Man Of Steel

Hoe maak je een film over de sterkste, onverslaanbaarste superheld ooit interessant? Door hem een achtergrondverhaal te geven, een persoonlijkheid en een tegenstander met vergelijkbare krachten, moet regisseur Zack Snyder gedacht hebben. Drie goede punten, waarvan er zeker twee hun waarde in de film bewijzen.

Man Of Steel begint met het achtergrondverhaal, op de thuisplaneet van de held die dan nog geboren moet worden. Vader Jor-El en moeder Lara Lor-Van krijgen op natuurlijke wijze een kindje. Een wijze die al decennia lang is verboden, omdat kinderen worden gekweekt met een specifieke taak, die ze vervolgens hun hele leven uitvoeren. In het kind zien de ouders de enige hoop voor de planeet Krypton, wier bronnen jarenlang intensief zijn gebruikt waardoor de planeet is gedoemd tot de ondergang. Tegenstander van het regime is generaal Zod, die de macht wil grijpen en op zijn manier de toekomst van de planeet veilig wil stellen. De baby wordt de ruimte in geschoten en komt terecht op aarde, waar hij wordt gevonden door een stel dat hem opvoed.

Persoonlijkheid dan. De baby is Kal-El, maar weet niet beter dan dat hij Clark Kent is en over bijzondere krachten beschikt. Normen en waarden worden hem bijgebracht door zijn liefhebbende ouders die hem pas later vertellen hoe de vork in de steel zit, waarna hij zich niet alleen een outcast voelt, maar een weeskind van een andere planeet. Hoe het voelt om eigenlijk nergens thuis te horen weet Henry Cavill redelijk goed weer te geven. Door zijn opvoeding en natuurlijke gevoel van rechtvaardigheid weet hij lange tijd problemen te ontlopen (hoewel dit nog een zeer groot offer van hem zal vragen) en zijn identiteit geheim te houden.

Tot de tegenstander met vergelijkbare krachten ten tonele verschijnt en Clark Kent dwingt zich kenbaar te maken om de mensheid te sparen, wat hem uiteindelijk tot Superman bombardeert, die het in een knallende finale uitvecht met Zod en consorten. Niet zozeer de tegenstander is een minpuntje, als wel de eindeloze gevechten waarbij de twee door van alles (wolkenkrabbers) en nog wat (asfalt) beuken, zonder dat hier een soort van grens aan wordt gesteld. Ze kunnen immers bijna alles. Dus het special effects team heeft overuren gedraaid om de gevechten in perfectie te kunnen tonen, wat zeker is gelukt, maar waarvan je na verloop van tijd een beetje murw van bent gebeukt. Dat neemt niet weg dat naast die drie pijlers waarop de film is gebouwd, het contrast tussen Krypton en Aarde goed werkt en de almachtige kracht van Zod en zijn kompanen in de vorm van hun Terravorming van de planeet aarde huiveringwekkend over komt.

Waar Marvel de laatste jaren vrij goed scoort met hun superhelden op het witte doek, wist DC pas echt een vinger in de pap te krijgen met Christopher Nolan’s Batman reeks. Het is dan ook niet zo gek dat deze man als producer van Man Of Steel is aangewezen, wat overigens niets weg neemt van de klus die Zack Snyder dit keer zeer aardig heeft geklaard.

The Dark Knight Rises

Als ik naar één blockbuster film heb uitgekeken deze zomer is het wel deze. Als ik na afloop aan mijn zoon vraag hoe hij het vond, zegt hij bedachtzaam: ‘wel leuk’. Ik ben het grondig met hem eens…

De trailer die we zien van Gangster Squad lijkt opeens heel misplaatst, in het licht van de tragische gebeurtenissen enkele dagen geleden bij de nachtelijke première van de nieuwe Batman film in Denver, waarbij een gek maar liefst 70 mensen neerschoot, waarvan er 12 zijn overleden. In de trailer schieten een viertal gangsters in een bioscoop hun machinegeweren leeg op het publiek. Als ik op het internet kijk voor informatie omtrent de gebeurtenis stuit ik op het nieuws dat de scène uit die film zal worden gehaald en er een nieuwe scène geschoten zal worden. Het doet denken aan de trailer voor de eerste Spider-Man film van Sam Raimi. Dat was een zeer geslaagd mini-filmpje waarin Spidey een web spant tussen de Twin Towers om boeven te vangen. De trailer was van vlak vóór 9/11 en werd daarna direct uit de roulatie gehaald.

Terug naar de film zelf. The Dark Knight Rises duurt maar liefst 164 minuten. Het is niet de lengte van de film die me aan het denken zet, maar de inhoud die me niet genoeg boeit. Met ‘aan het denken zetten’ bedoel ik dat ik tijd heb om me te verwonderen over zaken, waar ik helemaal niet mee bezig zou moeten zijn. Dat ik me erger aan gebeurtenissen, waar ik me niet mee bezig zou houden als de film me had ingepakt. Dat ik let op dingen, waar ik normaal niet op zou letten, omdat ik in de film zou zitten.

Het ‘verhaal’ doet er niet zo veel toe. Dit keer is er een slechterik genaamd Bane en een niet zo slechterik met een klein hartje genaamd Selina Kyle (a.k.a. Catwoman) die Batman dwars zitten. Opvallend is de politiek getinte inslag (‘power to the people’) onder valse voorwendsels (want daar gaat het Bane natuurlijk helemaal niet om). In het vorige deel, The Dark Knight, waren het twee elementen die de film naar een hoger plan tilden en de aandacht volledig opeisten: het feit dat de Joker alleen maar uit was op chaos, waardoor er geen regels meer waren en alles mogelijk was. Een angstaanjagende krankzinnigheid die briljant werd ingevuld door Heath Ledger, het tweede element. We zijn nu weer terug bij de oude spelregels, van stoere mannen (en vrouwen) in pakken, die vooral heel erg willen laten zien hoe sterk en/of slim ze zijn. We zijn weer terug bij ingenieuze plannen, oude wonden die maar niet helen en wraakgevoelens die alles overheersen. Op zich niets mis mee, maar de manier waarop het wordt uitgewerkt is naar mijns inziens onder de maat. De hoge lat die Christopher Nolan zelf heeft gelegd wordt helaas niet gehaald.

De openingsscène is één van de weinige scènes die redelijk inventief en daardoor memorabel is te noemen. Zijn memorabele scènes niet de peilers van een goede actiefilm? De trailer geeft een ander hoogtepunt al weg, namelijk die van het football stadion. Maar waarom houdt die speler de bal vast als hij moet rennen voor zijn leven? Het is iets dat me op gaat vallen, omdat de scène eigenlijk uit gaat als een nachtkaars (de trailer laat het hoogtepunt zien) en de speler die het na lang rennen dus net haalt emotieloos achterom kijkt. Hoe ongeloofwaardig is het dat Bruce Wayne al zeven jaar met krukken loopt door een blessure aan zijn been, terwijl hij later binnen een maand volledig hersteld nadat hij finaal in elkaar is getrapt. Het zijn dingen waar ik niet op moet letten. Maar het is aan de film om mij daarvan af te houden. Mij in te doen zien dat ik er zoveel voor terug krijg dat ik daar niet om maal. Iets dat in The Dark Knight wel degelijk lukte, hoewel daar vast ook veel van dit soort onzin in zit. Ik ga nog even verder. Waarom gaan de boeven rondrijden met een bom? Om het zichzelf moeilijker te maken om dat ding te verdedigen en het de tegenpartij makkelijk te maken om het ding te stoppen? Het is verre van logisch en zo interessant is de vondst ook niet. Was het dat maar, dan was die onlogica nog te vergeven. Wat ook in de weg zit, is het masker van Bane (laat ik het verder niet eens over zijn stem hebben). Het gebrek aan gezichtsuitdrukking is tot daar aan toe, maar ook zijn mond is niet te zien en dat blijkt toch een zeer belangrijk element in het overbrengen van emotie. Iets waar Willem Dafoe met zijn statische Green Goblin masker ook al onder te lijden had. Misschien is Darth Vader wat dat betreft de grote uitzondering. Verder is het even voorspelbaar als irritant dat Batman het opeens niet meer alleen aan kan, zodra er ‘collega’s zijn die hem uit de brand kunnen helpen. Een laatste doorn in het oog doet me denken aan een opmerking van mijn zoon, terwijl we The Water Margin aan het kijken waren. Als held Lin Chung aan het vechten is, wachten de vijanden even rustig af als hij iets tegen een medestrijder moet zeggen. Als hij is uitgepraat, wordt hij weer aangevallen. Ze vallen ook nooit allemaal tegelijk aan, waardoor ze het nooit van hem zullen winnen. Voor zo’n serie uit 1973 is het charmant. In The Dark Knight Rises komt een soortgelijke scène voor (in een gebouw onder de grond) waarbij de overmacht nooit als zodanig wordt ingezet. Storend.

Het lijkt wel een klaagzang. Dat is het in zekere zin ook. Omdat de film voort borduurt op dingen die we al kennen en daar niet veel aan toe voegt. Omdat ik meer had verwacht. Omdat ‘wel leuk’ allang niet meer voldoende is. Zeker niet voor Christopher Nolan. Zeker niet na The Dark Knight en Inception.

The Amazing Spider-Man

Ik ga liever niet naar de JT bioscoop in Purmerend. Dat heeft te maken met zitten en zien, twee hele belangrijke aspecten van de filmbeleving die daar niet zo goed zijn geregeld. De stoelen zitten namelijk niet lekker. Ik denk dat het aan de stand van de rugleuning ligt, want ik kom na elke voorstelling met pijn in mijn nek naar buiten. Daarnaast laten ze lichten aan, die zich aan de zijkanten langs het pad bevinden. Die geven licht (duh!) waardoor de zaal minder donker is dan deze zou moeten zijn (net als de irritante vluchtwegbordjes trouwens, maar daar zijn ze niet de enige in) maar vervelender is dat je ze in je ooghoeken als vervelende vuurvliegen ziet hangen. Gelukkig greep mijn zoon tijdens de pauze in de toch al bijna lege zaal in, door de afvalbakken precies voor de lichten te zetten. Een beproefde methode die het filmgenot tijdens de tweede helft enigszins opschroefde. En over pauze gesproken, zie daar de derde reden van ergernis.

Maar ja, het is de bioscoop het dichtst in de buurt en als ik er heen ga is dat meestal met mijn zoon. Voor The Amazing Spider-Man dit keer. Een reboot, waarvan je je van tevoren al afvraagt: waarom in hemelsnaam? Die vraag blijft ook gedurende de hele film in je hoofd hangen, want zeker in de eerste helft wordt opnieuw het al uit Raimi’s eerste deel van zijn uiterst succesvolle trilogie vertelde ‘origins’ verhaal (in een iets andere setting natuurlijk) voorgeschoteld. Alles goed en wel, maar wat heeft de film te bieden? Iets meer Peter Parker, iets minder Spider-Man. Een gemaskerde held die wel erg makkelijk zijn identiteit prijs geeft. Een innemende en sprankelende Gwen Stacy, met een vonk die niet alleen tussen de karakters, maar ook tussen hoofdrolspelers Andrew Garfield en Emma Stone oversloeg. Een slechterik, die doet denken aan een geschubde hulk met meer hersens. Het hoogtepunt van de film dat veel te kort duurt (enkele seconden, twee keer) en zeker in 3D tot een magische ervaring had kunnen leiden: het p.o.v. shot vanuit de camera die Spider-Man op zijn hoofd monteert.

Dat laatste is de grootste gemiste kans. Voor de rest kom je nooit los van het gevoel, ‘been there, done that’, hoewel het op zich helemaal geen slechte film is en Andrew Garfield een overtuigende versie van de webslingeraar neer zet. Voor mijn gevoel hadden ze deze film echter beter over kunnen slaan om meteen te beginnen met deel 2 van wat ook weer een trilogie zou moeten worden. Als er tenminste paden in worden geslagen die we nog niet kennen.

The Avengers

Avengers assemble. Avengers dispute. Avengers kick ass.

Dat zou de film mooi samenvatten. Van Loki komt de dreiging die bestreden moet worden. Een God met grootheidswaanzin (kan dat?) en vooral veel family issues. Daar is de gewone sterveling niet tegenop gewassen. Het wordt dus tijd dat een geheim project onder leiding van Nick Fury (S.H.I.E.L.D.) wordt opgestart: The Avengers. Het idee om superhelden – die eigenlijk onderling niet eens zo veel met elkaar op hebben – samen te brengen in één team om in noodgevallen (als deze) een sterke vuist te kunnen maken. De rustige aanloop begint. Het verzamelen van de eigenzinnige individuen. Iron Man, Black Widow, Hulk, Captain America, Thor, Hawkeye… Een aardige introductie, waarbij duidelijk wordt dat de meesten toch vooral met hun eigen sores bezig zijn en dit op hun eigen manier op willen lossen. Dispute. Maar, ‘when the shit hits the fan’ komen ze natuurlijk tot het inzicht dat ze samen sterker zijn, elkaar aanvullen en de vijand mogelijk kunnen verslaan. Kick ass.

Ik had van tevoren grote twijfels of deze verzameling van grote persoonlijkheden wel tot één samenhangend geheel gekneed kon worden. Dat is wonderwel geslaagd. Juist door het verhaal zeer simpel te houden kan ieders eigen identiteit aandacht krijgen en zowel behouden worden als ten dienste staan aan een groter geheel. Dat levert leuke confrontaties op tussen zowel de helden onderling als tussen de wrekers en Loki met zijn leger uit het heelal. Naast de voortreffelijke eye-candy in het ultieme gevecht (waarbij je nauwelijks tijd hebt om je af te vragen waarom wezens met hogere intelligentie toch met zulke basale aanvalstechnieken en wapens de mensheid dwars moeten zitten) zit de film vol met zeer geslaagde humor van vooral de altijd droogkomische Tony Stark die met zijn supergave high tech pak de show meerdere malen steelt. Een andere, zeer grote verrassing voor mij is de Hulk. In zowel de film van Ang Lee als Louis Leternier was het gedrocht nooit dat wat het moest zijn om te overtuigen. Zowel de afmeting als zijn uiterlijk waren gevoelsmatig niet in orde. Nu is het dan eindelijk voor de bakker. Goeie afmeting, goeie kop en één brok ongecontroleerde explosieve kracht die ook nog eens twee van de beste grappoen van de film heeft. Hulde!

Dit smaakt naar meer. Er zijn mogelijkheden genoeg. Dat meer gaat ook komen, dat staat al vast. Hopelijk zetten ze het voort op deze overtuigende manier.

Ps. Toch kwam het leukste 3D fragment van de avond uit de korte trailer van Dispicable Me, die volgend jaar in de bioscoop te zien zal zijn.

X-Men: First Class

Waar Pirates Of The Caribbean 4 ten onder gaat aan zijn eigen bekrompen wereld, ligt het universum totaal open voor misschien wel de beste striphelden filmreeks: X-Men. Ook hier zijn we toe aan een vierde deel dat terug gaat in de tijd en meteen het eerste striphelden ‘period piece’ is. De jaren ’60 met de koude oorlog die steeds warmer dreigt te worden als de Russen hun kernraketten op Cuba plaatsen en Amerika in de aanval wil gaan is dit keer het reële strijdtoneel dat een volledig gefantaseerde bewerking krijgt door de inmenging van de superhelden. Maar eerst gaan we verder terug in de tijd en zien we hoe Charles Xavier (James McAvoy) en Erik Lehnsherr (Michael Fassbender) door hun omgeving worden gevormd tot de personen die ze uiteindelijk worden, Professor X en Magneto. Xavier past slimme trucjes toe op leuke dames en Lehnsherr zoekt wraak op de man (Sebastian Shaw gespeeld door Kevin Bacon en de grote slechterik in deze film) die zijn moeder heeft vermoord in een concentratiekamp. Bij alle personen is duidelijk dat ze een kracht hebben, die ze zo veel mogelijk voor de wereld verborgen houden. Pas langzamerhand wordt voor hen zelf en de wereld duidelijk dat er zogenaamde mutanten bestaan en gaat het formeren van groepen beginnen. Xavier en Lehnsherr worden vrienden in de strijd tegen Shaw, die uit is op de vernietiging van de mensheid, aangezien mutanten de volgende stap in de evolutie zijn en mensen door de ‘survival of the fittest’ toch zullen uitsterven. Dit laatste wil hij door middel van snode plannen dan versnellen.

Wat maakt de film zo goed? De goed uitgeschreven verhaallijnen die de tijd nemen en de worstelingen van de belangrijkste hoofdpersonen invoelbaar maken. Het kiezen tussen goed en kwaad, voor zover je dat kunt zeggen, dat wordt bemoeilijkt doordat zelfs goede mensen alle mutanten als kwaad zien. De internationale setting geeft een werelds gevoel. Voor de cast zijn (weer) goede acteurs gekozen, die hun naam al hebben gevestigd in serieuze films en de film een stevige bodem geven. Het tijdsperk geeft een specifiek gevoel. Door kleding en decor moet ik denken aan het stijlvolle van The Avengers, maar dan niet die van de superheldenfilm die binnenkort uit gaat komen, nee, Emma Peel en John Steed! Door de hierboven genoemde historische achtergrond krijgt de film een interessante link naar de realiteit. En uiteindelijk blijft het heerlijk om al die karakters te zien met hun speciale gaven en hoe ze die gebruiken. Ook hier zien we verschuivingen in loyaliteit (Raven/Mystique begint als vriendin van Xavier) door identiteitscrises. Daarbij een hoop nieuwe mutanten (Riptide, Banshee, Havok) waarvan die uit het slechte kamp, de goddelijke Emma Frost (die in diamant kan veranderen) en de duivelse Azazel (vader van Nightcrawler) de meest indrukwekkende zijn.

Met dik twee uur weer een flinke zit die echter geen moment verveelt. Na de geslaagde versie van Thor, een nog zelfs iets beter geslaagde van X-Men. First class indeed!

Thor

Mijn zoon van elf heeft vorige week zijn typediploma behaald. Dat ging via een thuisopleiding waarbij hij elke weekdag (20 weken lang!) opdrachten moest uitvoeren die op vrijdag dan online getoetst werden. Aan het einde van de cursus had hij 168 aanslagen per minuut, met blind typen.

Ik kan niet blind typen en gebruik eigenlijk maar twee vingers, wat dan nog wel redelijk snel gaat. Je bent nooit te oud om te leren, maar een typecursus zit er voor mij niet meer in. Die twee vingers doen hun werk goed genoeg en ik heb geen zin om nu nog opnieuw te beginnen, zeker omdat ik dan eerst van alles moet afleren. Maar een beetje jaloers ben ik wel, als ik die tien kleine vingers van mijn zoon dan zo snel over dat toetsenbord zie vliegen.

Het laatste advies dat mee kwam met het diploma was om vooral veel te blijven typen, zodat de vingervlugheid zou blijven bestaan. Maar ja, wat heb je nu te typen op die leeftijd? “Als ik nou meer mag MSN-en wierp mijn zoon meteen in de strijd. Leuk geprobeerd en niet eens zo’n slecht idee, maar het had niet direct mijn voorkeur. Dan moet je wel met een alternatief komen. Dus toen we samen naar Thor waren geweest stelde ik hem voor om daar een recensie over te gaan schrijven. Dat vond hij een goed idee. Zo gezegd zo gedaan. Met wat aanwijzingen hier en daar kwam er het volgende stuk tevoorschijn:

Het verhaal gaat over een rijk dat Asgard heet. Odin, de vader van Thor wil hem aanwijzen als nieuwe koning. De vijanden van Asgard en het hele universum zijn de ijsreuzen. Als Thor de ijsreuzen gaat bevechten met zijn vrienden, zonder toestemming van zijn vader, verbant Odin hem en wordt hij geen koning. Thor stort op aarde neer en wordt gevonden door onderzoekster Jane, een vriend van haar vader en Darcy het hulpje. Odin is ondertussen ziek geworden en Loki – de broer van Thor – is nu tijdelijk koning. Het wapen van Thor is een enorme hamer, genaamd Mjolnir. Die hamer zit vast in de grond, en wie de hamer uit de aarde kan halen, bezit de krachten van Thor. Alleen iemand die dat waard is, kan de hamer lostrekken. De organisatie S.H.I.E.L.D. komt met een heel team naar de hamer toe en zet het gebied af. Thor probeert zijn hamer uit de grond te halen, maar dat lukt niet. Kennelijk is Thor nog niet waardig genoeg om de hamer te gebruiken. De film gaat er over dat hij zijn waardigheid terug vindt. Dat gebeurd op de planeet aarde door het contact met mensen.

Ik vind dit een leuke, grappige en spannende film. De film vind ik even goed als de X-men films. In de bioscoop is het natuurlijk wel wat aparter dan op de bank thuis. De personages zijn erg goed verzonnen, ze hebben ook leuke en fantasievolle kleding. De 3D gevechten waren erg cool omdat de zwaarden helemaal naar je toe kwamen, het zag er woest en wild uit. Darcy maakte leuke grappen, maar ook niet dat het te veel wordt. De planeet Asgard is een mooie planeet, vol met goud. Jotunheim is de planeet van de ijsreuzen. Die planeet is griezelig en ziet er uit alsof de ijstijd er is. De ijsreuzen zijn blauwe, grote reuzen die je kunnen bevriezen. Ze zien er eng uit met allemaal schrammen op hun gezicht.

Blijf na de film nog even zitten, want er komt nog een stukje na de aftiteling over de volgende film.

Super

Wat doe je als je een nerd bent en net je verslavingsgevoelige vrouw bent kwijt geraakt aan een drugsdealer? Je laat God tot je spreken en in een verlicht moment kom je tot het lumineuze inzicht dat je het beste de misdaad aan kunt pakken en haar terug kunt winnen door een superheld te worden. Zo gezegd zo gedaan voor Frank D’Arbo (Rainn Wilson) die zich in gaat lezen bij zijn lokale comic shop, alwaar Libby (Ellen Page) hem maar al te graag voorziet van advies en bruikbaar leesvoer. Met een zelfontworpen outfit, een logo en een moersleutel gaat hij de misdaad te lijf. De realiteit is pijnlijk. Misdaad komt niet aanwaaien, een moersleutel komt harder aan dan je denkt en een masker houdt niet iedereen voor de gek. Libby heeft al gauw door dat Frank ‘The Crimson Bolt’ is en haalt hem vol vuur over dat hij een jong hulpje nodig heeft. ‘Boltie’ leeft zich totaal uit in haar enerverende pakje en het tweetal moet zich uiteindelijk opmaken voor het ultieme doel: het bevrijden van Frank’s vrouw Sarah.

Kick-Ass. Zo. Dat hoge woord is er uit. Dat neemt niet weg dat deze film zowel liever, als realistischer is, hoe raar dat ook mag klinken. Het bevrijden van Sarah is het hoogste doel dat voort komt uit liefde. De knal voor het hoofd die een vervelende vent krijgt met de moersleutel omdat hij voordringt in de rij is buitenproportioneel en met grote gevolgen. Het gebrek aan inzicht is wat het duo zo aandoenlijk maakt en hun acties lachwekkend. Want komisch is de film zeker. Een aspect waar vooral Ellen Page als de losgeslagen ‘Boltie’ volledig mee aan de haal gaat. Wat is zij toch een talent. Ze heeft haar gène volledig aan de kant geschoven wat resulteert in een hilarische scène, waarin ze Frank wel even haar atletische talent laat zien. Het mondt ook uit in één van de vreemdste seksscènes ooit: ongemakkelijk, opwindend en lachwekkend tegelijk.

Clark Kent gebruikt altijd een telefooncel als hij zich in zijn Superman kleding moet hijsen. The Crimson Bolt gebruikt op een gegeven moment zijn auto. Het zet Superman opeens in een heel ander daglicht…

Stemoordeel: Zeer goed

Iron Man 2

Iron Man en zijn pak vormen één geheel, volgens Tony Stark (Robert Downey Jr.). Het feit dat hij zijn uitvinding dus niet wil overdragen aan het Amerikaanse leger wordt (onder protest) gedoogd, aangezien Iron Man de vrede waarborgt en de concurrenten nog jaren verwijderd zijn van de ontwikkeling van een soortgelijk pak. Totdat iemand het tegendeel bewijst. Dan gaan de poppen dansen.

In dit beknopte verhaal werkt de vijand samen in de vorm van een genie inclusief persoonlijke wrok met een tè rijke zakenman met een lust voor macht. Een aardige rol voor (Russisch genie) Mickey Rourke die met een soort elektrische zwepen Iron Man naar het leven staat en een vervelende rol van (zakenman) Sam Rockwell, die namelijk zijn rol uit Charlie’s Angels één op één kopieert. Verder wordt er heel veel gepraat, sneuvelt er verrekte veel glas en is het voornamelijk heel veel explosies kijken in de finale waar de arrogante held het op moet nemen tegen een leger van onpersoonlijke vechtmachines. Leukste scènes zijn dan ook het eerste optreden van Ivan Vanko (‘Whiplash’) die (zie trailer) met een simpele slag een racewagen op het circuit van Monte Carlo in tweeën klieft en één aardige vechtscène van de wat onderbenutte Black Widow (Scarlett Johansson) met een vleugje humor toegevoegd door Happy Hogan (Jon Favreau).

Ook nu doet Robert Downey Jr. zijn best om de dubbelzinnigheid van zijn rol uit te spelen. Het vol van zichzelf zijnde uiterlijke vertoon combineert hij met zijn innerlijke strijd tegen een bloedvergiftiging die hem het leven kan kosten. Maar het in wezen nare karakter van de man gaat tegen staan, waardoor zijn levensstrijd ook niet zo’n indruk maakt. In combinatie met het feit dat Iron Man het voornamelijk van grootse explosieve energiekracht moet hebben in de actie, maakt hem voor mij niet echt een favoriet binnen het genre, of dat nu in comics is of in de film. De technische computersnufjes in zijn kantoor zijn dan wel weer erg mooi gedaan. Een virtuele afbeelding in elkaar frommelen en dan in een evenzo digitale basket gooien is even indrukwekkend als grappig.

Blijf ook nog even zitten tot na de aftiteling, waarin de komst van de volgende superheld al weer wordt prijsgegeven.

Kick-Ass

Het bloed stroomt… Aangewakkerd door het heilig vuur van Imagine. Dus mijn vrije zaterdag offer ik toch ook nog op aan twee films. ‘Kick-Ass’, net in première en niet op het festival zelf te zien, en ‘Amer’ (waarover later meer).

Mark Millar is hot. Na de geslaagde verfilming van ‘Wanted’ door Timur Bekmambetov (‘Night Watch’/’Day Watch’) werd zijn comic ‘Kick-Ass’ al verfilmd terwijl de comic nog niet eens af was. Naast elkaar tot stand gekomen dus. In de maak is dan ook nog ‘American Jesus’, een alweer verrekte goed idee van een normaal jongetje dat denkt, c.q. er achter komt dat hij de reincarnatie van Jezus Christus is. Het eerste deel van de comic is al uit en ik zit nog altijd in spanning te wachten op het vervolg. Terug naar ‘Kick-Ass’. Deze overigens fantastisch door John Romita Jr. getekende strip heeft ook weer een briljant uitgangspunt. Waarom heeft nog nooit iemand in het echt een superheldenpak aangetrokken om superhelden dingen te doen? Grappig, origineel, maar ook bloederig en over the top. De film zou een iets andere insteek nemen om de verrassing er een beetje in te houden voor de fans van de comic. Ik ben benieuwd. Ook benieuwd of de mate van geweld is afgezwakt. Er komt namelijk wel een vloekende vechtmachine in voor in de vorm van een… minderjarig klein meisje!

Het is 15:00 uur in stralend zonnig Amsterdam. Ik zou buiten van het mooie weer moeten genieten, maar ik heb wel wat beters te doen. Start de film!

Die begint zoals de eerste trailer van de film: het gegeven in een notendop met hilarische uitkomst. Een ietwat nerdige jongen trekt de stoute schoenen aan, of moet ik zeggen, een erg fout duikerspak (!) en gaat de straat op om deze veiliger te maken. Dat gaat niet over rozen. Maar zelfs enkele tegenslagen (letterlijk en figuurlijk) weerhouden hem er niet van het goede te doen. Te doen wat een held zou doen. Want waar zijn de helden in deze echte wereld waar je wel zo veel slechterikken aan treft? Volharding en een hit op YouTube zorgen er voor dat hij zich in de kijker speelt. Maar hij krijgt meer dan hij had verwacht. Er is een groot verschil tussen een straatschoffie en de maffia, zoals hij al snel zal merken. Is het dan gelukkig dat hij ondersteuning uit onverwachte hoek krijgt?

Ik hou het wat vaag en meer ga ik niet vertellen, want dat zou de lol die je aan deze film zult beleven kunnen verminderen. De grote kracht van de film, het verhaal, is dat het alle clichés op zijn kop zet. Je weet daardoor nooit wat je kunt verwachten, welke kant het uit zal gaan. Daarbij is de film heel grappig, droogkomisch, waardoor zelfs het soms extreme geweld in de stripvorm blijft zoals die is bedoeld.

En ja, het verhaal slaat op een gegeven moment een andere weg in dan de comic, dus herkenning en verrassing voor de lezers er van. Heel klein minpuntje is dat in het midden van de film de vaart van de actie en humor een versnelling lager gaat, maar dat is slechts een adempauze om een finale in te gaan om je vingers bij af te likken.

En de vloekende vechtmachine? Het meisje? Het meisje is Hit Girl. Een jaar of 10 oud. Ze neemt geen blad voor de mond en kijkt niet op een lijk meer of minder. Hit Girl is dé hit van de film. Hit Girl ROCKS!

The Spirit

Als de man uit de titel na wat rake klappen door zijn lief wordt gevraagd of hij nog weet wie hij is antwoord hij: “I’m the Spirit, I beat up bad guys”. Goed samengevat.

Geestelijk vader van The Spirit is Will Eisner. De enigszins “nerderige” superheld (“golly”!) werd door Frank Miller uitgekozen om het procédé te herhalen dat hij met Robert Rodriguez zo fantastisch toepaste op zijn eigen strip Sin City. Een strip die niet te verfilmen leek, tot Rodriguez op zijn eigen houtje geheel in de trant van de strip een klein voorproefje filmde en daarmee Miller overtuigde om met hem samen te werken aan de rest van de film. Sin City was een knaller van jewelste. The Spirit haalde de Nederlandse bioscoop niet eens. En met reden.

De film-noir met voice-over in zwart-wit met kleurdetails, ziet er mooi uit, maar voelt achterhaald (want al gedaan) en past eigenlijk niet bij het toch wel ludieke en onhandige karakter dat The Spirit is. Genoeg klinkende namen (Scarlett Johansson, Samuel L. Jackson, Paz Vega, Eva Mendez) zijn volkomen miscast of in ieder geval weinig geinspireerd. Alleen Mendez overtuigt enigszins. Daarbij wordt er eindeloos geouwehoerd over niets en is de actie minimaal. Snedige dialogen worden node gemist en de one-liners slaan volkomen “dead as Star Trek” (= een quote uit de film en pun intended). En hoewel een rondborstige Scarlett in een zwart nazi-uniform bij voorbaat op een pervers vooruitblikkend genoegen kan rekenen, slaat haar doodse acteerwerk en saaie nasale geluidsvoordracht deze fantasie finaal aan diggelen. Hoe krijg je het voor elkaar, zou je zeggen. Daar komt nog bij dat de hele nazi-aankleding van de scène totaal geen functie heeft. De vrij lege kartonnen decors worden ook steeds meer een doorn in het oog. Ik krijg het gevoel naar een slecht geschreven toneelstuk te kijken.

Miller heeft geen goedkeuring meer kunnen vragen aan Eisner. Die is in 2005 heengegaan. Gelukkig, zou ik haast zeggen, want Miller maakt zich schuldig aan een misbaksel. Iets waar hij zijn eigen werk altijd tegen heeft beschermd. Dus ik kan eindigen met iets van omdraaien en graf…