Als ik de statistieken er bij pak zie ik dat ik minder bioscoopfilms heb gezien dan vorig jaar. Toen waren dat er 99 van de 375 uitgekomen films, nu zijn dat er 74 van de 378. Dat scheelt flink. Dat kan te maken hebben dat ik meer TV-series dan ooit heb gevolgd en dat kost tijd die ik niet kan besteden in de bioscoop. Het zij zo. Wat me ook opvalt is dat ik in 2014 wel veel mooie films heb gezien. Vandaar dat ik er gewoon een top 15 van heb gemaakt. Ik bedoel, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. En de volgorde? Ach, de volgorde…
Daarnaast waren de titels voor mijn jaarlijkse horror top 10 moeilijker te vinden. Grote films lieten het een beetje afweten, geen Maniac, Evil Dead of The Conjuring dit jaar, maar er zitten nog altijd mooie titels bij gelukkig. Dan een nieuw overzicht genaamd ‘best of the rest’, met films die tussen wal en schip vielen, of te oud waren om in de reguliere top 15 terecht te kunnen komen. Het TV overzicht tenslotte is wederom aangepast, nu in een OUD en NIEUW deel. Kortom, genoeg tips uit de oude doos, terwijl de ogen alweer gericht zijn op de toekomst, zoals het – na het enkele keren te hebben overgeslagen – PAC-festival in februari en natuurlijk Imagine in april.
Algemene top 15 van 2014
Under The Skin is een aparte film, waarin weinig wordt gepraat, veel herhaling zit, die traag is, maar nooit verveeld omdat de misschien zelfs banale basis van het verhaal zo ontzettend boeiend en op aparte wijze wordt weergegeven. (…)Bereid je voor op een bijzondere ervaring. Bereid je ook voor om met een naar gevoel huiswaarts te keren.
Er ontstaat een soort strijd tussen leerling en leraar, die beide niet van opgeven willen weten. De film neemt daarbij een interessante wending die zorgt voor een verrassing, maar het blijkt een interlude te zijn voor een meer dan fantastische finale, met een weergaloos kippenvel moment tot slot.
Dit verhaaltje dat ik nu neerpen geeft niet weer hoe ongelooflijk mysterieus, ongemakkelijk, beangstigend, subtiel en raadselachtig de film is. De film is een spinnenweb, bestaande uit draden, die allen verbonden zijn en waarbij het effect op de een, gevolgen heeft voor de ander. Het speelt zich af in een grauwe wereld, waar alle kleur uit is gezogen. De ontwikkeling van het verhaal gaat traag, maar is enorm boeiend. Je hunkert naar informatie, maar die wordt schaars gegeven. Vragen en antwoorden vliegen razendsnel door je hoofd, om grip te krijgen. En hoewel je verstand er soms niet bij kan voel je toch precies wat er wordt bedoeld. Het gevoel dat het helemaal niet in orde is en toch ook weer wel. Dat het moet gaan zoals het behoort te zijn, ook al ben je de vlieg in het web. Zet je schrap voor een mindfuck met een bizar eng eindbeeld.
Boeiend is het begin, waarin we zien hoe Northup in de val loopt. Adembenemend als je voelt hoe het moet zijn als er zo’n onrecht aangedaan wordt waar je niets tegen kan doen. Tragisch dat niemand te vertrouwen is en dienstbaar zijn de enige mogelijkheid tot overleven blijkt. Afschuwelijk hoe een mens een ander mens zo kan behandelen, zowel geestelijk als lichamelijk.
Als ik Eye achter me laat, het pontje pak, de bus, en napraat en denk over de film krijg ik eigenlijk het mooiste cadeau. Terugdenken aan je eigen leven, het ophalen van herinneringen, het zien van overeenkomsten met de film (…), nadenken over hoe het was, voelen waar het om gaat. Verder denkend en pratend kom je er achter dat alles in de film eigenlijk heel goed in elkaar zit, zorgvuldig is gedaan, reëel en geloofwaardig overkomt. En je snapt dat het laatste shot al twaalf jaar geleden vast stond in het hoofd van Linklater, het shot dat antwoord geeft op de vraag die Mason op een gegeven moment stelt: “what’s the point of all this”.
Gebaseerd op het levensverhaal (en de boeken) van Jordan Belfort weten Martin Scorsese en Leonardo diCaprio er een waar feest van te maken. Een feest om naar te kijken en van te genieten. Een feest dat maar liefst drie uur duurt en geen seconde verveelt. Op zich al een knappe prestatie, want het laat een best eenzijdig verhaal zien, waarin we kunnen smullen van de uitspattingen van Belfort die op het obscene af zijn, maar de andere kant van de medaille, de vele gedupeerden die het vaak toch al niet zo breed hadden, komt totaal niet aan bod. Een keuze die voor deze film toch goed uitpakt. De combinatie van komedie en misdaad vloeit mooi samen en maakt het tot een licht verteerbaar geheel, waarin diCaprio van het doek spat.
Het is een helletocht op micro niveau, die echter een boodschap op macro niveau uitdraagt. Het wordt op indringende en emotionele wijze voelbaar gemaakt door de formidabel spelende Cotillard.
Starred Up is één bal spanning die je als kijker constant voelt en je op het puntje van je stoel houdt. Maar er is veel meer. Het geeft een kijkje in hoe het er in de gevangenis aan toe kan gaan, maar dan drie tandjes heftiger dan wat je gewend bent. Het laat je kennis maken met personages voor wie je een oordeel klaar hebt, maar waarvan je dat oordeel aan het einde van de film toch wat bij moet stellen, in positieve of negatieve zin, want alles blijkt grijzer dan verwacht. (…)Een uiterst rauwe en intense ervaring. Het is een tijd geleden dat ik zo onder de indruk de bioscoop weer verliet.
Ian maakt een soort reis. Als wetenschapper wordt hij verliefd op een spiritueel ingestelde vrouw, die hem via een mooie, maar niet staafbare redenatie kennis wil laten maken met die andere zijde. Hij sluit zich er echter voor af, ook al kan hij bepaalde zaken niet verklaren, en richt zich geheel op zijn studie, als zijn geliefde door een bizar ongeluk om het leven komt. Maar hoe kun je loslaten als je steeds weer wordt vastgegrepen? Een ‘toevallige’ uitzondering in zijn alledaagse leven brengt hem uiteindelijk dichterbij iets wat hij zo graag wetenschappelijk wil onderbouwen om zekerheid te hebben. Kan geloof dan zekerheid zijn? Het komt allemaal samen in een einde dat – ook al zie je het aankomen – een brok in de keel en een traan in het oog opwekt.
Metalhead is een prachtige zwarte parel die een Arthouse roulatie zou moeten krijgen. De poster die mij juist aansprak kan mensen afschrikken, wat niet de bedoeling moet zijn. “Don’t judge a book by it’s cover” is een kernwaarde van de film.
Creepy, grappig, leerzaam, vreemd, geloofwaardig; vol leuke en ‘fucked up’ ideeën. Een film waarover je nog heel lang na kunt praten…
Je moet er in mee kunnen gaan dat een computer programma gevoelens kan hebben en ontwikkelt. Dan blijft alsnog de vraag in hoeverre die gevoelens echt zijn en niet gekopieerd uit wat het systeem uit waarneming heeft geleerd. Maar mensen kunnen ook emoties veinzen… Je gaat er in mee dat Theodore het als ‘echt’ ervaart, evenals Samantha, waarmee je als kijker weer terug komt bij de vraag: wat is echt? In hoeverre willen we ons laten bedonderen? Hoe erg is dat? De film biedt geen antwoorden, maar een hoop stof tot nadenken.
Guardians Of The Galaxy neemt zichzelf verre van serieus. Ook daar had ik op voorhand mijn bedenkingen bij, want humor is een moeilijk iets. Gelukkig weten ze in deze film de juiste toon te vinden die zorgt voor heel wat vrolijke momenten, zonder dat de balans met de overige elementen (actie, drama, avontuur, science fiction) er door wordt verstoord. Zelfs de 3D effecten maakten sinds lange tijd weer eens indruk op me. Een diepere boodschap of gedachtengang hoef je hier echter niet te verwachten, maar voor een heerlijk ruimtespektakel ben je aan het goede adres.
De bijna drie uur durende film is enorm boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd zien, dat in theorie duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt dat je niet onberoerd laat.
Wat de invloed van de (wereldse) beproevingen op beide vrouwen is wordt op markante wijze duidelijk, net als het feit dat de gruwelen van de oorlog nog heel lang voelbaar zullen zijn. Een erg mooie film die je in zijn greep houdt met een droef stemmend einde dat de meeste van ons ook nog even een spiegel voor houdt.
Ghosts of my Life 