Hellfjord

(1e seizoen, 7 afleveringen, 30 min, IMDb 7,4)

Oslo, Noorwegen. Tijdens de viering van een nationale feestdag maakt politieman Salmander zijn geblesseerde paard af op niet al te fijnzinnige wijze ten overstaan van een massa mensen die het gebeuren met afgrijzen aanschouwen. Vanwege een opzegtermijn van drie maanden wordt Salmander naar het onherbergzame en zeer afgelegen Hellfjord gestuurd om daar zijn tijd uit te dienen als district sheriff. Laat nu juist in deze uithoek bij een door een Zweed gerund visbedrijf iets niet in de haak zijn. Salmander krijgt hulp van een plaatselijke agent en journaliste om er achter te komen wat.

Ik kwam deze serie op het spoor doordat de eerste aflevering (geschreven en geproduceerd door Tommy Wirkola) op Dead Snow – Red vs. Dead (Steelbook, Blu-ray, Limited Edition) staat. De serie zit vol met absurde, totaal idiote humor. Af en toe gaat het er zeer bloederig aan toe en het is soms zelfs flink ranzig. Het verhaal op zich is niet zo belangrijk, alhoewel ook daar leuke vondsten in zitten. Het gaat vooral om de ongemakkelijke situaties, onsmakelijke momenten waarin de hoofdpersonen verzeilt raken vol super droogkloterige humor. Die hoofrolspelers zijn ieder op zich unieke personages waar de serie enorm op leunt. Salmander zelf is een allochtoon die bij de politie is aangenomen om te voldoen aan de immigratie quota. Plaatselijk agent Kobba, waar hij mee samen moet werken is een oerlelijk, viezig, bijziend mannetje die getrouwd is met een bloedmooie gedienstige postorderbruid uit Finland. Journaliste Johanne is eigenlijk de slimste van allemaal, maar ziet er wat vreemd uit met haar permanentje en wordt door Kobba steevast aangezien als dat kleine knaapje met die krulletjes. Verder heb je nog de Zweedse directeur van het visbedrijf die Bosse Nova heet en komt Salmander te logeren bij een hitsige oude oma die constant roze keukenhandschoenen draagt. Als kers op de taart zijn daar een hoop ‘running gags’, zoals het feit dat Kobba steeds vanuit het niets opduikt, de nicotine kauwgum van Salmander, de lippenbalsem van Bosse Nova en een telefonische verkoper die een wildlife magazine aan de man wil brengen.

Ik vermoed dat het soort humor je aan moet spreken, maar bij mij werkte het, zeker door de krankzinnige situaties en rare typetjes. Het feit dat grappen of situaties vaak wat langer worden uitgerekt, waardoor een wat ongemakkelijk gevoel ontstaat, zowel in de film zelf als voor de kijker, maakte het voor mij juist apart en uniek.

De zeven afleveringen vormen een afgerond geheel en vooralsnog is er geen sprake van een volgend seizoen, helaas.

De TV Draait Overuren: NIEUW

De TV draait overuren: NIEUW

(waarin ik op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die hun première seizoen hadden)

The Affair

Deze serie is fantastisch, om meerdere redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat verschillen.

• Broadchurch

Wat de serie prachtig laat zien is de onwetendheid, de angst, het rouw- en verwerkingsproces van de familie van het vermoorde jongetje. Daarbij zien we hoe oppervlakkig de uiterlijke schijn van perfectie binnen die gemeenschap was. Maar bovenal is daar de wrijving en wisselwerking tussen de twee detectives.

• Fargo

Zeer geraffineerde verhaallijn, uitgediepte personages, spanning, gevoel, verrassing en voorzien van die typische gortdroge, unieke humor die zo goed bij deze setting past. De perfecte mix van komedie en drama vol schokkende gebeurtenissen. (…)Misschien wel de beste serie sinds Breaking Bad.

• Helix

Hoewel dit eerste seizoen (volgend jaar vervolg) zijn beperkingen kent, blijft het toch wel leuk om naar te kijken, omdat je af en toe flink op het verkeerde been wordt gezet.

• Hollands Hoop

De gitzwarte humor en mooie vertolkingen pakken me direct. Geheimen, leugens, wantrouwen en interessante wendingen maken het boeiend. Het is leuk om te zien dat Fokke zo graag grip wil krijgen, maar daarin feilbaar blijft. Het feit dat het niet altijd zo geloofwaardig is, dat Fokke wel erg gauw over een moord heen stapt, maar ook alle kanten op schiet qua emoties en dat zijn vrouw Machteld wel heel erg naïef is doet niet af van het feit dat serie toch leuk genoeg is om naar te kijken. Het geeft de serie misschien juist dat eigen gezicht, dat niet volmaakt maar wel interessant is.

• Olive Kitteridge

Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven, waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje krijgt. Je wordt er flink verdrietig van.

• Penny Dreadful

De serie neemt zichzelf en het materiaal serieus en dat betaalt zich uit. Je wordt als kijker als het ware de duisternis ingezogen. De zoektocht naar Mina uit zich in gevechten tegen eigen en andere demonen, met een overkoepelend, groter kwaad dat zich steeds meer laat gelden. Zoals de poster aangeeft en Sir Malcolm in de serie verwoordt: “There are things within us all that can never be unleashed”.

• The Strain

Kinderen noch hoofdrolspelers worden gespaard. Alhoewel je het zelf kan gebeuren, wordt er geen verhaallijn vergeten. Het is alleen wel een beetje jammer dat de oppervampier er uit ziet als een mislukte clown… Al met al een aardige serie die als spin-off van Blade II kan worden gezien.

• Top Of The Lake

De titel geeft al aan dat de ijzige kalmte van het oppervlak heel wat te verbergen heeft. Als echter het allerlaatste muntje valt openbaart zich wat er diep verscholen op de bodem lag. Dat is afgrijselijk en om stil van te worden. Een uitermate goede serie, die je even de tijd moet geven, maar die aan het einde al je opmerkzame gedachten samenvoegt en begrijpelijk maakt op gruwelijke wijze.

• True Detective

Het zijn vooral de algehele triestige sfeer en  de gemankeerde personages die toch de aandacht vast blijven houden, hoewel McConaughey me met zijn lijzige, eentonige stem af en toe bijna in slaap wist te praten. De idioot hoge IMDb score (bijna net zo hoog als Breaking Bad!) onderschrijf ik dan ook niet.

 

De TV Draait Overuren: OUD

De TV draait overuren: OUD

(waarin ik op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die al meerdere seizoenen lopen)

• A’dam – E.V.A

Vanuit alle hoeken en gaten, daken en stegen, kanalen en de hemel, volkstuin en woonboot, kantoren en straten, buurtplein en crèche… Amsterdam!

• Boardwalk Empire

De serie komt ten einde, net als menig hoofdpersoon, als gevolg van bloederige afrekeningen. Een cirkel wordt rond gemaakt, op indringende en verrassende wijze.

• Braquo

Het is (alweer) een verdomd goed seizoen van deze zware jongens versie van Engrenages, die het gebrek aan subtiliteit goed maakt door de intense actie.

• Downton Abbey

“You have to take control of your feelings, before they take control of you”.

• The Fall

Een zeer knappe, realistische en uiterst spannende serie die ook nu nog niet ten einde is.

• Game Of Thrones

(…) het zijn heerlijke werelden en verhalen om in te duiken, vol fascinerende, goed uitgeschreven karakters en memorabele scènes, wat dan meestal toch de gevechten zijn.

• Girls

Girls blijft boeien door de enigszins excentrieke weergave van een normale wereld met alledaagse mensen en hun angsten, dromen, verantwoordelijkheden, waarbij de vaak hele scherpe teksten absolute hoogstandjes zijn.

• Hannibal

Elk woord wordt even zorgvuldig uitgekozen als uitgesproken, wat trouwens voor alles en iedereen in deze serie geldt. Het uiterst geraffineerde schaakspel tussen Graham en Lector neemt zijn loop.

• House Of Cards

Wat me na twee seizoenen in ieder geval duidelijk is, is dat Frank Underwood de duivel is (…) en de manchetknopen die Frank krijgt van zijn trouwe bodyguard alles zeggen: F U. Fenomenaal.

• Masters Of Sex

“It’s hard to tell where you stop and I begin”.

• Orange Is The New Black

Het is een heerlijke serie met een zeer uitgebreide cast vol alledaagse mensen die hier en daar een beetje vreemd of gek zijn, maar altijd een achtergrondverhaal hebben waardoor ze allemaal van vlees en bloed zijn, waardoor je er zelf meestal niet zwart-wit tegenover staat.

• Parenthood

Het is een zeer aangename serie die voor veel kijkers wel momenten van herkenning op zal leveren, of dat nu als ouder of kind is, losbol of zakelijk ingesteld, hoog opgeleid of werkend in een kroeg, gelukkig getrouwd of gescheiden.

• Sherlock

Dit blijft een zeer enerverende, intelligente, fascinerende en aparte serie.

• Utopia

Dit alles maakt deze serie (en ik quote mezelf): ‘interessant, verrassend, onvoorspelbaar, spannend, ontluisterend en heftig’ en ik voeg daar nog aan toe dat het origineel, uitdagend, doordacht is en stof geeft tot nadenken. “The world is full of love. Billions of people loving billions of others. All that love will turn to dust when our resources die”.

• Vikings

Familiebloed komt weer bijeen, verraad wordt niet vergeten, wraak wordt genomen, verbonden worden gesloten, bruiloften volgen uit liefde of de zucht naar macht, verbonden worden verbroken. Het zijn voornamelijk de acteurs en de rol die ze spelen die deze serie interessant houdt.

• The Walking Dead

De verandering van omgeving, het uit elkaar vallen van de groep, het zijn weer goede zetten om deze fantastische serie nog altijd zeer boeiend en aan de top de houden. Het omleggen van een zombie mag dan zowat gesneden koek worden, als het levende mensen betreft gaat het nog altijd niet in de koude kleren zitten.

 

Black Mirror White Christmas

(3e seizoen, 1 special, 74 min, IMDb 9,0)

Na twee formidabele seizoenen van drie afleveringen elk is er nu een kerst special van deze serie die opnieuw een verre van rooskleurige blik op de (nabije) toekomst geeft, waarin mens en machine onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar het gemak van de digitale mogelijkheden voor immense problemen kan zorgen.

Matt en Joe zitten op een afgelegen en door eindeloze sneeuw omgeven locatie waar ze op elkaar zijn aangewezen en hun werk verrichten. Voor het eerst raken ze serieus met elkaar aan de praat en vertellen ze elkaar over hun leven en waarom ze op deze plek terecht zijn gekomen. Daar komen drie verhalen uit voort. Matt vertelt over zijn bijbaantje als hulp voor mannen die niet zo gemakkelijk een vrouw kunnen versieren, waarbij Matt via een streaming live verbinding door de ogen van zijn cliënt mee kan kijken en de klant direct kan voorzien van de nodige tips. Het begrip ‘stemmen in je hoofd’ krijgt meerdere betekenissen die niet voor iedereen goed uitpakken. Daarna heeft Matt het over zijn echte baan bij Smartelligence, waarbij een cookie uit het hoofd van een opdrachtgever kan worden gehaald. De code is een gesimuleerde kopie van het brein en kan de klant als zodanig hulp bieden bij het regelen van alledaagse zaken. Grootste probleem is echter dat dit cookie een bewustzijn heeft. Als laatste vertelt Joe zijn verhaal. Over zijn relatie met een prachtvrouw en het probleem binnen die relatie waardoor ze hem blokt (alsof je iemand op Social Media blokt, maar in dit geval betekent het dat de personen in kwestie elkaar alleen nog maar als een wazig omhulsel zien en niet meer kunnen horen), wat communicatie onmogelijk maakt. De blok op zich is al erg genoeg, maar er zijn grotere gevolgen die tot wanhoop stemmen.

Wederom slaagt Black Mirror er in met originele en interessante verhalen te komen, die tot nadenken stemmen over een digitale toekomst die mogelijkheden biedt die we misschien maar niet moeten accepteren. Het knappe daarbij is dat het overkoepelende verhaal (i.t.t. bijvoorbeeld in V/H/S: Viral) geen los zand is, maar de verhalen niet alleen op geniale wijze met elkaar verbindt, maar een overstijgende, extra pijnlijke en wrange boodschap brengt.

Het is te hopen dat deze serie nog vele sterke vervolgen krijgt.

A’dam – E.V.A

(2e seizoen, 8 afleveringen, 50 min, IMDb 8,1)

Wat zalig dat deze serie weer verder gaat. Dat die super lieve, zachtaardige Adam (Teun Luijkx) en de heerlijk eigenwijze en chaotische Eva (Eva van de Wijdeven) weer samen gaan wonen. Dat er een kindje in hun leven komt. Dat Harm-Jan (Rick Paul van Mulligen) veel scènes steelt zonder de show naar zich toe te trekken. Dat die mooie eindtune steeds hetzelfde en toch anders is. Dat er elke aflevering individuele verhalen voorbij komen die onderling weer gelinkt zijn. Dat de alledaagse zaken van de stad toch zo apart kunnen zijn, waardoor alles zo herkenbaar en dichtbij voelt, maar ook nieuw en verrassend. En dat allemaal in die stad die in volle glorie, met al zijn facetten en verschillende inwoners in beeld komt. Vanuit alle hoeken en gaten, daken en stegen, kanalen en de hemel, volkstuin en woonboot, kantoren en straten, buurtplein en crèche… Amsterdam!

Net als de stad is de serie een werk in uitvoering dat van mij eindeloos door mag blijven gaan. Seizoen 3 staat voor 2016 gepland.

The Fall

(2e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 8,2)

Na het uiterst spannende 1^e seizoen pikken we de draad van het onderzoek naar de ‘Belfast Strangler’ op. Detective Superintendent Alice Monroe (Gillian Anderson) was zo dichtbij en toch zo ver weg. Ze heeft de moordenaar aan de lijn gehad, maar voor hem was dat onderdeel van het spel dat hij aan het spelen is. In dit tweede seizoen gaat het om de losse eindjes die Paul Spector (Jamie Dornan) heeft liggen en die hij aan elkaar probeert te knopen om Monroe te ontlopen. Het wordt dus nóg persoonlijker, waarbij hij een dubbelrol aanneemt van zowel vriend als vijand. Hoewel hij alles tot in de puntjes controleert wordt het spel dat hij speelt steeds gevaarlijker. Voor Monroe is de kleinste aanwijzing van groot belang en hoewel ze onder vuur ligt vanwege haar affaires met (getrouwde) collega’s laat ze zich niet van de wijs brengen.

Dit is geen pief paf poef serie, maar op uiterst realistische wijze wordt hier politiespeurwerk verricht en worden alle decorum ten aanzien van bijvoorbeeld een plaats delict in acht genomen. Monroe heeft de leiding in het onderzoek, maar probeert ook afstand te bewaren om emotionele betrokkenheid te voorkomen. Het is zeer subtiel gedaan hoe zij reageert op iets wat de moordenaar heeft en zij ontbeert: iemand die onvoorwaardelijk van haar houdt. Spector weet ondertussen op griezelige wijze meer over haar te weten te komen en het kan niet anders komen dan tot een confrontatie tussen beiden in de anderhalf uur durende laatste aflevering, waarin de fascinatie voor elkaar duidelijk wordt en de ‘dans’ tot een hoogtepunt komt.

Beide rollen worden voortreffelijk gespeeld. Hij is indringend, arrogant, ongenaakbaar, zelfvoldaan, vertrouwenwekkend, beheerst en zeer angstaanjagend. Zij is onaantastbaar en fragiel tegelijk, zakelijk, obsessief, mysterieus en aantrekkelijk.

Een zeer knappe, realistische en uiterst spannende serie die ook nu nog niet ten einde is, alhoewel nog niet vast staat of en wanneer het derde seizoen er komt. Gillian Anderson schijnt er zin in te hebben, maar het vraagteken komt van Jamie Dornan, die binnenkort door zou kunnen gaan breken met zijn hoofdrol in een film waar veel (vrouwen) naar uit kijken: Fifty Shades Of Grey.

 

The Affair

(1e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 8,0)

‘Happily married with kids’, dat is Noah. Hij is onderwijzer en bezig aan een tweede boek. Met het hele gezin gaan ze naar zijn steenrijke schoonouders die een groot huis aan de kust (Hamptons) hebben. Daar ontmoet hij Alison. “Why don’t you tell me how it began” hoor je iemand in een voice-over zeggen. Noah vertelt dus zijn verhaal, maar halverwege de aflevering verschijnt de naam Alison in beeld en krijgen we haar versie van het gebeurde te zien. We leren haar kennen en het leven met haar man dat overschaduwd wordt door een verschrikkelijke gebeurtenis. Ze werkt als serveerster in een restaurant waar zij hem, Noah, voor het eerst ontmoet. Ook al vechten ze er tegen, de aantrekkingskracht en lust tussen beiden is onvermijdelijk en Noah en Alison krijgen een affaire, die grote gevolgen heeft voor henzelf en de mensen om hen heen.

Deze serie is fantastisch, om meerdere redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat verschillen. Soms zijn die verschillen groot (het initiatief komt bijvoorbeeld opeens van de ander), soms klein (andere kleding of haar los). Daarbij leer je van beide kanten zaken die je vanuit één enkel perspectief nooit te weten was gekomen (zie ook The Disappearance Of Eleanor Rigby). Wat dit geheel dan nog extra speciaal maakt is het feit dat beiden de gebeurtenissen eigenlijk achteraf vertellen, en wel aan de man van de voice-over die ik noemde, wat een agent blijkt te zijn die onderzoek doet naar een ernstig delict dat is gepleegd. Het geeft het geheel een extra lading, maar je gaat je ook afvragen of de herinneringen wellicht met opzet verschillen van elkaar.

Het verhaal zit zeer goed in elkaar en gaat (in tijd en onderwerp) verder dan je zou verwachten, waardoor het nog volmaakter wordt. Oorzaak en gevolg. Daarbij zit het qua emoties vrij complex in elkaar en gaat het af en toe vrij diep. Het mysterie van de misdaad die gepleegd is speelt slechts op de achtergrond een rol, maar is wel van groot belang voor het geheel.

Aan de ene kant vind ik het jammer dat de serie niet binnen tien afleveringen wordt afgerond, aan de andere kant ben ik blij dat er een vervolg komt…

De serie is zeer goed ontvangen en er zijn Golden Globe nominaties voor de serie zelf en de hoofdrolspelers, Dominic West en Ruth Wilson (die de serie Luther wat extra smaak gaf en de reden is waarom ik The Affair ben gaan kijken). En als er een ‘best original song – tv series’ categorie bij die Globes zou zijn, dan had Fiona Apple met gemak kunnen winnen.

 

I was screaming into the canyon

At the moment of my death

The echo I created

Outlasted my last breath

 

My voice it made an avalanche

And buried a man I never knew

And when he died his widowed bride

Met your daddy and they made you

 

I have only one thing to do and that’s

To be the wave that I am and then

Sink back into the ocean

Olive Kitteridge

(Mini serie, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 8,6)

‘To whom it may concern’ staat er te lezen op de brief die ze neerlegt op het picknick kleed waar ze op zit. Ze doet de radio aan, stopt één kogel in de revolver, kijkt nog één keertje naar de natuur rondom haar en…

…we maken een sprong terug in de tijd om aan een overzicht te beginnen van 25 jaar in het leven van Olive Kitteridge en haar man Henry. Ze wonen in een dorpje in Maine, New England, alwaar hij de plaatselijke apotheek runt en zij les geeft op school. Hij is empatisch, sociaal, zachtmoedig en positief ingesteld. Zij is cynisch, bitter, hard, dwingend, praktisch en neemt geen blad voor de mond. In die tijdspanne van 25 jaar komen een flink aantal gebeurtenissen voorbij die voornamelijk laten zien wat voor personen de twee zijn, hoe ze met elkaar en met anderen omgaan en wat dit voor gevolgen heeft.

‘Opposites attract’. Dat is in dit geval ook zo. Maar het levert ook strijd op die je soms niet aan wilt, of kunt gaan. Toch doen ze allebei op hun eigen manier hun best. ‘It takes one to know one’, waarbij je juist een gelijkgestemde behulpzaam kan zijn, of er steun van kan krijgen. Connecties met mensen; vrienden, relaties, familie. Beïnvloeding, doorwerking; opvoedkundig of erfelijk bepaald. Keuze of lot. Verwachtingen, verlangens, teleurstellingen, vervlogen kansen. Kortom, het leven.

Door de grove tweedeling (optimist/pessimist) kan iedereen zich wel verplaatsen in één van de twee hoofdpersonen. Toch ligt de focus bij Olive, die lijdt onder zichzelf, haar karakter, wie ze is geworden of misschien altijd al was. Ze zegt hoe het is, al is die waarheid misschien niet het beste sociale smeermiddel en is ze daardoor bij lange na niet zo geliefd als haar man. Ook zij heeft een hart dat gekwetst kan worden, al zal ze dat niet tonen. Ze is een tragisch figuur dat meer dan voortreffelijk vorm wordt gegeven door Frances McDormand en het bijzonder goed geschreven script.

Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven, waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje krijgt. Je wordt er flink verdrietig van. Als Olive geestverwant Jack ontmoet zegt hij haar: “Give me a reason to wake up in the morning”. Ze antwoordt hem abrupt: “I don’t have a clue. I’m waiting for the dog to die, so I can shoot myself”. Dat ze dit niet als grap bedoeld maakt het zo naargeestig.

 

Nieuwe Buren

(1e seizoen, 10 afleveringen, 40 min, IMDb 7,2)

Interessant, dacht ik. Een serie met ‘swingen’ als belangrijk onderdeel. Extra interessant als je weet dat de twee koppels in de serie (Daan Schuurmans en Bracha van Doesburgh, Thijs Römer en Katja Schuurman) in het echte leven ook stellen zijn. Vooruit, ik geef het een kans.

Wat krijg ik. Een grote pan, waarin een hoop losse ingrediënten worden gedonderd, zoals een politieman met criminele connecties, een onechtelijk gehandicapt kind, een glurende burrman met een gehandicapte vrouw, een miskraam, kinderwens, zaaddonor, swingers, streng gelovige ouders en Dinand Woesthoff, dat negen afleveringen op een veel te laag pitje staat te sudderen waardoor niets gaar wordt, waardoor je nooit het gerecht krijgt waar je op hoopt en waar je je tanden in kunt zetten.

De serie is gebaseerd op de bestseller van Saskia Noort. Ik hoop dat het boek beter is, want nadat ik die negen afleveringen lang aan het lijntje ben gehouden volgt er een einde waarin alle losse flodders elkaar treffen in een opeenstapeling van ongeloofwaardige acties die zijn weerga niet kent.

Wat een teleurstellende ervaring.

Hollands Hoop

(1e seizoen, 8 afleveringen, 50 min, IMDb 8,3)

“Hartaanval? Goed om te weten dat hij er eentje had”, is de reactie van forensisch psychiater Fokke (Marcel Hensema) als hij te horen krijgt dat zijn vader is overleden. Hoewel hij er niets van wil weten, is hij de enige erfgenaam en zal er toch iets moeten gebeuren met de afhandeling van het testament en Hollands Hoop, het huis waarin hij is opgegroeid. Dus gaat de vakantie niet naar Spanje met vrouw (Kim van Kooten), twee tienerkinderen en een nakomertje, maar naar de boerderij in Groningen, wat al snel tot de kutste vakantie ooit wordt bestempeld door de kinderen, want er is geen bereik. Fokke wil alles verkopen en wegwezen, maar de vondst van een gigantisch hennepveld achter het maïs zet een geheel andere gang van zaken in werking.

Penoza in de polder? Noodgedwongen door omstandigheden in de criminaliteit belanden. Breaking Bad in de polder? Een man die steeds meer zijn ethisch besef verliest als hij in de drugshandel terecht komt. Met een nietsvermoedende vrouw die ‘healing in de polder’ op wil zetten, een zoon die als enige het geheim kent en meestal de verkeerde beslissingen neemt, een collega boer (mooie ingehouden rol van Peter Paul Muller) die in hetzelfde schuitje zit, Oostblokkers die de criminele dienst uit maken en dan loopt er ook nog een gestoorde ex-patient van Fokke rond die zeer labiel is.

De gitzwarte humor en mooie vertolkingen pakken me direct. Geheimen, leugens, wantrouwen en interessante wendingen maken het boeiend. Het is leuk om te zien dat Fokke zo graag grip wil krijgen, maar daarin feilbaar blijft. Het feit dat het niet altijd zo geloofwaardig is, dat Fokke wel erg gauw over een moord heen stapt, maar ook alle kanten op schiet qua emoties en dat zijn vrouw Machteld wel heel erg naïef is doet niet af van het feit dat serie toch leuk genoeg is om naar te kijken. Het geeft de serie misschien juist dat eigen gezicht, dat niet volmaakt maar wel interessant is.