The Iceman

Het op ware gebeurtenissen gebaseerde verhaal van deze film is er eentje die tot de verbeelding spreekt. Een huurmoordenaar die meer dan honderd mensen heeft omgelegd. De meeste in opdracht van een of andere gangster. Maar als je op zijn tenen stond kon je ook maar beter een enkeltje Oezbekistan boeken. Deze ijskoude killer (die later met een handlanger lichamen op ijs bewaarde om het tijdstip van overlijden te maskeren) leidde een dubbelleven. Thuis was hij een toegewijd familieman, zijn vrouw en kinderen waren de enigen die echt telden voor hem en zij wisten niets van zijn gruwelijke beroep.

Michael Shannon is de ideale acteur om deze tweespaltige persoonlijkheid te vertolken. Dat doet hij met verve. Net als het weerzien fijn is met wat oude vertrouwde gezichten, zoals Ray Liotta en Winona Ryder. Opvallend is de rol van Chris Evans, die zich – bijna onherkenbaar – van een geheel andere kant laat zien.

Een spannend gegeven en een handjevol goede acteurs. En toch wil het niet zinderen in deze vertelling. Dat heeft te maken met het feit dat de meeste kaarten al direct op tafel liggen en er verder weinig ontwikkeling is in de karakters of het verhaal. De ijskoude killer is daarbij zo ijskoud, dat zelfs als het mis gaat, hij daar nauwelijks van onder de indruk lijkt te zijn. Het vergroot de afstand tot de kijker. Een beter inzicht in de geschiedenis waardoor de man zo is geworden had die afstand nog kunnen verkleinen, maar daar wordt nauwelijks aandacht aan besteed. Het einde van de film, de manier waarop hij gepakt wordt, komt enorm uit de lucht vallen, waardoor je wat dit betreft met wat vraagtekens blijft zitten.

Al met al te veel haken en ogen die een veel betere film in de weg zitten.

 

PS: Dit is alweer mijn 800ste post. Op naar de 1000!

Only God Forgives

Een voorpremière voor de houders van een ‘unlimited card’, waarbij een hapje en drankje in het vooruitzicht wordt gesteld. Dit laatste is een leuke bijkomstigheid, maar het gaat mij om de nieuwe film van Nicolas Winding Refn, waarvoor ik nog even geduld moet hebben, want de zaal 2 van Tuschinski wordt geprepareerd en we kunnen pas tegen negen uur naar boven. Voor de ingang van de zaal staan flesjes drinken en zakken chips (een nieuw te promoten variant) klaar. De zaal is uitverkocht, maar er zijn gaten door mensen die het af hebben laten weten. Voor de film begint komen er nog twee medewerkers van Pathé met wat goodies (shirt, dvd en huurtegoed) die worden verloot onder de aanwezigen. Er zit ook nog een iPad in het vat, maar daar krijgt één van ons persoonlijk bericht van.

Vanaf het begin heb ik de Deense regisseur Refn gevolgd. Van Pusher tot Drive. Eén ding wordt al snel duidelijk: zijn fascinatie voor geweld. Only God Forgives is na het bejubelde Drive eigenlijk de volgende gedurfde stap voor Refn. Ook dit keer speelt Ryan Gosling de hoofdrol. Alleen is er weinig inleving mogelijk bij zijn karakter, wat overigens geldt voor alle hoofrolspelers. Waar in Drive een in wezen goede kerel zich door omstandigheden laat verleiden door verkeerde keuzes en het gebruik van geweld om anderen te helpen (!) hebben we in Only God Forgives te maken met alleen maar slechte figuren, die variëren van verwerpelijk tot abject. Onschuldigen zijn gereduceerd tot voetnoten.

Billy, de broer van Julian (Gosling), wordt vermoord in Bangkok. Moeders ( Kristin Scott Thomas zoals je haar nog nooit hebt gezien!) komt naar Thailand om het lijk mee terug te nemen naar Amerika, maar niet voordat ze haar uiterste best doet de moordenaars op te sporen en af te laten maken. Alleen blijkt de zichzelf boven de wet geplaatste politieman die er mee te maken heeft de gemeenste sadist van iedereen. Met de filmtitel in gedachten is er alleen plek voor wraak en komen we in een geweldsspiraal die uiterst stijlvol in beeld wordt gebracht. Doordat je geen sympathie hebt voor wie dan ook, behoudt het geweld al zijn sadistische puurheid en kun je er niet ‘verlekkerd’ naar kijken. Ik vermoed dat dit het doel was van de regisseur. Dat betekent nog niet dat de film geslaagd is, want dat is deze verre van. De karakters hebben hun eigenaardigheden die plausibel kunnen zijn, maar (onbedoeld?) lachwekkend over komen. Zoals de karaoke optredens van de politieman en de af en toe ridicule uitspraken van de moeder. Daarbij kent Refn in zijn gestileerde werkelijkheid eigenlijk weinig diepgang, terwijl het tegendeel wordt gesuggereerd. Iets waar ook de – soort van – mysterieuze visioenen van Julian onder lijden. Veel tijd in de film wordt besteed aan cool en emotieloos kijken (door Gosling) echter zonder dat je onderhuids veel voelt broeien. Nog iets dat over de gehele linie de kop op steekt: de afwezigheid van emotie. De coolheid vlakt alles uit, zowel bij seks als geweld. Ook opvallend is dat bewegingen uiterst langzaam worden uitgevoerd, waarbij  spanningsopbouw met saaiheid wordt verward. En dan zijn er nog scènes die vast hun betekenis hebben, maar moeilijk te plaatsen zijn.

Gedurende de film verlaten zo’n man of 25 de zaal voortijdig. Dat zegt ook wel iets. Op het eerste gevoel vind ik dit een intrigerend maar mislukt experiment. Ik krijg de film niet zo snel uit mijn hoofd en een film die tot nadenken stemt heeft sowieso een streepje voor. Interviews met Refn die ik heb gelezen en gezien zijn weinig verhelderend. Ook daar krijg ik trouwens de indruk dat hij diepzinnig over wil komen, maar dat nu niet direct is. Pretentieus? Of mis ik gewoon iets?

Hoe dan ook, zoals Woody Allen in zijn laatste films diverse Europese steden als heerlijke toeristische trekpleister weet neer te zetten, zo slaagt Refn er in Bangkok op het lijstje van steden te zetten waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Ha!

Welcome To The Punch

Als gentleman crimineel Jacob Sternwood (Mark Strong) en rookie detective Max Lewinsky (James McAvoy) elkaar treffen in het heetst van de strijd, bijt Max in het stof en gaat Jacob er vandoor met een grote buit en verdwijnt van de radar.

Jaren later komt Max Jacob weer op het spoor en de fysiek en mentaal getergde detective heeft er moeite mee om alles op alles te zetten om de crimineel te pakken. Gelukkig wordt hij aangespoord door zijn jonge vrouwelijke collega. Tijdens de zoektocht naar Jacob blijkt er veel meer aan de hand dan Max noch Jacob op had gerekend.

Ik moest een beetje denken aan de film The Sweeney die ik nog niet zo lang geleden heb gezien. Goed spel, een aantal leuke wendingen (die in dit geval iets minder voorspelbaar zijn), maar toch te weinig eigen gezicht om echt iets memorabel af te leveren. De overeenkomst met The Sweeney op het gebied van de vrouwelijke collega is meer dan treffend overigens. Er zijn verder te veel verplichte nummers – ook hier weer de shoot-out – en een interessante invalshoek die wordt gekozen betreffende het feit dat detectives in Engeland geen pistool dragen sterft eigenlijk een stille dood.

Welcome To The Punch is aardig vermaak voor de 99 minuten die de film duurt. Niets meer niets minder.

Maniac

Frodo (a.k.a. Elijah Wood) heeft zijn hobbitvoeten afgeworpen en de stoute schoenen aangetrokken. Hij speelt de hoofdrol in de remake van William Lustig’s Maniac uit 1980. Dit is een film uit de hoogtijdagen van de (obscure) slasher films, een periode die mij heeft gevormd bij het kijken naar griezelfilms. De trailer zag er veelbelovend uit. De film blijkt niet minder.

Een door zijn losbandige moeder verknipt geworden man brengt zijn verknipte geest in praktijk door mooie vrouwen te stalken, af te maken en te scalperen, waarna hij de scalpen op zijn verzameling paspoppen plakt zodat de vrouwen voor altijd bij hem kunnen zijn. Als hij iemand ontmoet die interesse toont in zijn werk, voelt hij de mogelijkheid voor een echte relatie.

Na het weergaloze Haute Tension heeft het schrijversduo Alexandre Aja en Grégory Levasseur via wat mindere tussenstappen (o.a. P2 en Mirrors) hun blinkende vorm terug gevonden met het script voor Maniac. Samen met regisseur Franck Khalfoun en producent Lustig zelf (!) weten ze de cultklassieker nieuw leven in blazen op een overtuigende wijze.

Waar zal ik beginnen? Met de keuze om (bijna) alles vanuit het gezichtspunt van de moordenaar te filmen. De invulling hiervan is briljant. Je ziet alles dus vanuit zijn ogen, je hoort zijn zware adem, zijn stem die veel dichterbij (als in je eigen hoofd) klinkt dan de andere stemmen. Daarnaast maakt de POV je haast zelf een dader, die de arme vrouwen via gehavende, vieze handen met een mes bewerkt. De enkele keer dat je de moordenaar ziet, is via een spiegeling, in zijn (dag)dromen of één keer, bij een moord, alsof hij boven zichzelf uitstijgt en ziet wat hij doet. Je hoort het conflict dat zich in zijn (jouw) hoofd afspeelt. Als een soort Gollum werken zijn schizofrene gedachten medelijden op, als hij weer het mes in een vrouw heeft gezet: “Why can’t you leave them alone? I hate you”! Het ontstaan van de schizofrenie en misogynie wordt uitgelegd door beelden van vroeger waarin hij als kleine jongen getuige was van de losbandigheid van zijn moeder (seks en drugs) waardoor hij zich impotent voelt (wat in een prachtig beeld wordt verwoord).

Dan de wereld om hem heen. Het speelt zich af in het heden (mobieltjes en tattoos), maar alles wijst naar de groezelige, grimmige sfeer van de jaren tachtig, vol schimmige straten, nachtelijke shots, verlaten metrogangen en donkere flats. Voeg daarbij de passende synth-score en je vergeet bijna dat het de tegenwoordige tijd is.

Als laatste de moorden en het scalperen. Onbehaaglijk, zeer grafisch, verrassend (1^e moord!), luguber, origineel, maniakaal, tenenkrommend, ranzig.

Uit alles blijkt de liefde voor het origineel, met een subtiele visuele ode aan de videohoes van dat origineel. Voor het eerst sinds tijden heb ik weer een beetje het gevoel terug dat ervoer toen ik als jongeman het origineel uit de stoffige schappen van de videotheek trok en thuis in korrelig beeld de grenzen van mijn incasseringsvermogen aftastte.

Stemoordeel: zeer goed

Trance

5% van de mensen is extreem gevoelig voor hypnose, wordt in de film opgemerkt. Het is dat percentage waar mensen als Rasti Rostelli gebruik van maakt tijdens hun shows. Het is in dit geval de hoofdpersoon van de film waar ongeveer alles mee gedaan kan worden.

Na een spectaculaire overval op een veilinghuis – die niet zo spectaculair blijkt als het gestolen schilderij is verdwenen – schakelt een groep criminelen een hypnotherapeut in om er achter te komen waar het is gebleven. Er zijn drie partijen. De groep van vier bad guys, onder leiding van Franck (Vincent Cassel) die de roof in gang hebben gezet, de ‘insider’ Simon (James McAvoy) en de hypnotherapeut Elizabeth (Rosario Dawson). Zodra de setting bekend is weet je dat je in de maling zal worden genomen. Je weet eigenlijk ook meteen wie de touwtjes in handen heeft. Daarenboven weet je dat er een meester is die de grootste ‘mindfuck’ met ons allen uit zal halen en dat is Danny Boyle. Deze kennis is op zich geen probleem, want het gaat er om hoe je geneukt wordt, om het maar eens plat te zeggen. Daar gaat het voor mij een beetje mis.

In het begin ben je nog gretig, na de aardige overval en de heftige marteling. Zodra Elizabeth in beeld komt, wordt het een goocheltruc. Er wordt gegoocheld en gegoocheld en gegoocheld. De act wordt naar je gevoel steeds ongeloofwaardiger, waardoor je betrokkenheid bij de toch al niet al te aimabele karakters steeds minder wordt en je op een gegeven moment zelfs hebt van dit gaat helemaal nergens meer over. Het wordt een te wondere wereld die elke kant op kan gaan omdat alles echt of nep kan zijn. Daarbij is het zo jammer dat het allemaal weer draait om geld, seks en geweld. Op het moment, helemaal aan het einde, dat het wel degelijk ergens over ging, dat de ongeloofwaardige zaken wel degelijk verklaarbaar zijn, heb ik mijn interesse al te veel verloren en zie ik in een lange uitleg het grote konijn uit de hoed komen, dat van mij geen groot applaus meer kan krijgen. Natuurlijk klopt het allemaal wel (we hebben het hier over Danny Boyle) maar het konijn is uit een te ver gezocht gat getrokken en de goocheltruc heeft te lang geduurd.

Stemoordeel: zozo

The Place Beyond The Pines

Zijn gespierde lijf vol met tattoos wordt bekleed met een oud Metallica shirt als Luke, Handsome Luke, zijn trailer verlaat, de kleurrijke kermis doorkruist en plaats neemt op zijn motor om een duivelse act op te voeren met twee anderen in een stalen kooi. In deze eerste shots waarin we Luke (Ryan Gosling) voornamelijk op de rug zien wordt zonder woorden al veel verteld. Het is deze man die er na een jaar achter komt dat er uit een ‘fling’ met een leuke meid, Romina (Eva Mendez), een zoontje is geboren. Hij wil zijn verantwoordelijkheid nemen, bij zijn zoon zijn. Probleem is dat Romina een man heeft die voor haar, haar moeder en het kind zorgt. Romina’s keuze is er eentje gemaakt met haar verstand, want haar gevoel zou voor Luke kiezen, maar wat heeft hij haar te bieden?

Geld is het probleem. Voor elk probleem is er een oplossing. Voor Luke is die te vinden in de criminaliteit. Dat kan niet goed gaan en dat gaat het ook niet.

Zonder deze te verklappen neemt de film een onverwachte wending. Zeer verrassend, gewaagd en  geslaagd. Het blijkt het tweede deel van een soort drieluik. Over het geweten en het grijze gebied waarin beslissingen worden genomen, die enorme en blijvende gevolgen kunnen hebben. Over gedane acties, gedwongen door de omstandigheden waarin men verkeerd. Want hoe sterk sta je eigenlijk in je schoenen? Het gaat om de juiste manier vinden om goed te doen. Een manier te vinden om om te gaan met de kaarten die je zijn gedeeld, of daarboven uit stijgen zonder andere belangrijke dingen uit het oog te verliezen. Hart en verstand.

Er worden meerdere cirkels net niet helemaal rond gemaakt. Dat maakt de film interessant. Dat je niet zeker weet welke kant het op gaat. Tel daarbij de fantastische vertolkingen op en de gedurfde verhaallijn, die meerdere kanten van verschillende munten belicht en je hebt een hele mooie film, met verdraaid veel droefenis en een greintje hoop.

The Tall Man

Onlangs kon je aan Schokkend Nieuws je favoriete genre films doorgeven om een top 100 aller tijden te genereren. Bij mij staat Martyrs van Pascal Laugier op nummer 2. De enige vrij recente film in mijn lijst overigens. Maar deze heeft een verpletterende indruk achter gelaten en die verdwijnt niet bij herbekijken. Na zijn debuut Saint Ange duurde het vier jaar voordat hij met Martyrs kwam. Het was weer vier jaar wachten op The Tall Man.

Met de mededeling dat er 1000 kinderen per jaar in Amerika verdwijnen die nooit worden terug gevonden zoemen we met prachtig camerawerk in op het arme plaatsje Cold Rock, waar sinds de sluiting van de mijnen kinderen verdwijnen. Omdat niemand weet door wie ze zijn ontvoerd wordt de onbekende aangeduid als The Tall Man. Het zoontje van de lokale dokter Julia (Jessica Biel)wordt voor haar ogen ontvoerd. Met kracht en doorzettingsvermogen komt ze haar kind op het spoor en blijkt er veel meer aan de hand dan de mythe van de lange man deed vermoeden.

Als kijker stel je jezelf vragen tijdens een film. In deze film zijn het nu eens niet losse plot-flodders die de vraagtekens oproepen en hebben de dingen wel degelijk allemaal hun doel en wordt alles uiteindelijk verklaard. Naast enkele schrikeffecten, die je in de lucht voelt zitten, maar toch uit een andere hoek komen dan verwacht, zijn er een aantal plotwendingen. Bij de eerste heb je zoiets van, oké, interessant (waarbij pas later blijkt dat de conclusie die je er aan hebt verbonden niet juist is) maar bij de tweede reizen er alleen maar vraagtekens in je op. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?

De film is meer mystery en thriller dan horror. Het spelen met je verwachtingen, door de aannames en invullingen die je doet tijdens het kijken onder uit te halen is perfect gedaan. Pas aan het einde is het een ‘stom’ kind dat de boodschap van lijden in zich draagt. Die boodschap is verstommend en zorgt voor koude rillingen.

Bij lange na niet de mokerslag van zijn vorige film, maar Pascal Laugier levert een mooie, zorgvuldige thriller af die tot nadenken stemt.

The Sweeney

The Sweeney was een Engelse politieserie uit de jaren ’70 die de grimmigheid van de straten van Londen voor het eerst hard in beeld bracht. De serie was zeer succesvol en deze film is er een afgeleide van.

The Sweeney is een ‘special cop squad’ met de ervaren Jack Regan (Ray Winstone) als baas die resultaten krijgt door niet altijd even zo netjes binnen de lijnen van de wet te werken. Hij krijgt tips uit het criminele circuit waardoor hij vaak overvallen kan verijdelen. Een soort van ‘Dirty Harry’ team dat vuur met vuur bestrijd. Interne Zaken is niet blij met de methoden van Regan, zeker niet gezien het hoofd er van Ivan Lewis wel door heeft dat Regan het met zijn vrouw doet. Lewis aast op een misstap van Regan, die er aan zit te komen als een oude bekende uit de misdaadwereld een overval en executie op zijn naam lijkt te schrijven. De simpele optelsom waarmee Regan tot deze conclusie komt houdt geen rekening met enkele variabelen die roet in het eten gooien.

Met het acteren is weinig mis. Het verhaal is simpel maar doeltreffend. Wat jammer is, is dat je de belangrijke plotwendingen van te voren aan ziet komen, terwijl de agenten zelf nog tot die conclusies moeten komen. Voorspelbaar dus. Gelukkig blijft de film meeslepend doordat Winstone doet waar hij goed in is en weet hij ondanks zijn dubieuze karakter de kijker toch mee te krijgen op zijn hand. Er zit een geweldige shoot-out in die doet denken aan die in Heat en uiteindelijk komt de boel tot een plichtmatige conclusie met veel piepende banden en knallende pistolen.

Hier had toch wel iets meer in gezeten…

Gangster Squad

In de linkerhoek hebben we Mickey Cohen (Sean Penn), een ex-bokser die nu als gangster de scepter wil zwaaien in Los Angeles, alwaar hij met drugs, hoeren en gokken genoeg geld binnen haalt om rechters en politie in zijn zak te hebben. In de rechterhoek staat Sgt. John O’ Mara, een politieman van het type ruwe bolster blanke pit, hardboiled, niet al te snugger maar met het hart op de juiste plek, die in opdracht van zijn chef in het geheim een team samen gaat stellen om Cohen lam te leggen. Geen arrestaties, geen glorie, geen promotie.

Het is vlak na de oorlog en ondanks het feit dat O’ Mara’s zwangere vrouw hem zegt: “war is over, stop fighting, come back to me”, ziet ze in dat er een nieuwe oorlog aan de gang is tegen de misdaad en dat ze John als trouwe en goudeerlijke wetsdienaar beter kan helpen in het samenstellen van het ultieme team.

De groep van ‘ultimate avengers’ gaat ietwat als een kip zonder kop tekeer tegen alles waar Cohen een vinger in heeft en haalt zich de woede van deze gangster op de hals, die zich natuurlijk niet zomaar gewonnen geeft. Een strijd ontvouwt zich tussen goed en kwaad, met voor- en tegenspoed, met een einde dat is te voorspellen, maar de weg er naar toe is zeer genietbaar.

In deze film geen tint grijs (laat staan vijftig). Het is klip en klaar wie goed is en wie slecht, zelfs als een goede met een slechte werkt. Dat maakt het ondubbelzinnig en daardoor genietbaar als zodanig. Die hoedanigheid uit zich dan verder in treffende locaties, mooie kleding, prachtige typetjes, ‘a dame to kill for’ en heerlijke oneliners. Zoals wanneer O’ Mara probeert de ‘smooth operator’ Sgt. Jerry Wooters (Ryan Gosling) te rekruteren, die hem een passend antwoord geeft: “The whole town is under water and you’re grabbing a bucket when you should be grabbing a bathing suit”. Of om de kip zonder kop aanpak, maar het vertrouwen in elkaar te onderschrijven als de ‘gangster squad’ een inval gaat doen: “You’re sure we can pull this off?” “No.” “Let’s do it then.” Ondertussen vliegen er meer kogels rond de oren dan dat er woorden uit de monden komen.

Qua onderwerp valt de film natuurlijk goed te vergelijken met The Untouchables van Brian de Palma, maar Gangster Squad mist de signatuur van een auteur om een echt hoge score mogelijk te maken. En hoewel het auteurschap van de Palma omstreden mag zijn, zijn signatuur was onmiskenbaar.

Looper

In de toekomst (2074) is het mogelijk in de tijd te reizen. Dit is echter ten strengste verboden door de grote implicaties die dit met zich mee kan brengen en het tijdreizen komt alleen nog in de georganiseerde criminaliteit voor. Die sturen mensen waarmee ze willen afrekenen terug in het verleden (2044), waar ze worden opgewacht door een zogenaamde ‘looper’ die klaar staat om ze met één welgemikt schot om te leggen. Aangezien deze veroordeelde uit de toekomst niet in 2044 als zodanig bestaat, zal die ook niet worden gemist en zal er dus ook geen misdaad gemeld worden. Een slimme constructie met één klein nadeel. Na dertig jaar wordt de dertig jaar oudere versie van de ‘looper’ in kwestie naar hemzelf opgestuurd om te doden om zo de ‘loop’ te sluiten.

Dit nadeel is het uitgangspunt van de film en een voordeel voor de kijker. Looper Joe (Joseph Gordon-Levitt) aarzelt dus net iets te lang als hij de oudere versie van hemzelf moet ombrengen. Hij snapt het probleem dat ontstaat, krijgt de onderwereld achter hem aan en probeert ondertussen zijn misstap goed te maken. Al doende leert men, zo ook Joe, die door krijgt waarom zijn oudere versie alles op alles zet om een topcrimineel om te brengen, met een uiterst spannende confrontatie tot gevolg.

De kijker wordt meegenomen in een actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige verrassing. Toch loopt het niet allemaal vlekkeloos. Allereerst moet je een beetje in de film komen. Het begint namelijk niet al te bijzonder en dat moet je even voor lief nemen. Wat ook niet helpt is dat het over twee verschillende tijden in de toekomst gaat, waardoor je je af en toe even achter de oren moet krabben om duidelijk te krijgen naar welke toekomst je aan het kijken bent. Daarnaast zitten er momenten in de film die je gerust als een dipje kunt betitelen en die een toch al vermoeid mens af en toe doet vechten tegen de slaap. Er is ook wat tijd nodig om te wennen aan het hoofd van Joseph Gordon-Levitt, dat met make-up zodanig is verbouwd, dat hij meer moet lijken op zijn oudere zelf – gespeeld door Bruce Willis – maar het komt toch wat plastic en onnatuurlijk over. Ondanks dit alles neemt Looper je op een gegeven moment bij de hand om hem niet meer los te laten. Dit is ook het punt dat je stopt met afvragen en bedenken of het hele tijdreisverhaal überhaupt wel klopt. Het is altijd heerlijk om hierbij stil te staan en er eindeloos over te discussiëren, maar bewaar dat lekker voor na de film. De onverwachte loop (pun intended) die het verhaal neemt en het perfect opgebouwde spanningselement naar het einde toe doen dan alle negatieve zaken al snel vergeten.

Verre van perfect en toch goed geslaagd.

Als je de film nog niet hebt gezien en je wilt verrast worden kun je beter niet klikken op deze link, die je voert naar een stukje over de manga Domu: A Child’s Dream van Katsuhiro Otomo. Deze grootheid schreef dit verhaal voordat hij bekend werd met Akira. Het onderwerp in dit verhaal dat ik jaren geleden heb gelezen deed me denken aan waar het in Looper op aan komt.