Paranormal Activity

Het is stervensdruk. Ellenlange rijen voor de kassa. Zelfs voor de speciale kaartjespalen staan rijen mensen ongeduldig te wachten. Want het werkt niet zo makkelijk voor sommigen. Als je voor pinnen kiest, moet je in het andere schermpje kijken en daar de aanwijzingen opvolgen. Dat hebben veel mensen niet direct door. Dan verloopt de sessie en kunnen ze weer opnieuw beginnen. Natuurlijk ook precies de persoon voor mij, in het kortere rijtje waar ik naar toe was geswitcht. Ik zie met lede ogen aan dat de oorspronkelijke rij toch veel sneller was; natuurlijk. Als ik eindelijk aan de beurt ben houd ik mijn Pathe kaart voor de scanner en kan ik binnen een paar seconden een film selecteren en de actie afronden. Alles gaat goed, maar er komt geen kaartje uit het apparaat. Shit. Nog een keer. Maar dat doet de paal niet meer, want ik krijg de melding dat de kaart al is gebruikt voor een voorstelling. Godverdegodver. Ik ga dan maar in de lange rij staan voor de kassa. Gelukkig ben ik ruim op tijd en zijn er nog genoeg plaatsen, ondanks de drukte. Een kwartier later ben ik aan de beurt. Ik vertel het verhaal aan de dame achter de balie en ze piept mijn kaart langs de scanner. Ze kijkt op een vreemde manier naar het scherm. En daarna net zo naar mij. Ze zegt dat er in haar scherm staat dat ik naar een ‘verrassingsfilm’ ga en trekt haar beeldscherm mijn richting op om aan te tonen dat ze de waarheid spreekt. Ik snap het net zo min als zij en ze gaat bellen met iemand die misschien hulp kan bieden. Een verklaring is er niet, maar met enkele toetshandelingen kan ik alsnog naar ‘Paranormal Activity’. Het riedeltje van de ‘Twilight Zone’ klinkt in mijn hoofd. Ghost in the machine? Grappig hoe schijnbaar onbelangrijke incidenten een enorme meerwaarde kunnen krijgen door de omstandigheden waarin ze gebeuren.

De film is een ware hype. Voor iets van $ 15.000 gemaakt en nu al $ 100.000.000 opgeleverd. Blair Witch all over. In 2007 al af, gespot door Steven Spielberg die enorm onder de indruk was en de film onder zijn hoede nam, maar die hoede bleek een stoffige plank. De film zou met meer geld opnieuw gemaakt moeten worden en dan pas uitgebracht. Maar regisseur Oren Peli wist d.m.v. enkele screenings de potentie van de originele film te bevestigen en er kwam alsnog een bescheiden release, die als lopend vuurtje snel uitgroeide tot een groot succes.

Ik kreeg kippenvel toen ik de trailer zag. Zou dit eindelijk weer eens een film zijn dat je echt zit te griezelen? Ik hoopte het van harte. Ondanks de hype kom ik niet al te bedrogen uit. De film is echt wel creepy te noemen. Het gegeven is simpel. Een stel woont in een huis waar bovennatuurlijke verschijnselen zijn waar te nemen. De man besluit alles op te nemen met zijn dure videocamera. Het is ook de enige camera van waaruit de kijker de haast documentaire-achtige beelden te zien krijgt. Het real life gevoel ligt dicht om de hoek. In het begin is de man nog zeer sceptisch, hij maakt grapjes (die ook best leuk zijn) en installeert de camera op een driepoot in de slaapkamer, waar die de hele nacht aan blijft staan om eventuele bovennatuurlijke activiteiten vast te leggen. Hij wil zijn vrouw, die al eerder dit soort geesten ellende heeft meegemaakt, helpen en denkt dat hij de zaak zelf wel kan oplossen. Er ontstaat een ritme in de film, van nachtopnames die je als toeschouwer ziet en die de volgende dag worden bekeken door het stel. Telkens weer. En het wordt steeds vreemder en enger wat er ’s nachts gebeurt. Dat is dan ook het sterke punt van de film. De opbouw naar iets dat steeds huiveringwekkender wordt. Met een heftige climax.

Mijn favoriete griezelfilm aller tijden is ‘The Exorcist’. Bovennatuurlijke ellende met demonen. Het spreekt erg tot mijn verbeelding. Pure onzin die, mits goed verteld, toch wel dichtbij voelt. ‘Paranormal Activity’ weet dat punt redelijk goed te raken. Het punt dat het dichtbij voelt. Maar het is niet een gevoel dat je echt mee naar huis neemt. Daar is de film dan toch niet indringend genoeg voor.