Machine Girl

Op het forum gonsde het al van de geruchten: deze film moet je zien. Het licht gaat uit en de aankondiging op het witte doek zet de toon: A Tokyo Shock Original. Alleen al de eerste 10 minuten van de film zijn fantastisch. Machine Girl Ami is een Japans meisje in schooluniform (yummie) met een machinegeweer op de plek waar haar linkerhand zat (double yummie). Een soort Ash, maar dan een lekker ding. Ik beschrijf een stukje uit die beginscène: Ami springt omhoog richting haar tegenstander om hem tussen haar benen om zijn hoofd klemvast te zetten, zet vervolgens haar machinegeweer op zijn hoofd en begint te schieten, waarbij je langzaam het hele hoofd tot pulp ziet verworden. Grand Guignol. Splatter ten top. Heerlijk. De film neemt een flinke stap terug na die openingsscène om het verhaal te vertellen hoe Ami uiteindelijk Machine Girl wordt. Dit neemt wat tijd in beslag. Maar heeft ook verschillende memorabele scènes zoals die waar in de hitte van de strijd menselijke Tempura wordt gemaakt! Daarbij geven de onderkoelde reacties op diverse wreedheden het geheel een zeer komisch tintje: ‘Auw, dat is heet’ zegt Ami als haar hand in de kokende olie verdwijnt. ‘Auw, dat doet pijn’ zegt iemand als zijn vingers er af worden gesneden. Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik menselijke Tempura zie in een film. In een andere Japanse film (ben de naam kwijt, weet iemand welke titel ik bedoel?) doopt de hoofdpersoon haar hand langzaam in het beslag om het daarna in de kokende olie te stoppen en dan haar vingers op te eten. Maar goed. Ami ziet dat de Hattori Hanzo (!) clan haar broertje afmaakt en ze gaat voor de totale wraak. Ook mooi is de naam van een andere clan die later voorbij komt: Junio High Shuriken Clan. De combinatie van de Japanse extreme hoffelijkheid en net zo extreme sadisme komen prachtig samen in het beeld van Ami in haar schooluniform met machinegeweer. En als dan eindelijk het hek van de dam gaat, duiken voor de bloedfonteinen geen zin meer heeft en we worden getrakteerd op martial arts, samurai zwaarden, werpsterren, een boor-bh en een flying guillotine kan het niet meer stuk. Een inventief splatterfeest van jewelste.

Stemkaart oordeel: goed

 

On Evil Grounds

Een Oostenrijkse horrorkomedie. Acteur, Productiecoordinator, Assistant Director en Manus van alles Faris Endris Rahoma fleurde de voorstelling enigszins op met zijn bescheiden aanwezigheid. Zijn vele taken bij deze film geven aan met wat voor een low-budget product we te maken hebben. De film is het beste te betitelen als een horror-slapstick. Versnelde achtervolgingen, rare stemmetjes, rare typetjes, cowboy banjo muziek, een grote aaneenschakeling van funny gags waarbij het verhaal er eigenlijk niet toe doet. Maar de humor is niet de mijne. De drie hoofdpersonen, twee mannen en een vrouw (met leuke uitstaande oortjes) spelen over the top, of moet ik zeggen total verruckt, maar echt leuk is het nergens. Meestal zijn de scènes veel te lang uitgesponnen, waardoor een magere grap nog langgerekter wordt. Daarbij komt het af en toe echt te infantiel over. Zelfs een verkrachtingsscène krijgt een komische noot, die wat mij betreft totaal vals klinkt. Er wordt verder heel wat afgemept en de vrouw wordt op verschillende manieren (al dan niet gewenst) misbruikt. Kortom, het gaat nergens over, en leuk of spannend wil het ook maar niet worden. Een benijdenswaardige poging van deze Oostenrijkse vriendenclub die helaas niet uit de verf komt.

Stemkaart oordeel: slecht

All The Boys Love Mandy Lane

Mandy Lane is een blond meisje met een natuurlijke schoonheid. Ze straalt een soort onaantastbaarheid uit. Dat is precies waarom alle jongens achter haar aanzitten. Maar haar dus ook niet kunnen krijgen. En dat dan ook wel weer respecteren op de een of andere manier. Met dit gegeven stappen we in een Amerikaanse teenage horror film die lijkt te zijn geschoten in de jaren 80, ietwat grofkorrelig met dat zachte gelige licht, veel shots tegen de zon in waardoor die de blonde haren van de meisjes nog lichter lijken en de film een lome, dromerige en laid back zomerse sfeer krijgt. De feel van de film wijkt dus iets af. In en rond een mooi afgelegen zomerhuis van één van hun (afwezige) vaders hebben de jongeren voornamelijk lol en sex, om vervolgens één voor één afgemaakt te worden door een moordenaar wiens identiteit al snel wordt prijs gegeven. En toch blijft dat onbestemde gevoel rond Mandy Lane de hele film door hangen. Dat maakt de film sterker dan de doorsnee slasher. Het einde komt dan toch nog als een verrassing.

Stemkaart oordeel: goed

 

European Fantastic Shorts 2008-2

Het tweede deel van alweer een leuke verzameling korte films, te beginnen (en eindigen) met de professor Nieto show. Dit keer laat hij malle filmpjes zien over sm-konijnen en een niet zo’n lieve hond. Beide filmpjes sluiten aan bij de twee uit het eerste programma en komen uit een reeks van 5. Leuk, grappig, maar de verrassing is er een beetje af. http://profnietoshow.com/

Popo is een zeer geslaagd filmpje over een clown, die eigenlijk geen clown is. Een prachtige rol van Victor Low, die de tragische clown precies de juiste edge mee geeft. Erg mooi gefilmd ook.

Doodled is een geval van aardig idee, maar niet zo best uitgevoerd. Tekeningen komen tot leven, maar op een erg amateuristische wijze. De clou is voorspelbaar.

Laid Off laat zien waar de doden (tijdelijk) naar toe gaan. Of eigenlijk, waar ze blijven rondhangen. As if live wasn’t boring enough. Weinig plotontwikkeling.

Mortel belooft veel. Animatie over een gevangene die contact maakt met de buurman, maar het filmpje eindigt te abrupt om over een boodschap te kunnen spreken. Jammer, gemiste kans.

De Bug is een mooie film over ouderdom, eenzaamheid en het niet meer kunnen aansluiten bij de tijdsgeest. Carry Tefsen in een glansrol. Samen met haar mobiel dan. Hier een clip.

Columba Palumbus is eindelijk een korte film die niet voor de humor gaat. Niet dat er iets mis is met humor, maar het lijkt wel of korte films er hun bestaansrecht aan verdienen. En met het tegenovergestelde laat deze film een diepe indruk achter. Een jager betrekt zijn schutterplek in het bos. Vanaf dan volgt de film een omgekeerde weg, die laat zien wat er aan de hand is. De klap komt hard aan.

Ark laat een pessimistische visie zien, die in de toekomst misschien wel dichterbij je kan komen dan je nu voor ogen hebt. Niets is wat het lijkt. Of alles is wat het jou lijkt. Om over na te denken. Prachtig geanimeerd. Trailer.

In Made in Japan laat de hoofdpersoon zien waarom hij een afspraak niet na kon komen. Met zo’n fantasievol en ver gezocht verhaal zou je hem allang vergeven. Toch?

Chair Fraiche speelt in de tijd van de trollen, wulpse meiden en geile boerenjongens. Als je wat wilt zien, zegt het meisje, moet je paddenstoelen voor me plukken in het bos. Daar zitten wel trollenx85 Je moet er iets voor over hebben, zeg maar. Iets te simpel, maar wel aardig.

De Overkant legt op een zeer pijnlijk én komische wijze racisme bloot in een spelletje squash op een wel heel bijzondere plek. Erg goed gedaan.

Op je Final Journey kun je maar beter goed voorbereid zijn. Dat is deze meneer. Absurdistisch.

Veel hoogtepunten komen dit keer uit Nederland: Pop, De Bug en De Overkant zijn stuk voor stuk de moeite waard. Mijn voltreffer voor deze keer was toch wel Columba Palumbus.

Stemkaart oordeel: goed

[REC]

[REC] staat op dit moment nummer 1 in de waarderingslijst van het publiek met een 8,79. Dat is zeker niet voor niets want [REC] is een fantastische film. We volgen een lokale televisieploeg in Barcelona die een dagje mee loopt met de brandweer. Angela staat voor, en Pablo achter de camera. Alles wat je ziet is dus gefilmd door die ene camera. Een hip gegeven vandaag de dag, gezien recente films als Cloverfield en Diary of the Dead. In deze film werkt het zeer goed. We zien wat saaie interviews met de commandant, nemen een kijkje in de kantine en basketballen even mee met de brandweermannen in de sportzaal. Wat meteen heel goed wordt uitgebuit is dat je de rauwe opname ziet van alles wat wordt vastgelegd. Dus ook de mislukte takes, korte voorbereidingen en vooral de gebaren en veelzeggende uitdrukkingen van de mooie Angela richting haar cameraman. Je voelt hun emoties goed. Als dan eindelijk het alarm gaat vertrekken de twee met een duo brandweermannen dat een oproep heeft gekregen over een vrouw die onwel is geworden in een appartement. That’s where the shit hits the fan. Binnen no time wordt een daar aanwezige politieman aangevallen door een oude vrouw, die op een hondsdolle manier een hap uit de nek neemt van de ongelukkige man. Ondertussen wordt het hele gebouw in quarantaine gesteld, vanwege besmettingsgevaar. Angela maant Pablo continue aan om alles te filmen. In het begin is er nog de rust om tussen wat gewonden door interviews op te nemen met de bewoners van het pand, waarbij zeker het oude kibbelende stel en de gecoiffeerde man zeer grappige momenten opleveren. Maar het tempo van de film wordt langzaam opgeschroefd. Steeds meer doden staan weer op komen in razend tempo de overlevenden achterna. Van alle kanten. Het hysterisch gegil van zowel de zombies als de totaal gepanikeerde mensen gaat door merg en been en in een waanzinnige chaos van angst snelt de film naar een zenuwslopend einde, dat er nog eens een schepje bovenop doet. Weergaloos goed.

Stemkaart oordeel: zeer goed

 

The Signal

The Signal is een low-budget film die goed uitpakt. Door de slimme setting heb je namelijk niet veel budget nodig. Ken uw beperkingen heeft het drietal regisseurs van de film wel begrepen. Het gegeven is simpel. Door een signaal dat via tv, radio en mobiele telefoons wordt uitgezonden verdwijnen alle sociale aangepastheden in de mensen. Alle remmen gaan los en een basale agressie steekt de kop op. Gevolg is dat mensen elkaar om de kleinste ergernissen af gaan maken. Dit gebeurt vaak rauw, bruut en abrupt. Emotieloos ook eigenlijk. Want die ander moet gewoon dood, omdat die persoon een probleem is, in de weg staat. De film is opgedeeld in drie stukken, transmissions. Het eerste deel is nog vrij serieus. Pas in het tweede deel krijgt de film een soort Shaun of the Dead humor, die best wel goed werkt. Helaas loopt het in dit deel wat dood (pun intended) en wil je eigenlijk even fast forwarden naar de volgende scène. Bij deel drie komt de vaart er weer een beetje in en wordt het simpele verhaal netjes en niet eens flauw afgerond. Er worden hier en daar stappen terug in de tijd gezet, om alsnog te zien wat er met iemand gebeurd is in de tijd dat we de actie elders volgden. Het is een aardige zet, maar voegt niets wezenlijks toe aan het verhaal van de film. Maar aangezien het verhaal toch al miniem is, moet deze film het vooral van een ietwat melancholieke stemming hebben, enkele goede moorden en de geslaagde humor. Goed vermaak.

Stemkaart oordeel: goed

 

Diary Of The Dead

De nieuwe Romero. Daar moet je naar toe. Ondertussen de vijfde in zijn zombie-oeuvre. Na zijn beklag te hebben gedaan over Land Of The Dead (die ik lang niet slecht vond) heeft hij het heft nu weer volledig in eigen handen genomen. Met minder geld maar des te meer onafhankelijkheid volgt hij het spoor van een film als (o.a.) Cloverfield. Ook nu wil een jonge vent een drama dat zich voltrekt zo goed en objectief mogelijk vastleggen voor de wereld (via updates op het web) en eventuele nabestaanden. Het drama is dat de doden tot leven komen (duh!). De enige verhaallijn is dat de groep rond deze jongen thuis probeert te komen. Als je eigenlijk geen verhaal hebt, moet de actie wel spetterend zijn. In Cloverfield was dat het geval. Diary laat hier steekjes vallen. Ik mis gewoon zombies. Want daar moet het toch om draaien. Hoe veel, hoe vaak en hoe goed. Nou, te weinig en karakterloos. Ik mis ze in aantallen en ik mis zombies die je herkent, die er uit steken door een opvallende verschijning of rol. Het is te veel kanonnenvlees geworden. Daar staat tegenover dat er verschillende zeer fantasievolle ‘kills’ in voor komen, die genieten zijn. Met pijl en boog en ook zoutzuur kun je leuke dingen doen! Ook aan de levende kant schort het aan karakter. Het groepje wordt wat flauw gexefntroduceerd, maar gevoel krijg je voor geen van hen. Dus het kanonnenvlees is dus tweezijdig. De humor is soms leuk (My name is Samuel), soms wat minder. Wat ik toch vrij irritant vond is de overkoepelende vorm waarin de film is gegoten. Het bestaat niet zomaar uit ‘toevallig’ geschoten materiaal, ‘found footage’. Al snel wordt in een voice-over (gatver) aangekondigd dat een dame het gefilmde materiaal heeft bewerkt en zelfs geluidseffecten heeft toegevoegd (!). Door die voice-over krijgen we ook sociaal commentaar door de strot geduwd. Dat iedereen tegenwoordig gehoord wil worden, en dus alles filmt wat los en vast zit. Romero pleegt een vreemd soort plagiaat met het einde van de film, dat we ook al hebben gezien in de remake van Night Of The Living Dead door Tom Savini. Als mensen voor de lol op zombies schieten. Alsof we zelf geen conclusie kunnen trekken, moet er nog even becommentarieerd worden: is humanity worth saving? Hoe die laatste zombie aan zijn eind komt is dan wel weer fraai. Een hoop plussen en minnen dus, in deze wat verloren film. Ik neig naar zozo, maar geef hem toch een goed. Het is mijn zwak voor Romerox85

Stemkaart oordeel: goed

P2

De nieuwe artistiek directeur Phil van Tongeren komt de verrassingsfilm aankondigen. Eerst even zeggen wat het allemaal niet is (Hulk, Iron Man, andere grote Hollywoodproducties). Maar wat het wel is ‘durft’ hij kennelijk niet te zeggen (oei, slecht teken), en met de mededeling dat hij denkt dat het best aardig zal zijn (oei, slecht teken) kiest hij het hazenpad. Licht uit, film aan. P2. Shit. In de aanloop naar het festival had ik alvast bekeken wat er zoal zou kunnen spelen. P2 was er eentje van(). Het is de nieuwe film van (o.a.) Alexandre Aja, die ik na Haute Tension en The Hills Have Eyes (remake) heel hoog had zitten. Je ziet het al, ‘had’. Aan de trailer zie je al een hoop en mijn verwachting was dan ook niet hoog gespannen. De hele film draait om Angela (Rachel Nichols) en Thomas (Wes Bentley). Het is kerstavond en Angela werkt laat door. Zó laat dat ze uiteindelijk het kantoorpand waar ze werkt niet meer uitkomt zonder de hulp van beveiligingsman Thomas. Hij heeft echter al een tijdje zijn obsessieve oog op haar laten vallen en dwingt haar (geketend) om met hem kerst te vieren in zijn kantoortje nabij parkeerdek P2. Vervolgens is het voorspelbaarheid troef in deze thriller. Flauwe psychologische spelletjes tussen de twee, het kat en muis spel als ze ontsnapt, domme acties als je telefoon laten vallen (ja, dat zagen we inderdaad al aankomen) en vooral weer onleuke opmerkingen uit de mond van onze psychopaat. Met een paar bloederige acties (die wat heftiger zijn dan de doorsnee thriller en Aja’s verleden verraden) als afleiding ga je uiteindelijk richting een ontknoping die bij voorbaat vast staat. Het zou dus de weg er naar toe moeten zijn die de film spannend maakt. Maar die weg is al zo platgetreden, dat het uiteindelijk zó’n doorsnee product is, dat ik denk dat Phil zich eens achter de oren moet krabben om zich af te vragen voor welke doelgroep de verrassingsfilm nu eigenlijk bestemd is. Het publiek heeft ondertussen gesproken en de film staat op de vier na laatste plaats.

Stemkaart oordeel: slecht

 

Inside

PUTAIN!

Houd je stoel vast en maak je klaar voor de heftigste film van het Festival.

De mooie Sarah (Alysson Paradis) is zwanger als ze een auto ongeluk krijgt, samen met haar man. Hij is op slag dood, zij en haar baby overleven, maar het vooruitzicht op een gelukkige zwangerschap is van de baan. Gebukt onder het verlies van haar man zien we haar op kerstavond in het ziekenhuis. Ze hoort dat de baby de volgende dag gehaald gaat worden. Geen zin in gezelligheid slaat ze de uitnodiging van haar moeder af en regelt ze dat haar vader haar de volgende ochtend naar het ziekenhuis zal brengen. Als de avond valt zit ze alleen in haar grote en van de bewoonde wereld afgelegen huis. Dan verschijnt er een vreemde vrouw aan de deur, die alles over haar schijnt te weten en maar uit is op één ding: haar baby.

In haar lange zwarte jurk geeft Béatrice Dalle gestalte aan één van de meest uitzinnige, totaal geschifte engelen des doods die het witte scherm ooit in vrouwelijke vorm heeft gesierd. Met nietsontziende agressie gaat ze achter haar doel aan en niemand die haar dwars zal liggen. Gewapend met een diversiteit aan huishoudelijke hulpstukken, liefst puntig en scherp (schaar, breinaald) is de suggestie ver te zoeken als ze via verschillende slachtoffers haar weg baant naar de baby. Het woord bloedbad krijgt een nieuwe dimensie. Sadisme ook. Een schaar in een been is niet genoeg, die moet ook even goed gedraaid worden. Zodoende houd je jezelf voor, dat gaat ze echt niet doen, dat ga ik echt niet in beeld zien, en verdomd, het gebeurd toch. Lacherig probeer je je zenuwen te bedwingen tussen de slachtoffers door. HEERLIJK!

Sinds Haute Tension in 2004 heb ik niet meer zo’n brute en bandeloze slachting gezien op het AFFF. En deze film lapt ook nog eens de grenzen van het toelaatbare volkomen aan zijn bloederige laars. Als je van extreme horror houdt, dan moet je deze film gezien hebben.

Stemkaart oordeel: zeer goed

 

Peur(s) Du Noir

Deze film laat in zwart-wit animatie de verbeelding van angst door een aantal striptekenaars zien. Twee van hen kende ik. Zoals Charles Burns, die met zijn interpretatie dicht bij zijn meesterwerk Black Hole blijft en het gegeven van zich in mensen nestelende beesten in zijn zo unieke stijl een soort afstandelijke beklemming meegeeft. De ander is Lorenzo Mattotti, die bekend staat om zijn prachtige kleurgebruik, maar nu dus in zwart wit een verhaal presenteert over mensen die verdwijnen. Zijn het monsters die dit op hun geweten hebben? In beide verhalen blijft de voelbare angst wat op afstand. Dat is anders in het verhaal van Marie Caillou, die in klare lijnen een wreed Japans sprookje vertelt, waarin de wreedheid van kinderen en angst in dromen veel directer een aanslag doen op je eigen angst. Het verhaal van Blutch (Christian Hincker) is bijna zonder plot en gaat nog heftiger in op een basaal angstgevoel, machteloos verscheurd worden door dolle honden. Maar boontje komt om zijn loontje. De krasserige tekenstijl ondersteunt de dynamiek van de actie. Dit verhaal wordt in stukjes opgediend, als lijm tussen de verschillende verhalen. Net als de overpeinzingen in Pierre di Sciullo’s stukjes. Dagelijkse angstideeën, die ieder mens kent, triviaal kunnen zijn, maar in de basis je eigen geweten bloot leggen. Ze worden opgesomt. De wereld gaat kapot, maar wat doe ik er nu eigenlijk aan. Hoe leg ik mijn Westerse superioriteit uit aan een Afghaanse vluchteling. Ik ben bang dat ik ooit bij mensen op bezoek kom en dan een bord met maaien moet eten. De angst om als je dood bent in het woord ‘sympathiek’ te worden samengevat. De opsomming komt in een snelstroom op je af en je moet er je hoofd bijhouden, maar het is zeker de moeite waard en confronterend tegelijk. En dan is er nog Richard McGuire. Zonder woorden weet hij op geniale wijze in keihard contrasterend zwart/wit te laten zien waarom animatie kunst kan zijn. Daarbij blijft hij het dichtst bij de titel van de film. Een man in een donker huis. Als ik eerlijk ben overtreft het visuele aspect het verhalende, bij de meerderheid van de filmpjes. Anders had er een zeer goed uitgekomen.

Voor wie interesse heeft hier wat links.

Trailer en Stuk van McGuire.

Stemkaart oordeel: goed