Tim Christensen – Bitterzoet Amsterdam, 25 november 2013

Tim Christensen is een muzikale held. Acht keer eerder heb ik hem en zijn band live mogen aanschouwen en altijd was het meer dan de moeite waard. Toch heb ik vanavond niet zo’n zin in zijn concert. Of laat ik zeggen, in ‘n concert. Hij speelt trouwens voor het eerst in Nederland solo, wat me ook niet echt doet watertanden. Maar niet gaan is natuurlijk ook geen optie en het zal best wel leuk worden. Het zaaltje is in ieder geval top. Bitterzoet is klein en intiem. Een podium van drie turven hoog. Ik heb daar Scout Niblett ooit gezien, ook in haar eentje, maar dat is ze wel vaker. Het is wel de ideale omgeving voor zo’n solo act.

Afgesproken met vrienden bij de bushalte en op naar Amsterdam. Het is een klein wandelingetje van het Centraal Station naar de Spuistraat 2, alwaar we even voor 20:00 uur aankomen en we in de kleine rij voor de deur aansluiten. Op het moment dat de deur open gaat voegen nog twee vrienden zich bij ons. Via een klein doolhofje van trappen naar beneden, hoekie om, garderobe, hoekie om en trappen naar boven komen we in de zaal waar we een strategische positie innemen, rechts op de verhoging, zodat niemand ons het zicht op de muzikale Deen kan ontnemen. En dan is het wachten. En wachten. Tot hij opeens het podium op komt lopen om iets van kwart over negen.

En binnen enkele klanken weet ik dat het goed zit. De man, zijn gitaar, zijn stem. Meer is er ook niet nodig. Hij begint met een oud Dizzy Mizz Lizzy nummer, Barbwired Baby’s Dream, waaruit zijn songschrijversmeesterschap blijkt. Dit heerlijk vuige hardrocknummer heeft hij gestript van alle tierlantijntjes en de uitgeklede versie staat als een huis. Dat is eigenlijk zo met alle nummers die hij vanavond ten gehore zal brengen. Hij speelt ook een aantal bekende liedjes van andere artiesten, die hij soms een geheel nieuw arrangement heeft gegeven, zoals de prachtige versie van Getting Better van The Beatles, geschreven door Tim’s held Paul McCartney. Dat anderen zijn versies dan weer oppikken, blijkt uit een mooi verhaal dat Tim ons vertelt over zijn versie van het nummer Next To Me van Emeli Sandé, dat hij via één van zijn ‘living room sessions’ aan ons kenbaar maakte. De Duitse versie van het programma The Voice maakte dankbaar gebruik van zijn werk!

Afgezien van het feit dat het puur genieten is van alleen al de prachtige muziek vanavond, laat Tim een andere kant van zichzelf zien door heel veel te praten. Het zijn grappige, ontroerende en interessante achtergrondverhalen van de man die leeft voor zijn muziek. Zo vertelt hij dat hij voor  het album Honeyburst maar liefst drie maanden bezig was met het opnemen van de eerste song (Whispering At The Top Of My Lungs). Toen eindelijk die eerste stap was gezet ging hij feest vieren met zijn producer en drinken, en nog meer drinken… En onder invloed van die drank dachten ze, waarom niet nog diezelfde avond nòg een nummer opnemen. Binnen een uur was Jump The Gun geboren! Beide nummers laat hij horen vanavond. Er volgen meer verhalen, zoals het feit dat Paul McCartney wakker werd met Yesterday in zijn hoofd en dacht dat het een nummer van iemand anders was, maar uiteindelijk bleek het echt zijn eigen nummer. Tim had een soortgelijke ervaring alleen liep dat iets anders af. Omdat niemand kon zeggen of het van iemand anders was, dacht Tim dat het zijn eigen song wel moest zijn, nam het op en het werd vastgelegd op zijn album. Op weg naar de platenmaatschappij om de eerste cd te halen hoort hij in zijn auto het nummer waarvan hij dacht dat hij het zelf had verzonnen! Van Abba. Dus niet tegen Björn en Benny vertellen, drukt hij ons op het hart als hij het prachtige Superior ten gehore brengt.

Er volgen nog veel meer nummers, zoals Right Next To The Right One, Isolation Here I Come en het zielstergend mooie Surfing The Surface over een onmogelijke liefde. Nog een cover ook, van Depeche Mode, alweer ontsprongen uit één van die huiskameropnames, waaruit een ware EP is ontstaan. Ook hier een mooi verhaal bij, over hoe een aantal die-hard Depeche Mode fans zich niet zo aardig hadden geuit op internet over zijn versie, maar dat hij onlangs een concert van de band bezocht, Martin Gore mocht ontmoeten en hem zelfs zijn versie voor mocht spelen. Martin was onder de indruk en Tim kon online twee middelvingers in de lucht steken tegen de negatievelingen. Enjoy The Silence. Een verhaal dat veel zegt over Tim zelf. Dat onze muzikale held ook zelf muzikale helden heeft en als fan zijn bewondering (op muzikale wijze) toont en wel degelijk geraakt wordt door negatief commentaar. Het onderstreept ook de setting waarin we ons vanavond bevinden, de zeer intieme sfeer, alsof we bij Tim in zijn huiskamer staan, op persoonlijke uitnodiging gekomen. Formidable, zou Stromae zeggen.

De innemende Deen laat ons nog weten dat hij ooit een nummer heeft geschreven voor de Nederlandse band Direct en hij laat ons nu zijn origineel horen, met de tekst zoals hij die had bedoeld. Voor de eerste keer, “so bare with me”. Er volgen nog meer nummers uit het rijke oeuvre van de man en er wordt genoten, meegezongen en stilgestaan bij het feit dat dit een zeer bijzondere avond is. Dat Amsterdam een speciaal plekje in zijn hart heeft merken we door de vele toegiften die nog volgen. Het publiek schreeuwt om nummers. Van gemeend (Secrets On Parade, ook een persoonlijke favoriet van mij die hij helaas niet zal spelen) tot ludiek (Great Balls Of Fire) en als iemand Yesterday roept, zegt hij ‘really?’ en begint hij het toch te spelen. Als dank zingen we een groot deel van de song zelf en hij laat dit ook dankbaar welgevallen.

Aan alles komt een eind. Helaas in dit geval. De keuze is om de cirkel rond te maken en te eindigen met een nummer van de band waar het voor hem allemaal mee begon en waar hij ook de avond mee begon. Hij bedankt ons en zet Silverflame in.

Laat ik dan ook de cirkel rond maken en het voor altijd in mijn hoofd prenten dat, ook al heb ik een keertje geen zin, een concert van Tim Christensen zal altijd de moeite waard zijn en ik ben nu juist blij dat hij dit optreden solo heeft gedaan, want het was een unieke, openhartige, knusse, sfeervolle en hoogstaande muzikale belevenis.

Tim Christensen And The Damn Crystals – Patronaat Haarlem, 16 februari 2013

De achtste keer dat ik deze Deen ga bekijken, dit keer vanaf het balkon van het Patronaat te Haarlem. De laatste keer was in de Melkweg, mei vorig jaar, toen het nieuwe album net uit was. Nu dus een tweede ronde, want een volgend album laat nog even op zich wachten.

In het voorprogramma gaat de Utrechtse band Aestrid optreden, waarvan ik de muziek ’s middags nog even heb beluisterd op Soundcloud waarbij mijn interesse genoeg was gewekt om op tijd te komen. Helaas is er bezuinigd op deze cultuur en is de band geslonken tot Bo Menning, die zang, gitaar en toetsen tot zijn beschikking heeft en hiermee vrij eentonige klanktapijten weeft die hij met zijn kopstem voorziet van geluid (want onverstaanbaar). ‘Darkwave’, ‘dreamy’ en ‘haunting’ zijn de tags die bij de album preview van The Echo Resistance staan. Het spijt me om te zeggen dat het zich nu vertaalt in slaapverwekkend.

Op naar Tim, die ook solo de bühne betreedt. Of we het goed vinden dat hij eerst wat liedjes alleen doet voordat zijn band er bij komt. Tuurlijk Tim, no problem. Hij speelt vier liedjes op deze wijze. Het Dizzy Mizz Lizzy nummer Barbedwired Baby’s Dream wordt gevolgd door Never Be One Until We’re Two. Hij maakt dan even reclame voor de EP (vinyl) Volume 1: Acoustic Covers die hij net heeft uitgebracht, geïnspireerd door de webcamsessies die hij vaak doet waarbij hij nummers van bekende artiesten speelt vanuit zijn woonkamer. Zijn voorliefde voor hardrock wordt duidelijk als hij het nummer Shot In The Dark van Ozzy Osbourne gaat spelen, dat nog nooit zo lieflijk heeft geklonken. Als laatste van de vier songs is Right Next To The Right One aan de beurt. Midden in het nummer is hij de tekst opeens vergeten. Hij speelt door en zegt ondertussen dat hij het nummer al duizend keer heeft gespeeld en dit is de eerste keer dat hij een fout maakt. Hij pikt de draad iets verder weer op en maakt het nummer keurig af. Na het applaus komt de band op en kan Tim het niet laten om ons de vergeten tekst alsnog  mee te delen: “That a pretty face can take you places, you don’t wanna go”. Het is nota bene zijn favoriete regel (!).

Een mooie overgang tussen het solo optreden en de beukende rockband vormt het eerste nummer waarin het gas nog niet volledig open gaat, omdat het zo’n intieme song is. Het kippenvel veroorzakende Surfing The Surface. De band lijkt ontspannen, relaxed. Ze spelen deze avond misschien niet de meest strakke, maar wel een lekker dynamische set. Een mooie dwarsdoorsnede uit het rijke oeuvre van de man die je laat wenen en headbangen en alles er tussen in. Superior, Whispering At The Top Of My Lungs, Surprise Me, Happy Ever After. Tim en zijn Crystals laten de relationele problemen in Close The Door (“So leave it and close the door”) mooi overlopen in die van Don’t Leave Me But Leave Me Alone, met het wanhopige crescendo dat zich daarna zo mooi naar binnen keert.

Zoals altijd wordt er uitstekend gespeeld en zoeken de bandleden elkaar hier en daar op, wat tijdens de toegift zelfs uitmondt in een kus tussen gitarist Lars en bassist Søren, als ze de hoge vocalen tijdens de McCartney cover Live And Let Die voor hun rekening nemen. Tim’s bewondering voor de Beatles en Paul McCartney moge bekend zijn. Hij heeft zelfs een éénmalig concert gegeven (met o.a. Tracy Bonham!) dat helemaal in het teken stond van McCartney, die vorig jaar zeventig jaar werd. Een leuke bijkomstigheid is dat het concert als cd/dvd is verschenen.

Aan alles komt een eind, dus de bel voor de laatste ronde klinkt als het laatste nummer The Damn Crystals wordt ingezet. Het lange, eerste nummer van hun album dat uiteindelijk in opzwepend ritme de zaal nog een keer aan het ‘headbangen’ krijgt.

Toch is er nog een leuk toetje, voor wie geduld heeft. Bij de bar worden Tim’s producten verkocht. Ik besluit de EP aan te schaffen. Dan hoor ik toevallig dat de hele band zo naar boven komt om gedag te zeggen en te signeren. Onze groep van zes bestaat opeens uit giebelende tieners in plaats van ‘oudere jongeren’ en nog net niet met een blos op de wangen maak ik een praatje met Tim en drummer Jesper en laat ik mijn EP door alle bandleden signeren.

Het is een leuke kroon op een toch al zeer fijne avond.

Tim Christensen And The Damn Crystals – Melkweg (oude zaal) Amsterdam, 21 mei 2012

Na Utrecht is de Melkweg in Amsterdam aan de beurt. Vanochtend hebben Tim en zijn band nog live bij Giel Beelen gespeeld. De opnames (inclusief verrassende cover) kun je bekijken en –luisteren op de site. Ik zie de rode Deense tourbus al weer staan met een enorme rij mensen vanaf de voordeur van de Melkweg via de brug tot langs die bus. Goh, heeft Tim al zoveel fans? Zoveel hele jonge ‘dressed to kill’ fans? Natuurlijk niet. Die rij met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 15 schat ik, staat voor de deur van de Max, waar Tyga op zal treden. Voor de rechterdeur staan alleen een paar Fransen (!) en we kunnen dan ook heel snel doorlopen de zaal in. We hadden gehoopt op een plek op het balkon, om het dit keer van een overzichtsafstand te zien, maar dat is dicht dus we gaan maar voor de PA staan. Als het 20:00 uur is, is het nog altijd verdomde stil in de zaal. Een man of dertig, hooguit. Toch begint de timide Petter Carlsen met zijn optreden. Hoewel de zaal dus bij lange na niet zo vol is als gisteren, is men des te luidruchtiger. Een iets ander publiek dus, een ander vibe. Petter speelt wederom indrukwekkend en een vriend van me, die zelf gitarist is, is onder de indruk van zijn gitaarspel, waarin solo en begeleiding één worden. Die indruk zal later worden gedeeld met de vriendelijke Noor, die zijn cd maar al te graag signeert. Een handjevol nummers komt langs, waaronder Even Dead Things Feel Your Love, waarna hij zijn schemerlamp weer van het podium kan halen.

Dan is het tijd voor de hoofdschotel. De zaal is ondertussen toch aardig gevuld. Wederom begint het met The Damn Crystals, alleen wordt het i.t.t. in Utrecht nu wat losser, wilder en stomender gespeeld, met heftige solo aan het einde. Wow. De band voelt kennelijk goed die andere vibe aan die hier heerst en past het spel daar feilloos op aan. De setlist vanavond is niet veel anders dan die van gisteren (India zit nu na het solo stuk), maar de invulling is dat wel. Tim’s opmerking dat ze in zijn favoriete stad van Europa spelen ondersteunt hij in overtuigende daden. Niet dat het gisteren minder was, maar vanavond blijft het niet beperkt tot de ‘rock’ en is ook de ‘roll’ van de partij. Een goede greep uit het rijke oeuvre: Superior, Never Be One Until We’re Two, Happy Ever After en een dampened versie van Get The Fuck Out Of My Head. Bij dat laatste nummer krijg ik meteen het antwoord op de vraag die ik me gisteren stelde, of de jam(s) zijn ingestudeerd. Niet dus. Waar gisteren de toetsenist Christoffer Moller even geheel vrij spel kreeg/nam met een weirde solo, gaat het nu toch vooral om de gitaren, die na een onderlinge strijd gezamenlijk de draad oppakken om het nummer richting Screaming At The Top Of My Lungs te dirigeren. Dat dit spontaan gaat staat buiten kijf. Dat dit spontaan kan ligt aan het vakmanschap van alle bandleden, hun ervaring en onderlinge chemie.

Net als gisteren bestaat de toegift uit Surfing The Surface, All Them Losers en Whispering At The Top Of My Lungs. Maar dan krijgen we onverwachts nog een heel leuk toetje. Een verjaardagsliedje voor Paul McCartney die binnenkort 70 wordt: Live And Let Die.

Opnieuw zijn we volledig voldaan, maar op een andere manier dan een dag geleden. Het was mooi om zowel de luisterdag als het rockfeest mee te maken en het is meer dan knap dat Tim Christensen And The Damn Crystals elke dag op juiste waarde weten in te schatten.

Tim Christensen And The Damn Crystals – Tivoli (de Helling) Utrecht, 20 mei 2012

Tim Christensen speelt al een aantal jaar met zijn ‘Damn Crystals’, maar op het nieuwe album was de invloed van de band groter en werd hun positie benadrukt in de bandnaam. Die bandnaam is dan ook weer de titel van de cd waarop flink wordt gerockt. Songs van hoog niveau, vol met interessante wendingen zonder het liedje uit het oog te verliezen. Na de tour door thuisland Denemarken doet de band weer een kleine clubtour door Nederland.

Eigenlijk zou ik hier helemaal niet naar toe gaan. Ik heb kaartjes voor de Melkweg (Amsterdam), waar Tim morgen speelt. Getwijfeld of we nog een extra dag van de tour mee zouden maken, maar toch niet gedaan. Toen kwam er een veel te gemakkelijke prijsvraag langs, van Kindamusic . Het antwoord zat in mijn hoofd, overgezet naar mail @redactie en warempel, ik win. Dus ga ik +1 toch nog naar Utrecht, waar we de zaal inlopen die wanneer het voorprogramma begint al bijna gevuld is! Petter Carlsen staat er in zijn uppie, met gitaar om zijn nek en een strot van goud. Wat kan die man mooi zingen. Dat heeft Tim – die zelf ook zo’n briljante stem heeft – goed uitgekozen. De stem van Petter doet me bij vlagen denken aan een jonge Sting, of John Waite, met specifieke en loepzuivere uithalen in de hogere regionen. Petter is een schatje. Hij zegt dat het fijn is te spelen voor een publiek dat zo stil luistert. Je kunt inderdaad een speld horen vallen. Natuurlijk maakt hij reclame voor zijn nieuwe cd die hij na afloop zal verkopen, maar hij doet alles op zeer innemende wijze. Dat en het bewijs dat hij zijn ingetogen en breekbare liedjes op prachtige wijze ten gehore brengt zorgen er voor dat mensen na de show inderdaad een kijkje komen nemen, een praatje met hem maken en de beurs trekken voor zijn Clocks Don’t Count. Hij zegt er eerlijk bij dat de cd minder ingetogen is en een volledige band laat horen met een vol geluid. Ik ben blij dat ik de uitgeklede versies nu live mag horen, want die maken misschien nog wel meer indruk. Luister het verschil maar eens tussen You Go Bird (live) en hetzelfde nummer (studio).

We verplaatsen ons van de verhoging aan de zijkant naar vlak voor het podium. Dichterbij is niet mogelijk. Net als op het album begint Tim Christensen And The Damn Crystals met het nummer The Damn Crystals. Dat is meteen een binnenkomer, want het is een lang en imponerend nummer, met een typische Christensen opbouw, waarbij de song via een rustig middenstuk naar een opwindend hoogtepunt wordt geloodst. Het was natuurlijk allang bekend, maar wat een solide band is dit en wat kan die man toch zingen. We rocken lekker door met Jump The Gun en daarna alweer een nummer vol afwisseling, Far Beyond Driven, dat net als de opener van de laatste cd komt. De setlist zit goed in elkaar en zorgt voor zowel rust tijdens nummers als Superior en India als dynamisch drama in Wiser, dat met een geimproviseerd intro Tim’s liefde voor de Beatles nog eens benadrukt. Het spelplezier spat van het podium en je ziet ze onderling genieten door de uitwisseling van betekenisvolle blikken. Op de helft van de set kijkt Tim grappenderwijs verbaast op als zijn band van het podium afloopt. Met een akoestische gitaar speelt hij solo twee nummers, Never Be One Until We’re Two en How Far You Go, waarbij het publiek net zo stil is en aandachtig luistert als bij het voorprogramma.

Daarna gaat het heerlijk door met de volledige band en de nieuwe single Happy Ever After en krijgen oude en nieuwe songs een plekje in de set. Tegen het einde gaat het stevig rocken nog even in overdrive als Get The Fuck Out Of My Mind via een jam over gaat in Screaming At The Top Of My Lungs. In het tussenstuk trekt toetsenist Christoffer Moller even de aandacht naar zich toe met een weirde spacey geluidensolo, die ook de bandleden even doen staan kijken wat er toch allemaal gebeurt. Zou dit ingestudeerd zijn? (Daar kom ik de volgende dag achter).

Met (het enige nummer uit de Dizzy Mizz Lizzy periode) 11:07 wordt de boel afgesloten en roepen we dat we meer willen. Drie nummers volgen als toegift. Het prachtige Surfing The Surface raakt me zoals altijd weer diep. Om deze mooie avond te voorzien van een spetterend einde sluit de groep af met Whispering At The Top Of My Lungs, waarbij de drummer de maat zodanig hard slaat dat zijn bekken op de grond dondert. Het is een ovatie meer dan waard. Een klein jongetje dat door zijn ouders was meegenomen en het concert toch wat vermoeid, half hangend op het podium heeft doorstaan, krijgt van een roadie een cd en een drumstok. Wat een aardig gebaar!

Volkomen voldaan verlaten we de zaal en rennen we naar de auto, om niet zeiknat te worden in de stortregen die uit de hemel komt.

Tot morgen…

Tim Christensen – Tivoli de Helling Utrecht 7 november 2010

Dit keer met z’n 2-en naar Utrecht, op de zondag avond. Als we bij de zaal aankomen is het voorprogramma (ja, dit keer wel dus) al begonnen. Cloudmachine, een Nederlandse band die haar cd heeft opgenomen in Los Angeles met iemand die ook met Tom Waits heeft gewerkt. Interessanter voor de band dan het publiek lijkt me deze mededeling, want het gaat er uiteindelijk om wat de band ons voorschotelt. Ik wordt er niet echt warm of koud van. In het kader van de moderne tijd en sociale media heeft de band nog wel een leuke verrassing in petto. Ze hebben op internet gekeken in de sociale netwerken en als het goed is zou ene Tom (?) zus en zo aanwezig moeten zijn in de zaal, zegt de zanger van de band. Zijn oproep wordt beantwoord en de persoon in kwestie mag een gratis cd komen halen. Leuk verzonnen.

Als Cloudmachine is vertrokken gaan we toch weer naar voren en staan we net als in Amsterdam op de tweede rij. Het wordt vanavond een ander concert. Het geluid is niet zo zuiver en mooi als twee dagen geleden. Na de prachtige en nog ingehouden opener Surfing The Surface wordt het al snel ruiger en vuiger. Dit is veel meer rock ‘n’ roll, waarbij ik de muziek af en toe letterlijk voel trillen in mijn lichaam. Heerlijk! Het maakt dit optreden intenser. De band zelf is ook nog weer losser. Tim vertelt dat ze in januari de nieuwe cd op gaan nemen. Om nog even wat live te spelen leek het ze leuk om de Nederlandse fans op te zoeken voor wat concerten. Deze laatste avond laten ze nog even horen hoe het moet. Zoals in één van mijn favoriete nummers Secrets On Parade. Er worden grappen gemaakt. Tim speelt tussen twee nummers door even een Spaans getinte gitaar riedel en dit wordt vanuit de zaal direct beantwoord met een volmondig ‘olé’. Hij moet er zelf ietwat verbaasd om lachen. Er worden zelfs foutjes gemaakt, zoals in het intro van India, waar gitarist Lars een stukje speelt, dat dan in echo twee keer terug komt. Alleen er zit een rare pauze tussen twee noten, waardoor het een grappig effect geeft. Zo kan een fout ook nog leuk zijn.

De setlist is hetzelfde als in Amsterdam. Ook nu is er een kookpunt bij Screaming At The Top Of My Lungs, waarbij achtereenvolgens de drummer zijn drumstok kwijt raakt en de gitarist een snaar breekt. Het is een mooi voorbeeld van de rauwe energie die er vanavond heerst.

Ook aan deze avond komt een einde. Maar niet voordat Tim nog even vertelt over het nummer dat hij schreef toen hij nog een broekie van ongeveer zeventien jaar was en aan de vooravond stond van het mega succes dat hij met zijn band Dizzy Mizz Lizzy zou krijgen in Denemarken. Silverflame heet dat nummer en het betekende zijn doorbraak. Het is ook nu weer de afsluiter van een geweldige, wat rauwere avond, waarin zelfs de buiging door de band aan het einde tot hilariteit leidt, als de linker twee er mee beginnen, maar de rest dat niet doorheeft.

Kan niet wachten op nieuw materiaal…

Tim Christensen – Sugar Factory Amsterdam 5 november 2010

Tim Christensen is weer terug in Nederland voor een korte tournee. Overmorgen zal hij ons daar ook iets over meedelen in Utrecht, maar dat weet ik nu nog niet. Nu weet ik dat ik voor de tweede keer in de Sugar Factory ben, met vrouw en twee vrienden en allemaal zijn we enorme fan van deze kleine Deen, zijn fantastische muziek en dito band. Geen voorprogramma, maar direct om kwart voor negen spelen. Het wordt weer anderhalf uur lang genieten. Het is namelijk een bijna perfect concert. Het geluid is loepzuiver, het vakmanschap is in het spel van de gehele band te horen en het publiek is zeer enthousiast, wat maakt dat de band iets losser lijkt dan de vorige keer dat we ze zagen. Aangezien het oeuvre ‘slechts’ drie solo cd’s telt, maar elke cd bol staat van de parels is bijna elke greep hieruit een goede. Natuurlijk heb ik mijn voorkeuren en luister ik liever naar Tell Me What You Really Want dan India, die allebei voorbij komen, maar het blijft altijd genieten van het samenspel en vooral de ongelooflijke mooie stem van Tim zelf. Van elke cd komen ongeveer evenveel nummers voorbij, dus het is een mooi overzicht van ’s mans werk. Voor het eerst sinds lange tijd (nou ja, gisteren nog in Eindhoven gespeeld, grapt Tim) spelen ze Lost & Found, ook leuk om weer eens te horen. Eén van de hoogtepunten deze avond is de uitvoering van Get The Fuck Out Of My Mind, dat via een jam over gaat in Screaming At The Top Of My Lungs. Dat laatste nummer is dan eigenlijk een korte, heavy versie van Whispering At The Top Of My Lungs. Tim vertelt dat ze in eerste instantie Whispering... in een luide versie hadden opgenomen. Toen dachten ze van naaahh, dat is het niet helemaal. Vervolgens namen ze een zachte versie op en alweer was het naahhh, ook niet helemaal. Uiteindelijk is het de variant geworden die op de cd te horen is en zeer dynamisch is. Dit nummer spelen ze dan ook. Het is een te gek nummer, maar door de opbouw van de set, dus vlak na de uitbarsting van Screaming… komt het een beetje over alsof ze hetzelfde nummer nog eens dunnetjes over doen. Wat mij betreft

een minpuntje in de opbouw van de setlist. Dat probleem komt ook naar voren in de keuze voor het laatste nummer van de toegift. Na het intieme Love Is A Matter Of Distance volgt het titelnummer van de laatste cd Superior en eindigt de band met Silverflame, het enige Dizzy Mizz Lizzy nummer van deze avond. Ook weer een heel mooi nummer, maar niet echt als afsluiter van een concert, naar mijn mening. Als de band afscheid neemt en al buigend de ovatie in ontvangst neemt heb ik het gevoel dat er nog meer in zou zitten. Hoewel met de zaklamp wordt geseind dat het licht aan kan, breekt er nog even een heftig applaus en gejoel uit om meer, waarbij zelfs de vaste roadie even opkijkt om te zien of Tim misschien toch nog terug komt. Helaas.

Ik mis een ultieme afsluiter als Falling To Pieces. Als ik de vriendelijke roadie om de setlist vraag, zie ik dat dit nummer wel als laatste was opgenomen, maar met viltstift weer was doorgestreept. You can’t win ‘em all…

Tim Christensen – Tivoli de Helling Utrecht, 4 december 2009

Gaat het dan eindelijk een beetje gebeuren? Aandacht voor deze topartiest? Zijn laatste cd ‘Superior’ die al bijna een jaar uit is wordt nu eindelijk officieel in Nederland uitgebracht (Mermaid/PIAS), de single wordt hier en daar al op de radio gedraaid en de hele cd kun je online beluisteren in de luisterpaal van VPRO 3voor12. Aanstaande maandag is er zelfs een opname voor het BNN programma ‘That’s Live’ die je zaterdag 12 december terug kunt horen op 3FM.

Vol verwachting klopt ons hart als wij op weg gaan naar Tivoli. Goed dat ik nog even heb gekeken hoe, wat, waar. Want het voorprogramma is opeens afgelast, waardoor Tim wat eerder begint (20:45 uur). Daarbij heb ik gezien dat het niet Tivoli op de Oude Gracht is (wat ik aannam), maar Tivoli de Helling (waar ik nog nooit geweest ben). Voordeel is, dat je daar in de buurt gratis kunt parkeren.

Eindelijk zijn ook onze fijne vrienden, en gigantische fans van de held van vanavond, er ook bij. We spoeden ons dan ook meteen naar voren, om in het kleine zaaltje (capaciteit 400 man) dat niet helemaal uitverkocht is, de beste plek onder ’s mans Deense neus te vergaren.

We staan nog niet zo lang en ik word op mijn schouder getikt. Het is een collega van mijn vorige werk, die net zo verbaasd is als ik dat we elkaar hier aantreffen. Ik wist wel dat ze in Utrecht woont en van minder bekende bandjes houdt, maar ik had er nooit bij stil gestaan dat ze Tim Christensen zou kennen. We kletsen wat bij, ik prijs de nieuwe cd aan die ze nog niet heeft, maar zeker zal kopen en ik vertel dat het live nog veel beter zal zijn.

Vol positieve spanning wachten we op de band. Een daverend applaus als ze opkomen. ‘Surfing The Surface’ wordt ingezet. Meteen een nummer dat je bij de kladden grijpt. Ik merk dat er veel echte fans vooraan staan, die de meeste nummers woordelijk mee kunnen zingen. Ik denk dat als je je hart hebt verpand aan deze geweldige artiest, je hem nooit meer los laat. De vorige tournee is al weer vijf jaar geleden, zegt Tim. Laat ons de volgende keer niet weer zo lang wachten, denk ik bij mezelf. De setlist is niet erg veel veranderd t.o.v. de keer in Paradiso en Bonn. De stevige kant wordt een klein beetje losgelaten. Geen Dizzy Mizz Lizzy nummers, helaas. Als ‘Get The Fuck Out Of My Mind’ in alweer een prachtig gitaarduel tussen Tim en Lars een subliem hoogtepunt beleeft, staat zelfs hun roadie met zijn armen in de lucht te juichen! Dit is het moment dat het nummer overgaat in het begin van ‘Rotator’ van Dizzy, maar Tim geeft zijn band een seintje dat ze dat nummer niet door zetten en het nummer eindigt daardoor wat abrupt. Enorm jammer. Niet getreurd, er valt genoeg te genieten. Van het weergaloze ‘Don’t Leave Me But Leave Me Alone’ tot zoete meezinger ‘Love Is A Matter Of…’, die het publiek aanzet tot doorzingen als het nummer al gedaan is. Zichtbaar verrast vraagt Tim of ze het nummer nog eens moeten spelen. Maar na een volmondig ‘yes’ zegt hij dat er nog genoeg andere leuke liedjes zijn. En gelijk heeft hij. ‘Superior’, ‘Two Is A Crowd’, ‘Jump The Gun’, ‘India’, ‘Tell Me What You Really Want’… Veel van de nieuwe cd en allemaal mooi. De toegift is als vanouds de ingetogen uitvoering van ‘Wonder Of Wonders’, waarbij multi instrumentalist Tim plaats neemt naast zijn toetsenist Christoffer achter de piano en Soren op bas het geheel ondersteunt. Een verrassing is de cover van het Neil Young nummer ‘Cinnamon Girl’, dat met een prachtige samenzang van maar liefst drie stemmen erg mooi uit de verf komt. Het laatste nummer is volgens bekend recept een daverende uitvoering van ‘Falling To Pieces’, dat zo rustig kabbelend begint, maar uitmondt in een euforische finale waar de band helemaal los kan gaan. En het publiek gaat mee. Alweer blijkt Tim de onbetwiste leider en als het nummer bijna af is kijkt elk bandlid naar hem om te zien of het gaat gebeuren. En jawel, Tim overhandigt zijn gitaar aan Soren en gaat zelf achter de drums zitten. Ook de rest van de band verwisselt van instrument. Nog één maal knallen ze het einde van ‘Falling To Pieces’ er uit. Dan is het helaas weer gedaan.

Tim Christensen – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 12 juli 2009

Zeer goede vrienden van ons hebben pech. Mee naar Bonn (zie recensie) zat er niet in. Maar we kwamen met goed nieuws terug uit Duitsland, namelijk dat Tim in de zomer naar Nederland zou komen. Gehoord van zijn roadie. Paradiso zou het worden. Dus telkens in de gaten houden wanneer het concert wordt aangekondigd. Blijkt dat voor ons precies goed uit te komen (twee dagen voordat we met vakantie gaan!) en voor onze vrienden, net zulke grote fans, het tegendeel, want dan zijn ze al weg. Balen. Hopelijk is driemaal scheepsrecht, want in september komt hij nog terug voor een kleine tournee door Nederland… als alles goed gaat.

Direct uit de film (Duplicity) lopen we naar Paradiso. Het concert is nog niet (helemaal) uitverkocht, maar er staan al aardig wat mensen voor de deur te wachten, die om 21:30 uur open gaat. Op de trap sta ik naast Bertolf en zijn lief. Verderop zie ik twee jonge leuke meisjes die wat rondfladderen bij de artiesteningang. Als we binnen zijn zie ik ze terug, pratend met de (ons bekende) roadie. Die weet van geen wijken en schudt alleen maar nee. Onverrichter zake druipen ze af het publiek in, dat al meteen in kleine drommen voor het podium is gaan staan. Als het concert om 22:30 uur begint staat de zaal echt wel vol. Vol met enthousiast publiek. Tim is wat meer op zijn gemak, wat losser en meer ontspannen dan in Bonn. Maar dat optreden werd ook vastgelegd voor tv. Het maakt dit concert echter niet meer of minder qua muzikale hoogtepunten. Daar is hij met zijn band veel te professioneel voor. Maar hij voelt wel wat dichterbij, met af en toe een lach, een grap (zit mijn stropdas goed?) en oogcontact. Ook zijn spel is wat vrijer, zoals in een gitaarduel met Lars Skjærbæk, waarin een stukje klassiek voorbij komt. Op een ander moment vult de band een leemte op door wat te jammen.

Tim speelt een strakke set waarin van alles voorbij komt, hoewel de nadruk iets meer op de stevige kant ligt. Het wijkt niet zoveel af van de set in Bonn, maar bijvoorbeeld na het stevige Dizzy Mizz Lizzy nummer Rotator gooit hij er nog eens het stomende Waterline tegenaan. Wow. Ook wow zijn de hoge uithalen in sommige nummers. Loepzuiver en vol overgave. Hij kondigt Superior aan, van zijn gelijknamige nieuwe cd die nog niet officieel uit is in Nederland, maar dat gaat binnenkort gebeuren. Hij belooft dan ook in de herfst terug te komen. Ik mis wat favorieten, zoals Surfing The Surface, Secret On Parade en Caterpillar, maar hij heeft zoveel andere mooie nummers die hij wel speelt, zoals het intense Don’t Leave Me But Leave Me Alone. Na een dik uur verlaat de band het podium. Tim, Keyboardspeler Christoffer Møller en bassist Søren Koch komen terug. Tim neemt plaats achter een keyboard naast Christoffer en speelt het mooie Wonder Of Wonders. Daarna volgt Whispering At The Top Of My Lungs. Een nummer waarin zowel zijn gevoelige als heftig rockende kant goed naar voren komt. Na afloop komt de hele band naar voren en neemt het applaus in ontvangst. Als ze het podium verlaten zie ik de roadie druk lichtsignalen geven aan de man van de zaal, om de lichten te ontsteken en een muziekje te starten. Hij reageert niet. Het publiek reageert juist steeds heftiger. Stampen en joelen. We willen meer! De roadie schijnt ondertussen de zaklamp in zijn eigen gezicht en maakt drukke afkapbewegingen bij zijn nek, dat het echt voorbij moet zijn. Gelukkig denkt de band er anders over en komen ze nog een keer het podium op. Falling To Pieces volgt. En het wordt het hoogtepunt van de show. Een rustig begin dat overgaat in een fantastische gitaarexplosie en prachtige wisselwerking met drummer Jesper Lind, waarin timing zo belangrijk is. Als het nummer stopt en de band naar voren komt en het publiek wild enthousiast reageert, wisselt iedereen van instrument. Tim kruipt achter de drums, drummer Jasper pakt de gitaar, gitarist Lars neemt plaats achter de keyboards, keyboardspeler Christoffer neemt de bas en bassist Soren krijgt Tim’s gitaar en neemt vervolgens de zang voor zijn rekening in een weergaloos vervolg van het nummer waar ze mee bezig waren. Ik sta versteld hoe iedereen het andere instrument zo makkelijk beheerst en ik ga uit mijn dak van de kracht van het spel en de manier waarop ze deze toegift doen. Fucking A.

Tim Christensen – Harmonie Bonn, 25 maart 2009

Ik ben een lijstjesman. Als ik iets lees over een bepaalde cd, boek, film of wat ook, en ik wil er meer over weten, dan schrijf ik het op. Maar opschrijven is één. Daadwerkelijk dan die cd gaan luisteren, het boek gaan lezen of de film gaan kijken is iets anders. Zo had ik op een gegeven moment lange lijsten met vele cd’s die ik dan ooit nog moest gaan beluisteren. Too much information, zong the Police al. Tim Christensen stond ook op zo’n lijstje. Hij was daar terecht gekomen door een recensie die ik had gelezen van zijn cd Honeyburst en niet veel later had ik de video van Jump The Gun nog opgenomen van MTV . Het kwam er echter nooit van de cd te gaan luisteren. Wat een gemis bleek dat. Sta je er wel eens bij stil dat je de mooiste muziek ooit misschien nooit zal horen, simpelweg omdat het niet op je pad komt? Gelukkig moest het kennelijk zo zijn dat Tim voor de tweede keer onder mijn aandacht kwam, in de vorm van een door een vriend aan mij gegeven cd. Ik heb ondertussen alles van Tim (en zijn vroegere band Dizzy Mizz Lizzy) opgespoord. Tim weet als geen ander mijn verdriet te verwoorden. En dat in vaak sublieme songs, waarvan je je afvraagt hoe hij in hemelsnaam zulke prachtige melodielijnen kan vinden, die niet voor de hand lijken te liggen, maar op geen enkele andere wijze je zo diep kunnen raken. En dan ook nog zo’n stem hebben…

In thuisland Denemarken is hij wereldberoemd. Hij heeft met zijn vorige band een record aan cd’s verkocht, meer dan Metallica! Helaas is zijn werk nog niet officieel uitgebracht in Nederland, wat betekent dat zijn tournee – die is begonnen naar aanleiding van zijn laatste cd Superior – zich beperkt tot een uitgebreide trip (34 concerten) door Denemarken. Shit, wat wil ik hem graag live zien. Als het enigszins een voorbode is van wat ik op de live-cd/dvd (Live At Abbey Road Studios) heb gehoord, dan heb ik het er wel voor over om een reisje te maken. Maar Denemarken ligt nu niet bepaald naast de deur. En zelfs het meest zuidelijke plaatsje dat hij aandoet is nog 6 á 7 uur rijden.

Maar dan valt mijn oog op Bonn. Het enige plaatsje buiten Denemarken dat hij aandoet. Het is een optreden samen met een andere band dat opgenomen zal worden voor Rockpalast. Bonn is ‘maar’ drie uur rijden.

Ik begin met mailen. Naar de Harmonie in Bonn, of Tim wel een volle set speelt; en naar het management van Tim, of hij misschien toch naar Nederland komt. Helaas krijg ik nergens antwoord. Ik vraag om me heen of er iemand mee wil, want er zijn meer grote fans van de man in mijn vriendenkring. Het idee is leuk, maar er worden geen harde afspraken gemaakt. Ik zet het dan toch maar een beetje uit mijn hoofd.

Vier dagen voor het concert zeg ik voor de grap nog eens tegen mijn vrouw of ze toch geen zin heeft om mee te gaan. Ze heeft de muziek ondertussen ook leren kennen en waarderen. Tot mijn verbazing stemt ze er mee in. Ok dan! Eerst moeten we oppas regelen, want we blijven twee dagen weg dan. Dat lukt dankzij gouden vrienden. Dan regelen dat we vrij kunnen krijgen van ons werk. Vervolgens bellen met de Harmonie, waar we Norbert aan de lijn krijgen, die ons vertelt dat het nog lang niet is uitverkocht. We overtuigen de goede man er toch van twee tickets voor ons opzij te leggen. Dan nog een hotel regelen, want we hebben geen zin om na de show nog eens 3 uur te rijden en diep in de nacht thuis te komen. Maar vind maar eens een goedkoop hotel zo snel. En vind dat maar eens als er een Messe (beurs) aan de gang is, waardoor elke slaapplek voor grof geld is verkocht, tot iemand die zijn appartement verhuurt aan toe. Gelukkig werkt mijn vrouw bij een hotelketen en laat nou één van die hotels in Maastricht staan. Maastricht is dik een uur rijden vanuit Bonn, dus dat is goed te doen. En nog goedkoop ook! Maken we er toch een kleine vakantie van, met een uitstapje naar Maastricht als bonus. Die (puzzel)avond krijg ik ook nog eens een bericht binnen van Tim’s MySpace pagina. Dat er toch concertdata in voorbereiding zijn voor Nederland! Dat is goed nieuws, ook voor onze vrienden die hem dan ook kunnen zien. Maar wij wachten niet zo lang.

Op woensdag 25 maart komen we rond één uur in Bonn aan. We rijden eerst naar het Hauptbahnhof waar we onze auto in een parkeergarage stallen. Dan het centrum in, dat bijna geheel autovrij is. Wat lekkers eten bij een Backerei, in rustig tempo wat winkeltjes af, leuke shirtjes voor onze dochter scoren bij New Yorker (in Nederland ook aan een opmars bezig, met grappige reclame) en wat spotgoedkope kleding en hebbedingetjes voor onszelf. Het weer is niet al te best en we lopen tussen de buien door van winkel naar winkel.

Om kwart voor zes rijden we de Harmonie voorbij om aan de achterkant op de parkeerplaats te gaan staan. Maar die staat al helemaal vol, o.a. met twee grote wagens van de WDR. Niet zo ver er vandaan vinden we alsnog een plekje (en nog gratis ook) en we gaan Norbert eens opsporen. Hij probeert ons eerst nog een driedaags ticket aan te smeren (het concert maakt deel uit van een driedaags festival dat Crossroads heet en muziek uit andere landen onder de aandacht wil brengen, zo ook Moke en Novastar), maar die ticket voor vandaag alleen is toch een stuk goedkoper.

De Harmonie is ook een Restaurant, Kneipe en Biergarten. Ze hebben hier nog gewoon een rokers- en niet rokersruimte (dat mag hier kennelijk nog). Dus verdwijnen we snel achter de glazen deuren van het niet roken gedeelte alwaar we een simpele doch effectieve Hamburger mit Fritten voor € 6,90, een cola en een Krombacher bestellen. In no time op tafel, in no time ver(n)orbert. Want om 19:00 uur gaat de zaal al open en we willen wel een goede plek hebben.

Het zaaltje is klein. Er kunnen hier misschien dik 200 man in. That’s it. Er staat een grote camera achter aan de zijkant opgesteld en dan zijn er nog (maar liefst) 5 mensen rond het podium met camera op de schouder. Drie daarvan staan op een kleine verhoging direct voor het podium. Elke camera-man heeft ook nog iemand achter zich staan die het snoer viert. Achter het podium hangt het beroemde Rockpalast logo in blauw neon. We nemen onze positie in tussen twee camera-mensen en staan met onze neus op 2 meter afstand van de zo dadelijk op te treden artiest. Dat is Pétur Ben, een vriendelijke liedjesmaker uit IJsland met zijn band. Hij maakt aardige muziek en probeert de liedjes niet al te standaard te laten klinken. Maar zijn stem is niet bijzonder en de muziek is toch wat aan de slome kant. Één nummer springt er voor mij uit: I’ll Be Here. Hij kondigt het aan als een liedje dat hij voor zijn dochter heeft geschreven, maar nu hij er nog een dochter bij heeft, is het voor hen allebei. Mooie tekst en mooi liedje. Je voelt dat dit uit zijn hart komt. Hier gespeeld op een ander festival. Na the Doors cover Break On Through krijgt Pétur het signaal dat hij nog 6 minuten heeft, wat zijn totale speeltijd op zo’n 75 minuten brengt. Het publiek is (beleefd) enthousiast naar deze aardige man en hij waardeert dat ten zeerste.

Tussen 20:30 en 21:00 uur wordt het HELE podium leeg getrokken en wordt alle apparatuur van Tim Christensen neergezet en is dan ook meteen klaar voor gebruik. Een knappe prestatie. De Perzische tapijten op de grond gaan al een tijdje mee. Je ziet ze ook op de live-DVD van Abbey Road.

Surfing The Surface is meteen zo’n schitterend nummer dat alles in zich heeft wat zijn muziek zo grandioos en herkenbaar maakt. En aangrijpt. Ik zie tranen bij mijn vrouw. Het nummer is het begin van een volle set van anderhalf uur. Het is in het begin een wat vreemde gewaarwording voor mij. Ik heb zijn muziek altijd zeer persoonlijk ervaren, in mijn eentje, met alle gevoelens en verdriet die daar bij kwamen kijken. En opeens staan er allemaal mensen om me heen, die ook van zijn muziek genieten en er misschien net zo persoonlijk mee verbonden zijn. Wat ook niet helpt zijn al die camera-mensen die je toch voor je neus ziet wiegen. Maar als Tim zijn favoriete nummer van Honeyburst (2^e cd) aankondigt valt alles op zijn plek. Don’t Leave Me But Leave Me Alone maakt de live-ervaring compleet. Een prachtige song, met indringende tekst, zowel ingetogen zacht als intens en heftig, de dynamiek van dit nummer komt nu meer dan ooit tot zijn recht. Wow. Het valt sowieso op dat deze gevoelige man wel degelijk kan rocken als een tierelier. Het stevige Get The Fuck Out Of My Mind gaat uiteindelijk over in een kleine jam met gillende dubbele gitaren die de stevige (naar hard-rock neigende) muziek van Dizzy Mizz Lizzy aanboren als het op fantastische wijze overgaat in Rotator. Tjonge wat knalt dit. Na het alweer wonderschone Whispering At The Top Of My Lungs verlaat de band het podium. Gelukkig keert Tim terug om even achter de piano plaats te nemen. Hij speelt Wonder Of Wonders. Een op zich wat erg zoet klinkend nummer, maar door prachtige tekst en zang is ook dit een klein pareltje. Het Duitse publiek is zich ondertussen bewust geworden van wat ze hier voor een te gek concert meemaakt en laat dit ook steeds meer horen. Dan is het toch echt tijd voor het laatste nummer. Falling To Pieces van zijn eerste cd, met een hoofdrol voor de drummer. Wat Tim ook al zo fantastisch liet horen in de Live At Abbey Road uitvoering van één van mijn favoriete nummers Caterpillar, doet hij nu aan het einde van Falling To Pieces. De muziek stopt, de bandleden kijken elkaar aan en wachten op het juiste moment om de muziek weer te hervatten. Tot drie keer aan toe doen ze dit, waarbij de drummer de laatste keer op staat, zijn drumkruk optilt en wegwerpt om dan voor de laatste keer een knaleinde in te zetten. Met een gezamenlijke buiging wordt het zeer enthousiaste publiek bedankt. Wauw, wat een concert. Dit was de rit méér dan waard.

We spreken nog even een roadie aan die vertelt dat de band zelf het optreden ook zeer geslaagd vond. Hij maakt ons vervolgens heel blij met de mededeling dat ze op een festival in juni op gaan treden in Nederland en een dag later in Paradiso zullen spelen. YES! Later dit jaar zal de cd Superior uitkomen in Nederland waarna in september nog een kleine tour van een week of zo volgt. Genoeg kansen om ze nog een paar keer te zien. Nu nog in de gaten houden wanneer dit gefilmde concert wordt uitgezonden. Er hangt een uitzendschema op de deur dat het in juni via SAT3 te zien zal zijn. Eens zien hoe we daar aan moeten komen.

In het donker rijden we Bonn uit naar het hotel in Maastricht. We krijgen een ‘superior’ kamer met luxe Hxe4stens bed, bad midden in de kamer en stortdouche. Privileges zijn fijn.

Het is een prachtig uitstapje geweest, een klein avontuur, dat heerlijke spanning vooraf gaf en een mega-aparte concertervaring opleverde waarvan we nog lang na kunnen genieten.

Hier kun je nog wat foto’s bekijken: http://www.harmonie-bonn.de/index1.htm (kies Fotos vergangener Veranstaltungen – Marz – Tim Christensen)

En hier een link naar Rockpalast voor de setlist, en een leuk backstage clipje van Superior: http://www.rockpalast.de/bands/tim_christensen/