Vrijdag de dertiende. Op weg naar een concert van de Blood Red Shoes. Vorige keer was het een stomend Paradiso. Dit keer de Melkweg. In het voorprogramma speelt een Belgische band die ik een beetje ken en wel aardig vind. Hun eerste cd Free Blank Shots heb ik enige malen gehoord en er is nu een nieuwe schijf uit die ik nog niet heb gehoord. Precies op tijd spelen ze naar ik vermoed aardig wat van die nieuwe cd, want de nummers die ik dan nog in mijn herinnering heb zitten hoor ik niet voorbij komen, maar dat kan ook aan mij liggen. Ik moet eerlijk zeggen dat de drie jongens uit Gent me niet helemaal overtuigen met hun stevige (stoner) rock. Dat kan komen doordat ik de nummers niet (goed) ken, maar ik mis ook iets in de manier waarop ze het brengen. Ik mis wat overtuigingskracht. Helemaal aan het einde maken ze dat dan toch nog even goed en laten ze zich van hun stevigste kant zien (die dan aanschurkt tegen een band als Drums Are For Parades) in het instrumentale nummer Cowboy Panda’s Revenge, dat heerlijk doordendert in overrompelende modus. Toch maar die nieuwe cd eens uitchecken. (Hier een leuk linkje tussen het voor- en hoofdprogramma).
Ook weer mooi op tijd begint het (nu al) herkenbare en heerlijke drumpatroon van Cold, een nummer van de nieuwe cd In Time To Voices van de band waar we allemaal voor zijn gekomen. Een cd waarop ze – volgens eigen zeggen – een nieuwe weg zijn ingeslagen, waarbij iets meer de pas op de plaats is gemaakt, de diepte van een song is opgezocht en niet meer in elk nummer de dynamiek van hard versus zacht hoeft te zitten. Dat hoeft geen probleem te zijn, zolang het maar memorabele songs oplevert. Dat gebeurt gelukkig en daarbij vind ik het niet zozeer een nieuwe weg als meer een natuurlijke evolutie die gepaard gaat met volwassen worden. Zo veel verschil is er nu ook weer niet met het vorige album, waar het nerveuze, punkerige geluid van hun debuut al een beetje was losgelaten.
Er wordt een gezonde mix van songs van alle albums gespeeld. Toch is even aftasten tussen de band en het publiek. Iedereen voelt dat het in de lucht zit. Er wordt wel al gedanst, maar helemaal los gaat het nog niet. Dat heeft ook te maken dat nummers als In Time To Voices en het imponerende When We Wake zich daar iets minder voor lenen. Iets voorbij de helft van de set daagt Steven zelfs de mensen op het balkon uit om er vanaf te springen voordat ze aan Keeping It Close beginnen, waarna de remmen pas echt los gaan en het stagediven en crowdsurfen als vanouds worden opgepakt. De vaart en het moment worden niet meer losgelaten en Steven’s verzoek om bij het laatste nummer I Wish I Was Someone Better “bat-shit fucking mental” te gaan is niet aan dovemansoren gericht.
Natuurlijk komen ze nog terug. Vanaf het balkon heb ik zicht op de setlist die op de mengtafel onder mij ligt en ik zie nog twee nummers staan. Dat worden er uiteindelijk drie, te beginnen met It’s Happening Again. Na het nare bericht over het stagedive-ongeluk tijdens het Ongetemd festival in Den Haag wordt er hier niet zozeer gedoken in de massa (op één idioot na) als wel met beleid neergezegen op het publiek, zoals een Chinees uitziend meisje in jurk met schoudertas na zachte landing op handen wordt gedragen. Bij Colours Fade is er dan toch een klein incident als er steeds meer mensen het podium opklimmen en daar blijven staan. In 2008 gebeurde tijdens het concert hetzelfde en stond op een gegeven moment het hele podium vol publiek. Eerst probeert een roadie voorzichtig in te grijpen, maar laat al gauw de feestvreugde voor wat die is. Dat is niet het plan van de veiligheidsdienst van de Melkweg die vervolgens ingrijpt, want die dondert een stuk of zes man van het podium af. Zeer begaan met hun fans vragen zowel Steven als Laura-Mary of het goed gaat, of iedereen nog leeft, want “that was a bit brutal”.
Om te laten zien dat ze het nog niet zijn verleerd kondigt Steven de nu echt laatste song Je Me Perds (van hun laatste cd!) aan met: “this is for the punkrockers”. Na anderhalve minuut heerlijke schreeuwpunk verlaten Steven en Laura-Mary direct het podium in totale duisternis, een overdonderend applaus achter latend.
Zoals altijd bij deze band: een energiek en overtuigend optreden. Hun missie is weer geslaagd.
Ghosts of my Life 