A Single Man

George moet sterven. Zoveel staat vast. Voor mij.

Met deze gedachte en ingesteld op een avondje diepe treurnis pakken de eerste twintig minuten van ‘A Single Man’ me volledig in. Pakt Colin Firth (George) me in. Als man die acht maanden geleden zijn vriend verloor. Zijn man. Een relatie die in 1962 nog redelijk taboe was. Als hij de beslissing heeft genomen dat deze dag de laatste van zijn leven zal zijn. Open en herkenbaar in de pijnlijke details die hij me vertelt. Dat opstaan elke keer weer een gevecht is, dat hij even nodig heeft om George te worden. De George te zijn die men verwacht dat hij is. Schijn bedriegt. “Looking in the mirror staring back at me isn’t so much a face as the expression of a predicament”. Firth maakt volkomen aannemelijk dat door de gebeurtenis uit het verleden het alledaagse leven geen zin meer heeft. In een terugblik zie ik hoe hij op het nieuws reageert van het fatale ongeluk. Zo beheerst in zijn spel, klein gehouden door omstandigheden, totaal geloofwaardig, uitlopend in totaal uitzinnig verdriet dat verstomt wordt door het geluid van de regen.

George is een man die zich vastklampt aan de door hem zelf opgelegde regels en rituelen. Alles is tot in de puntjes verzorgt. Zo ook deze laatste dag. Brieven liggen klaar. Sleutels, belangrijke papieren, zelfs de voorbereiding van het einde is als een script uitgedacht. Het feit dat de beslissing is genomen, de voorbereidingen zijn getroffen, zorgt er voor dat George zich niet meer zo druk hoeft te maken over wat hoort, wat zou moeten. Eventuele gevolgen van veranderingen in zijn gedrag zullen zich niet meer tegen hem keren, want tegen die tijd is hij er niet meer. Het maakt hem losser. Een masker kan vallen. Bepaalde schijn is niet meer nodig. Hij geeft complimenten en aandacht die hij anders nooit zomaar zou geven. Het is van invloed op de mensen om hem heen. En dat kaatst eerder terug dan verwacht. In positieve zin. Nu het niet meer hoeft blijken er wel degelijk dingen van belang, om voor te leven.

Het is niet wat ik verwacht. Het is niet wat George verwacht. We moeten onze verwachtingen bijstellen. Waarom zou dit een diep depressieve film met slecht einde moeten worden? Waarom zou er niets meer om voor te leven zijn?

Het leven zal nooit gaan volgens verwachting. Ben je flexibel en sterk genoeg om het onverwachte aan te kunnen? Sta je open voor veranderingen die niet vanzelfsprekend lijken? Sta je open voor… het leven?

De enige zekerheid is de dood. Dat George gaat sterven is een zekerheid. Of dat binnen de kaders van deze film gebeurt is voor mij een weet en voor jou een uitnodiging om deze indringende film te gaan zien.