Gooische Vrouwen 2

 

De eerste film van het nieuwe jaar is min of meer een opvullertje. We hebben tussen een high tea met vrienden en een concert van The Kik wat tijd te doden en de enige film die in dat tijdslot valt is Gooische Vrouwen 2. De serie hebben we altijd met veel plezier gekeken, maar de 1^e film viel toch wat tegen. In dit tweede deel lopen de vier dames van middelbare leeftijd op verschillende manieren tegen hetzelfde probleem aan, namelijk die van een wederhelft, waarmee het nooit loopt zoals je zou willen dat het loopt. De verhaallijnen doen minder geforceerd aan dan in de vorige film en gaan richting een bestemming die al in de soort van proloog wordt vastgelegd, namelijk dat de vriendschap tussen de dames onomstotelijk vast staat en ze door alle ups en downs van het leven trekken. Een rode draad die soms dicht bij de werkelijkheid van de actrices in kwestie staat (scheidingen, overlijdens), het geheel naast de nodige humor ook wat diepgang geeft en in al haar buitenissigheid vooral toch herkenbaar is. Zodanig is dit tweede (en laatste) deel een prima te genieten variant op de serie die nog altijd gemist wordt.

A’dam – E.V.A

(2e seizoen, 8 afleveringen, 50 min, IMDb 8,1)

Wat zalig dat deze serie weer verder gaat. Dat die super lieve, zachtaardige Adam (Teun Luijkx) en de heerlijk eigenwijze en chaotische Eva (Eva van de Wijdeven) weer samen gaan wonen. Dat er een kindje in hun leven komt. Dat Harm-Jan (Rick Paul van Mulligen) veel scènes steelt zonder de show naar zich toe te trekken. Dat die mooie eindtune steeds hetzelfde en toch anders is. Dat er elke aflevering individuele verhalen voorbij komen die onderling weer gelinkt zijn. Dat de alledaagse zaken van de stad toch zo apart kunnen zijn, waardoor alles zo herkenbaar en dichtbij voelt, maar ook nieuw en verrassend. En dat allemaal in die stad die in volle glorie, met al zijn facetten en verschillende inwoners in beeld komt. Vanuit alle hoeken en gaten, daken en stegen, kanalen en de hemel, volkstuin en woonboot, kantoren en straten, buurtplein en crèche… Amsterdam!

Net als de stad is de serie een werk in uitvoering dat van mij eindeloos door mag blijven gaan. Seizoen 3 staat voor 2016 gepland.

Infiltrant

1986. Onze eerste woning was aan de Admiraal de Ruijterweg in Amsterdam. Drie hoog, mooie etage, erg duur. We moesten maandelijks fl. 825,00 cash afdragen aan de pandjesbaas die onder ons woonde. We hebben onze zolder verhuurd aan een student om wat speling te hebben. Daar vingen we fl. 200,00 voor. Geen ideale situatie, dus op zoek naar iets betaalbaarders en dat vonden we een jaar later via een officiële makelaar een paar honderd meter verderop, dezelfde Admiraal de Ruijterweg, ditmaal de eerste verdieping. Het scheelde meer dan de helft, want we waren slechts fl. 405,73 kwijt. Geen luxe badkamer, maar een kleine douche, veel opknapwerk, qua ruimte op zich niet veel minder dan de vorige woning en een hele grote zolder die we niet hoefden te verhuren. We hebben er zeven jaar gewoond. Dagelijkse boodschappen deden we in de buurt. Bij de groenteboer in de Reinaert de Vosstraat, de slager met heerlijke Filet Américain op de Bos en Lommerweg en de bakker op de hoek. En als we geen zin hadden om te koken liepen we naar de snackbar op de Rijpgracht.

In die tijd woonden er ook al Marokkanen in deze buurt, maar in de loop der jaren is dat aantal erg toegenomen. Het heeft het straatbeeld veranderd, want op veel winkels pronken nu niet Westerse namen. De snackbar op de Rijpgracht, die eerst een andere naam droeg en daarna een tijdje ‘Dies Re’ heette, heet nu toch gewoon ‘Desiree’. Het is deze snackbar waarop undercover agent Samir (Nasrdin Dchar) uitzicht heeft vanuit zijn (nep)makelaarskantoor. Nadat hij op non-actief is gezet wegens te hard ingrijpen is hij door hogerhand benaderd om te infiltreren in een groep Marokkaanse criminelen die in de Bos en Lommerbuurt actief is. Het duurt niet lang voordat het eerste contact wordt gelegd, maar het winnen van vertrouwen is iets dat niet vanzelf gaat. Toch lukt het Samir op vindingrijke wijze onderdeel te worden van de bende, die in de softdrugs handel zit en via hem aan een goed pand komt om er wiet te telen. Met aanhoudingen in het verschiet komt Samir in gewetensnood, omdat vriendschap en familie in zijn nieuwe omgeving boven alles gaan. Een ervaring die hij zijn leven lang heeft moeten ontberen.

Infiltrant is een geslaagde film. Dat is deels te danken aan het feit dat het simpel wordt gehouden. Geen poespas, gewoon een interessant verhaal vertellen op chronologische wijze. De basis van dit verhaal wordt daarbij goed onderbouwd. Samir is de zoon van een Nederlandse vrouw en een Marokkaanse man. Met haar is moeizaam contact, met hem geen. Hij is erg intelligent, het beste jongetje van de klas, maar een eenzame wolf en daardoor onaangepast en geen kandidaat voor promotie. Het werk als infiltrant lijkt daarom op zijn lijf geschreven, ware het niet dat hij in conflict komt met zijn loyaliteit. Dat er van de kant van de politie eerder tegenwerking dan steun is daar debet aan. De film komt zeer realistisch over en er zijn geen dingen waar je je aan ergert, zoals vergezochte acties of overdreven personages. Regisseur/schrijver Shariff Korver houdt goed focus, de acteurs strak, maar vergeet niet dat het ook spannend moet zijn. Door de verhaallijn naar België en zelfs Marokko te laten leiden krijgt de film een internationaal cachet en stijgt het boven de buurt, de stad en ons land uit.

Nieuwe Buren

(1e seizoen, 10 afleveringen, 40 min, IMDb 7,2)

Interessant, dacht ik. Een serie met ‘swingen’ als belangrijk onderdeel. Extra interessant als je weet dat de twee koppels in de serie (Daan Schuurmans en Bracha van Doesburgh, Thijs Römer en Katja Schuurman) in het echte leven ook stellen zijn. Vooruit, ik geef het een kans.

Wat krijg ik. Een grote pan, waarin een hoop losse ingrediënten worden gedonderd, zoals een politieman met criminele connecties, een onechtelijk gehandicapt kind, een glurende burrman met een gehandicapte vrouw, een miskraam, kinderwens, zaaddonor, swingers, streng gelovige ouders en Dinand Woesthoff, dat negen afleveringen op een veel te laag pitje staat te sudderen waardoor niets gaar wordt, waardoor je nooit het gerecht krijgt waar je op hoopt en waar je je tanden in kunt zetten.

De serie is gebaseerd op de bestseller van Saskia Noort. Ik hoop dat het boek beter is, want nadat ik die negen afleveringen lang aan het lijntje ben gehouden volgt er een einde waarin alle losse flodders elkaar treffen in een opeenstapeling van ongeloofwaardige acties die zijn weerga niet kent.

Wat een teleurstellende ervaring.

Hollands Hoop

(1e seizoen, 8 afleveringen, 50 min, IMDb 8,3)

“Hartaanval? Goed om te weten dat hij er eentje had”, is de reactie van forensisch psychiater Fokke (Marcel Hensema) als hij te horen krijgt dat zijn vader is overleden. Hoewel hij er niets van wil weten, is hij de enige erfgenaam en zal er toch iets moeten gebeuren met de afhandeling van het testament en Hollands Hoop, het huis waarin hij is opgegroeid. Dus gaat de vakantie niet naar Spanje met vrouw (Kim van Kooten), twee tienerkinderen en een nakomertje, maar naar de boerderij in Groningen, wat al snel tot de kutste vakantie ooit wordt bestempeld door de kinderen, want er is geen bereik. Fokke wil alles verkopen en wegwezen, maar de vondst van een gigantisch hennepveld achter het maïs zet een geheel andere gang van zaken in werking.

Penoza in de polder? Noodgedwongen door omstandigheden in de criminaliteit belanden. Breaking Bad in de polder? Een man die steeds meer zijn ethisch besef verliest als hij in de drugshandel terecht komt. Met een nietsvermoedende vrouw die ‘healing in de polder’ op wil zetten, een zoon die als enige het geheim kent en meestal de verkeerde beslissingen neemt, een collega boer (mooie ingehouden rol van Peter Paul Muller) die in hetzelfde schuitje zit, Oostblokkers die de criminele dienst uit maken en dan loopt er ook nog een gestoorde ex-patient van Fokke rond die zeer labiel is.

De gitzwarte humor en mooie vertolkingen pakken me direct. Geheimen, leugens, wantrouwen en interessante wendingen maken het boeiend. Het is leuk om te zien dat Fokke zo graag grip wil krijgen, maar daarin feilbaar blijft. Het feit dat het niet altijd zo geloofwaardig is, dat Fokke wel erg gauw over een moord heen stapt, maar ook alle kanten op schiet qua emoties en dat zijn vrouw Machteld wel heel erg naïef is doet niet af van het feit dat serie toch leuk genoeg is om naar te kijken. Het geeft de serie misschien juist dat eigen gezicht, dat niet volmaakt maar wel interessant is.

Aanmodderfakker

Tweede film van vandaag. Achter mij zitten twee oude dametjes heerlijk te beppen. Het verschil in manieren van twee generaties voltrekt zich buiten mijn zicht, maar in mijn gehoor. Twee oudere mensen moeten langs de dametjes. “Goedemiddag dames”, zegt de voorste, “excuseer mij, maar we zitten op stoel acht en negen, maar we gaan er wel eentje verder zitten”. Eén van de dametjes vraagt of ze wel op rij drie thuis horen en het blijkt inderdaad rij één te moeten zijn. “Neem me niet kwalijk” is het antwoord, waarop het dametje daar grappenderwijze nog even op in gaat. Hoe anders dan bij deze vriendelijke ontmoeting gaat het als wat jonge kinderen langs diezelfde dametjes moeten. “Meid, je staat op mijn teen”! hoor ik het dametje zeggen. “Als je even wacht dan sta ik wel op”, voegt ze er aan toe. De jeugd baande zich zonder wat te zeggen en vrij onverlaat een weg naar hun plek.

Reclame, trailers volgen. De dames beppen verder. Een discussie over Micropia, wat dat dan is en als het op jezelf zit hoe kan je er dan naar toe en een mooie opmerking na de trailer van Taken 3: “Nou, dat is niets voor ons”.

 

Hoe sterk kun je een film in de markt zetten. Nou, met één van de beste (voor zichzelf sprekende) titels voor een Nederlandse film ooit en een trailer met maar één beeld (dat niet eens in de film voorkomt) die geen woorden nodig heeft om je interesse te wekken. De aanmodderfakker in kwestie is Thijs, 32 jaar, eeuwige student die een rommelig huis deelt met een veel jongere baardmans, zijn was nog naar zijn moeder of zus brengt en wat bijverdient bij de M*(edia)Markt waar hij ook geen flikker uitvoert.  Iedereen om hem heen lijkt succesvoller dan hij, of is in ieder geval bezig iets van het leven te maken. Als hij in contact komt met de zestienjarige zus van zijn zwager treedt er een verandering op, die voor Thijs wat duidelijker maakt wat we als toeschouwer allang door hebben.

De idealen van jonge mensen, de fuik van het huwelijk, de inhaalslag van de oudere. Onderdelen die op mooie wijze verwerkt zitten in het met een Gouden Kalf bekroonde scenario van Anne Barnhoorn (dat onzekere, depressieve meisje uit Connected dat haar bescheiden droom uit zag komen), dat op een soepele manier het probleem van zo veel keuzes en te weinig urgentie om er eentje te maken laat zien en de angst voor alles wat naar verantwoordelijkheid ruikt op grappige wijze in beeld brengt. Situationele, relationele en ook ‘rennende’ grappen, zoals met het omvallen van drinken, de fietsketting die er af loopt en het lenen van een tientje. Minder absurdistisch dan de films van Alex van Warmerdam en minder hilarisch dan Bro’s Before Ho’s (hoewel zwager Tim “Wassup G!?” wel wat weg heeft van René “Wassup Niggaaa!?), maar subtiel en realistisch. Zelfbewust ook, als aan het einde van de film Thijs zegt “Jezus wat een cliché”, we dit cliché vervolgens gaan zien en dat het dan net even anders, veel echter en leuker wordt ingevuld.

De Poel

 

Een wereldpremière. Als ik het imposante ‘oog’ voor de zoveelste keer nietsvermoedend binnenloop zie ik een zwarte loper met een hele trits fotografen met hun apparaten in de aanslag, klaar om iemand voor eeuwig vast te leggen. Ik stop, keer om en ga langs de andere kant richting de foyer. Om de hoek loop ik Carine Crutzen en Gijs Scholten van Aschat tegen het lijf. Nou ja, ik loop met een beleefd boogje om ze heen…

In de zaal neemt de oprichter van wat nu het Imagine Film Festival is het woord. Jan Doense heeft de dress code serieus genomen. Camping chic moest het zijn. Hij staat daar voor een volle zaal 1 in onberispelijk driedelig pak met een paar grove groene kaplaarzen er onder. Doense vertelt dat hij eigenlijk niet anders kon dan horrorfilms gaan maken, nadat hij zich als directeur had teruggetrokken uit het festival. Hij richtte samen met Herman Slagter (‘what’s in a name’) het House Of Netherhorror op en stelde zich als doel om vier genrefilms te gaan maken. Met dank aan San Fu Maltha en crowd funding is de eerste film nu een feit. De regisseur en scenarioschrijver, producenten en acteurs worden het toneel opgeroepen en mogen kort wat zeggen. Leuk detail is dat Gijs Scholten van Aschat mee heeft geschreven aan het scenario. Voor hem de eerste keer. De omstandigheden van de opnames komen ook nog even aan bod, met een vermelding van het record van maar liefst 43 tekenbeten voor een van de crewmembers. Je moet er wat voor over hebben en dat hadden ze.

Je kent ze wel, die bordjes in het bos met daarop de waarschuwing ‘geen vrije toegang’. Het is voor Lennaert (Gijs Scholten van Aschat) echter geen obstakel om zijn kniptang eens in het prikkeldraad te zetten om de doorgang naar een mooie plek om wild te kamperen toegankelijk te maken. Hoewel zijn vrouw Sylke (Carine Crutzen) nog oppert dat het misschien geen goed idee is, hakt zoon Marco de knoop door met zijn opmerking “wat kan er nou gebeuren?”

De groep van totaal zes vindt een idyllisch plekje bij een vennetje en zetten de tenten op. Vanaf dat moment ontvouwt zich langzaam maar zeker volgens de wetten van de horrorfilm een verhaal dat alleen maar slecht af kan lopen. Het begint met kleine dingen, zoals die volle fles butagas die toch leeg blijkt, of eten dat bedorven uit de koelbox komt. “Komt dat van de Turk of zo”, weet Lennaert subtiel op te merken. De film zit vol van dit soort sarcastische humor. Dat het niet pluis is bij de poel moge duidelijk zijn. Maar wat er nu precies niet pluis is wordt eigenlijk in het midden gelaten. Dat is de grote troef van de film. Het is niet zozeer een monsterfilm (hoewel de trailer dat misschien suggereert), maar veeleer een psychologische horrorfilm, waarin voornamelijk opperpadvinder en geboren leider Lennaert het meest beïnvloedbaar lijkt. Het enige ongeloofwaardige element in de film is dat ze niet van de plek weg kunnen komen. Maar daar is overheen te stappen, omdat de film meer dan genoeg te bieden heeft. Indrukwekkende vertolkingen, goede, realistische en grappige dialogen en het feit dat het ‘ontij’ altijd op twee manieren verklaard kan worden. De realistische manier en de bovennatuurlijke. Het evenwicht hierin is goed gevonden en deze camping trip from hell blijkt een prachtig visitekaartje voor het productiehuis van Jan Doense, die zijn eretitel van Mr. Horror op overtuigende wijze waar maakt.

Omdat deze première vol met genodigden zat krijgen we geen stembriefjes. Het oordeel moet wel zuiver blijven. Ik zou ‘goed’ hebben ingescheurd. De film heeft later deze avond nog een voorstelling waar wel wordt gestemd en het is fijn te zien dat de film op dit moment op de zevende plek in de ranglijst voor de Silver Scream Award staat met maar liefst een 8,16.

Deadly Virtues: Love. Honour. Obey.

“When a pupil is ready to learn, a teacher will appear”.  Deze openingsquote legt meteen een lading op wat komen gaat, geeft een vette clou over wat de les moet zijn.

Een man stopt bij een huis, checkt het briefje in zijn hand en loopt met de sleutel naar de voordeur, begeeft zich naar binnen, hoort geluiden van een vrijpartij, ruikt wat aan de mooie pumps die aan de trap staan, waarna hij zijn eigen schoenen er bij zet en verder het huis inspecteert. Dan onderbreekt hij de vrijpartij op brute wijze. Het is vrijdag.

Door middel van Kinbaku knoopt de indringer de man en vrouw des huizes vast, waarbij de man het lijdend voorwerp wordt en vingers gaat missen, als zijn vrouw niet doet wat de indringer verlangt: “I want you to want me” (om Cheap Trick maar eens te quoten). “The only chance of survival comes from compliance”, voegt hij er aan toe. Natuurlijk gaat dit niet van een leien dakje en volgen er nog wat martelingen en vernederingen, voor zowel de man als de vrouw. Ze hebben tot en met zondag.

In dit perverse spel is er dus een leraar en een leerling. Na verloop van tijd kom je iets meer te weten over het stel dat wordt belaagd en snap je dat het om een proces van verandering, bewustwording gaat en de actie die daaruit moet volgen. Helaas is de weg naar het einde niet half zo interessant als je verwachting van de clou. Het begint heel sterk, sadistisch, ranzig en pervers. Met een mooie metafoor van de bondage, waarbij het zo is dat hoe meer je tegen de knopen vecht, hoe strakker ze komen te zitten. Helaas dient het verder nergens voor, dan om de man en vrouw (op mooie wijze) vast te binden. Als de kaarten van dit spel geschud zijn, kakt de boel eigenlijk in en wordt het redelijk voorspelbaar wat er gaat gebeuren. Mensen om me heen beginnen te gapen. Dan gaat het stap verder en wordt het banaal, vergezocht en ongeloofwaardig. Op het laatst lijkt het wel een soort zwarte komedie, alleen valt er niets te lachen. De clou blijkt dan ook nog minder spannend dan je verwachting er van.

Na afloop is regisseur Ate de Jong aanwezig voor een korte Q&A. Er zit één bekende naam in de film met een cameo rol, Sadie Frost. Dat is puur om commerciële redenen. Een bekende naam trekt publiek. Wat wel een grappig detail is, is dat zij met haar toenmalige man (Jude Law) in de bijna gelijknamige film Love, Honour And Obey heeft gespeeld. Die titel was de reden dat Ate’s film net even anders moest heten. Op de vraag hoe Ate tot het maken van deze film is gekomen vertelt hij dat hij behoorlijk teleurgesteld was na het uitkomen van zijn voorlaatste film Het Bombardement vanwege de slechte kritieken en de tegenvallende kaartverkoop. Hij ging naar zijn zoons die in Londen wonen om eens lekker te klagen. Hij kreeg toen het script onder zijn neus van deze film en is er meteen mee aan de slag gegaan om zijn gedachten te verzetten. Het script is overigens van de autistische Mark Rogers. Vanwege zijn aandoening ging alle interactie via de mail. Ate heeft de man slechts één keer gezien, waarbij voornamelijk zijn moeder het woord had. Het script had een zeer goede structuur alleen de empathie met mensen was afwezig, vanwege dat autisme. Op aangeven van Ate heeft Mark dit er wel ingeschreven.

De film is gemaakt met een zeer klein budget (iets van € 100.000,- i.t.t. de 4 miljoen die Ate voor Het Bombardement had). Het is een poging om weer de internationale markt op te kunnen gaan. Het buitenland biedt meer mogelijkheden. Als het aan Ate ligt is dit de eerste van een reeks. Het is een soort samentrekking van de zeven hemelse deugden en de zeven dodelijke zonden, waarvan je een leuke serie kan maken. Hij zal in de toekomst ook weer werken met de productiemaatschappij Raindance, die jong talent koppelt aan ervaren krachten.

Stemoordeel: slecht

Lucia de B.

Lucia is een verpleegster die vol overgave de zorg van bejaarden en zieke baby’s op zich neemt. Ze is op zichzelf, maakt lange uren, maar komt wat arrogant en kil over op haar collega’s, die al snel de vinger wijzen als er een kindje sterft tijdens haar dienst. Lucia wordt op non-actief gezet. Justitie start een onderzoek, komt er achter dat er wel heel veel sterfgevallen met haar in verband kunnen worden gebracht en probeert via een schakelbewijs aan te tonen dat ze een seriemoordenaar is: als deze moord wordt bewezen is de rest namelijk aannemelijk. De media stort zich op de zaak alsof het een heks betreft en de titel engel des doods staat al snel zwart op wit in de kranten.

De tagline voor de film is ‘schuldig tot je onschuld is bewezen’. De omgekeerde wereld dus, maar in dit geval heel erg van toepassing. De film laat voornamelijk twee kanten zien van deze zaak, die van Justitie en die van Lucia zelf. De hele media hausse wordt slechts kort maar wel duidelijk aangestipt. Het is ongelooflijk te zien hoe Justitie het voor elkaar krijgt om Lucia met zoveel aannames, vermoedens en indirecte bewijzen veroordeeld te krijgen. Dat is op twee niveaus benauwend, namelijk dat men het dus kennelijk niet nodig acht om iemand te laten veroordelen met sluitend bewijs en dat de Rechtbank hier blind in mee gaat. Maar het is nog erger dan dat, met achterdeurtjes politiek en het niet inbrengen van bepaalde stukken. Wat Lucia betreft, krijgen we een heel goed inzicht hoe dit alles voor haar moet zijn geweest. Als onschuldige wordt je hele leven weggenomen, smaad en schande vallen je ten deel, het onrecht en de eenzaamheid vreten je op. Hoe sterk ben je dan, hoeveel veerkracht heb je, om elke keer opnieuw (hoger beroep, Hof van Cassatie) een tegenslag te kunnen incasseren en hoop te houden? Ariane Schluter speelt de rol van Lucia zeer indrukwekkend. De in zichzelf gekeerde persoon die haar emoties voor de buitenwereld nauwelijks en voor ons iets meer laat zien. Haar uiting van ongeloof en onmacht bij de uitspraak in de rechtbank zorgen voor kippenvel als ze uitroept: “ik heb het niet gedaan”. Het aanvechten van de uitspraak duurt jaren, waarin ze zich er al bij neer gelegd lijkt te hebben. “Ik zou mezelf ook niet geloven”.

Deze grote gerechtelijke dwaling wordt duidelijk en zonder opsmuk in beeld gebracht. Zoals het hoort.

Bro’s Before Ho’s

Nog een Nederlandse film die echter niets te maken heeft met de vorige twee die ik heb gerecenseerd, behalve dat het ook onder de noemer comedy valt. Het is de nieuwe film van het dynamische duo Steffen Haars en Flip van der Kuil die geschiedenis schreven met hun New Kids. Het recalcitrante zit er nog altijd in, maar er is dit keer gekozen voor iets dat lijkt op een verhaal om de grappen aan op te hangen. Het verhaal gaat over Max (Tim Haars) en zijn geadopteerde broer Jules (Daniël Arends) die op advies van hun vader in hun oren knopen dat ze nooit een vaste relatie met een vrouw moeten beginnen. Voor de twee is het een vrijbrief om te doen waar ze zin in hebben (zuipen, neuken, feesten, blowen) en vooral niet op te groeien zodat ze nog heel lang kunnen doen waar ze zin in hebben (zuipen, neuken, feesten, blowen). De gestoken spaak in het wiel is er in de vorm van Anna (Sylvia Hoeks), waar Jules toch iets van een langere relatie mee begint en waar Max verliefd op wordt.

Meer dan dit flinterdunne verhaaltje is ook niet nodig, want het gaat om de grappen die niet alleen in grote getalen op je af komen, maar meestal ook nog eens vrij geslaagd zijn. Let wel, dit is dus geen intellectuele humor, maar platte, plastische en vaak idiote humor die mits je daarvan houdt de spijker op de kop slaat. Extra punten zijn er voor de grappen op grappen. Zoals wanneer een klant in de videotheek van Max komt pinnen en hij zijn pas door de gleuf haalt, waarop Max zegt: “je moet hem onderin steken”, waarop de klant zegt “dat zei je moeder vanochtend ook”. Een flauwe grap met een baard die pas echt leuk wordt als Max daarna met een stalen kop tegen die klant zegt: “mijn moeder is dood”, waardoor er niet alleen een uiterst pijnlijke, maar voor de kijker zeer grappige situatie ontstaat, die ook nog op een necrofiel niveau betekenis kan gaan krijgen. Of het hele verhaal in de discotheek waar Max en Jules zielige verhalen ophangen om meisjes het bed in te krijgen. Ze focussen zich op duo’s, waarvan er altijd eentje wat lelijker is. Daar volgen nog hilarische voorbeelden bij van het hoe en wat. Dan komt op een gegeven moment zo’n dames duo in beeld dat dit keer bestaat uit een mooie blondine en een veel oudere dame die haar moeder wel zal zijn. Geen probleem voor de broers kennelijk, op zich al pikant natuurlijk, maar dan gaat er nog weer een schepje bovenop als die twee dames met elkaar gaan zoenen.

Tim Haars heeft een zeer goed gevoel voor timing en weet met zijn mimiek de scènes vaak extra kracht te geven. Aparte pluim ook voor Henry van Loon als René, die onder de plak zit bij zijn vriendin, maar graag hangt met de broers en alle stoere teksten probeert te zeggen maar door zijn geheel eigen nerdige manier als een totale sukkel overkomt en Huub Smits die zich helemaal uit kan leven als verstandelijk gehandicapte.

Niemand is veilig, alles en iedereen wordt in de zeik genomen. Maar het totaal over the top anarchistische van New Kids is losgelaten. Het maakt Bro’s Before Ho’s naar mijn mening echter een betere film.