Thanatomorphose

Putrefactie en lust.

De bedorven melk is een voorbode. Net als de scheur in het plafond waar het behang los laat en het vocht donkere plekken achter laat waardoor het er ziet uit als een vagina. Een blauwe plek, een pluk haar, rode uitslag rond de schaamstreek, een nagel die loslaat. Het is een groot vraagteken wat de jonge vrouw die in het onaangename appartement woont overkomt. Heeft ze iets opgelopen, is het een seksueel overgedragen ziekte?

Wat zou er gebeuren als je niet sterft terwijl er al een verrottingsproces is ingetreden. Dat laat Thanatomorphose eigenlijk zien. Iemand die langzaam wegrot met alle lichamelijke ongemakken van dien. Kots, bloed, pus, schijt, ontbinding. Opvallend is dat het meisje geen hulp zoekt, noch aanvaardt. Daarbij blijft haar drang naar seks in tact. Seks met haar vriend die niet bevredigend is. Seks met zichzelf dan weer wel. Lustgevoelens voor een ander. Ondertussen zet de aftakeling van het lichaam door.

Dit is een zeer extreme art-gore-film. De camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen. Ze probeert haar nagels weer vast te lijmen, vingers aan te naaien en wat niet te redden is, fotografeert ze en bergt ze minutieus op in potjes die ze labelt.

Regisseur Éric Falardeau noemt zijn film ‘existential body horror’. De drie hoofdstukken waarin de film is verdeeld zijn gebaseerd op de hoofdstukken van The Sickness Unto Death van existentiële filosoof Søren Kierkegaard. Maar om Jean-Paul Sartre aan te halen: ‘Existentie (bestaan) gaat vooraf aan essentie (zin van zijn). Dit betekent dat iemand eerst op deze wereld verschijnt, dan existeert, en uiteindelijk zichzelf definieert door middel van zijn eigen daden’ (WikipediA). Je zou kunnen zeggen dat het meisje zichzelf definieert door hoe ze met haar verval om gaat. De term ‘body horror’ is al gevallen en dan kan David Cronenberg niet onvermeld blijven. Maar deze film doet ook denken aan het vroege werk van Jorg Buttgereit (Nekromantik, Der Todesking) en meer recent zijn er overeenkomsten met de film Contracted die ik nog niet zo lang geleden heb besproken.

Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture* is getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.

 

(*) Remy Couture is een special effects artist uit Canada die vanwege zijn korte eigen gemaakte films (Inner Depravity en Inner Depravity 2) een proces aan zijn broek kreeg wegens het produceren en verspreiden van obsceen materiaal en de corruptie van de moraal. Een interessante zaak waar zelfs een documentaire (Art/Crime) over is gemaakt. Dat het toepassen van censuur ook voor Thanatomorphose nog geldt mag blijken uit de twee verschillende DVD-hoesjes die zijn uitgebracht.

 

Moebius

Vader is overspelig. Moeder en zoon zijn getuige. Na een mislukte poging bij haar man snijdt ze (dan maar) het geslacht van haar zoon af. Onmacht? Voorkomen dat hij later dezelfde fout maakt? De actie heeft verstrekkende gevolgen.

Er wordt geen woord gesproken in deze (geluids)film van Kim Ki-duk (Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring, Bin-jip, Pieta), wat het geheel iets artificieels, maar ook iets heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst, schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat. Er zijn bizarre sadistisch erotische momenten die bijna komisch overkomen als ze niet zo triest waren. Daarbij krijgt je verwondering over wat je ziet veelal de overhand. Ik moet denken aan David Cronenberg’s Crash, of Lars von Triers Antichrist, regisseurs en films die grenzen opzoeken, provoceren maar ook iets te melden hebben. Zo liggen er veel dingen verscholen in Moebius die je door alle commotie over het hoofd zou kunnen zien, maar die de film nog meer de moeite waard maken. Denk maar eens aan het voornaamste doel van de vader voor zijn zoon (zorgen dat hij seksueel genot kan hebben) en waarom dit zo is. Er rijzen vraagtekens bij het belang van seks dat door de personages zo wordt benadrukt. Let ook eens op de rol van de vrouw en de minnares, die door dezelfde actrice blijkt te worden gespeeld!

Het is een toch wel unieke belevenis deze film, die aan het eind een soort van cirkel rond maakt en je dan toch voornamelijk met een naargeestig en ongemakkelijk gevoel in je maag achter laat.

Contracted

Samantha krijgt op een feestje iets toegediend en eindigt in de auto met een vreemde man waarmee ze niet geheel vrijwillig en geheel onveilige seks heeft. De volgende dag voelt ze zich niet zo lekker. Dat begint met buikpijn en bloedverlies (ongesteld), maar wordt al gauw erger. Een bezoek aan de dokter geeft niet direct antwoorden, maar vermoedens rijzen dat het een geslachtsziekte kan zijn (contracted = opgelopen). Wat het ook is, de gevolgen voor Samantha zijn desastreus.

Dit is pure body-horror in de lijn van David Cronenberg en er zijn scènes die regelrecht ‘verwijzen’ naar The Fly. Dat is niet erg, want het lichamelijke verval is zeer overtuigend in beeld gebracht. Het feit dat je niet precies weet wat er met je aan de hand is komt zeer beangstigend over, maar dat is nog niet alles. Niet alleen haar lichaam laat het afweten, ook op haar vrienden en haar moeder kan ze niet langer rekenen.

Stukje bij beetje krijgen we een beter inzicht in de persoon Samantha, wat er in het verleden heeft gespeeld, waar ze doorheen is gegaan, dat haar leven nog wat onstabiel is, maar beter dan voorheen. Op subtiele wijze ondersteunt deze informatie de wijze waarop ze zich gaat gedragen door het voorval, waardoor het zo realistisch over komt. Zelfs als de toon verandert heeft dat een reden. Minpuntje is dat een aantal personages hun ogen in hun zak lijken te hebben, gezien het feit hoe ze er uit komt te zien, hoewel dat bij sommigen aan hormonen toegeschreven kan worden ;-).

Contracted is interessante film waar huiver en medelijden hand in hand gaan. Het einde ligt trouwens enorm voor de hand, maar komt toch als complete verrassing.

Amateur Porn Star Killer Trilogy

Eens in de zoveel tijd zoek ik de grenzen van film op. Vaak is dat binnen het horror genre. Dat kan een ongelooflijke film opleveren als Martyrs, veel gorigheid vol ‘vomit gore’ in een film als Slaughtered Vomit Dolls, of schokkende perversiteiten in A Serbian Film om maar wat te noemen. Dit keer een trilogie die de zogenaamde ‘snuff’ film onder de loep neemt.

Amateur Porn Star Killer

3 december 2013

De video-opnames zijn amateuristisch, krakkemikkig, veelal in zwart/wit, schokkerig, donker en grotendeels in ‘realtime’. Het zijn opnames geschoten door Brandon (Shane Ryan, tevens regisseur, schrijver), die een meisje van dertien oppikt langs de weg, haar meeneemt naar een hotel en na eindeloos praten handtastelijk wordt en het meisje uiteindelijk vermoord. Ondertussen stopt de camera nooit en filmt hij alles van begin tot eind. Af en toe zie je beeld in of over beeld opnames van een blonde dame waar seks mee wordt bedreven, zijn er opzichtige teksten pontificaal in beeld die laten zien wat je (soms wat slecht) kan horen en er is tevens een korte geschiedenisles over ‘snuff’ in tekstpanelen. Aan het einde van de film leren we dat Brandon meerdere van deze films heeft gemaakt en dat hij zijn videocassettes verwisselde met die van films uit videotheken, waardoor e.e.a. aan het licht kwam. Hij wordt gezocht in meerdere staten.

Snuff. Een sadistische ondervorm van necrofilie waarbij iemand seksueel genot beleeft aan het verkrachten en vermoorden van een ander persoon. Bij een zogenaamde snuff-film wordt dit dus op film vastgelegd, eventueel uit commercieel oogpunt. Onder die definitie is er nog nooit enig bewijs geleverd dat dit echt zou bestaan. De film geeft dit ook zelf in woord aan, hoewel ‘zogenaamd’ het tegendeel wordt bewezen met wat er wordt getoond. Maar het gaat dan natuurlijk om nep-snuff,  dat in dit geval zweeft tussen ‘sexploitation’ en ‘artsploitation’. In het zeer interessante boek Killing For Culture van David Kerekes en David Slater wordt er een apart hoofdstuk gewijd aan dit onderwerp, waarin een mooie uitspraak wordt gedaan inzake deze ‘urban legend’: “Snuff is the ultimate debase, a monster that must exist because it cannot be proven not to exist”. In de wereld van de horror film wordt er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt met films als August Underground en de Guinea Pig serie tot gevolg. Door 8MM kwam Shane Ryan op het idee om zijn film te maken. Om van het korte ‘snuff’-stukje dat daarin voorkomt een volledige film te maken, om te laten zien hoe het mis kan gaan met een onschuldig meisje dat graag in een film wil spelen, maar dit uiteindelijk met de dood moet bekopen.

Dat is op zich wel gelukt, want we krijgen letterlijk en in ‘realtime’ het hele proces te zien. Je ziet hoe het Brandon lukt door met zijn knappe voorkomen en zalvende praatjes vrij gemakkelijk een meisje op te pikken (wat doet denken aan Ted Bundy). Zelfs als hij het meisje alleen in een hotelkamer heeft, is zijn manier van aanpak geslepen en doet het meisje uit zichzelf meer dan ze misschien eigenlijk zou willen, aan haar gezicht en houding te zien, wat op zich al heel naar is om naar te kijken. Pas aan het einde gaat het echt mis. Dan de negatieve kanten. Het is tientallen minuten lang praten, praten over niets belangrijks, ‘making conversation’, wat giechelen door het meisje, ongemakkelijke stiltes. De ‘realtime’ is wat dat betreft enorm saai, er is nauwelijks spanningsopbouw of iets anders dat de interesse op peil houdt. Artistiek gezien is er ook niet veel om over naar huis te schrijven. De toegepaste trucjes heb ik in het begin reeds beschreven, zijn niet bepaald origineel en proberen op ‘artistieke wijze’ een boodschap duidelijk te maken. Het laatste aandachtspunt is het feit dat het voor een ‘snuff-film’ weinig expliciet is. Als er dan eindelijk wat gebeurt is dat zeer onduidelijk of speelt het zich buiten beeld af. Toch lijkt dit een bewuste keuze als je de twee vervolgen hebt bekeken. De mate van ontsporing gaat zowel voor Brandon als voor de kijker toenemen.

 

Amateur Porn Star Killer 2

3 december 2013

Deel 2 volgt het zelfde stramien als deel 1. Jagen op prooi, prooi op zo’n manier benaderen dat ze niet door heeft dat ze een prooi is, inpalmen, meenemen, misbruiken en afmaken. Het doet denken aan de korte filmpjes van S&Man, alleen gaat de objectivering van de vrouw hier nog wat verder, want ze hebben geen naam, maar worden ‘victim #9’of ‘victim #12’ genoemd. De grote lijn wordt  onderbroken door filmpjes uit het verleden, waarin we andere slachtoffers zien en er duidelijke vormen van escalatie in het gedrag van Brandon naar voren komen. Voor de kijker uit dit zich ook in explicietere pornografische beelden. Misschien ook in lijn met het slachtoffer, dat een stuk minder bleu is dan die uit het eerste deel. Ook is te zien dat het seksuele gedrag van Brandon zich (deels) ontleent aan wat in porno gemeengoed is geworden, zoals het met de vlakke hand slaan op de kont van de vrouw. De scheidingslijn tussen wat vrouwen uitbeelden in dat soort films en zelf lekker vinden is hier vrij vaag en als Brandon iets ruiger te keer gaat dan het meisje leuk blijkt te vinden gaat ze er vandoor. Maar hij weet haar te overtuigen terug te komen omdat hij ook niet wist dat ze wel van klappen maar niet van spugen houdt, waarmee hij alsnog haar doodvonnis kan tekenen.

Deel 2 is dus een stuk heftiger dan deel 1, komt eerder ter zake, kent minder conversatie, meer bloot. Daarnaast is regisseur Shane Ryan uit zijn dak gegaan met allerlei filmische fröbelarij: kleurenfilters, fastforward, intercuts, flashbacks, zwart/wit, grofkorrelig, vervorming, hoog contrast… Maar alle visuele trucs, mate van explicietheid en het vrij schokkende einde ten spijt blijft het hele gebeuren vrij saai, omdat er nauwelijks iets gebeurt en vlakker is dan verwacht omdat je bij niemand emotionele aansluiting vindt.

De muzikale score is trouwens best aardig.

 

Amateur Porn Star Killer 3

4 december 2013

De film begint eigenlijk met het heftigste segment van alle drie de delen. Brandon is alweer een stap verder in zijn ‘ontwikkeling’ als serieverkrachter/moordenaar. Waar de slachtoffers tot nu toe eerst tot op zeker punt gewillig meegingen en -deden, komt dit slachtoffer direct uit de kofferbak, wordt mishandelt en misbruikt en op brute wijze vermoord. Direct hardcore en expliciet. Het geweld is dus alweer toegenomen. Dan krijgen we via korte flashbacks te zien hoe de knappe en sociaal vaardige Brandon wat andere meisjes oppikt. Dat gaat van goedgelovige types tot meiden die wel in zijn voor een potje seks. Geen van hen rekent echter op een dodelijke afloop. De ontwikkeling van Brandon’s verharding is evident. Daarna vervalt de film terug in de bekende modus van het oppikken van een meisje, lift geven, gebruiken, misbruiken en vermoorden. De ellenlange conversaties dienen om ons te overtuigen van de slimme werkwijze van Brandon, maar blijven saai om naar te kijken, omdat dit gehele proces weer in ‘realtime’ gaat en weinig inhoud heeft. Dit deel – dat overigens weer sobertjes in zwart/wit is gedraaid zonder verdere artistieke poespas – heeft dus verder niets meer of anders te bieden dan wat we in de vorige delen al gezien hebben.

 

Al met al moet gezegd worden dat de conversaties, de opbouw, de aanpak, de seks en de sfeer zeer realistisch overkomen. Als er dan een snuff tape zou opduiken, zou deze er in de basis (dus zonder alle artistieke tierlantijnen) best zo uit kunnen zien. Alleen de moorden gaan wel erg makkelijk en snel. Omdat er verder inhoudelijk of visueel ongeveer niets valt te beleven is het voornamelijk saaiheid troef. Zelden heeft saaiheid echter zo’n smerig en verdorven karakter gehad.