The Seasoning House

De jaren ’90. De Balkan is een oorlogsgebied en één van de verschrikkingen daarvan is dat er jonge meisjes worden ontvoerd en te werk worden gezet in een vervallen pand, alwaar soldaten hen op vaak ruige wijze misbruiken. Onder leiding van Viktor wordt de meisjes op barbaarse wijze duidelijk gemaakt dat ze geen hulp hoeven te verwachten, dat dit hun wereld is. Ze worden afhankelijk gemaakt door de toediening van drugs. In deze hel loopt de doofstomme Angel rond, die in het huis dienst doet als hulpje en lijdzaam uitvoert wat haar wordt opgedragen, zoals het verzorgen van de meisjes (zowel oplappen als het injecteren van drugs), schoonmaken en koken. In het begin is er weinig conversatie, weinig verhaal. Het gaat om de beleving van wat zich daar afspeelt en dat voelen we door hoe Angel het doormaakt. De beelden, veelal in slow motion, benadrukken deze wereld waarin een leven niet voor te stellen is. Ze beweegt zich door de gangen en kamers alsof het een hallucinerende droom is, waarin ze haar handicap optimaal benut om afstand te kunnen bewaren. Pas als er een meisje via gebarentaal met haar gaat communiceren, laat ze haar schild zakken en is er voor het eerst sprake van wat menselijkheid en een sprankje hoop. Het blijkt een keerpunt in haar leven.

Het op onvrijwillige wijze terecht komen in de seksindustrie en te vrezen daar nooit meer uit weg te komen doet me denken aan het zeer indrukwekkende boek Slave Girl . Een wereld waarin alles van je wordt afgenomen, je niemand meer kunt vertrouwen, je afhankelijk wordt gemaakt van drugs waarbij de leverancier je gevangenisbewaarder is, je constant wordt verkracht en mishandeld… Het is een plek waar je alle hoop laat varen. The Seasoning House is ook zo’n plek. Heftige beelden worden niet geschuwd. Sterker nog, er komen momenten van extreme horror voorbij, die de toch al beladen sfeer nog heftiger en intenser maken. Dat juist Angel (een haar door Viktor gegeven naam) de hoofdrol heeft is een sterk uitgangspunt. Ze kan overleven door zich te distantiëren, maar wordt strijdbaar door het sprankje menselijkheid dat ze van één van de meisjes krijgt.

Een loodzware film die je zelfs naar het einde toe niet echt een vorm van verlossing geeft.

 

Black Mirror White Christmas

(3e seizoen, 1 special, 74 min, IMDb 9,0)

Na twee formidabele seizoenen van drie afleveringen elk is er nu een kerst special van deze serie die opnieuw een verre van rooskleurige blik op de (nabije) toekomst geeft, waarin mens en machine onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar het gemak van de digitale mogelijkheden voor immense problemen kan zorgen.

Matt en Joe zitten op een afgelegen en door eindeloze sneeuw omgeven locatie waar ze op elkaar zijn aangewezen en hun werk verrichten. Voor het eerst raken ze serieus met elkaar aan de praat en vertellen ze elkaar over hun leven en waarom ze op deze plek terecht zijn gekomen. Daar komen drie verhalen uit voort. Matt vertelt over zijn bijbaantje als hulp voor mannen die niet zo gemakkelijk een vrouw kunnen versieren, waarbij Matt via een streaming live verbinding door de ogen van zijn cliënt mee kan kijken en de klant direct kan voorzien van de nodige tips. Het begrip ‘stemmen in je hoofd’ krijgt meerdere betekenissen die niet voor iedereen goed uitpakken. Daarna heeft Matt het over zijn echte baan bij Smartelligence, waarbij een cookie uit het hoofd van een opdrachtgever kan worden gehaald. De code is een gesimuleerde kopie van het brein en kan de klant als zodanig hulp bieden bij het regelen van alledaagse zaken. Grootste probleem is echter dat dit cookie een bewustzijn heeft. Als laatste vertelt Joe zijn verhaal. Over zijn relatie met een prachtvrouw en het probleem binnen die relatie waardoor ze hem blokt (alsof je iemand op Social Media blokt, maar in dit geval betekent het dat de personen in kwestie elkaar alleen nog maar als een wazig omhulsel zien en niet meer kunnen horen), wat communicatie onmogelijk maakt. De blok op zich is al erg genoeg, maar er zijn grotere gevolgen die tot wanhoop stemmen.

Wederom slaagt Black Mirror er in met originele en interessante verhalen te komen, die tot nadenken stemmen over een digitale toekomst die mogelijkheden biedt die we misschien maar niet moeten accepteren. Het knappe daarbij is dat het overkoepelende verhaal (i.t.t. bijvoorbeeld in V/H/S: Viral) geen los zand is, maar de verhalen niet alleen op geniale wijze met elkaar verbindt, maar een overstijgende, extra pijnlijke en wrange boodschap brengt.

Het is te hopen dat deze serie nog vele sterke vervolgen krijgt.

The Fall

(2e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 8,2)

Na het uiterst spannende 1^e seizoen pikken we de draad van het onderzoek naar de ‘Belfast Strangler’ op. Detective Superintendent Alice Monroe (Gillian Anderson) was zo dichtbij en toch zo ver weg. Ze heeft de moordenaar aan de lijn gehad, maar voor hem was dat onderdeel van het spel dat hij aan het spelen is. In dit tweede seizoen gaat het om de losse eindjes die Paul Spector (Jamie Dornan) heeft liggen en die hij aan elkaar probeert te knopen om Monroe te ontlopen. Het wordt dus nóg persoonlijker, waarbij hij een dubbelrol aanneemt van zowel vriend als vijand. Hoewel hij alles tot in de puntjes controleert wordt het spel dat hij speelt steeds gevaarlijker. Voor Monroe is de kleinste aanwijzing van groot belang en hoewel ze onder vuur ligt vanwege haar affaires met (getrouwde) collega’s laat ze zich niet van de wijs brengen.

Dit is geen pief paf poef serie, maar op uiterst realistische wijze wordt hier politiespeurwerk verricht en worden alle decorum ten aanzien van bijvoorbeeld een plaats delict in acht genomen. Monroe heeft de leiding in het onderzoek, maar probeert ook afstand te bewaren om emotionele betrokkenheid te voorkomen. Het is zeer subtiel gedaan hoe zij reageert op iets wat de moordenaar heeft en zij ontbeert: iemand die onvoorwaardelijk van haar houdt. Spector weet ondertussen op griezelige wijze meer over haar te weten te komen en het kan niet anders komen dan tot een confrontatie tussen beiden in de anderhalf uur durende laatste aflevering, waarin de fascinatie voor elkaar duidelijk wordt en de ‘dans’ tot een hoogtepunt komt.

Beide rollen worden voortreffelijk gespeeld. Hij is indringend, arrogant, ongenaakbaar, zelfvoldaan, vertrouwenwekkend, beheerst en zeer angstaanjagend. Zij is onaantastbaar en fragiel tegelijk, zakelijk, obsessief, mysterieus en aantrekkelijk.

Een zeer knappe, realistische en uiterst spannende serie die ook nu nog niet ten einde is, alhoewel nog niet vast staat of en wanneer het derde seizoen er komt. Gillian Anderson schijnt er zin in te hebben, maar het vraagteken komt van Jamie Dornan, die binnenkort door zou kunnen gaan breken met zijn hoofdrol in een film waar veel (vrouwen) naar uit kijken: Fifty Shades Of Grey.

 

Downton Abbey

(5e seizoen, 8 afleveringen, 60 min, IMDb 8,8)

“You have to take control of your feelings, before they take control of you”.

In het alweer vijfde seizoen van deze prachtige Britse serie zien we dat de tijden aan het veranderen zijn. De grandeur van vroeger moet plaats maken voor de realiteit van alledag. Dat betekent dat het beheer van het landgoed steeds zakelijker wordt en buiten de comfort zone moet gaan. Handel in graan, de bouw van huizen op een deel van de grond. Het geld moet ergens vandaan komen.

Het is ook niet meer vanzelfsprekend dat de gegoede klasse zoveel bedienden heeft. Gelukkig gaat het op Downton wat dat betreft nog goed. De verandering van de tijd brengt ook met zich mee dat de klassen zich meer mixen. Zo zorgt de schooljuf uit het dorp voor heel wat opwinding op het kasteel, zowel ten goede (keukenmeid Daisy krijgt les en er gaat een wereld voor haar open) als ten kwade (Robert Crawley ergert zich dood aan haar onaangepaste manier van doen). En anders komt die opwinding wel uit een andere hoek, zoals een brand of de aanschaf van een radio!

“Downton is catching up with the times we live in”.

Romantiek dan. Mary heeft maar liefst twee geïnteresseerden en misschien is het tijd om de rouwperiode achter zich te laten. Haar houding wordt echter steeds arroganter en onplezieriger, zeker ten opzichte van zus Edith, die het nog steeds moeilijk heeft met de verdwijning van haar grote liefde en het feit dat hun kind in het geheim bij een boerenstel is ondergebracht.

“A lack of compassion can be as vulgar as an excess of tears”.

Er zit meer liefde in de lucht. Die heerlijke Rose is haar wilde haren een beetje kwijt en loopt tegen een leuke vent aan. Mrs. Hughes heeft een bewonderaar, net als Countess Cora en Isobel en zelfs de Dowager Violet krijgt een interessante Russische connectie. Maar overal zitten natuurlijk ook haken en ogen aan. De vriendschap tussen Isobel en Violet kent weer enkele van de mooiste uitspraken in de serie, waarbij Violet meestal het laatste woord heeft:

Violet: “Hope is a tease designed to prevent us accepting reality”.

Isobel: “Oh, you only say that to sound clever”.

Violet: “I know, you should try it”!

en

Isobel: “Surely servants are human beings too”?

Violet: “Yes, but preferably only on their days off”.

Commotie alom. Ook wat betreft het onderzoek dat nog steeds gaande is naar Mr. Bates. Niets kan echter de dagelijkse gang van zaken in de weg staan. Er moeten maaltijden worden gemaakt, mensen worden ontvangen en er worden uitstapjes gedaan met kleine volksverhuizingen tot gevolg.

Met de traditionele Kerst-special nog in het vooruitzicht is het als vanouds genieten van deze serie, die wat mij betreft nog altijd niet verveeld. Iemand nog wat spotted dick?

 

Interstellar

Het leven op aarde wordt met het jaar moeilijker. Tegen de gigantische stofstormen valt niet meer op te vegen. Eten is een basisbehoefte waar met man en macht in moet worden voorzien. Alleen maïs is nog redelijk te verbouwen. Iets waar voormalig piloot en ingenieur Cooper zich dan ook mee bezig houdt op zijn boerderij, met zijn zoon, dochtertje en schoonvader. Maar het einde van de natuurlijke bronnen is in zicht en de atmosfeer verandert ten slechte. “The last people to starve will be the first to suffocate”, laat professor Brand weten. “We’re not meant to save the world, we’re supposed to leave it” is de conclusie. Brand heeft een plan om dit te bewerkstelligen en Coogar speelt daar een zeer grote rol in. Er wordt hem gevraagd een nieuwe bewoonbare planeet te ontdekken in een missie die even vergezocht als heroïsch lijkt waardoor Cooper voor de onmenselijke keuze komt te staan zijn kinderen te beschermen of de mensheid te redden. Ondertussen zoekt de professor naar de oplossing om de mensheid daadwerkelijk naar die planeet te brengen. Een race tegen de klok, die echter niet voor iedereen hetzelfde tempo heeft.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen. De nieuwe film van Christopher Nolan. Een intelligent epos moest het toch worden. De bijna drie uur durende film is enorm boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd zien, dat in theorie duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt dat je niet onberoerd laat. Ik zag overeenkomsten met de wat ondergewaardeerde film Contact uit 1997 (ook al met Matthew McConaughey), die mooie visies liet zien op wormgaten en tijd. Waar Contact  echter een openingsscène heeft die het interstellaire aspect op magische wijze in beeld brengt, valt dit onderdeel dat nogal liefst de titel van Nolan’s film draagt toch wat tegen. Het meeste speelt zich binnensruimteschips af en daarbuiten worden we nu ook niet echt van de sokken geblazen over wat we te zien krijgen. Voor één cruciaal deel speelt Nolan zelfs leentjebuur bij zichzelf. Wat me ook iets minder ligt is dat de drang om te plezieren een stuk hoger ligt, meer Hollywood is, dan in bijvoorbeeld het ongeëvenaarde Inception het geval was. Dat neemt niet weg dat dit een uitermate meeslepende film is die je grijze massa op uitdagende wijze aan het werk zet.

Dan nog even twee dingen die voortkwamen uit mijn aan het werk gezette grijze massa.

1. Het voortbestaan van de mensheid? Ik geef er niet om. Als we zo stom zijn om onszelf uit te roeien omdat we niet met deze planeet om kunnen gaan moeten we maar aan ons einde komen. Het is te hopen dat we niet een planeet ergens anders vinden die we dan weer aan gort kunnen helpen. In de film zegt astronaute Amelia (Anne Hathaway) dat ze er naar uitkijkt om de ruimte in te gaan omdat daar geen kwaad is. “Except the evil that we bring with us”, antwoordt Cooper haar gevat en terecht.
2. Is het de verwaandheid van de mens om tot de gedachte te komen dat er een hogere macht is die het kennelijk waard vindt om ons te redden?

Pride

In de zomer van 1984 besluit een klein groepje homo’s en lesbiennes de mijnwerkers te gaan steunen, die aan het staken zijn om het sluiten van mijnen tegen te gaan en hun banen te behouden. Onder de naam LGSM (Lesbians & Gays Support the Miners) halen ze met emmertjes geld op voor dit doel. Het blijkt een substantiële steun te zijn, maar als de activisten het geld komen brengen naar de mijnwerkers in het gehucht Onllwyn in Wales, worden de goede bedoelingen niet door iedereen met open armen ontvangen.

Dit is zo’n film waarin twee partijen die elkaars tegenpolen lijken te zijn, na enige strubbelingen toch beste vrienden worden. Het wordt al snel duidelijk dat dit in deze film op ludieke en weinig schurende wijze wordt ingevuld. Het gaat hier niet zozeer om het grote geheel, de tragiek van de mijnwerkers, de mishandeling van homo’s, de opkomst van Aids… Deze zaken komen vluchtig voorbij, als opmerkingen in de kantlijn. Het gaat hier om het idee van “united we stand, divided we fall”, dat als je samenwerkt je veel kunt bereiken. Maar dan dus op ‘grappige’ wijze. Ik zet dit tussen aanhalingstekens omdat ik het slechts af en toe echt grappig vond en ik me toch wat ergerde aan hoe er juist vanuit vooroordelen wordt gewerkt. Natuurlijk is dit de basis van de film, maar het is weinig subtiel gedaan. Daarnaast vind ik dat het onderwerp te veel die eerder genoemde zwaardere kanten schuwt, uit het zicht houdt. En hoewel er aandacht wordt besteed aan individuele personages blijft de uitwerking daarvan ook heel oppervlakkig en weinig zeggend.

Toch kan ik me heel goed voorstellen dat de film hoog gewaardeerd wordt door mensen die niet zo lopen te kniesoren als ik, zeker als ze van ‘foute’ tachtiger jaren muziek houden J. Mijn gevoel zegt echter dat je met deze op zich zeer interessante en op waarheid gebaseerde feiten een film had kunnen maken die het onderwerp waardiger was geweest.

Twee acteurs wil ik er nog even uitlichten. Allereerst Bill Nighy, die uiterst ingehouden en beheerst een wat treurige man speelt. Daarnaast de actrice Faye Marsay die de rol van de punkige Steph speelt. Ze viel me op door haar gezicht en ogen en het had wat tijd nodig voor ik wist wie het was en haar herkende van een andere, totaal tegenovergestelde rol uit de tv-serie The White Queen, waarin ze me ook al was opgevallen.

Locke

Het werk van de voorman op de bouwplaats zit er op. Hij stapt zijn auto in, op weg naar huis. Bij het stoplicht moet hij links, maar iets in hem besluit rechts te gaan. “The decision is made”. In de anderhalf uur die de rit gaat duren zien we alleen deze man, Ivan Locke, in zijn auto telefoontjes plegen en aannemen. Zo beheerst mogelijk gaat hij om met zijn verantwoordelijkheden, wat voor hem het juiste is om te doen, de gevolgen van zijn keuze. Aan wie ben je trouw? Je familie, je werk, jezelf?

Natuurlijk wordt het duidelijk hoe groot de gevolgen van de beslissing zijn, maar ook wat de achtergrond is van het nemen van dit besluit. “You make one mistake, one little fucking mistake, and the whole world comes crashing down around you”. Maar Locke laat zich niet uit het veld slaan, gaat alle confrontaties aan, probeert de barsten te lijmen, alles in goede banen te leiden, zijn emoties de baas te blijven. “I will do what needs to be done, even if they hate me or love me”.

Ivan Locke wordt zeer indrukwekkend gespeeld door Tom Hardy. Dat hij met gemak een hoofdrol kon spelen liet hij zien in het extravagante Bronson. Deze rol is echter het tegenovergestelde én de enige (zichtbare) rol in de film. Het is aangrijpend om te zien hoe iemand zo helder kan vasthouden aan de genomen beslissing en alle zeer grote gevolgen die hieruit voort kunnen vloeien op de koop toeneemt. Je leeft enorm met hem mee, ook al ben je het misschien niet met hem eens, simpelweg omdat je begrijpt waarom hij het doet. Speltechnisch is het een hoogstandje hoe Hardy zowel zalvend en geruststellend als volhardend en overtuigend zijn gesprekken voert, waarbij hij zelfs per gesprekspartner zijn stemgebruik aanpast.  Maar hij is altijd beheerst, in controle, althans, wil dit zijn, om alles goed af te laten lopen.

Anderhalf uur lang één man in een auto. Een flinke uitdaging voor de makers die goed uitpakt door de mooie rol van Hardy en het goede script. Zowel zenuwslopend als hartverscheurend.

Stalled

Een sukkelige monteur komt tijdens de Kerstreceptie van een bedrijf vast te zitten op een wc, belaagd door zombies. Film in notendop. Want meer is het echt niet. De uitvoering is zeker in het begin heel erg komisch en inventief met de zeer beperkte middelen voor handen. Voeg daarbij wat goedkope splatter- en heerlijke eeewwwww-momenten en de toon is gezet. Maar de actie komt tot stilstand als het wc-hokje ook een soort van biechtstoel wordt, met conversaties over persoonlijke zaken, die niet vervelend zijn, maar wel de vaart uit de film halen. De boel kakt daardoor wat in en was beter gebaat bij een kortere versie zonder geouwehoer. Want de vondsten om die plee uit te komen zijn erg leuk.

Vergeet niet voorbij de aftiteling te spoelen voor een ‘make up your mind’ momentje…

Under The Skin

Kijken, waarnemen, absorberen, leren, herhalen, kopiëren. Wat maakt iemand tot één van ons? Taal, uiterlijk, kleding, gedrag. Ze heeft zich aangepast en is op zoek, naar mannen. Een bepaald type man, alleenstaand, meegaand, makkelijk bespeelbaar. Eindeloos rijdt ze rond in haar busje. Als een roofdier, voorzichtig, behoedzaam, in verleidelijke verpakking en onontkoombaar als wat. Als het aas bijt haalt ze het binnen. Als een zwarte weduwe in een web van waaruit niet valt te ontsnappen.

Voor wie goed kijkt ziet dat haar gedragingen reproducties zijn, waarbij emotie wordt geveinsd. Dit maakt haar even efficiënt als vreemd. De fascinerende en hypnotiserende beelden leveren de kijker een mix aan vaak tegengestelde emoties op. Intrigerend, onbehaaglijk, betoverend, vervreemdend, boeiend, verontrustend. Door haar ogen zien we ons zelf en wat we zien is niet erg positief. Maar ook zij wordt beïnvloed, waarna ze anders naar zichzelf gaat kijken en blijkt dat ze veel kwetsbaarder is dan gedacht.

Under The Skin is een aparte film, waarin weinig wordt gepraat, veel herhaling zit, die traag is, maar nooit verveeld omdat de misschien zelfs banale basis van het verhaal zo ontzettend boeiend en op aparte wijze wordt weergegeven. De film is in ‘guerilla style’ opgenomen waardoor het gevoel van realisme extra scherp contrasteert met het onderwerp. Het is een gedurfde stap voor hoofdrolspeelster Scarlett Johansson die ver buiten haar normale werkgebied zit en dit ‘risico’ durfde te nemen.

Bereid je voor op een bijzondere ervaring. Bereid je ook voor om met een naar gevoel huiswaarts te keren.

Doghouse

Het is boys weekend! Zeven mannen laten hun vrouwelijke wederhelften op niet al te fijnzinnige manier achter om met z’n allen in een ‘cabin in the woods’ te gaan zitten in een dorp dat verlaten lijkt op wat vrouwspersonen na. Laten die vrouwspersonen nu losgeslagen virus-dragende, er als zombies uitziende mannenverslinders te zijn. En dan heb ik het over de letterlijke betekenis van dat verslindende woord. Het lijkt alsof de groep mannen afgestraft gaat worden voor de manier waarop ze met vrouwen omgaan (‘to be in the doghouse’ betekent dat iemand boos op je is), maar dan wel met een knipoog.

Doghouse (2009) is een film van Jake West die eerder van zich liet spreken met Evil Aliens. De mannen (met o.a. Danny Dyer, Stephen Graham en Neil Maskell) zijn heerlijke stereotypes die in het begin van de film op bekende wijze (actie, freeze frame en naam er bij) worden geïntroduceerd. De zombietypetjes zijn erg leuk en zien er goed uit. De zeer rondborstige huisvrouw met krulspelden die wel zin heeft in een vingertje of wat, de bruid, de kapster met twee scharen in de aanslag à la Edward Scissorhands, maar dan niet zo lief, de oma met haar looprek, de tandarts die haar boor op inventieve manier wil inzetten… Maar het blijkt toch weer moeilijk om een echt goede combinatie te vinden van gore & grap, want op beide vlakken is het wat te lichtvoetig ingevuld. Hoewel er op dat komische vlak wel wat valt te lachen is het wat kolderiek af en toe. De vu-meter van de gore-factor blijft op twee streepjes steken en lange tijd lijkt het er op dat alle zeven mannen het einde van de film gaan halen. Gelukkig komt er toch nog een ommezwaai en gaat de ‘bodycount’ niet alleen aan de zijde van de vrouwen omhoog. Dat er nog een idee achter het virus steekt is verder van totaal ondergeschikt belang.

Een aardige film voor een ongein avondje met je vrienden.