The Taking Of Deborah Logan

Drie studenten maken een documentaire over een vrouw waarbij onlangs de ziekte van Alzheimer is ontdekt. We maken kennis met Deborah Logan, haar dochter, het huis waar ze verblijven, we krijgen inzicht in de ontwikkeling van de ziekte (medische informatie), maar ook in wat geschiedenis van de familie. Een serieus en goed opgezet kader dus, waarin we getuige zijn van de aftakeling van Deborah die dingen vergeet, spullen misplaatst, zichzelf verwond en episodes heeft waarin ze zichzelf niet meer is. De connecties in het brein beginnen los te laten, zoals dat bij deze ellendige ziekte het geval is. Maar er is meer aan de hand. Ze krijgt een vreemde infectie, er gebeuren onverklaarbare dingen met haar en ze wordt steeds agressiever. Langzaam maar zeker wordt het verwarde oude lieve vrouwtje een doodenge heks en het medelijden dat je voor haar voelde verandert in pure horror. Wat is er in hemelsnaam met haar aan de hand?

Deze zoveelste found footage film heeft me op positieve wijze verrast. Er wordt dit keer uitgegaan van een bestaande ziekte waarbij je jezelf eigenlijk niet meer bent. Dat dit proces wordt vastgelegd is aannemelijk genoeg en het feit dat er meer aan de hand is dan het ziektebeeld in eerste instantie laat zien wordt nog aardig realistisch in beeld gebracht, dankzij dat eerder genoemde, degelijk opzette kader en het indrukwekkende spel van Jill Larson in de rol van Deborah Logan. Ook de verdere uitdieping van wat er nu precies aan de hand is heeft een positieve uitwerking op de waardering van de film. De film doet soms wat denken aan The Exorcist, vanwege het langzame afglijden naar de oncontroleerbaarheid van lichaam en geest, de medische onderzoeken en de realistische maatregelen die worden genomen. Daarnaast zijn er invloeden van Paranomal Activity (opgehangen camera’s) en The Blair Witch Project, maar met alle invloeden is goed omgesprongen. Dit alles maakt de film best spannend en eng, dus effectief, met nog een extreem WTF-momentje aan het einde.

Opvallend dat Bryan Singer (X-Men) zijn naam aan de film heeft verbonden als producer. De naam Logan deed al een belletje rinkelen…

The Interview

Allereerst: gelukkig nieuwjaar!

Nog twee recensies en dan kan ik overgaan tot top zoveel lijstjes betreffende 2014.

De enorme commotie rond de film The Interview zal je niet zijn ontgaan. Het feit dat de hoge baas van Sony al vroeg ingreep om het einde minder heftig te maken, dat Sony Pictures gehackt werd al dan niet door Noord Korea, dat er verscheidene nieuwe films op straat kwamen te liggen plus een hoop persoonlijke (salaris)gegevens en e-mails die het daglicht niet konden verdragen, dat de promotionele activiteiten en de bioscooprelease werden afgeblazen wegens stevige dreigementen, dat de film toch een gelimiteerde bioscooprelease kreeg en via internet (YouTube, Xbox Video en Google Play) te verkrijgen is en dat alle ophef de film geen windeieren heeft gelegd en zelfs Sony’s meest winstgevende online release ooit is met (nu al) 15 miljoen dollar, wat nog niet in de buurt komt van het budget van 44 miljoen. Nu ja, als je er meer over wilt lezen vind je hier een mooi overzicht.

De film zelf dan.

Dave Skylark (James Franco) is de gastheer van een populaire talkshow die zich voornamelijk bezig houdt met onthullende openbaringen van grote sterren. Producer van de show en persoonlijke vriend van Skylark is Aaron Rapaport (Seth Rogen), die zo langzamerhand wel eens wat serieuzer nieuws wil brengen. Hij weet dat de leider van Noord Korea (Kim Jong-un) fan is van de show en weet een interview voor elkaar te krijgen dat plaats moet gaan vinden in de Democratische Volksrepubliek Korea. Voordat Skylark en Raraport aan hun reis kunnen beginnen krijgen ze bezoek van Agent Lacey (Lizzy Caplan) van de CIA die hen duidelijk maakt dat ze ‘de Geweldige Leider’ om moeten brengen. Een avontuurlijke missie volgt.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze film waarschijnlijk niet had bekeken zonder alle ophef er omheen. De laatste film die ik met het duo Franco/Rogen zag (This Is The End) viel me zwaar tegen. Maar goed, met enigszins gekleurde blik ben ik aan The Interview begonnen en het was minder erg dan ik had verwacht. Er zit een duidelijk verhaal in met hier en daar een wending en natuurlijk vooral veel humor. Die humor is flauw (Lord Of The Rings verwijzingen), (super)melig (vaak met woordgrappen) en soms grof (‘stink dick’). Het leukste is echter de wisselwerking tussen Franco en Rogen. Skylark wordt door Franco neergezet als een lawaaiige, ietwat domme, ‘bigger than life’ opportunist tegenover de serieuzere Rapaport, die graag de regels wil volgen, maar meestal wordt overtroeft door de flamboyance van zijn drukke vriend. Rogen vertolkt Rapaport op zijn bekende droogkloterige, maar in dit geval niet geheel onverdienstelijke manier. Natuurlijk wordt Kim Jong-un in de maling genomen, maar ook Amerika krijgt er van langs. “Kim must die, it’s the American way”, merkt Skylark op. En geheel volgens die goede Amerikaanse traditie komt de oplossing met een hoop kogels, bommen en granaten en blijken Skylark’s op hol geslagen ontsnappingsfantasieën zo gek nog niet.

The USA saves the day in a mildly amusing way.

Wijze les? Vooral veel naar Katy Perry luisteren!

The Affair

(1e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 8,0)

‘Happily married with kids’, dat is Noah. Hij is onderwijzer en bezig aan een tweede boek. Met het hele gezin gaan ze naar zijn steenrijke schoonouders die een groot huis aan de kust (Hamptons) hebben. Daar ontmoet hij Alison. “Why don’t you tell me how it began” hoor je iemand in een voice-over zeggen. Noah vertelt dus zijn verhaal, maar halverwege de aflevering verschijnt de naam Alison in beeld en krijgen we haar versie van het gebeurde te zien. We leren haar kennen en het leven met haar man dat overschaduwd wordt door een verschrikkelijke gebeurtenis. Ze werkt als serveerster in een restaurant waar zij hem, Noah, voor het eerst ontmoet. Ook al vechten ze er tegen, de aantrekkingskracht en lust tussen beiden is onvermijdelijk en Noah en Alison krijgen een affaire, die grote gevolgen heeft voor henzelf en de mensen om hen heen.

Deze serie is fantastisch, om meerdere redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat verschillen. Soms zijn die verschillen groot (het initiatief komt bijvoorbeeld opeens van de ander), soms klein (andere kleding of haar los). Daarbij leer je van beide kanten zaken die je vanuit één enkel perspectief nooit te weten was gekomen (zie ook The Disappearance Of Eleanor Rigby). Wat dit geheel dan nog extra speciaal maakt is het feit dat beiden de gebeurtenissen eigenlijk achteraf vertellen, en wel aan de man van de voice-over die ik noemde, wat een agent blijkt te zijn die onderzoek doet naar een ernstig delict dat is gepleegd. Het geeft het geheel een extra lading, maar je gaat je ook afvragen of de herinneringen wellicht met opzet verschillen van elkaar.

Het verhaal zit zeer goed in elkaar en gaat (in tijd en onderwerp) verder dan je zou verwachten, waardoor het nog volmaakter wordt. Oorzaak en gevolg. Daarbij zit het qua emoties vrij complex in elkaar en gaat het af en toe vrij diep. Het mysterie van de misdaad die gepleegd is speelt slechts op de achtergrond een rol, maar is wel van groot belang voor het geheel.

Aan de ene kant vind ik het jammer dat de serie niet binnen tien afleveringen wordt afgerond, aan de andere kant ben ik blij dat er een vervolg komt…

De serie is zeer goed ontvangen en er zijn Golden Globe nominaties voor de serie zelf en de hoofdrolspelers, Dominic West en Ruth Wilson (die de serie Luther wat extra smaak gaf en de reden is waarom ik The Affair ben gaan kijken). En als er een ‘best original song – tv series’ categorie bij die Globes zou zijn, dan had Fiona Apple met gemak kunnen winnen.

 

I was screaming into the canyon

At the moment of my death

The echo I created

Outlasted my last breath

 

My voice it made an avalanche

And buried a man I never knew

And when he died his widowed bride

Met your daddy and they made you

 

I have only one thing to do and that’s

To be the wave that I am and then

Sink back into the ocean

V/H/S: Viral

De is inmiddels de derde in deze anthology van korte found footage horror die ook nu weer door middel van los zand bijeen wordt gehouden. Dat losse zand is genaamd Vicious Circles over een jongen die zijn knappe vriendin maar blijft filmen, maar als er een politieachtervolging langs zijn raam komt verschuift zijn aandacht, wat hij beter niet had kunnen doen. Ergens op slaan doet het überhaupt niet. Van de overige vier verhalen is er eentje uit de film gehaald (om de boel vloeiender te laten verlopen naar het schijnt). Gorgeous Vortex zal echter wel als extra op de Blu-ray/DVD verschijnen. Blijven er drie over.

Dante the Great gaat over een illusionist die er niets van bakt tot hij een cape vindt waarmee hij alles kan. De cape vraagt alleen iets terug. Het idee is leuk, maar de uitwerking is weinig geïnspireerd en komt zelfs wat amateuristisch over. Daarbij zitten er shots in dit segment die niet kunnen behoren tot zelf opgenomen beelden, wat de illusie van ‘found footage’ doorbreekt.

Parallel Monsters begint zeer interessant, als een man een deur naar een spiegeluniversum opent, waarin hij zichzelf ontmoet en er achter komt of alles aan de andere kant hetzelfde is, maar dan in spiegelbeeld. Een uitdagend gegeven dat ook nu helaas niet ten volle wordt benut en een wel zo bizarre wending heeft, dat het eerder lachwekkend wordt.

Bonestorm is het laatste deel dat gaat over een groep skaters die hun stunts vast leggen. De ingehuurde cameraman weet een coole skate plek in Tijuana (Mexico) waar ze naar toe gaan. Het blijkt een kwestie van verkeerde plek, verkeerde tijd, want de satanische plek brengt knekelige poppen aan het dansen. Het is een op hol geslagen, bloederige videoclip met een zeer abrupt einde.

Aldus komen we aan het einde van V/H/S/: Viral. Het is het slechtste deel in een toch al niet zo sterke reeks. Dat heeft vooral te maken met het feit dat aardig ideeën niet goed worden uitgewerkt, waardoor de impact wordt gemist of gewoon in het luchtledige blijft hangen. “This shit’s gonna go viral”, wordt ergens gezegd. Shit it is, it makes no fucking sense and the whole thing is a bloody and boring mess.

The Skeleton Twins

“What the hell happened to us”?

Op het moment dat Maggie een overdosis pillen naar binnen wil werken wordt ze gebeld en krijgt ze te horen dat haar broer in het ziekenhuis ligt na een mislukte zelfmoord poging. Ze hebben elkaar tien jaar niet gesproken, maar toch neemt Maggie haar broer Milo voor een tijdje in huis. Het is meteen duidelijk dat ze elkaar (door en door) kennen, maar door omstandigheden en na tien jaar is het toch wat onwennig. Milo ziet een buitenkant die hij omschrijft als een “Martha Stewart wonderland”. Maggie heeft immers de perfecte man, een mooi huis en leuke dingen in het vooruitzicht zoals zwanger worden, leren duiken en een verre reis. Maar net als Milo is ook Maggie  niet gelukkig en door hun intrinsieke verbondenheid, komen via een lach en een traan hun geheimen en onverwerkte trauma’s naar boven met nogal wat gevolgen voor henzelf en sommige anderen.

In de eerste scène, die van het telefoontje, wordt al duidelijk dat dit een zwaar onderwerp is dat op luchtige wijze wordt behandeld. Het is misschien zelfs de boodschap van de film, dat je met humor en relativering een heel eind kan komen. Toch zit er een droevige ondertoon in, die melancholiek maakt. Als Milo aangeeft dat hij soms (zeker onder invloed van drank) depressief is over zijn leven, zegt Maggie dat gelukkige mensen een uitzondering zijn. “The rest of us are walking around trying not to be disappointed with the way our lives turned out”. Of en in hoeverre dit je aanspreekt kan een graadmeter zijn om drank, pillen, spoorwegovergangen en scherpe voorwerpen uit je buurt te houden.

Een aardige film met Bill Hader, Kristen Wiig, Luke Wilson en Ty Burrell (Phil Dunphy!), die de oppervlakkigheid van beleefdheden op ludieke wijze tegenover de ellende van zielenroerselen zet.

The East

“Op naar The East!”, schreef ik in mijn recensie van Sound Of My Voice, in oktober 2013! Het is nu meer dan een jaar later en er zijn heel wat films tussendoor gekomen, zodat ik The East eigenlijk weer een beetje was vergeten. Uit de stapels films die ik nog wil zien wordt de keuze soms bepaald door een ingeving, een gemoedstoestand. Na het zien van I Origins enkele dagen geleden werd ik met mijn neus op Brit Marling gedrukt en ik moest denken aan wat een intrigerend persoon zij is. “Brit Marling graduated from Georgetown University, with a bachelor’s in economics, and was offered a job with Goldman Sachs, which she turned down in favour of a career as an artist. She moved to Los Angeles to act and, after spending a couple of years exploring the movie industry and being offered roles as “the cute blonde in horror movies”, she taught herself to write, reasoning that the best way to get decent parts was to write them, herself. She worked on two movies, simultaneously – one in the mornings, one in the afternoons – and eventually both Another Earth (2011) and Sound of My Voice (2011) premiered at the Sundance Film Festival in 2011.” (IMDb). The East heeft zij net als Sound Of My Voice geschreven met regisseur/schrijver Zal Batmanglij. Een rol die dus op haar lijf is geschreven.

Hiller Brood is de beste privé inlichtingendienst ter wereld en houdt zich bezig met anti zakelijk terrorisme. Er is een eco-terroristische groepering genaamd The East bezig met acties en een bedrijf huurt de diensten van Hiller Brood in om na te laten gaan of ze een doelwit is. Geheim agent Sarah (Brit Marling) wordt ingezet als infiltrant om het gevaar vast te stellen en eventueel in te grijpen waar nodig. Ze komt in een kleine groep mensen terecht die drie acties in voorbereiding hebben, waarin ze foute bedrijven (denk aan het dumpen van chemisch afval) een koekje van eigen deeg willen geven. Ze kweekt vertrouwen binnen de groep die een zachte met een harde kant combineert. Zacht naar elkaar toe, bijna als een hippie commune, maar keihard als het gaat om de idealistische acties. Het onderdeel worden van de groep gaat niet zonder consequenties, want Sarah raakt gehecht aan de mensen, begint na te denken over hun motieven alsook de motieven van Hiller Brood. Er zijn zoveel facetten die haar blikveld vertroebelen dat de vraag is of ze moet c.q. wil ingrijpen als het zover is.

Van veel dingen weten we dat het gebeurt, en dat dat niet goed is. Maar meestal kiezen we er voor om onze kop in het zand te steken. The East drukt ons weer eens met de neus op de feiten, op een spannende en verantwoorde manier. Zo kan je boodschap heel goed zijn, maar hoe ga je dit uitdragen? De activisten van The East denken dat het tijd is om dit op extreme wijze te doen, een oog voor een oog, en op die manier de verantwoordelijke topmensen aan te pakken, meteen een heftige boodschap achterlatend. Hiller Brood is een bedrijf dat inspringt op een behoefte, dit op haast militaire wijze tegemoet treedt, maar zich alleen laat leiden door geld en niet stil staat bij de ethische kant van de zaak. De film laat op overtuigende wijze zien wat de invloed van de omgeving op iemand is, wat de consequenties van acties zijn en dat er altijd persoonlijke belangen meespelen. Het morele besef dat ontwaakt in Sarah doet me denken een tekstregel van David Sylvian uit Backwaters: “There are always other possibilities”.

Brit Marling is op haar manier activiste. Ze zet mensen aan het denken via (haar) films. Ik was, ben en blijf fan.

I Origins

Moleculair bioloog Ian (Michael Pitt) is van jongs af aan geobsedeerd door ogen. Hij legt ze vast met zijn camera en doet er onderzoek naar. Hij is een man van de feiten en wil aantonen dat ook de ogen een natuurlijke evolutie hebben doorgemaakt. Want juist de ogen zijn het speerpunt in de aanname van gelovigen dat er een intelligente hogere macht, een ontwerper achter alles in het universum zit. Toch is het juist iets onverklaarbaars dat hem op het spoor zet van een meisje waar hij uiteindelijk mee wil trouwen. En daar blijft het niet bij. Haar ogen lijken hem aan te zullen tonen wat wetenschappelijk niet te onderbouwen is.

Dit is een werkelijk prachtige film over wetenschap versus geloof. Van de zeven films die op het Imagine Limited Edition draaien had ik hier de hoogste verwachtingen van en die komen nog uit ook. Regisseur Mike Cahill kende ik al via het ook al zo interessante Another Earth, waar Britt Marling de hoofdrol in speelt. Zij speelde ook in Sound Of My Voice en heeft dus een belangrijke rol in I Origins. Ik noem dit even op omdat al deze films je meenemen op een reis die het ongeloofwaardige zo aannemelijk maken, of je in ieder geval aan het denken zetten over wat mogelijk is. Een zeer doordacht script en aangrijpende vertolkingen hebben de gewenste uitwerking.

Ian maakt een soort reis. Als wetenschapper wordt hij verliefd op een spiritueel ingestelde vrouw, die hem via een mooie, maar niet staafbare redenatie kennis wil laten maken met die andere zijde. Hij sluit zich er echter voor af, ook al kan hij bepaalde zaken niet verklaren, en richt zich geheel op zijn studie, als zijn geliefde door een bizar ongeluk om het leven komt. Maar hoe kun je loslaten als je steeds weer wordt vastgegrepen? Een ‘toevallige’ uitzondering in zijn alledaagse leven brengt hem uiteindelijk dichterbij iets wat hij zo graag wetenschappelijk wil onderbouwen om zekerheid te hebben. Kan geloof dan zekerheid zijn? Het komt allemaal samen in een einde dat – ook al zie je het aankomen – een brok in de keel en een traan in het oog opwekt.

Boeiend, intrigerend, ontroerend.

 

Voorafgaand aan de film vertelt programmeur Phil van Tongeren dat de inspiratie tot het maken van I Origins het verhaal over de zoektocht naar het Afghaanse meisje van de beroemde National Geographic cover was. Fotograaf Steve McCurry maakte de foto in 1984 toen ze 13 jaar oud was. Pas in 2002 werd ze terug gevonden via biometrisch oogonderzoek. Op wetenschappelijke wijze werd vastgesteld dat het om dezelfde persoon ging.

Stemoordeel: zeer goed

John Wick

Zo ingehouden en realistisch als de film die ik net zag is, zo hysterisch en uitvergroot is John Wick. Keanu Reeves speelt de titelrol. Zijn dagen van geweld lagen achter hem als daar niet een reeks van oorzaken een proces in gang zet die hem weer tot de gevaarlijkste ‘hitman’ van New York en omstreken maakt met maar één doel: het vermoorden van de man die zijn hondje doodde. Dat dit hondje het laatste geschenk was van zijn pas overleden echtgenote, kon Iosef – de zoon van de Russische maffiabaas Viggo Tarasov – ook niet weten. Dat neemt niet weg dat John zijn pistolen opgraaft, koers zet naar Iosef en iedereen die in zijn weg staat omver zal maaien.

Dit is natuurlijk pure nonsens, maar verdraaid goed uitgevoerd. Het voelt aan als een video-game. Als de actie eenmaal begint heb je nauwelijks adempauze. John Wick schiet zijn tegenstanders meestal van dichtbij neer, waarna altijd een schot door het hoofd volgt voor de zekerheid. Iets waar zijn tegenstander lering uit had moeten trekken, want als ze John te pakken hebben moet hij toch weer wat omslachtig aan zijn einde komen, wat dan ook niet lukt natuurlijk. Het maakt niets uit. John Wick is volhardend, doeltreffend en onvermoeibaar. Het aantal neergemaaiden is niet bij te houden en de actiescènes zijn zonder veel opsmuk gefilmd en komen lekker agressief over. Het hotel vol gelijkgestemden is een aardige vondst en de Engelse ondertiteling van wat er in het Russisch wordt gezegd is inventief in beeld gebracht (denk aan Timur Bekmambetov’s Daywatch).

Kortom, een heerlijke adrenaline injectie.

Cold In July

East Texas 1989. Lijstenmaker Richard Dane komt in een penibele situatie terecht waarbij hij in zijn recht staat, maar iets vreselijks moet doen. De daad knaagt aan zijn geweten en heeft meer gevolgen, want er verschijnt iemand op het toneel die een bedreiging gaat vormen voor hem en zijn gezin. Het zorgt voor veel angst, stress en irritatie tussen Richard en zijn vrouw. Als dan ook nog blijkt dat er iets stinkt aan het hele gebeuren gaat Richard op zoek naar antwoorden.

Ik hou dit verslag expres vaag, want te veel weg geven is zonde. Cold In July neemt de tijd om het verhaal te vertellen. Dat verhaal gaat een andere komt op dan je zou denken. Richard vormt een soort bondgenootschap met nog twee mannen op zoek naar de waarheid. Die waarheid stinkt niet een beetje, het is een beerput die open gaat. Ze zeggen wel eens ‘what has been seen, cannot be unseen’. De gruwelijke realiteit maakt iets los in het trio, waarbij ieder zijn eigen redenen heeft om in actie te komen. De ‘Howdy Doody time’ die volgt is even bloederig als spannend.

Mooie rollen van Michael C. Hall als Richard, met ingehouden accent en een snor die even verkeerd is als zijn kapsel, en ook Don Johnson – die een klein beetje humor aan het geheel toevoegt – zet een interessant karakter neer. Door de aparte insteek, zowel het verhaal als het trio, ben je als kijker in het begin wat zoekende. Wat is de bedoeling? Waar gaat dit heen? Het verrassende pad waar je op terecht komt blijkt een studie naar de duisterheid in de mens, die in iedereen aanwezig is, maar soms iets nodig heeft om aan de oppervlakte te komen. Het levert een mooie tegenstelling op in de film. In je recht staan en iets vreselijks doen wat je geweten bezwaard tegenover niet in je recht staan en iets vreselijks doen wat je geweten verlicht. Die dubbelzinnigheid maakt dat niet de bloederige ontlading, maar juist dat laatste kalme beeld van de film nog lang in je hoofd na spookt.

13 Sins

Zitten we alweer in Louisiana. Dit keer met Elliot Brindle die net hoort dat hij ontslagen is. Niet zo handig met een vrouw, kindje op komst en de zorg voor een achterlijke broer en behoeftige vader die op jouw bordje ligt. Dan krijgt Elliot een telefoontje, van iemand die alles van hem lijkt te weten en hem uitdaagt om mee te doen aan spel, waarbij hij uitdagingen aan moet gaan die steeds meer geld opleveren. Direct geld. De vlieg die hij dood slaat levert meteen duizend dollar op. Nu zijn er wel wat regels natuurlijk. Binnen 36 uur zijn er 13 uitdagingen. Als je wint ben je aan het einde miljonair, als je verliest, verlies je alles wat je tot dan toe hebt verdient. Verder mag je tegen niemand zeggen dat je aan dit spel meedoet en je mag het spel niet in de weg zitten. Vooruit, weinig te verliezen toch?

Net als in de vergelijkbare zeer geslaagde film Cheap Thrills begint het met opdrachten die de lach opwekken. Hilarische situaties, voor de kijker althans, waarin Elliot steeds meer geld binnen sleept met de opdrachten die hij via zijn telefoon (met grappige ringtone) doorkrijgt. Maar zijn daden blijven niet onopgemerkt en al gauw zit de politie op zijn hielen, wat het geheel extra urgentie geeft en een extra incentive om alle opdrachten te volbrengen, wat een soort ‘Verlaat de gevangenis zonder betalen’ effect op zal leveren. Maar het wordt natuurlijk steeds grimmiger…

Het gegeven wordt goed uitgewerkt. Wat ze nu weer hebben verzonnen en hoe dit ten uitvoer zal worden gebracht zorgt voor genoeg opwinding. Hoe ver het gaat zorgt voor een ommekeer in de beleving, want er zitten nog enkele bloederige fragmenten in. Het is minder extreem en pervers gedaan dan in Cheap Thrills, maar dat het zowel op grotere schaal als kleiner verband nog implicaties heeft, maakt het een aantrekkelijke film, die naar het einde toe vervolgens ook nog eens heel wat verrassingen in petto heeft. Goed verzonnen, prima vermaak!