The Kik – Paradiso Amsterdam, 3 januari 2015

Simone was het eerste nummer dat ik van The Kik hoorde. En ja, dat was bij De Wereld Draait Door. Zowel het nummer als het programma worden aangestipt in de show van vanavond door de eigenzinnige en grappige frontman van de band, Dave Von Raven. Het betekende voor hen de doorbraak naar een groter publiek. Het is een nummer waar je vrolijk van wordt. Sowieso is dit wel een bandje waar je vrolijk van wordt. Door die (vaak) uptempo Nederbeat liedjes, gezongen met Rotterdams accent, gespeeld door goede muzikanten, die op hun manier een melancholieke knipoog geven naar een tijd waarin het leven misschien wat onbezorgder leek. Wat mij betreft wel een reden om daar eens een concertje van mee te pikken.

Als we binnen komen is de aftrap al verricht door het voorprogramma dat The Black Marble Selection heet. Ook die hebben hun wortels in de jaren ’60 geplant, maar dit is een iets steviger sound, wat gruiziger, met een zanger met een rauwe stem die Engelstalige nummers zingt. Met z’n zessen spelen ze een fijne set van een nummer of tien, waarbij de tijd voorbijvliegt. Een beetje jammer alleen dat de zes geen centimeter van hun denkbeeldig gemerkte plekken komen. Een licht schuivend voetje is al wat beweegt.

Aangezien we dus iets later dan normaal waren zit de eerste rij van het eerste balkon al vol. Op de tweede rij gaan zitten heeft totaal geen zin, want dan zie je bijna niets. We zijn dus maar eens een verdieping hoger gaan zitten, alwaar het eigenlijk ook goed toeven is. Als ik een verdieping lager kijk zie ik vier grijze, al kalende koppies naast elkaar zitten. Een stoel verder zit een moeder met een kind van een jaar of zes. Het geeft het bereik van het publiek aan dat wordt aangesproken door de muziek van The Kik. Hun no-nonsense, of beter gezegd, geen onzin aanpak zorgt er in ieder geval voor dat ze precies op tijd beginnen en dat oordoppen in de broekzak kunnen blijven. Heerlijk!

Met Zwanenzang begint de band het concert. Het mid-tempo nummer dat hun laatste album opent krijgt extra cachet door de drie blazers, waarvan er eentje de niet onbekende naam Benjamin Herman draagt! Die blazerssectie zal verderop in de show nog een paar keer aan komen treden. Er volgen nog twee nieuwe(re) nummers, waaronder De Zomer En Jij, waarin “Op het terrasje loopt het zweet in mijn naad” een voorbeeld van die fijne directe teksten van Dave is, die nu helaas niet zo goed te volgen zijn. Een heerlijk kort en krachtig instrumentaal stuk volgt, waaruit duidelijk wordt dat The Kik ook wat steviger kan klinken. Een blik op de setlist verklapt dat ze dit De Dave Andriese Stomp hebben genoemd. Later deze avond zal op soortgelijke wijze De Frans Hagenaars Boogie voorbij komen. Prima intervalletjes. Met Zeg Dat je Van Me Houdt komt het zonnige gevoel van de vroege Beatles om de hoek kijken, net zoals het gelukkig onvermijdelijke Simone.

Voor de eerste keer in Paradiso, opnames door 3voor12, en natuurlijk gaat het dan fout zegt Dave, als het inzetten van Spiegel, Spiegel niet goed gaat. Als na de herstart het publiek dan ook nog verkeerd begint in te vallen met meeklappen stoppen ze opnieuw en krijgen we tijdens de derde poging in gebarentaal de juiste aanwijzingen van Dave en Arjan Spies, in dit aparte nummer, dat de Wals met de Beat laat paren. Een hoogtepunt in de show is de uitvoering van het nummer  Kejje nagaan (Als ik jou niet had, dan had ik pech gehad), dat lang wordt uitgesponnen om op vooral niet al te serieuze wijze een gitaarsolo te geven door Arjan, die het instrument op Jimi Hendrix-achtige wijze achter zijn hoofd bespeeld, waarna Paul Zoontjens met de hulp van Dave op zijn rug op het podium liggend een pianosolo ten beste geeft. Ter vervolmaking van deze circusact volgt nog een grap met het onderstel van de piano. Olé!

De sfeer is prima, net als het vermaak en de muziek. Het loopt richting het einde van de show. Met Want Er Is Niemand komen we nog even in Armand-sferen, waarna Dave Erik als het laatste nummer aankondigt en na ons ‘aahhhh’ toevoegt dat dit deel van de show is en dat ze nog terug zullen komen, natuurlijk.

Dat doen ze allereerst met Schuilen Bij Jou, hun prachtige versie van het bekende nummer In Your Arms van Chef’Special. Daarna volgt Verliefd Op Een Plaatje en er worden eindelijk wat voorzichtige dansbewegingen gemaakt in het publiek. Om het geheel af te ronden zet The Kik nog even zijn ruige pet op en wordt onder aanvoering van Arjan (die de zang voor rekening neemt) Blitzkrieg Bop van The Ramones gespeeld, waarna we met een prima gevoel huiswaarts kunnen gaan.

Blaudzun – Paradiso Amsterdam, 19 december 2014

Mijn eerste kennismaking met Blaudzun was via De Wereld Draait Door. Hij speelde het nummer Shout van Tears for Fears en de uitvoering door deze rare kwibus kwam me nogal geforceerd en pathetisch over. Geen reclame dus om zijn eigen werk eens uit te checken, waardoor het een flinke tijd heeft geduurd voordat ik er achter kwam dat ’s mans eigen werk wel degelijk de moeite waard is.

Precies op ons 25 jarig huwelijks jubileum staan we op de trappen van de poptempel waar we gisteren ook al waren. We zijn het tweede duo dat staat te wachten. Over een half uur gaan de deuren open en we willen een goede zitplek, dus komen we op tijd. We raken in gesprek met de dame en heer die Blaudzun al enkele malen eerder hebben gezien en wij geven toe dat we Blaudzun maagden zijn wat dat betreft. De verhalen die vooral de spraaklustige dame ons vertelt over de optredens in Paradiso beloven veel voor vanavond. Als om zeven uur de deuren open gaan staat er ondertussen al een flinke rij mensen achter ons, waarvan de meeste eerste binnenkomers direct een stoel op het balkon veroveren. Dus dat half uurtje in de kou was niet voor niets. Wat meteen opvalt is dat de zaal heel mooi ‘versiert’ is met vier grote kroonluchters en een enorme discobal die stil staat en waarop diverse kleuren licht weerkaatsen en de gehele ruimte voorzien van lichtpuntjes die je het gevoel geven in een sterrenstelsel te staan. De sfeer zit er direct goed in.

Het voorprogramma is een bandje genaamd The Indien. Ze maken sferische muziek die gestoeld is op muziek uit de jaren zestig (inclusief orgeltje), maar dan een modernere versie dus. Muzikaal is het niet aan mij besteed, maar wat heeft zangeres Rianne Walther een fantastische stem!

Blaudzun trapt af met Elephants. Het is een nummer dat als exemplarisch bestempeld kan worden. Gedreven, barok, bezield zonder overdrijving, gespeeld door een bont gezelschap met een keur aan instrumenten, waarbij die uit The Hangover ontsnapte wildeman op blote voeten het theatrale oog nog extra voedt. Het linkje met een band als Arcade Fire is natuurlijk snel gemaakt (erg letterlijk trouwens, als je toegift Halcyon naast No Cars Go legt), maar je kunt slechtere voorbeelden hebben en Johannes Sigmond weet over het algemeen genoeg eigen gezicht aan zijn werk te geven, dus wat zou het. Nou ja, wat het zou, dat hoort je straks dan, want ik ben positief gestemd met wat negatieve bijklanken. Positief ben ik over het feit dat hier een rasechte artiest staat met een goede band. Er zijn tal van nummers waar ik van geniet, zoals het nummer dat al dagen in mijn hoofd zit genaamd Promises Of No Man’s Land, maar ook Who Took The Wheel en Wasteland. Er zitten ook rustige, stille momenten in de show, zoals tijdens Solar en zeker als Johannes stiekem via de zijkant van het podium naar het midden van de zaal glipt en met een minigitaartje Wolf’s Behind The Glass speelt. Over het algemeen respecteert het publiek het moment van stilte en als iemand een opmerking maakt kan die een middelvinger van de bebaarde zanger krijgen. De eigenzinnige man laat immers niet met zich sollen, daagt het publiek uit (roept ‘schijterds’ als men niet hard genoeg meezingt) en ziet alles graag lopen hoe hij het wil (wel allemaal gaan staan!). Nu ben ik geen meeloper, blijf zitten als ik geen zin heb om te gaan staan en leg ondertussen toch wat zaken op een weegschaal. Zo is de act van ‘unplugged’ een liedje zingen in het midden van de zaal niet nieuw (zie bijvoorbeeld Patrick Watson) en merk ik tijdens het genieten van de muziek dat ik nergens zo wordt opgezweept als in de muzikale kerk bij Arcade Fire in hun begindagen. Ook valt me op dat Blaudzun een bepaald trucje iets te vaak toepast. Na het uitspelen van een nummer het nummer nog een keertje oppakken. Dat moet je niet te vaak doen.

Al met al is mijn vrouw heel enthousiast, ik iets minder, maar genoten hebben we allebei.

 

dEUS – Paradiso Amsterdam, 18 december 2014

Na een uur geeft de groep één toegift, Morticiachair. Het staat in schril contrast met de songs van hun laatste paar cd’s en geeft me een gevoel van weemoed. Maar ook een gevoel dat ik hier eigenlijk niets te zoeken had, helaas. Ik moet accepteren dat dingen veranderen, loslaten wat geen waarde meer voor me heeft, zodat ik overtollige ballast kan dumpen en plaats vrij maak voor dingen die me hier en nu boeien. Een wijze les. Ik schreef dit dik twee jaar geleden naar aanleiding van hun concert in People’s Place te Amsterdam. En nu sta ik weer hier, in Paradiso, alwaar de band zijn twintig jarig jubileum viert met de dubbel cd ‘Selected Songs 1994-2014’ als leidraad voor hun 2^e uitverkochte optreden in Amsterdam. Die leidraad, de setlist, is wat me heeft doen besluiten nog één keertje te gaan kijken naar deze band die in hun beginjaren zoveel voor me heeft betekend.

Tom heeft er in ieder geval zin in vanavond en opener Via geeft me goede moed. Het tempo wordt vastgehouden en via ‘wat recenter’ werk als The Architect en Constant Now is het voor het eerst lekker uit je dak gaan bij Instant Street, met dank aan Mauro Pawlowski die met wilde gitaarbewegingen Paradiso ophitst naar een eerste hoogtepunt. Daarna kunnen we heerlijk swingen op dat fantastische drumritme in Fell Off The Floor, Man. Nog wat nummers later gaat het gas terug, “de boog kan niet altijd gespannen zijn” laat Tom ons weten en worden we vergast op het bloedmooie Secret Hell dat ze (naar het schijnt – correct me if I’m wrong) sinds 1994 niet meer live hebben gespeeld. Kippenvel. Misschien trouwens een tip voor de band, als jullie een ‘vergeten’ nummer willen spelen, volgende keer graag één van de mooiste nummers uit jullie oeuvre dat nooit wordt gespeeld: Zea. Het valt me ondertussen op dat (bijna) het hele optreden lang de lichtshow beperkt blijft tot lampen die op het podium zelf staan. Het geeft een intieme sfeer, broeierig, nevelig. Dit wordt dan nog versterkt doordat ze voor deze rustige episode dicht bij elkaar gaan zitten. Mooi. Smokers Reflect en het heerlijke Little Arithmetics vervolmaken de trilogie van rust. Heerlijk opzwepend is verderop Sun Ra, stil makend het grandioze Hotellounge en laatste nummer Bad Timing weet die uitersten in één song samen te vatten.

‘We want more’. Want zo’n goede set smaakt naar meer en hoewel dEUS de wilde haren een beetje is verloren door de jaren heen komt de recalcitrante Tom met een peuk in zijn mond het podium op om samen met de anderen misschien wel dEUS’ coolste nummer in te zetten, Theme From Turnpike. Wel een beetje sneu om te zien dat er dan hier en daar zielepieten in het publiek zijn die er ook meteen een opsteken. Dat we het pand niet mogen verlaten voordat we For The Roses en Suds & Soda hebben gehoord moge duidelijk zijn. Dat dit laatste nummer een feestje van jewelste wordt is met name te danken aan Tom, die half Paradiso op het podium uitnodigt!

Tijd om de balans op te maken. Als ik My Sister Is My Clock even niet meereken, is er voor mij een duidelijke scheidingslijn te trekken na het album The Ideal Crash. Tot en met dat album is dat de dEUS waar ik heel veel van hou. Daarna wordt het beduidend minder. Niet zo gek, want Pocket Revolution betekende een nieuwe stap voor de band, die maar liefst drie leden moest vervangen. Eentje daarvan was Mauro Pawlowski, de niet in een hokje weg te zetten alleskunner, die ik persoonlijk nog heb meegemaakt toen hij spullen sleepte voor het Belgische bandje Nemo en zelf aan de weg timmerde met zijn Evil Superstars. Vanavond heeft dEUS elf nummers van die eerste drie albums gespeeld en negen van alles wat daarna kwam. Dat zegt toch iets.

Nu dacht ik een mooi cirkeltje te kunnen maken door terug te gaan naar de eerste keer dat ik dEUS heb gezien. Dat cirkeltje wordt iets anders dan gedacht, want het concert dat ik in Paradiso zag op 23 februari  1995 was niet de eerste keer. Dan blijk ik alsnog via Mauro en Nemo terecht te komen op 20 augustus 1994, toen zowel Nemo als dEUS op Waterpop te Wateringen speelde. Ik word oud…

Pulled Apart By Horses / Dinosaur Pile-Up – Bitterzoet Amsterdam, 13 september 2014

“Wat vinden jullie van onze nieuwe schoenen”, vraagt Mark Lada van traumahelikopter aan ons. Die schoenen konden we niet omheen, want deze tour wordt gesponsord door Dr. Martens, iets dat ook een leuke bijkomstigheid is voor de betalende bezoeker die slechts € 5,00 voor dit concert heeft neer moeten leggen. Het merk komt net als de twee hoofdacts uit de UK. Onder de noemer #standforsomethingtour2014 zijn Pulled Apart By Horses en Dinosaur Pile-Up aan elkaar gelinkt en komt er een derde act bij uit het land waar ze op dat moment spelen. Dat zijn dus in Nederland de overlopers (geintje) van traumahelikopter.

In het zeer intieme zaaltje Bitterzoet begint de Groningse band om stipt acht uur te spelen. Deze tour staat dus in ieder geval voor op tijd spelen en daar is niets verkeerds aan. Wel een beetje sneu dat de zaal bijna leeg is en er alleen twee fotografen druk in de weer zijn om (promo)shots te maken. Er wordt ook gefilmd vanuit twee standpunten en het valt me op dat er soms echt een tijdje wordt ingezoomd op de schoenen die de drie jongens aan hebben. Tsja, voor wat hoort wat. Ik kende de band wel een beetje, maar ben niet echt fan van hun muziek. Twee gitaren, een floortom, een snaredrum en een bekken. Meer heb je niet nodig om stevige garagerock te maken. Maar er zit weinig variatie in de nummers, die bijna allemaal dezelfde snelheid hebben en vooral de drums bepalen een zekere saaiheid in het geluid dat me toch snel tegen gaat staan. Gelukkig voor de band is het ondertussen wat drukker geworden. Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een lang half uur.

Dertig minuten om de boel om te bouwen zodat de volgende band om negen uur kan beginnen. Het valt me op dat er een soort cross-breeding is ontstaan tussen de twee Engelse bandjes. Eerder buiten, op weg naar de zaal loopt Robert John Lee (bassist van PABH) voor ons met een Dinosaur Pile-Up shirt aan. Nu speelt Mike Sheils op het drumstel van Lee Vincent. Dinosaur Pile-Up hoorde en zag ik voor het eerst in het voorprogramma van de Pixies in de HMH in oktober 2009. Hoewel het toen misschien niet helemaal positief over kwam, bleef de muziek van de band wel hangen en ben ik daarna toch best fan geworden van dit trio, dat weet waar ze de mosterd vandaan moeten halen, maar dat wel op heerlijke wijze doen. Luister maar eens naar het (refrein van het) nummer White T-Shirt And Jeans, afkomstig van hun laatste album Nature Nurture , dat wel heel erg lijkt op een nummer van die band waar ze vijf jaar geleden bij in het voorprogramma stonden. Who cares! Het geluid staat helaas niet al te best afgesteld, maar de band komt in ieder geval een stuik vuiger over dan op de plaat en ze weten dat heerlijk te combineren met aanstekelijke songs waarbij je niet stil kan blijven staan. Vandaar dat het publiek al lekker aan het los gaan is, al was het maar omdat niemand minder dan Tom Hudson (zanger PABH) de hele show als opstandige toeschouwer de boel verlevendigd. Nummers van beide albums komen voorbij, zoals My Rock ‘n’ Roll en Peninsula. Voordat ik het weet wordt het laatste nummer aangekondigd, het laatste (titel-)nummer van Nature Nurture, dat net als het laatste nummer van hun debuut Growing Pains genaamd All Around The World een wat langer nummer is, met een rustig stuk richting het einde waarna er weer los kan worden gegaan. In dat rustige stuk voel je de spanning opbouwen, vraagt Matt Bigland ons …nature…nurture… mee te zingen, schreeuwt Tom vanuit de zaal mee en komt er nog een keer een uitbarsting.  Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een kort half uur.

Weer een half uur verder en Pulled Apart By Horses is klaar om de tent op zijn kop te zetten. Ook dit bandje heb ik voor het eerst gehoord en gezien in het voorprogramma van een andere band. Ze speelden destijds met Blood Red Shoes en ik was toen al danig onder de indruk. Met het nieuwe album Blood onder de arm, waar we het een en ander van mogen horen, staat de live sensatie het laatste optreden van deze tour te spelen. De merchandise is in Stockholm blijven steken, dus koop een shirt van Dinosaur Pile-Up, adviseert Tom ons. Bij twee stuks krijg je een zoen van een van de bandleden! PABH laat je met hun eclectische mix van punk, metal, screamo en alternatieve rock alle hoeken van de kamer zien. Wat ik van de nieuwe tracks hoor (o.a. Lizard Baby, Bag Of Snakes) met een gelukkig beter afgesteld geluid dan wat Dinosaur Pile-Up liet horen, is er misschien iets meer rust gevonden, maar dat kan schijn zijn. Qua live optreden weten ze in ieder geval nog steeds een hoop bands een poepie te laten ruiken. Dat was de vorige keer zo en dat is vanavond zeker niet anders. Als Tom merkt dat men nog te voorzichtig is met dansen, gaat hij gewoon al gitaar spelend het publiek in en begint wild om zich heen te beuken om een moshpit te laten ontstaan, wat natuurlijk lukt. Sommige nummers – zoals I Punched A Lion In The Throat – hebben echter helemaal geen aandringen nodig. Net als twee jaar geleden doet men niet aan lange optredens en de toegiften zijn dit keer gewoon aan de rest van set vastgeplakt. Dus worden we nog verwend met I Wanna Be Your Dog (The Stooges cover), waarin Tom het publiek inloopt, iedereen gebaart te gaan zitten om daarna omhoog te springen als de bom barst.

Tijdens het laatste nummer en lijflied High Five, Swan Dive, Nose Dive klimt Tom een paal in naar het balkon, waarop hij vanaf de reling de gitaarlick weer inzet en vervolgens naar beneden komt en op handen van het publiek al spelend het nummer tot een absoluut vlammend einde brengt. Sensationeel!

Chelsea Wolfe – Melkweg (oude zaal) Amsterdam, 12 augustus 2014

Als doorgewinterde concertganger houd ik mijn kaartjes bij de ingang zo vast dat de dame die de tickets scant de barcodes vlak boven elkaar zo kan inlezen. Als ik door wil lopen zegt ze dat ze een stempel wil zetten op mijn hand. “Waarom”, vraag ik haar. “Omdat iedereen dat heeft”, is het antwoord dat bij mij verbazing opwekt, aangezien de alternatief uitziende dame nu geen uithangbord voor kuddegedrag is. Waarschijnlijk verrast door mijn vraag (de rest van de kudde laat het brandmerken kennelijk gewoon gebeuren) en haar eigen antwoord voegt ze er aan toe dat ik dan naar buiten kan. Ik heb buiten niets te zoeken want het concert is binnen, dus ik zeg haar dat ik niet naar buiten hoef. Ik heb op zich niets tegen een stempel, als deze nut heeft. Dat heeft het in dit geval niet, dus dan niet toch?

De zaal is al flink vol, het voorprogramma is al begonnen. We willen het balkon op, maar bovenaan de trap gekomen blijkt het toch dicht te zijn. De trap is wel open omdat dit de doorgang is naar een deur die toegang verschaft naar een rookgedeelte. Was me nooit opgevallen. Maar ja, ik rook ook niet. We blijven toch maar even hier staan, want het uitzicht op de Amsterdamse band Bird On The Wire is op zich goed. De indie-folk met geitenwollensokkendoomrandje die de band speelt klinkt mij wat te vaag en saai in de oren. De drums maken het nog enigszins interessant. Ik irriteer me ook een beetje aan de zangeres die ons tussen de nummers toespreekt als een veertienjarig meisje dat zachtjes en stap voor stap haar woordjes uit, of gewoonweg helemaal niet te verstaan is vanwege binnensmonds gemompel. Als het laatste nummer is gespeeld besluiten we toch naar beneden te gaan en wat naar voren, om de hoofdact wat beter te kunnen zien. Instrumenten worden van het podium gehaald en tijdens het wachten op wat komen gaat horen we opeens een alarm en roept een stem om dat we de zaal moeten verlaten, waarna dit bericht wordt afgekapt. Verbaasd kijken we om ons heen. Zou dit brandalarm echt zijn, of heeft iemand een verkeerde knop ingedrukt? Niemand maakt aanstalten om de zaal ook daadwerkelijk te verlaten en als de dj weer verder gaat met de muziek lijkt de verklaring vals alarm de meest logische.

Chelsea Wolfe is (gelukkig) een vrouw van de klok. Om 21:00 uur begint de intro. Het duurt echter een flinke tijd voordat haar drie bandleden (bassist/toetsenist, drummer en violist) het schaars verlichte podium opkomen. Het valt me meteen op dat het nog altijd muisstil is (zoals dit gehele concert dat ook afdwingt) en niemand applaudisseert. Het drietal begint mee te spelen met het intro en weet dat uiterst spannend naar een hoogtepunt te brengen, waarna ‘la grande dame’ haar ‘acte de présence’ geeft. Nu dan wel applaus. Ze ziet er net zo uit als in Utrecht, november van vorig jaar en haar set is ook niet veel veranderd. De zeven elektronische tonen die Feral Love aankondigen (bekend van een trailer voor Game Of Thrones) zijn even simpel als doomtreffend. Het is één van de betere nummers uit een oeuvre dat misschien niet altijd even interessant is, maar in deze live setting en in de opgeroepen donkere sfeer is welhaast alles wat ze speelt van magische invloed. Ook nu weer zingt ze alles zo zuiver als wat, en ja, met veel galm op haar stem en af en toe een bijpassend dramatische pose, zoals een hand naar het hoofd of langzaam uitgestrekt naar het publiek, maar met lichte knik in de pols, waardoor het tussen een smachtend hulpverzoek en een dwingend handkusgebaar zit. En alles natuurlijk in galante lome bewegingen. Wat jammer is, is dat ze als ze geen gitaar speelt, beide handen om de microfoon houdt, waardoor je haar albasten gezicht – dat al verscholen ligt achter dat ravenzwarte haar en maar spaarzaam verlicht is – nog minder ziet. Ze speelt veel van mijn favoriete album Ἀποκάλυψις (Apokalypsis), zoals Mer, met die heerlijk jengelende gitaar, het trage Tracks en de heidense rituelen drums die Demons op moeten roepen en Moses die de opgeroepen demonen en de aanwezige aanbidders dan begeleidt op het pad der wanhoop. En boven alles klinkt die betoverende stem uit. Net als in Utrecht lijdt ook dit keer de reis naar het loodzware Pale On Pale, dat als ideaal begrafenisnummer voor goths getypeerd kan worden.

 

When the light in your eyes goes out for the last time

When your hands are tied pale on pale and mind on mind

When your body is swollen with blood and ocean floor is swollen with sun

When the light in your eyes goes out for the last time

When your mind is open

 

Ze verlaat het podium met een kleine buiging en een gevouwen handgebaar dat dankjewel zegt, waarna haar band het nummer afmaakt. Ze komt terug voor een solo uitvoering van Lone en speelt met haar band als laatste het nummer Echo, een totale herschepping van het gelijknamige nummer van Rudimentary Peni, waar alleen de tekst nog hetzelfde is gebleven en geheel in haar straatje past.

 

Language of agony, torment in sound

Weeping of ancestors, formed into words

The echo of anguish, primeval sorrow

 

Bij Chelsea Wolfe zijn de teksten niet te verstaan (vandaar dat ik er dit keer enkele heb geplaatst). Ze zingt de woorden als etherische klanken die perfect passen bij de muziek. Het gaat om de klank.

Na de toegift voelt het publiek ook aan dat dit het was en er wordt verder niet om meer gevraagd.

Popstrangers – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 25 april 2014

Het wordt een aparte avond, deze eerste Koningsavond.

Terwijl een goede vriend en een buurman los van elkaar een optreden hebben tijdens hetzelfde festival uit naam van de koning, hebben wij kaartjes voor een bandje uit Nieuw-Zeeland genaamd Popstrangers. Deze naam kreeg ik toegespeeld door een andere vriend, een tijd geleden, met de mededeling dat het wel eens iets voor mij zou kunnen zijn. Het album heet Antipodes en ik draai het een aantal keer om het daarna een beetje uit het oor te verliezen. Als ik zie dat de band in Paradiso langs gaat komen, herbeluister ik de muziek nog eens, hoor ik een nieuwe track dat niet (?) staat op het binnenkort uit te komen album Fortuna en schaf ik kaartjes aan voor het concert.

Het is druk. Amsterdam is oranje gekleurd, op elke hoek van de straat waar een café van belang is staat een volkszanger te galmen vanaf een klein podium omgeven met biertaps en in een steegje verderop houdt een jong meisje het haar uit het gezicht van haar kotsende vriendin. Het is bijna uitgestorven. Voor Paradiso dan. Als ik de trap van de poptempel betreed kijk ik recht in de ogen van Sophie Hilbrand, die net naar beneden loopt. Ze ziet er (zoals altijd?) wat verhit, verwilderd en enigszins beneveld uit. Drie treden verder zie ik Waldemar Torenstra die nog enkele woorden wisselt met de deurwachten van Paradiso. Hij ziet er (zoals altijd?) vrolijk, fris en fruitig uit. Als ik mijn tickets laat scannen hoor ik dat het concert er voor wat is uitgelopen en dat het een half uur later begint. Als dat maar geen nachtbus wordt, denk ik bij mezelf. Nog maar één stap binnen en ik word aangesproken door twee olijke kale mannen die zich afvragen of we nu nog voor Bløfkomen. “Nee hoor, we komen voor Popstrangers, hoewel we Bløf ook wel eens hebben gezien”, zeg ik, om het gesprek toch een vriendelijke en gemeenschappelijke draai te geven. Maar Bløf viel tegen hoor ik de mannen zeggen, het is niets voor zo’n kleine zaal. Misschien waren Sophie en Waldemar ook niet zo tevreden, gaat er door mijn hoofd. We nemen de linkertrap richting de bovenzaal, maar de deur rechts van het podium blijkt afgesloten en we moeten ons een weg banen door de overvolle en bloedhete zaal waar de bekende band uit Zeeland net een toegift begint. Door de grote oplichtende muur van leds zie je de mannen slechts in silhouet staan. Door naar de kleine zaal, alwaar de nasleep van het concert dat Admiral Freebee gaf in volle gang is. Mensen die zijn blijven hangen met een biertje in de hand, mannen die druk in de weer zijn om het podium vrij te maken. We zoeken een plekje aan de kant in de hoop dat het afbreken en opbouwen niet al te lang zal duren, maar hebben de verwachting van het tegenovergestelde. Ik kijk echter mijn ogen uit hoe snel alles wordt neergezet, opgesteld en in elkaar gedraaid, als het podium eenmaal Freebee vrij is, hoewel mijn zicht een beetje wordt beperkt door een man die precies in mijn blikveld is gaan staan. Hij komt me bekend voor, maar ik kan hem niet plaatsen. De opbouw van het podium vordert, net als de zoektocht in mijn hoofd en net als ik tegen mijn vrouw wil zeggen dat ik denk dat de man iemand zou kunnen zijn die we kennen, komt de vrouw van de man aanlopen en valt het kwartje helemaal. Het is hem inderdaad. We zijn eigenlijk vrienden met de zus van de vrouw die net kwam aanlopen. Een klopje op de rug dan maar, even bijkletsen, nee zij zijn blijven hangen na Freebee en gaan trouwens na één nummer Popstrangers ook weer weg.

Om 22:40 uur begint het concert dan eindelijk. Het wordt een kort concert. Tien nummers. De meeste van het nog te verschijnen nieuwe album. Het drietal kan zowel noisy als stofzuigerig als lomig en dromerig en lo-fi zijn, soms zelfs binnen één nummer, zoals Witches Hand. Dat lomige, met slepende drums en wat zeurende zang doet dan soms denken aan een band als Pavement, waar ik niet echt fan van was. In de meeste nummers vergeet men echter niet dat er een song moet staan, die af en toe best poppy mag klinken, zoals Rats In The Palm Trees, maar ook een wat meer duister en ongemakkelijk karakter kan hebben (zoals Jane dat ze niet spelen vanavond). Op Antipodes staan er in die laatste categorie zo te horen wat meer dan op het misschien wel wat toegankelijker klinkende Fortuna, maar dat is puur op het eerste gehoor. Er is nauwelijks communicatie tijdens het concert, alleen de mededeling dat als we willen dansen op het volgende nummer we wat dichterbij mogen komen, waarna Heaven wordt ingezet. Het is ook niet gemakkelijk. Ik was niet van plan om vooraan te gaan staan, maar sta het toch, omdat er tussen mij en het podium gewoon niemand meer is komen staan. Het gapende gat van een meter of drie blijft toch een moeilijk te overbruggen afstand, hoewel er applaus en instemmende geluiden uit de zaal komen na elk gespeeld nummer. Voordat ik het weet kondigt zanger-gitarist Joel Flyger het laatste nummer al weer aan. Tonight, ook een nieuw poppy nummer dat af en toe haast vals lijkt te klinken van jengelende loomheid, hoewel het uptempo is en een apart tussenstuk kent.

Na een ‘thank you’ en ‘cheers’ lopen de drie jongens naar de zijkant van het podium en hoor ik ze overleggen of ze nog een nummer zullen spelen. Maar de zaal blijft opvallend stil en als ik omkijk, blijkt deze een stuk leger te zijn dan toen de band begon en toen was die al niet vol. De kennissen die we tegen kwamen waren kennelijk niet de enige overblijvers van Freebee die het voor gezien hielden en de dertig die er nu nog staan voelen zich niet geroepen om te gaan roepen om meer. Een beetje pijnlijk en niet geheel verdiend, hoewel ik dit zelf ook niet als meer dan aardig kan betitelen.

Blood Red Shoes – Melkweg (oude zaal) Amsterdam, 20 april 2014

The Wytches staan voor psychedelica, surf en noise. De drie jonge jongens uit Engeland hebben hun bandnaam (The Witches) aangepast om die makkelijker te kunnen vinden op Google. Nu staan ze in het voorprogramma van de Blood Red Shoes en naar hun zeggen hebben ze nog niet veel gespeeld buiten hun thuisland. Dit is hun laatste optreden met de bloedrode schoenen, die ze bedanken, ook voor de mooie shirts (o.a. Marilyn Manson en Slipknot) die ze cadeau hebben gekregen en aan hebben vanavond. Met de lange haren voor de gezichten op een nauwelijks verlicht podium trekken ze van leer. Een hecht bandje met jeugdig enthousiasme dat me doet denken aan de begindagen van een band als Nirvana. Alleen heb ik bij zanger/gitarist Kristian Bell nog geen mooie zangstem kunnen ontdekken en was ik zeg maar meer fan van Nevermind dan van Bleach. Een leuke geste is dat tijdens het laatste nummer Crying Clown Steven Ansell op het orgel mee komt spelen.

 

Hoewel de zaal niet is uitverkocht, staat deze goed vol en vanaf het moment dat de Blood Red Shoes opkomen tot het einde van het concert is de zaal volop in beweging! De band opent met Welcome Home, de instrumentale begintrack van hun nieuwe album met de naam Blood Red Shoes. Beide titels geven het al aan, dit is een stap terug naar de basis waarmee ze een fanbase hebben opgebouwd. Rauwe Indiepopsongs met een punky attitude, waarbij dit laatste album af en toe wat in de richting komt van The White Stripes. Na het heerlijke denderende intro volgt meteen de knaller I Wish I Was Someone Better waarbij de kolkende menigte en masse toegeeft dat ze een fout hebben gemaakt. Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar af. Meer favorieten als Say Something Say Anything, Heartsink en This Is Not For You waarbij Steven bovenop zijn drumstel klimt om ons nog verder aan te sporen, het rustigere Cigarettes In The Darken het zwaar stuwende Colours Fade dat het laatste nummer voor de toegift is. De feedback blijft door de zaal galmen tot de twee energieke Britten weer hun plekje innemen om Light It Up te spelen. Zoals wel vaker klimmen ook nu weer heel veel fans het podium op om deel te nemen aan de feestvreugde. Gelukkig zijn er geen overijverige Melkweg medewerkers  en verloopt alles in pais en vree. Steven bedankt de fans en snapt weer waarom hij zo graag hier speelt. Red River van hun Water EP volgt en de niets ontziende afsluiter Je Me Perds mag niet ontbreken. Laura-Mary Carter nestelt zich aan het eind van het nummer langzaam op de maar al te welwillende handen uit het publiek terwijl ze doorspeelt. Als het nummer voorbij is, en Laura-Mary in de coulissen is verdwenen, kan Steven het niet laten om toch nog even het publiek in te duiken en boven de hoofden van de aanwezigen een ereronde te maken.

Dit is de vijfde keer dat ik deze band zie en het verbaast me dat ze na al die tijd nog niets aan intensiteit en rauwe energie zijn verloren. Elke keer weer krijg je een oppepper van jewelste en ga je volledig tevreden weer naar huis. Heerlijk!

Mintzkov – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 17 februari 2014

Het is 5 december. Op Sinterklaasavond lopen we door Amsterdam richting de Brakke Grond, waar ik nog nooit ben geweest. Het Vlaamse Cultuurhuis biedt vanavond de Sonic Soirée #21 met Ides Moon, Monokini en Mintzkov. Voor die laatste band komen we. Maar eerst eens lekker eten in het eetcafé, waar ik mij de Vlaamse frieten en stoofvlees van Leffe dubbel goed laat smaken, ook al is mijn smaak niet optimaal vanwege een verkoudheid. Tegenover mij wordt de ravioli van spinazie en ricotta verorbert. Als de buikjes vol zijn, lopen we richting de zaal, waar we worden teruggestuurd omdat we eerst aan de kassa een bandje moeten halen. Zo gezegd zo gedaan en bij een tweede poging met bandje om de arm mogen we het mooie theater dat zich achter de deur verbergt binnentreden. Het is een klein theaterzaaltje met een podium, daarvoor een ruimte met publiekstribune en er omheen twee balkons met plaatsen die door bogen worden begrensd tot intieme tweezitters. We lopen naar het eerste balkon en nestelen ons op twee uitstekende plekken met mooi uitzicht op wat komen gaat. We zitten nog maar net als iemand van de Brakke Grond de aankondiging doet en terloops vermeld dat Mintzkov door ziekte niet zal spelen en Motek hun plaats inneemt. Na enig binnensmonds gevloek pakken we onze biezen en lopen we richting de kassa – verbaasd dat niemand ons van tevoren heeft verteld dat het niet door zou gaan, noch dat er ergens een mededeling hangt – om ons geld terug te vorderen. Dit is geen probleem. Een aardige medewerker zegt dat hij ook kan proberen ons op de gastenlijst te zetten voor het concert dat de band geeft in Paradiso, begin volgend jaar. Mocht dat niet lukken, dan wordt het geld alsnog terug gestort. Liever één vogel in de hand en daarom kies ik eieren voor mijn geld en laat de medewerker de kassa rinkelen.

Thuis gekomen bestel ik de kaarten voor Paradiso…

…de vertrouwde poptempel waar Mintzkov al om 19:30 uur zal spelen in de bovenzaal die niet is uitverkocht. In 2010 kwam Rising Sun, Setting Sun uit. De afgelopen jaren kregen een zwarte schaduw door het overlijden van Bert van den Roye, die in de band speelde ten tijde dat ’Luna’ nog achter de bandnaam stond. Nu is er dan Sky Hits Ground, in stemmig zwart/wit hoesje, ‘in loving memory of’ en vanavond staat in het teken van dat album. Op twee nummers na komt alles voorbij, waarbij een stemmige sfeer de boventoon voert, ook al kent Sky Hits Ground ook enkele uptempo nummers. Ik heb de band al een, twee, drie keer eerder gezien. Van hun podiumpresentatie moeten ze het niet hebben. De meeste bandleden staan in hun eigen wereldje zonder contact richting de zaal. Het gaat dus puur om de muziek. Het vergt dan wat extra’s om in de juiste stemming te komen, wat door de stemmigheid dit keer niet zo lukt. Zelfs niet als Philip het publiek vraagt om mee te zingen tijdens het volgende liedje dat Opening Fire heet. Het nummer wordt vervolgens gespeeld en beëindigd, waarna wat onhandig wordt aangekondigd dat die publieksparticipatie nog kan volgen, als na wat gedraai aan knopjes het refrein nog eens wordt ingezet en Philip zelfs het podium af komt om de mensen mee te krijgen. Het resultaat blijft beperkt tot een voorzichtige poging van het publiek dat waarschijnlijk net als ik voelt dat Philips actie wat geforceerd overkomt, alle goede bedoelingen ten spijt. Het betekent overigens niet dat er niet genoten wordt van de muziek, maar zelfs favorieten als The State We’re In en Return & Smile aan het einde van de set kunnen op niet meer dan een interne glimlach rekenen.

Gelukkig is daar de toegift. Philip komt in zijn eentje het podium op en zet Gemini in. Naarmate het nummer vordert voegt de rest van de band zich bij de frontman en werkt men toe naar een hoogtepunt dat het heerlijk stuwende karakter van dit en vele andere Mintzkov nummers typeert. En we krijgen nòg een leuk toetje als Wonderful wordt gespeeld. Het is de Engelstalige versie van de moderne klassieker (zoals Philip het noemt) Formidable van landgenoot Stromae.

Na anderhalf uur is het gedaan. Ik scoor nog even het nieuwe album en tref welwillende bandleden aan die de cd voorzien van hun naam. Een voorzichtige vriendelijkheid die vanavond voor weinig vonken zorgde.

Lucas Hamming – Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 16 december 2013

Mijn laatste concert dit jaar. Een singer-songwriter. De jongen die mee deed aan het programma met de naam uit de vorige zin met ‘de beste’ er voor, maar dat niet werd. Dezelfde die ik bij mijn vorige concert (Tim Christensen) rond zag lopen en nu zijn eigen optreden gaat geven. Ook solo. Hij geeft aan dat hij een rotdag heeft gehad, dat hij best wel zenuwachtig was (voor de opkomst). Hij vertelt over een afspraak waarvoor hij zo vroeg op moest om toch te laat te komen, over Demira en dat hij nog steeds voor haar moet koken, over de Arctic Monkeys en het wachten op de verkeerde plek waardoor hij het door zijn held gesigneerde shirt uit handen van zijn broer kreeg. Het zijn onbedoeld gemiste kansen van dit warhoofd dat naar eigen zeggen aan ADHD lijdt, waardoor hij tijdens het vertellen van alle verhalen last heeft van zoveel gedachten die alle kanten uitgaan, waardoor het allemaal wat stuntelig, hakkelig en vol pauzes uit zijn mond komt. Het geeft allemaal niets. Want als deze 20-jarige jongen gaat zingen en spelen raakt hij zielen.

Green Eyed Man was het eerste nummer dat Lucas Hamming liet horen tijdens het bekende tv-programma en het was alsof de geest van Jeff Buckley in hem was neergedaald. Zijn stem is heel eigen, maar de manier van zingen, de klank van zijn gitaar, de compositie van het nummer, zelfs zijn uitstraling, het ademde Jeff. Nu moet je natuurlijk van Jeff Buckley afblijven, want daar is er maar één van en dat is de muzikale afgod waarvoor we thuis nog net geen altaar hebben. En hoewel ook Lucas hem ziet als zijn held, weet hij het gevoel op uitermate authentieke manier te verwoorden, zonder  een simpele kloon te worden. Kortom, mijn interesse was gewekt en mijn aanwezigheid hier geen opvallende gebeurtenis.

Vanaf de eerste noten is het raak en word ik gegrepen en meegenomen, om een dik uur later, zeer onder de indruk, Paradiso weer te verlaten. Een reeks van nummers kwam voorbij. Soms gelinkt aan één van zijn verhalen, zoals Falling Apart (hij vertelt over twee meisjes die hij ontmoette deze avond tijdens zijn diner in een restaurant en aan wie hij vroeg om langs te komen, waarna hij in de maling wordt genomen door zijn vrienden in het publiek die doen alsof ze er echt zijn) en Leather Jackets Rock ‘n’ Roll (over zijn idool Alex Turner op wie hij wil lijken, maar zijn krullen zitten in de weg); nummers bekend van het tv-programma, zoals Secretly Faking My Death; zijn single Green Eyed Man dat voor de gelegenheid zo mooi over gaat in het delicate Morning Song (waarbij hij weer in de maling wordt genomen maar nu wel de grap – snurkgeluid uit publiek – doorheeft en ook moet lachen), Scratching The Surface, Charlotte (voor zijn moeder) en een aantal nummers dat ik nog niet eerder heb gehoord. Ter afsluiting haalt hij Flemming Viguurs het podium op. Een jongen die een nummer van hem heeft gecovered. Een eer voor Lucas, die nu zelf een voorbeeld is. Ze spelen samen Free Of Mind.

Lucas Hamming. Wat een talent. En het is nog niet eens tot volle wasdom gekomen. Zo zou hij nog iets meer dynamiek kunnen toepassen, songs kunnen perfectioneren. Hij moet veel gaan componeren en optreden, zodat we hopelijk zeer binnenkort van een volwaardig album kunnen gaan genieten.

Tim Christensen – Bitterzoet Amsterdam, 25 november 2013

Tim Christensen is een muzikale held. Acht keer eerder heb ik hem en zijn band live mogen aanschouwen en altijd was het meer dan de moeite waard. Toch heb ik vanavond niet zo’n zin in zijn concert. Of laat ik zeggen, in ‘n concert. Hij speelt trouwens voor het eerst in Nederland solo, wat me ook niet echt doet watertanden. Maar niet gaan is natuurlijk ook geen optie en het zal best wel leuk worden. Het zaaltje is in ieder geval top. Bitterzoet is klein en intiem. Een podium van drie turven hoog. Ik heb daar Scout Niblett ooit gezien, ook in haar eentje, maar dat is ze wel vaker. Het is wel de ideale omgeving voor zo’n solo act.

Afgesproken met vrienden bij de bushalte en op naar Amsterdam. Het is een klein wandelingetje van het Centraal Station naar de Spuistraat 2, alwaar we even voor 20:00 uur aankomen en we in de kleine rij voor de deur aansluiten. Op het moment dat de deur open gaat voegen nog twee vrienden zich bij ons. Via een klein doolhofje van trappen naar beneden, hoekie om, garderobe, hoekie om en trappen naar boven komen we in de zaal waar we een strategische positie innemen, rechts op de verhoging, zodat niemand ons het zicht op de muzikale Deen kan ontnemen. En dan is het wachten. En wachten. Tot hij opeens het podium op komt lopen om iets van kwart over negen.

En binnen enkele klanken weet ik dat het goed zit. De man, zijn gitaar, zijn stem. Meer is er ook niet nodig. Hij begint met een oud Dizzy Mizz Lizzy nummer, Barbwired Baby’s Dream, waaruit zijn songschrijversmeesterschap blijkt. Dit heerlijk vuige hardrocknummer heeft hij gestript van alle tierlantijntjes en de uitgeklede versie staat als een huis. Dat is eigenlijk zo met alle nummers die hij vanavond ten gehore zal brengen. Hij speelt ook een aantal bekende liedjes van andere artiesten, die hij soms een geheel nieuw arrangement heeft gegeven, zoals de prachtige versie van Getting Better van The Beatles, geschreven door Tim’s held Paul McCartney. Dat anderen zijn versies dan weer oppikken, blijkt uit een mooi verhaal dat Tim ons vertelt over zijn versie van het nummer Next To Me van Emeli Sandé, dat hij via één van zijn ‘living room sessions’ aan ons kenbaar maakte. De Duitse versie van het programma The Voice maakte dankbaar gebruik van zijn werk!

Afgezien van het feit dat het puur genieten is van alleen al de prachtige muziek vanavond, laat Tim een andere kant van zichzelf zien door heel veel te praten. Het zijn grappige, ontroerende en interessante achtergrondverhalen van de man die leeft voor zijn muziek. Zo vertelt hij dat hij voor  het album Honeyburst maar liefst drie maanden bezig was met het opnemen van de eerste song (Whispering At The Top Of My Lungs). Toen eindelijk die eerste stap was gezet ging hij feest vieren met zijn producer en drinken, en nog meer drinken… En onder invloed van die drank dachten ze, waarom niet nog diezelfde avond nòg een nummer opnemen. Binnen een uur was Jump The Gun geboren! Beide nummers laat hij horen vanavond. Er volgen meer verhalen, zoals het feit dat Paul McCartney wakker werd met Yesterday in zijn hoofd en dacht dat het een nummer van iemand anders was, maar uiteindelijk bleek het echt zijn eigen nummer. Tim had een soortgelijke ervaring alleen liep dat iets anders af. Omdat niemand kon zeggen of het van iemand anders was, dacht Tim dat het zijn eigen song wel moest zijn, nam het op en het werd vastgelegd op zijn album. Op weg naar de platenmaatschappij om de eerste cd te halen hoort hij in zijn auto het nummer waarvan hij dacht dat hij het zelf had verzonnen! Van Abba. Dus niet tegen Björn en Benny vertellen, drukt hij ons op het hart als hij het prachtige Superior ten gehore brengt.

Er volgen nog veel meer nummers, zoals Right Next To The Right One, Isolation Here I Come en het zielstergend mooie Surfing The Surface over een onmogelijke liefde. Nog een cover ook, van Depeche Mode, alweer ontsprongen uit één van die huiskameropnames, waaruit een ware EP is ontstaan. Ook hier een mooi verhaal bij, over hoe een aantal die-hard Depeche Mode fans zich niet zo aardig hadden geuit op internet over zijn versie, maar dat hij onlangs een concert van de band bezocht, Martin Gore mocht ontmoeten en hem zelfs zijn versie voor mocht spelen. Martin was onder de indruk en Tim kon online twee middelvingers in de lucht steken tegen de negatievelingen. Enjoy The Silence. Een verhaal dat veel zegt over Tim zelf. Dat onze muzikale held ook zelf muzikale helden heeft en als fan zijn bewondering (op muzikale wijze) toont en wel degelijk geraakt wordt door negatief commentaar. Het onderstreept ook de setting waarin we ons vanavond bevinden, de zeer intieme sfeer, alsof we bij Tim in zijn huiskamer staan, op persoonlijke uitnodiging gekomen. Formidable, zou Stromae zeggen.

De innemende Deen laat ons nog weten dat hij ooit een nummer heeft geschreven voor de Nederlandse band Direct en hij laat ons nu zijn origineel horen, met de tekst zoals hij die had bedoeld. Voor de eerste keer, “so bare with me”. Er volgen nog meer nummers uit het rijke oeuvre van de man en er wordt genoten, meegezongen en stilgestaan bij het feit dat dit een zeer bijzondere avond is. Dat Amsterdam een speciaal plekje in zijn hart heeft merken we door de vele toegiften die nog volgen. Het publiek schreeuwt om nummers. Van gemeend (Secrets On Parade, ook een persoonlijke favoriet van mij die hij helaas niet zal spelen) tot ludiek (Great Balls Of Fire) en als iemand Yesterday roept, zegt hij ‘really?’ en begint hij het toch te spelen. Als dank zingen we een groot deel van de song zelf en hij laat dit ook dankbaar welgevallen.

Aan alles komt een eind. Helaas in dit geval. De keuze is om de cirkel rond te maken en te eindigen met een nummer van de band waar het voor hem allemaal mee begon en waar hij ook de avond mee begon. Hij bedankt ons en zet Silverflame in.

Laat ik dan ook de cirkel rond maken en het voor altijd in mijn hoofd prenten dat, ook al heb ik een keertje geen zin, een concert van Tim Christensen zal altijd de moeite waard zijn en ik ben nu juist blij dat hij dit optreden solo heeft gedaan, want het was een unieke, openhartige, knusse, sfeervolle en hoogstaande muzikale belevenis.