De lange film is een intelligente psychologische thriller die je op fascinerende en spannende wijze in de greep neemt. Eerst in het rustige deel van het onderzoek, waar ontdekken centraal staat en later in een sadistisch kat en muis spel, waar de gevolgen gestalte krijgen. Als de cirkel op fraaie wijze rond wordt gemaakt is pas duidelijk of de gestelde vragen zijn beantwoord.
The Conspiracy zit heel goed in elkaar. De aannemelijkheid van wat je krijgt voorgeschoteld is groot. Het zou best kunnen dat er geheime groeperingen zijn die de touwtjes wereldwijd in handen hebben en er voor zorgen dat de dingen lopen zoals zij dat willen. Naarmate de film vordert komt deze in een ander vaarwater en krijgt het geheel een zeer onbehaaglijk, claustrofobisch karakter dat uitmondt in pure horror.
Van veel dingen weten we dat het gebeurt, en dat dat niet goed is. Maar meestal kiezen we er voor om onze kop in het zand te steken. The East drukt ons weer eens met de neus op de feiten, op een spannende en verantwoorde manier.
Het lijkt alsof een we inzoemen op een verborgen karakter uit het meesterwerk van Danny Boyle, die ons alle hoeken en gaten van ontaarding en perversiteit laat zien. Daar zit hem dan ook meteen de beperking in. Maar ach wat zeur ik eigenlijk, elk bezwaar wordt door de opwindende en overrompelende aanpak eigenlijk te niet gedaan. Daarbij zorgt het omslagpunt voor nieuwe inzichten en wat diepte en is het knap dat je ondanks alles toch sympathie krijgt voor de ontaarde antiheld. Kortom: its a helluva ride!
Het gevoel dat je langzaam gek aan het worden bent is beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld gebracht. Alicia komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over komt. (…) Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij onverwacht is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig hebt om deze nachtmerrie te verwerken.
Er wordt geen woord gesproken in deze (geluids)film van Kim Ki-duk, wat het geheel iets artificieels, maar ook iets heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst, schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat.
De film is gebaseerd op de École Polytechnique Massacre, ook wel de Montreal Massacre genoemd, die zich voordeed op 6 december 1989 in Montreal, Quebec, Canada. Het is misschien wel de meest indrukwekkende film over een onderwerp als dit die ik ooit heb gezien. Meedogenloos en zeer confronterend.
Hoofden splijten, benen breken, botten kraken, messen verdwijnen in lijven, kogels doorboren lichamen, ledematen worden verbogen in hoeken die anatomisch niet correct zijn. Zoals verwacht zijn de vechtscènes in de traditionele Indonesische martial art pencak silat stijl zowel sierlijk als snel, agressief, bruut en vooral heel dodelijk. In de persoon van hoofdrolspeler Iko Uwais is een nieuwe martial arts superster opgestaan. Zijn ontdekker Gareth Evans heeft de Indonesische vechtkunst in het spotlicht gezet en met de twee Raid-films een nieuwe hedendaagse standaard, waar nauwelijks aan valt te tippen.
Een legende verhaalt over eenzame mannen die in de bergen behoefte kregen aan de ideale vrouw en deze zelf maakten uit een bezem, wat stro en kleren. Ze kwam tot leven en nadat de mannen zich tegoed hadden gedaan aan haar, nam de vrouw op gruwelijke wijze wraak. (…) Uiteindelijk zit de film doordachter in elkaar dan verwacht en heeft ze een uiterst macaber tintje.
Er is weinig conversatie, veel kijken en fantaseren. Er heerst een dromerige, sensuele sfeer, soms speels, soms broeierig, maar altijd blijft je aandacht er bij. Ergens wringt er iets, iets dat verwarring opwekt en een gevoel van ontij. In de voice over spreekt een vrouw over haar liefde. Dit is een film over liefde, maar met alle lelijkheid die daarbij kan horen. De gewelddadige uitbarsting aan het einde laat daar geen misverstand over bestaan.
Ghosts of my Life 