Hellfjord

(1e seizoen, 7 afleveringen, 30 min, IMDb 7,4)

Oslo, Noorwegen. Tijdens de viering van een nationale feestdag maakt politieman Salmander zijn geblesseerde paard af op niet al te fijnzinnige wijze ten overstaan van een massa mensen die het gebeuren met afgrijzen aanschouwen. Vanwege een opzegtermijn van drie maanden wordt Salmander naar het onherbergzame en zeer afgelegen Hellfjord gestuurd om daar zijn tijd uit te dienen als district sheriff. Laat nu juist in deze uithoek bij een door een Zweed gerund visbedrijf iets niet in de haak zijn. Salmander krijgt hulp van een plaatselijke agent en journaliste om er achter te komen wat.

Ik kwam deze serie op het spoor doordat de eerste aflevering (geschreven en geproduceerd door Tommy Wirkola) op Dead Snow – Red vs. Dead (Steelbook, Blu-ray, Limited Edition) staat. De serie zit vol met absurde, totaal idiote humor. Af en toe gaat het er zeer bloederig aan toe en het is soms zelfs flink ranzig. Het verhaal op zich is niet zo belangrijk, alhoewel ook daar leuke vondsten in zitten. Het gaat vooral om de ongemakkelijke situaties, onsmakelijke momenten waarin de hoofdpersonen verzeilt raken vol super droogkloterige humor. Die hoofrolspelers zijn ieder op zich unieke personages waar de serie enorm op leunt. Salmander zelf is een allochtoon die bij de politie is aangenomen om te voldoen aan de immigratie quota. Plaatselijk agent Kobba, waar hij mee samen moet werken is een oerlelijk, viezig, bijziend mannetje die getrouwd is met een bloedmooie gedienstige postorderbruid uit Finland. Journaliste Johanne is eigenlijk de slimste van allemaal, maar ziet er wat vreemd uit met haar permanentje en wordt door Kobba steevast aangezien als dat kleine knaapje met die krulletjes. Verder heb je nog de Zweedse directeur van het visbedrijf die Bosse Nova heet en komt Salmander te logeren bij een hitsige oude oma die constant roze keukenhandschoenen draagt. Als kers op de taart zijn daar een hoop ‘running gags’, zoals het feit dat Kobba steeds vanuit het niets opduikt, de nicotine kauwgum van Salmander, de lippenbalsem van Bosse Nova en een telefonische verkoper die een wildlife magazine aan de man wil brengen.

Ik vermoed dat het soort humor je aan moet spreken, maar bij mij werkte het, zeker door de krankzinnige situaties en rare typetjes. Het feit dat grappen of situaties vaak wat langer worden uitgerekt, waardoor een wat ongemakkelijk gevoel ontstaat, zowel in de film zelf als voor de kijker, maakte het voor mij juist apart en uniek.

De zeven afleveringen vormen een afgerond geheel en vooralsnog is er geen sprake van een volgend seizoen, helaas.

Dead Snow 2

Mocht je vergeten zijn waar Dead Snow ook al weer over ging, dit vervolg begint met een sappige samenvatting, waarna we de draad meteen oppikken. Martin is de enige (één armige) overlevende van de bloederige aanvaring met de nazi zombies uit de ijselijke vlaktes, maar die zijn nog lang niet klaar met hem. Beide kampen zorgen voor versterking van de gelederen en een veldslag ligt in het verschiet.

Veel meer hoef je er eigenlijk niet over te zeggen, behalve dat Tommy Wirkola na zijn suffige Hollywood uitstapje genaamd Hansel & Gretel: Witch Hunters zijn splattervorm weer terug heeft met deze zeer geslaagde horror-komedie, die clichés op heerlijke manier misbruikt, grap op grap stapelt (waarbij baby’s, gehandicapten noch bejaarden worden gespaard), een heerlijke persiflage op Titanic geeft, de ludieke werkelijkheid in de film betrekt, de zieligste zombie ooit aflevert en de fans hun portie gore geven waar ze op zitten te wachten.

Ik zeg: bring on ze nazis!

Stemoordeel: zeer goed

Gåten Ragnarok

Sigurd is een Noorse archeoloog die al jaren onderzoek doet naar een uniek Vikingschip dat is gevonden. Het zogenaamde Oseberg schip heeft een geheimzinnige runetekst. Sigurd vermoed dat er een geheim achter de tekst schuil gaat en die wordt hem helderder als zijn vriend en archeoloog met een steen aan komt zetten die verband houdt met een object dat op het schip is gevonden. Op de steen staan nog meer runetekens die verwijzen naar een specifieke plek waar het avontuur heen zal leiden.

Een prachtig begroeid berglandschap en een onheilspellend meer is het werkterrein waar Sigurd met o.a. zijn dochter en zoontje terecht komt en spannende avonturen mee zal maken. Een soort van Indiana Jones And The Loch Ness Monster of zoiets, maar dan als Noorse tele-jeugdfilm zeg maar. Dus veel grotten, onderaardse gangen, abseilen, skeletten en een hoop gebrul van een eng watermonster. Je moet wel even geduld hebben voordat de vaart er in komt, maar voor de categorie 12+ zal het nog best wat ‘huivermerg en rilrug’ op kunnen leveren. Maar wees niet bang lieve kijkmuiskindertjes, alleen de mensen met ‘slechte’ bedoelingen gaan er aan. En dat zijn er niet zo veel…

Voor de meer ervaren kijker heeft de film niet zo veel te bieden – behalve dat een vrouw eigenlijk de actieheld is – al was ik wel gefascineerd door de aftiteling, waarin er mensen onder het kopje ETTERARBEID werden genoemd. Was dat om die kindertjes onder de duim te houden?

The Act Of Killing

Voormalige beul Anwar Congo loopt naar een plek waar hij vroeger veel mensen (‘communisten’) ombracht. Hij laat op een wit binnenplaatsje de methode zien en gebruikt een vriend als voorbeeld. De man gaat op zijn knieën. Er zit een metalen koord vast aan de muur. Die doet Congo rond de nek van de man. Aan het uiteinde van het koord zit een stok, zodat je beter grip hebt. Congo zet zich schrap en trekt het koord strak. Zo wurgde hij ze. Dat gaf niet zo veel bloed. Om zijn zinnen te verzetten luisterde Congo veel naar muziek en ging hij dansen. Hij doet het voor, begint te dansen. Te dansen op de plek waar hij tientallen ‘communisten’ heeft afgemaakt.

Deze documentaire gaat over de leiders van doodseskaders in Indonesië rond 1965, die miljoenen mensen hebben vermoord, nadat het leger de macht had overgenomen. Deze beulen lopen nog altijd vrij rond, zijn nooit veroordeeld, zijn nog altijd onderdeel van onfrisse praktijken en enkele van hen wordt nu gevraagd door documentairemaker Joshua Oppenheimer om te vertellen over hun toenmalige daden die ze op filmische wijze uit te beelden, waarbij ze glamoureus Hollywood als grote voorbeeld nemen.

Wat je te zien krijgt is te bizar voor woorden en gaat mijn begrip in ieder geval totaal te boven. Het is zowel verbazing- als weerzinwekkend hoe deze criminelen zo openhartig, zonder scrupules, zelfs vol geestdrift over hun wandaden vertellen en deze vol overgave uitbeelden alsof het een interessant experiment was dat ze nog eens met plezier herhalen.

De documentaire is een opeenstapeling van totaal onwerkelijke situaties en gesprekken. Zoals de prachtige beginbeelden (zie poster) die een onderdeel vormen van het uitbeelden van hun visie. Het punt waarop men net bezig is uit te beelden hoe ze iemand zo effectief mogelijk wurgden en dan even stoppen omdat ze horen dat het gebed begint. De wijze waarop Congo zichzelf in zijn filmversie tot verlosser en held maakt door zelfs zijn slachtoffers dit te laten zeggen.

Het is enorm knap hoe Oppenheimer het zo objectief mogelijk vast legt, maar niet bang is om hier en daar een pittige vraag te stellen. Niet iedereen die aan de film heeft meegewerkt is daar overigens zo open in, want het aantal vermeldingen van ‘anonymous’ op de aftiteling is legio. Maar vrees komt niet op bij de hoofdrolspelers van deze film. Ze zullen beroemd worden hierdoor, denken ze! “Jakarta is niets. Londen!”

In het midden van deze ongelooflijke documentaire doet één van de beulen aan iets van introspectie en legt uit waarom hij geen slecht geweten heeft. “Iemand vermoorden is het ergste wat je maar kunt doen. Het komt er dus op aan om een manier te vinden om je niet schuldig te voelen. Je moet gewoon een goed excuus zoeken. Als ze mij bijvoorbeeld vragen of ik iemand wil vermoorden en ik krijg daarvoor een behoorlijke vergoeding dan zal ik dat natuurlijk doen. Als je het vanuit dat perspectief bekijkt, is het niet fout. Dat perspectief moeten we onszelf voorhouden. Dat het niet fout is”.