Whispering, Indistinct pt. 5

Natuurlijk is het zo dat de scène uit Lost In Translation die deze serie eigenlijk startte niet de pionier is geweest inzake iets onhoorbaar fluisteren. Maar ja, noem mij maar eens wat films waar dit fenomeen in voorkomt. <….> Dat dacht ik al. Dus ik moet er toevallig tegen aan lopen. Zoals wanneer  ik een oude film weer eens herbekijk. In dit geval is dat de fantastische film Blow Out van Brian De Palma uit 1981. Een film die op zichzelf al weer aanleiding zou kunnen geven voor een nieuwe reeks, want het is één van de zeer weinige films waarin een flashback (hoofdpersoon denkt aan de hand van zijn geluidsband terug aan wat hij zag tijdens het opnemen van die geluiden) ook daadwerkelijk vanuit het gezichtspunt is gefilmd van degene die iets herinnert. Bijna altijd wordt dit foutief gedaan en zie je gewoon een stukje van een scène die je al eerder hebt gezien, maar die de persoon die er aan terug denkt nooit zo gezien kan hebben, al is het maar omdat diegene er zelf in staat en er vaak meerdere camerastandpunten zijn. Iets dat mij dus altijd irriteert, waardoor ik extra gecharmeerd ben door deze juiste invulling van De Palma (die dit overigens binnen die film dan weer niet consequent doorzet). Dat het niet altijd correct wordt gedaan zal te maken hebben met geld (voornamelijk), maar misschien ook wel met onderschatting van het publiek.

Terug naar waar het over moet gaan. Een onhoorbare fluister. Het is de scène waarin Jack Terry (John Travolta) en Sally (Nancy Allen) in een café zitten en Jack probeert Sally over te halen om niet weg te gaan. Hij vindt haar leuk en kan haar hulp ook gebruiken bij het oplossen van het raadsel van de ‘blow out’. Aan het einde van hun conversatie leunt Jack naar Sally toe en fluistert hij iets in haar oor waardoor ze moet glimlachen. Wat dit is geweest zullen we nooit weten…

…of toch wel? Op de betreffende bluray staan wat interessante extra’s, waaronder een interview met Nancy Allen, die verklapt dat John Travolta een grapje maakte over eten, ijs om precies te zien, waardoor ze moest lachen. Maar wat hij precies zei laat ze in het midden en aan onze verbeelding over.

Whispering, Indistinct pt. 4

Dit keer in een tv-serie die ik volg. De spannende Franse politieserie Braquo over vier politieagenten die zich niet echt aan de regels houden om de boeven te pakken, maar alles voor elkaar over hebben eindigt in seizoen twee met een knal. Vlak voor deze knal loopt Théo Vachewski nog even naar zijn maat Eddy Caplan en fluistert hem iets in het oor. Wat het geweest is zullen we nooit weten, want het is… ‘indistinct’.

Whispering, Indistinct pt. 3

In de niet aflatende reeks over woorden die worden uitgesproken, maar die je als filmkijker nooit te horen krijgt, hier de tweede aanvulling die ik zag tijdens het kijken naar World War Z.

Als onze held Gerry Lane (Brad Pitt) zijn familie in veiligheid heeft gebracht aan boord van een vliegdekschip, neemt hij afscheid van zijn vrouw en kinderen. Zijn oudste dochter ligt op bed en hij aait haar over het hoofd. Hij buigt naar haar toe en fluistert dan (waarschijnlijk wat geruststellende) woorden in haar oor die je als toeschouwer echter nooit te horen krijgt…

Whispering, Indistinct pt. 2

Naar aanleiding van mijn stuk over woorden die worden uitgesproken, maar die je als filmkijker nooit te horen krijgt, hier de eerste aanvulling die ik zag toen ik The Avengers weer eens bekeek.

Helemaal aan het einde van die film zit een leuke verwijzing naar Lost In Translation, omdat Scarlett Johansson (Black Widow) dit keer zelf haar hoofd omdraait naar Jeremy Renner (Hawkeye) en hem iets in zijn oor fluistert (1:40) waardoor hij moet lachen. Nu hoor je in deze scène überhaupt geen dialoog van de scène die je ziet omdat er een voice-over overheen zit, maar toch grappig en een duidelijke knipoog naar de film van Coppola.

Whispering, Indistinct: The Words We Never Hear…

Een belangrijk moment in de film, waarin persoon A iets tegen persoon B zegt, zodanig dat het film kijkende publiek niet hoort wat er gezegd wordt.

Ik liep er pas weer tegenaan toen ik de film Silver Linings Playbook zag. Daarin loopt Pat (Bradley Cooper) op Nikki (Brea Bea) af en we zullen nooit weten wat zijn laatste woorden tegen haar zijn.

Eén van de meest besproken scènes is natuurlijk die in Lost In Translation, waar Bob (Bill Murray) in een drukke straat in Tokio waarschijnlijk geruststellende woorden in het oor fluistert van Charlotte (Scarlett Johansson).

Een paar jaar later deed Paul Thomas Anderson iets soortgelijks in There Will Be Blood door Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) na zijn ‘biecht’ in een kerk, iets tegen Eli Sunday (Paul Dano) te laten zeggen dat we niet horen of zien, omdat hij met zijn rug naar ons toe staat. Het kan ook nog zijn dat Anderson er niets mee te maken had en dat dit een ingeving van Day-Lewis was. Als je goed kijkt, lijkt het alsof Dano een lach moet onderdrukken.

Er zijn nog wel meer films waar zoiets in voorkomt en ik ga er vanaf nu melding van maken als ik het weer eens tegen kom.

Heb je zelf een goed voorbeeld? Laat het me weten!