Mintzkov – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 17 februari 2014

Het is 5 december. Op Sinterklaasavond lopen we door Amsterdam richting de Brakke Grond, waar ik nog nooit ben geweest. Het Vlaamse Cultuurhuis biedt vanavond de Sonic Soirée #21 met Ides Moon, Monokini en Mintzkov. Voor die laatste band komen we. Maar eerst eens lekker eten in het eetcafé, waar ik mij de Vlaamse frieten en stoofvlees van Leffe dubbel goed laat smaken, ook al is mijn smaak niet optimaal vanwege een verkoudheid. Tegenover mij wordt de ravioli van spinazie en ricotta verorbert. Als de buikjes vol zijn, lopen we richting de zaal, waar we worden teruggestuurd omdat we eerst aan de kassa een bandje moeten halen. Zo gezegd zo gedaan en bij een tweede poging met bandje om de arm mogen we het mooie theater dat zich achter de deur verbergt binnentreden. Het is een klein theaterzaaltje met een podium, daarvoor een ruimte met publiekstribune en er omheen twee balkons met plaatsen die door bogen worden begrensd tot intieme tweezitters. We lopen naar het eerste balkon en nestelen ons op twee uitstekende plekken met mooi uitzicht op wat komen gaat. We zitten nog maar net als iemand van de Brakke Grond de aankondiging doet en terloops vermeld dat Mintzkov door ziekte niet zal spelen en Motek hun plaats inneemt. Na enig binnensmonds gevloek pakken we onze biezen en lopen we richting de kassa – verbaasd dat niemand ons van tevoren heeft verteld dat het niet door zou gaan, noch dat er ergens een mededeling hangt – om ons geld terug te vorderen. Dit is geen probleem. Een aardige medewerker zegt dat hij ook kan proberen ons op de gastenlijst te zetten voor het concert dat de band geeft in Paradiso, begin volgend jaar. Mocht dat niet lukken, dan wordt het geld alsnog terug gestort. Liever één vogel in de hand en daarom kies ik eieren voor mijn geld en laat de medewerker de kassa rinkelen.

Thuis gekomen bestel ik de kaarten voor Paradiso…

…de vertrouwde poptempel waar Mintzkov al om 19:30 uur zal spelen in de bovenzaal die niet is uitverkocht. In 2010 kwam Rising Sun, Setting Sun uit. De afgelopen jaren kregen een zwarte schaduw door het overlijden van Bert van den Roye, die in de band speelde ten tijde dat ’Luna’ nog achter de bandnaam stond. Nu is er dan Sky Hits Ground, in stemmig zwart/wit hoesje, ‘in loving memory of’ en vanavond staat in het teken van dat album. Op twee nummers na komt alles voorbij, waarbij een stemmige sfeer de boventoon voert, ook al kent Sky Hits Ground ook enkele uptempo nummers. Ik heb de band al een, twee, drie keer eerder gezien. Van hun podiumpresentatie moeten ze het niet hebben. De meeste bandleden staan in hun eigen wereldje zonder contact richting de zaal. Het gaat dus puur om de muziek. Het vergt dan wat extra’s om in de juiste stemming te komen, wat door de stemmigheid dit keer niet zo lukt. Zelfs niet als Philip het publiek vraagt om mee te zingen tijdens het volgende liedje dat Opening Fire heet. Het nummer wordt vervolgens gespeeld en beëindigd, waarna wat onhandig wordt aangekondigd dat die publieksparticipatie nog kan volgen, als na wat gedraai aan knopjes het refrein nog eens wordt ingezet en Philip zelfs het podium af komt om de mensen mee te krijgen. Het resultaat blijft beperkt tot een voorzichtige poging van het publiek dat waarschijnlijk net als ik voelt dat Philips actie wat geforceerd overkomt, alle goede bedoelingen ten spijt. Het betekent overigens niet dat er niet genoten wordt van de muziek, maar zelfs favorieten als The State We’re In en Return & Smile aan het einde van de set kunnen op niet meer dan een interne glimlach rekenen.

Gelukkig is daar de toegift. Philip komt in zijn eentje het podium op en zet Gemini in. Naarmate het nummer vordert voegt de rest van de band zich bij de frontman en werkt men toe naar een hoogtepunt dat het heerlijk stuwende karakter van dit en vele andere Mintzkov nummers typeert. En we krijgen nòg een leuk toetje als Wonderful wordt gespeeld. Het is de Engelstalige versie van de moderne klassieker (zoals Philip het noemt) Formidable van landgenoot Stromae.

Na anderhalf uur is het gedaan. Ik scoor nog even het nieuwe album en tref welwillende bandleden aan die de cd voorzien van hun naam. Een voorzichtige vriendelijkheid die vanavond voor weinig vonken zorgde.

Mintzkov, Sugar Factory Amsterdam, 16 oktober 2010

Mintzkov is ook zo’n bandje dat ik net als Biffy Clyro al vanaf hun debuut volg. Ook hen zie ik voor de tweede keer tijdens dezelfde tour. “De eerste keer in de Sugar Factory” merkt zanger/gitarist Philip Bosschaerts op. “Voor jullie ook?”, vraagt hij. Jazeker. Een kleine, brede zaal is het, met een laag podium. Zo laag dat als je er tegenaan zou gaan staan, je de vriendelijke zanger over zijn bol zou kunnen aaien. Vandaar dat er het gehele concert een gepaste afstand wordt bewaard, waardoor enkele fotografen zich uit kunnen leven in het niemandsland dat er aldus ontstaat.

Een fijn optreden wordt het, met weinig verrassingen t.o.v. de vorige keer. Het is toffe luistermuziek waarbij je ondertussen lekker staat te wiebelen met je kont op de dansbare maat van de muziek. Althans, als ze er niet van die heerlijke rare ritmes in gooien, want dan moet je even twee keer aan dezelfde kant schudden. Ook nu komt in sommige songs alles wat deze band zo goed maakt samen en wordt de som der delen meer dan wat je op de cd hoort en stuwt de muziek je richting hogere sferen.

Helaas gaat er iets mis. “Is er een drumstel in de zaal?” roept Philip gekscherend. Er zijn wat problemen mee. Microfoons vallen zomaar uit de houder en voor het drumstel zelf moet ook mankracht en moersleutel worden ingezet om het geheel staande te houden. Het doet overigens niets af aan het optreden zelf. Met bassiste Lies Lorquet lijkt ook niet alles in orde. Ze lijkt geirriteerd, schopt ietwat baldadig tegen een speaker en loopt twee keer naar achteren, om achter de drummer te gaan staan. Voor betere communicatie? Of om hem een steun in de rug te zijn? Ze duwt zelfs op een gegeven moment met haar hoofd tegen zijn rug, om een seintje te geven denk ik. Het ziet er in ieder geval leuk uit, hoewel ze er zelf niet om kan lachen. Een ander leuk detail is dat soms als ze moet zingen, ze op haar tenen gaat staan om beter bij de microfoon te komen. Ondertussen flink doorploegend op haar bas. Als ze bij terugkomst op het podium voor een toegift een hele lieve buiging maakt richting publiek, maak ik in mijn hoofd een buiging terug voor deze band, die me nog nooit heeft teleurgesteld.

Mintzkov – Paradiso Amsterdam – 20 maart 2010

“Jullie horen in de grote zaal” roept er iemand uit dat publiek. “Jullie ook” antwoordt de zanger. “Volgende keer”, belooft hij. Dat was op 13 oktober 2007, alweer tweeënhalf jaar geleden dat Mintzkov in dit zelfde zaaltje optrad en we er met z’n allen een beetje van uit gingen dat we elkaar de volgende keer in de grote zaal zouden treffen. Helaas voor de band is dit niet het geval. Ze hebben net hun derde cd ‘Rising Sun, Settin Sun’ uitgebracht en komen ons laten horen hoe die live klinkt. Ze spelen er maar liefst zeven nummers van. Het ligt geheel in de lijn van de vorige cd, en die daarvoor. Is dat erg? Nee, integendeel. Mintzkov heeft een heel eigen geluid en maakt echte Mintzkov liedjes. Vaak gedreven, stuwend, met prachtige baslijnen, twee gitaren die elkaar zo mooi aanvullen, geen noot wordt te veel gespeeld, echte liedjes maar met vaak een rare maatsoort, een extra tel of juist eentje minder, waardoor het hele nummer direct een ‘edge’ krijgt, terwijl het prima in het gehoor blijft liggen. Kortom, ideale alternatieve popmuziek. Het bevreemd mij dus ook wel dat er geen breder publiek voor is. Heeft dit te maken met promotie? Misschien moeten ze ook een keertje langs bij ‘De Wereld Draait Door’.

De nummers worden goed gespeeld, maar het duurt tot ‘The State We’re In’ van hun vorige cd dat de band even boven zichzelf uitstijgt. Alle Mintzkov elementen komen samen in dit nummer en zanger/gitarist Philip Bosschaerts verklaart de passie van het moment. Dat ze de vorige keer dit nummer als laatste toegift speelden en dat zijn gitaar toen viel en de hals helemaal scheef kwam te zitten. Dit keer had hij extra zin om dit nummer goed te spelen. Nou, dat kwam goed over! Een andere verrassing is de cover die ze spelen. ‘Broken English’ van Marianne Faithful. Nu niet het meest intrigerende nummer wat mij betreft, maar ze maken zich het wel eigen. De afsluiter van de nieuwe cd is tevens het laatste nummer van de set: ‘Gemini’. Een nummer dat ingetogen begint en uiteindelijk als een warmgedraaide motor in een lekker tempo voortkachelt.

De toegift. Twee nummers. ‘Mimosa’, een zoet popliedje en het enige nummer van hun debuut ‘M For Means And L For Love’ dat wordt gespeeld. Als laatste ‘Hitman’. Voor een tweede keer vanavond komt het tot een hoogtepunt als de band het einde van dit nummer als in een loop herhaalt. Met een enorme drive wordt de energie opgebouwd. Het is een simpele truc, maar het werkt wonderwel. We worden bedankt, en het publiek bedankt de band.

Het podium nauwelijks verlaten en dan er weer op, gewoon om je spullen er vanaf te halen. Net zoals je ze er zelf op hebt gezet en zoals je zelf vlak voor de set je eigen soundcheck hebt gedaan. Bij de uitgang steun ik een goed doel en koop ik de laatste cd, uitgereikt door Philip, die zelf de merchandise verkoopt. Ik hoop dat hij straks niet zelf terug hoeft te rijden naar België.

Mintzkov – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 13 oktober 2007

Mintzkov (voorheen Mintzkov Luna) is een klein maar fijn bandje uit België, waar wel meer kleine fijne bandjes vandaan komen. Hun tweede cd is al weer even uit en ik zit de hele tijd te wachten tot ze eindelijk eens in de buurt gaan spelen. Dus niet Breda of Utrecht, maar gewoonx85.Amsterdam. Nu is het dan zover. Heerlijk in het kleine bovenzaaltje van Paradiso begint de band voor een bijna volle zaal om iets van 20:15 met een rustig nummer dat ik niet zo snel herken. Ik sta voorste rij links, bijna met mijn neus tegen de bas van de bassiste. Althans, nadat de zanger na een paar nummers zegt dat we wel wat dichterbij mogen komen, want er was een smalle doorgang tussen het publiek en het podium. Dat is ook niet zo raar, want als je echt vooraan staat, sta je inderdaad bijvoorbeeld met je neus tussen de snaren van een bassiste. De muziek van Mintzkov is niet heel ingewikkeld. Ze spelen veel nummers in hetzelfde (lekkere) tempo, waarbij de gitaren voornamelijk slag doen. Het zit hem meer in het feit dat die nummers heel fijn zijn, met net die melancholieke klank, of slimme akkoordwisseling en gedreven beat. Het geluid is op mijn plek niet optimaal. Ik zit in de hoek van de drums en bas, waardoor ik de (spaarzame) lead-gitaar en zeker de toetsenist niet of nauwelijks hoor. De leuke accenten die zij in de nummers geven, moet ik er dus af en toe bij verzinnen. Wat ik wel opmerk, is dat de drummer soms wel erg tsjak boem over komt. En dat juist die bassiste hele leuke accenten of variaties doet, die het geheel juist dat ietsje meer geven. En dat ze in uiterste concentratie haar ogen steevast sluit als ze gaat zingen.

Met z’n 5-en op dat kleine podium, dan heb je niet veel ruimte en er wordt dan ook niet veel bewogen. Toch weet de band te boeien, door hun inleving encontactmet het publiek. “Jullie horen in de grote zaal” roept er iemand uit dat publiek. “Jullie ook” antwoordt de zanger. “Volgende keer”, belooft hij. Ze spelen langzamerhand toe naar een hoogtepunt. Goede opbouw! Als ze het podium verlaten valt me op dat de enige dame van de groep een handtasje mee neemt. Daarna komt de zanger/gitarist alleen terug voor een toegift. Een nieuw, fragiel nummer. Er wordt veel gepraat in de zaal, maar na veel “sssstttttttt”! geluiden uit diezelfde zaal is het snel stil. Daarna speelt de hele band nog ‘Saints Have No Heart’, een wat minder gemakkelijk in het gehoor liggend nummer, dat wel erg goed is, maar misschien niet als afsluiter. Een redelijk kort (75 minuten) maar toch heel fijn concert.