Rond 1980. Het tijdperk van de ‘video nasties’. ‘Driller Killer’. ‘Maniac’. ‘Cannibal Apocalypse’. ‘Zombie’. ‘House On The Edge Of The Park’. ‘Anthropophagus: The Beast’. Maar ook films die niet op het verboden lijstje voorkwamen. ‘Friday The 13th’. ‘The Howling’. ‘The Shining’. Het waren hoogtijdagen voor de horrorfilm en dus de liefhebbers van het genre. Hoewel veel van de verboden titels niet altijd makkelijk te verkrijgen waren, kon je altijd wel een (illegale) kopie op een videoband scoren. Tegenwoordig kun je het zo gek niet bedenken of een film is verkrijgbaar op dvd. Zo komen er een hoop minder bekende titels voor handen, voor wie een gokje wil wagen. Want veelal vallen de films tegen, omdat we zoveel jaar verder zijn en ze de tand des tijds niet echt hebben doorstaan. Of omdat het simpelweg een toen al zoveelste rip-off was van een bekend en commercieel aantrekkelijk uit te baten gegeven. Of omdat het gewoon een slechte film is. Zo viel ‘Mil Gritos Tiene La Noche’ oftewel ‘Pieces’ toch wel tegen. Het voegde niet veel meer toe aan wat ik al zo vaak had gezien.
Als de ‘The Unseen’ (gebaseerd op een verhaal van o.a. Stan Winston!) begint, hoor ik ouderwets gehijg. Ik denk aan ‘Maniac’ en ‘When A Stranger Calls’. Maar het blijkt een kwestie van het verkeerde been. De hele eerste scène is uiterst apart opgezet. Een vrouw pakt haar spullen en verlaat haar man. Er zijn enkel blikken. Geen enkel woord wordt gesproken. Het geeft direct aan dat dit niet zo maar een doorsnee slasher gaat worden. De volgende verrassing is het groepje hoofdpersonen. Het zijn drie vrouwen die als reporters voor de tv werken. Ze staan hun mannetje, als het ware. Dan de setting. Het stadje Solvang. Een plek waar ooit Deense immigranten bij elkaar gingen wonen en na al die jaren nog steeds de Deense tradities in ere houden. Het onderwerp van de reportage. Ook niet alledaags. Als de hotelreservering voor het drietal niet goed is doorgekomen zijn ze genoodzaakt om hun toevlucht te zoeken in een nabijgelegen gehucht. Het hotel ter plekke is echter omgetoverd in een stoffig museum, maar vriendelijke uitbater Ernest biedt de drie vrouwen plek aan in zijn eigen huis. In een Norman Bates achtig telefoongesprek met zijn vrouw Virginia, die thuis op hem wacht kondigt hij hun komst aan. Bij Virginia zit een steekje los. Bij Ernest wel twee. En in de kelder van het huis klinkt gerommel.
Er is veel aandacht voor detail. De acties van betrokkenen zijn nu eens niet onlogisch. De getergde geschiftheid van het echtpaar is gelaagder dan verwacht. De cameravoering is niet alledaags. Hoewel de muziek wat achterhaald over komt (een thema wordt herhaald, maar steeds een toon hoger, om de spanning te benadrukken) is de film veel beter dan de veelal doorsnee horrorpulp die toen werd uitgebracht. Als dan zelfs in de ontknoping ‘the beast in the cellar’ overtuigend wordt uitgespeeld, kan ik niets anders doen dan dit kleine pareltje aan te prijzen.
Ghosts of my Life 