Als doorgewinterde concertganger houd ik mijn kaartjes bij de ingang zo vast dat de dame die de tickets scant de barcodes vlak boven elkaar zo kan inlezen. Als ik door wil lopen zegt ze dat ze een stempel wil zetten op mijn hand. “Waarom”, vraag ik haar. “Omdat iedereen dat heeft”, is het antwoord dat bij mij verbazing opwekt, aangezien de alternatief uitziende dame nu geen uithangbord voor kuddegedrag is. Waarschijnlijk verrast door mijn vraag (de rest van de kudde laat het brandmerken kennelijk gewoon gebeuren) en haar eigen antwoord voegt ze er aan toe dat ik dan naar buiten kan. Ik heb buiten niets te zoeken want het concert is binnen, dus ik zeg haar dat ik niet naar buiten hoef. Ik heb op zich niets tegen een stempel, als deze nut heeft. Dat heeft het in dit geval niet, dus dan niet toch?
De zaal is al flink vol, het voorprogramma is al begonnen. We willen het balkon op, maar bovenaan de trap gekomen blijkt het toch dicht te zijn. De trap is wel open omdat dit de doorgang is naar een deur die toegang verschaft naar een rookgedeelte. Was me nooit opgevallen. Maar ja, ik rook ook niet. We blijven toch maar even hier staan, want het uitzicht op de Amsterdamse band Bird On The Wire is op zich goed. De indie-folk met geitenwollensokkendoomrandje die de band speelt klinkt mij wat te vaag en saai in de oren. De drums maken het nog enigszins interessant. Ik irriteer me ook een beetje aan de zangeres die ons tussen de nummers toespreekt als een veertienjarig meisje dat zachtjes en stap voor stap haar woordjes uit, of gewoonweg helemaal niet te verstaan is vanwege binnensmonds gemompel. Als het laatste nummer is gespeeld besluiten we toch naar beneden te gaan en wat naar voren, om de hoofdact wat beter te kunnen zien. Instrumenten worden van het podium gehaald en tijdens het wachten op wat komen gaat horen we opeens een alarm en roept een stem om dat we de zaal moeten verlaten, waarna dit bericht wordt afgekapt. Verbaasd kijken we om ons heen. Zou dit brandalarm echt zijn, of heeft iemand een verkeerde knop ingedrukt? Niemand maakt aanstalten om de zaal ook daadwerkelijk te verlaten en als de dj weer verder gaat met de muziek lijkt de verklaring vals alarm de meest logische.
Chelsea Wolfe is (gelukkig) een vrouw van de klok. Om 21:00 uur begint de intro. Het duurt echter een flinke tijd voordat haar drie bandleden (bassist/toetsenist, drummer en violist) het schaars verlichte podium opkomen. Het valt me meteen op dat het nog altijd muisstil is (zoals dit gehele concert dat ook afdwingt) en niemand applaudisseert. Het drietal begint mee te spelen met het intro en weet dat uiterst spannend naar een hoogtepunt te brengen, waarna ‘la grande dame’ haar ‘acte de présence’ geeft. Nu dan wel applaus. Ze ziet er net zo uit als in Utrecht, november van vorig jaar en haar set is ook niet veel veranderd. De zeven elektronische tonen die Feral Love aankondigen (bekend van een trailer voor Game Of Thrones) zijn even simpel als doomtreffend. Het is één van de betere nummers uit een oeuvre dat misschien niet altijd even interessant is, maar in deze live setting en in de opgeroepen donkere sfeer is welhaast alles wat ze speelt van magische invloed. Ook nu weer zingt ze alles zo zuiver als wat, en ja, met veel galm op haar stem en af en toe een bijpassend dramatische pose, zoals een hand naar het hoofd of langzaam uitgestrekt naar het publiek, maar met lichte knik in de pols, waardoor het tussen een smachtend hulpverzoek en een dwingend handkusgebaar zit. En alles natuurlijk in galante lome bewegingen. Wat jammer is, is dat ze als ze geen gitaar speelt, beide handen om de microfoon houdt, waardoor je haar albasten gezicht – dat al verscholen ligt achter dat ravenzwarte haar en maar spaarzaam verlicht is – nog minder ziet. Ze speelt veel van mijn favoriete album Ἀποκάλυψις (Apokalypsis), zoals Mer, met die heerlijk jengelende gitaar, het trage Tracks en de heidense rituelen drums die Demons op moeten roepen en Moses die de opgeroepen demonen en de aanwezige aanbidders dan begeleidt op het pad der wanhoop. En boven alles klinkt die betoverende stem uit. Net als in Utrecht lijdt ook dit keer de reis naar het loodzware Pale On Pale, dat als ideaal begrafenisnummer voor goths getypeerd kan worden.
When the light in your eyes goes out for the last time
When your hands are tied pale on pale and mind on mind
When your body is swollen with blood and ocean floor is swollen with sun
When the light in your eyes goes out for the last time
When your mind is open
Ze verlaat het podium met een kleine buiging en een gevouwen handgebaar dat dankjewel zegt, waarna haar band het nummer afmaakt. Ze komt terug voor een solo uitvoering van Lone en speelt met haar band als laatste het nummer Echo, een totale herschepping van het gelijknamige nummer van Rudimentary Peni, waar alleen de tekst nog hetzelfde is gebleven en geheel in haar straatje past.
Language of agony, torment in sound
Weeping of ancestors, formed into words
The echo of anguish, primeval sorrow
Bij Chelsea Wolfe zijn de teksten niet te verstaan (vandaar dat ik er dit keer enkele heb geplaatst). Ze zingt de woorden als etherische klanken die perfect passen bij de muziek. Het gaat om de klank.
Na de toegift voelt het publiek ook aan dat dit het was en er wordt verder niet om meer gevraagd.
Ghosts of my Life 