Last Night

When opportunity knocks, do you open the door?

Een getrouwd stel. Joanna (Keira Knightley) en Michael (Sam Worthington). Ze maken zich klaar voor een feest, van zijn werk. Daar is een mooie vrouw, Laura (Eva Mendez), een collega van Michael. Joanna voelt dat er iets is tussen de twee. Thuis gekomen stelt ze de vraag. Hij zegt dat er niets aan de hand is. Wantrouwen. Waar komt het wantrouwen vandaan? Een gevoel? Zijn er al relatieproblemen? Heeft het met onzekerheid te maken? Zal er achterdocht blijven, ook al heeft hij gezegd dat er niets aan de hand is? Het is niet duidelijk en het is ook niet nodig om duidelijk te zijn. Het gaat om de reis die de twee gaan maken, los van elkaar. Hij gaat op zakenreis en daar is Laura ook weer bij. Seksuele aantrekkingskracht. Michael worstelt met de situatie. Zo lang hij zich er mee in laat is hij in gevaar. Gevaar om toe te geven aan wat zo duidelijk is. Ze praten, de hele avond. Ze zijn open en weten dat ze elkaar leuk vinden. Hij heeft dit al eens eerder meegemaakt. Niets gedaan toen. “Do you regret not doing it”, vraagt Laura hem. “I’d regret it more if I did”, zegt Michael. Joanna komt een oude liefde (Guillaume Canet) tegen en gaat uit met hem. De liefde is nog altijd niet over. Ze gaat uit eten met Alex, die morgen al weer terug naar Frankrijk moet. Je voelt hun liefde voor elkaar.

Hoe sterk ben je?

Wat fijn om eens een film te zien die op een reeele en volwassen manier de weg laat zien die mensen kunnen afleggen als ze in een relatie zitten, maar aangetrokken worden door een ander. Ongelooflijk subtiel, spannend, melancholiek en vooral eerlijk en zonder te oordelen. Natuurlijk ben je heel benieuwd wat de uitkomst van de avond zal zijn, voor allebei. Maar de weg er naar toe is zo veel belangrijker en dat had regisseur en schrijver Massy Tadjedin gelukkig goed door. Prachtig.

Stemoordeel: 5 (van 5)

You Will Meet A Tall Dark Stranger

De films van Woody Allen hebben me nooit zo veel gedaan. Ik ben geen fan van zijn werk, zeg maar. Toen ik vorig jaar Vicky Cristina Barcelona zag was ik echter aangenaam verrast. You Will Meet A Tall Dark Stranger is de openingsfilm van het Leids Film Festival en ach, waarom niet, ik geef het een kans.

Het is een klucht, zou ik haast zeggen. Met weer dat gras dat groener is aan de overkant. Bijna letterlijk dit keer, als een man valt voor de buurvrouw aan de overkant, die hij vanuit het raam kan zien, terwijl ze in haar lingerie staat. In een geniaal moment in de film ziet de man die uiteindelijk voor de buurvrouw heeft gekozen vanuit haar appartement opeens zijn vrouw aan de overkant in lingerie voor het raam staan. De hele issue in een notendop.

En verder? Een lach hier en daar. Leuke (stereo)typetjes die toneelmatig hun teksten uitspreken. De almachtige verteller in de bekende voice over. Waarom slaat de balans nu naar de verkeerde kant door voor mij? Omdat het me net te simpel is en te ver wordt doorgevoerd. De moeder die maar door blijft gaan over haar medium, die ze blind vertrouwt. Waarom moet de vrouw waar de vader mee aankomt in zijn zeer late midlife crisis nu meteen zo’n overdreven en verbouwde snol zijn?

Woody Allen heeft een voortreffelijke cast verzameld (Naomi Campbell, Anthony Hopkins, Josh Brolin, Antonio Banderas, Pauline Collins) maar ingezet voor een kluchtmatige film. En waarom is die ook zomaar opeens afgelopen?

Ik heb me geen moment verveeld, maar daar is ook alles mee gezegd.

Stemoordeel: 3 (van 5)

The Social Network

Dit is het verhaal van een hyper intelligente, maar sociaal gehandicapte jongen die het internet fenomeen ‘Facebook’ uit heeft gevonden. Al direct in de eerste scène wordt Mark Zuckerberg (Jessie Eisenberg) fijnzinnig ontleedt. Een briljante geest zonder empathisch vermogen. Het leidt tot de breuk met zijn vriendin. Als reactie hierop klimt hij achter zijn laptop en ontwerpt hij ‘Facemash’, een site waarop hij foto’s van studentes van Harvard University naast elkaar zet, waarbij de gebruiker kan bepalen wie knapper is. De foto’s steelt hij van het computer netwerk van Harvard en binnen de eerste vier uur dat de site online gaat krijgt deze al 22.000 hits. Zuckerberg heeft iets geniaals bedacht (het feit dat gebruikers foto’s van bekenden willen zien) maar gaat totaal weer voorbij aan de persoonlijke gevolgen voor sommige gedupeerden. Het idee vormt de basis voor ‘Facebook’.

De geschiedenis van dit financiele succes verhaal wordt verteld aan de hand van twee rechtszaken die zijn aangespannen door achtereenvolgens een trio studenten dat eenzelfde idee had en aan Zuckerberg vroeg om er aan mee te werken, terwijl hij dit nooit heeft gedaan en door zijn beste en enige vriend, die vanaf het begin mee heeft geholpen om ‘Facebook’ van de grond te krijgen, maar uiteindelijk op zeer smerige wijze aan de kant is gezet.

De film is zeer snel, scherp, enerverend, boeiend en grappig. Tijdens o.a. de rechtszaken is de botte genialiteit van Zuckerberg aanleiding tot menig hilarisch moment. De man die een sociale nerd is wordt stinkend rijk met het opzetten van een sociaal netwerk, waarbij je je dan weer af kunt vragen hoe sociaal dat netwerk nu eigenlijk is. Treffend is het punt in de film waarop de mijlpaal van een miljoen gebruikers wordt behaald en een flink feest wordt gegeven. Grote afwezige is Zuckerberg, die liever achter zijn laptop zit.

Jessie Eisenberg is een gouden greep. Hij speelt de rol zeer contentieus. Zijn vriendin merkt aan het begin van de film op: “You are probably going to be a very successful computer person. But you’re going to go through life thinking that girls don’t like you because you’re a nerd. And I want you to know, from the bottom of my heart, that that won’t be true. It’ll be because you’re an asshole”. Zoals Eisenberg de rol speelt kun je het hem haast niet kwalijk nemen.

Je hebt van die films waarin alles klopt. The Social Network is zo’n film.

Stemoordeel: 5 (van 5)

Detyam Do 16… (Minors Under 16…)

Vandaag ga ik drie films zien die als basis hetzelfde thema hebben: het gras is groener aan de overkant. In deze Russische film wordt dit gegeven wat onzorgvuldig en clichématig uitgewerkt. Kir is verliefd op Dasha, maar durft dit niet te uiten. Kir’s vriend Max is minder bang uitgevallen en gaat achter Dasha aan, niet wetend dat Kir gevoelens voor haar heeft en evenmin wetend dat Dasha ook wel wat voor Kir voelt, wat Kir op zijn beurt ook niet beseft. Dan is er nog Leia, de vriendin van Dasha die gekoppeld wordt aan Kir en heel erg verliefd op hem wordt. Een liefde die hij beantwoordt omdat zijn kansen bij Dasha verkeken lijken. Nou ja, so far so good. Het nachtelijke leven in Moskou wordt fleurig in beeld gebracht. Verlangens, misverstanden, lust, aandacht trekken, misbruik maken, bedrogen uitkomen, liefdesverdriet… De algemeenheid van onze unieke gevoelens komen aardig tot uiting. Het wordt mooi samengevat in een regel tekst uit een song van Stephen Stills: “If you can’t be with the one you love, love the one you’re with”. Of dit een goed advies is en wordt opgevolgd is een tweede.

Ondanks de veel te opzichtige muziek gaat het een hele tijd goed met de film. Toch heb je het gevoel dat het hoogtepunt nog moet komen. Helaas gaat dit niet gebeuren, waardoor je opeens snel afknapt. De karakters gaan je één voor één tegenstaan door de acties die ze doen. Er wordt niets geleerd en de oprecht lijkende gevoelens die je in het begin nog vastgrijpen worden al snel overboord gegooid alsof het niets is. Het groenere gras wordt tot in het zielige misbruikt. Tot het besef dat het een (tijdelijke) illusie is schijnt niemand te willen komen.

Buried

Joel Schumacher maakte ooit de film Phonebooth die zich bijna helemaal afspeelde in een telefooncel. Haal bijna er af, verplaats je omgeving naar een doodskist onder de grond en beperk je tot een cast van één en je hebt Buried.

Deze film spreekt op voorhand tot de verbeelding, want het enige dat ik me afvraag is hoe ze het negentig minuten lang interessant gaan houden.

Het begint goed. Het beeld is zwart, lange tijd zelfs. De mensen in de zaal praten ook nog gewoon door (stilte a.u.b.) en langzaam maar zeker hoor je iets, iemand die ademt, zwaar ademt. Een vlam ontsteekt en het beeld van een man in een houten kist verschijnt. Wat heb je nodig om dit negentig minuten interessant te houden? Een paar basis zaken, zoals licht (aansteker, zaklamp, glowstick), anders zien we niets. Verder een mobiele telefoon (met bereik), anders kan er geen interactie plaats vinden. Maar dat is het dan wel zo’n beetje. Een slim script en een goede vertolking moet dan de rest doen.

Het script zit aardig in elkaar. Het biedt verschillende stadia van emotie bij het feit dat Paul Conroy (Ryan Reynolds) levend begraven is en waarom. Er zitten grappige scènes in, als Paul via verschillende kanalen (911, FBI) degene die hij aan de telefoon heeft er van probeert te overtuigen wat de ernst van zijn penibele situatie is. In een normale situatie kun je al vreselijk gefrustreerd raken van hoe je eindeloos in de wacht staat of doorverbonden wordt met de volgende die je ook niet kan helpen, laat staan als je leven er vanaf hangt. Een standaard zin als “I understand your frustration” van een onbehulpzame dame aan de lijn wordt daardoor erg grappig. Langzaam maar zeker wordt duidelijk waarom Paul daar ligt en wat zijn kansen zijn om er uit te komen. Ik stel me in op een verrassende twist aan het einde, die de hele film net zo goed kan verpesten. De twist komt maar in een andere vorm en het verpest de film zeker niet.

De vertolking door Ryan Reynolds is goed. Het minpuntje van de film is dat Paul eerder gefrustreerd is dan bang. De benauwdheid van de kist werkt daardoor maar tot op zekere hoogte. Zelfs als het naar het einde toe mis lijkt te gaan, mis ik de blinde paniek die daarbij toch zou horen. Dat heeft dan meer met het script te maken, dan met de vertolking.

Desalniettemin een gewaagd project dat van begin tot eind boeiend in beeld wordt gebracht.

Stemoordeel: 4 (van 5)

Elle S’Appelait Sarah (Haar Naam Was Sarah)

Als ik bezig ben om mijn twee beschikbare dagen in te vullen met films die ik wil zien tijdens het Leids Film Festival – een enorme puzzel van wat draait wanneer en hoe laat is het afgelopen en kan ik dan de volgende film redden en waarom is die film nu zo lang dat ik hem niet het schema kan passen – kijk ik naar wat trailers van films om een idee op te doen van wat me te wachten staat. Als ik de trailer van Elle S’Appelait Sarah af speel vraagt mijn dochter – die naast me op de bank zit, maar niet mee kan kijken op het scherm – waar ik naar kijk, want de naam Starzynski die ze opving kent ze uit een boek. Blijkt dat ze het boek heeft gelezen waar deze film over gaat, net als mijn vrouw en een vriendin en diens moeder, en dat ze er allemaal weg van zijn en dat ze de film graag willen zien. Het weegt zeker mee om de film in mijn programma op te nemen.

Eerst een stukje geschiedenis vooraf. In het niet bezette deel van Frankrijk tijdens WO II volgde de Vichy regering grotendeels wat Duitsland voorschreef. In navolging van de Duitsers werd in 1941 de ‘Statut des Juifs’ aangenomen, waarin de Joden werden uitgesloten van het openbare leven. Een van de stappen die het mogelijk maakte om op 16 en 17 juli 1942 maar liefst 13.000 Joden in Parijs op te pakken en onder te brengen in het ‘Velodrome d’Hiver’ (een wielerbaan) onder erbarmelijke omstandigheden. Het was dus de Franse politie die de Joden oppakten.

Het verhaal volgt twee sporen. Het eerste spoor is dat van het tien jarige meisje Sarah. Het fictieve verhaal van Sarah wordt gelinkt aan bovenvermelde historische gebeurtenis. Sarah wordt met haar ouders opgepakt, maar niet voordat ze haar kleine broertje verstopt in een kast. De familie wordt opgesloten in het Velodrome waar van geen enkele voorziening sprake is. Daar zitten ze enkele dagen vast, waarna ze op transport gaan naar een doorgangskamp met het doel door te stromen naar een vernietigingskamp. We beleven het verhaal door Sarah’s ogen. De onmenselijke omstandigheden in het smerige Velodrome, de angst, ziekte; de onbeschrijfelijke pijn en het verdriet in het doorgangskamp, waarin eerst vader van moeder en dochter wordt gescheiden en later dochter van moeder. Maar ook het enorme schuldgevoel dat Sarah heeft omdat ze haar broertje heeft opgesloten in die kast, wat zich uit in een ongelooflijk gevoel van verantwoordelijkheid om hem ten koste van alles te willen bevrijden, waardoor ze zich onder alle omstandigheden vastklampt aan de sleutel van de kast.

Haar verhaal wordt afgewisseld met het heden, waarin journaliste Julia Armond (alweer een prachtrol van Kristin Scott Thomas) onderzoek doet naar wat er met Sarah gebeurd is. De link met haar aangetrouwde familie maakt deze zoektocht ook nog eens persoonlijk voor haar.

De afwisseling is wennen. Het heen en weer gaan tussen heden en verleden werkt eigenlijk een beetje storend, omdat je zo enorm bent begaan met het verhaal van Sarah. Maar het heeft natuurlijk wel zin. Het heden is onze tijd en Julia is ons geweten in de film. Om te benadrukken dat we dit niet mogen vergeten. Dat we er stil bij moeten staan.

Vorige week was ik met mijn gezin in Westerbork. Er is daar een museum en op een half uurtje lopen daarvan ligt het terrein waar het doorgangskamp zat. Van dat kamp is nauwelijks iets over. Alleen de woning van de kampcommandant is blijven staan. Je krijgt wel een overzicht van de enorme omvang van het terrein, waar vroeger alle barakken hebben gestaan. Er is een monument met 102.000 stenen neergezet, als herinnering aan alle gedeporteerden. Net als de 13.000 opgepakte Joden in Parijs is dat een enorm getal. Met zulke getallen gaat het er om individuele gezichten te zien. Pas dan dringt het leed echt tot je door. In het museum staat te lezen op een muur dat er 102.000 maal één mens is vermoord. Vlak voor je de expositieruimte betreedt hangt er een postkaart achter glas. Het is de laatste groet geschreven door iemand die al op transport was naar een vernietigingskamp, nog net uit de trein gegooid in de hoop dat iemand het zou vinden. In de film krijgt het leed een gezicht door Sarah, intens vertolkt door Mélusine Mayance.

Een lange tijd beleef je mee wat Sarah beleeft. Na een cruciaal moment raak je haar echter kwijt, omdat het verhaal (ook in het boek) nu eenmaal zo geschreven is. Dat is heel jammer, want ik zou het liefste bij haar blijven en meer van haar willen weten. Maar Sarah wil uit beeld verdwijnen, en, hoe erg ook, dat moeten we accepteren.

Stemoordeel: 5 (van 5)

Hjem Til Jul (Home For Christmas)

De vorige film was toch iets langer dan gedacht waardoor we moeten rennen naar de volgende zaal alwaar deze film net is begonnen. We parkeren ons in de stoelen op de eerste rij, waardoor het lijkt alsof we naar een tenniswedstrijd moeten kijken, aldus mijn vriendin. Het hoofd gaat van links naar rechts en van onder(titeling) naar boven om alles te kunnen waarnemen. Niet echt fijn, maar het went na verloop van tijd.

Deze Noorse film is een raamvertelling. Alsof je een adventskalender hebt en achter elk luikje een klein snoepje zit. Snoepjes in de vorm van mini verhaaltjes, kleine schetsen of aanzetten daar toe.

Hjem Til Jul. Over graag thuis willen zijn met de Kerst, dit juist willen ontlopen of eenvoudigweg geen thuis hebben.

Mooie verhalen, zoals de gescheiden man die zijn kinderen al zo lang niet heeft mogen zien en iets verzint om ze met Kerst te verrassen. Het meest afgeronde verhaal, zowel grappig als triest tegelijk. Of de zwerver die toevallig een jeugdliefde tegenkomt op weg naar een huis dat hij niet heeft. Het verhaal van twee geliefden die flink van bil gaan, maar uiteindelijk loopt het anders af dan verwacht, of was de verwachting ijdele hoop? Het oerverhaal van de Kerst wordt dunnetjes over gedaan met een Albanese man en Servische vrouw die zijn gestrand in een hut en de plaatselijke dokter te hulp roepen om te helpen met de geboorte van de baby. Misschien wat te simplistisch in uitwerking. Een jongetje dat het Kerstfeest bij zijn familie ontloopt door bij zijn moslim buurmeisje op het dak de sterren te gaan bewonderen. Een aanzet tot een schets die best achterwege had kunnen blijven om een ander verhaal meer ruimte te geven. Maar het is ook de charme van de film, die erg licht van toon blijft en je een goed gevoel geeft. Alledaagse dingen die door de benadrukking van het Kerstgevoel een zwaardere lading krijgen. Dat niet elke schets uitgewerkt hoeft te worden laat het verhaal zien van een oude man die druk bezig is om meubels te verplaatsen en dan via de telefoon het sein geeft dat alles gereed is. Aan wie? En waarvoor? Een klein pareltje.

De film begint met een scène waar ik dus met mijn neus in viel, omdat de film net begonnen was. Die lijkt los te staan van de rest, maar krijgt uiteindelijk wel betekenis. Dat je niet de hele film blijft denken: heb ik iets gemist?

Stemoordeel: 3 (van 5)

My Suicide

Vorig jaar ben ik voor het eerst naar het Leids Film Festival geweest. Mijn filmvriendin komt uit Leiden en nadat ik haar had overgehaald om toch eens wat films mee te pikken op het Imagine Film Festival in Amsterdam, was het mijn beurt om naar haar woonplaats te komen en de sfeer te snuiven in de zalen van bijvoorbeeld Trianon en het Kijkhuis. Het programma is redelijk breed, voor elk wat wils met veel (voor)premières, speciale thema’s en films die je anders nooit in de bioscoop zou zien. Vorig jaar een dag vol gepland. Deze keer twee dagen. De laatste twee dagen van het festival. Toen mijn vriendin de passepartouts op ging halen keek de verkoopster haar vragend aan en vroeg of ze nog wel genoeg films zou zien om de kaart er uit te halen. Geen probleem, acht films in twee dagen. Een beetje verbijsterd maar blij vanwege de goede klandizie werden de passepartouts gemaakt en de gereserveerde kaarten uitgedraaid. Waarschijnlijk gaan we de volgende keer nog meer dagen meemaken, want zo’n passepartout is echt goedkoop. Je betaalt vijftig euro en dan mag je overal heen. Aangezien het festival vijf dagen duurt, kun je echt heel veel zien voor weinig geld. Daar kan Imagine nog een voorbeeld aan nemen!

De eerste film die we zien is een Amerikaanse film over een tiener die in zijn filmklas aankondigt dat hij voor de nieuwe schoolopdracht zijn zelfmoord vast gaat leggen op film. Ondertussen is het een film over een doorsnee jongen die een meisje erg leuk vindt maar haar niet durft te benaderen. Allengs zouden we een beeld moeten krijgen van de jonge generatie om hem heen.

Vanaf het eerste shot is duidelijk dat dit een film van deze tijd is, d.w.z. dat er visueel van alles aan de gang is en heel erg snel achter elkaar is geplakt om ons vooral geen rust te geven. De trukendoos zit vol snoep en de maker wil ons alles laten proeven, het liefst tegelijkertijd. Het is even leuk, maar wordt al snel vermoeiend. Puberaal zelfs. Het lijkt alsof de film echt is gemaakt door een puber (wat niet het geval is). Maar kunnen pubers dan geen diepgang hebben? De boodschap is uitgekauwd en de film slingert niet alleen visueel maar ook inhoudelijk van hot naar her. Er is weinig focus verhaaltechnisch en het blijft ook totaal onduidelijk waarom het tienerleven dan zo zwaar zou zijn dat je zelfmoord zou willen plegen. De wijsheden in de film zijn tweedehands (er wordt kwistig uit andere films geciteerd, zoals The Deerhunter, Apocalypse Now en The Matrix) of komen uit de mond van B-acteur goeroe David Carradine. De film verzuipt in zijn eigen vorm.

My Suicide had nog wat punten kunnen winnen, als er alleen gebruik was gemaakt van de eigen videocamera van de hoofdpersoon en eventueel andere opnames door schoolgenoten of toevallig aanwezige camera’s (beveiliging of zo). Maar er is voor gekozen om ook gewoon een film op te nemen, waardoor je daar als toeschouwer telkens weer bewust van wordt, dat het allemaal dus gespeeld is, wat afbreuk doet aan het basis idee. Het documentaire gevoel had de film beter ondersteund.

Misschien behoor ik niet tot de doelgroep van de film. Misschien kan ik er niet bij aanhaken. De film heeft enkele prijzen gewonnen op diverse festivals en wordt vrij aardig beoordeeld op IMDb (7,2). De filmposter heeft als belangrijkste trekker een quote van een recensent: “My Suicide is unlike anything you have ever seen”. Dat is slechts gedeeltelijk waar. De mix van diverse media is al vaker op deze manier toegepast. Daarnaast zou dat gegeven nog geen garantie zijn voor een goede film. Helaas.

Stemoordeel: 2 (op een schaal van 1 tot 5)

The Countess

Het Kijkhuis ligt op een paar minuten lopen afstand van Trianon. Een paar minuten door de regen, dat dan weer wel. Het is een heel klein Arthouse, met slechts twee zalen. The Countess draait in de zaal boven, die je via een lange metalen draaitrap kunt bereiken. De zaal is groter dan ik me had voorgesteld en tot mijn verbazing zie ik achterin de zaal een bar! Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt, een bioscoopzaal met een ingebouwde bar. Zou het licht in de bar wel uit gaan als de film begint? Of kun je tijdens de film gewoon vulling voor de inwendige mens blijven halen? Laten we het niet te gek maken.

Het licht in de hele zaal gaat uit en het filmscherm brengt ons in 1500, Hongarije. In het kort komt de geschiedenis voorbij van de familie Bathory, die toenmaals de meest gevreesde, gerespecteerde en machtigste familie was in die contreien. Zelfs de koning had schulden aan deze familie, die zodoende bijna kon doen en laten wat ze wilde. Deze film gaat natuurlijk over de dochter des huizes, Erzsebet (Elisabeth) Bathory, gespeeld door Julie Delpy. Het is het verhaal van deze beruchte seriemoordenares die echt heeft bestaan.

Dit zijn ruige tijden. De Turken vormen een constant gevaar, de man van Erzsebet is ongeveer de enige die hen met zijn troepen tegenstand biedt en is zodoende zeer veel op het slagveld en zeer weinig thuis. Thuis is een groot kasteel, met hoge muren, donkere vertrekken. De mensen dragen prachtige, veelal zwarte gewaden. Kortom, vrolijkheid troef. Als haar man sterft geeft aanverwant en machtige graaf Thurzo (William Hurt) de vrouw des kasteels te weten dat hij met haar wil trouwen om zo een nog machtigere eenheid te vormen. Ze wijst het aanbod af maar valt niet lang daarna als een baksteen voor Thurzo’s zoon (Daniel Bruhl), die dat net zo voor haar doet, maar natuurlijk door zijn vader wordt gedwarsboomd. De liefde voor de veel jongere man doet haar des te meer stil staan bij haar eigen ouderdom. “Time has no respect for beauty” prevelt ze. Door bruut toeval krijgt ze de indruk dat bloed haar huid mooier en jonger kan maken. Gevoed door hartzeer en een onmiskenbaar sadistische inborst laat ze haar bedienden de ene na de andere boerenmeid uit de buurt ontvoeren om dienst te doen als bloeddonor met fatale afloop. The countess of blood baadt zich in hun bloed. Deze duistere praktijken blijven echter niet onopgemerkt, als de gravin zich uiteindelijk te goed gaat doen aan meisjes van betere afkomst.

Dit macabere verhaal, deze levensloop wekt op zich al voldoende interesse. Het is Delpy zelf die naast de hoofdrol ook de teugels van de regie in handen nam. Ook de aankleding, die nu eens niet bloemerig romantisch is, maar bloederig realistisch, maakt deze film sowieso al vrij uniek. Een kostuumfilm met een zwart randje zie je niet zo vaak. Toch zijn er diverse aspecten die er voor zorgen dat de film wel boeit, maar niet tot bloei komt. Zoals de soms banale dialogen: “kissing you is like making love to you”. Daarnaast de europudding accentenbrei, waarin niet alleen Delpy (Frans) en Bruhl (Duits)niet perfect Engels spreken, maar zelfs Hurt zijn moedertaal in de accentmodus zet om niet uit de toon te vallen. Dat gaat toch wat jeuken, zeg maar. De grootste boosdoener is echter het vlakke acteerwerk over de gehele linie. Iedereen speelt eigenlijk op dezelfde ingehouden manier. Maar ook ingehouden acteren kan sprankelen. En dat doet het niet. Als Erzsebet de liefde van haar leven vindt, is dit duidelijker uit haar woorden dan uit haar lichaamstaal. En dat terwijl er helemaal geen woorden voor nodig zouden moeten zijn om dat over te brengen. Passie in het acteerwerk had de film boven het gemiddelde uit kunnen doen steken. Daar blijft het nu helaas in steken. De poging is toch prijzenswaardig.

$ 9,99

Stop motion animatie uit een Australisch/Israëlisch samenwerkingsverband. Alleen daarom al wekt deze film de interesse.

What is your reason for being?

In een groot huizenblok treffen we diverse mensen aan. Een oude man is verlegen om een praatje. Een vader leert zijn zoon de waarde van sparen. Een jongen verliest zijn vriendin. Een andere vader probeert te communiceren met zijn zoons die in de beslaglegging van goederen zitten. Een model heeft zo haar wensen. Een engel bietst op schrandere wijze sigaretten – “do you have a light… and a cigarette?” – en boort op onconventionele wijze het geweten van enkele mensen aan.

What is your reason for being? What is the meaning of life? Voor $ 9,99 kun je het boekje bestellen dat antwoord zal geven op deze vraag. Maar ja, wat doe je als je het boek hebt gelezen, je beseft wat de zin van het leven is, maar niemand wil luisteren? Dan is er altijd het boekje “Being Heard”.

De film is een klein pareltje. Prachtige animatie, scherpe teksten, humor, mooie visuele vondsten en aandacht voor de kleine dingen. Misschien zit de zin van het leven wel juist in de kleine dingen. Moeten we die alleen als zodanig herkennen.

Het mooiste voorbeeld wordt gegeven door het zoontje dat van zijn vader moet leren sparen voor een speeltje dat hij graag wil hebben. Hij heeft een mooi rood spaarvarken gekregen met een lieve lach op de snoet. Als de jongen een spreekbeurt houdt voor de klas laat hij vol trots zijn mooie spaarvarken zien. “Als ik er een munt van 50 cent in doe lacht het varken”, zegt hij. En hij doet het muntje er in. “Als ik er een munt van 20 cent in doe lacht het varken ook”. Het muntje van 20 gaat in de spaarpot. “En als ik er niets in doe, dan lacht het varken nog altijd”. De jongen doet niets in het varken en het varken lacht.

Een hele wijze les die we allemaal ter harte zouden moeten nemen.