken in waar zij en de kijker voor gekomen zijn: actie! Evans weet die actie mooi te doseren. Van de mooie, zeer traditionele oefeningen in het begin, via de hectische straatgevechten in het midden naar de brute confrontatie met de topcriminelen aan het einde.

Dat Evans begreep dat die actie het sterkste punt was liet hij vervolgens zien in zijn volgende film, die daar bijna alleen maar uit bestond…

The Raid 2: Berendal

Voor mijn recensie van The Raid: Redemption had ik maar weinig woorden nodig. Het actiespektakel waarin een politieman schoon schip maakt binnen een door gangsters gerund flatgebouw was overdonderend. Nu dan het vervolg waar iedereen in deze zaal (vol Indo’s) enorm naar uit heeft gekeken vermoed ik.

Met een lengte van maar liefst 2,5 uur heeft regisseur/schrijver Gareth Evans dit keer rustig de tijd genomen om een verhaal te vertellen. Politieman Rama is nog niet eens bekomen van zijn uitputtingsslag in het flatgebouw als hij door zijn superieur wordt gevraagd om onderzoek te doen naar corrupte agenten. Daarvoor moet hij diep ‘under cover’ gaan en de beste manier is via de gevangenis. We maken op deze manier kennis met verschillende personen in een verhaal dat weinig origineel is (gangsterzoon wil actie, vader wil vrede), maar wel wat balans geeft en de nodige adempauzes tussen de wederom extreme actie-vecht-scènes waarop we eigenlijk allemaal zitten te wachten. En gevochten wordt er, maar nu op meer verschillende wijzen en op een diversiteit aan locaties. In de gevangenis op de plee en de grote binnenplaats in een grote modderpoel, in een illegaal pornopand, de straat, een nachtclub; een geweldige scène in een metro met een übercoole Japanse chick met twee hamers terwijl haar doofstomme metgezel even verderop met zijn aluminium honkbalknuppel wat hoofden inslaat; in een restaurant, op het hoofdkwartier, in een auto en uiteindelijk natuurlijk in het hol van de leeuw.

Hoofden splijten, benen breken, botten kraken, messen verdwijnen in lijven, kogels doorboren lichamen, ledematen worden verbogen in hoeken die anatomisch niet correct zijn. Zoals verwacht zijn de vechtscènes in de traditionele Indonesische martial art pencak silat stijl zowel sierlijk als snel, agressief, bruut en vooral heel dodelijk. In de persoon van hoofdrolspeler Iko Uwais is een nieuwe martial arts superster opgestaan. Zijn ontdekker Gareth Evans heeft de Indonesische vechtkunst in het spotlicht gezet en met de twee Raid-films een nieuwe hedendaagse standaard, waar nauwelijks aan valt te tippen.

‘It’s a ballet of the ultra-violence”.

Stemoordeel: zeer goed

Ps. Ik wil je deze nep poster, een mooie variant op de fantastische poster van Evil Dead, niet onthouden.

Killers

Killers duurt maar liefst 135 minuten. Een hele zit, zeker als je al vanaf 11:00 uur films aan het kijken bent en dit de laatste van de dag is. Maar het is wel een interessante zit.

De film laat het verhaal zien van twee moordenaars. Eentje in Japan, die al tijden bezig is en video’s van zijn daden op internet zet. De ander woont in Indonesië, is journalist en wil misstanden aan de kaak stellen, maar dat lukt hem niet op zachtzinnige wijze. Door omstandigheden komt hij op het slechte pad en gaat ook moorden. Beide ‘killers’ onderhouden contact via internet.

Killers laat heel goed zien wat het inhoud om iemand om het leven te brengen (in full graphic detail), wat voor gevolgen dit kan hebben, wat de motivatie kan zijn, welke factoren je hiertoe brengen of er juist vanaf houden, dat de beste voorbereiding rekening moet houden met het onverwachte, dat een moordenaar goed denkt te kunnen doen, dat de ene moordenaar de andere niet is, dat het eindresultaat altijd bloederig wordt. De film neemt misschien iets te veel tijd om duidelijk te maken wat deze wil zeggen, maar de serieuze psychologische insteek werkt goed, de gruwelijke en ook spannende scènes houden je bij de les en de uiteindelijke vraag of de vicieuze cirkel van geweld doorbroken kan worden krijgt een mistroostig antwoord. Er is maar een klein zaadje nodig om het kwaad te planten, maar een goede voedingsbodem om het tot volle wasdom te laten komen.

Na Macabre een grote stap voorwaarts voor regisseursduo The Mo Brothers, met Gareth The Raid Evans als een van de uitvoerende producenten.

Stemoordeel: goed

V/H/S 2

Na de niet altijd even daverende anthology van V/H/S hebben de makers hoogstwaarschijnlijk mijn recensie gelezen en de zaken iets anders aangepakt. Verdwenen zijn namelijk de ellenlange en saaie intro’s en de meeste segmenten komen vrij snel tot zaken. Een ander voordeel is dat er nu slechts vier korte films zijn, die met hun langere speeltijd wat meer op een echte film lijken en minder op ‘found footage’. Gebleven is de overkoepelende ‘vijfde’ film, die de andere vier aan elkaar lijmt. Om met die laatste te beginnen…

Tape 49

…draait om een privé detective en zijn vriendin, die onderzoek doen naar een vermiste jongen. Ze komen bij een huis dat vol staat met video-apparatuur, beeldschermen en stapels videobanden. Terwijl de man het huis onderzoekt, kijkt de vrouw naar de tapes, met vreemde gevolgen. Op de tapes staan de vier korte films die we zelf ook zien. Net als in de eerste film is dit onderdeel van het concept. Het vinden van vreemde tapes die we dan meekijken. Het zijn allemaal weer ‘toevallige’ opnames waarvan niet de bedoeling was dat ze naar buiten zouden komen. Zoals gezegd, de lijm tussen de andere films, maar verder weinig interessant.

Phase I Clinical Trials

Het uitgangspunt is leuk maar niet nieuw. Een man krijgt een nieuw oog in de vorm van een camera. Die ziet alles maar kan ook alles vastleggen. Dit laatste is van belang omdat het een prototype betreft en het bedrijf er achter wil weten of het goed werkt. POV dus. Al snel ziet de hoofdpersoon dingen die er wel/niet zijn. Ze jagen hem in ieder geval de stuipen op het lijf. Van onverwachte kant krijgt hij opwindende hulp, maar dit maakt de boel er niet echt beter op. In 2002 verraste het Verre Oosten ons via de gebroeders Pang met Gin Gwai, beter bekend als The Eye, waarin een meisje een hoornvliestransplantatie krijgt en vreemde dingen gaat zien. Adam Wingard (hee, daar heb je hem weer), de enige regisseur die ook een segment deed voor de eerste film, weet dit gegeven niet meer dan te herkauwen, op een mindere manier, waarbij de hele episode ook nog vrij onaf voelt.

A Ride In The Park

Je kunt ze tegenwoordig makkelijk kopen: camera’s voor bovenop je fietshelm. Kun je leuke opnames maken als je gaat crossen door de bossen. Dat is precies wat een vriendelijke vent gaat doen in het Goldstone State Park op een mooie zomerse ochtend. Dit gaat al heel snel mis en voordat je het weet is hij een zombie en is de eerste zombiecam een feit. Vanuit zijn perspectief zien we dus het leven als een zombie, wat goor, grappig, verrassend en verdomd goed uitgevoerd is tot en met de mate van zelfreflectie (letterlijk en figuurlijk) aan toe. Een hoogtepunt van deze anthology gemaakt door Eduardo Sanchez & Greg Hale (Blair Witch Project, Lovely Molly), waarbij ik meteen heb geleerd hoe dat in Amerika wordt genoemd als je per ongeluk iemand belt met je mobiel: “you butt dialed me”!

Safe Haven

Een groep jonge Amerikanen (van Indonesische afkomst) behangt zich met (deels verborgen) camera’s om een interview te doen met de leider van ‘de Poorten van het Paradijs’. Na een eerste afspraak mogen ze in het complex komen van deze sekteleider, waar ze hun interview (alles in het Indonesisch!) met de ‘almachtige vader’ voortzetten en ondertussen op slinkse wijze meer proberen uit te vinden over deze geloofspartij die ook twintig kinderen herbergt. Laat de ploeg nu net op de belangrijkste dag in het bestaan aanwezig zijn. Wat volgt is nauwelijks te beschrijven. De Indo Jim Jones zorgt met zijn zelfmoordsekte voor heel wat ‘extreme gore’ en ‘wtf’ momenten die doen denken aan de ‘new wave of French horror’ van enige jaren geleden. Regisseur Timo Tjahjanto deed al van zich spreken op het Imagine Film Festival van 2010, waar zijn debuutfilm Macabre in ieder geval liet zien dat hij het van de slager bekende ‘mag het ietsje meer zijn’ wel erg ruim nam. Waar die film echter te lang door ging, weet hij met Safe Haven de tijd goed en ten volle te benutten. En klaarblijkelijk heeft de beste man veel videogames gespeeld, want de POV shots zijn geniaal.

Slumber Party Alien Abduction

Jason Eisener (Hobo With A Shotgun) neemt de laatste video voor zijn rekening. Broer verstiert met zijn vrienden de lol die zijn zus wil beleven als de ouders van huis zijn en de zus neemt wraak. Het is kinderspel vergeleken met het buitenaardse gevaar dat het op hen allemaal heeft gemunt. Het oorverdovende geluid moet het gebrek aan spanning opvangen, wat maar niet wil lukken met die mannen in witte alien pakjes. Wel grappig is de ‘doggiecam’ van waaruit we het meeste meebeleven.

Aldus levert V/H/S 2 twee hoogtepunten op en scoort daarmee toch niet veel beter dan de vorige.