The Affair

(1e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 8,0)

‘Happily married with kids’, dat is Noah. Hij is onderwijzer en bezig aan een tweede boek. Met het hele gezin gaan ze naar zijn steenrijke schoonouders die een groot huis aan de kust (Hamptons) hebben. Daar ontmoet hij Alison. “Why don’t you tell me how it began” hoor je iemand in een voice-over zeggen. Noah vertelt dus zijn verhaal, maar halverwege de aflevering verschijnt de naam Alison in beeld en krijgen we haar versie van het gebeurde te zien. We leren haar kennen en het leven met haar man dat overschaduwd wordt door een verschrikkelijke gebeurtenis. Ze werkt als serveerster in een restaurant waar zij hem, Noah, voor het eerst ontmoet. Ook al vechten ze er tegen, de aantrekkingskracht en lust tussen beiden is onvermijdelijk en Noah en Alison krijgen een affaire, die grote gevolgen heeft voor henzelf en de mensen om hen heen.

Deze serie is fantastisch, om meerdere redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat verschillen. Soms zijn die verschillen groot (het initiatief komt bijvoorbeeld opeens van de ander), soms klein (andere kleding of haar los). Daarbij leer je van beide kanten zaken die je vanuit één enkel perspectief nooit te weten was gekomen (zie ook The Disappearance Of Eleanor Rigby). Wat dit geheel dan nog extra speciaal maakt is het feit dat beiden de gebeurtenissen eigenlijk achteraf vertellen, en wel aan de man van de voice-over die ik noemde, wat een agent blijkt te zijn die onderzoek doet naar een ernstig delict dat is gepleegd. Het geeft het geheel een extra lading, maar je gaat je ook afvragen of de herinneringen wellicht met opzet verschillen van elkaar.

Het verhaal zit zeer goed in elkaar en gaat (in tijd en onderwerp) verder dan je zou verwachten, waardoor het nog volmaakter wordt. Oorzaak en gevolg. Daarbij zit het qua emoties vrij complex in elkaar en gaat het af en toe vrij diep. Het mysterie van de misdaad die gepleegd is speelt slechts op de achtergrond een rol, maar is wel van groot belang voor het geheel.

Aan de ene kant vind ik het jammer dat de serie niet binnen tien afleveringen wordt afgerond, aan de andere kant ben ik blij dat er een vervolg komt…

De serie is zeer goed ontvangen en er zijn Golden Globe nominaties voor de serie zelf en de hoofdrolspelers, Dominic West en Ruth Wilson (die de serie Luther wat extra smaak gaf en de reden is waarom ik The Affair ben gaan kijken). En als er een ‘best original song – tv series’ categorie bij die Globes zou zijn, dan had Fiona Apple met gemak kunnen winnen.

 

I was screaming into the canyon

At the moment of my death

The echo I created

Outlasted my last breath

 

My voice it made an avalanche

And buried a man I never knew

And when he died his widowed bride

Met your daddy and they made you

 

I have only one thing to do and that’s

To be the wave that I am and then

Sink back into the ocean

Masters Of Sex

(2^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,2)

Het hoge woord is er uit. De daad wordt op niet-wetenschappelijke wijze verricht. Is het een affaire? Gaat het alleen om de seks? Gaat het nog om de studie?

“It’s hard to tell where you stop and I begin”.

Zoveel vragen, zoveel antwoorden en ze zijn allemaal goed, want het gaat hier om de complexheid van de mens. Masters en Johnson hebben de resultaten van hun seksstudie gepresenteerd, maar het is een fiasco geworden omdat het als obsceen werd gezien. Masters moet opnieuw aan de bak komen en een plek vinden om de studie verder te zetten. Dit leidt hem door de serie heen naar verschillende locaties en directeuren die allemaal hun eigenaardigheden hebben. Johnson’s hart ligt nog altijd bij de studie, maar het duurt even voordat ze er weer onderdeel van wordt en ze verdient ondertussen bij door afslankpillen te verkopen en te werken voor Dr. Lillian DePaul, die wegens haar eigen toestand een kruistocht voert om het uitstrijkje gemeengoed te maken.

“So sure, follow your dreams, it’s a lovely slogan for a life most people can’t afford to live. But who knows? Maybe you’re special”.

Dit keer staat de serie iets minder stil bij het onderzoek zelf en laat men de verschillende personages nog verder tot hun recht komen door in te zoemen op wat hen beweegt. Van de toch wat ongelukkige huisvrouw Libby Masters die steeds meer aan zichzelf gaat denken, via Frank Masters – de broer van Bill – die wat demonen uit het verleden meebrengt tot bijvoorbeeld die heerlijke Betty DiMello, die rijk getrouwd is maar vanuit een verkeerde basis en nog altijd iedereen op hilarische wijze van repliek dient.

“The way you screamed, people in space know about Rose”.

Het is heel knap hoe men zo veel verschillende karakters zo tot hun recht kunnen laten komen, waarbij Lillian’s verhaal bijvoorbeeld steeds aangrijpender wordt en de zijlijn met Bill’s broer Frank niet mijn favoriete is. Masters route naar succes met de studie gaat ondertussen niet over rozen en zorgt voor een mooie verrassing die de zaken op scherp stelt. Ook het tijdsbeeld wordt letterlijk en figuurlijk goed geïntegreerd. Zo lijkt de perfect uitziende Libby zo weg te zijn gelopen uit zo’n stofzuiger reclame van vroeger en begint racisme een rol te spelen.

“Oh, uh, am I interrupting?”

“What you are is a half hour late. Hardly an auspicious beginning”!

“Does auspicious mean hello to you too?”

Geheimen, leugens, risico’s, gevaar, tragedie, overwinning, hoop, wanhoop, pijn, lijden, lust, liefde, jaloezie… Het leven zit er vol mee en zo ook deze serie. Toch blijven Bill en Virginia de spil waar alles om draait. Hun onderzoek gaat door, begeeft zich op nieuw terrein (seksueel disfunctioneren) en zorgt voor een hoop hobbels, die de weg zo interessant maken.

“Mmmm, you smell good. Is that L’Air du Temps?”

“It’s Tommy the turtle bubble bath…”.

Een fantastische serie!

Penny Dreadful

Op voorhand had ik zo mijn bedenkingen over deze serie met een vracht aan monsters in gothic sferen. De intro en wat volgt doet me echter de mond snoeren. Londen 1891. Een intro zonder muziek waarin een kind de schrik van haar leven krijgt. Ghoulish! Daarna Eva Green in haar rol als Vanessa Ives,  gekleed in een prachtige opengewerkte zwart kanten jurk, die de bleekheid van haar huid benadrukt. In een lege, donkere kamer hangt alleen een kruisbeeld aan de muur. Vanessa zit op haar knieën te bidden of haar leven er vanaf hangt. Er loopt een spin over haar arm. Ze richt haar bovenlichaam op terwijl ze op haar knieën blijft. Haar zwarte jurk verschuift een beetje en onthult haar blote voeten. Kwetsbaar en nederig. Een beeld van ware schoonheid, van achteren gefilmd.

Penny Dreadfuls waren goedkope (1 penny) Britse wekelijkse publicaties uit de 19^e eeuw vol goedkope en sensationele fictieve verhalen. In deze serie duiken we in de wereld van de gothic horror, waarin we een keur van bekende personages, monsters en termen tegenkomen. Van Helsing, Mina Harker, Victor Frankenstein, Dorian Grey; vampieren, monsters van Frankenstein; absint, Grand Guignol, séances… Het is een grote mengelmoes waar een eenheid van gemaakt moet worden en dat wordt eigenlijk heel aardig gedaan.

De grote lijn van het verhaal is de zoektocht naar Mina Harker. Sir Malcolm Murray (haar vader, Timothy Dalton) en Vanessa Ives (haar vriendin) proberen haar op te sporen met de hulp van Ethan Chandler (een revolverheld uit Amerika, Josh Hartnett) en Dr. Victor Frankenstein (Harry Treadaway). Dit levert wat actie op met vampiers, maar is niet de hoofdmoot van het verhaal. Die wordt namelijk uitgemaakt door alle verhalen en achtergrondverhalen rond de verschillende personages, die we daardoor goed leren kennen en waardoor we hun acties ook begrijpen. Het vertraagt de loop van het verhaal, maar het maakt de boel een stuk interessanter.

De locaties en settings zijn zeer verzorgd, rijk aan detail en overtuigen helemaal. Vieze Londense straten en hoerenhuizen versus de prachtige interieurs van huizen van welgestelden. De kleding is een lust voor het oog en zowel de muziek als de CGI worden gelukkig zeer spaarzaam toegepast. Dit zijn monsters van vlees en bloed, geen platte varianten uit een computer. Maar het is toch vooral Eva Green die een huzarenstukje aflevert met haar indringende acteerwerk als aantrekkelijke dame die een ‘vessal’ voor duistere, demonische entiteiten kan zijn die haar in bezeten toestand brengen. Ze gaat van uiterst verleidelijk tot ‘stark raving mad’ met bijpassend uiterlijk.

De serie neemt zichzelf en het materiaal serieus en dat betaalt zich uit. Je wordt als kijker als het ware de duisternis ingezogen. De zoektocht naar Mina uit zich in gevechten tegen eigen en andere demonen, met een overkoepelend, groter kwaad dat zich steeds meer laat gelden. Zoals de poster aangeeft en Sir Malcolm in de serie verwoordt: “There are things within us all that can never be unleashed”. Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg.

Masters Of Sex

(1^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,3)

Dr. William Masters is een briljante arts die een heleboel omzet genereert voor het ziekenhuis waar hij voor werkt. Hij is bezig met een fysiologische studie naar hoe het menselijke lichaam reageert op seksuele stimuli. Helaas denkt het bestuur van het ziekenhuis hier anders over en ziet dit als pervers en zeker geen onderwerp voor een serieuze studie. Masters gaat toch aan de slag met zijn onderzoek, dat in het geniep in een bordeel plaats vindt, waar genoeg proefkonijnen te vinden zijn. Hij krijgt hulp van voormalige nachtclubzangeres Virginia Johnson, die zich ontpopt als de intelligente en vooral menselijke link tussen de arts en zijn cliënten. Masters ziet zijn onderzoek als “probably the biggest change for women since their right to vote”. De eerste onderzoeken en interviews bevatten voor hemzelf ook openbaringen. “You pretended to have an orgasm? Is that a common practise amongst prostitutes?”, vraagt hij aan een prostituee die hem al vanaf het begin voorziet van data. “It’s a common practise amongst anyone with a twat”, antwoordt ze hem. De studie verplaatst zich toch op een gegeven moment naar het ziekenhuis om statistisch gezien betere resultaten te krijgen en de serie werkt toe naar een presentatie van de data die grote gevolgen zal hebben.

Dit speelt allemaal in de jaren vijftig en je krijgt een prachtig beeld hoe het er toen voorstond met de seksuele emancipatie van de vrouw. Maar dat is echt lang niet alles. Masters heeft een lieve vrouw die hunkert naar liefde en vooral een kind, maar ze raakt maar niet zwanger, wat natuurlijk spanningen geeft voor de arts die er zoveel verstand van heeft. De vrijgevochten Virginia zorgt ook voor spanningen, bij zowel Masters als diens protégé Dr. Ethan Haas. We komen er achter welk geheim de rector van het ziekenhuis bij zich draagt en wat de gevolgen zijn voor zijn huwelijk. We zijn getuige van het vooruitstrevende onderzoek in de praktijk, met mannen en vrouwen die solo, maar ook met elkaar de liefde bedrijven voor de wetenschap, wat meteen de kwestie aanstipt of seks en liefde los van elkaar staan. Er is een vrouwelijke arts die moet opboksen tegen haar mannelijke collega’s… Wat de serie zo goed maakt is dat al die personages uitstekend zijn geschreven, diepte hebben. Hun gevoelens, ambities, problemen, tragiek, waarbij net als in de echte wereld niets zo simpel is als het soms lijkt. Alle lof ook voor de acteurs die de goed geschreven personages volledig tot leven brengen. Michael Sheen (William Masters), Caitlin FitzGerald (Libby Master), Lizzy Caplan (Virginia Johnson), Nicholas D’Agosto (Ethan Haas), Beau Bridges (rector Barton Scully), Allison Janney (Margaret Scully)… The list goes on.

Op de één of andere wijze klopt alles aan deze serie. Een tweede seizoen is al aangekondigd.

Hoewel de serie het label ‘drama’ heeft valt er zo nu en dan ook best te lachen, zoals wanneer Virginia voor het eerst in een bordeel komt en de keuken ziet: “It’s just like a regular kitchen… Sorry, I’ve never been in a brothel before”. Een prostituee antwoordt: “Normally we got naked coochies lined up along the sink, but it’s slow”.