Man Of Steel

Hoe maak je een film over de sterkste, onverslaanbaarste superheld ooit interessant? Door hem een achtergrondverhaal te geven, een persoonlijkheid en een tegenstander met vergelijkbare krachten, moet regisseur Zack Snyder gedacht hebben. Drie goede punten, waarvan er zeker twee hun waarde in de film bewijzen.

Man Of Steel begint met het achtergrondverhaal, op de thuisplaneet van de held die dan nog geboren moet worden. Vader Jor-El en moeder Lara Lor-Van krijgen op natuurlijke wijze een kindje. Een wijze die al decennia lang is verboden, omdat kinderen worden gekweekt met een specifieke taak, die ze vervolgens hun hele leven uitvoeren. In het kind zien de ouders de enige hoop voor de planeet Krypton, wier bronnen jarenlang intensief zijn gebruikt waardoor de planeet is gedoemd tot de ondergang. Tegenstander van het regime is generaal Zod, die de macht wil grijpen en op zijn manier de toekomst van de planeet veilig wil stellen. De baby wordt de ruimte in geschoten en komt terecht op aarde, waar hij wordt gevonden door een stel dat hem opvoed.

Persoonlijkheid dan. De baby is Kal-El, maar weet niet beter dan dat hij Clark Kent is en over bijzondere krachten beschikt. Normen en waarden worden hem bijgebracht door zijn liefhebbende ouders die hem pas later vertellen hoe de vork in de steel zit, waarna hij zich niet alleen een outcast voelt, maar een weeskind van een andere planeet. Hoe het voelt om eigenlijk nergens thuis te horen weet Henry Cavill redelijk goed weer te geven. Door zijn opvoeding en natuurlijke gevoel van rechtvaardigheid weet hij lange tijd problemen te ontlopen (hoewel dit nog een zeer groot offer van hem zal vragen) en zijn identiteit geheim te houden.

Tot de tegenstander met vergelijkbare krachten ten tonele verschijnt en Clark Kent dwingt zich kenbaar te maken om de mensheid te sparen, wat hem uiteindelijk tot Superman bombardeert, die het in een knallende finale uitvecht met Zod en consorten. Niet zozeer de tegenstander is een minpuntje, als wel de eindeloze gevechten waarbij de twee door van alles (wolkenkrabbers) en nog wat (asfalt) beuken, zonder dat hier een soort van grens aan wordt gesteld. Ze kunnen immers bijna alles. Dus het special effects team heeft overuren gedraaid om de gevechten in perfectie te kunnen tonen, wat zeker is gelukt, maar waarvan je na verloop van tijd een beetje murw van bent gebeukt. Dat neemt niet weg dat naast die drie pijlers waarop de film is gebouwd, het contrast tussen Krypton en Aarde goed werkt en de almachtige kracht van Zod en zijn kompanen in de vorm van hun Terravorming van de planeet aarde huiveringwekkend over komt.

Waar Marvel de laatste jaren vrij goed scoort met hun superhelden op het witte doek, wist DC pas echt een vinger in de pap te krijgen met Christopher Nolan’s Batman reeks. Het is dan ook niet zo gek dat deze man als producer van Man Of Steel is aangewezen, wat overigens niets weg neemt van de klus die Zack Snyder dit keer zeer aardig heeft geklaard.

A Werewolf Boy

Grootmoeder Soon-Yi reist naar het huis waar ze als jong meisje heeft gewoond. Het gebied krijgt een nieuwe bestemming en ze kan het huis verkopen. Vergezeld door haar kleindochter komen de herinneringen aan het huis naar boven.

Het is een groot huis op het platteland waar ze 47 jaar geleden naar toe verhuisde vanwege haar gezondheid. Een longprobleem vraagt om schone lucht die ze hier in volle teugen tot zich kan nemen. Met haar kleinere broertje en zusje en haar moeder neemt ze haar intrek in het huis. Als snel ontdekt Soon-Yi een totaal verwilderde en uitgehongerde jongen die alleen grommende geluidjes maakt. Geschikte opvang blijkt niet zo gemakkelijk te regelen, dus neemt de moeder van Soon-Yi de jongen zolang op in het gezin, na een flinke wasbeurt. Soon-Yi vindt het maar niets dat de jongen er is en dat hij geen manieren heeft. Toch vindt ze een manier om met hem om te gaan door middel van een hondentrainingsboek, dat effectief blijkt. Hij leert snel, krijgt een naam (Chul-Soo) en iedereen kan het goed met hem vinden. Als er echter gevaar dreigt, komt zijn harige aard tevoorschijn.

A Werewolf Boy is een geslaagde variant op het weerwolf verhaal, dat qua basis eigenlijk meer lijkt op een combinatie van Greystoke en The Incredible Hulk. Het civiliseren van een wild mens dat van gedaante veranderd als hij kwaad wordt. De film kent grappige momenten, zoals wanneer de jongen begint te huilen bij volle maan, hij op zijn kop krijgt omdat hij zo veel lawaai maakt. De wisselwerking tussen Soon-Yi en Chul-Soo is uiterst zoet en lief weergegeven. Maar het drama ligt op de loer als al snel duidelijk wordt dat één persoon hem liever ziet verdwijnen. En hoewel één slechterik genoeg ellende kan aanrichten is het verfrissend om te zien dat de meeste betrokkenen een objectieve blik kunnen behouden. Dat neemt niet weg dat de film afstevent op een tragische ontknoping en een zeer ontroerend einde.

Byzantium

“There comes a time in life when secrets should be told”, zegt de oude man. Hij heeft de verhalen die Eleanor (Saoirse Ronan) aan papier en vervolgens aan de wind heeft toevertrouwd gevonden. Ze wordt zijn engel des doods. Eleanor is een vampier van meer dan 200 jaar oud en zal altijd 16 jaar blijven. Samen met haar moeder Clara (Gemma Arterton) is ze constant op de vlucht, van onderdak naar onderdak. Een leven gehuld in leugens. Terwijl Clara alles op zeer praktische wijze aanpakt en zich heeft neergelegd bij de situatie, is Eleanor spiritueler ingesteld en de eenzaamheid en afzondering weegt haar zwaar. Ze moet haar verhaal kwijt, al is het dus aan de wind. De zoveelste verhuizing, het feit dat haar moeder maar geen andere manier zoekt om aan geld te komen dan de hoer te spelen en haar ontmoeting met een jonge man genaamd Frank (Caleb Landry Jones, tevens hoofdrolspeler uit Antiviral), zorgen er voor dat ze haar geheim niet langer voor zich kan houden, met alle gevolgen van dien.

Geen knoflook, kruizen, spiegels, staken. Probleemloos in het daglicht lopen. Geen scherpe hoektanden, maar een rap groeiende duimnagel zorgt voor een wond om uit te zuigen. Niets van de rijkdom, weelde, aristocratie, verfijning die ik aanhaalde in de recensie van Kiss Of The Damned. Clara weet te overleven als prostituee in sexy lingerie met een plat Engels accent door te liegen en bedriegen. Ze leeft volgens een code om haar kind te beschermen.

Het is weer eens een andere invalshoek en die bevalt prima. De verklaring voor het gedrag van alle belangrijke personages in de film wordt langzaam maar zeker duidelijk, veelal door middel van flashbacks. Het verhaal achter het geheim is interessant genoeg, maar de tragiek van het bewaren er van geeft het een meerwaarde. Een fantastisch verhaal dat je nooit mag vertellen. En wie zou het ooit geloven? De beste momenten uit de film zijn dan ook als het verhaal naar buiten komt, waarbij je ongeloof langzaam ziet veranderen in angst.

Een enerverend begin (met een heerlijk spelende en uitziende Gemma Arterton), een rustiger middenstuk en een laatste deel dat opbouwt naar een dramatische climax die op het moment suprême wat voorspelbaar is. Het is een kleine smet op de voor de rest goed geslaagde film.

Stemoordeel: goed

Upside Down

Een irritante voice-over (die gelukkig na de introductie verdwijnt) vertelt ons over een zonnestelsel, ver, ver van hier, alwaar er twee planeten vlak bij elkaar zijn met ieder een eigen voor elkaar tegengestelde zwaartekracht. Er is een boven- (rijk) en een onderwereld (arm) en contact tussen de werelden is in principe verboden. De beide werelden zijn verbonden door ‘Transworld’, een lange toren die werk biedt aan vele mensen. Er zijn drie wetten van zwaartekracht die voor beide werelden gelden. Alle materie wordt door zwaartekracht aangetrokken door de planeet waar het vandaan komt. Het gewicht van een object kan ongedaan worden gemaakt door ‘inverse matter’, materie van de andere planeet. Na enige tijd contact gaat ‘inverse matter’ heel heet worden, branden.

Het uitgangspunt zorgt direct voor fantastische beelden, die direct doen denken aan de scène uit Inception waarin architect Ariadne (Ellen Page) voor het eerst uitprobeert wat er zoal mogelijk is in de droomwereld, waarbij ze een huizenblok spiegelt, buigt en omvouwt tot deze precies omgekeerd bovenop de ander past en je dus een wereld op zijn kop boven je ziet. Upside Down is duidelijk schatplichtig aan deze film(scène).

Adam (Jim Sturgess) en Eden (Kirsten Dunst) komen uit verschillende werelden en ontmoeten elkaar bij toeval op de hoogste punt van een berg. Ze worden verliefd, maar het loopt mis, met als gevolg dat ze elkaar tien jaar niet zien. Dan ziet Adam Eden op tv en is het vuur opnieuw aangewakkerd om naar haar op zoek te gaan. Ze werkt in de toren van Transworld alwaar hij ook een baan krijgt. Natuurlijk doet hij zijn uiterste best om haar weer voor hem te winnen, maar behalve de sociale problematiek, maken het fysieke obstakel van de zwaartekracht en het feit dat Eden geheugenverlies heeft deze zoektocht geen gemakkelijke.

Visueel is het fascinerend gedaan. Binnen Transworld, waarin de twee werelden maar een armlengte van elkaar zijn gescheiden ziet het er zeer overtuigend uit. De buitenopnames zijn wat kitscheriger, waardoor je je bewuster wordt van het feit dat alles uit de computer komt. Er zitten leuke vondsten in die allemaal te maken hebben met de omgekeerde zwaartekrachten, zoals de anti-verouderingscrème, de omgekeerde cocktail en Kirsten Dunst die haar kus uit Spider-Man nog even overdoet.

Het verhaal is een ander verhaal. Is de liefde sterker dan de zwaartekracht? De vraag stellen is hem beantwoorden. Het is dan toch zo jammer dat dit liefdesverhaal, een soort Romeo & Julia waarin niet hun families maar hele werelden tegenover elkaar staan, weinig inhoud heeft en nauwelijks subtiel is te noemen. Verhaaltechnisch worden zeer platgetreden paden bewandeld in een visueel uitdagende wereld. Op zich vermakelijk, maar het geeft je het gevoel dat hier zoveel meer in had gezeten, waardoor de film toch wat richting middenmoot afzakt.

John Dies At The End

“I’ll take your brain to another dimension, play close attention” (The Prodigy)

De verwarrende gekte van het korte intro grijpt je direct bij de lurven waarbij de bekende drie letters in je hoofd opdoemen: WTF!?

Deze uitroep blijft voorlopig in je hoofd zitten, want voor je het weet heb je een deurknop gezien die in een penis verandert en kruipt de vleesvoorraad uit een vriezer om een monster te vormen. Het is alsof je een trip vol bizarre waanbeelden ervaart. Vraag is of deze gekte je aanspreekt. Het is lange tijd zeer onduidelijk of de film een punt gaat maken, of dat het een aaneenschakeling blijft van vreemde scènes met veel creepy crawlers en andere dimensies. Het idee is om je niet druk te maken over dit soort vragen en de film over je heen te laten komen. Want de vreemde scènes zijn fantasievol en gedenkwaardig. Net als de ideeën, waar de film rijk aan is. Zoals dat de andere dimensie al om ons heen aanwezig is, maar dat het een kwestie van er op afstemmen is om hem te kunnen zien. Zoals de uitzending van een radiostation die om ons heen door de ether gaat.

“I suppose you’re wondering why I’m here” zegt hoofdpersoon David Wong (tevens de echte naam van de scriptschrijver!) ergens in het midden van de film. Een politieagent antwoordt hem: “Same as everybody. Trying to figure out what in the name of Elvis is going on. Everybody except me. I don’t even wanna know anymore”. Het zou kunnen zijn dat je als kijker de moed ook al op hebt gegeven. Toch wordt geduld nog beloond en is er meer verhaal dan je op grond van de fantasievolle gekte zou verwachten. Het verhaal gaat over een drug die sojasaus wordt genoemd en fatale gevolgen kan hebben voor de één, of zeer geestverruimende voor de ander. Maar zelfs daar zit meer achter. En nu weet je nog niets. Dat wil ik zo houden. Ga de film gewoon beleven. Met de hallucinogene insecten uit Naked Lunch en een telefoongesprek met degene die voor je staat (zonder telefoon) uit Lost Highway als invloeden is de film gelukkig niet zo saai als die eerste, noch onbegrijpelijk als de tweede. Komisch eerder, en in ieder geval een aparte en onderhoudende zit.

Ghost Graduation (Promoción Fantasma)

Wat als de vijf studenten uit The Breakfast Club aan het einde van de film gezamenlijk door een ongeval in de school om het leven waren gekomen? Ze waren vast verder gegaan met rondspoken op die school, alleen nu als geesten. Dit is eigenlijk het uitgangspunt van de Spaanse film Promoción Fantasma. Het koppelt de spookversie van The Breakfast Club vervolgens  aan The Sixth Sense via leraar Modesto, die al sinds zijn jeugd kan beweren: “I see dead people”. De leraar in kwestie is dan ook heel blij als het hoofd van de – door onverklaarbare verschijnselen geplaagde – school gelooft dat hij overledenen kan zien, waardoor Modesto niet langer denkt dat hij gek is en aan de gang kan gaan om de vijf studenten te verlossen van hun bestaan tussen twee werelden en de school zodoende spookvrij kan maken. Maar dat blijkt niet zo gemakkelijk als gedacht.

Een leuke, komische film met een hart vol eerbetoon. Naast de twee eerder genoemde films kun je daar ook Ghost nog aan toevoegen, wanneer er een liefde opborrelt tussen iemand van deze en gene zijde. Het verschil tussen het wel of niet zien van de geesten is erg goed gedaan. Als er een boek door de lucht vliegt is dat angstaanjagend. Als je ziet dat iemand met dat boek rondrent en het flink laat klapperen om angst aan te jagen is dat hilarisch. Spookverschijnselen zijn misschien dus niet eng bedoelt en soms zelfs lief en mooi. Ook de manieren waarop de overleden studenten af en toe een lichaam overnemen is uitermate grappig gedaan. De nadruk ligt dus op komedie en dat pakt goed uit. Het is vooral een luchtige en vriendelijke film. Alleen Manuela van de administratie valt op zeer grappige wijze een beetje uit de toon, als ze haar eigen visie in praktijk brengt om de school te zuiveren. De scène had geschreven kunnen zijn door Álex de la Iglesia!

Wound

Een man met een foute stropdas belt aan bij een huis. Een vrouw doet open. Het is zijn dochter. Ze laat hem binnen en slaat hem neer met een honkbalknuppel. Ze zet een masker op, wurgt hem met een koord en knipt zijn penis af. Na deze daad gaat ze tussen haar poppen zitten en zingt zachtjes een liedje.

W.T.F. zal je denken, zoals ook ik dacht. Met deze openingsscène hebben we wel meteen het meest heftige in deze wat vreemd artistieke film uit Nieuw Zeeland gehad en duiken we dieper in het leven van Susan door middel van BDSM rollenspel, drollen in aluminiumfolie, obsessie met spoorweggeluiden en een verloren dochter.

W.T.F. zal je denken, zoals ook ik dacht. Maat laat je rustig meevoeren en de meeste zaken zullen duidelijk worden (op die spoorwegobsessie na dan). Als je de gedachte vast wilt houden en verder niets wilt weten, dan moet je niet verder lezen.

Susan is in therapie en krijgt medicijnen. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat alles wat je ziet in haar gemankeerde hoofd afspeelt, waarvan delen waar zijn en andere delen niet. De medicijnen die ze krijgt werken niet goed. Susan is een getormenteerde ziel die alle ellende uit haar verleden maar niet te boven kan komen. Het is een niet te helen ‘wound’.

Helaas is de film iets te bizar om er emotioneel echt betrokken bij te raken. Dat is jammer, want er worden heftige zaken behandeld die beter verdienen.

Thale

Een plek van delict in het midden van nergens waar twee mannen in gele pakken met maskers onderzoek doen, waarvan er eentje voornamelijk moet overgeven. Een voice-over van een oude man die vertelt over een baby die hij heeft gevonden in het midden van nergens. 1 + 1 = 2. In de verborgen kelder van de hut in het bos treffen ze tussen alle oude troep een bandrecorder (Evil Dead, Evil Dead…) waarop die oude vent zijn ding doet en een meisje aan dat uit een bad tevoorschijn komt. Ze ziet er wat verwilderd maar normaal uit, hoewel ze geen woord spreekt en gretig ingeblikt voedsel uit de jaren tachtig tot zich neemt. Maar ze is niet normaal en ze is niet de enige in dat woud.

Deze film is ooeerrssaaaaii. Er gebeurt nauwelijks iets. Beetje zitten, lopen, eten, wachten (op versterking) en het meisje kijkt de hele tijd verschrikt uit haar ogen om zich heen. Als er vanaf buiten iets nadert gaan de twee mannen ook verschrikt kijken. Daarover heen moet je het oeverloze gezeur aanhoren van die oude sok die dat meisje zoveel jaar geleden heeft gevonden en in de hut heeft verborgen. Van begin tot einde wordt er niets uitgelegd (van hoe die onderzoekers daar eigenlijk terecht komen tot wie dat meisje of de man die tot ons praat eigenlijk is). Het mysterie dat zich uiteindelijk openbaart is nauwelijks interessant, want niet uitgewerkt. En waar ik het nog netjes niet omschrijf geeft de poster het geheim gewoon prijs.

Dit wanproduct uit Noorwegen had iets moois op kunnen leveren. Een folklore verhaal met mysterieuze wezens. Alleen deze onderstaande afbeelding spreekt al tot de verbeelding.

Helaas weet regisseur (en manusje van alles) Aleksander Nordaas er niets spannends mee te doen.

Ik heb er zoals gezegd maar één woord voor: ooeerrssaaaaii!

Livide

Kijk ik in het linker-, of in het rechteroog? Gedachten die meestal niet bij je op zullen komen omdat het vanzelf gaat. Daarbij zit er op het eerste oog (ha!) niet veel verschil tussen twee kijkers. Bij heterochromie is dat anders. Dan hebben de ogen verschillende kleuren. Dan dwalen je eigen ogen van de linker naar de rechter en weer terug, als je naar iemand kijkt die dat heeft. Zoals Lucy. Dat betekent dat iemand twee zielen heeft, zegt de verpleegster die Lucy’s stage begeleidt. Een verder weinig zeggende opmerking die alleen moet dienen om de aandacht op die ogen te vestigen, omdat dit later nog van belang is. De tiendaagse stage is net begonnen met de verpleging van zeer oude en bedlegerige mensen, die moeten worden verschoond, een injectie nodig hebben of bloedtransfusie. Dat laatste is het geval bij een beroemde danslerares die in coma ligt. Ze ziet er uit alsof ze honderd jaar geleden al is gestorven. ‘Livide’ betekent lijkbleek. Het slaat echter eerder op de spierwitte Lucy dan de uitgemergelde gelige heks die in bed ligt en sferen oproept van Suspiria maar daar nooit bij in de buurt komt. Ondertussen is er ‘never a dull moment’ in de verpleging, zeker gezien het feit dat de verpleegster zo haar eigen bloederige bezigheden er op na houdt en het oude lijk een schat schijnt te herbergen die een aanlokkelijke prooi is voor Lucy en haar twee vrienden. Het oude huis geeft haar geheimen echter niet zomaar prijs tot een sleutel deuren opent die beter gesloten hadden kunnen blijven. Spook ahoy!

Het voornamelijk suggestieve karakter van de film wordt slechts hier en daar onderbroken door vreemdsoortige gruwelballetten, die eigenlijk alleen maar vraagtekens oproepen, ondanks de vele flashbacks die er niet in slagen duidelijke uitleg te geven maar veeleer de spanningsopbouw blijven onderbreken.

Het Franse regisseurskoppel Alexandre Bustillo en Julien Maury kwamen in 2007 gewapend met een moker het filmtoneel op om hun nietsontziende eersteling xc0 L’intérieur over het nietsvermoedende publiek uit te storten en slaagden daar cum laude in. Dit keer ligt de nadruk op sfeer en suggestie, maar het duo verliest zich in afgekloven thema’s en een vertelstructuur vol vaagheden, waardoor het nooit eng wordt, maar vooral heel erg onvolmaakt.

The Amazing Spider-Man

Ik ga liever niet naar de JT bioscoop in Purmerend. Dat heeft te maken met zitten en zien, twee hele belangrijke aspecten van de filmbeleving die daar niet zo goed zijn geregeld. De stoelen zitten namelijk niet lekker. Ik denk dat het aan de stand van de rugleuning ligt, want ik kom na elke voorstelling met pijn in mijn nek naar buiten. Daarnaast laten ze lichten aan, die zich aan de zijkanten langs het pad bevinden. Die geven licht (duh!) waardoor de zaal minder donker is dan deze zou moeten zijn (net als de irritante vluchtwegbordjes trouwens, maar daar zijn ze niet de enige in) maar vervelender is dat je ze in je ooghoeken als vervelende vuurvliegen ziet hangen. Gelukkig greep mijn zoon tijdens de pauze in de toch al bijna lege zaal in, door de afvalbakken precies voor de lichten te zetten. Een beproefde methode die het filmgenot tijdens de tweede helft enigszins opschroefde. En over pauze gesproken, zie daar de derde reden van ergernis.

Maar ja, het is de bioscoop het dichtst in de buurt en als ik er heen ga is dat meestal met mijn zoon. Voor The Amazing Spider-Man dit keer. Een reboot, waarvan je je van tevoren al afvraagt: waarom in hemelsnaam? Die vraag blijft ook gedurende de hele film in je hoofd hangen, want zeker in de eerste helft wordt opnieuw het al uit Raimi’s eerste deel van zijn uiterst succesvolle trilogie vertelde ‘origins’ verhaal (in een iets andere setting natuurlijk) voorgeschoteld. Alles goed en wel, maar wat heeft de film te bieden? Iets meer Peter Parker, iets minder Spider-Man. Een gemaskerde held die wel erg makkelijk zijn identiteit prijs geeft. Een innemende en sprankelende Gwen Stacy, met een vonk die niet alleen tussen de karakters, maar ook tussen hoofdrolspelers Andrew Garfield en Emma Stone oversloeg. Een slechterik, die doet denken aan een geschubde hulk met meer hersens. Het hoogtepunt van de film dat veel te kort duurt (enkele seconden, twee keer) en zeker in 3D tot een magische ervaring had kunnen leiden: het p.o.v. shot vanuit de camera die Spider-Man op zijn hoofd monteert.

Dat laatste is de grootste gemiste kans. Voor de rest kom je nooit los van het gevoel, ‘been there, done that’, hoewel het op zich helemaal geen slechte film is en Andrew Garfield een overtuigende versie van de webslingeraar neer zet. Voor mijn gevoel hadden ze deze film echter beter over kunnen slaan om meteen te beginnen met deel 2 van wat ook weer een trilogie zou moeten worden. Als er tenminste paden in worden geslagen die we nog niet kennen.