The Thermals – Patronaat (kleine zaal) Haarlem, 18 juli 2013

Mijn dochter was tien jaar toen ze voor het eerst mee ging naar een concert. Dat was Tracy Bonham in het bovenzaaltje van Paradiso. Bij mijn zoon heeft het wat langer geduurd voordat hij zin had om mee te gaan – ik had het al bijna opgegeven – maar tot mijn verbazing zei hij dat hij wel mee wilde naar The Thermals. Hij vindt de muziek van Wavves leuk en dit zit een beetje in hetzelfde straatje. Ik heb de band al een paar keer gezien en het is meestal lekker kort en krachtig, dus leuk als primeur voor hem. Beide kinderen hebben overigens een andere smaak wat muziek betreft, dus het is ook niet zo gek dat ze zo kieskeurig zijn als ik ze mee vraag.

Vorige keer heb ik in Patronaat (kleine zaal) Tim Christensen gezien. Toen stonden we op het balkon dat een mooi uitzicht op het podium geeft, dat niet zo ver weg is, want het zaaltje is klein. Deze keer hetzelfde recept.

Van het voorprogramma had ik nog nooit gehoord. Young Rival bestaat uit drie man en ze komen uit Canada. Vanaf het eerste nummer ben ik blij verrast en de blijheid neemt toe naarmate de rest van de nummers ook heel erg leuk is. Ze grasduinen in de zestiger jaren maar zeker ook The Strokes (Nothing You Know Well) komen terug in hun veelal opgewekte nummers en feilloze samenzang die zich moeiteloos in je brein nestelen om er niet meer uit te gaan. Luister maar eens naar hun single Two Reasons (met leuke clip!) en je zult het de rest van de dag meezingen. Het komt niet vaak voor dat een voorprogramma aanzet tot het verder beluisteren van de muziek, maar dat heb ik de dag erna gedaan en ben daarin zeker niet teleurgesteld! Wat voorbeelden van hun optreden in Haarlem: Let It Go,  Authentic en een cover van een nummer van The Deadly Snakes uit Canada getiteld I Can’t Sleep At Night.

Na dit leuke optreden mogen The Thermals hun werk doen en dat doen ze zoals gewoonlijk goed, grondig en bondig. Met een aantal nummers dat nauwelijks op een A4-tje past omdat de gemiddelde song niet meer dan 3 minuten duurt storten ze vol overgave een dwarsdoorsnede van hun verschillende albums over ons heen, waarbij het heerlijke laatste album Desperate Ground natuurlijk ook vertegenwoordigd is met songs als Where I Stand (opener concert) en Born To Kill (waarin Hutch Harris zich weer eens van zijn cynische kant laat horen). Het is een fijne set die de toeschouwers in het niet uitverkochte zaaltje naar het einde toe zeker nog aan het dansen krijgt, als er dan alleen nog maar snelle hoogtepunten worden gespeeld, zoals A Pillar Of Salt, Here’s Your Future, Overgrown, Overblown en de toegift The Sword By My Side en No Culture Icons. En die songs worden dan vaak nog sneller gespeeld dan de in de studio opgenomen versie! Wat dat betreft hebben Hutch, Kathy en Westin nog niets van hun enthousiasme en gedrevenheid verloren. Gelukkig maar.

The Thermals – Ekko Utrecht, 18 december 2008

Eén van de voordelen van de ouder wordende ouder is dat je kind op een gegeven moment de leeftijd krijgt dat jij niet langer mee gaat met hem/haar naar één of ander speelparadijs, maar dat hij/zij met jou mee gaat naar bijvoorbeeld een leuk concert. Zo ook mijn dochter, die nu 12 jaar is en net begonnen op de Middelbare school (vroege leerling). Het eerste concert waar ik haar mee naar toe nam was Tracy Bonham. Dit keer gaan we naar iets heftigers: The Thermals.

We maken er meteen een leuk reisje van en kiezen voor het openbaar vervoer. Dus de bus naar Amsterdam en dan de trein naar Utrecht. Heel ontspannen. Mijn dochter heeft een zak drop voor me gekocht (een traditie in wording sinds Caesar) en we eten er al flink van. Vanaf Utrecht CS is het een kwartiertje lopen naar Ekko, een zaaltje waar ik dacht nooit geweest te zijn, maar die gedachte bij moest stellen toen er een lichtje ging branden toen we de jassen naar de garderobe brachten. Wat ik hier ooit heb gezien weet ik niet meer. Wel blijkt dat de verblijfplaats van de jassen aanleiding zijn voor een logistiek probleem, maar daarover later meer.

Jassen weg, zaal in. Het is kwart over acht en om kwart voor negen zou het beginnen. De zaal is nog bijna helemaal leeg. Dus we stappen direct naar het knie-hoge podium alwaar we zó dicht bij de microfoons staan, dat we er bijna zelf een riedeltje in kunnen zingen. Confronterend. Zelfs zo, dat mijn dochter zegt dat we misschien wel achterin op de verhoging kunnen gaan staan. Maar ik weet haar te overtuigen dat het best leuk is om het van zo dicht bij mee te maken. Ik werp een blik op de setlist, die niet van The Thermals blijkt te zijn. Dus toch een voorprogramma. Wordt het wel erg laat vanavond. Maar goed dat er op school deze dagen alleen maar kerst-geknutsel aan de gang is.

Tegen achten lopen drie mannen het podium op. Een drummer (die constant gekke bekken trekt naar mijn dochter), een gitarist en een zanger met een indrukwekkende brace om zijn been. Een brace die hem niet belet de meest wilde poses aan te nemen als een soort kruising tussen Iggy Pop en Mick Jagger, al hangend aan de microfoon standaard met zijn benen in x-stand. Zonder bassist dus, brengt de band (blijken The Stilettos te zijn) een wervelende punkshow, waarin er maar liefst 16 nummers voorgeschoteld worden in een half uur! En dat zegt iets over zowel de snelheid als de lengte van de songs. Heerlijk rauw en gedreven, maar nog confronterender dan ik had verwacht. De rest van het publiek staat op toch wat veiliger afstand en gezien de driftig consumptie-c.q. zweet spetterende zanger schrijden we tijdens de set toch stiekem een pas of twee terug van ons eilandje. ‘Impressive, most impressive’, zou Darth Vader zeggen.

Na deze overdonderende vuurdoop voor mijn dochter stel ik haar gerust dat The Thermals niet zulke drukke mensen zijn en wat meer op hun plek zullen blijven staan. Tegen tienen komen ze op. Omdat we bijna op het podium staan is het geluid eigenlijk bar slecht. De bas en drums overheersen alles. Gitaar horen we nauwelijks en de zang slechts vanuit de verte. Niet zo gek, want de speakers hangen eigenlijk achter ons richting zaal. Geeft niets. Zo dicht op de band geeft weer heel andere gevoelens, zoals we bij het voorprogramma al hebben gemerkt. Hoewel de fysieke confrontatie dit keer niet van de band komt, zoals later zal blijken. De band praat en grapt voornamelijk onderling veel. Dat in combinatie met het feit dat ze een hoop nieuwe nummers van een cd die pas in april uit zal komen spelen, slaat toch een gat in de optimale beleving. Maar een kraker is een kraker, en als bijvoorbeeld Pillar Of Salt uit de speakers schalt, gaat het publiek goed los en houdt mijn dochter de wild dansende menigte en een enkele crowdsurfer méér in de gaten dan de band die voor haar neus staat te spelen. Gelukkig vorm ik een goede buffer. Na No Culture Icons is de 18 songs rijke setlist klaar. Tijd voor de toegift. Tijd om nog een los te gaan op Here’s Your Future en de afsluiter Everything Thermal.

Terug naar de realiteit van de jassen. Dat is dus twee smalle trappen op en twee keer rechts. Maar dezelfde smalle trappen op en links kunnen rokers hun longen vervuilen en die twee trappen af dien je weer te gebruiken om met je jas naar beneden te komen. Een logistieke ramp dus, maar geen onvertogen woord. Goeie sfeer!

Al met al een enerverende ervaring, zeker voor mijn dochter, die uiteindelijk toch meer van The Stilettos onder de indruk was dan van The Thermals. Performance-wise danx85

The Thermals – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 17 juli 2007

Ik had ze al een keertje eerder live gezien. Ook in Paradiso, maar dan in de grote zaal. Toen kwamen hun puntige powerpunk liedjes niet helemaal tot hun recht. Wat miste ik dan? Ik wist het niet. Nu weet ik het wel. De zaal was te groot! The Thermals moet je eigenlijk zien spelen in een garage, omdat het de ultieme garageband is. Daar staan twee jongens en een meid die vol vuur en up-tempohet ene na het andere geniale nummertje ten gehore brengen, maar totaal geen podiumpresentatie hebben. Dus laat dat podium nou zo klein mogelijk zijn, dan valt het niet zo op dat de zanger niet weet wat hij met zijn handen moet doen als hij zijn gitaar niet vast heeft. De bovenzaal van Paradiso is klein en laag(drempelig), waardoor de band met het publiek voor het grijpen ligt. Dan nog kan het mis gaan. Zoals bij TheDuke Spirit, die het voor elkaar kreeg om een onzichtbare muur op te trekken tussen hun en het publiek. Of bijna mis, bij Blackmail, waar het publiek pas echt mee ging doen toen de zanger de onzichtbare barrière brak door zelf maar het publiek in te gaan. Even later werd hij als held op de schouders genomen. Gelukkig komt de energie van The Thermals meteen over en al gauw is een deel van de zaal aan het dansen, waarvoor ze ook specifiek bedankt worden. Na een uur is het afgelopen. Inclusief extra toegiften, want die waren wederzijds verdiend. Het waren de afsluiters van een ideale concertavond. Volgende keer in mijn garage?