Gravity (IMAX 3D)

Ja, daar heb je hem weer. De film heb ik al twee keer gezien en staat nummer 1 in mijn top 10 van 2013 en heeft ondertussen maar liefst zeven Oscars gewonnen. Vandaar dat ik deze kans om hem in her-roulatie en dit keer in een IMAX theater te zien niet aan me voorbij laat gaan.

Voor de recensies van de film zie hier en hier.

Toch ook twee kleine kritische noten. De eerste twee keren waren overdonderend. Bij deze derde keer ga ik op andere dingen letten, die de ervaring iets meer in de weg staan. Niet veel, maar iets. Zo vraag ik me bijvoorbeeld af waarom Matt Kowalski in het luchtledige niet genoeg heeft aan een klein rukje aan zijn kabel door Ryan Stone, om hem de goede kant op te krijgen en hij van haar af blijft zweven. Misschien is er een verklaring voor. Ik weet het niet, maar het zit de primaire ervaring dus een beetje in de weg. Daarnaast had ik meer verwacht van IMAX 3D. Dit is mijn eerste keer, maar het verschil met ‘gewoon’ 3D is mijns inziens niet zo groot. Voor wat betreft het beeld dan, want het geluid was wel beter. Je ziet wel wat de visuele mogelijkheden zijn in een promotie filmpje voor IMAX, waarin er wordt afgeteld en je een fantastische diepte ziet. Misschien ligt het aan de film en is die niet speciaal geschikt voor IMAX. De trailer van The Amazing Spider-Man 2 ziet er namelijk wel erg vet uit.

De film is al uit op DVD/Blu-ray/3D Blu-ray en al weer voor eerst zal ik toch echt kiezen voor die laatste versie, om het over een tijdje nog eens in mijn woonkamer (dunnetjes) te kunnen herbeleven.

Gravity (encore)

Dit doe ik bijna nooit, twee keer achter elkaar naar dezelfde film gaan. Maar nu dus wel. En ik neem mijn gezin ook mee, want ik wil dat ook zij deze unieke belevenis ondergaan. In de bioscoop. In 3D. En dat voor iemand die niet van 3D houdt.

Slechts vijf dagen geleden zag ik deze film voor het eerst en nu ik hem voor de tweede keer zie is de ervaring er niet minder om. Spanning, angst, pijn, verdriet, emoties die ook nu weer weten te raken. Maar het is toch bovenal de visuele pracht die werkelijk uniek en overdonderend is.

Gaat dat zien!

Gravity

We hangen in de ruimte met onze blik op Aarde. Langzaam zweven we naar een ruimtestation, pikken we conversaties op en zien we drie astronauten. Er moet data worden verzonden naar thuisbasis Houston (‘do you copy?’) wat niet geheel blijkt te lukken. Ryan Stone (Sandra Bullock) probeert het een paar keer terwijl Matt Kowalski (George Clooney) zich uitstekend vermaakt in zijn met stuwkracht aangedreven pak terwijl hij grappige verhalen opdist en nog een derde astronaut in de verte ook nog even geniet van de afwezigheid van zwaartekracht. Het is hun laatste dag. Dan volgt er een nood oproep voor evacuatie vanuit Houston dat iedereen terug moet naar het basisstation. Er is een satelliet vernietigd waarvan het puin met grote snelheid richting het trio komt. Ze zijn niet snel genoeg en het puin begint zijn schade aan te richten. Er was geen vuiltje aan de lucht, dat is nu 180˚ gekanteld en we zoemen in op Ryan Stone die los raakt van de rest. De camerabeweging is ondertussen nooit gestopt , het is een onafgebroken opname van buitenaf die ons nu in de helm van Stone brengt en ons deelgenoot maakt van haar angst. We zien haar point of view, horen haar veel te snelle adem en voelen de claustrofobie die het pak, de helm en de situatie ons opleggen. Met dit briljante openingsshot van maar liefst 12 minuten geeft regisseur Alfonso Cuarón de kijker een magistrale 3D-ervaring zoals ik die sinds Avatar niet meer heb beleefd.

Wat echter heel fijn is, is dat het niet bij het visuele aspect blijft. Ook emotioneel is dit een achtbaan, met de al genoemde angst en haast astmatische ervaring van Stone tegenover de ratio en rust van Kowalski, die beiden in gevecht zijn op leven en dood en daarin onmenselijke beslissingen moeten nemen.

De hele film houdt je aan je bioscoopstoel (GA DEZE FILM IN DE BIOSCOOP ZIEN!) gekluisterd en de wet van Murphy treedt in werking als catastrofe op catastrofe volgt. Het oog voor detail is daarbij onwaarschijnlijk goed, waardoor je deze film gemakkelijk meerdere keren kunt gaan bekijken. Clooney speelt zeer verdienstelijk tweede viool om Sandra Bullock te laten schijnen als een ster aan de hemel. Ze laat een scala aan emoties zien die haar dicht bij de kijker brengt en houdt. Het menselijke middelpunt tussen de ruimtestations die aan stukken gaan in de grootsheid van het heelal. Het wordt samengevat in enkele onvergetelijke scènes, zoals wanneer Stone zich in het luchtledige van haar ruimtepak ontdoet en als een embryo blijft hangen, of als ze moet huilen en haar traan door de lucht zweeft richting camera. Het staat tegenover die verbluffende grootsheid als hele ruimtestations aan flarden gaan en het puin om je oren vliegt. Een overdonderende ervaring waarbij ik de term moderne klassieker best durf te gebruiken.

The Heat

Ik heb me laten verleiden door een headline: “nog leuker dan bridesmaids”. Het was de kop van een recensie met vier sterren als waardering. Ach, waarom ook niet, dacht ik.

Koppel een dikke vuilbekkende undercover straatagente met een klein hartje aan een zelfingenomen niet vloekende geslaagde FBI  tante in een mantelpakje, zet ze op een zaak en de actrices en het script doen de rest. Nou ja, gedeeltelijk dan. Dat script laat nog al eens te wensen over. De schrijver was waarschijnlijk te druk bezig met het schrijven van de dialogen tussen Melissa McCarthy en Sandra Bullock om er nog een interessant verhaal omheen te verinnen. Op zich niet zo erg, want zowel McCarthy als Bullock gaan lekker te keer en bij genoeg grappen doet het verhaal er niet zo toe. Laat daar nu het grootste probleem zitten: het gebrek aan grappen. Grappige situaties zijn er überhaupt niet zo veel (de dans in de bar is aardig). De lach moet komen van de dialogen die maar af en toe echt raak zijn. Dus de hele film zit je te wachten op leuke vondsten en dat wachten maakt dat je nergens in een lachstuip komt, want daar is meer voor nodig (letterlijk en figuurlijk).

Bridesmaids was gelaagder, had iets meer verhaal en kende meer diversiteit, waardoor ik me daar beter bij heb vermaakt. De gekte van McCarthy was daar ook extremer. Het lijkt alsof ze in haar rol als agent in The Heat net iets te veel wordt teruggehouden door hoger hand (FBI, leidinggevende, regisseur?) alhoewel haar getier tijdens de zoektocht naar de ballen van haar baas om van te smullen is.

 

Ps. Over photoshoppen gesproken!