Lucy

CPH4 is een nieuwe synthetische drug die door een (Japans/Koreaans/Chinees??) Aziatische bende naar het buitenland wordt gesmokkeld via onvrijwillige mensen. Eén van die mensen is Lucy. Met Lucy gaat het mis, want ze krijgt de drugs in haar systeem, waarna haar hersencapaciteit zich langzaam maar zeker ontwikkelt tot 100% (i.p.v. de gemiddelde 10%). Een soort Limitless dus, maar dan met Scarlett Johansson i.p.v. Bradley Cooper. En dan door Luc Besson i.p.v. Neil Burger. En Besson pakt uit, met Morgan Freeman en Pilou Asbæk en Min-sik Choi, met achtervolgingen en schietpartijen en special effects, met de mogelijkheden van die mentale capaciteit. Laat nu dat laatste het meest interessante gegeven zijn waar hij totaal onrealistisch mee aan de haal gaat. Dat was dus even slikken, want de opzet was eigenlijk best aardig gedaan. Nou ja, Marco Borsato zei het al, even slikken en weer doorgaan. En als je dan doorgaat in de geest van Besson, in de geest van deze superheldin-actiefilm met een grote boodschap die ridicuul wordt ingevuld en je laat je meevoeren door de kolder die geen grenzen kent, dan kun je nog best vermaakt worden. Maar alleen dan…

Wat heeft miljoenen jaren van evolutie ons nu eigenlijk gebracht, vraagt de voice-over zich aan het begin van de film af. Nou, dit soort films voor ‘ten percenters’.

 

Frank Black – Ten Percenter

I’m just another ten percenter / My mind is like an ocean / My mind is like an ocean / I’m hanging in the harbor / I’m just drifting letting out the line / I’m letting out the drifting line / I’m just tyring to a guy / Who’s hailing from Ann Arbor / Making jerk / And its good / Getting perk / Yeah, I would / I’m a jerk / If you get’n cotton mouth / You better have some water / Sucking syrup and soda / You’re goin’ to just get hotter / But if you want to wile awhile / But if you want to wile awhile / Oh suck a syrup and soda / Oh dance oh sons and daughters / Making jerk / And its good / Getting perk / Yeah, I would / I’m a jerk / If you got cotton mouth / My mind is like an ocean / My mind is like an ocean / My mind is like an ocean / I’m a jerk / Making jerk / Soda jerk / And its good / Jerk / Jerk / Jerk / Jerk / Jerk

Under The Skin

Kijken, waarnemen, absorberen, leren, herhalen, kopiëren. Wat maakt iemand tot één van ons? Taal, uiterlijk, kleding, gedrag. Ze heeft zich aangepast en is op zoek, naar mannen. Een bepaald type man, alleenstaand, meegaand, makkelijk bespeelbaar. Eindeloos rijdt ze rond in haar busje. Als een roofdier, voorzichtig, behoedzaam, in verleidelijke verpakking en onontkoombaar als wat. Als het aas bijt haalt ze het binnen. Als een zwarte weduwe in een web van waaruit niet valt te ontsnappen.

Voor wie goed kijkt ziet dat haar gedragingen reproducties zijn, waarbij emotie wordt geveinsd. Dit maakt haar even efficiënt als vreemd. De fascinerende en hypnotiserende beelden leveren de kijker een mix aan vaak tegengestelde emoties op. Intrigerend, onbehaaglijk, betoverend, vervreemdend, boeiend, verontrustend. Door haar ogen zien we ons zelf en wat we zien is niet erg positief. Maar ook zij wordt beïnvloed, waarna ze anders naar zichzelf gaat kijken en blijkt dat ze veel kwetsbaarder is dan gedacht.

Under The Skin is een aparte film, waarin weinig wordt gepraat, veel herhaling zit, die traag is, maar nooit verveeld omdat de misschien zelfs banale basis van het verhaal zo ontzettend boeiend en op aparte wijze wordt weergegeven. De film is in ‘guerilla style’ opgenomen waardoor het gevoel van realisme extra scherp contrasteert met het onderwerp. Het is een gedurfde stap voor hoofdrolspeelster Scarlett Johansson die ver buiten haar normale werkgebied zit en dit ‘risico’ durfde te nemen.

Bereid je voor op een bijzondere ervaring. Bereid je ook voor om met een naar gevoel huiswaarts te keren.

Captain America: The Winter Soldier

Steve Rogers heeft na zijn vorige avontuur als The First Avenger niet stil gezeten. De oude reliek uit de jaren veertig heeft met een ‘to-do list’ op zak misschien nog geen Thai gegeten, of Nirvana beluisterd, maar zijn gevechtstechnieken zijn up to date, zoals we kunnen beleven in een explosieve liftscène. De wereld is nog altijd gecompliceerd voor de Amerikaanse held en de kapitein die voor S.H.I.E.L.D werkt krijgt zo zijn bedenkingen of dit werk nog wel zo rechtschapen is. Als Nick Fury echter wordt aangevallen en de organisatie niet langer betrouwbaar is wordt het persoonlijk en gaan er klappen vallen en blijkt ook het verleden nog van invloed.

De eerste film was eigenlijk een tegenvaller. Of misschien ook niet, want met Captain America heb ik nooit veel gehad. Een superheld zonder speciale super-krachten. Een saaie Amerikaanse spierbundel met nul tinten grijs in een heel suf pak die zijn onverwoestbare schild gooit, of zich er achter verschuilt. Hoewel hij iets is gepimpt, komt het daar grotendeels nog wel steeds op neer. Gelukkig zijn daar Natasha Romanoff a.k.a. Black Widow die met haar eigen agenda en supersexy vechttechnieken het hart laat pompen, een nieuwe aardsvijand in de vorm van de duistere Winter Soldier, een interessante kijk op hoe de wereld veiliger kan worden en wat je daarvoor over hebt en een hele hoop spannende actiescènes. Dit alles geeft de film enige inhoud en meer dan voldoende vaart.

Kortom, een flinke stap in de goede richting voor de wat kleurloze superheld die toch echt dat oude pakje niet meer van stal moet halen.

Her

Theodore Twombly (Joaquin Phoenix) werkt voor www.beautifulhandwrittenletters.com, waar hij vanachter zijn bureau brieven inspreekt die de computer in een mooi handschrift noteert en uiteindelijk print op het juiste papier passend bij de inhoud en het doel van de woorden. Het zijn brieven geschreven uit naam van mensen die zelf de woorden niet kunnen vinden, of er misschien gewoon te lui voor zijn. ‘Handgeschreven’ uit de computer. Theodore doet dit al jaren, is goed in zijn werk en kent sommige klanten door en door. Het komt zelfs voor dat hij beide kanten van de correspondentie voor zijn rekening neemt…

Theodore ligt in scheiding met zijn jeugdliefde, is een beetje nerdig, maar krijgt als hij dat wil nog wel aandacht van leuke vrouwen. Toch besluit hij in te gaan op een advertentie waarin OS1 wordt aanbevolen. Dit Operating System is intuïtief, heeft een zelflerend vermogen en wordt compleet afgestemd op de geïnteresseerde klant in kwestie. Het is nog wat onwennig in het begin, praten met een computerprogramma (ook al heeft ze de heerlijke stem van Scarlett Johansson), maar ze reageert en anticipeert als een echt mens, met echte gevoelens, zo lijkt het. Theodore en Samantha (zoals het programma zichzelf heeft genoemd) leggen al gauw hun ziel, c.q. bits bloot. Er ontstaat een serieuze relatie met dezelfde valkuilen als een normale (intermenselijke) relatie alleen is de vorm dit keer iets anders. Vooral jaloezie gaat een rol spelen, vanuit haar, waar ze al gauw een bizarre oplossing voor vindt en later vanuit hem waaruit de ontknoping zal volgen.

De film geeft een geloofwaardige visie op de niet eens zo verre toekomst (waar ze dan wel retro gekleed gaan), waarin mensen nog vaker in hun eigen virtuele wereldje verkeren en iedereen voornamelijk individueel bezig is. Alsof men in aparte cocons door het leven gaat. Hoewel het begin van Her iets compacter had gekund, volgt er af en toe een mooie nieuwe invalshoek die het op zich al mooie basisgegeven uitdiept en vooral veel vragen in je hoofd op laat borrelen. Hoeveel liefde kun je geven, opnemen, delen? Hoe bijzonder ben ik? Wat is echt, wat is geprogrammeerd en wat maak je er in je hoofd van? Is de weg die we ingaan wel de goede? Het wordt liefdevol en met humor (eigenwijs mannetje in een game) behandeld.

Je moet er in mee kunnen gaan dat een computer programma gevoelens kan hebben en ontwikkelt. Dan blijft alsnog de vraag in hoeverre die gevoelens echt zijn en niet gekopieerd uit wat het systeem uit waarneming heeft geleerd. Maar mensen kunnen ook emoties veinzen… Je gaat er in mee dat Theodore het als ‘echt’ ervaart, evenals Samantha, waarmee je als kijker weer terug komt bij de vraag: wat is echt? In hoeverre willen we ons laten bedonderen? Hoe erg is dat?

De film biedt geen antwoorden, maar een hoop stof tot nadenken.

Don Jon

Joseph Gordon-Levitt. Slimme gast. Na zijn overstap van tv naar film is hij binnen afzienbare tijd opgeklommen tot de rand van de A-list acteurs en nu komt hij op de proppen met zijn regiedebuut  dat hij ook nog eens zelf geschreven heeft. En ik heb zo maar een vermoeden dat hij zijn inbreng heeft gehad in de casting.

Hij speelt Jon, een player uit New Jersey met bijpassend accent, die maar om een paar dingen geeft in het leven: “My body. My pad. My ride. My family. My church. My boys. My girls. My porn.” Wat die laatste drie betreft, hij gaat met zijn twee beste vrienden naar clubs waar ze meiden cijfers geven, waarna Jon er altijd met de lekkerste vandoor gaat, haar neukt en dan op zoek gaat naar de volgende. Maar wacht, ik vergeet een stap. Nadat hij heeft geneukt met zijn verovering, kijkt hij nog even naar porno om echt aan zijn gerief te komen. Want “reall pussy is not as good as porn” krijgen we van hem te horen. Toch worstelt hij een beetje met dit gegeven en gaat op zoek naar een vrouw die hem kan bieden wat porno hem geeft. Die vrouw moet natuurlijk “a dime” (een tien) zijn om mee te beginnen en dat begin begint in ieder geval goed met Barbara (Scarlett Johansson -> vinger – pap – casting?) waarmee hij een echte relatie aan wil gaan. Maar van een pornoverslaving kom je niet zo maar af…

Levitt levert een leuke film af. Zijn typetje is fraai. De opsomming van de dingen hij in het leven belangrijk vindt komen als een mantra steeds weer voorbij in de film en dat werkt prima. Het werken aan zijn lichaam in de sportschool terwijl hij weesgegroetjes bidt voor zijn zonden, zijn huis dat hij op het obsessieve af schoon houdt, zijn stoere kar van waaruit hij luidkeels commentaar heeft op alle andere weggebruikers, zijn Italiaanse familie met vader als evenbeeld, huiselijke moeder en zus die alleen maar met haar mobiel bezig is en de kerk waar hij steevast krijgt te horen hoeveel hij nu weer moet bidden om van zijn opgebiechte zonden af te komen. Zijn vrienden, vriendinnen en porno had ik al behandeld. Het type doet overigens verrekte veel denken aan Tony Manero uit Saturday Night Fever  en ik verwachtte dan ook bijna dat de vader (Tony Danza) hem aan tafel een oorvijg zou geven. Het opwindende voorspel en de clash met de uiterst romantisch en niet zo min realistisch ingestelde Barbara wordt mooi uitgespeeld en zelfs de interactie met buitenstaander Esther (Julianne Moore) kan ik in meegaan. Wat echter jammer is, is dat dit laatste de grote en voor de hand liggende moraal inluidt die uiteindelijk de lol wel uit de film haalt, maar voor de generatie die is opgegroeid met internetporno en acteren vereenzelvigt met de realiteit een wijze les kan zijn.