Net als vorig jaar weer drie lijsten. Een algemene lijst gebaseerd op wat er in 2012 in de bioscoop is verschenen op basis van de Volkskrant lijst (stemmen kan t/m 7 januari) en wat aanvullende films die niet in de bioscoop te zien zijn geweest. Een horror lijst die het iets ruimer neemt met het jaartal 2012 omdat de meeste films toch niet in de bioscoop zijn geweest en je sommige juweeltjes pas later ontdekt. Als laatste een overzicht van een flink aantal series die ik heb gevolgd en die al dan niet de moeite waard zijn om te gaan bekijken.
Zelden was de keuze voor de nummer één positie zo duidelijk als nu…
Algemene top 10 van 2012
1. Amour
Als de film voorbij is moet ik echt even bijkomen, omdat ik nog vol ontroering zit. Twee mensen naast mij omhelzen elkaar heel lang, zoeken en vinden troost bij elkaar. Deze absurd mooie film laat de ultieme daad van liefde zien. Het is in die zin een geheel andere film dan we gewend zijn van Haneke. Het bevestigt echter dat hij een meester van de cinema is. Zowel de film zelf als de vertolkingen zijn van ongekende klasse. Het is (misschien wel) de mooiste film van dit jaar.
2. Jagten
Een intense (geacteerde) film die laat zien dat we soms goed willen doen, terwijl dit fout kan zijn, dat we aan de oppervlakte beleefde mensen zijn, maar dat het beest heel gemakkelijk naar die oppervlakte kan komen als het mis gaat en we dan de vinger heel graag wijzen naar een ander.
3. Intouchables
De aparte tegenstelling in werelden die op mooie, maar vooral zeer ludieke manier botsen is subliem weer gegeven in deze Franse komedie die gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Die tegenstelling zit hem ook op diverse niveaus. Het heeft natuurlijk te maken met de handicap, maar ook het milieu, de achtergrond van de personages, hun instelling en hun karakter. Tegengestelder kun je het niet bedenken. (…) In Intouchables ligt de nadruk op de humor. Dat dit ten koste gaat van het dramatische element is totaal geen probleem, want het gaat er juist om dat je de ellende om probeert te buigen naar iets moois, iets hoopvols en daar slaagt deze film volledig in.
4. The Raid: Redemption
Afgezien van twee irritaties (iemand die de meest krakende en sterkst ruikende crackers op aarde heeft weten te vinden en die verorbert rechts van mij en iemand die zijn mobiel niet met rust kan laten waardoor er steeds weer een schermpje oplicht links van mij) heb ik maar twee woorden voor deze Indonesische film: F!!cking bruut.
5. Martha Marcy May Marlene
Deze aparte film heeft een prachtige vorm gevonden om het verhaal op trefzekere wijze te vertellen. Het is een subtiel drama waarin twee werelden gespiegeld worden weer gegeven. Beiden hebben hun voors en tegens. In beide werelden kan het slechte gaan overheersen. Als dat gebeurt moet je zeer sterk zijn om het juiste pad te kiezen en je los te maken je thuis.
6. The Avengers
Avengers assemble. Avengers dispute. Avengers kick ass. (…) Ik had van tevoren grote twijfels of deze verzameling van grote persoonlijkheden wel tot één samenhangend geheel gekneed kon worden. Dat is wonderwel geslaagd. Juist door het verhaal zeer simpel te houden kan ieders eigen identiteit aandacht krijgen en zowel behouden worden als ten dienste staan aan een groter geheel.
7. Argo
De film zit fantastisch in elkaar. Vanaf de eerste (geschiedenis) beelden zit je terug in de tijd en maakt een zeer beklemmende sfeer zich van je meester. (…) Na Gone Baby Gone en The Town zet Ben Affleck een dik uitroepteken achter zijn verdiensten als regisseur. Zo echt en toch zo bizar is dit verhaal, voortreffelijk verfilmd en vooral nagelbijtend tot het einde, wat zeer knap is, omdat de uitkomst bekend moge zijn.
8. Looper
De kijker wordt meegenomen in een actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige verrassing. (…) Verre van perfect en toch goed geslaagd.
9. Another Earth
De kern van de film draait om twee personen, hun verhouding tot en met elkaar, de ontwikkeling daarin, de verwerking van pijn, het vinden van troost wat een vloek lijkt te worden omdat er een geheim niet wordt uitgesproken. (…) Deze film heeft een zekere verwantschap met de film Monsters. Dat was geen horror film, net zo min als dit een science fiction film is. Het gaat in beide films over menselijke relaties, met als achtergrond een horror of in dit geval science fiction element dat de dingen in een ander perspectief zet, de prioriteiten in het leven duidelijk maakt. Afgezien van het feit dat het een prachtige, aparte film is, kun je heerlijk verder filosoferen over de talloze mogelijkheden die het science fiction element te bieden heeft.
10. Margaret
Wat een prachtfilm. Met intelligente dialogen, levensecht, pijnlijk, vol passie, intellectueel, filosofisch, zelfbewust. Anna Paquin draagt de tweeënhalf uur durende film met gemak terwijl grote namen (Matt Damon, Mark Ruffalo, Matthew Broderick, Jean Reno) haar vanaf de zijlijn ondersteunen. De film laat een zuiver, haast maagdelijk karakter zien, waarbij je als toeschouwer soms voor, soms tegen haar bent, maar altijd met haar meevoelt. Door haar ogen zie je een onbevangenheid, waarvan je weet dat het niet zo werkt, waardoor je zelf ook met een triest gevoel achter blijft.
Horror top 10 van 2012
1. Snowtown
Gebaseerd op ware gebeurtenissen laat Snowtown op fenomenale wijze een gruwelijke wereld zien, waarin een kansarme jongen wordt gecorrumpeerd tot het nemen van acties waar hij in het begin niet achter staat. Door de schijnbare zorg (die in wezen een onophoudende druk is) van een invloedrijk persoon wordt hij als het ware gehersenspoeld. Ik moet denken aan Henry, Portrait Of A Serial Killer. Snowtown laat het traject zien hoe iemand kan verworden tot een Henry. Je blijft met verdomd koude rillingen achter.
2. Les 7 Jours Du Talion
Het gaat in deze film niet om de zeven dagen van martelen. Daar zie je niet eens zo veel van, al is wat je ziet meer dan genoeg. Het gaat om de (schuld)gevoelens, gedachten, de vragen die ontstaan, het zoeken naar antwoorden, goedkeuring, begrip, bevestiging… Het gaat om het proces van verandering waar Bruno door heen gaat en de kijker met hem. De loodzware teloorgang is even koud makend als hartverscheurend. Dit is zo’n film die nog ver na de geluidloze aftiteling na blijft galmen.
3. Kill List
Maar liefst drie mensen moeten er worden omgelegd. (…) De eerste opdracht wordt vlekkeloos uitgevoerd. De tweede zorgt voor problemen, omdat Jay zijn emoties niet de baas is. Het geweld dat volgt is bijna onverteerbaar. Ook al weet je dat het gaat komen, het is heftiger dan verwacht. Alle opgekropte woede vindt zijn uitweg. Jay is een getrainde moordmachine zonder controle. Goed aflopen kan het dan voor niemand meer, zeker als er onverwachte hogere machten in het spel komen, waardoor de film op een heel ander pad komt, dat het geheel nog onheilspellender maakt. Zeer verontrustend.
4. Revenge: A Love Story
In de titel van de film zitten de woorden ‘liefde’ en ‘wraak’. Zijn het de motieven achter de wandaden? Zijn de twee begrippen enigszins met elkaar te rijmen? Het lijkt schier onmogelijk na het extreme begin, maar films als die van Chan-wook Park met zijn wraak trilogie (Oldboy, Lady Vengeance en Sympathy For Mr. Vengeance) laten zien dat niets onmogelijk is, als je de extremen in de mens maar voldoende uitvergroot. Daar heeft deze film geen problemen mee. Het is een zeer gewelddadig verhaal geworden waarin de uiteindelijke boodschap ijzingwekkend wordt weergegeven.
5. Absentia
Het deels door ‘crowdfunding’ gefinancierde Absentia is een intelligente, verrassende film die verdriet, angst, verlies en (wan)hoop zeer dichtbij brengt. Het laat zien wat de onzekerheid van het niet weten wat er met iemand is gebeurd met iemands gesteldheid kan doen. Want hoewel er een horror aspect in zit, gaat het toch voornamelijk over het persoonlijke leed dat aan iemand knaagt. Het knappe is dat de film daardoor werkt, hoe idioot de clou ook eigenlijk is.
6. Dernière Séance
Dit is een artistieke horrorfilm. Een prachtige artistieke horrorfilm. Het meeste wordt gezegd met beelden. Het is traag, of eerder rustig, maar fascinerend door het spel van Pacal Cervo als de behulpzame, dienstbare maar ook gekwelde ziel die met zijn uitdrukkingsloze gezicht vaak lang in beeld is. Je wilt weten wat hem beweegt, waardoor hij zo is geworden. Dat komt na verloop van tijd, via herinneringen. Ondertussen gaat het moorden verder. Niet eens zo berekenend, soms uit woede, of zelfbescherming. (…) We zien het in perfecte kaders, prachtig belicht, met oog voor details. Het maakt grote indruk.
7. Lovely Molly
Eduardo Sanchez, bekend van The Blair Witch Project, houdt het opnieuw dicht bij huis. Letterlijk en figuurlijk! Het simpele gegeven wordt uiterst goed benut. De angst dat iemand je huis betreedt als je ligt te slapen. De spanning die je voelt als je de trap af gaat om te zien wat er aan de hand is. (…) Zeer indrukwekkend gespeeld door Gretchen Lodge (haar eerste rol!),nogal onaangenaam bloederig (geduld wordt beloond), intrigerend en uiterst verontrustend.
8. Sleep Tight (Mientras Duermes)
Na de uitzinnige zombies in [REC] neemt regisseur Jaume Balagueró een buitenissig uitgangspunt, waarbij het zeer vermakelijk is om te zien hoe César zijn snode plannen tot uitvoer brengt en bovendien zeer spannend wordt als die uitvoer mis dreigt te gaan. De film geeft echter niet meteen al zijn geheimen prijs en vermaak slaat om naar afschuw die des te harder aankomt als duidelijk wordt wat het ‘pièce de résistance’ nu eigenlijk inhoudt. Over venijn en staart gesproken!
9. House Of Flesh Mannequins
Ergens midden in de film hangt een poster van de film Peeping Tom. Een niet te onderschatten link, een ode. Wat trekt onze aandacht? Wat wekt onze interesse? What turns you on? “Art is the lie to help us see the truth”, zegt de dame van de peepshow. De waarheid zal voor iedereen weer anders zijn. House Of Flesh Mannequins is een bizar schouwspel dat even afstotelijk als intrigerend is. De ideale combi om eens stiekem te begluren.
10. Rabies (Kalevet)
Er zijn inventieve vondsten en de verschillende verhaallijnen kennen ieder hun opbouw naar een climax, met zeer verrassende resultaten. Het is fijn dat een aantal clichés wordt vermeden, waardoor de film realistischer en dus spannender wordt. Ook het fantasievolle gebruik van de camera geeft het uitgemolken thema van ellende in een bos extra cachet.
Een overzicht van enkele tv-series die ik heb gevolgd, waar ook de tegenvallers aan bod komen. In alfabetische volgorde.
- Boardwalk Empire (3e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,7)
Aan het einde van het tweede seizoen kwam de onvermijdelijke confrontatie met grote gevolgen. In dit derde seizoen blijven we de gangster (& bootlegger) uit Atlanta Nucky Thompson volgen en dienen zich weer nieuwe problemen aan, zijn de vrienden van vandaag de vijanden van morgen en valt eens te meer op hoe ontzettend mooi deze serie er uit ziet en hoe goed en scherp de dialogen zijn. In een gesprek tussen Nucky en Arnold Rothstein (fantastische rol van Michael Stuhlbarg) dienen de mannen elkaar van repliek door eigenlijk elke vraag met een vraag te beantwoorden, waarna Rothstein opmerkt dat hij dit soort spitsvondige conversaties tussen hen zo waardeert. Nou, ik ook! Het verhaal komt in grote lijnen eigenlijk steeds op hetzelfde neer. Nucky komt in gedrang door anderen die hem naar de kroon steken, maar via slinkse, politieke wegen en machtige personen die hij aanboden doet die ze niet kunnen weigeren, weet hij altijd zijn hachje te redden en blijft hij stevig in het zadel zitten. Top productie.
- Breaking Bad (5e seizoen, 16 afleveringen, 45 min, IMDB 9,4)
Dit is toch wel mijn favoriete serie, omdat die volkomen uniek, bizar, verrassend, spannend, verslavend, intelligent, realistisch en meeslepend is. Een leraar die met een oud leerling crystal meth gaat maken om zijn familie financieel veilig te stellen, omdat hij niet lang meer heeft te leven vanwege kanker. Het vierde seizoen eindigde perfect. Toen ik hoorde dat er toch nog een (laatste) vijfde seizoen zou komen was ik teleurgesteld (beter dan dit afgeronde geheel zou het niet worden) maar ook blij, want ik was de karakters al ongelooflijk aan het missen. Het worden twee keer acht afleveringen, waarvan de eerste acht achter de rug zijn. Walt schrijft dit keer de ‘bad’ met een hoofdletter ‘B’. Einde van deel acht is een cliffhanger van jewelste. Die vindt in alle rust plaats op de w.c.!! Typisch voor deze serie. Ik kijk uit naar de zomer van 2013 voor de laatste afleveringen, waar het naar mijn gevoel tot een onvermijdelijk noodlottig einde moet gaan komen.
- Comic Book Men (1e en 2e seizoen, 6 afleveringen, 21 min, IMDb 7,2)
Dit is natuurlijk voor ‘fanboys’ (& girls) only. Kevin Smith werd in een klap bekend met de film Clerks. Zij liefde voor comics bracht hem er toe een eigen comic zaak te openen genaamd Jay And Silent Bob’s Secret Stash. In de winkel werken drie mannen en hangt er eentje altijd rond. We zien wat er zoal in een comic shop gebeurt. Er zijn vaak mensen die spullen komen verkopen (en altijd weg gaan met veel minder dan ze aan opbrengst hadden verwacht), er zijn zo nu en dan grappige ideeën om de verkoop te stimuleren en verder is er veel geouwehoer over comics, zoals dat in elke stripwinkel wel gebeurt. En ik kan het weten, want ik heb een aantal jaren in zo’n winkel gestaan. Eén van de hoogtepunten in de serie is als er een man in een authentieke ouderwetse Batman auto langs komt en de verkopers hun bewondering niet onder stoelen en banken steken. Zeer herkenbaar voor de liefhebber.
- Crimi Clowns (1e seizoen, 10 afleveringen, 30 min, IMDb 7,8)
Een Belgische serie met ‘onze’ Johnny de Mol. Met deze meesterlijke titel kwamen de mannen bij Matthijs van Nieuwkerk in DWDD aanschuiven en mijn interesse werd meteen gewekt. Criminele clowns die overvallen doen en meer ongure praktijken uithalen. En dan heb ik het niet over hun daytime job als vermakers van kinderen. Voor Nederland uitgezonden bij Veronica, die er vervolgens totaal geen reclame voor maakt, zelf niet in hun eigen gids. De eerste aflevering ziet er prachtig uit, is met lef gefilmd en doet me denken aan Carnivale. Probleem is echter dat ik emotioneel niet betrokken raak bij de personages. Het lijkt of de prachtige visuele stijl dit in de weg staat. Dus er staan nog diverse afleveringen te wachten om alsnog door te ploegen, want ik heb het nog niet opgegeven…
- Dexter (7e seizoen, 12 afleveringen, 55 min, IMDb 9,1)
Het toch wat slappe zesde seizoen had wel een cliffhanger van jewelste. De bloedspetterexpert en freelance seriemoordenaar Dexter wordt op heterdaad betrapt door iemand die hem kent. Het heeft wel grote gevolgen voor dit zevende seizoen, die af en toe wat moeilijk zijn te verteren. Aan de andere kant is het een dilemma voor beide partijen die uiterst interessante emoties te weeg brengt. Het werk gaat vervolgens gewoon door, zowel op het politiebureau als op verlaten plekken, waar de zondaars het laatste oordeel kunnen verwachten. Ondertussen sluit het net zich rond Dexter, als meer en meer mensen er achter komen wie hij eigenlijk is. Zijn het meer losse eindjes dan hij aan kan? Kan hij volgens zijn code blijven werken? Dit is het voorlaatste seizoen en misschien maar goed ook dat er een einde aan wordt gebreid. De karakters blijven heerlijk, maar de rek in originele verhalen lijkt er wel een beetje uit te zijn. Toch hoop ik op een spectaculaire afronding van het geheel.
- Downton Abbey (3e seizoen, 8 afleveringen, 65 min, IMDb 8,9)
Voor de derde keer stappen we in het warme bad dat Downton Abbey heet. Het wel en wee van de rijke familie Crawley en hun bedienden in het wonderschone kasteel. Heel toepasselijk speelt een geldcrises een belangrijke rol alsook traditie versus vernieuwing. Maar belangrijker voor de toon van de serie – die tot nu toe altijd een gevoel gaf dat alles voor iedereen toch wel goed afloopt – is dat er dit keer wel degelijk zeer ingrijpende plotwendingen zijn die de zaken wat meer op scherp zetten. Na 1½ weddings, a funeral and two births hoor ik mijn vrouw luidkeels ‘neeee’ uitroepen bij de laatste scène. ‘All’s well that ends well’? Not this time… Een subliem geacteerde kasteelroman.
- Engrenages (1e, 2e en 3e seizoen, 8 c.q. 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)
Ik ben bezig met een inhaalslag van deze boeiende Franse politieserie, waarin het hele circus van politie, rechercheurs, advocaten, aanklagers, rechters met en tegen elkaar werken om diverse zaken op te lossen en één grote zaak die door de serie heen loopt. Realistisch, grafisch (in het laten zien van wat er met de slachtoffers is gebeurd) en vooral intrigerend omdat ook de ‘goeien’ zich ook af en toe schuldig maken aan opportuun gedrag, of het niet zo nauw nemen met de regels. Ik kwam deze serie op het spoor door de film Intouchables waarin ik net als hoofdpersoon Driss onder de indruk was van Magalie (oftewel de actrice Audrey Fleurot). Zij speelt in Engrenages een advocaat die voor zichzelf is begonnen en zich nietsontziend en op overtuigende wijze een weg werkt naar de top. Maar ook zij heeft geen schone handen… Sterker nog, haar handen worden steeds vuiler! Het is deprimerend om te zien hoe men in hoge kringen de touwtjes in handen heeft. Dit heeft tot gevolg dat in de loop van de reeks beslissingen moeten worden genomen om het hoofd boven water te houden, wat soms voor verrassende gevolgen zorgt. Waar in het eerste en tweede seizoen per aflevering een zaak speelt en er één overkoepelende zaak per serie is, gaan de schrijver in het derde seizoen nog dieper en krijgen 12 afleveringen om diverse verhaallijnen en zaken gelijktijdig door elkaar te laten lopen. In Frankrijk is het vierde seizoen nu bezig…
- Game of Thrones (2e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)
Het tweede seizoen van deze weergaloos woeste serie, die misschien iets minder verrassend uit de bus komt dan het eerste, maar wel dieper ingaat op de verschillende karakters. Daarnaast valt er genoeg te genieten van de diversiteit aan werelden en de eeuwige strijd tussen de families die uitmondt in een slag van jewelste, waarbij die kleine man toch weer de grootste rol van betekenis heeft.
- Girls (1e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,4)
Vier jonge vrouwen in New York. Een poster van Seks And The City prijkt aan de muur van het appartement van één van hen. De serie wordt er mee vergeleken. Dit is puurder. Gewoner. Ontdaan van glamour. De vier karakters zijn boeiend, maar het boeit niet zoals het zou moeten boeien. De meiden zijn soms opvallend openhartig, maar komen toch gesloten over. Als eilandjes waarmee geen echte connectie mee mogelijk is, terwijl je die zo graag wilt maken. Aan de ene kant komen ze zo echt over, met reële problemen en vooral veel onzekerheden die daar vaak aan ten grondslag liggen. Ze hebben daardoor geen, vreemde of half geslaagde relaties met mannen. Aan de andere kant voelt het ingestudeerd, mis ik een flow en hoor ik opgeschreven teksten die worden uitgesproken. En wat is dat met de kleding van twee van hun? Uit oma’s kast getrokken? Is dit hip, mis ik iets. Ik denk dat het vooral erg New York is. Een Nederlandse vriend van me die al jaren in de ‘big apple’ woont vertelde me ooit hoe het kan gaan als je met iemand contact probeert te maken. Je hebt een leuke avond, je krijgt haar/zijn nummer waarna ze zeggen ‘text me’ om er vervolgens nooit meer iets van te horen. Misschien is de serie wel New Yorkser dan goed is voor de buitenlandse markt? Toch ga ik het verder kijken, al was het maar om er achter te komen wie ze nu eigenlijk zijn, die vier meiden. Weinig kans dat het me gaat lukken denk ik…
- Hit & Miss (1e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)
Een serie die eens een andere insteek heeft dan wat we allemaal al zo vaak hebben gezien. Een vrouwelijke huurmoordenaar (Mia) die de laatste wens van een ex geliefde zeer serieus neemt: de zorg voor de achtergebleven kinderen. Vier in totaal, van kleuter tot bijna volwassene. Maar er zitten enorm veel haken en ogen aan. De kinderen zien haar in eerste instantie als indringer, hebben hun eigen zorgen, de eigenaar van het huis waar ze in zitten is een bruut, de contracten die Mia krijgt moeten uitgevoerd worden zonder dat het gezin of de omgeving weet wat ze doet en is en… Mia is transseksueel (!) wat op zich al voor heel veel problemen en (persoonlijke) ellende zorgt. Dit laatste gegeven wordt zorgvuldig en uitgebreid behandeld i.t.t. het loze gegeven dat dit was in de serie Bellicher. Alles in Hit & Miss wordt met zorg behandeld, met oog voor detail. Het is van een absolute pracht om het jongste kind (een jaar of vier?) totaal onschuldig met fleurige kleertjes en elfenvleugeltjes om door het woeste groen/grijze heuvellandschap te zien fladderen. In dit ruige Engelse platteland probeert Mia (zeer goed gespeeld door Chloë Sevigny) haar coole zaken en warme privé gescheiden te houden (“don’t shit on your own doorstep”), wat uiteraard tot problemen gaat leiden, die tot een dramatisch einde leiden. De tegenstelling van de keiharde werkelijkheid en de warme goede bedoelingen wordt goed weergegeven. Een serie met lef en een mooie alternatieve soundtrack, waarin je o.a. de zeer toepasselijke muziek van PJ Harvey, Anna Calvi en Those Dancing Days voorbij hoort komen.
- Modern Family (1e, 2e en 3e seizoen, 24 afleveringen, 22 min, IMDb 8,7)
Deze serie werd mij aanbevolen door een vriendin. Maar ja, als je al zoveel tijd, dan laat je goede adviezen nog wel eens links liggen. Via een aanbieding kon ik goedkoop de eerste twee series op de kop tikken en sindsdien verslinden we met het hele gezin bijna dagelijks diverse afleveringen om de achterstand in te halen. Wat een ontzettend grappige serie is dit. Lange tijd geleden dat ik hardop moest lachen tijdens een tv-komedie. We volgen de alledaagse en vaak oh zo herkenbare beslommeringen van een familie die bestaat uit: oude vader Jay die hertrouwt is met een super sexy Colombiaanse Gloria die een vroeg wijs zoontje Manny uit haar eerste huwelijk heeft; homo-zoon Mitchell die samen met zijn partner Cameron een klein Vietnamees meisje Lily heeft geadopteerd; dochter Claire is getrouwd met man Phil die zichzelf heel wat vind, met drie kinderen, een domme maar hippe oudste dochter Haley, een slimme maar nerdige jongste dochter Alex en de kleinste is een zoon Luke die in een eigen universum leeft. Zoveel uitersten bij elkaar met een ongelooflijk grappig resultaat tot gevolg. Apart en gedurfd om het geheel te larderen met ‘interviews’ tussendoor, waarin men tegen de camera van alles vertelt (zonder dat er ooit een vraag wordt gesteld) en de blikken die zeker Phil af en toe in de camera werpt zijn onbetaalbaar. Evenals de running gag van de traptrede die los zit en maar niet wordt gemaakt door Phil, die de enige is die er steeds over valt. Het vierde seizoen is al weer van start gegaan in Amerika. Gaat dat zien (al is het maar om te genieten van Sofia Vergara).
- Parade’s End (1e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 7,4)
Benedict Cumberbatch speelde zich op fantastische wijze in de kijker met de serie Sherlock. Dus ik was wel benieuwd naar deze nieuwe prestigieuze serie van de BBC over een driehoekverhouding tussen een aristocraat genaamd Tietjens (!), zijn (losbandige) vrouw en een suffragette (strijdster vrouwenkiesrecht) in het Engeland van vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Wat kwam ik van een koude kermis thuis. Het is rommelig, saai, oninteressant en onbegrijpelijk. Vergelijkbaar met een cricket match… Middenin de tweede aflevering ben ik afgehaakt.
- Penoza II (2e seizoen, 10 afleveringen, 55 min, IMDb 7,6)
Een Nederlandse variant op de Italiaanse maffia. Het is wonderlijk, maar het werkt. En hoe. Het verhaal, het spel en vooral de grimmigheid die deze serie uitstraalt is van hoog niveau. Hoe een vrouw tegen wil en dank van het goede pad wordt gehouden. Het bloed kruipt, want ‘alles is familie’!
- Sherlock (2e seizoen, 3 afleveringen, 90 min, IMDb 9,2)
Opnieuw laat het geniale brein van deze onsympathieke, maar o zo interessante ijdeltuit in drie afleveringen met speelfilmlengte zien waarom deze serie een 9,2 op IMDb krijgt. Snel, scherp, sensationeel. Alleen deel twee is wat minder geslaagd.
- The Spiral (1e seizoen, 5 afleveringen, 55 min, IMDb 5,8)
In internationale coproductie die zich in meerdere landen in Europa afspeelt. Het gaat om een soort Europees kunstcollectief dat met illegale, maar ludieke acties de aandacht probeert te vestigen op misstanden in de wereld. De eerste daad (het uitstrooien van perfect gemaakt nepgeld) is meteen te linken aan de bekende kunstenaar Banksy, die in de film Exit Through The Gift Shop laat zien dat hij een gigantische stapel bankbiljetten heeft liggen met de afbeelding van prinses Diana, maar deze nooit heeft gebruikt omdat er zware straffen staan op het namaken van geld. Een kwestie van ‘art imitates art’ lijkt me. Maar goed, het gaat uiteindelijk om de roof van zes beroemde schilderijen die het collectief verstopt en het publiek wordt uitgedaagd via een site om de kunstwerken op te sporen. Dat e.e.a. niet volgens plan gaat moge duidelijk zijn en er vallen al gauw doden. Al met al een redelijke serie, hoewel je je aan het einde afvraagt waarom er in hemelsnaam zoveel doden zijn gevallen voor een toch wat onbenullige boodschap. “An elaborate prank with a lame message…”
Deze serie was ook via internet, interactief te volgen.
- The Walking Dead (2e en 3e seizoen, 13 afleveringen, 45 min, IMDb 8,7)
Na de voorzichtige zes afleveringen van het eerste seizoen ondertussen uitgegroeid tot een van de meest populaire tv-series ooit. Over zombies!!! Wie had dat ooit kunnen denken. Het tweede seizoen speelt zich voornamelijk af in en om een huis waar de groep zijn toevlucht zoekt. Veel onderlinge spanning, veel discussies, iets te weinig zombie actie. Dan lijken de dertien afleveringen opeens wat lang te duren en blijft alles wat hangen in herhaling. Tot in de laatste paar afleveringen de handrem er af gaat en er opeens heel veel gebeurt dat je niet aan had zien komen. Mooiste beeld is voor mij toch wel het laatste, waarin Michonne aan komt lopen. Deze heldin (ik ken haar uit de comics), de aankondiging dat de plek van handeling zich verplaatst naar de gevangenis en de langverwachte terugkomst van Merle doet het bloed sneller stromen. Tenzij je een zombie bent natuurlijk ;-). Het derde seizoen is ondertussen begonnen en windt er nu eens geen doekjes om, maar laat in de eerste paar afleveringen meer doorkliefde zombiehoofden zien dan in de twee seizoenen daarvoor, zonder overigens het verhaal en de emotionele diepgang uit het oog te verliezen. Want diep gaat het zeker en verrassend blijft het.
Ghosts of my Life 
