Predestination

“We were born to do this job”. Het werk is dat van ‘Temporal Agent’, een speciale agent die in de tijd reist om misdaad te voorkomen voordat die gepleegd gaat worden. Looper meets Minority Report of zoiets. De agent gaat terug naar de jaren zeventig, alwaar in New York de zoveelste aanslag van de zogenaamde ‘Fizzle Bomber’ plaats zal vinden. In een bar raakt hij aan de praat met een man die hem zijn levensverhaal vertelt. Een lang verhaal, bijna een monoloog, waarbij je als kijker denkt, waar gaat dit naar toe, waarom hoor ik dit allemaal, wat voor nut heeft dit… Het verhaal op zich is intrigerend en aangrijpend, maar blijkt ook een groter nut te dienen in deze film, die tijdreis voor tijdreis iets meer prijsgeeft van hoe de vork in de steel zit. Veel meer dan dit wil ik niet verklappen, behalve dat je geduld moet hebben, de nadruk op het verhaal ligt en niet de actie, maar dat je een gigantische mindfuck staat te wachten die je nog lang na deze film bezig zal houden.

Kennelijk werd deze Australische film niet goed genoeg bevonden voor een bioscooprelease en is hij deze maand direct op DVD/Blu-ray verschenen. De belangrijkste rollen worden gespeeld door Ethan Hawke en Sarah Snook (Jessabelle). Misschien had er iets meer gezeten in de manier waarop het verhaal wordt gepresenteerd, maar voor mensen die altijd al een antwoord wilden hebben op het vraagstuk van de kip en het ei is dit een fantastische visie die niet onopgemerkt mag blijven.

Interstellar

Het leven op aarde wordt met het jaar moeilijker. Tegen de gigantische stofstormen valt niet meer op te vegen. Eten is een basisbehoefte waar met man en macht in moet worden voorzien. Alleen maïs is nog redelijk te verbouwen. Iets waar voormalig piloot en ingenieur Cooper zich dan ook mee bezig houdt op zijn boerderij, met zijn zoon, dochtertje en schoonvader. Maar het einde van de natuurlijke bronnen is in zicht en de atmosfeer verandert ten slechte. “The last people to starve will be the first to suffocate”, laat professor Brand weten. “We’re not meant to save the world, we’re supposed to leave it” is de conclusie. Brand heeft een plan om dit te bewerkstelligen en Coogar speelt daar een zeer grote rol in. Er wordt hem gevraagd een nieuwe bewoonbare planeet te ontdekken in een missie die even vergezocht als heroïsch lijkt waardoor Cooper voor de onmenselijke keuze komt te staan zijn kinderen te beschermen of de mensheid te redden. Ondertussen zoekt de professor naar de oplossing om de mensheid daadwerkelijk naar die planeet te brengen. Een race tegen de klok, die echter niet voor iedereen hetzelfde tempo heeft.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen. De nieuwe film van Christopher Nolan. Een intelligent epos moest het toch worden. De bijna drie uur durende film is enorm boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd zien, dat in theorie duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt dat je niet onberoerd laat. Ik zag overeenkomsten met de wat ondergewaardeerde film Contact uit 1997 (ook al met Matthew McConaughey), die mooie visies liet zien op wormgaten en tijd. Waar Contact  echter een openingsscène heeft die het interstellaire aspect op magische wijze in beeld brengt, valt dit onderdeel dat nogal liefst de titel van Nolan’s film draagt toch wat tegen. Het meeste speelt zich binnensruimteschips af en daarbuiten worden we nu ook niet echt van de sokken geblazen over wat we te zien krijgen. Voor één cruciaal deel speelt Nolan zelfs leentjebuur bij zichzelf. Wat me ook iets minder ligt is dat de drang om te plezieren een stuk hoger ligt, meer Hollywood is, dan in bijvoorbeeld het ongeëvenaarde Inception het geval was. Dat neemt niet weg dat dit een uitermate meeslepende film is die je grijze massa op uitdagende wijze aan het werk zet.

Dan nog even twee dingen die voortkwamen uit mijn aan het werk gezette grijze massa.

1. Het voortbestaan van de mensheid? Ik geef er niet om. Als we zo stom zijn om onszelf uit te roeien omdat we niet met deze planeet om kunnen gaan moeten we maar aan ons einde komen. Het is te hopen dat we niet een planeet ergens anders vinden die we dan weer aan gort kunnen helpen. In de film zegt astronaute Amelia (Anne Hathaway) dat ze er naar uitkijkt om de ruimte in te gaan omdat daar geen kwaad is. “Except the evil that we bring with us”, antwoordt Cooper haar gevat en terecht.
2. Is het de verwaandheid van de mens om tot de gedachte te komen dat er een hogere macht is die het kennelijk waard vindt om ons te redden?

Haunter

Lisa zal morgen 16 jaar worden… alleen wordt het nooit morgen. Lisa zit vast in een soort ‘groundhog day’ en herbeleeft dezelfde dag met haar vader, moeder en broertje (die niets doorhebben) in een groot oud huis omgeven door dichte mist, waardoor ze ook niet weg kan. Elke dag dezelfde routine, tot ze geluiden uit de muren en op zolder hoort, een gesloten deur achter de wasmachine vindt en een aanwezigheid voelt die haar angstig maakt. Dan begint het gedrag van vader en moeder ook  opeens te veranderen. Wat doe je dan? Je pakt het in ieder huis aanwezige Ouija bord – te vinden tussen Risk en Monopoly – om met de andere zijde te communiceren. Laat die andere zijde nu de levenden zijn, waar iemand haar probeert te bereiken om een gruweldaad te voorkomen.

Een aardig idee dat doet denken aan het fantastische I Am A Ghost, alleen in dit geval is het niet zo goed ingevuld. Er zit namelijk totaal geen logica in de gebeurtenissen, waarbij alles mogelijk is en je van het ene onverklaarbare voorval naar het ander gaat. Lisa ziet dingen, hoort dingen, kruipt in ondergrondse kelders, wurmt zich door schoorstenen, reist door tijden en parallelle geestwerelden (en speelt klarinet om daar te komen!)… Hoe vergezocht en onsamenhangend wil je het hebben. Slaapverwekkend ook. Bij dit soort films vraag ik me af wie hier nou serieus dacht een goed product te hebben afgeleverd.

I’ll Follow You Down

Marika (Gillian Anderson) zet samen met haar zoontje haar man Gabe (Rufus Sewell) af op het vliegveld. Hij gaat een paar daagjes naar Princeton voor onderzoek en zal ook Marika’s vader (Sal) ontmoeten die daar les geeft. Als Gabe echter niet op de geplande vlucht terug zit, blijkt dat hij is verdwenen. Twaalf jaar later houdt de ondertussen hoogbegaafde zoon Erol (Haley Joel Osmont) een oogje op zijn moeder, die nog altijd niet over het verlies heen is. Als zijn opa Sal hem probeert te overtuigen wat er met Gabe gebeurd kan zijn wil Erol daar in eerste instantie niets van weten. Enkele dramatische gebeurtenissen zetten hem er echter toch toe aan om een buitengewone zoektocht naar zijn vader te ondernemen.

Ik wil niet te veel verklappen over de zoektocht en wat er met de vader is gebeurd. De gevolgen van deze vermissing (voor Marika, Erol en Sal) zijn duidelijk, maar wat zullen de gevolgen zijn van de zoektocht? Er is een dilemma, daar hoort een puzzel bij en een oplossing. Het hele proces is op zich duidelijk en goed uitgevoerd, maar de logische volgorde van stappen is weinig verrassend, het dramatische aspect misschien wat onderbelicht. De technische aspecten van de hele onderneming zijn grotendeels onbelangrijk, daar draait het namelijk niet om, maar waar het wel om draait is eigenlijk te logisch om indruk te maken. Op slechts één punt in de film, aan het einde kwamen er bij mij gedachten op over hoe een nieuw probleem opgelost zou moeten worden zonder dat er verdere consequenties ontstaan, en ook daarin werd de enige logische stap ondernomen.

Het gebrek aan emoties tijdens het kijken naar deze op zich interessante film komt door het feit dat je vanaf het begin het gevoel hebt dat alles wel goed zal komen, ondanks dat er veel fout gaat. Dat heeft met het bijzondere karakter van de zoektocht te maken die dit verhaal niet anders dan op, uhm, weinig bijzondere wijze laat aflopen.

Edge Of Tomorrow

Tom Cruise houdt er van om de held te spelen. Dat is nu niet anders, hoewel het tegen wil en dank is deze keer. Onze planeet wordt overspoeld met buitenaardse wezens genaamd ‘mimics’ die zich vanuit Europa als een plaag over de aardkloot verspreiden. Pennenlikker Majoor William Cage (Cruise) komt per abuis terecht in een aanval op de wezens en vindt al snel de dood, waarna hij wakker wordt op een moment eerder die dag, waarna de dag opnieuw zijn beloop neemt. Al doende leert hij te anticiperen op wat komen gaat, maakt dit tot zijn voordeel, komt er achter waarom de aanval bij voorbaat gedoemd was te mislukken en groeit uit tot de held die hij nooit dacht te gaan worden.

Laat ik de voor de hand liggende films even opnoemen. Aliens (stoere soldaten en de workloader, maar dan ineen), Groundhog Day (het steeds weer opnieuw beleven van dezelfde dag), Source Code (het idee van voornoemde film, maar dan met militair doel), The Matrix (de Sentinels, waarvan de ‘mimics’ hun uiterlijk, beweging en snelheid van hebben afgekeken) en zelfs Starship Troopers (‘Humans in a fascistic, militaristic future do battle with giant alien bugs in a fight for survival’, maar dan zonder het fascistische randje dat Paul Verhoeven er zo heerlijk aan toevoegde). Dan is het toch knap dat regisseur Doug Liman er ondanks dat een plezierige en onderhoudende actiefilm van weet te maken, waarbij je die referenties snel los kan laten. Actie is hier dan het steekwoord, want dat is er in overvloed. De herhaling van zetten en het leerproces daarin gaat langzaam en lijkt uitzichtloos, maar wordt zo nu en dan doorspekt met een vleugje humor dat goed uitpakt en ook de bittere ironie van dit alles niet vergeet te benadrukken. Toch is dit ook een Hollywood product met een te verwachten uitkomst, waarbij zelfopoffering geen finale kwestie is, Cruise de held wordt die hij nooit dacht te gaan worden (maar wij wel!) en eind inderdaad al goed is.