Olive Kitteridge

(Mini serie, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 8,6)

‘To whom it may concern’ staat er te lezen op de brief die ze neerlegt op het picknick kleed waar ze op zit. Ze doet de radio aan, stopt één kogel in de revolver, kijkt nog één keertje naar de natuur rondom haar en…

…we maken een sprong terug in de tijd om aan een overzicht te beginnen van 25 jaar in het leven van Olive Kitteridge en haar man Henry. Ze wonen in een dorpje in Maine, New England, alwaar hij de plaatselijke apotheek runt en zij les geeft op school. Hij is empatisch, sociaal, zachtmoedig en positief ingesteld. Zij is cynisch, bitter, hard, dwingend, praktisch en neemt geen blad voor de mond. In die tijdspanne van 25 jaar komen een flink aantal gebeurtenissen voorbij die voornamelijk laten zien wat voor personen de twee zijn, hoe ze met elkaar en met anderen omgaan en wat dit voor gevolgen heeft.

‘Opposites attract’. Dat is in dit geval ook zo. Maar het levert ook strijd op die je soms niet aan wilt, of kunt gaan. Toch doen ze allebei op hun eigen manier hun best. ‘It takes one to know one’, waarbij je juist een gelijkgestemde behulpzaam kan zijn, of er steun van kan krijgen. Connecties met mensen; vrienden, relaties, familie. Beïnvloeding, doorwerking; opvoedkundig of erfelijk bepaald. Keuze of lot. Verwachtingen, verlangens, teleurstellingen, vervlogen kansen. Kortom, het leven.

Door de grove tweedeling (optimist/pessimist) kan iedereen zich wel verplaatsen in één van de twee hoofdpersonen. Toch ligt de focus bij Olive, die lijdt onder zichzelf, haar karakter, wie ze is geworden of misschien altijd al was. Ze zegt hoe het is, al is die waarheid misschien niet het beste sociale smeermiddel en is ze daardoor bij lange na niet zo geliefd als haar man. Ook zij heeft een hart dat gekwetst kan worden, al zal ze dat niet tonen. Ze is een tragisch figuur dat meer dan voortreffelijk vorm wordt gegeven door Frances McDormand en het bijzonder goed geschreven script.

Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven, waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje krijgt. Je wordt er flink verdrietig van. Als Olive geestverwant Jack ontmoet zegt hij haar: “Give me a reason to wake up in the morning”. Ze antwoordt hem abrupt: “I don’t have a clue. I’m waiting for the dog to die, so I can shoot myself”. Dat ze dit niet als grap bedoeld maakt het zo naargeestig.

 

Boardwalk Empire

(5e seizoen, 8 afleveringen, 55 min, IMDb 8,7)

Het vijfde en helaas laatste seizoen met slechts acht afleveringen, waarin een zeer slimme en goed werkende kunstgreep is toegepast. Naast het doorlopende verhaal van Nucky’s volwassen leven wordt het verhaal van zijn verleden verteld, waardoor je een prachtig ‘rise and fall’ verhaal krijgt dat deze serie op zeer waardige wijze afsluit.

“They’re not so special, all they have is money”. Een quote uit het verleden waarin Nucky eerst als arme kleine jongen en later als man van enig aanzien zijn diensten trouw inzet voor één van de belangrijkste mannen van Atlantic City. Wie zien waar Nucky vandaan komt, wat zijn familie situatie was en hoe hij zich langzaam opwerkt aan de juiste kant van de wet die niet altijd zuiver en goed blijkt te zijn. Het geeft nog beter inzicht in wie Nucky Thompson nu eigenlijk is, geeft nog meer diepte aan zijn karakter, dat hem ondanks zijn criminele acties toch zo innemend maakt.

“Different dogs, same fucking bone”. Een quote uit het heden waarin Nucky de adem van de nieuwe garde in zijn nek voelt. De oude versus de nieuwe generatie, met beruchte namen, als Meyer Lansky, Lucky Luciano, Salvatore Maranzano, Benny Siegel, Al Capone, Johnny Torrio en Joe Masseria. De connectie met Cuba, waar de Baracadi rum vandaan moet komen, met Sally Wheet (Patricia Arquette). De connectie met de wereld van aandelen, via Arnold Rothstein (die we helaas niet meer terug zien) en Margaret Thompson, Nucky’s vrouw wiens aandeel nog van betekenis blijkt.

De serie komt ten einde, net als menig hoofdpersoon, als gevolg van bloederige afrekeningen. Een cirkel wordt rond gemaakt, op indringende en verrassende wijze. Het is jammer dat er een einde komt aan deze fantastische serie die van constant hoog niveau was.

Nog even speciale vermelding voor de twee acteurs die jongere versies van Nucky spelen. De kind versie door Nolan Lyons, die dat uiterst volwassen en op indrukwekkende wijze doet en de jongeman versie door Marc Pickering, die onwerkelijk dichtbij Steve Buscemi’s versie zit.

“To the lost” (James ‘Jimmy’ Darmody)

 

Game Of Thrones

(4e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,5)

Joffrey Baratheon gaat trouwen. Er zijn veel gasten met niet allemaal nobele doelen. De bruiloft gaat niet volgens plan en Tyrion Lannister krijgt de zwarte Piet toebedeeld.

Daenerys Targaryen rukt op met haar leger elite krijgers (de ‘Unsullied’), bevrijdt slaven onderweg, maakt kennis met Daario Naharis (Michiel Huisman!) en is even onverbiddelijk als rechtvaardig in haar optreden, ook al betreft het haar naasten.

‘The Wildlings’ vinden hun weg naar ‘The Wall’, alwaar de ‘Sworn Brothers of the Night’s Watch’ hun mannetje zullen staan om dit volk met zelfs wat reuzen (!) aan de juiste kant van de muur te houden.

Dit zijn zo de drie voornaamste verhaallijnen in het vierde seizoen, dat met nog vele andere verhaallijnen en talloze personages zorgt voor grote afwisseling, maar ook traagheid, weinig plotontwikkeling en soms verlies je het overzicht en treedt er verwarring op, van wie wie is, wie welke familie aanhangt en welke familie waar thuis hoort. Dat komt voor een deel omdat de Starks zo verspreid zijn en sommige plots wat minder aandacht of uitdieping krijgen. Ik neem aan dat de plot uiteindelijk toewerkt naar een hereniging van die familie (of wie daarvan over zijn) plus de inname van de troon, hoewel je in deze serie nooit zeker bent of men het überhaupt gaat overleven.

Op zich maakt het allemaal niet zo veel uit, want het zijn heerlijke werelden en verhalen om in te duiken, vol fascinerende, goed uitgeschreven karakters en memorabele scènes, wat dan meestal toch de gevechten zijn. Denk aan het gevecht tegen de skeletten waar Ray Harryhausen trots op zou zijn, het duel tussen Oberyn Martell en een reusachtige krijger en natuurlijk het mega brute gevecht tussen Sandor ‘The Hound’ Clegane en Brienne of Tarth. Maar misschien het mooiste gevecht is dat van die kleine grote man Tyrion Lannister, die het niet kan laten zijn zegje te doen tijdens zijn rechtszaak. Zijn bloed kookt en zijn woorden zijn als bliksemstralen.

Silicon Valley

(1e seizoen, 8 afleveringen, 30 min, IMDb 8,5)

Richard Hendriks is een programmeur die werkt voor een internetbedrijf genaamd Hooli, gevestigd in Silicon Valley. Zijn thuisbasis deelt hij met een aantal andere nerds in de zogenaamde ‘Incubator’ van Ehrlich Bachman, die daarvoor recht heeft op 10% van alle uitvindingen gedaan in zijn stulp. Helaas is het beste wat er tot nu toe is uitgevonden de ‘nipalert’, een app die aangeeft waar vrouwen met harde tepels zich in de buurt bevinden. Hendriks is veruit de slimste programmeur en hij heeft een algoritme (‘Pied Piper’) bedacht waarbij je dingen met hoge compressie op kunt slaan zonder kwaliteitsverlies. Hij heeft pas door wat voor goud hij in handen heeft als hij een keuze moet maken tussen Hooli, die hem een miljoenen bod doet, maar waarbij hij zijn eigenaarschap verliest, of het bod van de excentrieke briljante miljardair Peter Gregory, die hem veel minder geld biedt, maar belooft te helpen met de ontwikkeling van zijn product en slechts een klein percentage van de eventuele opbrengst zal krijgen. ‘Take the money or keep the company’. Een duivels dilemma waarbij Hendriks het toch niet over zijn hart kan verkrijgen zijn ‘kindje’ te verkopen en kiest voor Gregory. Het heeft tot gevolg wat het betekent om zelf een bedrijfje te hebben, wie doet wat, wie is overbodig (bijna alle ‘Incubator’ collega’s helpen mee), wat betekent vriendschap in deze. Hendriks is daar niet voor in de wieg gelegd. “If you’re not an asshole, this company dies” weet Bachman hem fijntjes uit te leggen. Maar er komen meer problemen op het pad, zoals ‘gestolen’ software, concurrentie en de race om als eerste met het ultieme programma op de markt te komen.

Het is natuurlijk waar elke computernerd (en die niet alleen) van droomt. Iets uitvinden waar je steenrijk van gaat worden. Het leuke aan deze serie is dat het laat zien dat er nog heel wat bij de keuze van Richard komt kijken en dat lang niet alles volgens droomscenario verloopt. Het zit vol met grappige observaties, een diversiteit aan nerdige personages, heerlijk droge humor en af en toe wat technische opmerkingen die voor de leek echter niet in de weg staan om te kunnen genieten van deze komische serie. Je ligt niet continue dubbel van het lachen, maar dat hoeft ook niet, want de af te leggen weg naar de lancering van het product is interessant genoeg.

Een aardig voorbeeld van de humor zijn de bemoedigende woorden die Bachman tegen Hendriks spreekt en daarbij ‘Steve’ als voorbeeld gebruikt. Hendriks wil weten welke: “…uhm, Jobs or Wozniak”. “Jobs”, laat Bachman weten. “Jobs was a poser. He didn’t even write code”, riposteert Hendriks, waarop Bachman hem met een gezicht vol dédain laat weten: “You just disappeared up your own asshole”.

De tien korte afleveringen smaakten naar meer want een vervolg is in de maak.

Girls

(3^e seizoen, 12 afleveringen, 30 min, IMDb 7,5)

In dit nieuwe seizoen is iedereen uit elkaar, alleen met Hannah en Adam gaat het eindelijk weer goed. Maar dan komt Adam’s geschifte zus langs om de boel op stelten te zetten. Hannah wordt 25, is vooral (weer) erg met zichzelf bezig en zet haar ambities als ‘echte’ schrijfster opzij om voor GQ te gaan werken. Een editorial, advertorial corporate job, maar wel met een health plan en free snacks. Hoe ver ga je om je dromen na te streven? Adam is ondertussen bezig met castings, Marnie probeert zelfbevestiging te zoeken door met diverse mannen het bed in te duiken, Jessa komt net uit rehab en gaat in een kledingwinkel werken, wat haar niet redt van ontmoetingen met extreme personen en Shosanna is obsessief bezig met het vinden van een levenspartner. Dingen komen op de rit, dingen ontsporen, niets is zeker.

Eén van de leukste afleveringen is als alle meiden samenkomen in een zomerhuis in het Hamptons-achtige North Fork voor wat healing time. Maar ja, het leven zit vol verrassingen en eerlijkheid komt er uiteindelijk op zeer wrede wijze uit. Ook leuk is het rollenspel van Hannah en Adam – gelijk  Phil en Claire Dunphy (Modern Family) als hun alter ego’s Clive Bixby en Julianna – dat niet alleen grappig fout gaat, maar uiteindelijk ook zuur fout. Dit is wel Girls.

Je blijft je ondertussen verbazen over de kledingkeuze van vooral Hannah, die een normale groene bikini dan toch weer weet te verpesten door een belachelijke rode haarband te dragen en je pikt hier en daar leuke muziek op die als soundtrack klinkt, zoals ‘It’s On’ van Broncho. Zo heb ik trouwens wel meer leuke muziek opgepikt tijdens het kijken naar tv-series de afgelopen tijd. Top Of The Lake kende een prachtige versie van Björk’s ‘Joga’ door Georgi Kay en in Parenthood liep ik tegen The Happy Hollows met ‘Lieutenant’ aan.

Girls blijft boeien door de enigszins excentrieke weergave van een normale wereld met alledaagse mensen en hun angsten, dromen, verantwoordelijkheden, waarbij de vaak hele scherpe teksten absolute hoogstandjes zijn. Dus hier volgen er weer een paar:

“Neck tattoos are the new sunglasses”.

“I’m trying to relax, but it’s very hard to relax, when I feel like you’re leaving me only in such slow motion, I’m not even gonna  notice till it’s done”.

“Well, my boyfriend, too, jerks off quite a bit and I just thank him for taking his energy – at least half of it – elsewhere, otherwise I’d be a pounded-out piece of meat”.

“The thing is, watching you thrive creatively over these past few weeks, it’s made me wanna thrive. It’s made me want to find a hole in the world in the shape of me and just fill it up”.

True Detective

 

(1^e seizoen, 8 afleveringen, 60 min, IMDb 9,5)

De C(riminal) I(nvestigation) D(ivision) heeft twee rechercheurs in verhoor over een occult aandoende zaak uit 1995. Een moord die de twee toentertijd behandelden. Er heeft namelijk een soortgelijke moord in het heden plaatsgevonden. Detective Rust Cohle (Matthew McConaughey) is de stugge, maar slimme zonderling met een zeer negatief wereldbeeld. Een loner, alcoholist en kettingroker uit Texas. Detective Marty Hart (Woody Harrelson) is de familieman met gebreken en een opvliegend karakter. Ze worden los van elkaar ondervraagt. Via flashbacks zien we hoe ze de zaak indertijd aanpakten. Dat komt overeen met de staat Louisiana waar ze zich doorheen bewegen: kaal, stoffig, droog, vervallen, mistroostig, zompig en vooral heel traag. Een trage manier van spreken, vooral van Cohle tijdens zijn verhoor, met het lang aanhouden van klinkers op slaapverwekkende mono-toon. Eindeloos rondrijden met ellenlange conversaties in de auto. Een uiterst traag verloop van het verhaal. “Days of nothing, that’s what it’s like to work cases”. Dat komt over. Hoeveel werk er in een onderzoek gaat zitten. Vermoeiend, maar ook realistisch. Het volgen van sporen leidt de twee naar uithoeken, “swampfolk off the grid”, vreemde personen met duistere verledens, de rand van de beschaving. Het gaat ze niet in de koude kleren zitten en persoonlijk zijn er zware gevolgen te dragen.

De serie is rijk aan sfeer, kent doorleefd spel van beide hoofdpersonen en kenmerkt zich door mooie gesprekken tussen de twee detectives, die elkaar zowel aantrekken als afstoten. Een mooi voorbeeld is de manier waarop Cohle zijn aversie tegen religie verwoord als ze naar de preek van een dominee staan te luisteren: “Transference of fear and selfloathing to an authoritarian vessel. It’s catharsis. He absorbs their dread with his narrative. Because of this he’s effective in proportion to the amount of certainty he can project. Certain linguistic anthropologists think that religion is a language-virus that rewrites pathways in the brain, dulls critical thinking”. Hart dient hem van repliek: “Can you see Texas up there from your high horse”?

De oplossing van de moordzaak laat het gehele seizoen op zich wachten en beslaat een jarenlange periode. Dat komt vooral door Cohle die door zijn obsessie met de zaak maar blijft proberen de puntjes met elkaar te verbinden. Een slepende kwestie die het geduld van de detectives, maar ook de kijker op de proef stelt. Het gebrek aan actie betekent wel dat je enorm opleeft als die er eenmaal is, waaronder een weergaloze scène van een mislukte overval die één lang shot lijkt te zijn en de heftigheid van de situatie optimaal weet te vangen.

Het zijn vooral de algehele triestige sfeer en  de gemankeerde personages die toch de aandacht vast blijven houden, hoewel McConaughey me met zijn lijzige, eentonige stem af en toe bijna in slaap wist te praten. De idioot hoge IMDb score (bijna net zo hoog als Breaking Bad!) onderschrijf ik dan ook niet.