In den beginne was er Zaag 1. Een slimme kleine horror film, die met de reclamecampagne van afgezaagde ledematen de graphic horror fans deed watertanden. De film bleek zelf slim genoeg om veel gruwelen te suggereren en had nog een aardige verhaaltwist aan het eind. Hoofdpersoon genaamd Jigsaw (een letterlijk en figuurlijk zieke man) ontvoerde mensen die (in zijn ogen) hun leven aan het verkwisten waren. Hij plaatste ze in geniale maar zeer macabere situaties waar men nog een kans had om levend uit te komen. Dat die kans uiterst gering was bleek uit wat men moest doen, zoals het eigen been afzagen. De film had heel goed kunnen zijn, als er betere acteurs waren geweest en wat mij persoonlijk tegenstond waren de flashbacks, van hoe de personen werden gevangen. Omdat je al weet dat ze gevangen zitten, zat daar niet zo veel spanning in.
De film was toch een hit en een vervolg bleef niet uit. Zaag 2. Eigenlijk dezelfde opzet, maar nog meer nadruk op hoe tien kleine negertjes aan hun eind komen in de meest zieke martelsituaties. De verrassing was er een beetje af, maar de vaart van de film maakte veel goed. Dus: Zaag 3.
Ondertussen had de film een flink aantal aanhangers op het internet met eigen fansites. Daarop werden gore en inventieve martelwerktuigen bedacht, alsof de film daarin nog niet genoeg voorzag. Ach, het houd je van de straat. Ik zal je niet vervelen met de details, maar de derde film is verreweg de minste in de reeks. Veelal omdat het steeds meer een verzameling martelingen is die steeds duidelijker in beeld worden gebracht. Niets suggestie. Een trend die met films als Hostel vergeet dat je sympathie moet voelen voor de personen uit de film, om echte pijn te voelen als toeschouwer. Nu blijft er slechts de visuele gruwel dat bijvoorbeeld iemand zijn eigen voet tot moes slaat en afbreekt om zich uit een keten te bevrijden. En dat gaat vervelen, hoe gek dat ook klinkt.
Ghosts of my Life 