Alice In Wonderland 3D

Alice in Geendonderaanland.

Heeft 3D de toekomst? Als ik het moet afmeten aan wat er allemaal in 3D uitkomt: ja. Als ik het moet afmeten aan hoe James Cameron er in ‘Avatar’ mee om ging: ja! Maar je kunt alles onder de noemer wegzetten, maar er zou verdorie een kwaliteitsstempel voor moeten komen. Je betaalt tenslotte een flink stuk meer voor zo’n voorstelling, zelfs al heb je een Pathe-pas. Zo bedrogen kom je dan ook uit bij deze film. Het 3D effect heeft nauwelijks iets toe te voegen. Als je zo’n bril op je neus zet, wordt het beeld al gauw donkerder. In de toch al donkere films van Tim Burton is dat niet echt bevorderlijk. Daarbij heeft één of andere onverlaat het fantastische idee gehad om de ondertiteling vrij klein en volgens mij in gele letters of te beelden, waardoor het geheel zeer slecht leesbaar was. Bij ‘Avatar’ had ik tijdens de zeer lange zit geen enkel probleem met vermoeide ogen of slecht zicht. Bij ‘Alice’ zit ik al na een paar minuten te wrijven.

De film zelf dan. Wat een ongelooflijke tegenvaller is dit. Even heel in het kort: Alice is wat ouder en gaat terug naar Wonderland al waar ze weer dezelfde (en wat andere) creaturen tegenkomt die haar vriendelijk dan wel vijandig tegemoet treden. Je betrokkenheid valt of staat met de hoofdpersoon, Alice (Mia Wasikowska), die echter de hele film emotieloos rondhobbelt van het ene fantastische tafereel naar het andere. Het lijkt wel een prachtig prentenboek, waar ze toevallig in terecht is gekomen (duh!). Wxe0s het maar een prachtig prentenboek, dan had je de uitklapposter boven je bed kunnen hangen om van te genieten. Dat kan niet met een film. Dan kun je dus ook niet alleen met leuke plaatjes aankomen. Ik heb niet gelachen, me niet verwonderd, ik ben niet bang geweest of bezorgd. Ik heb me niet eens geërgerd. Ik heb maar één ding gedaan: me stierlijk verveeld.

Coraline

Neil Gaiman schreef een heel spannend kinderboek dat nu verfilmd is door Henry Selick, de maker van A Nightmare Before Christmas. Als er iets buiten kijf staat , dan is het wel dat A Nightmare Before Christmas er ongelooflijk mooi uitzag. Maar dat ze elke vier minuten weer in zingen uitbarsten kon ik heel slecht verdragen. Daarbij vond ik het verhaal ook niet echt te gek. Voor Coraline komen alle ingrediënten voor een geslaagde film op een prachtige manier bijeen.

De proloog is grandioos. Je ziet hoe een oude pop helemaal wordt ontmanteld en daarna weer met uiterste zorg in elkaar wordt gezet, met enige aanpassingen. Visueel weet je meteen dat het goed zit.

Het verhaal dan. Coraline is een jong meisje dat met haar ouders een oud huis betrekt. Vader en moeder zijn druk bezig achter hun computers en hebben niet veel tijd voor Coraline. Het meisje is dus aangewezen op haar eigen initiatief en fantasie. Ze wordt door haar vader op ontdekkingsreis door het huis gestuurd, om maar eens te noteren hoeveel ramen er zijn. Ze snapt dat er weinig anders op zit dan dit te gaan doen en noteert heel nukkig en voor de kijker heel grappig, dat er een heleboel lekkende ramen zijn, en zoveel hele lelijkex85 Tot ze een geheime deur in één van de kamers ontdekt. De deur blijkt een toegangspoort tot precies hetzelfde huis in dezelfde wereld, maar dan net even anders. Zo hebben haar andere moeder en andere vader knopen op de plek waar de ogen zouden moeten zitten. Maar de andere moeder en vader zijn wel heel erg aardig, hebben alle tijd voor haar. Haar andere moeder kookt de heerlijkste maaltijden en haar andere vader tovert de tuin om tot een magische wereld. Allemaal voor haar. Maar steeds als Coraline gaat slapen wordt ze weer wakker in haar bed in de normale wereld. Ze zoekt de andere wereld nog enkele keren op. Maar als haar andere moeder haar vraagt om voor eeuwig bij haar te blijven en ook te kiezen voor knoop-ogen, vindt Coraline het niet meer zo leuk en wil ze terug naar de echte wereld. Maar dat gaat niet meer zo gemakkelijk. En dat is niet het enige, haar echte moeder en vader verkeren ook nog in gevaar.

Als de film eng wordt, wordt het ook best goed griezelig. Dit is niet voor de allerkleinsten. Je kunt je als kind (en ouder) goed inleven in het verhaal, waardoor de spanning ook dichterbij komt. Het is heel mooi gedaan hoe alles wat in eerste instantie zo mooi leek, ineens heel lelijk blijkt. Zal Coraline, bijgestaan door een slimme kat, het kwaad kunnen overwinnen?

De film is een enorme aanrader voor kinderen vanaf 8 jaar die gerust hun ouders mee mogen nemen. En koop daarna meteen het boek, dat in het Nederlands is vertaald, zodat je het spannende verhaal nog eens na kunt lezen. Ik hoop dat ze zich bij Dreamworks en Disney even achter de oren gaan krabben, want zo kan het dus ook. Kinderen worden op een volwassen manier vermaakt.

WALL-E

WALL-E is een kleine robot die is achtergelaten op aarde. Alle mensen zijn vertrokken en ze hebben de planeet achtergelaten als één grote vuilnisbak. WALL-E is de laatste in zijn soort en is geprogrammeerd om de aarde op te ruimen. En dat doet hij dan ook. Systematisch bundelt hij vuil en perst dat in zijn lichaam tot een mooi vierkant blok. Alle blokken stapelt hij netjes op tot gigantische piramides. WALL-E is echter niet zo maar een robot. Hij is aandoenlijk. Zowel qua uiterlijk (met grote verrekijker ogen en onhandige bewegingen) als innerlijk. Huh? Ja, innerlijk. Want aldoende (?) heeft hij een persoonlijkheid ontwikkeld. Het is een nieuwsgierige robot. En natuurlijk ook lief en dapper. Ik heb het hier wel over Pixar die een kinderfilm maakt. Maar ik heb het ook over Pixar die een risico heeft genomen en de eerste 30 á 40 minuten van de film geen dialoog laat horen. Je volgt WALL-E tijdens zijn opruimwerkzaamheden. Hij vindt van alles in de enorme puinhopen. Je lacht als hij een mooi doosje vindt met een diamanten ring er in. Want hij bekijkt beide, gooit dan de ring weg en bergt het doosje als nieuwe schat op in zijn schuilplaats, alwaar hij al immens vele objecten bewaard, keurig georganiseerd, dat wel. Wat hij allemaal doet met de vele objecten die op die manier voorbij komen is geniaal gedaan. Als kijker, onderdeel van de mensheid die maar consumeert, word je een grote spiegel voorgehouden. Op andere momenten smelt je hart, als hij bijvoorbeeld in zijn eentje naar zijn favoriete film Hello Dolly kijkt en je voelt dat hij snakt naar interactie met een anderx85uhm wezen? Dat andere wezen komt dan uiteindelijk ook in de vorm van EVE, een geavanceerde onderzoeksrobot die een kijkje komt nemen hoe het er voor staat op aarde. Nog even wordt de magie vastgehouden. WALL-E ontdekt EVE en ziet in haar de metgezel waar hij zo naar heeft verlangd. Maar we kunnen niet eeuwig blijven hangen in deze opzet en er moet verhaaltechnisch iets gebeuren. Helaas, want als WALL-E dan mee gaat met EVE de ruimte in en we geconfronteerd worden met hoe het er voor staat met de mensheid, vlakt de magie uit het begin af en komen we in een wat meer doorsnee film. Neemt niet weg dat er dan nog genoeg te genieten valt. Neemt echter ook niet weg dat de film over het geheel gezien geen meesterwerk is. Iets dat het wel had kunnen zijn, al was het maar als korte(re) film.

Stardust

Stardust is een comic geschreven door Neil Gaiman en getekend door Charles Vess. Beiden zijn op eigen wijze meester in het vertellen van sprookjes. Gaiman in taal en Vess in beeld. De vier deeltjes kwamen in 1997 uit. Het was proza met illustraties, dus geen doorsnee comic met tekeningen en ballonnetjes met tekst erin. Ze staan bij me in de kast en ik herinner me een leuk sprookje in een wondere wereld. Maar ja, het is 10 jaar geleden dat ik het heb gelezen, dus de verfilming kwam als een goede opfrissing.

In een snoezig Engels dorpje treffen we Tristan die verliefd is op de snobistische Victoria. Zij zal gaan trouwen met een gelijkgestemde, tenzij Tristan haar die ster brengt, die ze net samen zien vallen. Binnen een week. Tristan stemt toe en gaat op pad. Hij gaat de muur over, de scheidslijn tussen de echte en de sprookjeswereld. Eenmaal in dit magische koninkrijk is natuurlijk alles mogelijk en is de enige limiet die van de fantasie van de schrijver. Laat je je hierin meevoeren, onderga je een prachtige reis, met natuurlijk een heks (Michelle Pfeiffer rules!), een prins, magische dieren, veel tovernarij en zelfs een nichterige kapitein. Je maakt van alles mee, met hier en daar een grap (let op de heks die haar gezicht denkt op te knappen maar dan wat anders tot verval ziet gaan), iets te veel CGI, en vooral veel fantastische vondsten. En of fantastisch dan ook geweldig is, moet je zelf maar uitmaken. Twee uur lang ben ik wel vermaakt, maar lang heugen zal ik de film niet. Een beetje hetzelfde probleem dat ik heb met de Potter filmsx85

Ratatouille

Pixar had jaren achtereen allemaal meesterlijke films: Toy Story, Monsters Inc., Finding Nemo, The Incrediblesx85 Toen kwam Cars. Ik vond het zelf een tegenvaller. Nu is er Ratatouille. Een fijnzinnige film over een rat die kan koken. Met de hulp van de keukenhulp in een bekend restaurant dat ooit 5 sterren had, zullen de gasten opnieuw versteld staan van wat er op hun borden terecht gaat komen. Laat staan de nukkige recensist die het restaurant de grond in had geschreven, maar na positieve geluiden over de nieuwe meesterkok nog een bezoekje wil wagen. De vormgeving is een lust voor het oog en de ratten bewegen subliem. Maar het verhaal is echt te voorspelbaar. En ik ga nu ook over in de nukkige modus, want daarnaast mis ik momenten van een gulle lach, ik mis wendingen in het verhaal, ik wil bij de les worden gehouden met spitsvondigheden en niet in slaap worden gewiegd. Helaas was dit na een dik uur wel het geval waardoor, alle zeer goede recensies ten spijt, ik toch teleurgesteld ben in deze film. Het zeer grappige voorfilmpje ‘Lifted’ was een stuk leuker (en luister via de link goed tot het einde!).

Kruistocht In Spijkerbroek

Dit keer in gezelschap van mijn dochter toog ik naar de film Kruistocht in Spijkerbroek, naar het beroemde boek van Thea Beckman dat ik overigens nooit heb gelezen. De film is Engels gesproken en wordt voornamelijk door Engelse kind-acteurs bevolkt. Dit om de film aan meer landen dan alleen Nederland te kunnen slijten. Voor een volwassene is het dus wat vreemd om te horen dat een Nederlandse jongen uit Rotterdam Engels spreekt, maar storend is het ook weer niet. Het lijkt een spannend verhaal te worden, waarin de hoofdpersoon via de tijdmachine van zijn moeder terug in de tijd wil om een door zijn schuld verloren voetbalwedstrijd nog eens te spelen. Hij zet de datum echter verkeerd en komt uit in de dertiende eeuw alwaar hij terecht komt in een kinderkruistocht. Door zijn kennis uit het heden wordt hij al gauw tot beschermer van de kinderen benoemd. Hij slaagt er verschillende keren in kinderen van de dood te redden, maar soms ook niet. Zoals een van de ‘adellijke’ kinderen uit de film op een gegeven moment zegt: je doet dingen anders dan wij, soms pakt dat goed uit, soms ook niet. Vaak lijkt onze hoofdpersoon de enige met gevoel in zijn onder, want de rest berust er in dat alles de wil van God is. Aan de ene kant maakt het duidelijk hoe men er toen over dacht, maar het is op een gegeven moment wel een dooddoener. De hele film lang volg je de kruistocht van de kinderen, met hier en daar een voorspelbaar gevaar, waardoor de film een wat lange zit is. De enige vraag die speelt is hoe hij weer terug zal komen in zijn eigen tijd. Na afloop kreeg ik van mijn dochter (10) te horen dat de film best wel leuk was, maar Harry Potter, Star Wars en Pirates of the Caribbean zijn toch een stuk vetter.