Simone was het eerste nummer dat ik van The Kik hoorde. En ja, dat was bij De Wereld Draait Door. Zowel het nummer als het programma worden aangestipt in de show van vanavond door de eigenzinnige en grappige frontman van de band, Dave Von Raven. Het betekende voor hen de doorbraak naar een groter publiek. Het is een nummer waar je vrolijk van wordt. Sowieso is dit wel een bandje waar je vrolijk van wordt. Door die (vaak) uptempo Nederbeat liedjes, gezongen met Rotterdams accent, gespeeld door goede muzikanten, die op hun manier een melancholieke knipoog geven naar een tijd waarin het leven misschien wat onbezorgder leek. Wat mij betreft wel een reden om daar eens een concertje van mee te pikken.
Als we binnen komen is de aftrap al verricht door het voorprogramma dat The Black Marble Selection heet. Ook die hebben hun wortels in de jaren ’60 geplant, maar dit is een iets steviger sound, wat gruiziger, met een zanger met een rauwe stem die Engelstalige nummers zingt. Met z’n zessen spelen ze een fijne set van een nummer of tien, waarbij de tijd voorbijvliegt. Een beetje jammer alleen dat de zes geen centimeter van hun denkbeeldig gemerkte plekken komen. Een licht schuivend voetje is al wat beweegt.
Aangezien we dus iets later dan normaal waren zit de eerste rij van het eerste balkon al vol. Op de tweede rij gaan zitten heeft totaal geen zin, want dan zie je bijna niets. We zijn dus maar eens een verdieping hoger gaan zitten, alwaar het eigenlijk ook goed toeven is. Als ik een verdieping lager kijk zie ik vier grijze, al kalende koppies naast elkaar zitten. Een stoel verder zit een moeder met een kind van een jaar of zes. Het geeft het bereik van het publiek aan dat wordt aangesproken door de muziek van The Kik. Hun no-nonsense, of beter gezegd, geen onzin aanpak zorgt er in ieder geval voor dat ze precies op tijd beginnen en dat oordoppen in de broekzak kunnen blijven. Heerlijk!
Met Zwanenzang begint de band het concert. Het mid-tempo nummer dat hun laatste album opent krijgt extra cachet door de drie blazers, waarvan er eentje de niet onbekende naam Benjamin Herman draagt! Die blazerssectie zal verderop in de show nog een paar keer aan komen treden. Er volgen nog twee nieuwe(re) nummers, waaronder De Zomer En Jij, waarin “Op het terrasje loopt het zweet in mijn naad” een voorbeeld van die fijne directe teksten van Dave is, die nu helaas niet zo goed te volgen zijn. Een heerlijk kort en krachtig instrumentaal stuk volgt, waaruit duidelijk wordt dat The Kik ook wat steviger kan klinken. Een blik op de setlist verklapt dat ze dit De Dave Andriese Stomp hebben genoemd. Later deze avond zal op soortgelijke wijze De Frans Hagenaars Boogie voorbij komen. Prima intervalletjes. Met Zeg Dat je Van Me Houdt komt het zonnige gevoel van de vroege Beatles om de hoek kijken, net zoals het gelukkig onvermijdelijke Simone.
Voor de eerste keer in Paradiso, opnames door 3voor12, en natuurlijk gaat het dan fout zegt Dave, als het inzetten van Spiegel, Spiegel niet goed gaat. Als na de herstart het publiek dan ook nog verkeerd begint in te vallen met meeklappen stoppen ze opnieuw en krijgen we tijdens de derde poging in gebarentaal de juiste aanwijzingen van Dave en Arjan Spies, in dit aparte nummer, dat de Wals met de Beat laat paren. Een hoogtepunt in de show is de uitvoering van het nummer Kejje nagaan (Als ik jou niet had, dan had ik pech gehad), dat lang wordt uitgesponnen om op vooral niet al te serieuze wijze een gitaarsolo te geven door Arjan, die het instrument op Jimi Hendrix-achtige wijze achter zijn hoofd bespeeld, waarna Paul Zoontjens met de hulp van Dave op zijn rug op het podium liggend een pianosolo ten beste geeft. Ter vervolmaking van deze circusact volgt nog een grap met het onderstel van de piano. Olé!
De sfeer is prima, net als het vermaak en de muziek. Het loopt richting het einde van de show. Met Want Er Is Niemand komen we nog even in Armand-sferen, waarna Dave Erik als het laatste nummer aankondigt en na ons ‘aahhhh’ toevoegt dat dit deel van de show is en dat ze nog terug zullen komen, natuurlijk.
Dat doen ze allereerst met Schuilen Bij Jou, hun prachtige versie van het bekende nummer In Your Arms van Chef’Special. Daarna volgt Verliefd Op Een Plaatje en er worden eindelijk wat voorzichtige dansbewegingen gemaakt in het publiek. Om het geheel af te ronden zet The Kik nog even zijn ruige pet op en wordt onder aanvoering van Arjan (die de zang voor rekening neemt) Blitzkrieg Bop van The Ramones gespeeld, waarna we met een prima gevoel huiswaarts kunnen gaan.
![[REC] 4 - Apocalipsis](https://ghostsofmylife.wordpress.com/wp-content/uploads/2014/12/rec-4-apocalipsis.jpg)
Ghosts of my Life 