De TV Draait Overuren: NIEUW

De TV draait overuren: NIEUW

(waarin ik op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die hun première seizoen hadden)

The Affair

Deze serie is fantastisch, om meerdere redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat verschillen.

• Broadchurch

Wat de serie prachtig laat zien is de onwetendheid, de angst, het rouw- en verwerkingsproces van de familie van het vermoorde jongetje. Daarbij zien we hoe oppervlakkig de uiterlijke schijn van perfectie binnen die gemeenschap was. Maar bovenal is daar de wrijving en wisselwerking tussen de twee detectives.

• Fargo

Zeer geraffineerde verhaallijn, uitgediepte personages, spanning, gevoel, verrassing en voorzien van die typische gortdroge, unieke humor die zo goed bij deze setting past. De perfecte mix van komedie en drama vol schokkende gebeurtenissen. (…)Misschien wel de beste serie sinds Breaking Bad.

• Helix

Hoewel dit eerste seizoen (volgend jaar vervolg) zijn beperkingen kent, blijft het toch wel leuk om naar te kijken, omdat je af en toe flink op het verkeerde been wordt gezet.

• Hollands Hoop

De gitzwarte humor en mooie vertolkingen pakken me direct. Geheimen, leugens, wantrouwen en interessante wendingen maken het boeiend. Het is leuk om te zien dat Fokke zo graag grip wil krijgen, maar daarin feilbaar blijft. Het feit dat het niet altijd zo geloofwaardig is, dat Fokke wel erg gauw over een moord heen stapt, maar ook alle kanten op schiet qua emoties en dat zijn vrouw Machteld wel heel erg naïef is doet niet af van het feit dat serie toch leuk genoeg is om naar te kijken. Het geeft de serie misschien juist dat eigen gezicht, dat niet volmaakt maar wel interessant is.

• Olive Kitteridge

Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven, waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje krijgt. Je wordt er flink verdrietig van.

• Penny Dreadful

De serie neemt zichzelf en het materiaal serieus en dat betaalt zich uit. Je wordt als kijker als het ware de duisternis ingezogen. De zoektocht naar Mina uit zich in gevechten tegen eigen en andere demonen, met een overkoepelend, groter kwaad dat zich steeds meer laat gelden. Zoals de poster aangeeft en Sir Malcolm in de serie verwoordt: “There are things within us all that can never be unleashed”.

• The Strain

Kinderen noch hoofdrolspelers worden gespaard. Alhoewel je het zelf kan gebeuren, wordt er geen verhaallijn vergeten. Het is alleen wel een beetje jammer dat de oppervampier er uit ziet als een mislukte clown… Al met al een aardige serie die als spin-off van Blade II kan worden gezien.

• Top Of The Lake

De titel geeft al aan dat de ijzige kalmte van het oppervlak heel wat te verbergen heeft. Als echter het allerlaatste muntje valt openbaart zich wat er diep verscholen op de bodem lag. Dat is afgrijselijk en om stil van te worden. Een uitermate goede serie, die je even de tijd moet geven, maar die aan het einde al je opmerkzame gedachten samenvoegt en begrijpelijk maakt op gruwelijke wijze.

• True Detective

Het zijn vooral de algehele triestige sfeer en  de gemankeerde personages die toch de aandacht vast blijven houden, hoewel McConaughey me met zijn lijzige, eentonige stem af en toe bijna in slaap wist te praten. De idioot hoge IMDb score (bijna net zo hoog als Breaking Bad!) onderschrijf ik dan ook niet.

 

De TV Draait Overuren: OUD

De TV draait overuren: OUD

(waarin ik op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die al meerdere seizoenen lopen)

• A’dam – E.V.A

Vanuit alle hoeken en gaten, daken en stegen, kanalen en de hemel, volkstuin en woonboot, kantoren en straten, buurtplein en crèche… Amsterdam!

• Boardwalk Empire

De serie komt ten einde, net als menig hoofdpersoon, als gevolg van bloederige afrekeningen. Een cirkel wordt rond gemaakt, op indringende en verrassende wijze.

• Braquo

Het is (alweer) een verdomd goed seizoen van deze zware jongens versie van Engrenages, die het gebrek aan subtiliteit goed maakt door de intense actie.

• Downton Abbey

“You have to take control of your feelings, before they take control of you”.

• The Fall

Een zeer knappe, realistische en uiterst spannende serie die ook nu nog niet ten einde is.

• Game Of Thrones

(…) het zijn heerlijke werelden en verhalen om in te duiken, vol fascinerende, goed uitgeschreven karakters en memorabele scènes, wat dan meestal toch de gevechten zijn.

• Girls

Girls blijft boeien door de enigszins excentrieke weergave van een normale wereld met alledaagse mensen en hun angsten, dromen, verantwoordelijkheden, waarbij de vaak hele scherpe teksten absolute hoogstandjes zijn.

• Hannibal

Elk woord wordt even zorgvuldig uitgekozen als uitgesproken, wat trouwens voor alles en iedereen in deze serie geldt. Het uiterst geraffineerde schaakspel tussen Graham en Lector neemt zijn loop.

• House Of Cards

Wat me na twee seizoenen in ieder geval duidelijk is, is dat Frank Underwood de duivel is (…) en de manchetknopen die Frank krijgt van zijn trouwe bodyguard alles zeggen: F U. Fenomenaal.

• Masters Of Sex

“It’s hard to tell where you stop and I begin”.

• Orange Is The New Black

Het is een heerlijke serie met een zeer uitgebreide cast vol alledaagse mensen die hier en daar een beetje vreemd of gek zijn, maar altijd een achtergrondverhaal hebben waardoor ze allemaal van vlees en bloed zijn, waardoor je er zelf meestal niet zwart-wit tegenover staat.

• Parenthood

Het is een zeer aangename serie die voor veel kijkers wel momenten van herkenning op zal leveren, of dat nu als ouder of kind is, losbol of zakelijk ingesteld, hoog opgeleid of werkend in een kroeg, gelukkig getrouwd of gescheiden.

• Sherlock

Dit blijft een zeer enerverende, intelligente, fascinerende en aparte serie.

• Utopia

Dit alles maakt deze serie (en ik quote mezelf): ‘interessant, verrassend, onvoorspelbaar, spannend, ontluisterend en heftig’ en ik voeg daar nog aan toe dat het origineel, uitdagend, doordacht is en stof geeft tot nadenken. “The world is full of love. Billions of people loving billions of others. All that love will turn to dust when our resources die”.

• Vikings

Familiebloed komt weer bijeen, verraad wordt niet vergeten, wraak wordt genomen, verbonden worden gesloten, bruiloften volgen uit liefde of de zucht naar macht, verbonden worden verbroken. Het zijn voornamelijk de acteurs en de rol die ze spelen die deze serie interessant houdt.

• The Walking Dead

De verandering van omgeving, het uit elkaar vallen van de groep, het zijn weer goede zetten om deze fantastische serie nog altijd zeer boeiend en aan de top de houden. Het omleggen van een zombie mag dan zowat gesneden koek worden, als het levende mensen betreft gaat het nog altijd niet in de koude kleren zitten.

 

Best Of The Rest

Best of the Rest

• The Brain Man

De lange film is een intelligente psychologische thriller die je op fascinerende en spannende wijze in de greep neemt. Eerst in het rustige deel van het onderzoek, waar ontdekken centraal staat en later in een sadistisch kat en muis spel, waar de gevolgen gestalte krijgen. Als de cirkel op fraaie wijze rond wordt gemaakt is pas duidelijk of de gestelde vragen zijn beantwoord.

• The Conspiracy

The Conspiracy zit heel goed in elkaar. De aannemelijkheid van wat je krijgt voorgeschoteld is groot. Het zou best kunnen dat er geheime groeperingen zijn die de touwtjes wereldwijd in handen hebben en er voor zorgen dat de dingen lopen zoals zij dat willen. Naarmate de film vordert komt deze in een ander vaarwater en krijgt het geheel een zeer onbehaaglijk, claustrofobisch karakter dat uitmondt in pure horror.

• The East

Van veel dingen weten we dat het gebeurt, en dat dat niet goed is. Maar meestal kiezen we er voor om onze kop in het zand te steken. The East drukt ons weer eens met de neus op de feiten, op een spannende en verantwoorde manier.

• Filth

Het lijkt alsof een we inzoemen op een verborgen karakter uit het meesterwerk van Danny Boyle, die ons alle hoeken en gaten van ontaarding en perversiteit laat zien. Daar zit hem dan ook meteen de beperking in. Maar ach wat zeur ik eigenlijk, elk bezwaar wordt door de opwindende en overrompelende aanpak eigenlijk te niet gedaan. Daarbij zorgt het omslagpunt voor nieuwe inzichten en wat diepte en is het knap dat je ondanks alles toch sympathie krijgt voor de ontaarde antiheld. Kortom: its a helluva ride!

• Magic Magic

Het gevoel dat je langzaam gek aan het worden bent is beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld gebracht. Alicia komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over komt. (…) Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij onverwacht is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig hebt om deze nachtmerrie te verwerken.

• Moebius

Er wordt geen woord gesproken in deze (geluids)film van Kim Ki-duk, wat het geheel iets artificieels, maar ook iets heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst, schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat.

• Polytechnique

De film is gebaseerd op de École Polytechnique Massacre, ook wel de Montreal Massacre genoemd, die zich voordeed op 6 december 1989 in Montreal, Quebec, Canada. Het is misschien wel de meest indrukwekkende film over een onderwerp als dit die ik ooit heb gezien. Meedogenloos en zeer confronterend.

• The Raid 2: Berendal

Hoofden splijten, benen breken, botten kraken, messen verdwijnen in lijven, kogels doorboren lichamen, ledematen worden verbogen in hoeken die anatomisch niet correct zijn. Zoals verwacht zijn de vechtscènes in de traditionele Indonesische martial art pencak silat stijl zowel sierlijk als snel, agressief, bruut en vooral heel dodelijk. In de persoon van hoofdrolspeler Iko Uwais is een nieuwe martial arts superster opgestaan. Zijn ontdekker Gareth Evans heeft de Indonesische vechtkunst in het spotlicht gezet en met de twee Raid-films een nieuwe hedendaagse standaard, waar nauwelijks aan valt te tippen.

• Sennentuntschi

Een legende verhaalt over eenzame mannen die in de bergen behoefte kregen aan de ideale vrouw en deze zelf maakten uit een bezem, wat stro en kleren. Ze kwam tot leven en nadat de mannen zich tegoed hadden gedaan aan haar, nam de vrouw op gruwelijke wijze wraak. (…) Uiteindelijk zit de film doordachter in elkaar dan verwacht en heeft ze een uiterst macaber tintje.

• Thou Wast Mild And Lovely

Er is weinig conversatie, veel kijken en fantaseren. Er heerst een dromerige, sensuele sfeer, soms speels, soms broeierig, maar altijd blijft je aandacht er bij. Ergens wringt er iets, iets dat verwarring opwekt en een gevoel van ontij. In de voice over spreekt een vrouw over haar liefde. Dit is een film over liefde, maar met alle lelijkheid die daarbij kan horen. De gewelddadige uitbarsting aan het einde laat daar geen misverstand over bestaan.

 

Horror top 10 van 2014

Horror top 10 van 2014

1. Thanatomorphose

Dit is een zeer extreme art-gore-film. De camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen. (…) Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture is getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.

2. Cheap Thrills

Wat begint als heerlijk puberale lol, met hilarische vondsten, wordt na verloop van tijd vernederend, onsmakelijk, pervers, ziek, extreem en goor.

3. What We Do In The Shadows

Horror en komedie zijn moeilijk succesvol te combineren. De Nieuw-Zeelandse makers van What We Do In The Shadows vonden Interview With The Vampire een prachtige film, maar ze wilden zo graag Brad Pitt eens naar de wc zien gaan. De (niet letterlijke) verwezenlijking van dat idee is volkomen geslaagd.

4. I Am A Ghost

Dat we een haunted house nu eens vanuit het perspectief van de geest mee maken is een zeer originele insteek. Dat deze geest niet kwaadwillend en ook nog eens bijna de hele film als enige in beeld is, is een gedurfde zet, die zeer geslaagd is te noemen. De herhaling die zeker in het begin zit is een noodzakelijk kwaad, om de sfeer van gevangen zitten in een soort loop weer te geven. De conversaties met het medium zijn zeer interessant. Het is alsof de geest in therapie zit, om dingen te verwerken en daarna verder te komen. Dit proces is fascinerend gedaan. Dan blijkt ook waarom ze vast zit, waarbij die bewustwording iets in werking zet die de film ook nog eens verdomd onrustbarend en simpelweg eng maakt. Uitermate goed gedaan.

5. The Babadook

De film kent een mooie, rustige opbouw, waarin goed duidelijk wordt hoe alle pijn, verdriet, zorgen, wanhoop, angst en gebrek aan liefde je teveel kunnen worden. Het trauma van het verlies van haar man komt tot leven in de vorm van een ouderwetse boeman die de moeder zelfs tegen haar zoontje opzet. Als dit eenmaal gebeurt, wordt de film echt knap griezelig, maar tegelijkertijd ook hartverscheurend en grappig.

6. Contracted

Stukje bij beetje krijgen we een beter inzicht in de persoon Samantha, wat er in het verleden heeft gespeeld, waar ze doorheen is gegaan, dat haar leven nog wat onstabiel is, maar beter dan voorheen. Op subtiele wijze ondersteunt deze informatie de wijze waarop ze zich gaat gedragen door het voorval, waardoor het zo realistisch over komt. Zelfs als de toon verandert heeft dat een reden. Contracted is interessante film waar huiver en medelijden hand in hand gaan. Het einde ligt trouwens enorm voor de hand, maar komt toch als complete verrassing.

7. Random Acts Of Violence (a.k.a. Malcolm a.k.a. Charm)

“That’s the problem with serial killers. They’re compulsively driven, so they got no panache. You need to be more philosophical about murdering people”.

8. The Purge: Anarchy

Het belooft een enerverende nacht te worden en die belofte wordt nog ingelost ook. Het morele dilemma dat een nacht als deze oplevert wordt dit keer wat meer over de lengte van de film verspreid en is wat minder prangend dan in deel 1. Dat komt omdat de hoofdpersoon een missie heeft, zich dus al heeft vereenzelvigd met het idee van The Purge, maar onderweg toch tegen zijn eigen gevoel van goed en kwaad aanloopt. De nadruk ligt op de actie en interessante wendingen in het verhaal, waarbij het op-het-laatste-moment-gered-worden-syndroom gelukkig niet telkens wordt toegepast.

9. Wolf Creek 2

De extreme bloody gore die volgt geeft de humor een ongemakkelijke en wrange bijsmaak. Zeker gezien het feit dat het op waarheid is gebaseerd. Dan neemt het verhaal alsnog een interessante wending waardoor alles weer mogelijk is. Het is een goede zet waarbij open deuren worden vermeden en de film je tot het einde toe in de greep heeft vanwege de brute moorden, kat- en muisspelletjes en martelpraktijken van Taylor.

10. Dark Circles

Dark Circles (de donkere plekken rond je ogen) speelt daarbij op slinkse wijze met het verwachtingspatroon. Waar je een schrikeffect verwacht komt het niet altijd, of toch net even anders. De spanning zit er goed in, met de unheimische verschijningen en de bijna ongelukken met de baby. Ook aan de opbouw is gedacht. Slaapgebrek, uitputting, draaien op de automatische piloot, irritatie, verwijten, ruzie, woede uitbarstingen, doordraaien… Is het echt wat ze zien? Draaien ze door? Dit is heel lang onduidelijk, waardoor het interessant blijft ondanks dat het zich op een gegeven moment een beetje voortsleept. En hoewel het top niveau van het begin nergens meer wordt gehaald kent de film een uitkomst die het geheel misschien toch in een ander genre plaatst dan verwacht.

 

Top 10 van 2014

Als ik de statistieken er bij pak zie ik dat ik minder bioscoopfilms heb gezien dan vorig jaar. Toen waren dat er 99 van de 375 uitgekomen films, nu zijn dat er 74 van de 378. Dat scheelt flink. Dat kan te maken hebben dat ik meer TV-series dan ooit heb gevolgd en dat kost tijd die ik niet kan besteden in de bioscoop. Het zij zo. Wat me ook opvalt is dat ik in 2014 wel veel mooie films heb gezien. Vandaar dat ik er gewoon een top 15 van heb gemaakt. Ik bedoel, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. En de volgorde? Ach, de volgorde…

Daarnaast waren de titels voor mijn jaarlijkse horror top 10 moeilijker te vinden. Grote films lieten het een beetje afweten, geen Maniac, Evil Dead of The Conjuring dit jaar, maar er zitten nog altijd mooie titels bij gelukkig. Dan een nieuw overzicht genaamd ‘best of the rest’, met films die tussen wal en schip vielen, of te oud waren om in de reguliere top 15 terecht te kunnen komen. Het TV overzicht tenslotte is wederom aangepast, nu in een OUD en NIEUW deel. Kortom, genoeg tips uit de oude doos, terwijl de ogen alweer gericht zijn op de toekomst, zoals het – na het enkele keren te hebben overgeslagen – PAC-festival in februari en natuurlijk Imagine in april.

Algemene top 15 van 2014

1. Under The Skin

Under The Skin is een aparte film, waarin weinig wordt gepraat, veel herhaling zit, die traag is, maar nooit verveeld omdat de misschien zelfs banale basis van het verhaal zo ontzettend boeiend en op aparte wijze wordt weergegeven. (…)Bereid je voor op een bijzondere ervaring. Bereid je ook voor om met een naar gevoel huiswaarts te keren.

2. Whiplash

Er ontstaat een soort strijd tussen leerling en leraar, die beide niet van opgeven willen weten. De film neemt daarbij een interessante wending die zorgt voor een verrassing, maar het blijkt een interlude te zijn voor een meer dan fantastische finale, met een weergaloos kippenvel moment tot slot.

3. Enemy

Dit verhaaltje dat ik nu neerpen geeft niet weer hoe ongelooflijk mysterieus, ongemakkelijk, beangstigend, subtiel en raadselachtig de film is. De film is een spinnenweb, bestaande uit draden,  die allen verbonden zijn en waarbij het effect op de een, gevolgen heeft voor de ander. Het speelt zich af in een grauwe wereld, waar alle kleur uit is gezogen. De ontwikkeling van het verhaal gaat traag, maar is enorm boeiend. Je hunkert naar informatie, maar die wordt schaars gegeven. Vragen en antwoorden vliegen razendsnel door je hoofd, om grip te krijgen. En hoewel je verstand er soms niet bij kan voel je toch precies wat er wordt bedoeld. Het gevoel dat het helemaal niet in orde is en toch ook weer wel. Dat het moet gaan zoals het behoort te zijn, ook al ben je de vlieg in het web. Zet je schrap voor een mindfuck met een bizar eng eindbeeld.

4. 12 Years A Slave

Boeiend is het begin, waarin we zien hoe Northup in de val loopt. Adembenemend als je voelt hoe het moet zijn als er zo’n onrecht aangedaan wordt waar je niets tegen kan doen. Tragisch dat niemand te vertrouwen is en dienstbaar zijn de enige mogelijkheid tot overleven blijkt. Afschuwelijk hoe een mens een ander mens zo kan behandelen, zowel geestelijk als lichamelijk.

5. Boyhood

Als ik Eye achter me laat, het pontje pak, de bus, en napraat en denk over de film krijg ik eigenlijk het mooiste cadeau. Terugdenken aan je eigen leven, het ophalen van herinneringen, het zien van overeenkomsten met de film (…), nadenken over hoe het was, voelen waar het om gaat. Verder denkend en pratend kom je er achter dat alles in de film eigenlijk heel goed in elkaar zit, zorgvuldig is gedaan, reëel en geloofwaardig overkomt. En je snapt dat het laatste shot al twaalf jaar geleden vast stond in het hoofd van Linklater, het shot dat antwoord geeft op de vraag die Mason op een gegeven moment stelt: “what’s the point of all this”.

6. The Wolf Of Wall Street

Gebaseerd op het levensverhaal (en de boeken) van Jordan Belfort weten Martin Scorsese en Leonardo diCaprio er een waar feest van te maken. Een feest om naar te kijken en van te genieten. Een feest dat maar liefst drie uur duurt en geen seconde verveelt. Op zich al een knappe prestatie, want het laat een best eenzijdig verhaal zien, waarin we kunnen smullen van de uitspattingen van Belfort die op het obscene af zijn, maar de andere kant van de medaille, de vele gedupeerden die het vaak toch al niet zo breed hadden, komt totaal niet aan bod. Een keuze die voor deze film toch goed uitpakt. De combinatie van komedie en misdaad vloeit mooi samen en maakt het tot een licht verteerbaar geheel, waarin diCaprio van het doek spat.

7. Deux Jours, Une Nuit

Het is een helletocht op micro niveau, die echter een boodschap op macro niveau uitdraagt. Het wordt op indringende en emotionele wijze voelbaar gemaakt door de formidabel spelende Cotillard.

8. Starred Up

Starred Up is één bal spanning die je als kijker constant voelt en je op het puntje van je stoel houdt. Maar er is veel meer. Het geeft een kijkje in hoe het er in de gevangenis aan toe kan gaan, maar dan drie tandjes heftiger dan wat je gewend bent. Het laat je kennis maken met personages voor wie je een oordeel klaar hebt, maar waarvan je dat oordeel aan het einde van de film toch wat bij moet stellen, in positieve of negatieve zin, want alles blijkt grijzer dan verwacht. (…)Een uiterst rauwe en intense ervaring. Het is een tijd geleden dat ik zo onder de indruk de bioscoop weer verliet.

9. I Origins

Ian maakt een soort reis. Als wetenschapper wordt hij verliefd op een spiritueel ingestelde vrouw, die hem via een mooie, maar niet staafbare redenatie kennis wil laten maken met die andere zijde. Hij sluit zich er echter voor af, ook al kan hij bepaalde zaken niet verklaren, en richt zich geheel op zijn studie, als zijn geliefde door een bizar ongeluk om het leven komt. Maar hoe kun je loslaten als je steeds weer wordt vastgegrepen? Een ‘toevallige’ uitzondering in zijn alledaagse leven brengt hem uiteindelijk dichterbij iets wat hij zo graag wetenschappelijk wil onderbouwen om zekerheid te hebben. Kan geloof dan zekerheid zijn? Het komt allemaal samen in een einde dat – ook al zie je het aankomen – een brok in de keel en een traan in het oog opwekt.

10. Metalhead (Málmhaus)

Metalhead is een prachtige zwarte parel die een Arthouse roulatie zou moeten krijgen. De poster die mij juist aansprak kan mensen afschrikken, wat niet de bedoeling moet zijn. “Don’t judge a book by it’s cover” is een kernwaarde van de film.

11. The One I Love

Creepy, grappig, leerzaam, vreemd, geloofwaardig; vol leuke en ‘fucked up’ ideeën. Een film waarover je nog heel lang na kunt praten…

12. Her

Je moet er in mee kunnen gaan dat een computer programma gevoelens kan hebben en ontwikkelt. Dan blijft alsnog de vraag in hoeverre die gevoelens echt zijn en niet gekopieerd uit wat het systeem uit waarneming heeft geleerd. Maar mensen kunnen ook emoties veinzen… Je gaat er in mee dat Theodore het als ‘echt’ ervaart, evenals Samantha, waarmee je als kijker weer terug komt bij de vraag: wat is echt? In hoeverre willen we ons laten bedonderen? Hoe erg is dat? De film biedt geen antwoorden, maar een hoop stof tot nadenken.

13. Guardians Of The Galaxy

Guardians Of The Galaxy neemt zichzelf verre van serieus. Ook daar had ik op voorhand mijn bedenkingen bij, want humor is een moeilijk iets. Gelukkig weten ze in deze film de juiste toon te vinden die zorgt voor heel wat vrolijke momenten, zonder dat de balans met de overige elementen (actie, drama, avontuur, science fiction) er door wordt verstoord. Zelfs de 3D effecten maakten sinds lange tijd weer eens indruk op me. Een diepere boodschap of gedachtengang hoef je hier echter niet te verwachten, maar voor een heerlijk ruimtespektakel ben je aan het goede adres.

14. Interstellar

De bijna drie uur durende film is enorm boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd zien, dat in theorie duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt dat je niet onberoerd laat.

15. Ida

Wat de invloed van de (wereldse) beproevingen op beide vrouwen is wordt op markante wijze duidelijk, net als het feit dat de gruwelen van de oorlog nog heel lang voelbaar zullen zijn. Een erg mooie film die je in zijn greep houdt met een droef stemmend einde dat de meeste van ons ook nog even een spiegel voor houdt.

 

 

TV Series 2013 (A – D)

TV beleeft weer hoogtijdagen. Zeker in Amerika wordt er flink geld gestoken in series die zeer succesvol zijn en kunnen wedijveren met bioscoopfilms. De lijst van series die ik volg wordt steeds langer en ik heb het dit jaar ook wat beter bijgehouden. Dus hieronder een flink aantal van de series die ik heb gevolgd, maar nog niet eens alles. Daarbij zijn er nog enkele waar ik nog aan moet beginnen, of waar ik net aan ben begonnen. Die ga ik vanaf dit jaar bespreken zodra ik zo’n serie heb gezien.

Het staat hieronder op alfabetische volgorde en je merkt vanzelf of ik het wat vond.

Arrow (1^e seizoen, 23 afleveringen, 42 min, IMDb 8,1)

Een biljonair playboy-vigilante à la Batman, maar dan zonder diepgang. Hij spoort slechterikken op en dood ze met een pijl. Het voelt echter aan als een soap, ‘The Bow And The Beautiful’ of zoiets en de lege huls gaat al snel vervelen. Na een aflevering of wat afgehaakt.

 

Bates Motel (1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 8,0)

Norma Louise Bates en haar zoon Norman verhuizen naar een motel. Je ziet HET hotel met daarachter HET huis. Je denkt dat het zich in de jaren ’60 afspeelt als je de beginbeelden van deze serie ziet, maar niets is minder waar. Als de titel van de serie in beeld is geweest zien we Norman, met oortjes in, luisterend naar muziek. Hij is 17 jaar en onderweg naar school. Het is een gedurfde zet om het verhaal naar het heden te verplaatsen, ook al is het gebaseerd op jongere versies van karakters uit de beroemde film Psycho van Hitchcock uit 1960! Een prequel in de toekomst, die verder weinig met het origineel gemeen heeft. Norman is een wat nerdige, maar verder redelijk normale jongen die echter last heeft van ‘episodes’ waarin hij (gewelddadige) dingen doet die hij zich later niet meer kan herinneren. Hij heeft een vrijgevochten broer die ook in het huis komt wonen en zich bezig houdt met drugshandel die gedoogd wordt door de inwoners van het vreemde plaatselijke stadje. Maar de serie draait toch vooral om moeder Norma, die op formidabele wijze wordt gespeeld door Vera Farmiga. Slinks, manipulatief, directief, gedesillusioneerd in mensen, een beetje vreemd, sexy, maar tegelijkertijd ook kinderlijk en naïef. De band tussen Norma en Norman is stevig en wordt zeer subtiel aangehaald door moeders. Naast het alledaagse leven van de zorg voor het hotel en het krijgen van relaties, brengt de historie van de oude eigenaar van het hotel problemen met zich mee, die ongewild uitmonden in moord en doodslag. De serie kent een oubollig soort van plattelandsgevoel, alsof de tijd toch wel een beetje heeft stil gestaan. Een beetje Twin Peaks achtig. Een andere overeenkomst met die serie van Lynch is de seksuele ondertoon die broeierig aanwezig is. Het gaat allemaal niet heel erg vlot, maar Vera Farmiga maakt het een genot om naar te kijken. Om met een mooie uitspraak van haar te eindigen: “why do crazy people keep gravitating towards me”?

Boardwalk Empire (4^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,7)

Aan het einde van het derde seizoen kwam de onvermijdelijke confrontatie met grote gevolgen. Zo schreef ik dat ook bij het tweede seizoen en ook dit keer is er niets aan gelogen. De confrontatie in seizoen 2 was echter persoonlijk en in 3 grootser en zakelijk, met een hoop dooien tot gevolg. Aangezien Nucky Thompson niet van oorlog houdt roept hij de grote bazen bijeen om rust te verkrijgen. Mijn favoriete personage Arnold Rothstein weet het mooi samen te vatten: “All of man’s troubles come from his inability to sit quietly in a room by himself.” Aangename aanvulling is trouwens Patricia Arquette, als Florida connectie en Jeffrey Wright in de prachtrol van Dr. Valentin Narcisse, een eloquente man die zich sterk maakt voor het zwarte volk dat hij steevast Libyans noemt, maar net zo slecht is als de rest van de gangsters.

 

Borgen (1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 minuten, IMDb 8,0)

Borgen is een veel geroemde Deense serie over een vrouwelijke politieke leider die premier wordt en wat dit feit met haar doet en hoe het haar verandert. Het maakt mij eens te meer duidelijk dat ik niet van politiek hou en al het achterbakse gedoe er omheen. Macht en misbruik daarvan. Het gesjacher, gesjoemel en geneuzel. Ik hoef het niet te zien en het boeit me niet. Ander feit is dat ik kennelijk niet echt aansluiting kan vinden met Deense series. Met veel moeite en op aanraden heb ik me door The Killing heen geworsteld. Best goed, maar echt veel te langdradig. Borgen is flauw gezegd The Killing zonder ‘killing’.

 

Braquo (1^e en 2^e seizoen, 8 afleveringen, 52 min, IMDb 8,0)

Een brute Franse politieserie. Van een groep van vijf Parijse politiemensen pleegt er eentje zelfmoord omdat hij in de gevangenis terecht dreigt te komen omdat hij een verdachte heeft mishandeld. De vier overgebleven maten (drie man en een vrouw) gaan op onderzoek en daarbij gaat een getuige in de zaak per ongeluk dood. De zaakjes waarbij het team is betrokken zijn vies en geweld is voor hen de enige manier om de problemen c.q. de zaken op te lossen. Het gaat echter van kwaad tot erger, waardoor interne zaken achter ze aan zit en zelfs hun eigen chef het eigenlijk niet meer ziet zitten met ze. “Ze zijn de beste en iedereen wil daarbij horen. Maar we doen niets en nemen geen risico en wachten tot mensen die we zo bewonderen een fout maken. Een fout die ons beter maakt dan onze helden”. De problemen stapelen zich op, zowel privé als zakelijk en de neerwaartse spiraal waarin de vier zitten geeft geen hoop op verbetering. De verhalen en de personages zijn boeiend. Hoewel het wat ongeloofwaardig is hoe deze vier politiemensen als bijna criminelen door het leven gaan vergoed hun spel en de sympathie die ze ondanks alles opwekken meer dan genoeg. Een stuk zwart-witter dan tegenhanger Engrenages, maar dat heeft ook wel wat. Om er nog een mooie Armeense wijsheid uit de serie tegenaan te gooien: “Als er achter elke baard wijsheid schuilt, zouden alle geiten profeten zijn”.

 

Breaking Bad (5^e seizoen, 16 afleveringen, 45 min,  IMDB 9,5)

Ik voorspelde een noodlottig einde van deze serie. Of dat zo is ga ik niet verklappen.

Het sublieme van deze serie is het feit dat ze je altijd een stap voor zijn en blijven. Het is en blijft de beste serie die ik in jaren heb gezien en ik baal dat het is afgelopen. Maar, om iets te quoten wat ik heb gelezen op internet: “Don’t cry because it’s over, smile because it didn’t end like Dexter.”

Ik heb die fucking limited edition bluray barrel box set gewoon in huis gehaald en ga de serie snel weer herkijken. Bitch!

Charlie (1^e seizoen, 10 afleveringen, 25 min. IMDb 7,2)

Dit is een aparte ziekenhuisserie met goede acteurs. Hoofdpersoon Charlie (Halina Reijn) werkt op de spoedeisende hulp van een groot ziekenhuis. Daar neemt ze soms beslissingen die niet altijd helemaal volgens het boekje zijn. Daarnaast is ze verslaafd aan medicijnen en houdt ze dit verborgen voor haar man en kindertjes, die ook niet weten dat ze er een affaire met een collega op na houdt. De serie kent wat aparte (ziekenhuis)typetjes, die niet allemaal even genietbaar zijn. Zo werkt de stagiaire me heel erg op zenuwen. Door de iets andere insteek, leuke acteurs en korte afleveringtijd is het best leuk om deze serie te volgen.

Comic Book Men (2^e seizoen, 8 afleveringen, 21 min, IMDb 7,5)

De vier mannen uit Jay and Silent Bob’s Secret Stash zien weer heel wat speciale comics en toys aangeboden worden, die ze na veel heen en weer bieden meestal voor een goed prijsje weten te bemachtigen. Is het niet voor de winkel, dan wel voor de eigen collectie. Veel (on)gein en passie voor alles wat met deze pop-culture te maken heeft. De afleveringen zijn korter nu, maar het blijft leuk voor idioten (zoals ik) die bekend zijn met het wereldje.

Danni Lowinski (1^e seizoen, 13 afleveringen, 40 min, IMDb 7,3)

Danni is een flamboyante advocaat zonder kantoor, met een goed idee. Ze mag een tafeltje neerzetten in de gemeenschappelijke ruimte van een winkelcentrum, alwaar ze haar klanten voor één euro per minuut van consult voorziet. Per aflevering komt een zaak aan bod, waarbij Lowinski niet altijd de juiste insteek heeft, maar al doende leert ze met vaak goede resultaten. Hulp en advies krijgt ze van enkele mensen uit winkels om haar heen, zoals de fietsenmaker, het koffiemeisje en de jongen van de massage stoelen. Zelfs die leuke advocaat van het dure kantoor boven weet ze op haar geheel eigen wijze voor zich te winnen. Die geheel eigen wijze is waar het om gaat in deze serie en dat wordt op innemende wijze gedaan door nieuwkomer Marlijn Weerdenburg. Heerlijke stoorfactor is Michiel Romeyn die haar aan een rolstoel gekluisterde vader speelt. Erg leuke serie.

Dexter (8^e seizoen, 12 afleveringen, 55 min, IMDb 9,0)

Het achtste en laatste seizoen. Debra zit in haar diepste dal ooit, Dexter leert nieuwe dingen over zichzelf via een psychiater die op haar beurt wordt geteisterd door een seriemoordenaar. De serie is toch wel over het hoogtepunt heen en het is goed dat er een einde aan komt. Het gezeur over eventuele opvolgers en gelijkgestemden komt ook nu weer om de hoek kijken. Maar dat willen we niet. Er is maar één Dexter en dat is Dexter. Het feit dat hij door de jaren heen steeds ‘menselijker’ wordt betekent dat hij steeds meer invloeden van buitenaf toe laat, wat zowel voor zichzelf als zijn omgeving alleen maar negatief uitpakt. Op zich een goed gegeven, maar de uitwerking blijft flink achter bij het idee. De uit het niets opgetrommelde psychiater met enorme invloedssfeer staat me ook tegen. Het slot laat me achter met gemengde gevoelens. Deze serie had veel beter verdient.

Doris (1^e seizoen, 8 afleveringen, 30 min, IMDb 7,9)

Doris is net gescheiden en woont met haar twee kinderen in een benedenwoning in Amsterdam. Met steun van zus Saar en vriend Tim weet ze zich al multi-taskend door het leven te bewegen, zich continue vragen stellend over dat leven. Alledaagse situaties krijgen een enorme meerwaarde door het grote komische talent van Tjitske Reidinga die Doris speelt. Haar mimiek is buitengewoon treffend. Ze is ook de bedenker van de serie, samen met Roos Ouwehand (die haar zus speelt). Lekker behapbaar ook, die dertig minuten per keer.

Downton Abbey (4^e seizoen, 9 afleveringen, 65 min, IMDb 8,7)

Het derde seizoen eindigde hoe we het allemaal graag hoopten, tot er in de laatste scène iets vreselijks gebeurt. Alweer een dode, en niet zo maar eentje. Maar ja, ‘life goes on’, ook op dit landgoed. Wederom spelen de grootse zaken in het leven een rol, maar blijft alles toch op aristocratische wijze rustig voortkabbelen. Goed fatsoen en orde zorgen daar wel voor. “The business of life is the acquisition of memories. In the end that’s all there is” weet butler Carson mooi te formuleren. De heerlijkste uitspraken komen echter nog altijd van de al bijna tachtig (!) jarige Maggie Smith in haar rol van Lady Crawley. Als haar wordt gezegd “how you hate to be wrong” repliceert ze op typische wijze: “I wouldn’t know. I’m not familiar with the sensation”. Heerlijk!

TV Series 2013 (E – L)

Engrenages (4^e seizoen, 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)

Seizoen vier gaat aan de slag met een linkse actiegroep die opkomt voor illegale vluchtelingen. Hun acties zijn echter extreem en dit geeft zowel de politie als mijn favoriete advocaat Karlsson weer voldoende om handen. Advocaat Pierre Clement gaat in zijn nieuwe functie ook voor criminelen werken. De actie van Laure uit het vorige seizoen hangt als een zwaard van Damocles boven haar hoofd, aangezien een nieuwkomer binnen haar afdeling als getuige bij zijn (ware) verhaal blijft, terwijl de oude rotten Laure willen ontzien. Rechter Roban heeft het zwaar met zijn familie en binnen het gerechtelijk systeem, als hij steeds meer een eigenwijze outcast wordt die niet volgens de onzuivere regels wil spelen. En wie hebben we daar? Johan Leysen heeft een aardige rol weten te bemachtigen! Deze serie blijft zeer vermakelijk, maar dit vierde seizoen is niet het beste. Misschien daarom dat het cijfer van IMDb van een 8,3 naar een 7,8 is gegaan?

The Fall (1^e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 8,1)

Belfast, Noord Ierland. Een stad die zo zijn eigen regels kent. Alice Monroe is een Detective Superintendant die door de Metropolitan Police naar deze stad is gestuurd om zich bezig te houden met het onderzoek naar een moord. Ze is berekenend, doortastend, zakelijk en gaat recht op haar doel af. Het worden moorden, een seriemoordenaar zo blijkt. Er worden carrièrevrouwen vermoord, die allemaal hetzelfde profiel hebben. Tegenover Monroe staat de moordenaar. Een getrouwd man, vader en therapeut. Ook hij is berekenend, volgt een patroon, neemt de tijd om dit uit te voeren zodat het op de juiste manier gebeurt. Hij leidt een dubbelleven, want zijn gezin weet van niets. Het is fascinerend en angstaanjagend tegelijk. “No one knows what’s going on in someone else’s mind. Life would be intolerable if we did”. Er zijn mooie parallellen tussen de detective en de killer, die we door elkaar geweven te zien krijgen. Zoals de rauwe, haast zakelijke seks die zij heeft in haar hotel en de bijna liefdevolle manier hoe hij zijn slachtoffers ensceneert. Er is aandacht voor dingen die (binnen het onderzoek) normaal zijn, maar voor de toeschouwer nieuw (zoals dat je door de politie ingeschreven wordt in een logboek als je een plaats van misdrijf gaat betreden) of confronterend omdat je het nog niet eerder zo zag (zoals de mooie vrouw die in rigor mortis staat van brancard naar tafel wordt overgebracht). Verder is het fijn om Gillian Anderson na zoveel tijd weer (zie ook Hannibal) te zien. SPOILER: Het is wel een beetje jammer dat de zaak niet wordt afgerond en we moeten wachten op een vervolg. Is het je trouwens ooit opgevallen dat Gillian soms maar met één oog knippert?

Feuten (3^e seizoen, 10 afleveringen, 25 min, IMDb 7,5)

Na twee seizoenen de ins en outs van de studenthuizen en wilde populatie meegemaakt te hebben, dachten de schrijvers dat het tijd was om de horizon te verbreden. Gelijk hebben ze. Dus Bram Wachtmans gaat stage lopen bij een advocatenkantoor, waar hij wordt opgegeild door nieuwkomer Victoria Koblenko (als Fleur) en al snel door heeft dat het voor wat hoort wat is. Dat hoort wat is dan de belangrijkste aanwinst voor de serie in de vorm van Robert de Hoog (als Vincent Francken) die Ithaka wordt binnengeloodst onder valse voorwendselen en meteen de aandacht naar zich toetrekt door sterk spel. Maar natuurlijk wordt ook de titel van de serie niet uit het oog verloren en is er weer een nieuwe lading sjaarzen die als voetveegjes worden gebruikt. Kortom, volop adolescente tradities en opportunisme bij het klaarstomen voor de grote mensen maatschappij vol witte boorden. Met een hoop platitudes, een wat ongeloofwaardig einde en het uitstellen van de stap naar verantwoordelijk en volwassen gedrag is er maar één vraag die over blijft: biertje?

Flashpoint (1^e t/m 5^e seizoen, 9 – 22 afleveringen, 41 minuten, IMDb 7,5)

Alweer een inhaalslag, want deze Canadese serie is al afgelopen en kent totaal vijf seizoenen! Een speciale eenheid van de politie, de S(trategic) R(esponse) U(nit) wordt ingezet om direct te handelen in problematische situaties (gijzeling, huiselijk geweld, e.d.) die aan de gang zijn. Elke aflevering begint met een dramatisch hoogtepunt, waarna we enkele uren terug in de tijd gaan om te zien hoe het zover heeft kunnen komen. Aan het einde volgt een mooi rustig liedje waarbij we de afloop kunnen overzien. Uitgaande van het principe ‘connect, respect, protect’ zijn het zeer menselijke en emotionele verhalen die vaak zonder dat er een schot wordt gelost tot een ‘goed’ einde komen. Dit en het feit dat er wel degelijk dingen (vreselijk) mis kunnen gaan, maakt het een boeiende serie, waarbij de focus op het team en de mensen in een benarde situatie ligt. Privé perikelen van de politiemensen worden slechts zeer zijdelings belicht, maar dat is op zich geen gemis. De serie kent een hoge constante kwaliteit, is heerlijk spannend en stevent af op een explosieve dubbele eindaflevering in het laatste seizoen met een zeer bevredigend einde. Hier in huis zijn een aantal vaste uitdrukkingen (zoals ‘stealth approach’, ‘no joy’ en ‘I’ve got the solution’) uit de serie in ieder geval gemeengoed geworden. Ik ga deze serie echt missen. “Copy that”!

The Following (1^e seizoen, 15 afleveringen, 43 min, IMDb 7,6)

Ryan Hardy (Kevin Bacon) weet seriemoordenaar Joe Carroll (James Purefoy) in het gevang te krijgen. Als deze 9 jaar lang zit te brommen, werkt hij een briljant plan uit, dat hem een heel leger van gelijkgestemden oplevert, die alles voor hem zullen doen. Dit niet geheel geloofwaardige maar interessante gegeven wordt spannend uitgewerkt, maar wel erg Amerikaans. Zo glippen wel erg veel dingen door de vingers van Hardy, eindigt elke scène met dezelfde over-dramatische muziek, gaat elke moordenaar eindeloos ouwehoeren voordat ze tot moorden overgaan (wat dan dus vaak niet meer lukt) en zijn veel confrontaties in het tè donker. Enkele malen dacht ik er de brui aan te geven, maar dat had de serie kennelijk ingecalculeerd, want dan gebeurde er iets dat toch wel weer interessant was, waardoor ik weer bleef hangen.

Game of Thrones (3^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)

The Rains of Castamere. De negende aflevering van het derde seizoen. Dat is een aflevering die ik niet snel zal vergeten. Zelden heb ik dat ik tijdens een serie met mijn mond vol tanden sta, maar dat was nu zeker het geval. Na heel veel woorden komt het tot daden die dan ook direct in de overtreffende trap gaan. Sprakeloos. In de Posthoornkerk te Amsterdam was er een tentoonstelling dit jaar over deze serie die duizenden bewonderaars trok en lange rijen en wachttijden veroorzaakte. Het was gratis (hulde!) en ik had het geluk op een rustig tijdstip te komen waardoor ik zo door kon lopen naar binnen en zonder tijdslimiet alles kon bewonderen. En heel, heel eventjes voelde ik mij een koning toen ik op de beruchte troon kon plaatsnemen.

Girls (2^e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,2)

Nadat het eerste seizoen me wist te boeien, weet het tweede seizoen met helemaal in te pakken. Het duurde even voordat ik in de flow van de serie kwam, maar de alledaagse en toch buitengewone personages weten op hoogst originele wijze een kijkje te geven in hun bestaan. Seksueel gaat de serie ook best ver, op een vaak zeer pijnlijke manier. Wat echter de meeste indruk achter laat zijn de dialogen en woordvondsten. Vandaar enkele voorbeelden.

Dialoog tussen Hannah en Jenna die in bad zitten:

“O my God Jenna”.

– “What?”

“You just snot rocketed in the tub.”

– “That was gross?”

“That was so gross.”

Monoloog van Adam tegen Hannah:

“Hannah, I hear where you stand. And as an outsider looking in I’m impressed and I applaud how mature you’ve handled your resolve to end this. But as a man living my man life my desire for you cannot be repressed. And to quit this pursuit would be to shirk self-respect and abandon my own manhood, and that’s not going to happen.”

Mooie uitdrukking van Hannah als ze op een feest snel van de een naar de ander gaat:

“Excuse my social butterfly-ness”

Of als iemand te dichtbij komt heeft ze het over ‘spacerape’.

Hannibal (1^e seizoen, 13 afleveringen, 43 min. IMDb 8,4)

Gebaseerd op de karakters uit het boek van Thomas Harris. Drie mannen vormen de kern van de serie. Will Graham (Hugh Dancy) is een briljante, getormenteerde, in zichzelf gekeerde leraar, die door de FBI (waarvoor hij werkte) ingezet wordt als specialist bij moordzaken. Hij heeft het unieke empatisch vermogen om op de plek van een moord als het ware terug te spoelen en te zien wat er is gebeurd door zich te identificeren met de dader. Door zijn gave is hij wat contactgestoord en wordt hij door nachtmerries getergd. Jack Crawford (Laurence Fishburn) is de man van de FBI die met hem samen werkt, hem ‘gebruikt’ om zaken op te lossen. Zeer resultaatgericht, waardoor hij soms de menselijke kant niet ziet. Fishburne brengt de rol met enorme gravitas. Als laatste is daar Dr. Hannibal Lector (Mads Mikkelsen in een weergaloze rol), de psychiater van Will, die de touwtjes in handen heeft, uiterst berekend en manipulatief kan zijn en zeer begaafd is. Liefhebber van ‘haute cuisine’ zet hij vriend en vijand de meest exquise gerechten voor. Hij wordt ook door Jack gebruikt als ‘sparring partner’. Gedrieën zijn ze bezig met het onderzoek naar de Chesapeake Ripper, die zeer originele, morbide en extreme moordtableaus als een soort kunstwerk achter laat, waarbij de slachtoffers op gruwelijke maar uiterst professionele manier zijn ontdaan van hun organen.  Dit is een uiterst intelligente psychologische thriller serie, waarbij de meeste moorden alleen als eindproduct te zien zijn, wat dan wel zeer grafisch is gedaan. Dit gaat onder je huid gaat zitten, zwaar, depressief, intellectueel uitdagend. Een ware delicatesse!

Hemlock Grove (1^e seizoen, 13 afleveringen, 50 min, IMDb 7,0)

De aankondiging van deze serie deed me watertanden. Eli Roth (executive producer), Famke Janssen, horrorserie, weerwolf… What’s not to like? Nou, de serie zelf. Ook weer een kleine stad waar dan twee jonge meisjes vermoord worden aangetroffen. Twee jongens (waarvan eentje een weerwolf) gaan op onderzoek. Het komt me allemaal erg onvolwassen en rommelig over. Een recensent schreef over deze serie: “corny and emphatically less profound than it thinks it is”, waarbij ik me geheel wil aansluiten. Netflix kwam met een aparte actie. Ze hebben het hele eerste seizoen in één keer aangeboden. Je kon dus meteen alles kijken. Ik ben echter niet ver gekomen.

House Of Cards (1^e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 8,8)

Francis Underwood (Kevin Spacey) krijgt niet de positie binnen het Witte Huis bij de Democraten die hij dacht te krijgen nadat door (o.a.) zijn toedoen partijgenoot Garrett Walker tot president wordt verkozen. Hij likt ogenschijnlijk zijn wonden, doet alsof hij zich schikt in het lot maar gaat wraak nemen door iedereen te piepelen op de meest vileine, slinkse en meedogenloze wijze, waarbij hij zelf ondertussen zijn positie alleen maar versterkt. Zijn vrouw (Robin Wright) staat aan de top van het bedrijf dat zich bezig houdt met ‘schoon water’, maar lijkt al net zo ‘cold hearted’ als haar man. Hun huwelijk is een zakelijke overeenkomst waarin ze beiden gedijen. Normaliter houd ik niet zo van politiek geneuzel (zie Borgen), maar hier is het geneuzel slechts een middel om de slechtheid van een individu te laten schitteren. En Kevin Spacey weet dit als geen ander te bewerkstelligen. Extra dimensie geeft het doorbreken van de vierde wand. Underwood ziet jou als kijker namelijk als een soort vertrouweling met wie hij zijn (ware) gedachten deelt. Hij kijkt dan recht in de camera. Het maakt je zonder dat je er voor gekozen hebt een soort handlanger in kwade zaken, wat best lekker voelt af en toe. Tenslotte heeft niemand schone handen op dit niveau. Soms heeft hij niet meer dan een briljante blik in die camera nodig om een momentje met je te hebben. Geniaal.

In The Flesh (1^e seizoen, 3 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)

PDS. Partially Deceased Syndrom. Zo heet de aandoening. Eigenlijk gaat het om zombies die door middel van medicijnen, praatgroepen en psychiaters weer geschikt worden gemaakt om terug te keren in de maatschappij. Daar zit echter niet iedereen op te wachten, want de ondoden hebben heel wat dood en verderf op hun geweten. Heel wat dierbaren zijn heen gegaan. Kieran Walker (goede achternaam – denk aan The Walking Dead) is zo’n herstellende zombie. Zijn terugkeer bij zijn gezin kan niet op positieve bijval rekenen van zijn zus Jem, die bij de HVF (Human Voluntary Force) zit, die bestaat uit veteranen uit de tijd dat er nog geen remedie was tegen de gedeeltelijk overledenen. Onder het mom “a rotter is a rotter” voeren ze nu nog steeds anti- zombie activiteiten uit. De mensen die PDS hebben zullen inderdaad nooit meer echt levend worden. De serie sluit aan bij een film als Warm Bodies, waarin goed wordt gedaan ook al klopt je hart niet meer. In The Flesh brengt het nog een stap verder en gaat in op de gevolgen van het PDS fenomeen, zowel voor de drager als voor de mensen om hem heen. Zo heeft Kieran last van een identiteitscrisis, bestaat er een speciale drug om de zorgen te vergeten, helpen sociale werkers hem en het gezin met ondersteuning en zorgen de onderlinge relaties en de andere spelregels binnen het genre voor de nodige verrassingen en emotionele diepgang. Dit ‘probeersel’ van de BBC krijgt gelukkig een vervolg in 2014.

Love Hurts (1^e seizoen, 6 afleveringen, 42 minuten, IMDb ??)

Gebaseerd op de columns van Corine Koole in de LINDA geregisseerd door Will Koopman en met in de voornaamste rol Susan Visser. Een hoop onderdelen die maken dat je denkt dat dit iets zou kunnen worden. Helaas is dat niet het geval. Susan speelt een relatietherapeut die binnen één sessie van 10 minuten televisietijd het hele verhaal van haar patiënt krijgt opgebiecht, waarna ze in de camera kijkt (die befaamde vierde wand doorbreekt) en ons nog even op lijzige wijze met een wat belerend toontje vertelt hoe het zit. Alsof we in haar klas zitten en les krijgen. Tijdens de sessie worden er nauwelijks vragen gesteld noch zijn er veel opmerkingen om de patiënt te helpen. Het dient puur om het verhaal te horen. Dit verhaal wordt droogjes uit de doeken gedaan en je ziet het vertelde dan letterlijk in beelden voorbij komen. Het is simplistisch en soms zelfs vrij plat. Vier verhalen per keer waarin vooral veel overspel en lust. De laatste case vertelt de relatietherapeut helemaal zelf, alsof ze een doktersroman voorleest die ze zelf n.a.v. een zaak heeft opgetekend. “Overspel is een kunst op zich”, laat ze ons weten. Het lijkt wel een promotiefilm voor buiten de deur neuken. De serie is lachwekkend slecht. En dan heb ik het nog niet eens over ondoordachte scènes, zoals het uitgebreid gaan praten in een stilte coupé in de trein.

Luther (3^e seizoen, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 8,5)

Hij ziet er wat ouder en vermoeider uit. Zijn eigenzinnige maar doeltreffende methodes om tot resultaten te komen zijn een doorn in het oog van Interne Zaken, die hem willen pakken en zelfs zijn collega Ripley voor hun karretje gaan spannen. Want Detective Chief Inspector Luther is nog steeds een bom die kan uitbarsten. De vier afleveringen zijn in tweeën gesplitst, met elk een moordzaak. Hoe moeilijk blijkt het om moordenaars te pakken als je geen wapen op zak hebt (dat hebben detectives in Engeland namelijk niet). Gelukkig dat ook mijn favoriete personage aan het eind van het seizoen nog even terugkomt!

TV Series 2013 (M – Z)

Modern Family (4^e seizoen, 24 afleveringen, 22 min, IMDb 8,6)

Na vorig jaar drie seizoenen te hebben ingehaald met heel veel plezier, blijft deze serie er eentje om heerlijk met het hele gezin te kijken. Ook dit keer weer volop hilarische en herkenbare situaties binnen de verschillende gezinnen van de familie. Wat me wel op gaat vallen is dat die lieve baby Lily uitgegroeid is tot een beetje akelig kind. Dat trekt in seizoen 5 gelukkig weer wat bij…

De Ontmaskering Van De Vastgoedfraude (miniserie, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 6,6)

Vastgoed. Iets dat SNS de das om heeft gedaan. In deze miniserie zien we hoe onder leiding van twee mensen met grootse plannen een hele hoop stuk is gegaan. Ger van Woerkom durft risico te nemen, groot te denken. M.b.v. van coach en inspirator Theo Frijn komen ze tot grote hoogte en weten Philips Pensioenfonds, Fortis en het Bouwfonds met zich mee te krijgen. Kosten die niet worden gemaakt, rekeningen zonder tegenprestatie, connecties, bluffen, pamperen met snelle auto’s, boten, horloges, coke… GELD!!! Goede adviezen worden in de wind geslagen. “Als hebzucht het wint van bedachtzaamheid, dan loop je vanzelf een keer tegen de lamp”, wordt er een keer geopperd. Er wordt steeds geschakeld tussen het ‘nu’ (in de greep van het Openbaar Ministerie) en het verleden en dat werkt bijzonder goed. Een prachtige rol van Jeroen Willems als extravagante coach, vol bravoure, uitbundig en irritant, maar tegelijkertijd iemand die je stiekem bewondert. Maar vlak Ian Bok (Ger van Woerkom) niet uit, de opportunist die een rotsvast vertrouwen heeft in zichzelf,  eindeloos blijft geloven dat alles goed zal komen, maar uiteindelijk niemand nog kan vertrouwen.

Overspel (2^e seizoen, 10 afleveringen, 50 min, IMDb ??)

Het overspel is klaar, gedaan, over en uit. Gezinnen zijn gespleten. Wat blijft is het onderzoek naar Couwenberg’s criminele activiteiten en ook naar diens advocaat Steenhouwer die opeens verdwijnt. Zijn geliefde gelooft niets van zijn achtergebleven briefje en gaat op zoek. We zien nog wel emoties als gevolg van het overspel, maar het thriller element neemt de overhand en dat pakt op zich niet verkeerd uit, want het wordt een stuk spannender dan de eerste serie. Goed spel, zeker door Kees Prins die als centrale figuur zakelijke, eigen en familiebelangen constant moet afwegen. Maar na lange tijd in spanning te hebben gezeten, is de ontknoping dan toch wel erg doorzichtig.

Penoza III (3^e seizoen, 10 afleveringen, 45 min, IMDb 8,1)

Carmen raakt steeds dieper verstrikt in het criminele wereldje, hoewel de leiderspositie haar goed af gaat. Maar het is niet langer alleen haar eigen gezin dat er mee om moet gaan, ook haar nieuwe man John en diens zoon worden langzaam maar zeker meegezogen. De drugstransporten krijgen een steeds groter en zelfs internationaal belang, waardoor Carmen in contact komt met grote spelers. Ondertussen bijt gekrenkte officier van Justitie Justine de Heer zich vast in de zaak en zet alles op alles om Carmen in de cel te krijgen. Hoewel de serie nog altijd boeit, door spel en ruige karakter, vallen er wat zaken op die vragen oproepen (Justine zou Carmen redelijk makkelijk aan de criminaliteit kunnen linken door een telefoon tap en Carmen zou redelijk makkelijk de mol kunnen achterhalen door hem te schaduwen als hij naar het politiebureau gaat) en de manier waarop Carmen haar noodlot iedere keer ontloopt is ook niet altijd even geloofwaardig. Daarbij lijkt ze er voor elk opgelost probleem twee terug te krijgen. Speciale vermelding voor de mooie manier waarop aan elk begin van een aflevering het verhaal gewoon begint, maar tegelijkertijd op slimme wijze toch weet te vertellen wat er in de vorige afleveringen is gebeurd. De muziek die onder de serie zit is echter niet goed te pruimen. Weinig inventief, veel standaard vet aangezet melodramatisch.

De Prooi (miniserie, 3 afleveringen, 50 min, IMDb 7,7)

Een serie over hoe de ambitieuze topman Rijkman Groenink de ABN-AMRO aan de rand van de afgrond bracht. De serie probeert een kijkje te geven in deze financiële wereld aan de hand van Groenink, die door en ondanks wie hij is zo ver is gekomen en er ook aan ten onder gaat. Hij gaat voor de knikkers, alles of niets. Maar door het gemis aan empathie, het maken van foute grappen op verkeerde momenten en een misplaatste air van superioriteit en vanzelfsprekendheid kunnen hele belangrijke zaken (fusie met ING) ook mis gaan. Een wereld vol grote ego’s die snel gekwetst zijn. De figuur Groenink komt over als tragisch en weet weinig empathie op te wekken bij de kijker. Maar het is het fantastische spel van Pierre Bokma dat veel goed maakt. Toch vond ik de vergelijkbare serie De Ontmaskering Van De Vastgoedfraude interessanter.

Real Humans (1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 7,8)

Hubots heten ze. Zelfdenkende robots die er uitzien als mensen. Ze worden ingezet als hulp in huis. Ze kunnen geen geweld gebruiken, of liegen. Er blijkt echter een aparte groep van deze hubots te zijn, die niet langer als slaaf door het leven willen gaan. Aangezien een robot is geprogrammeerd, kun je dit ook aanpassen. Het leidt tot een clash. De serie is top. Alles grijpt mooi in elkaar, het is spannend, onvoorspelbaar en verrassend. De acteurs die de robots spelen doen dit zeer knap. Ze zien er uit als ‘real life dolls’ met een USB-poort in hun nek. Een soort übermenschen met helblauwe ogen. Er zitten goede ideeën in, zoals de hubot junk, die constant 100% opgeladen wil zijn en de onderwereld die de hubots misbruikt en er seksrobots van maakt. Omdat de hubots zo echt overkomen kan de eigenaar zich er emotioneel aan hechten, wat geloofwaardig is. Knap is ook, dat je als kijker mee gaat voelen met de robots, terwijl je weet dat het maar machines zijn. Ben zeer benieuwd naar het volgende seizoen van deze Zweedse serie.

 

Les Revenants (The Returned) (1^e seizoen, 8 afleveringen, 52 min, IMDb 8,2)

Er vindt een busongeluk plaats waarbij 38 (voornamelijk) studenten het leven laten. Het dorp waar ze vandaan komen is in rouw. Men gaat een verwerkingsproces door, er wordt gepraat over het oprichten van een monument, de eerste stappen worden gezet om te leven zonder hen die ontvallen zijn. En dan staat er ineens zo’n overledene voor je neus. Ze herinneren zich niets, werden wakker in de bergen en liepen naar huis. Het gaat niet alleen om die groep van het busongeluk, maar ook anderen, die 4 jaar, 7 jaar, 10 jaar geleden zijn omgekomen. Voor wie is dit vreemder? Voor degene die een geliefde weer in de armen kan sluiten na zoveel tijd, of voor de terug gekomenen die een lange periode hebben gemist terwijl ze dat zelf pas voelen door de nieuwe omstandigheden. Wie ben je? Wie ben ik? Er wordt verschillend gereageerd op de herrijzenis. Mensen zien hun gebeden verhoord, anderen voelen angst bij deze onnatuurlijke gebeurtenis. Extreme reacties volgen. Het gegeven is op zich al intrigerend genoeg, maar het geheel zit ook nog eens erg goed in elkaar en wordt aangevuld met geheimen die het dorp herbergt, zoal de seriemoordenaar, het geheimzinnige jongetje en het waterpeil dat maar blijft stijgen. Er zijn prachtige vondsten over het gegeven en wat er in bijvoorbeeld vier jaar tijd kan gebeuren en wat dat betekent voor degene die die vier jaar mist. Het heden en verleden wordt afgewisseld, per aflevering wordt er ingezoomd op één persoon en de stemmige muziek van Mogwai draagt prima bij aan de sfeer. Je zit constant op het puntje van je stoel doordat de serie verrassend, emotioneel, raadselachtig, verontrustend is en psychologisch uitstekend in elkaar zit.

Under The Dome (1^e seizoen, 13 afleveringen, 42 min, IMDb 7,3)

Gebaseerd op een boek van Stephen King dat in 2009 uitkwam. Een kleine stad wordt afgesloten door de buitenwereld door een enorme doorzichtige koepel. We volgen de bewoners en toevallige voorbijgangers die onder de koepel gevangen zitten en die het al gauw met elkaar aan de stok krijgen. Natuurlijk zijn er geheimen die langzaam aan het licht komen en stukje bij beetje leren we meer over de vreemde koepel. Al in 2005 kwamen de Luna Brothers met een comic op de markt die Girls heet en gaat over een dorp dat afgesloten wordt van de buitenwereld door een enorme doorzichtige koepel. Daarnaast ging het ook over naakte, vleesetende, eieren leggende vrouwen, dus waarschijnlijk zal die film- of tv-versie er niet zo snel komen. Ook bij The Simpsons Movie uit 2007 komt hetzelfde gegeven voor trouwens. Bij Under The Dome is niet alles even geloofwaardig of consequent doorgevoerd. Als er een tekort aan water dreigt te komen, gaan de dorpelingen de winkels plunderen en met elkaar vechten op leven en dood. Geloofwaardigheid wordt een rekbaar begrip als er dan onverwachts (duh) regen valt (dat kan kennelijk) en iedereen elkaar opeens weer in de armen valt. Niet consequent is het feit dat op een gegeven moment alles om de koepel met de grond is gelijkgemaakt, maar dan in latere scènes men dit weer is vergeten door te voeren, zodat alles weer is begroeid. Er zijn genoeg personages om te volgen, hoewel je ook het gevoel krijgt dat de boel wat wordt gerekt, zonder dat er nu zoveel gebeurt. De interactie tussen de mensen onderling is niet heel boeiend, maar ik ben benieuwd of er een interessante verklaring wordt gegeven voor de koepel. Een tweede seizoen is in de maak, wat betekent dat het mysterie voorlopig nog niet zal worden opgelost. Zo lang zal dit me echter niet blijven boeien.

Vikings (1^e seizoen, 9 afleveringen, 60 min, IMDb 8,5)

Ragnar Lothrok is een jonge Viking die intelligent is en nieuwsgierig. Hij wil richting het Westen varen (Engeland) om te ontdekken of daar nog meer te stelen valt, maar dat heeft nog nooit iemand gedaan en zijn koning is er ook op tegen. Ragnar is ook eigenzinnig en de combinatie met zijn slimheid zorgt er voor dat zijn positie steeds belangrijker wordt. Maar dit gaat niet vanzelf. Vikings levert wat je bij de titel van deze serie zelf bedacht had: veel woestigheid! Woeste zeeën, wilde wieven, ruige kerels, een agressieve leider, dierlijke seks, ongetemde strijdlust, bruut geweld, etc. Dit zijn geen lieverdjes. Je krijgt een aardige blik in het wel en wee van deze Noormannen, waarbij historische authenticiteit in ieder geval een rol heeft gespeeld. Spil van de serie is Ragnar (Travis Fimmel) die met zijn nobele inborst en onverschrokkenheid bewondering opwekt, ook al moordt hij er op los als ze op rooftocht gaan. Bij Thor! Bij Odin! Bijvoorbeeld! (om Asterix en de Noormannen te quoten).

Volgens Robert (1^e seizoen, 8 afleveringen, 25 min, IMDb 7,4)

Huisarts Robert hikt tegen een midlifecrisis aan en duikt daar ten volle in als hij zijn vrouw een klap geeft en tijdens zijn verblijf in het appartement van zijn vriend het aantrekkelijke jonge buurmeisje Jasmijn ontmoet, die hem zijn hoofd geheel doet verliezen. Peter Blok weet wel raad met het verschijnsel van overspel (zie ook Leef!, Evelien, Steekspel) en met de rest van de uitstekende cast en wederom een fantastisch script van schrijfster Maria Goos steekt deze serie al gauw weer met kop en schouders boven de rest van de Nederlandse series uit. Er zijn twee zeer gewaagde, maar evenzo geslaagde zetten. Robert ziet zichzelf als kleine jongen, die hem van ‘advies’ bedient. Daarnaast zien we als hij bij zijn therapeut (mooie rol van Tjitske Reidinga) aan het praten is over wat hem is overkomen, ook in beeld komen wat hem is overkomen, maar als gedachtengang tussen Robert en Tjitske, die ook allebei aanwezig zijn in hetgeen is gebeurd. Dit werkt soms hilarisch, zoals als Robert vertelt dat hij in bed lag met zijn vrouw en we zien de therapeut daartussen liggen, luisterend naar wat hij zegt, maar het is vooral een briljante manier om de herinneringen beeldend te maken en meteen van commentaar te voorzien, wat ook iets melancholieks heeft. Het is moeilijk uit te leggen en je moet deze serie gewoon gaan kijken. Ik hoop van harte dat er een tweede seizoen gaat komen.

The Walking Dead (3^e seizoen, 13 afleveringen, 45 min,  IMDb 8,7)

Seizoen 2 had wat tijd nodig om op gang te komen. Daar heeft dit derde seizoen geen last van. In de eerste aflevering zien we meer zombies over de kling gejaagd worden dan in het hele 2^e seizoen het geval was. En dan is daar Michonne. En dan is daar de gevangenis als toevluchtsoord. En dan is daar de Governor… Mijn God, als iemand zijn stempel drukt op een naargeestige wijze is hij het wel. Zijn stripversie werd door Wizard magazine uitgeroepen tot ‘villain of the year’ en de invulling die acteur David Morrissey aan de rol geeft is niet minder dan adembenemend. Wat heb je een gloeiende pesthekel aan die man. De hoeveelheid gore is dus opgeschroefd (zombie curbjob!!!), maar de diepgang van de karakters is er niet minder om. Vandaar dat dit nog altijd een fantastische serie is, waarvan ik voorlopig nog geen genoeg heb. Het eerste deel van het derde seizoen is ook al ‘in the pocket’, met een heerlijke ‘midseason finale’.

 

Zusjes (1^e seizoen, 9 afleveringen, 25 min, IMDb 7,4)

Het is een beetje vreemd om maar liefst twee acteurs aan het werk te zien in deze serie die dit jaar zijn overleden. Jeroen Willems en Marc van Uchelen. Een laatste kleine ode. Zusjes is het verhaal van Mitzi (Charlie Chan Dagelet) en Eefje (Chloé Leenheer) Evers. Maar ook van hun vader Rob (Loek Peters) en moeder Winnie (Terence Schreurs). De meiden gaan op kamers in Amsterdam, maar Eefje is een onhandelbaar kind dat totaal geen verantwoordelijkheden neemt. Lieve Mitzi draait overal voor op terwijl het huwelijk van de ouders ook niet helemaal goed gaat. Terwijl ze juist het leven wil gaan ontdekken, wordt ze tegengehouden door de omstandigheden. O.a. gemaakt door Dana Nechustan, die met Dunya & Desi al heeft laten zien goed uit de voeten te kunnen met het realistisch in beeld brengen van het alledaagse leven van jonge meiden en de problemen die ze op hun weg tegenkomen. Een lieve serie, goed geschreven. Vragen die in je hoofd opkomen worden vaak direct beantwoord. Er is goed over nagedacht om het logisch en realistisch over te laten komen. Wat wel een vraagteken oproept is het continue gebruik van een soort soft focus, die de randen van het beeld onscherp maken.

Top 10 van 2013

Als uitgangspunt neem ik het filmoverzicht van de Volkskrant waar je ook meteen jouw top 10 door kunt geven. Dat vul ik dan meestal aan met films die ik wel heb gezien, maar die (nog) niet in de bioscoop zijn geweest. Het is echter voor het eerst dit jaar dat ik geen aanvullingen heb. Er is wel één overlapping (zoek en gij zult vinden). Van de 375 films die in de bioscoop zijn verschenen heb ik er 99 gezien. Het viel me op dat de top 7 wel aardig vast stond, maar daarna werd het wat schimmiger. Het enige verschil met het Volkskrant lijstje is dat ik Evil Dead daar op nummer 7 had staan, maar die staat nu in de horror top 10 en zo heeft The Place Beyond The Pines het gelukkig ook nog gehaald in het algemene overzicht. Tegenvallers waren er ook. Van het totaal mislukte The Hangover Part III tot het me totaal koud latende La Grande Bellezza dat zelfs verkozen is tot beste film van 2013 door de Nederlandse filmpers. Zo zie je maar…

Aangezien ik altijd een aparte horror top 10 maak, zitten daar dan wel films in die je niet als reguliere bioscoopvoorstelling hebt kunnen zien. De films die in aanmerking kwamen zijn echter beperkt, wat zou betekenen dat er dit jaar niet heel veel interessants is uitgekomen op dat gebied, dat ik dingen over het hoofd heb gezien, of gewoon minder snel tevreden ben.

Meer dan ooit heb ik uren voor de tv doorgebracht om vaak fantastische series te bekijken. Dit overzicht is zo uitgebreid geworden dat ik er een apart item van maak. Daarbij neem ik me voor dat ik voortaan niet wacht tot het einde van het jaar, maar door het jaar heen series zal gaan bespreken zodra ik ze helemaal heb gezien. Dan kun je eerder (alsnog) inhaken mocht je dat willen.

Algemene top 10 van 2013

1.       Gravity

Het menselijke middelpunt tussen de ruimtestations die aan stukken gaan in de grootsheid van het heelal. Het wordt samengevat in enkele onvergetelijke scènes, zoals wanneer Stone zich in het luchtledige van haar ruimtepak ontdoet en als een embryo blijft hangen, of als ze moet huilen en haar traan door de lucht zweeft richting camera. Het staat tegenover die verbluffende grootsheid als hele ruimtestations aan flarden gaan en het puin om je oren vliegt. Een overdonderende ervaring waarbij ik de term moderne klassieker best durf te gebruiken.

2.       La Vie d’Adèle

Adèle Exarchopoulos is een ongelooflijk natuurtalent. Vanaf de eerste tot en met de laatste scène is ze onontkoombaar in beeld. Veelal in close-up, waardoor ik haar reactie op gebeurtenissen in de uitdrukking van haar prachtige gezicht terug zie. Ongelooflijk naturel, fragiel, met zo veel detail en finesse en soms met horten en stoten, met spuug, snot en tranen. De liefde laat haar stralen en brengt haar naar de afgrond. Ze laat me op een roze wolk meedrijven en vervult me met een ‘tristesse profonde’ die nog lange tijd na de film in mijn lijf blijft hangen. Ik ben diep geraakt.

3.       Kill List

De eerste opdracht wordt vlekkeloos uitgevoerd. De tweede zorgt voor problemen, omdat Jay zijn emoties niet de baas is. Het geweld dat volgt is bijna onverteerbaar. Ook al weet je dat het gaat komen, het is heftiger dan verwacht. Alle opgekropte woede vindt zijn uitweg. Jay is een getrainde moordmachine zonder controle. Goed aflopen kan het dan voor niemand meer, zeker als er onverwachte hogere machten in het spel komen, waardoor de film op een heel ander pad komt, dat het geheel nog onheilspellender maakt. Zeer verontrustend.

4.       Blue Jasmine

Woody Allen levert met deze film weer een hoogtepunt in zijn oeuvre af. Met dank aan zijn fantastische script, maar vooral door het fenomenale acteerwerk van Cate Blanchett als het zielige hoopje mens dat zichzelf Jasmine noemt. Het is daarbij ontzettend knap dat deze onaangename dame toch een gevoel van mededogen oproept en je als kijker ondanks alles hoopt dat het goed met haar zal komen. Tel daarbij het goede tegenspel van Sally Hawkins (Happy Go Lucky) en leuke bijrollen van Bobby Cannavala en Michael Stuhlbarg (beide kopstukken uit Boardwalk Empire) op en je hebt een topfilm.

5.       The Act Of Killing

Wat je te zien krijgt is te bizar voor woorden en gaat mijn begrip in ieder geval totaal te boven. Het is zowel verbazing- als weerzinwekkend hoe deze criminelen zo openhartig, zonder scrupules, zelfs vol geestdrift over hun wandaden vertellen en deze vol overgave uitbeelden alsof het een interessant experiment was dat ze nog eens met plezier herhalen.

6.       Before Midnight

Met een script geschreven door Hawke, Delpy en regisseur Linklater wordt het allemaal uiterst geloofwaardig, realistisch en intelligent verwerkt in deze film, de derde episode in het leven van een stel dat ik volledig in mijn hart heb gesloten. Wederom kijken we anderhalf uur lang naar pratende hoofden en verveelt het geen moment. Het weerzien van Jesse en Celine is als het weerzien van twee hele fijne vrienden, waarbij de verstreken tijd geen rol speelt en je je volledig in kunt leven in hun situatie, die meermaals als spiegel dient voor jezelf. Maar altijd met de gedachte in het achterhoofd dat dit speciale stel nooit uit elkaar mag gaan, om te dienen als voorbeeld hoe de liefde, ondanks alle ups en downs, alles kan overwinnen. En nu weer negen jaar wachten…

7.       Prisoners

Het knappe van de film is dat de zaken niet zwart/wit zijn, dat dingen anders in elkaar zitten dan verwacht, dat je niet kunt spreken over gelijk hebben, dat je die hulpeloosheid, het verdriet en de wanhoop zo goed voelt, waarbij je jezelf uitermate gelukkig prijst dat jouw kinderen gewoon bij de kinderen van de buren waren gaan spelen.

8.       Une Vie Meilleure

Une Vie Meilleure laat het leven niet op poëtische, maar op menselijke wijze zien, waarbij mensen fouten maken, lelijk doen, verantwoordelijkheid nemen of ontduiken, hoop behouden, door zetten,  falen. Met drie prachtige rollen om alles gestalte te geven.

9.       Safety Not Guaranteed

Kleine artistieke films over reizen in de tijd zijn vaak interessant, omdat er geen geld is voor grootschalige producties en effecten en het dus moet komen van een goed script. Dat is ook hier het geval. Het grootste pluspunt is het feit dat je na verloop van tijd zo meeleeft met Darius en Kenneth, dat het helemaal niet meer uitmaakt of het reizen in de tijd überhaupt gaat gebeuren. De liefde neemt het namelijk over. Een zeer aandoenlijke film over het feit dat de sprong in het diepe zoveel leuker is met iemand aan je zijde.

10.   The Place Beyond The Pines

Er worden meerdere cirkels net niet helemaal rond gemaakt. Dat maakt de film interessant. Dat je niet zeker weet welke kant het op gaat. Tel daarbij de fantastische vertolkingen op en de gedurfde verhaallijn, die meerdere kanten van verschillende munten belicht en je hebt een hele mooie film, met verdraaid veel droefenis en een greintje hoop.

Horror top 10 van 2013

1.       The Battery

Met een groot gevoel voor humor, prachtig camerawerk, sterke dialogen, enkele briljante scènes, een flinke dosis lef en oog voor realisme weten Jeremy en Adam een verdomd mooie film af te leveren, die een dramatisch verhaal vertelt vol morele dilemma’s tegen de achtergrond van een zombieplaag. Als de mannen door misplaatste gevoelens van hoop in een uitzichtloze situatie terecht komen en de humor wegvalt, wordt het ook nog eens verdomd deprimerend.

2.       Maniac

Uit alles blijkt de liefde voor het origineel, met een subtiele visuele ode aan de videohoes van dat origineel. Voor het eerst sinds tijden heb ik weer een beetje het gevoel terug dat ervoer toen ik als jongeman het origineel uit de stoffige schappen van de videotheek trok en thuis in korrelig beeld de grenzen van mijn incasseringsvermogen aftastte.

3.       Evil Dead

De boodschap die echter moet worden overgebracht is dezelfde: ‘when the shit hits the fan, the cabin will be drenched in blood’! Op dat vlak gaat de film in volle overdrive. Rücksichtslos en extreem. Ik heb gelezen in sommige recensies dat de film wel wat meer humor had kunnen gebruiken. Daar ben ik het niet mee eens. Humor haalt vaak de harde kanten van de horror af en gevatte oneliners zijn zo passé dat ik blij ben dat er maar eentje in deze film zit. Wat mij betreft dus een zeer geslaagde remake met een (letterlijk en figuurlijk) spetterend einde.

4.       The Conjuring

Het spookhuis. Een bekend gegeven met overbekende elementen. Krakende deuren, rammelende kasten, temperatuurdaling, stank, onverklaarbare blauwe plekken, uit zichzelf bewegende objecten, een enge kelder, lampen die uitvallen, verschijningen, lichamelijke agressie en demonische bezetenheid. Het zit allemaal in deze film. Het is daarom des te knapper dat Wan er een enorm spannende en griezelige film van weet te maken. Zorgvuldig bouwt hij de spanning op, test het publiek hier en daar met wat ongemakkelijke voorproefjes om er uiteindelijk vol voor te gaan.

5.       The Tall Man

De film is meer mystery en thriller dan horror. Het spelen met je verwachtingen, door de aannames en invullingen die je doet tijdens het kijken onder uit te halen is perfect gedaan. Pas aan het einde is het een ‘stom’ kind dat de boodschap van lijden in zich draagt. Die boodschap is verstommend en zorgt voor koude rillingen.

6.       Antiviral

Body horror! Wie anders dan David Cronenberg zou hier een goede film van kunnen maken!? Nou, zijn zoon, Brandon! Die heeft gekozen voor een steriele aanpak, met de basiskleuren wit, zwart en rood en het gebruik van veel statische shots. Klinisch welhaast. Het zorgt voor wat afstandelijkheid. De materie is echter wel degelijk fascinerend en verontrustend, de film kent een sterke beeldtaal en heeft sociale relevantie. In tegenstelling tot zijn vader laat Brandon de ‘body horror’ vrij ingetogen zien. Wat het in je hoofd doet is veel belangrijker.

7.       No One Lives

We zijn getuige van het werk van een psychopaat, die even welbespraakt is, als inventief in het uitvoeren van zijn taak. Daarbij blijft het lange tijd onduidelijk wat zijn verhouding met het ontsnapte meisje nu eigenlijk is, waardoor het aftellen van lichamen niet het enige is dat je bezig houdt. Met onverwachte acties, slimme vondsten, America Olivo die haar borsten weer eens in de strijd gooit en de gore-meter die in het rood gaat is deze bloedhond meer dan tevreden met deze heerlijk onzinnige en tegendraadse B-film.

8.       Citadel

Er zijn meer films waarin gezichtsloze hoodiegans mensen terroriseren met nare gevolgen. Zoals in Ils of F. Waar in die films het gevaar reëel is, zit in Citadel een extra laag, waar die realiteit een schimmig iets is. Tommy moet een gevecht aan gaan met zijn belagers, waarbij het onduidelijk is of het zijn eigen demonen zijn of echte personen. Het maakt zijn angst en strijd niet minder invoelbaar, wat grotendeels te danken is aan het indrukwekkende spel van Aneurin Barnard als de hoofdpersoon. Daarbij toont de film lef om bepaalde zaken onbeantwoord te laten.

9.       You’re Next

Hier doe je het dan weer voor. Al die slechte (slasher-)films kijken om dan heel af en toe toch nog een goede te vinden. De film doet namelijk heel veel goed, ook al is niet alles even voor de hand liggend, voor wat betreft de handelingen ten aanzien van het probleem dat zich aandient. De film is vrij bruut, zonder dit uit te buiten in over te top splatter. De toon is serieus, wat zeg ik, beklemmend en angstaanjagend en hoewel de clou wat vergezocht is (en verder niet wordt onderbouwd), neem je dat voor lief, omdat je totaal meegaat met dat ene biggetje dat zoveel mogelijk nuchter en praktisch probeert te handelen, om anderen en zichzelf te kunnen redden. Een aldus geslaagde variant op het zo bekende thema.

10.   Vile

Het draait er dus om hoe de negen mensen elkaar zoveel mogelijk pijn gaan doen om aan de gestelde hoeveelheid van het stofje te komen. Dus ja, we zien nijptangen, strijkbouten, kokend water, hamer en spijker, een handboor, een grill en vele andere handige werktuigen voorbij komen. Maar interessanter is de onderlinge wisselwerking tussen de mensen en de ware aard die boven komt. Er zijn helden en bitches en angsthazen en iedereen moet zijn steentje bijdragen, hoewel men daar heel verschillend mee om gaat dus, wat deze film nu net dat beetje meerwaarde geeft. Voeg daar aan toe dat de regisseur af en toe ook juist niet de marteling laat zien, maar het geluid weg laat, beelden vertraagt, inzoemt op het gezicht van iemand die er niet meer tegen kan, kortom, binnen het afgezaagde (pun intended) genre iets andere dingen probeert die best goed werken. Daarbij zitten er genoeg ontwikkelingen naar het einde toe die je eigenlijk niet meer verwacht en kent de film een bitterzoet einde, waarbij de tragiek van dit alles echt wel voelbaar is.

Top 10 van 2012

Net als vorig jaar weer drie lijsten. Een algemene lijst gebaseerd op wat er in 2012 in de bioscoop is verschenen op basis van de Volkskrant lijst (stemmen kan t/m 7 januari) en wat aanvullende films die niet in de bioscoop te zien zijn geweest. Een horror lijst die het iets ruimer neemt met het jaartal 2012 omdat de meeste films toch niet in de bioscoop zijn geweest en je sommige juweeltjes pas later ontdekt. Als laatste een overzicht van een flink aantal series die ik heb gevolgd en die al dan niet de moeite waard zijn om te gaan bekijken.

Zelden was de keuze voor de nummer één positie zo duidelijk als nu…

Algemene top 10 van 2012

1. Amour

Als de film voorbij is moet ik echt even bijkomen, omdat ik nog vol ontroering zit. Twee mensen naast mij omhelzen elkaar heel lang, zoeken en vinden troost bij elkaar. Deze absurd mooie film laat de ultieme daad van liefde zien. Het is in die zin een geheel andere film dan we gewend zijn van Haneke. Het bevestigt echter dat hij een meester van de cinema is. Zowel de film zelf als de vertolkingen zijn van ongekende klasse. Het is (misschien wel) de mooiste film van dit jaar.

2. Jagten

Een intense (geacteerde) film die laat zien dat we soms goed willen doen, terwijl dit fout kan zijn, dat we aan de oppervlakte beleefde mensen zijn, maar dat het beest heel gemakkelijk naar die oppervlakte kan komen als het mis gaat en we dan de vinger heel graag wijzen naar een ander.

3. Intouchables

De aparte tegenstelling in werelden die op mooie, maar vooral zeer ludieke manier botsen is subliem weer gegeven in deze Franse komedie die gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Die tegenstelling zit hem ook op diverse niveaus. Het heeft natuurlijk te maken met de handicap, maar ook het milieu, de achtergrond van de personages, hun instelling en hun karakter. Tegengestelder kun je het niet bedenken. (…) In Intouchables ligt de nadruk op de humor. Dat dit ten koste gaat van het dramatische element is totaal geen probleem, want het gaat er juist om dat je de ellende om probeert te buigen naar iets moois, iets hoopvols en daar slaagt deze film volledig in.

4. The Raid: Redemption

Afgezien van twee irritaties (iemand die de meest krakende en sterkst ruikende crackers op aarde heeft weten te vinden en die verorbert rechts van mij en iemand die zijn mobiel niet met rust kan laten waardoor er steeds weer een schermpje oplicht links van mij) heb ik maar twee woorden voor deze Indonesische film: F!!cking bruut.

5. Martha Marcy May Marlene

Deze aparte film heeft een prachtige vorm gevonden om het verhaal op trefzekere wijze te vertellen. Het is een subtiel drama waarin twee werelden gespiegeld worden weer gegeven. Beiden hebben hun voors en tegens. In beide werelden kan het slechte gaan overheersen. Als dat gebeurt moet je zeer sterk zijn om het juiste pad te kiezen en je los te maken je thuis.

6. The Avengers

Avengers assemble. Avengers dispute. Avengers kick ass. (…) Ik had van tevoren grote twijfels of deze verzameling van grote persoonlijkheden wel tot één samenhangend geheel gekneed kon worden. Dat is wonderwel geslaagd. Juist door het verhaal zeer simpel te houden kan ieders eigen identiteit aandacht krijgen en zowel behouden worden als ten dienste staan aan een groter geheel.

7. Argo

De film zit fantastisch in elkaar. Vanaf de eerste (geschiedenis) beelden zit je terug in de tijd en maakt een zeer beklemmende sfeer zich van je meester. (…) Na Gone Baby Gone en The Town zet Ben Affleck een dik uitroepteken achter zijn verdiensten als regisseur. Zo echt en toch zo bizar is dit verhaal, voortreffelijk verfilmd en vooral nagelbijtend tot het einde, wat zeer knap is, omdat de uitkomst bekend moge zijn.

8. Looper

De kijker wordt meegenomen in een actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige verrassing. (…) Verre van perfect en toch goed geslaagd.

9. Another Earth

De kern van de film draait om twee personen, hun verhouding tot en met elkaar, de ontwikkeling daarin, de verwerking van pijn, het vinden van troost wat een vloek lijkt te worden omdat er een geheim niet wordt uitgesproken. (…) Deze film heeft een zekere verwantschap met de film Monsters. Dat was geen horror film, net zo min als dit een science fiction film is. Het gaat in beide films over menselijke relaties, met als achtergrond een horror of in dit geval science fiction element dat de dingen in een ander perspectief zet, de prioriteiten in het leven duidelijk maakt. Afgezien van het feit dat het een prachtige, aparte film is, kun je heerlijk verder filosoferen over de talloze mogelijkheden die het science fiction element te bieden heeft.

10. Margaret

Wat een prachtfilm. Met intelligente dialogen, levensecht, pijnlijk, vol passie, intellectueel, filosofisch, zelfbewust. Anna Paquin draagt de tweeënhalf uur durende film met gemak terwijl grote namen (Matt Damon, Mark Ruffalo, Matthew Broderick, Jean Reno) haar vanaf de zijlijn ondersteunen. De film laat een zuiver, haast maagdelijk karakter zien, waarbij je als toeschouwer soms voor, soms tegen haar bent, maar altijd met haar meevoelt. Door haar ogen zie je een onbevangenheid, waarvan je weet dat het niet zo werkt, waardoor je zelf ook met een triest gevoel achter blijft.

 

Horror top 10 van 2012

1. Snowtown

Gebaseerd op ware gebeurtenissen laat Snowtown op fenomenale wijze een gruwelijke wereld zien, waarin een kansarme jongen wordt gecorrumpeerd tot het nemen van acties waar hij in het begin niet achter staat. Door de schijnbare zorg (die in wezen een onophoudende druk is) van een invloedrijk persoon wordt hij als het ware gehersenspoeld. Ik moet denken aan Henry, Portrait Of A Serial Killer. Snowtown laat het traject zien hoe iemand kan verworden tot een Henry. Je blijft met verdomd koude rillingen achter.

2. Les 7 Jours Du Talion

Het gaat in deze film niet om de zeven dagen van martelen. Daar zie je niet eens zo veel van, al is wat je ziet meer dan genoeg. Het gaat om de (schuld)gevoelens, gedachten, de vragen die ontstaan, het zoeken naar antwoorden, goedkeuring, begrip, bevestiging… Het gaat om het proces van verandering waar Bruno door heen gaat en de kijker met hem. De loodzware teloorgang is even koud makend als hartverscheurend. Dit is zo’n film die nog ver na de geluidloze aftiteling na blijft galmen.

3. Kill List

Maar liefst drie mensen moeten er worden omgelegd. (…) De eerste opdracht wordt vlekkeloos uitgevoerd. De tweede zorgt voor problemen, omdat Jay zijn emoties niet de baas is. Het geweld dat volgt is bijna onverteerbaar. Ook al weet je dat het gaat komen, het is heftiger dan verwacht. Alle opgekropte woede vindt zijn uitweg. Jay is een getrainde moordmachine zonder controle. Goed aflopen kan het dan voor niemand meer, zeker als er onverwachte hogere machten in het spel komen, waardoor de film op een heel ander pad komt, dat het geheel nog onheilspellender maakt. Zeer verontrustend.

4. Revenge: A Love Story

In de titel van de film zitten de woorden ‘liefde’ en ‘wraak’. Zijn het de motieven achter de wandaden? Zijn de twee begrippen enigszins met elkaar te rijmen? Het lijkt schier onmogelijk na het extreme begin, maar films als die van Chan-wook Park met zijn wraak trilogie (Oldboy, Lady Vengeance en Sympathy For Mr. Vengeance) laten zien dat niets onmogelijk is, als je de extremen in de mens maar voldoende uitvergroot. Daar heeft deze film geen problemen mee. Het is een zeer gewelddadig verhaal geworden waarin de uiteindelijke boodschap ijzingwekkend wordt weergegeven.

5. Absentia

Het deels door ‘crowdfunding’ gefinancierde Absentia is een intelligente, verrassende film die verdriet, angst, verlies en (wan)hoop zeer dichtbij brengt. Het laat zien wat de onzekerheid van het niet weten wat er met iemand is gebeurd met iemands gesteldheid kan doen. Want hoewel er een horror aspect in zit, gaat het toch voornamelijk over het persoonlijke leed dat aan iemand knaagt. Het knappe is dat de film daardoor werkt, hoe idioot de clou ook eigenlijk is.

6. Dernière Séance

Dit is een artistieke horrorfilm. Een prachtige artistieke horrorfilm. Het meeste wordt gezegd met beelden. Het is traag, of eerder rustig, maar fascinerend door het spel van Pacal Cervo als de behulpzame, dienstbare maar ook gekwelde ziel die met zijn uitdrukkingsloze gezicht vaak lang in beeld is. Je wilt weten wat hem beweegt, waardoor hij zo is geworden. Dat komt na verloop van tijd, via herinneringen. Ondertussen gaat het moorden verder. Niet eens zo berekenend, soms uit woede, of zelfbescherming. (…) We zien het in perfecte kaders, prachtig belicht, met oog voor details. Het maakt grote indruk.

7. Lovely Molly

Eduardo Sanchez, bekend van The Blair Witch Project, houdt het opnieuw dicht bij huis. Letterlijk en figuurlijk! Het simpele gegeven wordt uiterst goed benut. De angst dat iemand je huis betreedt als je ligt te slapen. De spanning die je voelt als je de trap af gaat om te zien wat er aan de hand is. (…) Zeer indrukwekkend gespeeld door Gretchen Lodge (haar eerste rol!),nogal onaangenaam bloederig (geduld wordt beloond), intrigerend en uiterst verontrustend.

8. Sleep Tight (Mientras Duermes)

Na de uitzinnige zombies in [REC] neemt regisseur Jaume Balagueró een buitenissig uitgangspunt, waarbij het zeer vermakelijk is om te zien hoe César zijn snode plannen tot uitvoer brengt en bovendien zeer spannend wordt als die uitvoer mis dreigt te gaan. De film geeft echter niet meteen al zijn geheimen prijs en vermaak slaat om naar afschuw die des te harder aankomt als duidelijk wordt wat het ‘pièce de résistance’ nu eigenlijk inhoudt. Over venijn en staart gesproken!

9. House Of Flesh Mannequins

Ergens midden in de film hangt een poster van de film Peeping Tom. Een niet te onderschatten link, een ode. Wat trekt onze aandacht? Wat wekt onze interesse? What turns you on? “Art is the lie to help us see the truth”, zegt de dame van de peepshow. De waarheid zal voor iedereen weer anders zijn. House Of Flesh Mannequins is een bizar schouwspel dat even afstotelijk als intrigerend is. De ideale combi om eens stiekem te begluren.

10. Rabies (Kalevet)

Er zijn inventieve vondsten en de verschillende verhaallijnen kennen ieder hun opbouw naar een climax, met zeer verrassende resultaten. Het is fijn dat een aantal clichés wordt vermeden, waardoor de film realistischer en dus spannender wordt. Ook het fantasievolle gebruik van de camera geeft het uitgemolken thema van ellende in een bos extra cachet.

 

Een overzicht van enkele tv-series die ik heb gevolgd, waar ook de tegenvallers aan bod komen. In alfabetische volgorde.

• Boardwalk Empire (3^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,7)

Aan het einde van het tweede seizoen kwam de onvermijdelijke confrontatie met grote gevolgen. In dit derde seizoen blijven we de gangster (& bootlegger) uit Atlanta Nucky Thompson volgen en dienen zich weer nieuwe problemen aan, zijn de vrienden van vandaag de vijanden van morgen en valt eens te meer op hoe ontzettend mooi deze serie er uit ziet en hoe goed en scherp de dialogen zijn. In een gesprek tussen Nucky en Arnold Rothstein (fantastische rol van Michael Stuhlbarg) dienen de mannen elkaar van repliek door eigenlijk elke vraag met een vraag te beantwoorden, waarna Rothstein opmerkt dat hij dit soort spitsvondige conversaties tussen hen zo waardeert. Nou, ik ook! Het verhaal komt in grote lijnen eigenlijk steeds op hetzelfde neer. Nucky komt in gedrang door anderen die hem naar de kroon steken, maar via slinkse, politieke wegen en machtige personen die hij aanboden doet die ze niet kunnen weigeren, weet hij altijd zijn hachje te redden en blijft hij stevig in het zadel zitten. Top productie.

• Breaking Bad (5^e seizoen, 16 afleveringen, 45 min,  IMDB 9,4)

Dit is toch wel mijn favoriete serie, omdat die volkomen uniek, bizar, verrassend, spannend, verslavend, intelligent, realistisch en meeslepend is. Een leraar die met een oud leerling crystal meth gaat maken om zijn familie financieel veilig te stellen, omdat hij niet lang meer heeft te leven vanwege kanker. Het vierde seizoen eindigde perfect. Toen ik hoorde dat er toch nog een (laatste) vijfde seizoen zou komen was ik teleurgesteld (beter dan dit afgeronde geheel zou het niet worden) maar ook blij, want ik was de karakters al ongelooflijk aan het missen. Het worden twee keer acht afleveringen, waarvan de eerste acht achter de rug zijn. Walt schrijft dit keer de ‘bad’ met een hoofdletter ‘B’. Einde van deel acht is een cliffhanger van jewelste. Die vindt in alle rust plaats op de w.c.!! Typisch voor deze serie. Ik kijk uit naar de zomer van 2013 voor de laatste afleveringen, waar het naar mijn gevoel tot een onvermijdelijk noodlottig einde moet gaan komen.

• Comic Book Men (1^e en 2^e seizoen, 6 afleveringen, 21 min, IMDb 7,2)

Dit is natuurlijk voor ‘fanboys’ (& girls) only. Kevin Smith werd in een klap bekend met de film Clerks. Zij liefde voor comics bracht hem er toe een eigen comic zaak te openen genaamd Jay And Silent Bob’s Secret Stash. In de winkel werken drie mannen en hangt er eentje altijd rond. We zien wat er zoal in een comic shop gebeurt. Er zijn vaak mensen die spullen komen verkopen (en altijd weg gaan met veel minder dan ze aan opbrengst hadden verwacht), er zijn zo nu en dan grappige ideeën om de verkoop te stimuleren en verder is er veel geouwehoer over comics, zoals dat in elke stripwinkel wel gebeurt. En ik kan het weten, want ik heb een aantal jaren in zo’n winkel gestaan. Eén van de hoogtepunten in de serie is als er een man in een authentieke ouderwetse Batman auto langs komt en de verkopers hun bewondering niet onder stoelen en banken steken. Zeer herkenbaar voor de liefhebber.

• Crimi Clowns (1^e seizoen, 10 afleveringen, 30 min, IMDb 7,8)

Een Belgische serie met ‘onze’ Johnny de Mol. Met deze meesterlijke titel kwamen de mannen bij Matthijs van Nieuwkerk in DWDD aanschuiven en mijn interesse werd meteen gewekt. Criminele clowns die overvallen doen en meer ongure praktijken uithalen. En dan heb ik het niet over hun daytime job als vermakers van kinderen. Voor Nederland uitgezonden bij Veronica, die er vervolgens totaal geen reclame voor maakt, zelf niet in hun eigen gids. De eerste aflevering ziet er prachtig uit, is met lef gefilmd en doet me denken aan Carnivale. Probleem is echter dat ik emotioneel niet betrokken raak bij de personages. Het lijkt of de prachtige visuele stijl dit in de weg staat. Dus er staan nog diverse afleveringen te wachten om alsnog door te ploegen, want ik heb het nog niet opgegeven…

• Dexter (7^e seizoen, 12 afleveringen, 55 min, IMDb 9,1)

Het toch wat slappe zesde seizoen had wel een cliffhanger van jewelste. De bloedspetterexpert en freelance seriemoordenaar Dexter wordt op heterdaad betrapt door iemand die hem kent. Het heeft wel grote gevolgen voor dit zevende seizoen, die af en toe wat moeilijk zijn te verteren. Aan de andere kant is het een dilemma voor beide partijen die uiterst interessante emoties te weeg brengt. Het werk gaat vervolgens gewoon door, zowel op het politiebureau als op verlaten plekken, waar de zondaars het laatste oordeel kunnen verwachten. Ondertussen sluit het net zich rond Dexter, als meer en meer mensen er achter komen wie hij eigenlijk is. Zijn het meer losse eindjes dan hij aan kan? Kan hij volgens zijn code blijven werken? Dit is het voorlaatste seizoen en misschien maar goed ook dat er een einde aan wordt gebreid. De karakters blijven heerlijk, maar de rek in originele verhalen lijkt er wel een beetje uit te zijn. Toch hoop ik op een spectaculaire afronding van het geheel.

• Downton Abbey (3^e seizoen, 8 afleveringen, 65 min, IMDb 8,9)

Voor de derde keer stappen we in het warme bad dat Downton Abbey heet. Het wel en wee van de rijke familie Crawley en hun bedienden in het wonderschone kasteel. Heel toepasselijk speelt een geldcrises een belangrijke rol alsook traditie versus vernieuwing. Maar belangrijker voor de toon van de serie – die tot nu toe altijd een gevoel gaf dat alles voor iedereen toch wel goed afloopt – is dat er dit keer wel degelijk zeer ingrijpende plotwendingen zijn die de zaken wat meer op scherp zetten. Na 1½ weddings, a funeral and two births hoor ik mijn vrouw luidkeels ‘neeee’ uitroepen bij de laatste scène. ‘All’s well that ends well’? Not this time… Een subliem geacteerde kasteelroman.

• Engrenages (1^e, 2^e en 3^e seizoen, 8 c.q. 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)

Ik ben bezig met een inhaalslag van deze boeiende Franse politieserie, waarin het hele circus van politie, rechercheurs, advocaten, aanklagers, rechters met en tegen elkaar werken om diverse zaken op te lossen en één grote zaak die door de serie heen loopt. Realistisch, grafisch (in het laten zien van wat er met de slachtoffers is gebeurd) en vooral intrigerend omdat ook de ‘goeien’ zich ook af en toe schuldig maken aan opportuun gedrag, of het niet zo nauw nemen met de regels. Ik kwam deze serie op het spoor door de film Intouchables waarin ik net als hoofdpersoon Driss onder de indruk was van Magalie (oftewel de actrice Audrey Fleurot). Zij speelt in Engrenages een advocaat die voor zichzelf is begonnen en zich nietsontziend en op overtuigende wijze een weg werkt naar de top. Maar ook zij heeft geen schone handen… Sterker nog, haar handen worden steeds vuiler! Het is deprimerend om te zien hoe men in hoge kringen de touwtjes in handen heeft. Dit heeft tot gevolg dat in de loop van de reeks  beslissingen moeten worden genomen om het hoofd boven water te houden, wat soms voor verrassende gevolgen zorgt. Waar in het eerste en tweede seizoen per aflevering een zaak speelt en er één overkoepelende zaak per serie is, gaan de schrijver in het derde seizoen nog dieper en krijgen 12 afleveringen om diverse verhaallijnen en zaken gelijktijdig door elkaar te laten lopen. In Frankrijk is het vierde seizoen nu bezig…

• Game of Thrones (2^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)

Het tweede seizoen van deze weergaloos woeste serie, die misschien iets minder verrassend uit de bus komt dan het eerste, maar wel dieper ingaat op de verschillende karakters. Daarnaast valt er genoeg te genieten van de diversiteit aan werelden en de eeuwige strijd tussen de families die uitmondt in een slag van jewelste, waarbij die kleine man toch weer de grootste rol van betekenis heeft.

• Girls (1^e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,4)

Vier jonge vrouwen in New York. Een poster van Seks And The City prijkt aan de muur van het appartement van één van hen. De serie wordt er mee vergeleken. Dit is puurder. Gewoner. Ontdaan van glamour. De vier karakters zijn boeiend, maar het boeit niet zoals het zou moeten boeien. De meiden zijn soms opvallend openhartig, maar komen toch gesloten over. Als eilandjes waarmee geen echte connectie mee mogelijk is, terwijl je die zo graag wilt maken. Aan de ene kant komen ze zo echt over, met reële problemen en vooral veel onzekerheden die daar vaak aan ten grondslag liggen. Ze hebben daardoor geen, vreemde of half geslaagde relaties met mannen. Aan de andere kant voelt het ingestudeerd, mis ik een flow en hoor ik opgeschreven teksten die worden uitgesproken. En wat is dat met de kleding van twee van hun? Uit oma’s kast getrokken? Is dit hip, mis ik iets. Ik denk dat het vooral erg New York is. Een Nederlandse vriend van me die al jaren in de ‘big apple’ woont vertelde me ooit hoe het kan gaan als je met iemand contact probeert te maken. Je hebt een leuke avond, je krijgt haar/zijn nummer waarna ze zeggen ‘text me’ om er vervolgens nooit meer iets van te horen. Misschien is de serie wel New Yorkser dan goed is voor de buitenlandse markt? Toch ga ik het verder kijken, al was het maar om er achter te komen wie ze nu eigenlijk zijn, die vier meiden. Weinig kans dat het me gaat lukken denk ik…

• Hit & Miss (1^e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)

Een serie die eens een andere insteek heeft dan wat we allemaal al zo vaak hebben gezien. Een vrouwelijke huurmoordenaar (Mia) die de laatste wens van een ex geliefde zeer serieus neemt: de zorg voor de achtergebleven kinderen. Vier in totaal, van kleuter tot bijna volwassene. Maar er zitten enorm veel haken en ogen aan. De kinderen zien haar in eerste instantie als indringer, hebben hun eigen zorgen, de eigenaar van het huis waar ze in zitten is een bruut, de contracten die Mia krijgt moeten uitgevoerd worden zonder dat het gezin of de omgeving weet wat ze doet en is en… Mia is transseksueel (!) wat op zich al voor heel veel problemen en (persoonlijke) ellende zorgt. Dit laatste gegeven wordt zorgvuldig en uitgebreid behandeld i.t.t. het loze gegeven dat dit was in de serie Bellicher. Alles in Hit & Miss wordt met zorg behandeld, met oog voor detail. Het is van een absolute pracht om het jongste kind (een jaar of vier?) totaal onschuldig met fleurige kleertjes en elfenvleugeltjes om door het woeste groen/grijze heuvellandschap te zien fladderen. In dit ruige Engelse platteland probeert Mia (zeer goed gespeeld door Chloë Sevigny) haar coole zaken en warme privé gescheiden te houden (“don’t shit on your own doorstep”), wat uiteraard tot problemen gaat leiden, die tot een dramatisch einde leiden. De tegenstelling van de keiharde werkelijkheid en de warme goede bedoelingen wordt goed weergegeven. Een serie met lef en een mooie alternatieve soundtrack, waarin je o.a. de zeer toepasselijke muziek van PJ Harvey, Anna Calvi en Those Dancing Days voorbij hoort komen.

• Modern Family (1^e, 2^e en 3^e seizoen, 24 afleveringen, 22 min, IMDb 8,7)

Deze serie werd mij aanbevolen door een vriendin. Maar ja, als je al zoveel tijd, dan laat je goede adviezen nog wel eens links liggen. Via een aanbieding kon ik goedkoop de eerste twee series op de kop tikken en sindsdien verslinden we met het hele gezin bijna dagelijks diverse afleveringen om de achterstand in te halen. Wat een ontzettend grappige serie is dit. Lange tijd geleden dat ik hardop moest lachen tijdens een tv-komedie. We volgen de alledaagse en vaak oh zo herkenbare beslommeringen van een familie die bestaat uit: oude vader Jay die hertrouwt is met een super sexy Colombiaanse Gloria die een vroeg wijs zoontje Manny uit haar eerste huwelijk heeft; homo-zoon Mitchell die samen met zijn partner Cameron een klein Vietnamees meisje Lily heeft geadopteerd; dochter Claire is getrouwd met man Phil die zichzelf heel wat vind, met drie kinderen, een domme maar hippe oudste dochter Haley, een slimme maar nerdige jongste dochter Alex en de kleinste is een zoon Luke die in een eigen universum leeft. Zoveel uitersten bij elkaar met een ongelooflijk grappig resultaat tot gevolg. Apart en gedurfd om het geheel te larderen met ‘interviews’ tussendoor, waarin men tegen de camera van alles vertelt (zonder dat er ooit een vraag wordt gesteld) en de blikken die zeker Phil af en toe in de camera werpt zijn onbetaalbaar. Evenals de running gag van de traptrede die los zit en maar niet wordt gemaakt door Phil, die de enige is die er steeds over valt. Het vierde seizoen is al weer van start gegaan in Amerika. Gaat dat zien (al is het maar om te genieten van Sofia Vergara).

• Parade’s End (1e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 7,4)

Benedict Cumberbatch speelde zich op fantastische wijze in de kijker met de serie Sherlock. Dus ik was wel benieuwd naar deze nieuwe prestigieuze serie van de BBC over een driehoekverhouding tussen een aristocraat genaamd Tietjens (!), zijn (losbandige) vrouw en een suffragette (strijdster vrouwenkiesrecht) in het Engeland van vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Wat kwam ik van een koude kermis thuis. Het is rommelig, saai, oninteressant en onbegrijpelijk. Vergelijkbaar met een cricket match… Middenin de tweede aflevering ben ik afgehaakt.

• Penoza II (2^e seizoen, 10 afleveringen, 55 min, IMDb 7,6)

Een Nederlandse variant op de Italiaanse maffia. Het is wonderlijk, maar het werkt. En hoe. Het verhaal, het spel en vooral de grimmigheid die deze serie uitstraalt is van hoog niveau. Hoe een vrouw tegen wil en dank van het goede pad wordt gehouden. Het bloed kruipt, want ‘alles is familie’!

• Sherlock (2^e seizoen, 3 afleveringen, 90 min, IMDb 9,2)

Opnieuw laat het geniale brein van deze onsympathieke, maar o zo interessante ijdeltuit in drie afleveringen met speelfilmlengte zien waarom deze serie een 9,2 op IMDb krijgt. Snel, scherp, sensationeel. Alleen deel twee is wat minder geslaagd.

• The Spiral (1^e seizoen, 5 afleveringen, 55 min, IMDb 5,8)

In internationale coproductie die zich in meerdere landen in Europa afspeelt. Het gaat om een soort Europees kunstcollectief dat met illegale, maar ludieke acties de aandacht probeert te vestigen op misstanden in de wereld. De eerste daad (het uitstrooien van perfect gemaakt nepgeld) is meteen te linken aan de bekende kunstenaar Banksy, die in de film Exit Through The Gift Shop laat zien dat hij een gigantische stapel bankbiljetten heeft liggen met de afbeelding van prinses Diana, maar deze nooit heeft gebruikt omdat er zware straffen staan op het namaken van geld. Een kwestie van ‘art imitates art’ lijkt me. Maar goed, het gaat uiteindelijk om de roof van zes beroemde schilderijen die het collectief verstopt en het publiek wordt uitgedaagd via een site om de kunstwerken op te sporen. Dat e.e.a. niet volgens plan gaat moge duidelijk zijn en er vallen al gauw doden. Al met al een redelijke serie, hoewel je je aan het einde afvraagt waarom er in hemelsnaam zoveel doden zijn gevallen voor een toch wat onbenullige boodschap. “An elaborate prank with a lame message…”

Deze serie was ook via internet, interactief te volgen.

• The Walking Dead (2^e en 3^e seizoen, 13 afleveringen, 45 min,  IMDb 8,7)

Na de voorzichtige zes afleveringen van het eerste seizoen ondertussen uitgegroeid tot een van de meest populaire tv-series ooit. Over zombies!!! Wie had dat ooit kunnen denken. Het tweede seizoen speelt zich voornamelijk af in en om een huis waar de groep zijn toevlucht zoekt. Veel onderlinge spanning, veel discussies, iets te weinig zombie actie. Dan lijken de dertien afleveringen opeens wat lang te duren en blijft alles wat hangen in herhaling. Tot in de laatste paar afleveringen de handrem er af gaat en er opeens heel veel gebeurt dat je niet aan had zien komen. Mooiste beeld is voor mij toch wel het laatste, waarin Michonne aan komt lopen. Deze heldin (ik ken haar uit de comics), de aankondiging dat de plek van handeling zich verplaatst naar de gevangenis en de langverwachte terugkomst van Merle doet het bloed sneller stromen. Tenzij je een zombie bent natuurlijk ;-). Het derde seizoen is ondertussen begonnen en windt er nu eens geen doekjes om, maar laat in de eerste paar afleveringen meer doorkliefde zombiehoofden zien dan in de twee seizoenen daarvoor, zonder overigens het verhaal en de emotionele diepgang uit het oog te verliezen. Want diep gaat het zeker en verrassend blijft het.