Bij deze mijn keuze voor de tien beste films van 2008. Zoals altijd is het een moment opname die er morgen misschien weer iets anders uit zou hebben gezien, in volgorde en misschien zelfs in titels, hoewel de top 5 toch wel redelijk vast ligt. Met een stukje tekst uit mijn recensie als onderbouwing.
- [REC] = ‘Het hysterisch gegil van zowel de zombies als de totaal gepanikeerde mensen gaat door merg en been en in een waanzinnige chaos van angst snelt de film naar een zenuwslopend einde, dat er nog eens een schepje bovenop doet. Weergaloos goed.’
- Juno = ‘In die verhouding worden ook subtiel wat menselijke tekortkomingen blootgelegd, die de film nog een meerwaarde geven. Maar bovenal is Juno ubercool. Ze loodst ons door het leven als een kleine guru. Het zou het me niets verbazen als ze vele aanhangers/navolgers krijgt.’
- The Mist = ‘En lekker griezelen maakt plaats voor een mokerslag, die je niet verwacht van een Hollywood produktie. Terwijl ‘The Host Of Seraphim’ van Dead Can Dance klinkt (en jezus wat een prachtig intense muziek is dat ook) zet de film zijn uitermate zwaarmoedige en troosteloze einde in. Heftig.’
- Hunger = ‘Ongelooflijk knap hoe deze film met voornamelijk beelden en geluid zulke indringende cinema weet te brengen. Je ruikt de stront aan de muren, de pis in de gangen. Je voelt de pijn in het afgetakelde lichaam en je blaast zowat je laatste adem samen met de hoofdpersoon uit. Dit keer was het geen loze tagline: Experience this movie!’
- The Dark Knight = ‘Maar liefst 2,5 uur heeft Christopher Nolan de beste Batman verfilming tot nu toe gemaakt. Een visueel spektakel met een gitzwart hart. Maar wel een hart dat klopt. Een hart dat je deelgenoot maakt van alle duistere en beklemmende gevoelens die de film oproept. Waarin zelfs een geniale potlood-verdwijn-truuk je doet huiveren. Want er is er maar een die hysterisch lacht. En dat is… The Joker.’
- Funny Games US = ‘Geweld kent geen reden, is nietsontziend, pijnlijk en confronterend. Wat een rotfilm, zei degene met wie ik de film was gaan zien. En dat is het ook. Een prachtige rotfilm.’
- No Country For Old Men = ‘Het is een film die enorm aanzet tot nadenken en uiteindelijk nog dagen naspookt in je hoofd, als een Chigurh waar je maar niet vanaf komt. ‘You can’t stop what’s coming’.’
- Tropa De Elite = ‘Hard tegen hard. In alle heftigheid in beeld gebracht. Het lijkt de enige manier en het is om triest van te worden.’
- Cloverfield = ‘Laat ik je wel één ding aanraden: ga deze film in de bioscoop zien, want dat maakt de ervaring des te heftiger. Oh my God!’
- Stellet Licht = ‘Mocht je naar deze film gaan, wees er dan van bewust dat je naar een schilderij gaat kijken. Als je de rust neemt en heel goed oplet, geeft het zijn geheimen op een mooie manier aan je prijs.’
En dan een eervolle vermelding voor À L’interieur, ofwel Inside. De terugkeer van femme terrible Béatrice Dalle. Wat heb ik haar gemist! ‘In haar lange zwarte jurk geeft Béatrice Dalle gestalte aan één van de meest uitzinnige, totaal geschifte engelen des doods die het witte scherm ooit in vrouwelijke vorm heeft gesierd. Met nietsontziende agressie gaat ze achter haar doel aan en niemand die haar dwars zal liggen. Gewapend met een diversiteit aan huishoudelijke hulpstukken, liefst puntig en scherp (schaar, breinaald) is de suggestie ver te zoeken als ze via verschillende slachtoffers haar weg baant naar de baby. Het woord bloedbad krijgt een nieuwe dimensie. Sadisme ook.’
Vergeet niet zelf je stem uit te brengen: http://filmvanhetjaar.volkskrantmedia.nl/.
Op naar 2009…
Ghosts of my Life 