The Posies Acoustic: Jon Auer & Ken Stringfellow – P60 Amstelveen, 13 november 2014

Pépé Doornbos, Marketing & PR van P60 te Amstelveen stuurt me het volgende mailtje: Gefeliciteerd, jij (en je vrouw natuurlijk) mogen vanavond bij de kleedkamersessie van Jon Auer en Ken Stringfellow zijn! De sessie begint om 7 uur, dus als je om 18:45 aanwezig kunt zijn zou dat top zijn. Je kunt gewoon bij ons aanbellen (want we zijn dan officieel nog niet open). Tot vanavond! Ik ontvang het nog net voordat ik op weg ga naar Amsterdam om de film Whiplash te kijken, waarna ik verder zal reizen naar Amstelveen. Wat een te gekke verrassing! Zo levert het meedoen aan een prijsvraag nog eens wat op.

Op de afgesproken tijd bellen we aan en doet een meisje open. Op de magische woorden ‘Posies’ en ‘kleedkamersessie’ gaat de deur volledig open en mogen we naar binnen, waar al een andere gelukkige winnaar staat te wachten. We worden naar het lege café op de eerste verdieping geloodst alwaar we koffie en thee aangeboden krijgen. Hier zullen we worden opgehaald. We maken kennis met die andere gelukkige, Berend, die meer dan The Posies met mij gemeen blijkt te hebben in smaak (François Bourgeon!), waarna er zich nog twee prijswinnaars uit Brabant bij ons voegen. Dit superkleine groepje van vijf personen wordt opgehaald door een ander – Engelssprekend – meisje dat ons de trap op naar boven, door de zaal, via de doorgang links naar het ‘backstage’ gebied brengt naar een kleedkamer aan het einde van de gang, waar Ken en Jon al op ons staan te wachten met gitaar in de aanslag. We nemen plaats op een bank en twee stoelen in de vrij donkere kamer die vanuit de hoek wordt verlicht door de bekende gloeilampen om een spiegel. Verder zijn de enige lichtpuntjes die van een open haard en een kandelaar, hoewel ook daarvan het licht elektrisch is. Het duo laat er geen gras over groeien en zet meteen Believe In Something Other (Than Yourself) in, dat afkomstig is van hun debuut album, waarover Ken vanavond nog veel spreken, op zijn eigen grappige wijze. Meer privé dan dit zal ik het niet gauw meer meemaken. De mannen staan een stap van me verwijderd en hun spel en prachtige samenzang doordringen mijn nog wat beduusde brein. Ze komen ontspannen over en in de minuut of twintig die het mini concert duurt spelen ze onder meer Ontario, Dream All Day, I Am The Cosmos en Throwaway. Ze gooien er ook nog ergens een stukje Venus in en Ken zingt tijdens Ontario “where should we go, to Venlo?”. Nu heb ik een camera mee, maar voel me bezwaard om die uit mijn zak te halen en foto’s te maken en/of te filmen. Dus neem ik mij voor om te vragen tussen twee nummers door of ze daar bezwaar tegen hebben. Daar laten ze echter geen ruimte voor en dus is het goed dat ik mijn stoute schoenen aan heb en alsnog wat vastleg van dit onvergetelijke moment. En als ik die schoenen toch aan heb, waarom dan niet om een verzoekje vragen? “Sure”, zegt Ken. Maar als ik Earlier Than Expected vraag zegt hij dat ze dit vanavond al spelen. Een ander nummer misschien? Het koppel uit het zuiden des lands roept uiteindelijk een songtitel van hun laatste album dat vervolgens wordt gespeeld: Plastic Paperbags. Na afloop bieden ze ons een biertje aan en een vriendelijke handdruk en gaan we volledig voldaan terug naar beneden, waar we nog even napraten en opschrijven welke nummers zo ook al weer allemaal hebben gespeeld. We zijn een zeer bijzondere ervaring rijker.

Het voorprogramma is net als vorig jaar genaamd Some Weird Sin, maar speelt zoals zangeres Lindy ons laat weten voor het eerst akoestisch en voor het eerst tegenover zittend publiek. Tsja, het aantal verkochte kaarten is beperkt gebleven tot een stuk of vijftig schat ik, waardoor men heeft besloten de zaal te vullen met tafeltjes en stoelen uit het café, om het geheel een wat gevuldere aanblik te geven. Niets mis mee gezien de opzet van dit concert en we kunnen dus al zittend genieten van de muziek. Het feit dat ik niet meer wist dat ik deze band vorig jaar ook al heb gezien zegt wel iets over de indruk die ze achter lieten. Ook nu zorgt hetgeen ik hoor er niet voor dat ik dit trio verder wil uitchecken. Niet dat ze slecht spelen of zo, maar het maakt niets in mij wakker, zeg maar.

Na een half uurtje ruimen ze het podium leeg, dat door een zwart doek is verkleind, maar er is op speelse manier ruimte open gelaten om de lichteffecten er van achteren door te laten. Jon en Ken komen op en maken een begin met een set die maar liefst twee uur gaat duren. Dat begin is echter een vrij lange monoloog van Ken die tussen een hoop onzin door o.a. vertelt dat ze ooit als twee jongens met akoestische gitaren op een kamer zijn begonnen en via hun wilde optredens nu weer (even) terug komt naar die pure rustige opzet. Er worden wat nummers gespeeld van hun eerste album, dat Ken gebruikt als terugkerende cliffhanger in zijn verhaal dat hij in stukjes vertelt over dat dit album niet verkrijgbaar was in Nederland en dat dit zo jammer is, dat er een re-release zou moeten komen, etc. Zo komt Compliment? voorbij, met een heerlijk flauwe grap over een Tom Jones syndroom als inleiding. Het (komische) duo dat al zo lang met elkaar optrekt is volledig op elkaar ingespeeld en het ene mooie liedje na het andere wordt overtuigend over ons uitgestrooid, met een hoop grappen tussendoor uit de hoge hoed van Ken. Zo erkent hij het feit dat ze al zo lang mee gaan en ouder worden. Als een band zijn tijd van ‘young’ en ‘frisky’ zijn achter de rug heeft en maar lang genoeg door gaat, zijn ze hun eigen ‘tribute’ band. Daarnaast spreekt hij de hoop uit dat hij de vele teksten zal kunnen onthouden. Op een ander moment komt er een heel verhaal over hoe de sound klonk als bij een optreden van Pink Floyd tijdens een specifiek optreden in Canada. Totale nonsens, maar des te leuker. Muzikaal gezien wordt mijn favoriete album Frosting On The Beater niet vergeten en komen 20 Questions, het dromerige Lights Out en Earlier Than Expected voorbij. Je hoort hoe mooi de liedjes zijn, die ook met slechts twee gitaren en evenzovele stemmen prima tot hun recht komen. Ken laat ons nog even weten wat een druk baasje hij is en vertelt dat ze drie dagen geleden een leuk optreden hadden met Big Star in Athens, Georgia, waarna hij meteen daarna aan het werk ging met Gretchen’s Wheel om dan door te vliegen naar Nederland, waar hij er achter kwam dat hij zijn kleding al zoveel dagen aan had en dat het tijd werd om het weer eens te strijken. “Vandaar dat het zo stijf voelt”, zegt Jon alsof hij een eureka momentje heeft. Als laatste nummer spelen ze een klein en breekbaar gehouden Flavor Of The Month.

Een toegift, natuurlijk! Misschien is de zaal niet goed gevuld, maar de mensen die er zijn waarderen alles ten volle. Wel jammer van die twee vlak achter mij die de godganse tijd zitten te ouwehoeren, ook door de nummers heen. Als eerste spelen Jon en Ken een fantastische uitvoering van Everybody Is A Fucking Liar, met Ken op toetsen, waarna Jon de spotlight neemt in het magische Coming Right Along. Beide mannen bedanken ons nog en Ken kan het niet laten om een vervolg te verzinnen op de Pink Floyd grap, dit keer over de Staind & Puddle Of Mud tour in Paraguay en dat Krezip er alles aan deed om de bands te stoppen om te spelen. Ook de ‘running gag’ over dat eerste album krijgt een te verwachten staart met de mededeling dat het aan het einde van de show verkocht zal worden aan het tafeltje achterin de zaal, waar de mannen zelf acte de présence geven. Dan volgt het laatste nummer…

Een mooie avond en wat heerlijk dat ik die oordoppen weer eens uit kon laten!

The Posies – Patronaat Haarlem, 10 augustus 2014

Het voorprogramma heet Sunday Sun. Hun naam dekt de lading van hun muziek en het gevoel dat daarbij wordt opgeroepen. Uitslapen, een kop thee, een frisse douche, op de fiets, naar het park, frisbeeën met wat vrienden, blote voeten, koel gras, warme zonnestralen, een aardbeien ijsje, een verliefde zoen. Het leven zit mee, we doen niet moeilijk, we zijn vrolijk en met vierstemmige zang en Beatlesque insteek zijn hun popliedjes ‘the flavour of the month’. En Beck heeft een liedje over ze gemaakt, of zoiets…

Er zit in ieder geval vaart achter, dus weinig gaten of geouwehoer tussen de nummers door, wat fijn is, hoewel er verschillende pogingen worden gedaan tot publieksparticipatie, een op zich prijzenswaardig initiatief dat echter zeker voor een voorprogramma uit kan lopen op ongemakkelijke situaties als niemand echt mee doet. Toch jaagt al die vrolijkheid me in het harnas, pessimist die ik ben, en prik ik door het perfecte gevoel heen met het idee dat er altijd wel wat mis zou moeten gaan op die perfecte zondag, al was het maar een lekke band of een drol in het gras. De band eindigt hun set met Family Tree, een van de mindere nummers naar mijn mening, van hun eerste EP uit 2012, met hoog meezinggehalte dat via de reeds genoemde participatie niet echt van de grond komt. Muziek voor rasoptimisten?

The Posies heb ik in november vorig jaar nog in Amstelveen gezien. Het blijkt dat hun concept voor deze avond niet anders is en zonder dat dit is aangekondigd spelen ze dus wederom hun album Amazing Disgrace integraal. En dat doen ze goed, vol vuur en enthousiasme. Ook nu wordt er weer een hoop gegeind op het podium, horen we dat één van de leden die dag goed is weggekomen nadat die (per ongeluk) aan de noodrem trok in de trein, wordt een intro van U2 net zo makkelijk ingezet als dat er een jazzy intermezzo wordt gespeeld, vult de altijd hyperactieve Ken Stringfellow sommige songs vocaal wel erg fantasievol in en grapt hij over het laatste nummer van voornoemde album dat ze gaan spelen dat dit een soort ghosttrack was, zeer moeilijk toegankelijk in de rand van de cd geperst. Op het album valt weinig aan te merken (op voor mij het wat te zijige nummers Precious Moments na misschien) en de uitvoering is dus prima. Daarna zakt de boel een beetje in, met nummers van hun weinig interessante debuut Dear 23 en hun laatste album Blood/Candy, zoals het aparte nummer License To Hide waarin ze worden bijgestaan door Eva Auad (haar nieuwe album wordt geproduceerd door Ken die meteen grapt of er nog mensen in de zaal zijn wiens album hij niet heeft geproduceerd, waarna de drummer zijn hand opsteekt). Gelukkig valt er ook nog wat te genieten met bekende knallers als Flavor Of The Month, Solar Sister en Dream All Day en heb ik zelfs een kippenvelmomentje tijdens You’re The Beautiful One.

Misschien liggen de hoogtijdagen in het verleden, maar als de muziek nog steeds vol overgave wordt gespeeld en de impact niet aflatend is, wil ik daar graag eens in de zoveel tijd nog eens live van genieten.

Bijna twee uur duurt het concert en het eerste dat Ken doet als het afgelopen is, is van het podium springen en de trap op hollen naar een tafeltje van waarachter hij welwillend zijn cd’s verkoopt. Al had ik maar een fractie van zijn energie…

 

Ps. Ik heb aardig wat nummers opgenomen, maar waar het geluid bij Sunday Sun heel goed was, zorgde The Posies toch voor flink wat oversturing helaas, waardoor alleen The Certainty de moeite waard was om op YouTube te zetten.

The Posies – P60 Amstelveen, 23 november 2013

ACID. Oftewel Lysergeenzuurdiethylamide. Oftewel LSD. Het is een term die Ken Stringfellow vanavond op heerlijk melige wijze het publiek in blijft gooien. Het geeft hun ‘state of being’ aan vanavond, ze hebben het goedkoop van het voorprogramma Some Weird Sin kunnen kopen, het is de meest zuivere vorm die ze ooit hebben genomen en dat hier in Amstelveen. Fucking Amstelveen, dat zelfs nog niet bestond toen ze voor het laatst speelden met de bassist die nu weer met hun op het podium staat, grapt Ken als hij Joe Skyward voorstelt. Als Ken tijdens de set stilstaat bij het eerste optreden dat ze ooit in Nederland gaven in 1993 op Lowlands en vraagt wie er toen ook al bij waren gaan er heel wat handjes de lucht in. Trouwe fans zijn het, net als wij, hoewel onze eerste kennismaking een jaartje later op Pinkpop was, tijdens het zogenaamde Rocking Kolonia op de zondag. We waren toen groot fan van (en vrienden met) het Belgische bandje Nemo, dat ons voorzag van backstage polsbandjes. Nemo opende toen dit festival en ze raadden ons aan om The Posies, die als derde act zou spelen, te gaan bekijken, want ze waren er helemaal weg van. De prachtige popliedjes en verbluffende samenzang van Jon Auer en Ken Sringfellow zorgde er voor dat we deze band direct in het hart sloten en er niet meer uit hebben gelaten. Toch nooit gedacht dat het achtste concert dat we van ze zullen zien hier in Amstelveen zou zijn, waar ze kennelijk erg goede Acid hebben… Het heeft dan wel wat triestigs dat deze jongens na zoveel jaar nog steeds (of weer?) hun eigen roadies zijn en zelf de effectenapparaten van hun gitaren in moeten inpluggen en flesjes water neer moeten zetten.

 

Het is de laatste avond van hun mini-tournee, de laatste keer dat ze hun album Amazing Disgrace  uit 1996 integraal zullen gaan spelen. We kunnen genieten van bijvoorbeeld het vrolijke Ontario, de venijnige Hate Song, het zoetgevooisde Precious Moments, het galspuwende Everybody Is A Fucking Liar, de punkige ode aan en genaamd Grant Hart, de heerlijk stuwende herhaling van Broken Record waarbij Jon aan het eind opmerkt dat ze dat akkoord nog een aantal keren meer hadden kunnen spelen en het melancholieke Song #1, waarbij Ken opeens heel gevoelig en serieus overkomt, als hij het heeft over de langste relatie die hij ooit heeft gehad: die met zijn band. Ik zeg ‘opeens’, omdat de man misschien geen Acid, maar ogenschijnlijk wel een andere invloedrijke substantie tot zich heeft genomen, waardoor hij in sommige nummers wel erg vrijelijk zijn stem verbuigt en misschien niet altijd even strak speelt. Gelukkig staat er die strakke ritmesectie (fysiek onopvallend op de achtergrond) en maken Jon en Ken er wel degelijk een karaktervolle set van, wat te verkiezen valt boven een puntige, maar inspiratieloze uitwerking. Hun samenzang blijft echter altijd spot on, er wordt volop gesprongen en gespuugd (Ken’s trademark) en inspiratie is er volop! Zo blijkt ook tijdens de toegift, waarbij Ken een verhaal begint alsof hij aan het trippen is, waar geen touw aan vast valt te knopen, waarop Joe Skyward een teken geeft aan Jon dat ze gewoon moeten beginnen met spelen om hem monddood te maken. Als Ken na het spelen van The Glitter Prize zijn onsamenhangende verhaal gewoon weer oppakt pakt Joe zijn bas met twee handen aan de nek vast en doet alsof hij Ken een enorme oplawaai wil gaan verkopen. Het vat de ludieke sfeer van de avond mooi samen.

Solar Sister wordt gespeeld, net als Flavor Of The Month. Het zijn nummers van mijn favoriete album Frosting On The Beater dat ze in Spanje enkele weken geleden ook nog eens integraal speelden na Amazing Disgrace, met de oud leden van hun toenmalige band. Daar was ik graag bij geweest, hoewel ik hoor van een kennis die er bij was dat het optreden toen minder was dan vanavond. En dat vanavond bijzonder is mag blijken uit de medley die spontaan ontstaat bij de tweede toegift als de band een groove inzet waarover Jon en Ken afwisselend heel veel verschillende teksten uit bekende liedjes van weleer zingen. En dat gaat van “I reach down between my legs n’ ease the seat back” uit Van Halen’s Panama tot The Police’s “giant steps are what you take” wat wordt aangevuld met “…on Brodway”. De moeiteloze wijze waarop dit gebeurt laat de hechtheid van het duo zien. Afscheid wordt genomen in de vorm van het betekenisvolle You’re The Beautiful One.

De wegen scheiden. Een mooie herinnering blijft.

The Posies – Melkweg (oude zaal) Amsterdam, 26 april 2008

De Gasoline Brothers verzorgen het acoustische voorprogramma van de acoustische set die The Posies straks gaan spelen. Dit Utrechtse duo maakt helaas weinig indruk. Wat wil je, met zo’n naam kan ik heel gemeen zeggen. Slaat nergens op, maar klopt wel in dit geval. Dus ik kijk mijn vrouw aan en we hebben allebei zoiets van, als die set van The Posies ook gaat vervelen op een gegeven moment, dan pakken we onze biezen (zijnde twee jassen voor 1 euro ’t stuk bij de garderobe afgegeven) en gaan we.

We worden hard om de oren geslagen. Als Jon Auer en Ken Stringfellow eenmaal hun monden opent trekken zalft hun samenzang de oren op unieke wijze. Tsja, we wisten het al, maar het wordt nog even onomstotelijk bewezen, als er twee stemmen voor elkaar gemaakt zijn, dan zijn het wel die van Ken en Jon. Maar dat is niet alles. Ook in deze sobere bezetting valt op hoe goed de liedjes zijn. Fier overeind staan ze en het vervelen doet het geen minuut. Het ene na het andere mooie nummer komt voorbij. De zaal is voor minder dan de helft gevuld schat ik, maar het publiek dat er staat krijgt meer dan waar voor zijn geld. Er wordt over en weer gepraat. The Posies reageren adrem en zeer grappig. Ze verhalen over de vele malen dat ze in hun favoriete Melkweg hebben gestaan. En de vooruitgang die ze dus kennelijk niet hebben geboekt. Een van de voordelen dat ze ‘never have to quit while you’re still ahead’. Want ze zijn er nog lang niet en zullen er ook nooit komen, wat wel zo prettig is, want dan kunnen we nog lang op deze manier van ze genieten.