Guinea Pig 6 – Mermaid In A Manhole

Een gekwelde schilder verzamelt alles wat hij lief heeft (gehad) in een plek in het riool onder de grond. Wat spullen, maar ook een dood huisdier en een foetus. Op een dag treft hij een aangespoelde zeemeermin aan, dezelfde die hij ooit vroeger eens heeft gezien. Zij wordt zijn muze: “alles wat ik ooit verloor, vind ik in jou terug”. Maar het riool is geen plek voor de zeemeermin, die ziek wordt, een gezwel op haar buik krijgt. De schilder neemt haar mee naar zijn woning, legt haar in bad, geeft haar medicijnen. Maar geneesmiddelen noch verse vis helpen haar. Het gaat steeds slechter met haar lichaam, dat vol gezwellen zit, wegrot en wormen aantrekt. Op haar verzoek probeert hij het gezwel weg te snijden, met zeven kleuren pus, maar weinig anders tot gevolg. Ondertussen schildert hij haar, in haar verschillende staten, op haar aandringen.

Het laatste deel van de Guinea Pig serie is het enige dat iets van een tragische boodschap heeft te bieden. De vergankelijkheid van het leven, iets dat je niet vast kunt houden, behalve op een schilderij. Het is ook zeer aangrijpend. Je liefde zien wegrotten door een soort van uitwendige kanker. Verpakt op uiterst onsmakelijke manier, dat dan weer wel, ondanks het feit dat je ziet dat het om opgeplakte onderdelen gaat. Je moet zeg maar geen pizza eten als je dit bekijkt.

Hoe extreem ook, dit is het meest volwassen deel. Ook het feit dat er nog een treffende clou in zit maakt Mermaid In A Manhole samen met Devil’s Experiment de beste uit de Guinea Pig reeks.

Guinea Pig 5 – Android Of Notre Dame

Een wetenschapper (lilliputter) is druk bezig met onderzoek naar DNA bij dieren. Hij zoekt een oplossing die zijn zieke, aan bed gekluisterde zus weer beter kan maken. Dan krijgt hij een telefoontje van een bedrijf dat alles van hem schijnt te weten. Ze zeggen hem te kunnen leveren wat hij nodig heeft in ruil voor geld. Hij stemt in en krijgt een guinea pig in de vorm van een dode vrouw om proeven op te doen. Na wat dissectie worden de losse menselijke onderdelen onder stroom gezet om een tot leven wekking tot stand te brengen. Het mislukt. Het lijk is misschien te oud, maar al gauw dient een oplossing zich aan.

Een alternatieve versie van het bekende Frankenstein verhaal, dit keer met als doel de geliefde zus te redden. De mini professor gaat steeds extremer te werk en bloed vloeit rijkelijk in wat alweer een grotesque show vol goedkope effecten is dat zich eigenlijk best wel voortsleept – via een door een computer gestuurd hoofd die een deel van het vuile werk opknapt – naar een flauw einde.

Het is in zoverre een stap in de goede richting omdat de komische noot is ingedamd en het verhaal invoelbaar is gemaakt door het menselijke drama dat er aan ten grondslag ligt. Dit zal echter nog beter worden in het afsluitende deel.

Guinea Pig 4 – Devil Woman Doctor

De dame (travestiet) in kwestie stelt zichzelf voor aan de kijker. Ze is een dokter zonder papieren die mensen ‘helpt’ waar andere dokters dit niet meer doen. Ze laat daarna een heleboel ‘patiënten’ de revue passeren die vreemde (in het echt niet bestaande) aandoeningen hebben, waarbij ze laat zien wat de aandoening behelst (met vaak dodelijke gevolgen) en slechts enkele malen grijpt ze daadwerkelijk in om iets te doen (met soms slechte gevolgen).

De film is opgedeeld in een aantal hoofdstukken die het beste als ‘grappige’ horror sketches omschreven kunnen worden. We zien familieleden wier hoofden ontploffen als er te veel stress is. Iemand die een gezicht op zijn buik heeft (de film is uit 1986, dus na Basket Case maar vóór Total Recall). Een wandelende dode die steeds verder aftakelt. Een loslopend orgaan dat een vrouw lastig valt. Er is een nieuws item over een buffet dat bestaat uit menselijke onderdelen. Er is een man die bloed zweet en een man met een bewegende tattoo (met als resultaat een ontvelde man, wat dan weer pre-Hellraiser is). Het wordt steeds ridiculer, deze Japanse Troma, het gaat alle kanten op, de effecten zijn goedkoop maar het is voornamelijk toch zo verschrikkelijk onleuk.

Het dieptepunt van deze serie.

Guinea Pig 3 – He Never Dies

Dit derde deel is echt een (korte) film, die ze dan op vreemde wijze het aroma van echtheid mee willen geven door een Amerikaanse wetenschapper een introductie, een nawoord en tussendoor nog volkomen overbodig een samenvatting te laten geven van wat we net hebben gezien. Volkomen misplaatst dus.

Het verhaal zelf gaat over een sukkel op kantoor genaamd Hideshi, die telkens de wind van voren krijgt van zijn baas en de kut-klussen doorgeschoven krijgt van zijn collega’s. Hideshi ziet het even niet meer zitten, meldt zich ziek en gaat thuis (de clown uit-)hangen. Hij verveelt zich al gauw en begint zich uit verveling (of wanhoop?) in zijn pols te snijden. Hij voelt echter geen pijn, waarna hij zich gaat botvieren op zijn eigen lijf. Het krijgt iets grappigs omdat, wat hij ook probeert, hij niet dood gaat. Dan maar een collega in de maling nemen. Hij laat hem langs komen en jaagt hem de stuipen op het lijf door zichzelf voor diens neus open te snijden (hij werpt hem o.a. – daar heb je ze weer – zijn ingewanden toe). De smerige effecten worden echter grappige idioterie, hoewel de manier waarop hij zijn ingewanden uit zijn lijf trekt nog best aardig is gedaan (voor die tijd). Het is bijna slapstick, hoewel deze flauwe Japanse humor niet aan mij is besteed. Ik moet denken aan Lloyd Kaufman met zijn Tromafilms, waar ik ook niet van hou.

Het is duidelijk dat de serie een andere weg in is geslagen met dit deel. Een weg die mij niet aanstaat waardoor ik het het minste deel tot nu toe vind. Maar het kan nog veel erger, zo blijkt in het volgende deel uit de cyclus.

Guinea Pig 2 – Flowers Of Flesh And Blood

Dit keer gaat het over een maniak, die een vrouw ontvoert, haar drogeert (waardoor ze niets meer voelt!) en vervolgens aan mootjes hakt terwijl ze nog leeft.

Alles verloopt een heel klein beetje meer volgens de horrorfilm- en exploitatiewetten dan in het eerste deel het geval was. Zo is het iets kunstiger gefilmd (hoewel het meeste zich weer op één locatie afspeelt), zit er een begin, midden en eind aan en is men doelbewuster bezig met het imago van de moordenaar. Dit moet echt een maniak zijn, dus draagt hij een zwarte Samoerai helm, heeft hij make-up op zijn gezicht (wit gezicht, rode lippen) en zijn een paar tanden overduidelijk zwart gemaakt. Het slachtoffer laat zich in dit geval al flink horen voordat er nog maar iets gebeurd is. Er wordt sowieso opzichtiger geacteerd. Zo knipt de maniak eerst een paar keer in het luchtledige met zijn schaar voordat hij de kleding van de vrouw los knipt en spreekt hij af en toe wat prozaïsche teksten terwijl hij in de camera kijkt. Seks krijgt een kleine rol door enkele onzedige betastingen in het begin, maar verder gaat het hier puur om de gore en blijven de vrouwelijke delen altijd netjes afgedekt met een lakentje! Op die gore is het dankzij de rustige opbouw wel even wachten, want pas na 18 minuten gaat de eerste hand er af. Het feit dat de vrouw geen pijn voelt maakt het op de een of andere manier minder erg om naar te kijken. Versuft is ze er getuige van dat ze uit steeds meer stukjes gaat bestaan. Het wordt dus in ieder geval wel steeds bloederiger. Hoewel je (met het oog van vandaag de dag) door de siliconenprotheses heen moet kijken, wordt het flink goor allemaal, maar is het meer een Grand Guignol film, dan ‘found footage’ en is de impact wat mij betreft een stuk minder dan van deel 1.

Guinea Pig 1 – Devil’s Experiment

Guinea Pig is zo’n beruchte serie die ik tot nu toe nog nooit had bekeken. De beruchtheid kwam voort uit het voor zijn tijd extreem grafische geweld dat plotloos en realistisch in beeld werd gebracht. Het feit dat de producer aan moest tonen dat er niemand was verwond of vermoord tijdens de eerste twee delen vergrootte de aandacht wereldwijd. Net als het verhaal dat Charlie Sheen een kopie van het tweede deel (Flowers Of Flesh And Blood) in deze reeks kreeg te zien en dacht te maken te hebben met een echte snuff film, waarop hij de FBI inschakelde. Bijna dertig jaar (!) na het uitkomen van Devil’s Experiment koop ik de steelbook editie met alle zes de films plus twee making off’s op de Antwerp Convention van een Duitse handelaar. Ik wilde de films achter elkaar bekijken om een mooi vergelijkend warenonderzoek te kunnen doen, dus bij deze. Alle films zijn trouwens ongeveer tussen de veertig en vijftig minuten.

Hoeveel pijn kun je doorstaan voordat je er aan onderdoor gaat? Devil’s Experiment laat een vastgebonden vrouw zien die door drie mannen wordt mishandeld. Er is geen verhaal, geen achtergrond, geen plot. Slechts een eindeloze herhaling van een hele reeks van martelingen die de vrouw ondergaat. Slaan, schoppen, bewerken met een tang, eindeloos rondjes draaien, urenlang het geluid van een tandartsboor op je hoofd, het uittrekken van vingernagels, de toepassing van kokende olie, wormen leggen op de wonden, het gooien van ingewanden op het slachtoffer en het prikken van naalden. Af en toe verschijnt onder in beeld een getal, van hoeveel er op dat moment bijvoorbeeld is geslagen. Het is heel droog gefilmd, vanuit slechts enkele standpunten en er wordt nauwelijks in gesproken. Het documentaire video-karakter (bijna ‘found footage’) en de akelige teneur doet het geheel best realistisch overkomen. De bloederigheid valt op zich nog mee (de special effects blijven beperkt), het is meer de akeligheid van het onderwerp die indruk maakt. Wat me wel opviel is dat het vrouwelijke slachtoffer het nauwelijks echt uitschreeuwt, maar eerder kreunt, steunt en zucht. Extra vreemd is dat ze harder schreeuwt als er ingewanden op haar worden gegooid (meer mentale vernedering dan fysieke marteling) dan als ze kokende olie op haar arm krijgt gegoten.

Er is overigens geen seksueel misbruik. De mannen doen de proeven op het proefkonijn, de guinea pig, en krijgen hun grootste lol bij het gooien van die ingewanden, waar de vrouw dus het meest heftig op reageert. Misschien zegt het iets over de Japanse mentaliteit?

Al met al, en bijna dertig jaar na dato dus nog altijd een aparte en onprettige film, die zeker toentertijd een diepe indruk moet hebben achtergelaten.

Why Don’t You Play In Hell?

Dit is duidelijk Barend de Voogd’s kindje. Hij kondigt de film vol passie aan. “Love it or leave it, but never a dull moment”!

We zien de Fuck Bombers, een groep jonge enthousiastelingen die op guerilla wijze films schieten op straat. We zien twee rivaliserende Yakuza clans. Of course the twain shall meet.

Bloed, tandpasta, maatpakken, 8mm video, 35 mm film, Bruce Lee, kimono’s, Samoerai, Ninja, een ‘please Bukkake me’ T-shirt, Le Ballon Rouge, hyper bling bling nails, Katana’s, een reclame die je niet uit je hoofd krijgt en een potpourri van muziek waar Tarantino jaloers op zou worden.

Regisseur Shion Sono komt over als een klein kind dat vooral heel veel kabaal wil maken. Eigenlijk is het nog best knap dat hij binnen deze visuele en verhaaltechnische gekte nog iets van een verhaaltje stopt, dat dus in de basis heel voorspelbaar is. Helaas is de absurdistische humor niet de mijne, zoals wel vaker bij dit soort Japanse over the top films. Kleurrijk is het zeker, een saai moment maak je niet echt mee, maar zelfs het bloederig pandemonium dat uiteindelijk uitbreekt wordt een wat vermoeiende exercitie, die niet meer dan af en toe een vage glimlach om het gezicht kan doen verschijnen.

Stemoordeel: zozo (en niet slecht, vanwege ‘never a dull moment’)

Killers

Killers duurt maar liefst 135 minuten. Een hele zit, zeker als je al vanaf 11:00 uur films aan het kijken bent en dit de laatste van de dag is. Maar het is wel een interessante zit.

De film laat het verhaal zien van twee moordenaars. Eentje in Japan, die al tijden bezig is en video’s van zijn daden op internet zet. De ander woont in Indonesië, is journalist en wil misstanden aan de kaak stellen, maar dat lukt hem niet op zachtzinnige wijze. Door omstandigheden komt hij op het slechte pad en gaat ook moorden. Beide ‘killers’ onderhouden contact via internet.

Killers laat heel goed zien wat het inhoud om iemand om het leven te brengen (in full graphic detail), wat voor gevolgen dit kan hebben, wat de motivatie kan zijn, welke factoren je hiertoe brengen of er juist vanaf houden, dat de beste voorbereiding rekening moet houden met het onverwachte, dat een moordenaar goed denkt te kunnen doen, dat de ene moordenaar de andere niet is, dat het eindresultaat altijd bloederig wordt. De film neemt misschien iets te veel tijd om duidelijk te maken wat deze wil zeggen, maar de serieuze psychologische insteek werkt goed, de gruwelijke en ook spannende scènes houden je bij de les en de uiteindelijke vraag of de vicieuze cirkel van geweld doorbroken kan worden krijgt een mistroostig antwoord. Er is maar een klein zaadje nodig om het kwaad te planten, maar een goede voedingsbodem om het tot volle wasdom te laten komen.

Na Macabre een grote stap voorwaarts voor regisseursduo The Mo Brothers, met Gareth The Raid Evans als een van de uitvoerende producenten.

Stemoordeel: goed

The Brain Man

Psychiater Mariko gelooft in de helende werking van therapie. Als ze directe getuige is van een terroristische aanslag op een bus waarbij vele doden vallen, krijgt ze de verdachte van het delict toegewezen. De man in kwestie werkt op zich wel mee met haar onderzoek, maar is gereserveerd, emotieloos. Mariko start een onderzoek naar het verleden van de man en komt er achter dat de zaken anders liggen dan verwacht. Ze maakt het haar doel om tot de man door te dringen.

In The Brain Man komen grote vragen aan de orde. In hoeverre is iemand van nature slecht? In hoeverre ben je verantwoordelijk voor je daden? In hoeverre kan iemand denkpatronen, gedrag aanpassen, de spiraal van geweld doorbreken? In hoeverre is transformatie mogelijk? In hoeverre kan iemand worden gered? Zaken als wraak en vergeving, methode en doel spelen hierbij een grote rol.

De lange film is een intelligente psychologische thriller die je op fascinerende en spannende wijze in de greep neemt. Eerst in het rustige deel van het onderzoek, waar ontdekken centraal staat en later in een sadistisch kat en muis spel, waar de gevolgen gestalte krijgen. Als de cirkel op fraaie wijze rond wordt gemaakt is pas duidelijk of de gestelde vragen zijn beantwoord.

Garden Of Words

Even wat feitjes: Shinjuku is een van de 23 speciale wijken van Tokio. Shinjuku heeft het statuut van stad en noemt zich in het Engels ook Shinjuku City. Op 1 maart 2008 had de stad 310.796 inwoners. De bevolkingsdichtheid bedroeg 17050 inw./km². De oppervlakte van de stad is 18,23 km². Het is een belangrijk zaken-en bestuurscentrum van Tokio. Het Station Shinjuku is een van de belangrijkste spoorwegstations in Tokio, waar iedere werkdag meer dan 3,60 miljoen mensen in en uitstappen. (bron: WikipediA).

Het is het regenseizoen. Takao besluit aan de drukte van de stad te ontsnappen, spijbelt wat uurtjes van school en loopt door de regen een park in, waar hij onder een afdakje gaat zitten. Er zit ook al een vrouw, die kennelijk eenzelfde rust opzoekt. Takao werkt aan zijn schetsen voor schoenontwerpen, de vrouw drinkt bier en eet chocola. Telkens als het regent zoeken ze het plekje in het park op, maar misschien nog wel meer elkaar. Een vlucht uit de werkelijkheid, het ontduiken van plichten, het nastreven van dromen en gevoelens. Zelden was de regen zo romantisch.

De Tanka (dichtvorm) die de vrouw schrijft vat het gevoel mooi samen:

Narukami no sukoshi toyomite (een doffe donderklap)

Furazo to mo (al komt er geen regen)

Warewa tomaramu (ik blijf hier)

Imoshi todomeba (samen met jou)

Deze korte Japanse animatie is mooi, liefdevol en rijk aan detail. De schittering van het licht, de stoom die van het water komt als de koude regen plots valt na een warme dag, de spiegeling in de plassen op de brug, de takken van een boom die het water net wel of net niet raken, afhangend van een briesje. De natuur ziet er bijna fotorealistisch uit op momenten.

Garden Of Words is een verhaal over de liefde, vol tederheid, wat melancholie en is zelfs wat zoetsappig, maar vooral een visuele traktatie.