European Fantastic Shorts 2014-2

 

Ghost Train – Lee Cronin (Ierland 2013, 16’)

Een verlaten pretpark met een spookhuis. Stop er een muntje in en het komt tot leven. Er is iets naars gebeurd, want het waren drie jongetjes toen en nu staan er twee volwassen mannen met een bosje bloemen. Een mooi verhaal van schuld en boete… en 50p. Zeer goede toepassing van special effects.

Danse Macabre – Malgorzata Rzanek (Polen 2013, 5’)

Een getekende zwart-wit animatie waarin een stuiterend oog een knekelige route aflegt. Aan het eind zie je het grote geheel. Saint-Saëns zou trots zijn.

Merry Go-Round – Esther Löwe (Duitsland 2013, 5’)

Enge verhalen voor het slapen gaan. Je zou er wakker van blijven. Dan maar een spelletje verstoppertje op deze rinkel, rammel, rommelzolder. Mooi gefilmd, maar te vaag.

Happy B-Day– Holger B. Frick (Duitsland 2013, 9’)

Een goede grap loopt volgens de Wet van Murphy volledig uit de hand. Dat Duitsers echt grappig kunnen zijn is bij deze bevestigd. Met eindtune Stolen Dance van Milky Chance dat ondertussen een hit is geworden.

The Gravedigger’s Tale – Min Young Oh (Groot-Britannië 2013, 13’)

Stop-motion met poppen. De gedenksteen staat klaar. Het graf is gedolven. De ziel is gevlogen. Het lijkt ademt! Een verstilde Japans aandoende prent zonder woorden, met een bitterzoet einde.

The Hungry Corpse– Gergely Wootsch (Groot Britannië 2012, 10’)

Een wandelend lijk heeft honger. Een opdringerig vrolijke duif valt hem lastig. In zijn ogen dan. De honger blijkt uiteindelijk naar iets waar ze beiden behoefte aan hebben. Aardige vormgegeven. Met de stem van Bill Nighy.

Flytopia – Karni Arieli, Saul Freed (Groot-Britannië/Hongarije 2012, 20’)

Een huis vol kruipend en vliegend ongedierte. Je zou er de kriebels van krijgen. Als je enige houvast dan ook nog weg gaat, zou je er gek van worden. Grappig, bizar, vies, inventief. Let op het prachtige beeld met het schaamhaar! Het is moeilijk om niet zelf te gaan krabben. Zou er geen disclaimer moeten komen, met ‘no animals were hurt during the making of this movie’?

Favorieten: Happy B-Day en Flytopia.

Worldwide Fantastic Shorts 2014-2

Het is grappig om vaste bezoekers in het oog te krijgen. Mensen die op de één of andere manier opvallen, niet alleen omdat je ze vaker ziet, maar omdat er iets mee is, zeg maar. Er zijn er die ik door de jaren heen altijd weer terug zie. Dit jaar vallen me een paar (voor mij) nieuwe op. Zoals het oude vrouwtje dat ik al twee keer heb zien oog druppelen en geen stem uit wilde brengen voor de film Moebius, waar wel meer mensen enigszins overdonderd uitkwamen, zoals die stoere chick met één volledig getatoeëerde arm, die een extra keuze op het stembriefje opperde met ‘ik weet het niet’. Ook een opvallende verschijning is de eeneiige tweeling. Twee meiden die zich ook precies hetzelfde kleden, alleen heeft de ene dan Asics met blauw aan en de ander met rood. Goed aanknopingspunt om ze uit elkaar te houden. Daarnaast zag ik iemand terug die ik al jaren niet meer gezien had. De eerste keer zag ik hem  bij de Horrorclub #9, een clandestien mini-filmfestival dat die keer op 29 mei 1993 werd gehouden. Je wist van tevoren vaak niet waar, want het was altijd maar weer de vraag waar de organisator plek vond. Dit keer (en de enige keer) was het in de Nieuwe Doelenstraat, het universiteitstheater. Dit werd sowieso een heugelijke dag, omdat The Story Of Ricky live van vertaling werd voorzien (wat al gauw op heerlijke chaos en participatie van het publiek kon rekenen) en omdat er een film draaide van een onbekende regisseur genaamd Quentin Tarantino. De film was Reservoir Dogs en dit was mijn eerste overdonderende kennismaking met dit fenomeen. Maar goed, terug naar het feit dat ik tijdens de voorstelling iemand zag zitten die in de pauzes tussen de films comics uit zijn tas trok. Ik kon zien dat hij Sandman aan het lezen was, toevallig één van mijn favorieten destijds. Dus ben ik op hem opgestapt, hebben we een praatje gemaakt. Nu zie ik hem twintig jaar later eigenlijk op dezelfde wijze terug. Hij zit voor me een comic te lezen. Enige verschil is dat hij dit keer via een tablet doet.

La Casa Triste – Sofia Carillo (Mexico 2013, 13’)

Een oud dressoir komt tot leven. Geheel in de trant van Jan Svankmajer gaan alle poppetjes en beestjes bewegen. Het zijn relieken uit een voorbije wereld. Ze vertellen de trieste geschiedenis van een familie, via uitbeelding, foto’s en schrift. Erg mooi gemaakt.

Beasts In The Real World – Sol Friedman (Canada 2013, 8’)

Een bijdehante toerist zet zijn videocamera op de lopende sushiband. Als het ding in de keuken komt horen en zien we dingen die we niet willen horen of zien. Dan ontspoort het een beetje. Het lijkt wel of er twintig verschillende filmideeën in de blender zijn gegaan. Maar het mist de gekte van Monty Python om er mee weg te komen.

Future Self– Ezra Godden (Verenigde Staten 2013, 17’)

De kleine jongen krijgt bezoek in een diner met zijn toekomstige zelf. Helaas is die niet precies wat hij zich er van had voorgesteld. Vraag is überhaupt of dit geen truc is van zijn vriendje om zijn vriendinnetje af te pikken. Het wordt een sombere toekomst, voorspelt de volwassen versie. Je moet nu leven, maximaal. “You don’t have to be me”, is het advies. Een ode aan vreemde vogels, een goed advies voor ons allen, met een leuke twist aan het einde.

The Life and Death of Tommy Chaos and Stacey Danger – Micheal Lukk Litwak (Verenigde Staten 2013, 10’)

Twee avonturiers gaan trouwen, maar het huwelijk doet hen geen goed. Vrolijke en uitbundige vormgeving, waarin een duikboot zomaar een ruimteschip kan worden. Leuk.

Metempsychosis– Jason Ronzani (Verenigde Staten 2013, 3’)

De evolutie van de mens, maar dan even anders. Mooie stop-motion.

I Think This Is the Closest To How the Footage Looked – Yuval Hameiri (Israël 2013, 11’)

Iemand beeldt met een tube, een deurklink, een elfje en een koffiemolen het verhaal van zijn zieke moeder uit. Want zo moet het er ongeveer uit hebben gezien. Net als je denkt wat is dit voor gekheid, snap je waar het op slaat. Een diepe triestheid neemt het over. Zeer indrukwekkend, erg mooi gevonden.

S.W. Metaxu Seq.01– Kapel Furman (Brazilië 2013, 8’)

Een schot, een dodelijk gewonde. Een ontregelende en zeer bloedige film over de laatste momenten van een stervende en de geboorte van de dood? In de geest van Hellraiser.

Fool’s Day – Cody Blue Snider (Verenigde Staten 2013, 19’)

Op 1 april nemen de kinderen de juf in de maling. Een scheetkussen op de stoel en wat drek in de koffieautomaat. Het extreme gevolg had niemand aan zien komen. De vindingrijke kinderen doen er alles aan om hun misstap te verdoezelen, maar het geweten knaagt. Gelukkig heeft de film na een absoluut hilarisch hoogtepunt nog meer in petto.

Favorieten: I Think This Is The Closest To How The Footage Looked en Fool’s Day.

Worldwide Fantastic Shorts 2014-1

 

Honeymoon Suite – Zao Wang (China 2012, 14’)

Er komt een speciale gast in het hotel. Alles wordt in gereedheid gebracht. De man blijkt als het donker wordt flink wild te kunnen worden. Maar dat geeft niets, als je maar betaalt dan is de klant koning. Gelukkig is het ongemak slechts een maandelijkse kwestie. Een tragische gesteldheid waar je niets aan kunt doen en maar gewoon het beste van kunt maken. Leuke visie op een eeuwenoud gegeven.

Malaria – Edson Oda (Brazilië 2013, 5’)

Als je de dood vermoord heb je als premiejager niets meer te winnen. In Western stijl getekende film, die de tekeningen op aparte wijze voor je tentoonstelt en van de stilstaande tekeningen toch een bewegend geheel maakt. Hoogst origineel.

The Landing – Josh Tanner (Australië 2013, 18’)

Vader en zoon die verschillende opvattingen hebben over wat er nu uit de lucht komt vallen. Vaders werkelijkheid en de fantasie van de zoon. Is het buitenaards of niet? Het maakt niet uit, de actie wordt genomen en er is geen weg terug. Mooie combinatie waarin een ongemakkelijke kijk wordt gegeven op iets wat zo had kunnen gebeuren, misschien.

Cochemare – Chris Lavis, Maciek Szczerbowski (Canada 2013, 12’)

Dit is een nauwelijks te beschrijven mix van live action en (verschillende soorten) animatie. Een bizar vraagteken vol seksuele lading. Ik snap er niets van, maar het werkt betoverend. Met muziek van Patrick Watson.

Baskin – Can Evrenol (Turkije 2013, 11’)

Een groep politiemensen gaat af op een noodroep van collega’s. Ze komen bij een pand waar een satanisch ritueel aan de gang lijkt te zijn. Hoe ze dat weten? Er wordt een geit met doorgesneden nek op hun auto gedumpt! Alsof ze het abattoir van de hel betreden. Spannend, macaber, extreem, goor. Bloody hell! Ik zag op de aftiteling dat Hasan Demir de catering heeft gedaan. Ben benieuwd waar die uit bestond.

Sleep Clinic – Frances Haszard, Louis Olsen, Luke Scott (Nieuw-Zeeland 2013, 7’)

Een getekende animatie over een patiënt die al 7 dagen niet heeft geslapen en een psycholoog die hem behandeld. Langzaam maar zeker ontstaat een therapie van samenzang op rijm vol psychoanalytische gekte. Stark raving mad noemen ze dat. Maar op een vrolijke manier, dat wel.

Ovo – Mihai Wilson (Canada 2013, 15’)

De laatste drie overlevenden van een ruimtemissie op een planeet die er uit ziet alsof de Apocalyps daar heeft plaatsgevonden. Gitzwart met een sprankje hoop, zo lijkt het. Of is die hoop een illusie? Een werkelijk schitterende psychedelische trip als gevolg van verkeerde paddo’s, zeg maar.

The Last Videostore – Tim Rutherford, Cody Kennedy (Canada 2013, 10’)

‘Based on true events…in the near future’. Mijn hart gaat sneller kloppen als een koerier de videotheek inloopt om een pakje te bezorgen. De slecht verlichte winkel met een halve gare eigenaar die over elke film iets fantastisch kan vertellen. In het pakje zit een ‘unlabeled gold vhs tape, and it’ s all mine’, aldus de hebberige eigenaar. Maar de tape is het begin van het einde, ‘a monster unleashed’. De nachtmerrie voor elke vhs-verzamelaar. Heerlijk trashy, geheel in de geest van het onderwerp. Inclusief een foute hard rock eindtrack van Forester.

Mijn favorieten dit keer: Baskin, Ovo en The Last Videostore.

European Fantastic Shorts 2014-1

 

 

Reset – Marcus Kryler, Fredrik Åkerström (Zweden 2013, 16’)

Er komen brieven van vader die moeder voorleest aan dochter. Maar staat er wel in de brief wat moeder voorleest? Kinderlijke nieuwsgierigheid met buitenaardse gevolgen. Mooie oude setting, beetje creepy en een tikje tragisch.

 Inertial Love – César & José Esteban Alenda (Spanje 2013, 6’)

Is de benzine op? Vrouwlief weet de oplossing die erg extreem maar wel voor beide de beste lijkt. Een mooie metafoor voor hoe het er in een relatie aan toe zou kunnen gaan, geschoten met stop-motion techniek. Op een wrange manier grappig.

Canis– Anna Solanas (Spanje 2013, 17’)

Smerige honden belagen het huis van vader en zoon. Dan gaat het op macabere wijze mis en moet de zoon van de nood een deugd zien te maken. Maar daar wordt aan de deur geklopt… Gefilmd in zwart-wit is dit een grandioze poppenanimatie, bruut en troosteloos, wreed en meedogenloos. Doet deels denken aan een scène uit The Name Of The Rose.

La Maison De Poussière – Jean-Claude Rozec (Frankrijk 2013, 12’)

“Het zijn net stalen dino’s die de gebouwen weghappen”, zei mijn vader. Tegenover zijn huis werd onlangs een school met de grond klein gemaakt. Ze doen hetzelfde met de flat uit deze animatie, waarin een vrouw in de ruïnes van haar verleden zoekt en de herinneringen tot leven komen. Melancholiek, mooi en triest. Je wordt er stil van.

The Boy With A Camera For A Face – Spencer Brown (Groot-Brittanië 2013, 14’)

Geboren met een camera i.p.v. een gezicht is hij een grote uitzondering. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel en hij leert er mee om te gaan. Tot hij doorkrijgt wat voor grote gevolgen alles heeft. Een grappige, geheel op rijm geschreven film, die toch ook een ernstige noot kent en een moraal waarin reality tv er van langs krijgt.

Susana Se Está Muriendo (Spanje 2013, 5’)

We zien beelden van een mooie vrouw en horen een man zeggen dat ze niet lang meer heeft. Dat ze binnenkort weer zal worden wie ze daarvoor was. Maar dat wil hij niet laten gebeuren. Susana is zich nergens van bewust. Een aardige kijk op wat er in de toekomst misschien ooit mogelijk zou zijn en of we dat moeten willen.

On/Off– Thierry Lorenzi (Frankrijk 2014, 12’)

Meredith zweeft in de ruimte, rond het station. Ze hoort stemmen in haar hoofd, ziet dingen die er niet zijn. Robocop meets Gravity, of zoiets. Het idee is niet nieuw maar wel erg mooi uitgevoerd.

Sinnside – Miguel Ángel Font Bisier (Spanje 2013, 13’)

Het spoor van snoepjes leidt kinderen naar een banketbakker, alwaar ze plaats mogen nemen aan tafel en een keuze mogen maken uit het menu. De vraag is echter wat er op het menu staat. Een zeer angstaanjagend en GRIMMig sprookje, zonder dialoog, met veel goed toegepaste special effects en  knipogen naar bekende sprookjes en de zeven zonden.

De maker van de laatste film Miguel Ángel Font Bisier is aanwezig om zijn gedachten nog even met ons te delen. Zijn idee was om te tonen hoe we als volwassenen in de moderne wereld leven en hoe dat er in de ogen van kinderen uit zou kunnen zien. Er waren wel wat mensen die geschokt hebben gereageerd op deze korte film, maar met zijn website heeft hij met korte ‘making off’ filmpjes laten zien dat de kinderen grote pret hadden bij het maken. Qua muziek heeft hij zich laten inspireren door Peter en de Wolf, het muzikale sprookje van Sergej Prokofjev, waarin elk personage zijn eigen leitmotiv heeft.

Voor de shorts wordt nooit een stembriefje ingescheurd. Ze dingen echter wel mee naar de Zilveren Méliès. Beste van deze selectie vind ik Canis en La Maison De Poussière.

V/H/S 2

Na de niet altijd even daverende anthology van V/H/S hebben de makers hoogstwaarschijnlijk mijn recensie gelezen en de zaken iets anders aangepakt. Verdwenen zijn namelijk de ellenlange en saaie intro’s en de meeste segmenten komen vrij snel tot zaken. Een ander voordeel is dat er nu slechts vier korte films zijn, die met hun langere speeltijd wat meer op een echte film lijken en minder op ‘found footage’. Gebleven is de overkoepelende ‘vijfde’ film, die de andere vier aan elkaar lijmt. Om met die laatste te beginnen…

Tape 49

…draait om een privé detective en zijn vriendin, die onderzoek doen naar een vermiste jongen. Ze komen bij een huis dat vol staat met video-apparatuur, beeldschermen en stapels videobanden. Terwijl de man het huis onderzoekt, kijkt de vrouw naar de tapes, met vreemde gevolgen. Op de tapes staan de vier korte films die we zelf ook zien. Net als in de eerste film is dit onderdeel van het concept. Het vinden van vreemde tapes die we dan meekijken. Het zijn allemaal weer ‘toevallige’ opnames waarvan niet de bedoeling was dat ze naar buiten zouden komen. Zoals gezegd, de lijm tussen de andere films, maar verder weinig interessant.

Phase I Clinical Trials

Het uitgangspunt is leuk maar niet nieuw. Een man krijgt een nieuw oog in de vorm van een camera. Die ziet alles maar kan ook alles vastleggen. Dit laatste is van belang omdat het een prototype betreft en het bedrijf er achter wil weten of het goed werkt. POV dus. Al snel ziet de hoofdpersoon dingen die er wel/niet zijn. Ze jagen hem in ieder geval de stuipen op het lijf. Van onverwachte kant krijgt hij opwindende hulp, maar dit maakt de boel er niet echt beter op. In 2002 verraste het Verre Oosten ons via de gebroeders Pang met Gin Gwai, beter bekend als The Eye, waarin een meisje een hoornvliestransplantatie krijgt en vreemde dingen gaat zien. Adam Wingard (hee, daar heb je hem weer), de enige regisseur die ook een segment deed voor de eerste film, weet dit gegeven niet meer dan te herkauwen, op een mindere manier, waarbij de hele episode ook nog vrij onaf voelt.

A Ride In The Park

Je kunt ze tegenwoordig makkelijk kopen: camera’s voor bovenop je fietshelm. Kun je leuke opnames maken als je gaat crossen door de bossen. Dat is precies wat een vriendelijke vent gaat doen in het Goldstone State Park op een mooie zomerse ochtend. Dit gaat al heel snel mis en voordat je het weet is hij een zombie en is de eerste zombiecam een feit. Vanuit zijn perspectief zien we dus het leven als een zombie, wat goor, grappig, verrassend en verdomd goed uitgevoerd is tot en met de mate van zelfreflectie (letterlijk en figuurlijk) aan toe. Een hoogtepunt van deze anthology gemaakt door Eduardo Sanchez & Greg Hale (Blair Witch Project, Lovely Molly), waarbij ik meteen heb geleerd hoe dat in Amerika wordt genoemd als je per ongeluk iemand belt met je mobiel: “you butt dialed me”!

Safe Haven

Een groep jonge Amerikanen (van Indonesische afkomst) behangt zich met (deels verborgen) camera’s om een interview te doen met de leider van ‘de Poorten van het Paradijs’. Na een eerste afspraak mogen ze in het complex komen van deze sekteleider, waar ze hun interview (alles in het Indonesisch!) met de ‘almachtige vader’ voortzetten en ondertussen op slinkse wijze meer proberen uit te vinden over deze geloofspartij die ook twintig kinderen herbergt. Laat de ploeg nu net op de belangrijkste dag in het bestaan aanwezig zijn. Wat volgt is nauwelijks te beschrijven. De Indo Jim Jones zorgt met zijn zelfmoordsekte voor heel wat ‘extreme gore’ en ‘wtf’ momenten die doen denken aan de ‘new wave of French horror’ van enige jaren geleden. Regisseur Timo Tjahjanto deed al van zich spreken op het Imagine Film Festival van 2010, waar zijn debuutfilm Macabre in ieder geval liet zien dat hij het van de slager bekende ‘mag het ietsje meer zijn’ wel erg ruim nam. Waar die film echter te lang door ging, weet hij met Safe Haven de tijd goed en ten volle te benutten. En klaarblijkelijk heeft de beste man veel videogames gespeeld, want de POV shots zijn geniaal.

Slumber Party Alien Abduction

Jason Eisener (Hobo With A Shotgun) neemt de laatste video voor zijn rekening. Broer verstiert met zijn vrienden de lol die zijn zus wil beleven als de ouders van huis zijn en de zus neemt wraak. Het is kinderspel vergeleken met het buitenaardse gevaar dat het op hen allemaal heeft gemunt. Het oorverdovende geluid moet het gebrek aan spanning opvangen, wat maar niet wil lukken met die mannen in witte alien pakjes. Wel grappig is de ‘doggiecam’ van waaruit we het meeste meebeleven.

Aldus levert V/H/S 2 twee hoogtepunten op en scoort daarmee toch niet veel beter dan de vorige.

European Fantastic Shorts 2013-1

Op weg naar het eerste Europese korte filmoverzicht dat ik als tweede ga zien tijdens Imagine zit ik in de tram en speelt er in mijn hoofd een korte film af door het gesprek dat ik opvang van de mensen die achter mij zitten.

Een man en een vrouw stappen in, checken in en gaan achter me zitten. Ze zijn rond de vijftig, schat ik. De man heeft een stem die me doet denken aan die van Youp van ’t Hek. Een volle, ietwat overdreven geluid met veel adem. Ze hebben het over het inchecken. Dat het lijkt alsof ze uitcheckten terwijl ze incheckten. “Misschien is de kaart er twee keer over heen gegaan?”, vraagt de vrouw zich af. “Ik heb toch goed uitgecheckt de vorige keer, zegt de man”. “En wat gebeurt er dan, hoe wordt je dan belast?” vraagt de man. “Dan krijg je volgens mij wel een hoger bedrag” denkt de vrouw te weten. “Maar als we naar de bestuurder gaan, die kan toch wel zien of het goed is gegaan?” jammert de man weer. Gedurende de hele rit (die een half uur duurt) komen ze er elke keer weer op terug. Ik denk op te maken uit hun verdere gesprekken dat ze werken voor de gemeente of in de politiek, want hij heeft het over stemlijsten. In de buurt van het Museumplein wordt hij gebeld. “Ik heb een vrije dag” hoor ik hem zeggen, “maar als je een korte vraag hebt dan kan ik je wel een antwoord geven”, merkt hij zakelijk en ietwat autoritair op. Hij gaat iets regelen voor de vrouw de hem belt. Hij moet ergens voor zorgen, maar zegt haar dat ze hem over enkele dagen gerust mag testen of zijn geheugen goed heeft gewerkt. Hij hangt op en het gesprek met de vrouw naast hem vervolgt zich. Dat hij zo’n belangrijke, invloedrijke positie heeft zegt ze. Interessant is, dat ik het gevoel heb dat ze iets met elkaar hebben, waar niemand iets van mag weten. “Ik ben toe aan een lekker terras” zegt ze. “Ja, een lekker kopje koffie”, antwoordt hij suf. Ze zijn duidelijk niet erg bekend in Amsterdam (hij vraagt constant “waar zijn we nu”), maar zijn er wel al eens geweest. “Was dit niet de plek waar we eens een broodje hebben gegeten?”, vraagt zij in de buurt van de van Baerlestraat. Het gesprek komt op iets dat net is voorgevallen. “Ik ben er wel door aangedaan”, zegt zij, “en jouw stemming is ook veranderd, voel ik”. Ze praten over een hotelkamer die ze hebben geboekt via internet, maar kennelijk is dat mis gegaan. “Dat daar geen toezicht op is”, merkt hij op. “Het leek wel alsof hij schulden had of zo”, zegt zij, “het was ook zo leeg”. “Misschien verhuurde hij het wel illegaal”? “Maar ik vind het wel heel fijn om met jou hier te zijn” zegt hij opeens. Er valt een korte stilte. “We nemen wel gewoon een duur hotel”, gaat zij verder, “het Mövenpick of zo”. “Dat kost wel € 300,00 per kamer”, zegt ze, alsof het haar niets meer kan schelen en geld geen rol speelt. “En het Amstel?”, vraagt ze zich hardop af, “zit dat hier in de buurt?” “Nee, ik geloof het niet”, antwoordt ze zelf. “Dit ziet er leuk uit hier”, vervolgt ze. “Waar zijn we nu?”, vraagt hij voor de zoveelste keer. “Dit is het Leidseplein, denk ik”, weet ze voorzichtig te beweren. “Kom, we stappen uit”, gebiedt ze hem welhaast. Ze checken uit, stappen uit. Een paar opgeschoten jongens hoor ik opeens schreeuwen en wijzen, ”kijk dat dan man!” “Kom op, klop op het raam”. Geen idee wat ze zien. “Alleen in Amsterdam, man” zegt er eentje. Als we verder rijden zie ik wat ze bedoelen. Het koppel van daarnet staat uitgebreid te tongen, midden op het Leidseplein.

Genoeg gepraat, de korte films, die erg worden verstoord door licht dat niet uit gaat, geluid dat te zacht staat en bovenal het constante openen van de zaaldeuren om te checken of het ondertussen al goed gaat en door mensen die veel te laat binnen komen (tot wel vijf keer aan toe).

Out There – Randal Plunkett (Ierland 2012)

Je wordt wakker in het bos met een hoofdwond. Watskeburt? Iets ergs, dat heb je al snel door. En dat het met zombies te maken heeft ook, dat voel je gewoon aan. De herinnering komt langzaam terug en een genomen beslissing komt zeer ongeloofwaardig over wat de rest van de film minder interessant maakt. Daarbij is er een tussen scène in een huis vol enge foto’s die wat mij betreft volkomen overbodig is. Schrap die scène en wijzig de omstandigheden waardoor de beslissing wel geloofwaardig wordt en je zou nòg niet meer dan een aardige film hebben.

Defeated – Jose Manuel Meneses (Spanje 2012)

Een man en vrouw, praten over een strijd die gevoerd moet worden. Waarom hij nou toch overal bij moet zijn, klaagt ze. Nog even en dan kan ik meer tijd bij jullie (er is ook een baby) doorbrengen. Ook hier krijg je het gevoel dat het niet helemaal klopt wat je ziet. Gaat dit soms om LARP? De clou is grappig. De aanloop wat lang.

Perpetuum Immobile – Marc Martí (Spanje 2013)

Een zeer irritante loop in zwart/wit.

Rew. Day – Svilen Dimitrov (Bulgarije 2012)

Een prachtige animatie waarin we op sublieme wijze met terugwerkende kracht kunnen zien hoe de wet van Murphy in werking treedt, ook al had je het zo anders verwacht ton je ’s morgens wakker werd.

Lief Konijn – Camiel Schouwenaar (Nederland 2012)

Niemand luistert naar de vrouw met een groot probleem, omdat iedereen teveel met zichzelf bezig is. Maar als niemand er een probleem van maakt, is het wel een probleem dan? Leuk verzonnen. Op Alex van Warmerdam wijze uitgevoerd. Naar het boek van Imme Dros.

The Trap – Alberto Lopez (België 2012)

Een variant op de rode knop waar bij staat dat je er niet op moet drukken. Wat doe je dan? Mooie vondst en akelige uitwerking.

Nostalgic Z – Carl Bouteiller (Frankrijk 2012)

Een doorgewinterde soldaat heeft de oplossing gevonden voor het zombieprobleem. Lokken en afmaken. De lokmethodes hebben met hun verleden te maken. Wel grappig, maar ook vrij onzinnig als oplossing.

And Death Will Be Alright – WeAreTrèsGentil (Frankrijk 2012)

Slaapverwekkende en wat pretentieuze kunstfilm met een vage boodschap. Over iets bereiken en de methode daartoe vinden? WeAreArtyFarty!

Lonely Bones – Rosto (Nederland 2013)

Onbegrijpelijke maar imponerende computeranimatie van de bekende maker Rosto, die al eerder filmpjes op dit festival heeft gehad. Fantasie zonder grenzen kan mooi zijn, maar er iets van begrijpen is toch ook wel fijn.

Perfect Drug – Toon Aerts (België 2012)

Groengekleurde chemische goedjes in buisjes (Re-Animator!) zorgen voor een slechte trip met hysterische gevolgen. Prachtig gefilmd, hier en daar lekker goor en een paar zinderende vondsten. Deze film krijgt uiteindelijk de Méliès d’Argent in de categorie Beste Korte Europese Fantastische Film.

Worldwide Shorts 2013

Op zich kan ik blijven zitten in de zaal waar ik net de European Fantastic Shorts 2 heb gezien. De Q&A die zou volgen met de maker van Strangers wordt verplaatst naar het café, want de voorstelling is uitgelopen. Dat komt omdat de shorts worden aangeleverd op verschillende dragers en formats en het altijd weer een hele klus is om alles soepeltjes achter elkaar te vertonen. Dat gaat toch een enkele keer mis, als er geen geluid en wel beeld, of andersom. Vandaar de uitloop. Moet ik toch even de zaal verlaten, want ze willen een kleine proefdraaiing doen. Geen probleem. Voor de zaal staan er al drommen mensen, want ook deze voorstelling is uitverkocht. Sterker, ik hoor een opmerking dat er twee stoelen bij moeten!

Van de European naar de Worldwide shorts.

Séance – Zachary Beckler (USA 2012)

Er schijnt een geest in het huis te zitten en dus vindt er een séance plaats met wat vrienden en een medium. Iedereen is wat lacherig en laconiek in het begin, maar als er tijdens de sessie enge dingen gebeuren… Séance sluit aan bij films als Paranormal Activity, kent wat enge effecten, maar biedt niet veel nieuws. Aan het einde is het eerste gevoel dat opkomt dat de film erg onaf aanvoelt, wat direct wordt bevestigd als in beeld komt: “the story continues in Interior”. Dat is jammer, want dat dit interessant kan zijn blijkt wel uit hun website, waarop ze via crowdfunding al genoeg binnen hebben gekregen om die film daadwerkelijk te maken. Ben benieuwd.

At The Formal – Andrew Kavanaugh (Australië 2012)

Het begin is een lang shot in slow motion van een vrolijke gebeurtenis. Iedereen is mooi aangekleed en er gaat iets officieels gebeuren. Het piepende geluid en het sombere, langzame ritme van een trommel zijn in strijd met de vrolijkheid van de beelden en maken er juist iets onheilspellends van. Alsof we naar een heidens ritueel gaan kijken. Zeer origineel in idee en uitvoering, waarbij je aan het einde het unheimische gevoel even weglacht.

Necrolovers – Victor Uribe (Chili 2012)

Ontsnapt uit het gekkenhuis jaagt hij achter een schaduw aan. Over je graf heen regeren, zou je kunnen zeggen. Een stijlvolle oefening in zwart/wit waarin oude cinema herleeft. Toch is het goed dat de titel er is, anders had een niet verdorven geest dit anders op kunnen vatten.

Envy The Dead – Isa Swain (Verenigde Arabische Emiraten 2011)

Zombiesheiks and scary Burka’s. Een wereld op de afgrond. Daar kan zelfs Allah niet tegen op. Het wanhopige gevoel dat je als overlevende kunt hebben komt goed over. De vraag wordt dan in hoeverre je wilt overleven. De muziek heb ik eerder gehoord als de leader van de serie Vikings!

The Captured Bird – Jovanka Vuckovic (Canada 2012)

Naar deze film was ik wel benieuwd, omdat ik deze stoere chick al kende van het blad Rue Morgue. Ook weer via crowdfunding wist ze veel geld bijeen te krijgen om haar droom gestalte te geven. Geen dialogen, duister poëtische beelden met veel special effects. Innocence vs. Evil, zou je kunnen zeggen. Of misschien dat onschuld het kwade juist opwekt? Het is helaas een kwestie van het beeld boven het verhaal stellen en dat komt in dit geval niet echt indrukwekkend over. Daarbij zijn veel van die beelden vrij clichématig. Hier had ik zeker meer van verwacht.

Awake – Paz Edry (Israël 2012)

Een jonge soldaat en zijn vriendin gaan in hun dromen om met hun angsten over de oorlogssituatie. De soldaat over het feit dat hij bang is en als lafaard gezien kan worden, zijn vriendin omdat die haar zusje is verloren bij een aanslag. De ellende van de oorlog in beeldspraken, waar nare dromen nog beter zijn dan de werkelijkheid. Je wordt er een beetje stil van.

Familiar – Richard Powell (Canada 2012)

Na 45 jaar bestaan wil John echt gaan leven. Een nieuw begin. Zijn dochter gaat toch studeren en aan zijn vrouw heeft hij een bloedhekel. Via vileine interne monologen die doet denken aan Seul Contre Tous horen we wat John’s gedachten zijn. “Please don’t touch me you pig”, denkt hij als ze hem benadert, maar haar dan toch streelt. Maar in het leven gaat het vaak niet zoals je het hebt gepland en ook John komt bedrogen uit. Zijn giftigheid bouwt naar een hoogtepunt als hij in conflict komt met zichzelf en de film ons ook nog trakteert op een portie ‘body horror’ waar Cronenberg trots op zou zijn. En kwam die ook niet uit Canada? Even herkenbaar als tragisch als grappig als extreem. Een van de beste korte films van het festival.

Rauch und Spiegel – Nick Moore (Australië 2012)

Een trapeze-act en een spiegel, met een briljant visueel resultaat. Helaas staat het geluid erg hard en gaat het geheel te lang door. Het is net als met zo’n ouderwetse toverkijker, waarin je de fleurige afbeeldingen zag wijzigen als je de kijker draaide. Dat was leuk, voor een minuutje of wat.

Na afloop wordt ook nu de Q&A met de maker van Awake verplaatst naar het café. Helaas heb ik daar geen tijd voor, want de voorstelling is opnieuw uitgelopen. Het is kwart over vier, het tijdstip waarop ik al op de Nieuwmarkt had moeten zijn. Rennen…

European Fantastic Shorts 2013-2

Daar sta je dan met je emmertje en je mop op – hoe hoog zou het zijn? – het dak van Eye, te schrobben in de regen. Een bijzonder uitzicht dat ik vanaf de pont heb op weg naar het filmmuseum voor een tweede dag Imagine.

De shorts zijn al jaren een vast onderdeel in mijn filmschema. Voorheen deed Mark van den Tempel  de programmering, maar die is door het festival bedankt, zonder dat Mark nu hier even wordt bedankt voor zijn vele jaren uitstekende dienst en mooie programma’s vol fantastische korte films. Dus bedank ik Mark nog even: Mark bedankt!

Voor de uitverkochte zaal staat nu een klein meisje dat zich in het Engels introduceert als Daphne Velenturf en een verhaal afsteekt dat ze van een papiertje moet halen. “Aandoenlijk”, hoor ik de man naast mij zeggen, als ze klaar is met haar opgedreunde verhaaltje. Tsja, het is weer eens wat anders dan een bevlogen intro uit het hoofd.

Undying Love – Kristin Andrea Thordardottir (IJsland 2012)

Deze film zet je op het verkeerde been voor wat betreft de omstandigheden in de wereld. En blijft dit doen omdat de nobele actie die volgt een daad van liefde is, maar alweer niet zoals verwacht. Aardig gevonden. Leukste vondst vind ik echter het feit dat er langzame en snelle zombies zijn. De langzame zijn al een flinke tijd ondood en daardoor langzaam geworden (je lichaam valt immers langzaam uit elkaar) en de snelle zijn pas zombie geworden en kunnen nog van alle kracht van hun lichaam gebruik maken.

Robin & Robin – Maria Pérez & Hugo Amoedo (Spanje 2011)

Het eerste shot is al meteen goud waard. Robin zit in een wasserette te wachten tot zijn wasje klaar is. De tweede grap is nog beter. Daarna gaat het volgens verwachting en is er eigenlijk geen clou. Heel kort. Jammer dat het sterke begin niet wordt doorgezet.

The Bird Spider – Jaime Dezcallar (Spanje 2012)

Wat doe je als je liefdesverdriet hebt en haar maar niet uit je hoofd kan krijgen? Dan neem je je ergste nachtmerrie en laat je die los in je huis. Zo geschied. Maar wat als er weer hoop aan de horizon gloort? Mooi gegeven en heerlijk griezelig. De nachtmerrie kan namelijk overal zitten en elk shot is dus zwanger van onheil.

Eat– Moritz Krämer (Duitsland 2012)

Als een model aan haar zoveelste yoghurtje zit om haar slanke fysiek te waarborgen slaan de stoppen door. Eten moet ze en doet ze. Alles wat los en vast zit. Tot in extremo! Mooi eindshot. Doet denken aan de nieuwe reclame van Lipton tea (Indulgence) en een korte Nederlandse film van jaren geleden waarin een vrouw zichzelf helemaal opeet.

Alien Repairguy – Øystein Moe & Alexander Somma (Noorwegen 2012)

Als er op aarde iets mis gaat komt er een monteur uit de ruimte om even te sleutelen. Maar niet elke monteur is even onderlegd. Als hij de vijf cijferige code intoetst die de bekende tonen van Close Encounters Of The Third Kind laten horen weet je hoe laat het is: lachen! Origineel, grappig met zelfs een mooie eind grap. Goed verzorgd tot en met de prachtige end-credits aan toe.

Lot 254 – Toby Meakins (UK 2012)

Een hele korte film, over een man die oude camera’s repareert. Dit exemplaar moet je opwinden. Als hij er doorheen kijkt ziet hij iets onverwachts. Het is een beetje voorspelbaar in uitvoering helaas.

Silent Agony – Octavi Espuga (Spanje 2011)

Een weeshuis met jongetjes. Als er een echtpaar komt worden er twee uitverkoren. Maar dat blijkt geen positief iets. Een gruwelijk spel volgt met afgrijselijke gevolgen. Zeer duister en extreem, zonder dialogen. Doet denken aan Martyrs.

The Halloween Kid – Axelle Carolyn (UK 2012)

Geheel op rijm is dit een sprookje over ‘little Henry’ die elke dag wel iets griezelig ziet wat niemand anders kan zien, waardoor hij een outcast is. Alleen en afgewezen, behalve op Halloween. Je zou zomaar denken dat je naar het jeugdverhaal van iemand als Tim Burton zit te kijken. Lieve vertelling.

Strangers – Philippe Geus (België 2012)

Een vader in rolstoel gaat met zijn dochter naar een huis waar ze worden belaagd. Goed spel, mooi gefilmd, maar de clou is wat vaag.

Zimmer 606 – Peter Volkart (Zwitserland 2012)

Hallo, hallo! Hier is ’t mannetje van de radio! Heb je er wel eens bij stil gestaan hoe alle apparaten om je heen werken? In deze prachtig vorm gegeven film kom je er achter. Grappig en een beetje melancholiek, over een droom om te ontsnappen uit de dagelijkse sleur.

European Fantastic Shorts 2012-2

Hatch

Wat doe je als er een horror ei uit je komt en je hebt Alien niet gezien? Dan ga je naar de kroeg met dat ding. Grappig, spannend en er uit met een knal.

Souterrain

Een seriemoordenaar waart rond. Helaas zie je de clou al van zeer verre aankomen.

Voed Mij

Feeders. Ze bestaan echt. Een seksuele fetish. Hier in animatievorm met de boodschap dat het gras altijd groener is aan de overkant. Sprekend, leuk en grappig einde. Een overzicht van ’s mans werk op www.diarreeteevee.nl.

Akerbeltz, las Brujas y el Inquisidor

Een prachtig vormgegeven kijk op de Baskische heksenprocessen van Logroño uit 1610, waarbij een heleboel mensen werden veroordeeld als heks en op de brandstapel eindigden. Na Hatch en Voed Mij het derde filmpje dat geen woorden nodig heeft omdat de beelden genoeg zeggen. Indrukwekkend, met stemmige muziek van Hedningarna.

 

 

 

 

 

 

La Détente

Briljante animatie over de loopgravenoorlog. Hoe een droom een nachtmerrie wordt, die werkelijkheid blijkt. Subliem.

Intruso

Grappig tijdreis idee, met een kronkel.

Tune For Two

Universele klanken kunnen je van de wijs brengen. Of toch niet? Gortdroog, grappig en verstommend tegelijk.

Le Lac Noir

Onbereikbare verlangens. Duister en fascinerend. Een gruwelijk sprookje zoals alleen die Fransen kunnen maken. Om koud van te worden.

Daarmee kwam een einde aan deel twee van de korte films. Beide edities waren dit jaar erg goed, zonder tegenvallers en dat is wel eens anders geweest.

European Fantastic Shorts 2012-1

Zoals altijd zitten de shorts in mijn programma. Zoals altijd introduceert Mark van den Tempel zijn vondsten, met de onfortuinlijke mededeling dat één van de films (No Face) niet te zien zal zijn, omdat ze het aangeleverde bestand niet kunnen openen, waarna hij overigens snel de benen neemt om de masterclass van Jim Cornish in zaal 1 bij te kunnen wonen. Hieronder een overzicht van de films en een korte impressie.

Fata Morgana

Een limonadeverkoper in de woestijn met dorst, maar één flesje drinken, klandizie en een zware keuze. Niets is zeker in dit komische filmpje .

La Victoria di Ursula

Roodkapje, een kerkhof, felle regen, een doodgraver. Tim Burton zou verliefd kijken naar dit gothic hoogstandje. Zowel in beeld als door de zeer aparte verrassing aan het einde.

Por que desaparecieron los dinosaurios?

Dit hele korte Spaanse filmpje is een gedicht, een ode aan de fantasie. Het is alleen jammer dat ik geen Spaans spreek, de vele ondertitels nodig heb om te begrijpen wat er gezegd wordt, waardoor ik toch een deel van het beeld aan me voorbij moet laten gaan. Een mooie boodschap, dat wel.

The Backwater Gospel

Een hoogtepunt. Deze aparte animatie (origineel, ietwat grof maar zeer sprekend)geeft een duistere visie op de slechtheid van de mens. Ieder voor zich en God voor ons allen? Wordt er tenminste ook nog wat gehakt deze editie.

Sudd

Regie: Erik Rosenlund. Laat dat nu de naam zijn van mijn beste vriend, die overigens niet de maker van deze film is. Het vechten tegen het onvermijdelijke. Gummen om niet uitgevlakt te worden. Bestaat het individu nog? Erg mooi gedaan.

Jump

In knallende stijl, snel en spetterend. De politie valt een drugshuis binnen. Hoe het afloopt kom ik niet te weten, want op het beslissende moment valt het beeld weg, dat pas terugkeert bij de aftiteling. Erg jammer. Gelukkig blijkt het filmpje gewoon op Vimeo beschikbaar te zijn.

The Yellow Ribbon

Soms kan kennis een nadeel zijn. Dit is namelijk een prachtige film, maar zodra ik zie waar het over gaat, komt een herinnering van lang geleden in mij op, waardoor ik de clou van het verhaal direct weet. De herinnering stamt uit de beginjaren tachtig. Mijn liefde voor horror vindt zijn weg naar het stripblad Macabre, ‘sinistere en lugubere gruwelstrips’, ‘een
selectie uit het blad Creepy’,’bloed, zweet en tranen’, zo staat te lezen op het exemplaar dat ik er net even bij heb gepakt. In deze uitgave staat een verhaal genaamd Het Avontuur Van De Duitse Student, getekend door Jerry Grandenetti en bewerkt door Archie Goodwin. Hierin staat de clou van de film in een ander jasje. Maar Goodwin had dit verhaal dus ook niet verzonnen. (Ik begin me een beetje Leo Blokhuis te voelen ;-)). Het originele verhaal stamt uit de 19^e eeuw. The Adventure Of The German Student is geschreven door Washington Irving (1783-1859) en kun je hier lezen. Wees er wel van bewust dat als je dit doet, je de clou van de film ook weet. Een film die, zoals gezegd, heel mooi gemaakt is.

En dan zou het gedaan moeten zijn. De op siliconen borsten lijkende lampen in zaal 2 lichten weer lichtjes op, zoals ze na elke korte film steeds even doen, maar al snel wordt het weer donker en mogen we alsnog genieten van…

No Face

Ook weer een prachtig filmpje over identiteit, of het gebrek daaraan en de gevolgen daarvan. Triest en akelig tegelijk. Heeft de maker zich misschien laten inspireren door David Bowie (uit 1997!)?

Een vooral mooie verzameling shorts, zonder een enkel dieptepunt.