Pulled Apart By Horses / Dinosaur Pile-Up – Bitterzoet Amsterdam, 13 september 2014

“Wat vinden jullie van onze nieuwe schoenen”, vraagt Mark Lada van traumahelikopter aan ons. Die schoenen konden we niet omheen, want deze tour wordt gesponsord door Dr. Martens, iets dat ook een leuke bijkomstigheid is voor de betalende bezoeker die slechts € 5,00 voor dit concert heeft neer moeten leggen. Het merk komt net als de twee hoofdacts uit de UK. Onder de noemer #standforsomethingtour2014 zijn Pulled Apart By Horses en Dinosaur Pile-Up aan elkaar gelinkt en komt er een derde act bij uit het land waar ze op dat moment spelen. Dat zijn dus in Nederland de overlopers (geintje) van traumahelikopter.

In het zeer intieme zaaltje Bitterzoet begint de Groningse band om stipt acht uur te spelen. Deze tour staat dus in ieder geval voor op tijd spelen en daar is niets verkeerds aan. Wel een beetje sneu dat de zaal bijna leeg is en er alleen twee fotografen druk in de weer zijn om (promo)shots te maken. Er wordt ook gefilmd vanuit twee standpunten en het valt me op dat er soms echt een tijdje wordt ingezoomd op de schoenen die de drie jongens aan hebben. Tsja, voor wat hoort wat. Ik kende de band wel een beetje, maar ben niet echt fan van hun muziek. Twee gitaren, een floortom, een snaredrum en een bekken. Meer heb je niet nodig om stevige garagerock te maken. Maar er zit weinig variatie in de nummers, die bijna allemaal dezelfde snelheid hebben en vooral de drums bepalen een zekere saaiheid in het geluid dat me toch snel tegen gaat staan. Gelukkig voor de band is het ondertussen wat drukker geworden. Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een lang half uur.

Dertig minuten om de boel om te bouwen zodat de volgende band om negen uur kan beginnen. Het valt me op dat er een soort cross-breeding is ontstaan tussen de twee Engelse bandjes. Eerder buiten, op weg naar de zaal loopt Robert John Lee (bassist van PABH) voor ons met een Dinosaur Pile-Up shirt aan. Nu speelt Mike Sheils op het drumstel van Lee Vincent. Dinosaur Pile-Up hoorde en zag ik voor het eerst in het voorprogramma van de Pixies in de HMH in oktober 2009. Hoewel het toen misschien niet helemaal positief over kwam, bleef de muziek van de band wel hangen en ben ik daarna toch best fan geworden van dit trio, dat weet waar ze de mosterd vandaan moeten halen, maar dat wel op heerlijke wijze doen. Luister maar eens naar het (refrein van het) nummer White T-Shirt And Jeans, afkomstig van hun laatste album Nature Nurture , dat wel heel erg lijkt op een nummer van die band waar ze vijf jaar geleden bij in het voorprogramma stonden. Who cares! Het geluid staat helaas niet al te best afgesteld, maar de band komt in ieder geval een stuik vuiger over dan op de plaat en ze weten dat heerlijk te combineren met aanstekelijke songs waarbij je niet stil kan blijven staan. Vandaar dat het publiek al lekker aan het los gaan is, al was het maar omdat niemand minder dan Tom Hudson (zanger PABH) de hele show als opstandige toeschouwer de boel verlevendigd. Nummers van beide albums komen voorbij, zoals My Rock ‘n’ Roll en Peninsula. Voordat ik het weet wordt het laatste nummer aangekondigd, het laatste (titel-)nummer van Nature Nurture, dat net als het laatste nummer van hun debuut Growing Pains genaamd All Around The World een wat langer nummer is, met een rustig stuk richting het einde waarna er weer los kan worden gegaan. In dat rustige stuk voel je de spanning opbouwen, vraagt Matt Bigland ons …nature…nurture… mee te zingen, schreeuwt Tom vanuit de zaal mee en komt er nog een keer een uitbarsting.  Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een kort half uur.

Weer een half uur verder en Pulled Apart By Horses is klaar om de tent op zijn kop te zetten. Ook dit bandje heb ik voor het eerst gehoord en gezien in het voorprogramma van een andere band. Ze speelden destijds met Blood Red Shoes en ik was toen al danig onder de indruk. Met het nieuwe album Blood onder de arm, waar we het een en ander van mogen horen, staat de live sensatie het laatste optreden van deze tour te spelen. De merchandise is in Stockholm blijven steken, dus koop een shirt van Dinosaur Pile-Up, adviseert Tom ons. Bij twee stuks krijg je een zoen van een van de bandleden! PABH laat je met hun eclectische mix van punk, metal, screamo en alternatieve rock alle hoeken van de kamer zien. Wat ik van de nieuwe tracks hoor (o.a. Lizard Baby, Bag Of Snakes) met een gelukkig beter afgesteld geluid dan wat Dinosaur Pile-Up liet horen, is er misschien iets meer rust gevonden, maar dat kan schijn zijn. Qua live optreden weten ze in ieder geval nog steeds een hoop bands een poepie te laten ruiken. Dat was de vorige keer zo en dat is vanavond zeker niet anders. Als Tom merkt dat men nog te voorzichtig is met dansen, gaat hij gewoon al gitaar spelend het publiek in en begint wild om zich heen te beuken om een moshpit te laten ontstaan, wat natuurlijk lukt. Sommige nummers – zoals I Punched A Lion In The Throat – hebben echter helemaal geen aandringen nodig. Net als twee jaar geleden doet men niet aan lange optredens en de toegiften zijn dit keer gewoon aan de rest van set vastgeplakt. Dus worden we nog verwend met I Wanna Be Your Dog (The Stooges cover), waarin Tom het publiek inloopt, iedereen gebaart te gaan zitten om daarna omhoog te springen als de bom barst.

Tijdens het laatste nummer en lijflied High Five, Swan Dive, Nose Dive klimt Tom een paal in naar het balkon, waarop hij vanaf de reling de gitaarlick weer inzet en vervolgens naar beneden komt en op handen van het publiek al spelend het nummer tot een absoluut vlammend einde brengt. Sensationeel!

Tim Christensen – Bitterzoet Amsterdam, 25 november 2013

Tim Christensen is een muzikale held. Acht keer eerder heb ik hem en zijn band live mogen aanschouwen en altijd was het meer dan de moeite waard. Toch heb ik vanavond niet zo’n zin in zijn concert. Of laat ik zeggen, in ‘n concert. Hij speelt trouwens voor het eerst in Nederland solo, wat me ook niet echt doet watertanden. Maar niet gaan is natuurlijk ook geen optie en het zal best wel leuk worden. Het zaaltje is in ieder geval top. Bitterzoet is klein en intiem. Een podium van drie turven hoog. Ik heb daar Scout Niblett ooit gezien, ook in haar eentje, maar dat is ze wel vaker. Het is wel de ideale omgeving voor zo’n solo act.

Afgesproken met vrienden bij de bushalte en op naar Amsterdam. Het is een klein wandelingetje van het Centraal Station naar de Spuistraat 2, alwaar we even voor 20:00 uur aankomen en we in de kleine rij voor de deur aansluiten. Op het moment dat de deur open gaat voegen nog twee vrienden zich bij ons. Via een klein doolhofje van trappen naar beneden, hoekie om, garderobe, hoekie om en trappen naar boven komen we in de zaal waar we een strategische positie innemen, rechts op de verhoging, zodat niemand ons het zicht op de muzikale Deen kan ontnemen. En dan is het wachten. En wachten. Tot hij opeens het podium op komt lopen om iets van kwart over negen.

En binnen enkele klanken weet ik dat het goed zit. De man, zijn gitaar, zijn stem. Meer is er ook niet nodig. Hij begint met een oud Dizzy Mizz Lizzy nummer, Barbwired Baby’s Dream, waaruit zijn songschrijversmeesterschap blijkt. Dit heerlijk vuige hardrocknummer heeft hij gestript van alle tierlantijntjes en de uitgeklede versie staat als een huis. Dat is eigenlijk zo met alle nummers die hij vanavond ten gehore zal brengen. Hij speelt ook een aantal bekende liedjes van andere artiesten, die hij soms een geheel nieuw arrangement heeft gegeven, zoals de prachtige versie van Getting Better van The Beatles, geschreven door Tim’s held Paul McCartney. Dat anderen zijn versies dan weer oppikken, blijkt uit een mooi verhaal dat Tim ons vertelt over zijn versie van het nummer Next To Me van Emeli Sandé, dat hij via één van zijn ‘living room sessions’ aan ons kenbaar maakte. De Duitse versie van het programma The Voice maakte dankbaar gebruik van zijn werk!

Afgezien van het feit dat het puur genieten is van alleen al de prachtige muziek vanavond, laat Tim een andere kant van zichzelf zien door heel veel te praten. Het zijn grappige, ontroerende en interessante achtergrondverhalen van de man die leeft voor zijn muziek. Zo vertelt hij dat hij voor  het album Honeyburst maar liefst drie maanden bezig was met het opnemen van de eerste song (Whispering At The Top Of My Lungs). Toen eindelijk die eerste stap was gezet ging hij feest vieren met zijn producer en drinken, en nog meer drinken… En onder invloed van die drank dachten ze, waarom niet nog diezelfde avond nòg een nummer opnemen. Binnen een uur was Jump The Gun geboren! Beide nummers laat hij horen vanavond. Er volgen meer verhalen, zoals het feit dat Paul McCartney wakker werd met Yesterday in zijn hoofd en dacht dat het een nummer van iemand anders was, maar uiteindelijk bleek het echt zijn eigen nummer. Tim had een soortgelijke ervaring alleen liep dat iets anders af. Omdat niemand kon zeggen of het van iemand anders was, dacht Tim dat het zijn eigen song wel moest zijn, nam het op en het werd vastgelegd op zijn album. Op weg naar de platenmaatschappij om de eerste cd te halen hoort hij in zijn auto het nummer waarvan hij dacht dat hij het zelf had verzonnen! Van Abba. Dus niet tegen Björn en Benny vertellen, drukt hij ons op het hart als hij het prachtige Superior ten gehore brengt.

Er volgen nog veel meer nummers, zoals Right Next To The Right One, Isolation Here I Come en het zielstergend mooie Surfing The Surface over een onmogelijke liefde. Nog een cover ook, van Depeche Mode, alweer ontsprongen uit één van die huiskameropnames, waaruit een ware EP is ontstaan. Ook hier een mooi verhaal bij, over hoe een aantal die-hard Depeche Mode fans zich niet zo aardig hadden geuit op internet over zijn versie, maar dat hij onlangs een concert van de band bezocht, Martin Gore mocht ontmoeten en hem zelfs zijn versie voor mocht spelen. Martin was onder de indruk en Tim kon online twee middelvingers in de lucht steken tegen de negatievelingen. Enjoy The Silence. Een verhaal dat veel zegt over Tim zelf. Dat onze muzikale held ook zelf muzikale helden heeft en als fan zijn bewondering (op muzikale wijze) toont en wel degelijk geraakt wordt door negatief commentaar. Het onderstreept ook de setting waarin we ons vanavond bevinden, de zeer intieme sfeer, alsof we bij Tim in zijn huiskamer staan, op persoonlijke uitnodiging gekomen. Formidable, zou Stromae zeggen.

De innemende Deen laat ons nog weten dat hij ooit een nummer heeft geschreven voor de Nederlandse band Direct en hij laat ons nu zijn origineel horen, met de tekst zoals hij die had bedoeld. Voor de eerste keer, “so bare with me”. Er volgen nog meer nummers uit het rijke oeuvre van de man en er wordt genoten, meegezongen en stilgestaan bij het feit dat dit een zeer bijzondere avond is. Dat Amsterdam een speciaal plekje in zijn hart heeft merken we door de vele toegiften die nog volgen. Het publiek schreeuwt om nummers. Van gemeend (Secrets On Parade, ook een persoonlijke favoriet van mij die hij helaas niet zal spelen) tot ludiek (Great Balls Of Fire) en als iemand Yesterday roept, zegt hij ‘really?’ en begint hij het toch te spelen. Als dank zingen we een groot deel van de song zelf en hij laat dit ook dankbaar welgevallen.

Aan alles komt een eind. Helaas in dit geval. De keuze is om de cirkel rond te maken en te eindigen met een nummer van de band waar het voor hem allemaal mee begon en waar hij ook de avond mee begon. Hij bedankt ons en zet Silverflame in.

Laat ik dan ook de cirkel rond maken en het voor altijd in mijn hoofd prenten dat, ook al heb ik een keertje geen zin, een concert van Tim Christensen zal altijd de moeite waard zijn en ik ben nu juist blij dat hij dit optreden solo heeft gedaan, want het was een unieke, openhartige, knusse, sfeervolle en hoogstaande muzikale belevenis.

Scout Niblett, Bitterzoet Amsterdam, 10 mei 2010

Op mijn ticket staat de kleine zaal van Paradiso met als enige naam Scout Niblett. De werkelijkheid speelt zich af in Bitterzoet (om ‘productionele redenen’ verplaatst) waar Scout gedegradeerd is tot voorprogramma van het IJslandse ‘Seabear’.

Bitterzoet lijkt wel wat op de Nieuwe Anita, waar ik haar de laatste keer mocht bewonderen. Klein en intiem. Het podium is ook hier nauwelijks hoger dan de grond waarop ik sta. Ik verbaas me over de hoeveelheid aan gitaren, een bas en zelfs een keyboard die gereed staan voor gebruik. Op het toetsenbord ligt ook nog een iPod. Sinds wanneer heeft Scout zo veel spullen nodig, vraag ik mij af, nog totaal onwetend van het feit dat er nog een band na zal spelen. Ook de diverse cameramensen die rond lopen met professionele apparatuur roepen vraagtekens bij me op.

Het is wel heerlijk chaotisch op het kleine podium, met z’n wirwar van snoeren, waarvan er eentje zelfs lijkt op die van een strijkbout. Het is ondertussen al aardig vol geworden. Geen muziek, slechts het rustige geroezemoes van pratende mensen, met hun blik op het podium gericht, in afwachting van wat komen gaat.

Totaal onopvallend loopt ze langs de bar naar de zijkant van het podium. In veel te ruime, onvrouwelijke kleren, op klompen, maar wel de lippen rood gestift. Met grote, bruine, zeer ouderwetse tassen in de hand staat ze even stil naast andere mensen die haar niet opmerken. Ze kijkt een tijdje naar het podium alsof ook zij wacht op wat komen gaat en loopt dan naar de voorzijde om er op te klimmen, want zij is wat komen gaat. Ze plugt haar gitaar in en begint vrijwel meteen te spelen. ‘Just Do It’ van haar laatste cd ‘The Calcination Of Scout Niblett’. Vanaf de eerste noot is het doodstil in de zaal. Met haar serieuze blik, geconcentreerd en ietwat bozig qua uitdrukking dwingt ze de stilte af en eist ze de aandacht op. Als vanzelfsprekend. Zij en haar muziek grijpen je direct bij de lurven, om je niet meer los te laten. Na nog een nummer solo te hebben gedaan neemt haar drummer achter haar plaats en volgen er wat stevigere songs, vol dynamiek, hard en zacht, een fluister en een schreeuw. Beter dan de vorige keer, minder schreeuwerig, mooier gezongen. Pas als ze een foutje maakt verschijnt er een glimlach op haar gezicht. We lachen met haar mee. De drummer maakt plaats voor Scout, die vanachter het drumstel ‘Your Beat Kicks Back Like Death’ ten gehore brengt. Daarna nog enkele nummers als duo, met een indringende versie van ‘Nevada’ als laatste nummer. Wat? Laatste nummer? Voordat ik er erg in heb zijn er veertig minuten voorbij en zit het concert er al op. Ondanks vele aanmoedigingen uit het publiek om door te spelen. Dit was echt veel te kort. Balen.

Alle spulletjes verdwijnen weer in de bruine tas. Zelfs de setlist wordt zorgvuldig opgevouwen en opgeborgen. Ze verdwijnt net zo stil als ze is gekomen.

Het circus rond ‘Seabear’ komt vervolgens op gang. Acht man op het podium en een cameraploeg die het vastlegt. Twee nummers zit ik uit, om te horen wat het is. Het is wat suffige folk. Materiaal waar zacht wollen onderbroeken van gemaakt worden. Het kan me niet boeien en ik verlaat de zaal om bij de in/uitgang de laatste cd van Scout te kopen. De artiest steunen waar het kan. Daar staat ze. Wat onwennig wisselt ze beleefd wat woorden met twee meiden die haar LP hebben gekocht. Ze zet haar handtekening. Ik wacht mijn beurt af, om haar te zeggen dat het concert heel mooi, maar veel te kort was. Dat ik hoop dat ze snel weer terug komt om langer te spelen (in November waarschijnlijk). Ik geef haar een hand, die klein toont, met diverse ringen aan de vingers, waarvan er eentje lijkt op die van de foto op het binnenhoesje. Het is daar dat ze op mijn verzoek wat schrijft, wat ze maar wil, zeg ik. Ik bedank haar en loop naar buiten. Te denken wat ik allemaal met haar zou willen bespreken, bepraten. Zou zo iemand daar uberhaupt om geven, een goed gesprek met iemand die haar muziek mooi vindt? Ik weet het niet. Ze moet vast al weer snel verder naar de volgende locatie, waar de volgende liefhebbers klaar staan om haar in de armen te sluiten. Hoe moet dat voelen, zo geliefd en toch zo alleen? Maar wat weet ik er nu van… Misschien gaat ze met haar drummer de boel op stelten zetten in een of andere kroeg.

Ik sla het cd-boekje open. Naast haar wijsvinger heeft ze geschreven: “hi, thanks for coming to the show, love Scout”.