European Fantastic Shorts 2013-1

Op weg naar het eerste Europese korte filmoverzicht dat ik als tweede ga zien tijdens Imagine zit ik in de tram en speelt er in mijn hoofd een korte film af door het gesprek dat ik opvang van de mensen die achter mij zitten.

Een man en een vrouw stappen in, checken in en gaan achter me zitten. Ze zijn rond de vijftig, schat ik. De man heeft een stem die me doet denken aan die van Youp van ’t Hek. Een volle, ietwat overdreven geluid met veel adem. Ze hebben het over het inchecken. Dat het lijkt alsof ze uitcheckten terwijl ze incheckten. “Misschien is de kaart er twee keer over heen gegaan?”, vraagt de vrouw zich af. “Ik heb toch goed uitgecheckt de vorige keer, zegt de man”. “En wat gebeurt er dan, hoe wordt je dan belast?” vraagt de man. “Dan krijg je volgens mij wel een hoger bedrag” denkt de vrouw te weten. “Maar als we naar de bestuurder gaan, die kan toch wel zien of het goed is gegaan?” jammert de man weer. Gedurende de hele rit (die een half uur duurt) komen ze er elke keer weer op terug. Ik denk op te maken uit hun verdere gesprekken dat ze werken voor de gemeente of in de politiek, want hij heeft het over stemlijsten. In de buurt van het Museumplein wordt hij gebeld. “Ik heb een vrije dag” hoor ik hem zeggen, “maar als je een korte vraag hebt dan kan ik je wel een antwoord geven”, merkt hij zakelijk en ietwat autoritair op. Hij gaat iets regelen voor de vrouw de hem belt. Hij moet ergens voor zorgen, maar zegt haar dat ze hem over enkele dagen gerust mag testen of zijn geheugen goed heeft gewerkt. Hij hangt op en het gesprek met de vrouw naast hem vervolgt zich. Dat hij zo’n belangrijke, invloedrijke positie heeft zegt ze. Interessant is, dat ik het gevoel heb dat ze iets met elkaar hebben, waar niemand iets van mag weten. “Ik ben toe aan een lekker terras” zegt ze. “Ja, een lekker kopje koffie”, antwoordt hij suf. Ze zijn duidelijk niet erg bekend in Amsterdam (hij vraagt constant “waar zijn we nu”), maar zijn er wel al eens geweest. “Was dit niet de plek waar we eens een broodje hebben gegeten?”, vraagt zij in de buurt van de van Baerlestraat. Het gesprek komt op iets dat net is voorgevallen. “Ik ben er wel door aangedaan”, zegt zij, “en jouw stemming is ook veranderd, voel ik”. Ze praten over een hotelkamer die ze hebben geboekt via internet, maar kennelijk is dat mis gegaan. “Dat daar geen toezicht op is”, merkt hij op. “Het leek wel alsof hij schulden had of zo”, zegt zij, “het was ook zo leeg”. “Misschien verhuurde hij het wel illegaal”? “Maar ik vind het wel heel fijn om met jou hier te zijn” zegt hij opeens. Er valt een korte stilte. “We nemen wel gewoon een duur hotel”, gaat zij verder, “het Mövenpick of zo”. “Dat kost wel € 300,00 per kamer”, zegt ze, alsof het haar niets meer kan schelen en geld geen rol speelt. “En het Amstel?”, vraagt ze zich hardop af, “zit dat hier in de buurt?” “Nee, ik geloof het niet”, antwoordt ze zelf. “Dit ziet er leuk uit hier”, vervolgt ze. “Waar zijn we nu?”, vraagt hij voor de zoveelste keer. “Dit is het Leidseplein, denk ik”, weet ze voorzichtig te beweren. “Kom, we stappen uit”, gebiedt ze hem welhaast. Ze checken uit, stappen uit. Een paar opgeschoten jongens hoor ik opeens schreeuwen en wijzen, ”kijk dat dan man!” “Kom op, klop op het raam”. Geen idee wat ze zien. “Alleen in Amsterdam, man” zegt er eentje. Als we verder rijden zie ik wat ze bedoelen. Het koppel van daarnet staat uitgebreid te tongen, midden op het Leidseplein.

Genoeg gepraat, de korte films, die erg worden verstoord door licht dat niet uit gaat, geluid dat te zacht staat en bovenal het constante openen van de zaaldeuren om te checken of het ondertussen al goed gaat en door mensen die veel te laat binnen komen (tot wel vijf keer aan toe).

Out There – Randal Plunkett (Ierland 2012)

Je wordt wakker in het bos met een hoofdwond. Watskeburt? Iets ergs, dat heb je al snel door. En dat het met zombies te maken heeft ook, dat voel je gewoon aan. De herinnering komt langzaam terug en een genomen beslissing komt zeer ongeloofwaardig over wat de rest van de film minder interessant maakt. Daarbij is er een tussen scène in een huis vol enge foto’s die wat mij betreft volkomen overbodig is. Schrap die scène en wijzig de omstandigheden waardoor de beslissing wel geloofwaardig wordt en je zou nòg niet meer dan een aardige film hebben.

Defeated – Jose Manuel Meneses (Spanje 2012)

Een man en vrouw, praten over een strijd die gevoerd moet worden. Waarom hij nou toch overal bij moet zijn, klaagt ze. Nog even en dan kan ik meer tijd bij jullie (er is ook een baby) doorbrengen. Ook hier krijg je het gevoel dat het niet helemaal klopt wat je ziet. Gaat dit soms om LARP? De clou is grappig. De aanloop wat lang.

Perpetuum Immobile – Marc Martí (Spanje 2013)

Een zeer irritante loop in zwart/wit.

Rew. Day – Svilen Dimitrov (Bulgarije 2012)

Een prachtige animatie waarin we op sublieme wijze met terugwerkende kracht kunnen zien hoe de wet van Murphy in werking treedt, ook al had je het zo anders verwacht ton je ’s morgens wakker werd.

Lief Konijn – Camiel Schouwenaar (Nederland 2012)

Niemand luistert naar de vrouw met een groot probleem, omdat iedereen teveel met zichzelf bezig is. Maar als niemand er een probleem van maakt, is het wel een probleem dan? Leuk verzonnen. Op Alex van Warmerdam wijze uitgevoerd. Naar het boek van Imme Dros.

The Trap – Alberto Lopez (België 2012)

Een variant op de rode knop waar bij staat dat je er niet op moet drukken. Wat doe je dan? Mooie vondst en akelige uitwerking.

Nostalgic Z – Carl Bouteiller (Frankrijk 2012)

Een doorgewinterde soldaat heeft de oplossing gevonden voor het zombieprobleem. Lokken en afmaken. De lokmethodes hebben met hun verleden te maken. Wel grappig, maar ook vrij onzinnig als oplossing.

And Death Will Be Alright – WeAreTrèsGentil (Frankrijk 2012)

Slaapverwekkende en wat pretentieuze kunstfilm met een vage boodschap. Over iets bereiken en de methode daartoe vinden? WeAreArtyFarty!

Lonely Bones – Rosto (Nederland 2013)

Onbegrijpelijke maar imponerende computeranimatie van de bekende maker Rosto, die al eerder filmpjes op dit festival heeft gehad. Fantasie zonder grenzen kan mooi zijn, maar er iets van begrijpen is toch ook wel fijn.

Perfect Drug – Toon Aerts (België 2012)

Groengekleurde chemische goedjes in buisjes (Re-Animator!) zorgen voor een slechte trip met hysterische gevolgen. Prachtig gefilmd, hier en daar lekker goor en een paar zinderende vondsten. Deze film krijgt uiteindelijk de Méliès d’Argent in de categorie Beste Korte Europese Fantastische Film.

Worldwide Shorts 2013

Op zich kan ik blijven zitten in de zaal waar ik net de European Fantastic Shorts 2 heb gezien. De Q&A die zou volgen met de maker van Strangers wordt verplaatst naar het café, want de voorstelling is uitgelopen. Dat komt omdat de shorts worden aangeleverd op verschillende dragers en formats en het altijd weer een hele klus is om alles soepeltjes achter elkaar te vertonen. Dat gaat toch een enkele keer mis, als er geen geluid en wel beeld, of andersom. Vandaar de uitloop. Moet ik toch even de zaal verlaten, want ze willen een kleine proefdraaiing doen. Geen probleem. Voor de zaal staan er al drommen mensen, want ook deze voorstelling is uitverkocht. Sterker, ik hoor een opmerking dat er twee stoelen bij moeten!

Van de European naar de Worldwide shorts.

Séance – Zachary Beckler (USA 2012)

Er schijnt een geest in het huis te zitten en dus vindt er een séance plaats met wat vrienden en een medium. Iedereen is wat lacherig en laconiek in het begin, maar als er tijdens de sessie enge dingen gebeuren… Séance sluit aan bij films als Paranormal Activity, kent wat enge effecten, maar biedt niet veel nieuws. Aan het einde is het eerste gevoel dat opkomt dat de film erg onaf aanvoelt, wat direct wordt bevestigd als in beeld komt: “the story continues in Interior”. Dat is jammer, want dat dit interessant kan zijn blijkt wel uit hun website, waarop ze via crowdfunding al genoeg binnen hebben gekregen om die film daadwerkelijk te maken. Ben benieuwd.

At The Formal – Andrew Kavanaugh (Australië 2012)

Het begin is een lang shot in slow motion van een vrolijke gebeurtenis. Iedereen is mooi aangekleed en er gaat iets officieels gebeuren. Het piepende geluid en het sombere, langzame ritme van een trommel zijn in strijd met de vrolijkheid van de beelden en maken er juist iets onheilspellends van. Alsof we naar een heidens ritueel gaan kijken. Zeer origineel in idee en uitvoering, waarbij je aan het einde het unheimische gevoel even weglacht.

Necrolovers – Victor Uribe (Chili 2012)

Ontsnapt uit het gekkenhuis jaagt hij achter een schaduw aan. Over je graf heen regeren, zou je kunnen zeggen. Een stijlvolle oefening in zwart/wit waarin oude cinema herleeft. Toch is het goed dat de titel er is, anders had een niet verdorven geest dit anders op kunnen vatten.

Envy The Dead – Isa Swain (Verenigde Arabische Emiraten 2011)

Zombiesheiks and scary Burka’s. Een wereld op de afgrond. Daar kan zelfs Allah niet tegen op. Het wanhopige gevoel dat je als overlevende kunt hebben komt goed over. De vraag wordt dan in hoeverre je wilt overleven. De muziek heb ik eerder gehoord als de leader van de serie Vikings!

The Captured Bird – Jovanka Vuckovic (Canada 2012)

Naar deze film was ik wel benieuwd, omdat ik deze stoere chick al kende van het blad Rue Morgue. Ook weer via crowdfunding wist ze veel geld bijeen te krijgen om haar droom gestalte te geven. Geen dialogen, duister poëtische beelden met veel special effects. Innocence vs. Evil, zou je kunnen zeggen. Of misschien dat onschuld het kwade juist opwekt? Het is helaas een kwestie van het beeld boven het verhaal stellen en dat komt in dit geval niet echt indrukwekkend over. Daarbij zijn veel van die beelden vrij clichématig. Hier had ik zeker meer van verwacht.

Awake – Paz Edry (Israël 2012)

Een jonge soldaat en zijn vriendin gaan in hun dromen om met hun angsten over de oorlogssituatie. De soldaat over het feit dat hij bang is en als lafaard gezien kan worden, zijn vriendin omdat die haar zusje is verloren bij een aanslag. De ellende van de oorlog in beeldspraken, waar nare dromen nog beter zijn dan de werkelijkheid. Je wordt er een beetje stil van.

Familiar – Richard Powell (Canada 2012)

Na 45 jaar bestaan wil John echt gaan leven. Een nieuw begin. Zijn dochter gaat toch studeren en aan zijn vrouw heeft hij een bloedhekel. Via vileine interne monologen die doet denken aan Seul Contre Tous horen we wat John’s gedachten zijn. “Please don’t touch me you pig”, denkt hij als ze hem benadert, maar haar dan toch streelt. Maar in het leven gaat het vaak niet zoals je het hebt gepland en ook John komt bedrogen uit. Zijn giftigheid bouwt naar een hoogtepunt als hij in conflict komt met zichzelf en de film ons ook nog trakteert op een portie ‘body horror’ waar Cronenberg trots op zou zijn. En kwam die ook niet uit Canada? Even herkenbaar als tragisch als grappig als extreem. Een van de beste korte films van het festival.

Rauch und Spiegel – Nick Moore (Australië 2012)

Een trapeze-act en een spiegel, met een briljant visueel resultaat. Helaas staat het geluid erg hard en gaat het geheel te lang door. Het is net als met zo’n ouderwetse toverkijker, waarin je de fleurige afbeeldingen zag wijzigen als je de kijker draaide. Dat was leuk, voor een minuutje of wat.

Na afloop wordt ook nu de Q&A met de maker van Awake verplaatst naar het café. Helaas heb ik daar geen tijd voor, want de voorstelling is opnieuw uitgelopen. Het is kwart over vier, het tijdstip waarop ik al op de Nieuwmarkt had moeten zijn. Rennen…

European Fantastic Shorts 2013-2

Daar sta je dan met je emmertje en je mop op – hoe hoog zou het zijn? – het dak van Eye, te schrobben in de regen. Een bijzonder uitzicht dat ik vanaf de pont heb op weg naar het filmmuseum voor een tweede dag Imagine.

De shorts zijn al jaren een vast onderdeel in mijn filmschema. Voorheen deed Mark van den Tempel  de programmering, maar die is door het festival bedankt, zonder dat Mark nu hier even wordt bedankt voor zijn vele jaren uitstekende dienst en mooie programma’s vol fantastische korte films. Dus bedank ik Mark nog even: Mark bedankt!

Voor de uitverkochte zaal staat nu een klein meisje dat zich in het Engels introduceert als Daphne Velenturf en een verhaal afsteekt dat ze van een papiertje moet halen. “Aandoenlijk”, hoor ik de man naast mij zeggen, als ze klaar is met haar opgedreunde verhaaltje. Tsja, het is weer eens wat anders dan een bevlogen intro uit het hoofd.

Undying Love – Kristin Andrea Thordardottir (IJsland 2012)

Deze film zet je op het verkeerde been voor wat betreft de omstandigheden in de wereld. En blijft dit doen omdat de nobele actie die volgt een daad van liefde is, maar alweer niet zoals verwacht. Aardig gevonden. Leukste vondst vind ik echter het feit dat er langzame en snelle zombies zijn. De langzame zijn al een flinke tijd ondood en daardoor langzaam geworden (je lichaam valt immers langzaam uit elkaar) en de snelle zijn pas zombie geworden en kunnen nog van alle kracht van hun lichaam gebruik maken.

Robin & Robin – Maria Pérez & Hugo Amoedo (Spanje 2011)

Het eerste shot is al meteen goud waard. Robin zit in een wasserette te wachten tot zijn wasje klaar is. De tweede grap is nog beter. Daarna gaat het volgens verwachting en is er eigenlijk geen clou. Heel kort. Jammer dat het sterke begin niet wordt doorgezet.

The Bird Spider – Jaime Dezcallar (Spanje 2012)

Wat doe je als je liefdesverdriet hebt en haar maar niet uit je hoofd kan krijgen? Dan neem je je ergste nachtmerrie en laat je die los in je huis. Zo geschied. Maar wat als er weer hoop aan de horizon gloort? Mooi gegeven en heerlijk griezelig. De nachtmerrie kan namelijk overal zitten en elk shot is dus zwanger van onheil.

Eat– Moritz Krämer (Duitsland 2012)

Als een model aan haar zoveelste yoghurtje zit om haar slanke fysiek te waarborgen slaan de stoppen door. Eten moet ze en doet ze. Alles wat los en vast zit. Tot in extremo! Mooi eindshot. Doet denken aan de nieuwe reclame van Lipton tea (Indulgence) en een korte Nederlandse film van jaren geleden waarin een vrouw zichzelf helemaal opeet.

Alien Repairguy – Øystein Moe & Alexander Somma (Noorwegen 2012)

Als er op aarde iets mis gaat komt er een monteur uit de ruimte om even te sleutelen. Maar niet elke monteur is even onderlegd. Als hij de vijf cijferige code intoetst die de bekende tonen van Close Encounters Of The Third Kind laten horen weet je hoe laat het is: lachen! Origineel, grappig met zelfs een mooie eind grap. Goed verzorgd tot en met de prachtige end-credits aan toe.

Lot 254 – Toby Meakins (UK 2012)

Een hele korte film, over een man die oude camera’s repareert. Dit exemplaar moet je opwinden. Als hij er doorheen kijkt ziet hij iets onverwachts. Het is een beetje voorspelbaar in uitvoering helaas.

Silent Agony – Octavi Espuga (Spanje 2011)

Een weeshuis met jongetjes. Als er een echtpaar komt worden er twee uitverkoren. Maar dat blijkt geen positief iets. Een gruwelijk spel volgt met afgrijselijke gevolgen. Zeer duister en extreem, zonder dialogen. Doet denken aan Martyrs.

The Halloween Kid – Axelle Carolyn (UK 2012)

Geheel op rijm is dit een sprookje over ‘little Henry’ die elke dag wel iets griezelig ziet wat niemand anders kan zien, waardoor hij een outcast is. Alleen en afgewezen, behalve op Halloween. Je zou zomaar denken dat je naar het jeugdverhaal van iemand als Tim Burton zit te kijken. Lieve vertelling.

Strangers – Philippe Geus (België 2012)

Een vader in rolstoel gaat met zijn dochter naar een huis waar ze worden belaagd. Goed spel, mooi gefilmd, maar de clou is wat vaag.

Zimmer 606 – Peter Volkart (Zwitserland 2012)

Hallo, hallo! Hier is ’t mannetje van de radio! Heb je er wel eens bij stil gestaan hoe alle apparaten om je heen werken? In deze prachtig vorm gegeven film kom je er achter. Grappig en een beetje melancholiek, over een droom om te ontsnappen uit de dagelijkse sleur.

European Fantastic Shorts 2012-2

Hatch

Wat doe je als er een horror ei uit je komt en je hebt Alien niet gezien? Dan ga je naar de kroeg met dat ding. Grappig, spannend en er uit met een knal.

Souterrain

Een seriemoordenaar waart rond. Helaas zie je de clou al van zeer verre aankomen.

Voed Mij

Feeders. Ze bestaan echt. Een seksuele fetish. Hier in animatievorm met de boodschap dat het gras altijd groener is aan de overkant. Sprekend, leuk en grappig einde. Een overzicht van ’s mans werk op www.diarreeteevee.nl.

Akerbeltz, las Brujas y el Inquisidor

Een prachtig vormgegeven kijk op de Baskische heksenprocessen van Logroño uit 1610, waarbij een heleboel mensen werden veroordeeld als heks en op de brandstapel eindigden. Na Hatch en Voed Mij het derde filmpje dat geen woorden nodig heeft omdat de beelden genoeg zeggen. Indrukwekkend, met stemmige muziek van Hedningarna.

 

 

 

 

 

 

La Détente

Briljante animatie over de loopgravenoorlog. Hoe een droom een nachtmerrie wordt, die werkelijkheid blijkt. Subliem.

Intruso

Grappig tijdreis idee, met een kronkel.

Tune For Two

Universele klanken kunnen je van de wijs brengen. Of toch niet? Gortdroog, grappig en verstommend tegelijk.

Le Lac Noir

Onbereikbare verlangens. Duister en fascinerend. Een gruwelijk sprookje zoals alleen die Fransen kunnen maken. Om koud van te worden.

Daarmee kwam een einde aan deel twee van de korte films. Beide edities waren dit jaar erg goed, zonder tegenvallers en dat is wel eens anders geweest.

European Fantastic Shorts 2012-1

Zoals altijd zitten de shorts in mijn programma. Zoals altijd introduceert Mark van den Tempel zijn vondsten, met de onfortuinlijke mededeling dat één van de films (No Face) niet te zien zal zijn, omdat ze het aangeleverde bestand niet kunnen openen, waarna hij overigens snel de benen neemt om de masterclass van Jim Cornish in zaal 1 bij te kunnen wonen. Hieronder een overzicht van de films en een korte impressie.

Fata Morgana

Een limonadeverkoper in de woestijn met dorst, maar één flesje drinken, klandizie en een zware keuze. Niets is zeker in dit komische filmpje .

La Victoria di Ursula

Roodkapje, een kerkhof, felle regen, een doodgraver. Tim Burton zou verliefd kijken naar dit gothic hoogstandje. Zowel in beeld als door de zeer aparte verrassing aan het einde.

Por que desaparecieron los dinosaurios?

Dit hele korte Spaanse filmpje is een gedicht, een ode aan de fantasie. Het is alleen jammer dat ik geen Spaans spreek, de vele ondertitels nodig heb om te begrijpen wat er gezegd wordt, waardoor ik toch een deel van het beeld aan me voorbij moet laten gaan. Een mooie boodschap, dat wel.

The Backwater Gospel

Een hoogtepunt. Deze aparte animatie (origineel, ietwat grof maar zeer sprekend)geeft een duistere visie op de slechtheid van de mens. Ieder voor zich en God voor ons allen? Wordt er tenminste ook nog wat gehakt deze editie.

Sudd

Regie: Erik Rosenlund. Laat dat nu de naam zijn van mijn beste vriend, die overigens niet de maker van deze film is. Het vechten tegen het onvermijdelijke. Gummen om niet uitgevlakt te worden. Bestaat het individu nog? Erg mooi gedaan.

Jump

In knallende stijl, snel en spetterend. De politie valt een drugshuis binnen. Hoe het afloopt kom ik niet te weten, want op het beslissende moment valt het beeld weg, dat pas terugkeert bij de aftiteling. Erg jammer. Gelukkig blijkt het filmpje gewoon op Vimeo beschikbaar te zijn.

The Yellow Ribbon

Soms kan kennis een nadeel zijn. Dit is namelijk een prachtige film, maar zodra ik zie waar het over gaat, komt een herinnering van lang geleden in mij op, waardoor ik de clou van het verhaal direct weet. De herinnering stamt uit de beginjaren tachtig. Mijn liefde voor horror vindt zijn weg naar het stripblad Macabre, ‘sinistere en lugubere gruwelstrips’, ‘een
selectie uit het blad Creepy’,’bloed, zweet en tranen’, zo staat te lezen op het exemplaar dat ik er net even bij heb gepakt. In deze uitgave staat een verhaal genaamd Het Avontuur Van De Duitse Student, getekend door Jerry Grandenetti en bewerkt door Archie Goodwin. Hierin staat de clou van de film in een ander jasje. Maar Goodwin had dit verhaal dus ook niet verzonnen. (Ik begin me een beetje Leo Blokhuis te voelen ;-)). Het originele verhaal stamt uit de 19^e eeuw. The Adventure Of The German Student is geschreven door Washington Irving (1783-1859) en kun je hier lezen. Wees er wel van bewust dat als je dit doet, je de clou van de film ook weet. Een film die, zoals gezegd, heel mooi gemaakt is.

En dan zou het gedaan moeten zijn. De op siliconen borsten lijkende lampen in zaal 2 lichten weer lichtjes op, zoals ze na elke korte film steeds even doen, maar al snel wordt het weer donker en mogen we alsnog genieten van…

No Face

Ook weer een prachtig filmpje over identiteit, of het gebrek daaraan en de gevolgen daarvan. Triest en akelig tegelijk. Heeft de maker zich misschien laten inspireren door David Bowie (uit 1997!)?

Een vooral mooie verzameling shorts, zonder een enkel dieptepunt.

Rumoer

Een vriendin nodigt me uit voor de première van een korte film van Jan Doense. Ik zeg geen nee, want Jan en ik gaan al heel lang terug. Al weet Jan dat zelf niet.

Het begon allemaal op zaterdag 10 januari 1987 met ‘De Nacht van de Transformaties’ in bioscoop Calypso te Amsterdam. Georganiseerd door Film Events mocht je deze nacht meemaken voor 25 gulden p.p. Je kreeg dan vier films voor je kiezen die te maken hebben met een vorm van gedaanteverwisseling. American Werewolf In London, The Fly, The Thing en Altered States. Het was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte en mijn liefde voor horror film kreeg een boost van jewelste, met dank aan de man die misschien toen al en niet voor niets ‘Mr. Horror’ werd genoemd.

Het zaadje was al geplant en nu ging het hek van de dam. Ik kwam er achter dat de heer Doense al een paar jaar een geheel ander evenement organiseerde: Het Weekend of Terror. Op 19 en 20 februari 1988 werd de vijfde editie gehouden. Met een passepartout op zak kon ik in Tuschinski kiezen uit maar liefst 24 films verdeeld over drie zalen. Wat een weelde.

Die weelde heb ik nooit meer hoeven missen, want ik was jaarlijks van de partij en zag het evenement groeien, krimpen, tijdelijk van organisatie wisselen, van naam en vele locaties veranderen om uiteindelijk uit te groeien tot het Imagine Film Festival, dat ook nu nog elk jaar wordt gehouden (17 – 28 april dit jaar). Daarnaast heb ik ook mogen genieten van The All-Night Horror Show en de beruchte De Nacht van de Wansmaak, mede georganiseerd door Jan Doense.

Uitgezet als een soort flashmobfilmpremière zullen de makers van de film, vrienden en bekenden samen komen in Tuschinski om de film een officiële doop te geven (nadat deze wel al op het NFF te zien is geweest). Ik heb afgesproken in de lobby van de mooiste bioscoop van Amsterdam waar er op de gesloten deur een briefje hangt dat de ingang van het Arthouse wèl toegankelijk is. Achter de gesloten deuren wordt namelijk hard gewerkt om het nieuwe tapijt te leggen! Ik loop dus enkele meters naar links en ga de deur van het Arthouse door. Ik ben misschien wat vroeg (?) wat het ziet er op twee man na leeg uit. Gelukkig is één van die twee Jan, die mij dus niet kent, maar wel op me af komt en me begroet. Ik leg hem uit welke gemeenschappelijke vriendin mij hier bracht. Er schijnt wat mis te zijn met het openbaar vervoer, waardoor er mensen wat later kunnen komen. Jan grapt nog dat mocht hij onverhoopt (God forbid!) onder de tram lopen na afloop, hij in ieder geval een première van zijn film in de grote zaal van Tuschinski heeft meegemaakt. De eerste die na mij binnen komt is Victor Low, de acteur die een hoofdrol speelt in de korte film waarvoor we hier zijn en ook hij stelt zich vriendelijk aan mij voor. Langzaam maar zeker stromen de mensen dan binnen en er worden vele handdrukken en zoenen uitgewisseld bij deze in-crowd.

Iets later dan gepland worden we verzocht plaats te nemen in de grote zaal. Jan spreekt ons toe en vertelt ons e.e.a. over de totstandkoming van de film. Het is meteen een eerbetoon aan zijn pas overleden vader. Jan vroeg hem of hij producent wilde worden van de film. Wat dat dan inhield, vroeg zijn vader. Dat je geld stort op mijn rekening, zodat ik de film kan maken. Zo gezegd zo gedaan. Ook aandacht voor Phil van Tongeren, al jaren zijn partner in crime (we zijn eigenlijk getrouwd) die het scenario voor de film schreef.

Dan is het moment daar, gaat het licht langzaam uit, het doek langzaam open en verschijnt de naam die ik voor het eerst 25 jaar geleden op mijn paarse kaartje voor De Nacht van de Transformaties zag staan: Film Events presenteert… Rumoer. Zo heet de film. En daar zorgt die ook meteen voor als de film op het verkeerde formaat wordt ingezet en opnieuw moet worden gestart. Maar dan mogen we ongestoord genieten van Victor Low en Mirjam de Rooij, die een echtpaar spelen, waarvan de nachtelijke rust wordt verstoord door vreemde geluiden die bij de buren vandaan komen. Waar zij zich drukt maakt over hetgeen ze hoort, bagatelliseert hij de boel en vraagt hij of het licht weer uit mag zodat ze verder kunnen slapen. Als ze de volgende morgen toch even gaat bellen met de buren, blijkt het geen nachtelijke stofzuigactie te zijn geweest.

De film is voorbij voordat je er erg in hebt. Boeiend, mooi spel, herkenbaar (voor zowel doorslapers als wakker liggers), op de huid gefilmd en heel subtiel. Opzettelijk klein gehouden tot en met het einde aan toe. De voelbare clou in een kleine verspreking. Dit heeft tot gevolg dat er geen uitbundige reactie in mij los komt. Geen harde lach, maar wel degelijk een subtiele glimlach.

Applaus volgt en Jan neemt nog eens het woord om te melden dat er toekomst in de film zit. Hij gaat draaien vanaf 12 april als opwarmer voor de Noorse film Headhunters. Daarnaast zal Rumoer op een verzamel dvd verschijnen en er heeft zich ook al een agent gemeld met interesse. Als de kosten van de locatie en catering betaald zijn, kan de film misschien zelfs wel geld op gaan leveren. Dit tot vreugde van de beide acteurs die op het podium worden geroepen en een bloemetje krijgen. Mogelijkheid tot napraten in de lobby, versnaperingen helaas voor eigen rekening, grapt Jan nog.

Na het zeer geslaagde R.I.P. (2001), Ver Weg (2004) en nu Rumoer is Jan allang klaar voor iets groters. Plannen zijn er genoeg, maar geld is altijd weer een probleem en producenten moeten op andere manieren worden gevonden. Zoals via het NNFP, waarin initiatiefnemers Herman Slagter en, jawel, daar istie weer, Jan Doense onder het mom van de crowdfunding revolutie een CV hebben opgestart met het oogpunt om (horror)films van de grond te krijgen gefinancierd door het publiek. De eerste € 10.000,- is al binnen. Een mooi uitgangspunt dat wel degelijk resultaten kan hebben. Kijk maar eens naar de nu al meer dan geslaagde pogingen van Eddy Terstall – die met een briljant idee (twitflciks) van OneBigAgency zijn korte film zag uitgroeien tot een speelfilm – en Jovanka Vuckovic (met Nederlandse inbreng!) die het dubbele van haar richtbedrag al binnen heeft. Jovanka heeft dan weer de mazzel dat de naam Guillermo del Toro als Executive Producer haar geen windeieren hebben gelegd.

En de plannen voor Jan’s eigen lange film Het Lam Gods? Ik hoop dat hij net als Eddy een gouden idee krijgt om heel snel tot resultaten te kunnen komen.

European Fantastic Shorts 2011-2

De tweede verzameling korte films uit Europa. Een betere selectie dan deel 1 mag ik wel zeggen. Mocht je maar tijd hebben om er eentje uit te kiezen, dan weet je bij deze wat te doen.

Once Upon A Time On Earth

Als het er op aan komt weet je pas echt wat je voor elkaar voelt. Een korte liefdesgeschiedenis tegen de achtergrond van een buitenaardse invasie. Wel aardig, maar niet om over naar huis te schrijven. Ze zijn trouwens vergeten iemand voor de continuiteit in te huren. Let even op derde persoon in de film en in het bijzonder op zijn schoenen. In het begin zie je dat hij schoenen draagt van Kappa en als hij neergeschoten is zie je zijn schoenzolen, waar Adidas op staat.

We, Time Machines

Groundhog Day, maar dan bewust. Tot het een gedeelde passie wordt die slechts hoogtepunten gaat kennen. Of toch niet? Zeer humoristisch en scherp verzonnen filmpje over (on)tevredenheid.

Paths Of Hate

Het slechtste in de mens op sublieme wijze vormgegeven. Een eindeloze strijd die niemand kan winnen. Jammer van het allerlaatste stukje, waarbij er bekende gezichten aan worden gegeven. Dat had niet gehoeven.

Variété

De bekende act van de dansende borden als symbool voor alle verantwoordelijkheden die we in het leven hebben. Een zware last met pijnlijke gevolgen. Mooie animatie, met voor iedereen herkenbare zaken. Vraag je meteen ook eens af hoeveel van die verantwoordelijkheden je zijn opgelegd.

Jugando Con La Muerte

Wat doe je als de dood je komt halen, maar je hebt er nog geen zin in? Dan ga je de strijd aan! Alles klopt aan dit filmpje, dat er schitterend uit ziet, prachtige vertolkingen kent en zowel grappig als triest is. Subliem.

Finger Fighter

Opnieuw doet de Fransman Nieto van zich spreken. Wederom grappig, maar wel te veel een herhaling van eerdere filmpjes van hem, die dan eigenlijk leuker waren. Lazarov, zijn film uit EFS #1 was dan beter.

36me Sous-sol

Een lift is zo’n kleine ruimte waar onbekende mensen dichterbij elkaar staan dan ze normaliter toelaten. Deze vier hebben iets gemeen, waardoor ze naar dezelfde onheilspellende verdieping gaan. Stuk voor stuk wordt duidelijk waarom. Een knipoog naar Hellraiser dacht ik wel te herkennen. Die typisch Franse extremiteit met de baby zorgt nog even voor een lach waar je zelf van schrikt. Ik mag dat wel, gnif.

Little Quentin

Het is donker in de straten van deze verdorven stad. De auto stopt, een sliert rook kruipt uit het gloeiende uiteinde van een sigaret, het konijn stapt in. Op weg naar verlossing. Een film-noir die niet één maar twee verrassende elementen kent. Knap dat ze allebei onheilspellend zijn. Zeer indrukwekkend.

Left, Right

Filmisch misschien wel de mooiste korte film die er bij zit. Poetry in motion. Een leuk idee ook, waarin de verwaarloosde linkerhand uiteindelijk het heft in handen neemt. Met meteen de nu al meest akelige scène van het festival, als de linkerhand de nagels van de rechterhand mag gaan knippen. Huiveringwekkend mooi.

De Grote Stad

Vervang eten door geld en rat door hoer en je krijgt een van de leukste filmpjes van het festival! Noot aan de organisatie: draai deze film tijdens de Night Of Terror vanavond op een moment dat het publiek een beetje is ingekakt. Hilarischer en ‘hoerder’ dan dit krijg je ze niet!

Babioles

Toy Story voor volwassenen in een notendop. Met slechte afloop ook… Prachtig gemaakt, invoelbaar, grappig maar vooral ook heel sneu.

European Fantastic Shorts 2011-1

Al vele jaren een vaste prik op het festival en in mijn persoonlijke programma: de ‘European Fantastic Shorts’. Binnen anderhalf uur maar liefst tien filmpjes van verschillende lengte en uitvoering uit zes verschillende landen dit keer. Door de diversiteit zitten er altijd hoogte- en dieptepunten in, die voor iedereen, uhm, verschillend kunnen zijn. Wat mij betreft zag het er zo uit (hoewel ik de werkelijke afspeelvolgorde misschien iets door elkaar heb gehaald):

Our Wonderful Nature

Met een geruststellende en informatieve stem die we kennen van zo vele natuurfilms, worden we ook nu vergast op het leven van een diertje, zijn leefomgeving en gewoontes, waarbij vooral de aanloop tot het paargedrag onder de loep wordt genomen, als we in slow motion te zien krijgen wat er zojuist zo razendsnel voorbij kwam. Echt hilarisch gedaan. Ik wil alleen verklappen dat Bruce Lee, Jet Li, Chuck Norris en Jacky Chan in de aftiteling worden bedankt.

Lost In Space

Een klein, simpel, maar zeer grappig filmpje over problemen, oplossingen en ‘onverwachtingen’.

Get Real

Een wat langer filmpje met kinderlijk krasserige animatie over een gamer (een vaker voortkomend gegeven deze editie). De vormgeving is apart, maar de inhoud laat wat mij betreft te wensen over.

Danny Boy

In een wereld vol hoofdenloze mensen is éénhoofd koning. Zou je denken. Niets is minder waar. We zijn schapen, kippen zonder kop, met hersenloze acties. Een prachtige beeldspraak voor onze huidige maatschappij, met een gedurfd einde.

Through The Night

Een vrouw en een man liggen in bed. Zij is onrustig en maakt hem steeds wakker. Ga toch slapen. Het vervreemdende van David Lynch, maar ook afstandelijk en uiteindelijk zeer teleurstellend als de clou komt.

Walzer

Dat zelfs een korte film een lange zit kan worden bewijst Walzer. Suggestief tot en met, maar wat moet ik hier mee? Mis ik iets? Jos Stelling meets Jean Pierre Jeunet met Yorick van Wageningen in een hoofdrol. Het doet me niets.

Lazarov

De filmpjes van Nieto waren enkele edities geleden al een bron van vrolijkheid door de inventieve benadering van een wetenschappelijk experiment dat ook nu alweer mis gaat. Wat mij betreft graag elk jaar zo’n filmpje.

Hidden Soldier

Het ziet er uit als een zeer dure productie van een oorlogsfilm. Een soldaat met een opdracht en stevige aanvallen van, ja wat eigenlijk? Erg mooi gemaakt, maar de clou zie je toch al snel aankomen en de achterliggende boodschap is wat simplistisch.

Suiker

Je kunt ook gewoon met de clou beginnen en er vervolgens naar toe werken. Super bedacht en fantastisch uitgevoerd. Mr. Bean zou er trots op zijn.

Rubika

Het spelen met de verwachtingen is een mooi ding. We snappen dat het net even anders werkt met de zwaartekracht voor de (lego)persoon in kwestie en dat alleen heeft al mooie implicaties. Maar als toetje krijgen we ook het waarom te zien. Prachtig bedacht.

Aangezien het over meerdere films gaat wordt er geen stembriefje gegeven.

European Fantastic Shorts 2010-2

The Black Hole
GB / UK, 2008, 3m

Fard
Frankrijk / France, 2009, 13m

The Knot
Noorwegen / Norway, 2008, 13m

Clean Carousel
Denemarken / Denmark, 2010, 3m

Le Petit Dragon
Frankrijk / France, 2009, 8m

Lebensader
DL / Germany, 2009, 6m

Of Best Intentions
Ierland / Ireland, 2008, 14m

Tile M For Murder
Zweden / Sweden, 2008, 8m

Guliver
Kroatië / Croatia, 2009, 14m

Protoparticles
Spanje / Spain, 2009, 7m

Pivot
NL / Netherlands, 2009, 5m

Ook deze keer ups and downs. Van erg leuk ‘The Black Hole’ (kende ik al), ‘The Knot’, ‘Clean Carousel’, ‘Tile M For Murder’ naar geniaal ‘Le Petit Dragon’ (wat een vondsten, van verjaarskaarsje tot gezichtsuitdrukkingen!), van mooi idee en mooi uitgewerkt ‘Fard’ naar bekend idee en lelijk uitgewerkt ‘Pivot’ (die dan wel met de prijs naar huis gaat, snap er niets van, maar ik snap nooit iets van de prijsuitreikingen en jury-oordelen op dit festival) naar bekend idee en mooi uitgewerkt ‘Of Best Intentions’. Het beeldend mooie, maar niet voor film geschikte ‘Lebensader’: ga exposeren of gebruik het voor VJ shows. En dan zitten er juist aan het einde twee filmpjes die met zo’n ellendige voice-over, zeker in die tweede, heel monotoon hypnotiserend de kijker dwingend in slaap brengt. ‘Guliver’ is mooi en met een boodschap, maar tijdens een festival als dit komt het niet zo over (daarbij had ik mijn verrekijker niet mee voor de ondertitels). ‘Protoparticles’ had veel beter gewerkt zonder die stem als dooddoener. Iets beter dan gisteren, maar als je de beste titels in één programma had gezet, dan was het een topper geweest. Maar ja, wie ben ik om te bepalen wat goed is. Het is dus maar goed dat er twee delen shorts zijn en dat er voor elk wat wils is. Ik ga elk jaar en volgend jaar zal ik wederom van de partij zijn. Misschien wel een idee om eens Amerikaanse shorts toe te voegen?

European Fantastic Shorts 2010-1

E.T.A.
Denemarken / Denmark, 2008, 4m

One of Those Days
GB / UK, 2008, 15m

Milovan Circus
Belgium, 2009, 9m

Barbee Butcher
NL / Netherlands / 2008 / 1m

The German
Ierland / Ireland, 2008, 10m

Uncle
Polen / Poland, 2008, 8m

Ex-Machina
Spanje / Spain, 2009, 4m

The Man Inside
Ierland / Ireland, 2008, 14m

When It Will Be Silent
Israel, 2009, 7m

Staalman
NL / Netherlands, 2009, 6m

Logorama
Frankrijk / France, 2009, 16m

Ik ga niet alles bespreken, maar het blijkt dat veel langere filmpjes de meest vervelende zijn. Of ik moet zeggen, saai. Zoals ‘Milovan Circus’ en ‘The Man Inside’. Dan zijn er korte filmpjes met een leuke clou, zoals ‘E.T.A.’ en topper ‘Barbee Butcher’ die korter duurde dan ik er om lachte. Een speelfilm in het kort bij de zeer professioneel uitziende ‘The German’ met informatieve waarde. Het lelijk geanimeerde ‘Uncle’ dat ook niet echt overkomt. Leuk voor een vette glimlach was ‘One Of These Days’ met Derek ‘C-C-C-C-Claudius’ Jacobi, Of voor een leuk idee dat niet zo goed wordt verfilmd in ‘Staalman’. ‘Ex-Machina’ ging geheel aan mij voorbij; tenminste de clou (wie o wie…). ‘When Will It Be Silent’ snoert je even de mond met zijn triestigheid. Totaal uniek en ongelooflijk mooi en supergrappig gedaan is ‘Logorama’ waarbij ik hoop dat de makers ervan niet aan alle bedrijven toestemming hebben hoeven vragen. Ronald McDonald in dit totaal nieuwe daglicht stellen moet toch op zijn minst voor problemen zorgen lijkt me.

Een zoals altijd wisselend programma, met hier (‘Barbee Butcher’) en daar (‘Logorama’) een hoogtepunt. Ik heb gehoord dat deel 2 van de shorts beter is. Ben benieuwd. Morgen als eerste…