The Posies Acoustic: Jon Auer & Ken Stringfellow – P60 Amstelveen, 13 november 2014

Pépé Doornbos, Marketing & PR van P60 te Amstelveen stuurt me het volgende mailtje: Gefeliciteerd, jij (en je vrouw natuurlijk) mogen vanavond bij de kleedkamersessie van Jon Auer en Ken Stringfellow zijn! De sessie begint om 7 uur, dus als je om 18:45 aanwezig kunt zijn zou dat top zijn. Je kunt gewoon bij ons aanbellen (want we zijn dan officieel nog niet open). Tot vanavond! Ik ontvang het nog net voordat ik op weg ga naar Amsterdam om de film Whiplash te kijken, waarna ik verder zal reizen naar Amstelveen. Wat een te gekke verrassing! Zo levert het meedoen aan een prijsvraag nog eens wat op.

Op de afgesproken tijd bellen we aan en doet een meisje open. Op de magische woorden ‘Posies’ en ‘kleedkamersessie’ gaat de deur volledig open en mogen we naar binnen, waar al een andere gelukkige winnaar staat te wachten. We worden naar het lege café op de eerste verdieping geloodst alwaar we koffie en thee aangeboden krijgen. Hier zullen we worden opgehaald. We maken kennis met die andere gelukkige, Berend, die meer dan The Posies met mij gemeen blijkt te hebben in smaak (François Bourgeon!), waarna er zich nog twee prijswinnaars uit Brabant bij ons voegen. Dit superkleine groepje van vijf personen wordt opgehaald door een ander – Engelssprekend – meisje dat ons de trap op naar boven, door de zaal, via de doorgang links naar het ‘backstage’ gebied brengt naar een kleedkamer aan het einde van de gang, waar Ken en Jon al op ons staan te wachten met gitaar in de aanslag. We nemen plaats op een bank en twee stoelen in de vrij donkere kamer die vanuit de hoek wordt verlicht door de bekende gloeilampen om een spiegel. Verder zijn de enige lichtpuntjes die van een open haard en een kandelaar, hoewel ook daarvan het licht elektrisch is. Het duo laat er geen gras over groeien en zet meteen Believe In Something Other (Than Yourself) in, dat afkomstig is van hun debuut album, waarover Ken vanavond nog veel spreken, op zijn eigen grappige wijze. Meer privé dan dit zal ik het niet gauw meer meemaken. De mannen staan een stap van me verwijderd en hun spel en prachtige samenzang doordringen mijn nog wat beduusde brein. Ze komen ontspannen over en in de minuut of twintig die het mini concert duurt spelen ze onder meer Ontario, Dream All Day, I Am The Cosmos en Throwaway. Ze gooien er ook nog ergens een stukje Venus in en Ken zingt tijdens Ontario “where should we go, to Venlo?”. Nu heb ik een camera mee, maar voel me bezwaard om die uit mijn zak te halen en foto’s te maken en/of te filmen. Dus neem ik mij voor om te vragen tussen twee nummers door of ze daar bezwaar tegen hebben. Daar laten ze echter geen ruimte voor en dus is het goed dat ik mijn stoute schoenen aan heb en alsnog wat vastleg van dit onvergetelijke moment. En als ik die schoenen toch aan heb, waarom dan niet om een verzoekje vragen? “Sure”, zegt Ken. Maar als ik Earlier Than Expected vraag zegt hij dat ze dit vanavond al spelen. Een ander nummer misschien? Het koppel uit het zuiden des lands roept uiteindelijk een songtitel van hun laatste album dat vervolgens wordt gespeeld: Plastic Paperbags. Na afloop bieden ze ons een biertje aan en een vriendelijke handdruk en gaan we volledig voldaan terug naar beneden, waar we nog even napraten en opschrijven welke nummers zo ook al weer allemaal hebben gespeeld. We zijn een zeer bijzondere ervaring rijker.

Het voorprogramma is net als vorig jaar genaamd Some Weird Sin, maar speelt zoals zangeres Lindy ons laat weten voor het eerst akoestisch en voor het eerst tegenover zittend publiek. Tsja, het aantal verkochte kaarten is beperkt gebleven tot een stuk of vijftig schat ik, waardoor men heeft besloten de zaal te vullen met tafeltjes en stoelen uit het café, om het geheel een wat gevuldere aanblik te geven. Niets mis mee gezien de opzet van dit concert en we kunnen dus al zittend genieten van de muziek. Het feit dat ik niet meer wist dat ik deze band vorig jaar ook al heb gezien zegt wel iets over de indruk die ze achter lieten. Ook nu zorgt hetgeen ik hoor er niet voor dat ik dit trio verder wil uitchecken. Niet dat ze slecht spelen of zo, maar het maakt niets in mij wakker, zeg maar.

Na een half uurtje ruimen ze het podium leeg, dat door een zwart doek is verkleind, maar er is op speelse manier ruimte open gelaten om de lichteffecten er van achteren door te laten. Jon en Ken komen op en maken een begin met een set die maar liefst twee uur gaat duren. Dat begin is echter een vrij lange monoloog van Ken die tussen een hoop onzin door o.a. vertelt dat ze ooit als twee jongens met akoestische gitaren op een kamer zijn begonnen en via hun wilde optredens nu weer (even) terug komt naar die pure rustige opzet. Er worden wat nummers gespeeld van hun eerste album, dat Ken gebruikt als terugkerende cliffhanger in zijn verhaal dat hij in stukjes vertelt over dat dit album niet verkrijgbaar was in Nederland en dat dit zo jammer is, dat er een re-release zou moeten komen, etc. Zo komt Compliment? voorbij, met een heerlijk flauwe grap over een Tom Jones syndroom als inleiding. Het (komische) duo dat al zo lang met elkaar optrekt is volledig op elkaar ingespeeld en het ene mooie liedje na het andere wordt overtuigend over ons uitgestrooid, met een hoop grappen tussendoor uit de hoge hoed van Ken. Zo erkent hij het feit dat ze al zo lang mee gaan en ouder worden. Als een band zijn tijd van ‘young’ en ‘frisky’ zijn achter de rug heeft en maar lang genoeg door gaat, zijn ze hun eigen ‘tribute’ band. Daarnaast spreekt hij de hoop uit dat hij de vele teksten zal kunnen onthouden. Op een ander moment komt er een heel verhaal over hoe de sound klonk als bij een optreden van Pink Floyd tijdens een specifiek optreden in Canada. Totale nonsens, maar des te leuker. Muzikaal gezien wordt mijn favoriete album Frosting On The Beater niet vergeten en komen 20 Questions, het dromerige Lights Out en Earlier Than Expected voorbij. Je hoort hoe mooi de liedjes zijn, die ook met slechts twee gitaren en evenzovele stemmen prima tot hun recht komen. Ken laat ons nog even weten wat een druk baasje hij is en vertelt dat ze drie dagen geleden een leuk optreden hadden met Big Star in Athens, Georgia, waarna hij meteen daarna aan het werk ging met Gretchen’s Wheel om dan door te vliegen naar Nederland, waar hij er achter kwam dat hij zijn kleding al zoveel dagen aan had en dat het tijd werd om het weer eens te strijken. “Vandaar dat het zo stijf voelt”, zegt Jon alsof hij een eureka momentje heeft. Als laatste nummer spelen ze een klein en breekbaar gehouden Flavor Of The Month.

Een toegift, natuurlijk! Misschien is de zaal niet goed gevuld, maar de mensen die er zijn waarderen alles ten volle. Wel jammer van die twee vlak achter mij die de godganse tijd zitten te ouwehoeren, ook door de nummers heen. Als eerste spelen Jon en Ken een fantastische uitvoering van Everybody Is A Fucking Liar, met Ken op toetsen, waarna Jon de spotlight neemt in het magische Coming Right Along. Beide mannen bedanken ons nog en Ken kan het niet laten om een vervolg te verzinnen op de Pink Floyd grap, dit keer over de Staind & Puddle Of Mud tour in Paraguay en dat Krezip er alles aan deed om de bands te stoppen om te spelen. Ook de ‘running gag’ over dat eerste album krijgt een te verwachten staart met de mededeling dat het aan het einde van de show verkocht zal worden aan het tafeltje achterin de zaal, waar de mannen zelf acte de présence geven. Dan volgt het laatste nummer…

Een mooie avond en wat heerlijk dat ik die oordoppen weer eens uit kon laten!

The Posies – P60 Amstelveen, 23 november 2013

ACID. Oftewel Lysergeenzuurdiethylamide. Oftewel LSD. Het is een term die Ken Stringfellow vanavond op heerlijk melige wijze het publiek in blijft gooien. Het geeft hun ‘state of being’ aan vanavond, ze hebben het goedkoop van het voorprogramma Some Weird Sin kunnen kopen, het is de meest zuivere vorm die ze ooit hebben genomen en dat hier in Amstelveen. Fucking Amstelveen, dat zelfs nog niet bestond toen ze voor het laatst speelden met de bassist die nu weer met hun op het podium staat, grapt Ken als hij Joe Skyward voorstelt. Als Ken tijdens de set stilstaat bij het eerste optreden dat ze ooit in Nederland gaven in 1993 op Lowlands en vraagt wie er toen ook al bij waren gaan er heel wat handjes de lucht in. Trouwe fans zijn het, net als wij, hoewel onze eerste kennismaking een jaartje later op Pinkpop was, tijdens het zogenaamde Rocking Kolonia op de zondag. We waren toen groot fan van (en vrienden met) het Belgische bandje Nemo, dat ons voorzag van backstage polsbandjes. Nemo opende toen dit festival en ze raadden ons aan om The Posies, die als derde act zou spelen, te gaan bekijken, want ze waren er helemaal weg van. De prachtige popliedjes en verbluffende samenzang van Jon Auer en Ken Sringfellow zorgde er voor dat we deze band direct in het hart sloten en er niet meer uit hebben gelaten. Toch nooit gedacht dat het achtste concert dat we van ze zullen zien hier in Amstelveen zou zijn, waar ze kennelijk erg goede Acid hebben… Het heeft dan wel wat triestigs dat deze jongens na zoveel jaar nog steeds (of weer?) hun eigen roadies zijn en zelf de effectenapparaten van hun gitaren in moeten inpluggen en flesjes water neer moeten zetten.

 

Het is de laatste avond van hun mini-tournee, de laatste keer dat ze hun album Amazing Disgrace  uit 1996 integraal zullen gaan spelen. We kunnen genieten van bijvoorbeeld het vrolijke Ontario, de venijnige Hate Song, het zoetgevooisde Precious Moments, het galspuwende Everybody Is A Fucking Liar, de punkige ode aan en genaamd Grant Hart, de heerlijk stuwende herhaling van Broken Record waarbij Jon aan het eind opmerkt dat ze dat akkoord nog een aantal keren meer hadden kunnen spelen en het melancholieke Song #1, waarbij Ken opeens heel gevoelig en serieus overkomt, als hij het heeft over de langste relatie die hij ooit heeft gehad: die met zijn band. Ik zeg ‘opeens’, omdat de man misschien geen Acid, maar ogenschijnlijk wel een andere invloedrijke substantie tot zich heeft genomen, waardoor hij in sommige nummers wel erg vrijelijk zijn stem verbuigt en misschien niet altijd even strak speelt. Gelukkig staat er die strakke ritmesectie (fysiek onopvallend op de achtergrond) en maken Jon en Ken er wel degelijk een karaktervolle set van, wat te verkiezen valt boven een puntige, maar inspiratieloze uitwerking. Hun samenzang blijft echter altijd spot on, er wordt volop gesprongen en gespuugd (Ken’s trademark) en inspiratie is er volop! Zo blijkt ook tijdens de toegift, waarbij Ken een verhaal begint alsof hij aan het trippen is, waar geen touw aan vast valt te knopen, waarop Joe Skyward een teken geeft aan Jon dat ze gewoon moeten beginnen met spelen om hem monddood te maken. Als Ken na het spelen van The Glitter Prize zijn onsamenhangende verhaal gewoon weer oppakt pakt Joe zijn bas met twee handen aan de nek vast en doet alsof hij Ken een enorme oplawaai wil gaan verkopen. Het vat de ludieke sfeer van de avond mooi samen.

Solar Sister wordt gespeeld, net als Flavor Of The Month. Het zijn nummers van mijn favoriete album Frosting On The Beater dat ze in Spanje enkele weken geleden ook nog eens integraal speelden na Amazing Disgrace, met de oud leden van hun toenmalige band. Daar was ik graag bij geweest, hoewel ik hoor van een kennis die er bij was dat het optreden toen minder was dan vanavond. En dat vanavond bijzonder is mag blijken uit de medley die spontaan ontstaat bij de tweede toegift als de band een groove inzet waarover Jon en Ken afwisselend heel veel verschillende teksten uit bekende liedjes van weleer zingen. En dat gaat van “I reach down between my legs n’ ease the seat back” uit Van Halen’s Panama tot The Police’s “giant steps are what you take” wat wordt aangevuld met “…on Brodway”. De moeiteloze wijze waarop dit gebeurt laat de hechtheid van het duo zien. Afscheid wordt genomen in de vorm van het betekenisvolle You’re The Beautiful One.

De wegen scheiden. Een mooie herinnering blijft.

Eefje de Visser – Griffioen Amstelveen, 26 oktober 2012

Het is 1983. Het schoolfeest is nog niet zo lang bezig en ik heb ‘Stiekem gedanst’ van Toontje Lager al twee keer voorbij horen komen. Ze zit daar, in een hoekje van het schoolcafé, onopvallend te kletsen met een vriendin. Gestoken in een glittervestje, zwarte pofbroek met hoogwater en gympen er onder. Ze heet Eefje. Ze staat op, kijkt even om zich heen en stapt daadkrachtig het podium op.

De theatertour van Eefje de Visser brengt haar vanavond naar Amstelveen, waarna de komende maanden nog vele theaters door het land gevuld zullen worden met haar muzikale klanken en de in elkaar geknutselde achtergronden die toch wat knullig overkomen. Ze komt op in een glittervestje, zwarte pofbroek met hoogwater en gympen er onder. Ze pakt een gitaar en speelt met haar band drie (nieuwe) liedjes die elkaar opvolgen zonder pauze, in een kabbelend ritme als een fijne kennismaking.

Pas na die drie liedjes is er ruimte om te klappen. Ze ‘verspreekt’ ons toe, dat ze in Almere is, wat ze niet is, waardoor ze in de war raakt en niet meer weet wat ze wilde zeggen. Zeg maar niets, raak ons met je muziek. Dat doet ze, feilloos. Bekende nummers van haar debuut De Koek zijn helemaal ontdaan van hun kleding en in iets nieuws gestoken. Meestal schaars, in basale vorm, intiem, puur en subtiel. In Het Gras krijgt een mineurstemming toebedeelt die indruk achter laat. Genoeg wordt door een stuwend ritme voortgedreven. Verdriet lijkt nog langzamer te gaan dan het origineel, waardoor de tekst en het gevoel nog zwaarder gaan wegen.

Hoe mooi. Hoe mooi zitten we er hier naar te luisteren, op klapstoeltjes, in een niet uitverkochte, maar goed gevulde zaal, met uitstekend geluid dat zonder oordoppen tot ons kan komen, zonder pratende mensen, rammelende koffiekopjes of vallende hardplastic bekers, want consumpties zijn niet toegestaan in de zaal.

Er zit een nadeel aan de opgelegde stilte. Een pauze, van een minuut of twintig, waardoor we uit de flow van het optreden raken en iedereen toch nog naar de bar rent om de inwendige mens te versterken. Wordt die niet al genoeg versterkt met haar klanken en woorden, die ons tot nu toe zo goed wisten te voeden?

Terug in de zaal pakt Eefje ons solo opnieuw bij de strot, met een onbekend nieuw pareltje, dat zo doordacht in elkaar steekt en niets nodig heeft dan haar stem en gitaar. Er volgen nog bekende nummers in herkenbare (Hartslag) en onherkenbare (De Koek) versies. Aan die laatste wordt de geprezen versie van Call Me vastgeplakt, waar het echter een adempauze tussen de nummers verdiende.

Dan eist het verleden haar weer op, als ik het misplaatste laatste nummer hoor, dat eigenlijk in dat schoolcafé thuis hoort, gespeeld door dat schoolbandje dat alle voetjes van de vloer krijgt als ze Blondie’s Hanging On The Telephone op volle kracht het zaaltje instuurt en zelfs die dolle lerares even mee pogoed.

Als ze klaar is, schraap ik al mijn moed bij elkaar en stap ik op haar af, in dat schoolcafé, dwars door de dansende menigte naar de andere kant van het zaaltje en zeg haar dat ze het niet nodig heeft, die bordkartonnen achtergrond en die wilde cover. Dat haar ze haar muziek, háár muziek in alle broosheid kan tonen en juist daarmee het publiek intens kan laten genieten. De woorden komen er hakkelend uit, maar ik zie aan haar ogen dat ze begrijpt wat ik bedoel.

Tracy Bonham – P60 Amstelveen, 4 september 2008

Tracy Bonham is een rasartiest. Muziek zit in haar bloed. En ook al is ze na haar hitje Mother Mother uit 1996 een beetje in de vergetelheid geraakt bij het iets grotere publiek, dit heeft haar niet weerhouden van het maken van muziek, enkele cd’s en op menig tournee gaan met diverse muzikanten en zelfs performance artists (Blue Man Group). Dus ik hou in de gaten wat ze doet. Via haar MySpace houdt ze je dikwijls op de hoogte van haar verrichtingen, belevenissen, zieleroerselen. Nederland heeft een apart plekje in haar hart. Vandaar dat ze daar vaak kleine tourtjes doet in het clubcircuit, waar altijd weer liefhebbers op af komen, die altijd een zeer fijne voorstelling krijgen. Live overtuigd ze nog meer dan op haar cd’s. Doordat haar stem nog meer indruk maakt, door die net andere aanpak of invulling van een song of nu, door de unieke combinatie met twee Nederlandse muzikanten, die dus in no time een deel van haar oeuvre onder de knie moesten krijgen. Een drumster, bekend van Caesar: Marit de Loos (nauwelijks bekomen van het afscheidsconcert in de Melkweg op 3 april van dit jaar, zie recensie). Een bassist, Anne-Maarten van Heuvelen, uit de band NO blues. En waarachtig, ze spelen alsof ze dit al lange tijd met elkaar gewend zijn. Anne-Maarten wisselt zijn staande bas af met een gewone, Tracy huppelt van viool naar gitaar en terug en met Marit als ritme-anker hebben de drie er duidelijk veel plezier in. Oude, nieuwe, bekende en onbekende nummers komen voorbij. Van een Tom Waits cover (Earth Died Screaming) tot het prachtige Shine van haar laatste cd uit 2005. Alweer. Maar ze is bezig met opnemen en attendeert ons er op dat ze een EP verkoopt na afloop van haar concert, met wat nieuwe songs en live opnames. En hoewel het zaaltje P60 in Amstelveen niet heel erg gevuld is, is er oprechte aandacht van de luisteraars en hier en daar wat wisselwerking tussen Tracy en het publiek. Het leukste moment is als ze Sharks Can’t Sleep in zet maar de tekst niet meer helemaal weet. Er worden tekstflarden toegeschreeuwd, waarna ze zich herpakt maar toch ook weer bedrogen uitkomt, want dat was niet het juiste fragment op de juiste plek. De redding is daar als een toeschouwer het tekstboekje van haar cd aan haar geeft, zodat ze het even na kan kijken. Je ziet dat Tracy veel lol en interactie heeft met haar nieuwe bandleden, iets dat ze zelf ook beaamt door te zeggen dat dit veel leuker is dan alleen spelen. Misschien het begin van een leuke nieuwe trend voor artiesten die niet genoeg geld hebben om een hele band over te laten komen, maar wel willen spelen: check out the local talent!