Op mijn concertkaartje staat dat de zaal om 20:30 uur open gaat. Er staat geen vermelding van een voorprogramma. Op de site van de Melkweg staat de aanvang één uur vroeger. En ook hier wordt niet gerept over een voorprogramma. Dat er geen voorprogramma is lijkt me dan duidelijk, maar die tijd wil ik wel even checken. Het uur scheelt veel in dit geval. Wel of niet eerst naar huis, wel of niet uit eten, vanaf hoe laat de oppas… De vertegenwoordiger van de Melkweg aan de andere kant van de lijn zegt dat het om 20:30 zal beginnen. En ja, er wel een voorprogramma (!), namelijk de Wooden Arms (!).
Het zal de vijfde keer zijn dat ik Patrick Watson ga zien. We zoeken een plek uit op het balkon, zodat je lekker kunt hangen op de reling. Daarbij zie je alles goed en als hij zijn publieksact nog gaat doen, zal hij straks vlak onder me staan, vermoed ik zo.
Stipt om half negen gaat het licht uit (de zaal is nog zeker niet vol) en begint het voorprogramma. Het is een man genaamd Arthur Adam, die mooi zingt en zichzelf begeleidt op gitaar. De muziek doet me erg denken aan Jeff Buckley. En dan niet eens zijn stem, als wel hoe sommige nummers in elkaar zitten. Afgezien van de wat suffige humor tussen de nummers door is dit een aanrader om eens te gaan beluisteren. Je kunt zijn album gratis downloaden: http://www.inacabinwith.com/downloadarthur.php.
Na Arthur volgt de bekende overgangsperiode tussen twee acts. Geroezemoes dat nog wat luider wordt (nog wat, want tijdens het voorprogramma was dit ook al aan de gang; ik zeg: ga naar de kroeg om te ouwehoeren), het verplaatsen van lichamen met vocht van de tap. Maar dan komt opeens het filmdoek naar beneden en begint er een oud filmpje van Felix the Cat. Goed idee! Word je nog leuk bezig gehouden. Maar na een keer of zes hetzelfde filmpje te hebben gezien gaat de lol er wel af. Volgende keer verschillende filmpjes graag. Wat dan wel weer leuk is, is dat iemand op het podium wild loopt te zwaaien dat het doek omhoog mag, omdat de band klaar staat. Het doek blijft nog even hangen en de band begint The Cat doodleuk muzikaal te ondersteunen. Als Felix dan eindelijk verdwijnt en Patrick Watson en Wooden Arms zichtbaar worden hoor ik aan het luid applaudiserende publiek dat ze hier gekomen is om alles bijna hoe dan ook goed te vinden, de komende anderhalf uur. Waar hij twee jaar geleden op Lowlands een unieke, maar onvoorbereid grote respons kreeg, lijken de bezoekers er nu een voorschot op te nemen.
De nieuwe cd (Wooden Arms) vervolgt het avontuurlijke pad van de Canadees, waarbij de rol van percussie opvalt. Als je er op kunt slaan en er komt een leuke toon uit dan is het bruikbaar, lijkt het devies. Ook live is men voorbereid om met meerdere instrumenten de muziek te dienen en het publiek te bespelen. De band, die dicht bij elkaar op het podium is opgesteld, ziet zich zelfs gesteund door een heus kwartet strijkers. Vol vertrouwen worden er eerst diverse nummers van de nieuwe cd ten gehore gebracht. Bij twee opeenvolgende nummers wordt voor mij heel duidelijk waar Patrick zich verliest in experiment en waar hij boven zichzelf uitstijgt in eenvoud. Experimenteren is leuk, maar toch vooral voor de muzikanten. Het is fantastisch dat Watson zich niet beperkt tot wat is, maar uit wil proberen wat kan. Als hij dit functioneel weet toe te passen ter ondersteuning van zijn songs kan dit grandioos uit de bus komen. Zoals in dit geval een prachtuitvoering van één van de prijsnummers van zijn nieuwe cd, Man Like You. Hij houdt zijn zang sober, maar sterk en intens. De gitarist speelt de mooie melodie en de drummer tikt zachtjes met zijn sticks op de snaren van een gitaar. Al het wat nodeloze gefrobel uit het nummer daarvoor wordt hiermee teniet gedaan. Verbluffend mooi.
Er volgen natuurlijk ook nog wat oude nummers, favorieten ondertussen, die met nog meer gejuich worden verwelkomd als oude vrienden. Ik kijk uit naar en heb tegelijkertijd vrees voor de eventuele publieksact, waarbij hij met zijn band het publiek in gaat, om daar onversterkt een nummer ten gehore te brengen. Een erg fijn gebaar, maar het moet geen kunstje worden. Patrick heeft zijn act echter aangepast. Hij krijgt een rugzak om met flink wat megafoons die er aan alle kanten uitsteken. En daar gaat ie weer, met de bandleden in zijn kielzog om midden in het publiek een nummer te zingen http://www.youtube.com/watch?v=9VuGyqOQqrM. En het werkt nog steeds. Hartverwarmend. Na dit nummer loopt de kleine stoet een stukje verder het publiek in om daar een tweede nummer te doen. The Storm. En tot lichte verbazing van Patrick neuriedt de mensenmassa op erg mooie wijze het nummer mee.
Oorverdovend applaus. Patrick wil een toegift spelen maar komt niet boven het publiek uit om al zijn Arms in te lichten welk nummer dan. Hij krijgt een inval, speelt twee tonen op zijn piano en alle armen schudden hun hoofd in bevestiging. Over op elkaar ingespeeld zijn gesproken…
Het is nog altijd een zeer fijne ervaring om een concert van Patrick Watson bij te wonen. Misschien niet altijd en op alle fronten even sterk, maar door zijn aanstekelijke enthousiasme en het fantastische spel van zijn Wooden Arms is het duidelijk dat live spelen een enorme meerwaarde kan opleveren.
Ghosts of my Life 