De ontslagman. Dat is Ryan Bingham (George Clooney). Hij wordt door bedrijven ingehuurd om mensen te ontslaan. Door middel van zijn vlotte babbel en zakelijke afstandelijkheid weet hij op doeltreffende wijze de rol te vervullen die de werkgever zelf niet op zich wil of durft te nemen. Hij reist hiervoor door heel Amerika en voelt zich meer thuis ‘up in the air’ en rond de luchthavens, dan in zijn huis waar hij slechts 43 dagen per jaar door moet brengen. Slagroom op de taart zijn de airmiles die hij met bakken verzamelt. Zijn ultieme doel is het halen van de 10 miljoen miles. Iets dat slechts 6 mensen op de planeet is gelukt tot nu toe. Hij leeft zoals hij propageert op de lezingen die hij houdt. Zijn leven zit in zijn handbagage; weinig ballast (letterlijk en figuurlijk) zorgt er voor dat je makkelijk kan bewegen. Bewegen is leven.
Hij ontmoet twee vrouwen.
Alex is een gelijkgestemde.”Think of me as yourself, only with a vagina”, zegt ze. In gesprek troeven ze elkaar af met hotelcards en airmiles, om al gauw op zakelijke wijze de agenda’s naast elkaar te leggen om te zien wanneer ze in elkaars buurt werken. Hotelseks werd nog nooit zo efficiënt gepland. Maar wat voelen ze nu eigenlijk voor elkaar?
Natalie is nieuw op het hoofdkantoor. Ze heeft ideeën om kosten te besparen door de ontslaggesprekken voortaan online via de computer te doen. Bingham veegt de vloer aan met haar idee, omdat het in de praktijk niet zou werken. Prompt krijgt hij de opdracht om haar mee te nemen op zijn reizen om haar die praktijk te laten zien. Het blaagje laat hem echter wel nadenken over zijn leven.
Het goed geschreven en zeer aangenaam vertolkte verhaal laat ons weer eens stil staan bij wat nu echt belangrijk is in het leven. Regisseur Jason Reitman (‘Juno’) liet zich al uit in diverse interviews over het feit dat we zoveel techniek hebben om te communiceren met elkaar, maar dat we nog nooit zo ver van elkaar af hebben gestaan. Een mening die ik helemaal met hem deel. Kijk eens naar Facebook. Je hebt niet zoveel vrienden, maar zoveel aanhangers, met wie je zelden tot nooit iets persoonlijks deelt. Willen mensen bewust die afstand bewaren, zoals Bingham dat doet? Of zijn we er zo onbewust naar toe gegroeid?
Daarnaast zet de film je aan het denken over kansen in je leven. Bij ontslag ontstaat er gedwongen een nieuwe kans. Een moment om te heroverwegen. Wat is je droom? Wil je er voor gaan? Bingham houdt het zijn gesprekpartners voor, maar leeft zelf net zo’n leeg leven als de vele kantoormensen die hij moet ontslaan. Het komt op twee dingen aan. Weet je wat je droom is? En als je dat weet, durf je er voor te gaan? Mocht je al een antwoord hebben op de eerste vraag, dan zal de tweede de meeste mensen genoeg afschrikken om het niet te doen.
‘Up In The Air’ lijkt een ‘feel good movie about not feeling good’ en is daar door een aangename maar niet doordringende film geworden. In tegenstelling tot een andere film met min of meer hetzelfde onderwerp, waaruit ik een quote haal om dit verhaal af te sluiten: “Plenty of people are on to the emptiness. But it takes real guts to see the hopelessness” (‘Revolutionary Road’).
Ghosts of my Life 